Zon-dag

deels dag deels zon
man en zoon willen bergen klimmen
de Vlaamse Ardennen met veel testosteron
manlief moet nog wat dimmen
plan afgeblazen
tot een latere fase

maar de natuur blijft lonken
een kleine rit moet lukken toch
moed ingedronken
en snel vertrekken nog

20190707_1644206882085655350281856.jpg

we rijden op de Koningsdijk
fietsen op de oude linie
waar tijdens WO1
de dodendraad met 2000 volt
Nederland en België scheidde
nu links en rechts een groene weide

en daar verschijnt paviljoen ’t Schor
gelegen in het dorpje Paal
met boodschap heel royaal
20190707_1825473918436604631104103.jpg
gehoorzamen dus zonder gemor

het tochtje duurde 60 km
een ware energie-vreter
maar groen
het paviljoen
het zonneseizoen
heerlijk beleven
op het juiste pad begeven
en nu…. de pijp aan Maarten geven

 

Het moment

Vrijwilligers en partners (zelf hoor ik bij de tweede groep) van het schoolbestuur krijgen  (waar heb ik dit verdiend?) een x-gangenmenu  aangeboden.

Voel ik daar de goesting wegsmelten bij deze schitterende zon?
De beslissing om er met de fiets heen te rijden, verzacht  lichtjes het buitengemis.

Manlief rijdt ge-pak-t en ge-das-t, ik heb  vier verschillende outfits uitgeprobeerd vooraleer definitief te beslissen dat de warmte toch de doorslag zal geven  bij de uiteindelijke keuze.
Manlief zweet zich te pletter, korte broekjes, blote benen, petjes en topjes fietsen  ons bij deze temperatuur vlotjes voorbij, we willen vooral niet bezweet arriveren….. ?!
Halverwege gaat het jasje uit, het wordt losjes over het stuur gehangen om niet al te verkreukeld toe te komen, het hemd met lange mouwen maakt alvast de zonnecrème overbodig.

De morgen startte met een discussie, voor mij hoeft die over-deftige outfit niet, maar ‘hij wil vooral niet uit de toon vallen’. En toch doet hij het bij  onze oververhitte aankomst, de vest wordt  niet meer aangetrokken , de das verdwijnt richting mijn  te kleine handtas, waar hij de verdere middag mag liggen frommelen, de hemdsmouwen worden nog net niet opgerold.

Maar we eten lekker en gezellig, mét airco en delicieuze wijntjes.
We genieten van én in  ‘het moment‘.

De tijd vliegt, met een ommetoertje van 30 km rijden we terug richting huis, het kostuum wordt stilletjes – in een verborgen hoekje- verwisseld voor  short en T-shirt   en netjes opgeborgen  in de fietstas. Hij voelt weer heerlijk fris.
20180630_172400
De kurkdroge natuur bekoort en helpt  calorieën verbranden.
In de verzengende hitte waan ik me in de steppe, ik fiets doorheen een vergeelde film.

 

20180630_180612.jpg

Een terrasje in de  de Schuur  met zijn  museum van oude ambachten, en met uitzicht op de grote plas  en het kasteel van Bazel , inspireert nog tot een foto van dat gezellige oude kastje, zoals ik het ook in huis  zou kunnen smaken.

 

20180630_173538-1

De nutteloze ‘brug’ maakt duidelijk dat ook zin-loos échte kunst kan geven.

Ik wil graag mijn tijd nuttig verspillen.
(Loesje)

 

 

Scheveningen en Noordwijk

Nederland,  zon en  vrijheid smeken hartstochtelijk om onze interesse.
We willen dit niet negeren, we moeten erheen, om niet met een lastig pak schuldgevoelens achter te blijven. Het fietsenrek wordt op de auto gehesen, de eerste keer dit jaar, en ja, we kunnen het nog.

Het museum ‘beelden aan zee’  in de kuststad Scheveningen staat  op ons verlanglijstje
De ruimte, het vele licht, de mooie buitenterrassen, de beelden van over de hele wereld  verrassen aangenaam, maar verbluffend sympathiek en speels zijn de bronzen sprookjesbeelden van Tom Otterness  op de boulevard.
Bij het ruisen van de zee  waan je je even in die andere wereld, vrolijk en ook grimmig.
Want sprookjes zijn hard, vaak keihard!

 

Het spectaculaire zandlandschap, waarbij 20 ringen 200 jaar badcultuur symboliseren, is een project van Bruno Doedens. Vele graafmachines, in combinatie met nog meer werkuren, hebben er een fascinerende doolhof  omgewoeld, waarbij het kindse in je bovenkomt, de speel-zin overwint en de goesting om je te verstoppen of erin te verdwalen zegeviert.

 

De aankomst in Noordwijk is ontgoochelend, de website beloofde een hotel in de duinen, onze kamer kijkt uit op een parking. Van zand geen spoor. Of de aanlokkelijke foto is veeele jaren oud, toen er nog niet rondom werd gebouwd, of we doorleven hier een ‘bedrieg den boer’, want slechts een paar kamers in de nok geven heel misschien een stukje prachtig uitzicht op duinen en zee, amper 300 m verwijderd, maar wij genieten dus ….. parkeerterrein.

Op pure romantiek botsen we temidden het strand, a wedding in the sand, a room with a view.

20180406_134100Alleen jammer dat de stoeltjes niet direct voor ons bedoeld zijn. We lachen vrolijk mee met  het stralende bruidspaar.

Niet op foto 🙂

Zo heerlijk!

 

De zon schijnt zalig, de wind is venijnig, de lucht fel blauw, de glooiende duinen knap bochtig , de fietsers dapper en volhardend. Uitgeput, maar voldaan, met vermoeide benen, en verbrande neuzen komen we tot rust in een gezellige strandpaviljoen. Het interieur is mooi, ‘ik heb de zon zien zakken in de zee’ …..

20180406_180742

 

 

Bazel en Temse en…. thuis

20170927_171933

De dag begint mist-ig, nevel-ig, vaag.
Door de damp-ige wereld heen, ontdek ik onze kater, genietend van de verloren zon op de bank in de tuin.
De zon doet haar best en priemt dwars door de aardse wolkjes heen. Zalig!

Ze wijst uitnodigend richting  fietsen.
Onze tweewielers (b)lonken , dat is een feit.

Strijk, kuis en klusjes worden verbannen, die lukken immers beter bij regen?!

Het frisse groen ademt een vochtig parfum uit. Ik ruik en geniet, kijk en proef de heerlijke geuren.

We fietsen en trappen, trappen en blijven op het zadel, met veel oog voor de wonderen in de mooie natuur.

Het kasteel Wissekerke  is samen met de hangbrug en het poortgebouw opgenomen als  beschermd monument. De tuin en het water rondom ogen mystiek.
Ja, ook wij zijn een authentiek Bazel rijk, een parel in het Waasland, met een pittoresk pleintje en veel groen, dicht bij de Schelde. De statige zwaan poseert trots voor de foto.
Het heldere water weerspiegelt zijn even-statige-even-beeld.

De bruine kastanje breekt zich een weg doorheen de prikke(le)nde bolster. De herfst is in het land. We ruiken en ontdekken het.
Herfst met een zomers tintje, blote armen kunnen nog net.

Het terras in Temse met uitzicht op de brede Schelde ‘trakteert’  een  warme wafel. De zon verwent, de wafel smaakt, een panoramafoto waard (die ik dan toch nog vergeet…)
De  laatste kraan getuigt als imposant bouwwerk van intensieve arbeid en welvaart, betekent nog steeds  een hulde aan de scheepsbouw, waar ook mijn schoonvader (en een paar schoonbroers) ooit vele, lange werkdagen doorbracht…. in een ver verleden…
De vervlogen tijden  van de schone familie zijn er tastbaar.

We trappen nog even dapper verder, de hof met de bank en de kater in de late avondzon inspireren.