Nederland, zon en vrijheid smeken hartstochtelijk om onze interesse.
We willen dit niet negeren, we moeten erheen, om niet met een lastig pak schuldgevoelens achter te blijven. Het fietsenrek wordt op de auto gehesen, de eerste keer dit jaar, en ja, we kunnen het nog.
Het museum ‘beelden aan zee’ in de kuststad Scheveningen staat op ons verlanglijstje
De ruimte, het vele licht, de mooie buitenterrassen, de beelden van over de hele wereld verrassen aangenaam, maar verbluffend sympathiek en speels zijn de bronzen sprookjesbeelden van Tom Otterness op de boulevard.
Bij het ruisen van de zee waan je je even in die andere wereld, vrolijk en ook grimmig.
Want sprookjes zijn hard, vaak keihard!
Het spectaculaire zandlandschap, waarbij 20 ringen 200 jaar badcultuur symboliseren, is een project van Bruno Doedens. Vele graafmachines, in combinatie met nog meer werkuren, hebben er een fascinerende doolhof omgewoeld, waarbij het kindse in je bovenkomt, de speel-zin overwint en de goesting om je te verstoppen of erin te verdwalen zegeviert.
De aankomst in Noordwijk is ontgoochelend, de website beloofde een hotel in de duinen, onze kamer kijkt uit op een parking. Van zand geen spoor. Of de aanlokkelijke foto is veeele jaren oud, toen er nog niet rondom werd gebouwd, of we doorleven hier een ‘bedrieg den boer’, want slechts een paar kamers in de nok geven heel misschien een stukje prachtig uitzicht op duinen en zee, amper 300 m verwijderd, maar wij genieten dus ….. parkeerterrein.
Op pure romantiek botsen we temidden het strand, a wedding in the sand, a room with a view.
Alleen jammer dat de stoeltjes niet direct voor ons bedoeld zijn. We lachen vrolijk mee met het stralende bruidspaar.
Niet op foto 🙂
Zo heerlijk!
De zon schijnt zalig, de wind is venijnig, de lucht fel blauw, de glooiende duinen knap bochtig , de fietsers dapper en volhardend. Uitgeput, maar voldaan, met vermoeide benen, en verbrande neuzen komen we tot rust in een gezellige strandpaviljoen. Het interieur is mooi, ‘ik heb de zon zien zakken in de zee’ …..