Patroon

Vandaag neem ik tijd voor de allerlaatste uitdaging van de Foto-challenge bij Satur9.Klik. Dikke merci voor het toffe initiatief.
Ik zal het missen, maar…… ze is een creatieve dame, dus wie weet?

Enig speurwerk leert dat het woord veel verschillende betekenissen heeft.

1) Baas 2) Begunstiger 3) Beschermer 4) Beschermheer 5) Beschermheerschap 6) Beschermheilige 7) Bevorderaar 8) Blok 9) Broodheer 10) Cartouche 11) Chef 12) Decoratieve tekening 13) Deel van een vulpen 14) Dessin 15) Figuur 16) Flodder 17) Geweerkogel 18) Gildeheilige 19) Goede geest 20) Granaat 21) Heilige.

Ga ik voor de Heilige Sint wiens feestdag weer in het vizier komt? Wat vliegt de tijd angstaanjagend snel.
Of kies ik voor mijn oude Parkervulpen met opgedroogd patroon? Niet veel zaaks.
Aan een patro(o)n moet ik niet langer verantwoording afleggen.

Bevroren zeelaagjes in het ribbeltjespatroon van het zand. Het beeld nam ik in die ijskoude februarimaand 2021. Zelden gezien, verrassend mooi en ijzig koud aan de voeten.
Even ter info : Studentambassadeur Natuurkunde Johannes Simon van de Leidse Universiteit legt uit: ‘Er is een aantal factoren, dat de vorming van ribbelpatronen ondersteunt. In het begin stroomt het water van de branding over het gladde zand en neemt iedere keer een kleine hoeveelheid korrels mee. Als er maar een kleine oneffenheid in het zandoppervlak zit, dan hebben de springende korrels een verhoogde kans om daar te blijven hangen. Heel langzaam vormt zich zo een klein heuveltje. Hoe hoger dit heuveltje wordt, hoe makkelijker er nieuw aangevoerde zandkorrels op zijn helling blijven liggen – de groei versterkt zich dus zelf!

Maes-Pils-flesjes liggen hier in een stofferig patroon. De hele hoge muur is bekleed met bakken, dit is slechts een klein detail in de Verbeke Foundation in Stekene. Behalve een foto, nam ik er niets.

Ook aan ons -in grijze Coronatijden- kleurrijk vernieuwd kleinste kamertje hangt er één aan de zijmuur, het patroon weer-spiegel-t zich bloemrijk op de egale groentinten. Het mag niet té druk worden. Het behang werd online besteld (geen andere optie) en was een grote gok, maar telkens weer opnieuw word ik er blij van.
(Broodnodige info voor een medeblogger : ik bedoel van de muurtekeningen)

Advertentie

Optelsom van 30 km

Zijn naam is Beer.
Beer is de hond van zoon 2 en schone dochter.
Beer is lief.
Beers krulletjes zijn zacht.
Beer is onze logee.
Vier dagen lang.

Elke ochtend doen hij en ik dezelfde wandeling. Het magische ochtendlicht verrast. Beer geniet. Ik geniet. Wij genieten samen, van elkaar, met elkaar, met de vroege zon die over de (eindelijk!) lege maïsvelden zijn schuchtere stralen strooit. Als hij een soortgenoot ontmoet, moet dit baasje flink trekken aan de leiband, ondanks de fluisterwoordjes met een doortastende flink-zijn-aanmaning. Zitten de oren verstopt of begrijpt hij geen mensentaal? Een licht ontwrichte pols is dan een logische consequentie.

We ontdekken de boer die eenzaam het reusachtige veld met de hand kapt, ik word er moedeloos bij, maar hij kapt dapper door, kijkt op, noch om. Onverstoorbaar, ook als ik zijn beeld op de lens vang.

De stappenteller doet overuren. Uiteraard stopt de dag niet bij die vroege wandeling en verwacht hij na de middag een enthousiaste uitstap op het programma. Met zijn neefjes (hij heeft er vier in totaal, aan honden geen gebrek bij onze zonen) verkennen we de weidse omgeving van Drongen en het herfstige bos in Drongengoed. Het is er soms drassig, feest voor de viervoeters en stevige vlonders houden ons droog.
Een hert duikt met hoge sprongen het bos uit en vlucht galant de open weide en weg over. Meer dan een filmpje waard, maar verstomming helpt vergeten, de beloning is het dubbel genieten van het sierlijke zweef-tafereel.

En nee!, hij mag zéker niet op onze crèmekleurige zetels. Logisch toch? Het duurt geen uur en de crème is volledig bedekt met fleecen dekentjes in alle maten en gewichten. Gezellig vleit hij zich naast me neer, manlief zoekt gelaten de andere kant op.

Man die een spelletje speelt met dartele Beer in de hof, verschijnt even later als een donderwolk met een bekakte schoen. Er wacht hem veel werk om ‘het’ van tussen de ribbels uit te vissen, de poepzakjes waren nochtans dé oplossing geweest…. Wie niet kijken wil, moet voelen….

In de auto is hij een voorbeeld. Of speelt angst een rol? Hij verroert zich niet, maar blijft klaarwakker, reageert op strelingen noch zijn naam.
Onderweg rijden we onder (op is nog beter…) roze wolkjes. Zonlicht bestaat uit alle kleuren van de regenboog. Omdat het licht een grotere afstand moet overbruggen bij de zonsondergang, wordt veel blauw licht gefilterd door de zuurstofmoleculen in de atmosfeer. Wat overblijft zijn de warmere tinten zoals geel en roos.
De hele horizon staat in vuur en vlam, met dank aan de ijskristallen en waterdruppels in de hogere bewolking.
Een p.r.a.c.h.t.i.g spektakel.
Bij het nieuwe nog onbewoonde rusthuis vlak bij ons (toekomst??) stopt manlief de auto om alsnog snel een schitterend beeld te krijgen van de weerkaatsing in de ramen. Er brandt geen licht in het gebouw.

De zon kleurt

Saturn9 ( http://www.zonderdank.be ) nodigt met de Photo Challenge uit tot beelden van zonsondergang of -opgang. Ver moet ik niet zoeken, ze liggen voor het grijpen, niets mooiers toch dan dit kleurenspel.

Een ochtendmens ben ik niet, maar in februari is ook de zon een langslaper, en krijg ik dit beeld bij het ontwaken op de lens. Dan kan de dag, ondanks de koude, toch alleen maar schitterend worden?

• 

In dezelfde maand van 2021 scoor ik onverwacht ook een mooie avond aan zee. Het was toen ijzig koud. Weet je nog? Veilig warm vanop de achtste verdieping genoot ik de ondergang van de zon, die nooit weigert de dag te verlichten.

Ik heb de zon zien zakken in de zee.

• 

Ditjes en datjes

Vlak voor me, in het vensterraam, duiken prachtige kleuren op. De zon schittert op de rode blaadjes. De belofte dat alles nog veel mooier zal worden maakt me blij. Zon en herfst verzorgen een prachtig schouwspel tijdens het gouden uurtje. Zolang het najaar deze ingrediënten vast houdt is herfst mijn mooiste vriend.
Ze (of hij?) laat ook zien hoe fraai loslaten kan zijn.

Na de kleurrijke explosie worden de bomen weer kaal en kijken we op de in-wording-nieuwbouwwoningen in onze achtertuin. Als groen of kleur niet langer beschermt zullen we op stenen kijken. De bouwwoede neemt met het nodige lawaai een steeds grotere plaats in van de weide, waar klein en groot zich vroeger kon vergapen aan de vriendelijke paardjes…..
Het is wat het is….

De voorbije dagen zijn overladen met etentjes. Heerlijk om niet zelf te moeten koken, die job is niet direct mijn favoriet. Het snelstappen achteraf zorgt voor een (te kleine) calorie-afname.
De vriendenbijeenkomst in Gent na anderhalf jaar stilte komt snel op dreef, een glaasje en lekker eten maken de tongen los.
Het zes-gangen-traktaat in het sterrenrestaurant voor manliefs belangeloze inzet voor zijn (oude) school smaakt verfijnd. Betrokkenen en partners genieten. En als het restaurant daarenboven slechts op 700 m van onze voordeur ligt mag en kan de wijn rijkelijk vloeien.
De derde dag op rij volgt het al meerdere keren uitgestelde familiefeest in ’t Boerenhof in Oostakker, waar 11 kleine kinderen veel speelruimte binnen en buiten ontdekken en volwassenen tevreden kunnen bijbabbelen. Vele onderwerpen als een geboekte reis, een nieuw huis, de te drukke job, kinderkroost die energie vreet, workshops die vitaliteit leveren en nog zoveel meer passeren de revue.

Verhalen krijgen een tweede leven in mijn gedachten, ik laat rustig bezinken, dat vraagt tijd.

Stille uurtjes verdwijn ik graag in de wereld van het aangrijpende boek. “Het meisje dat twee kampen overleefde’. (Eerdere titel : Cilka’s keuze). Heather Morris beschrijft de gruwelijke omstandigheden waarin Cilka in de tweede wereldoorlog probeert te overleven aan de hand van getuigenissen van mensen die haar persoonlijk hebben gekend. Als 16-jarige wordt ze op de trein richting Auschwitz gezet, waar ze wordt opgemerkt en veelvuldig misbruikt door de kampcommandant, zij ondergaat. Heeft ze een andere keuze? Bij de bevrijding wordt dit (haar opgedrongen) gedrag tegenover de vijand kwalijk genomen en wordt ze terug op de trein gezet richting strafkamp in Siberië, waar 15 jaar dwangarbeid wacht. Ook daar valt ze op.
Het schrijven ontroert én treft. Vriendschap, hoop, overleven, angst, vertrouwen, verlies, kracht en overwinning, twijfel en een poging tot echte liefde komen afwisselend aan bod. Een boek dat indringt en bijblijft, relativeert en ontmoedigt.

Herinneringen

“Herinneringen. Herinneringen. Aan zoveel mooie dingen.” Spontaan denk ik aan Marva. Wikipedia helpt ontdekken dat ze ondertussen 78 is en niet meer zingt.

De laptop heeft kuren, ‘amper’ 30 minuten geduld is nodig om in blogland te belanden. De ergernis groeit met de minuut, hij wordt oud met zijn zes jaren!? Hoognodig tijd om over een oplossing of nieuwe aankoop na te denken. Het vele bijhorende werk schrikt me af, maar geduldig toekijken hoe het scherm zich in slow motion afrolt zorgt gegarandeerd voor stoornissen in het hartritme. Brengt tijd raad!? Ook van tokkelen op het kleine schermpje word ik humeurig, en wie is daar nu gelukkig mee?

Maar terug naar de herinneringen…. Vijf (ex)collega’s geven samen een pensioenfeestje voor het personeel en de oudere garde, waar ik sinds 6 jaar (net zo lang als het bestaan van mijn laptop dus) toe behoor. Het zien van zoveel oud-bekenden voelt lichtjes onwennig aan na al die tijd. Ook veel vreemde gezichten, een jonge generatie nieuwkomers. Wonderbaarlijk snel voel ik me veilig en geborgen in wat ooit mijn tweede thuis was. Er wordt verrast herkend, veel bijgepraat, gelachen, geboeid geluisterd, gedronken en gegeten. De muziek klinkt luider, schuchtere danspasjes komen losser en op Zorba de Griek gaan we uit de bol, steeds sneller, steeds meer uitgelaten. Anderhalf jaar ingehouden adem krijgt vrije ruimte. We kennen én kunnen het nog…..

In de natte donkere avond rijd ik naar huis, met een bevrijdend ik-hoor-er-echt-nog-bij-gevoel. Spieren spelen op, gewrichten laten duidelijk van zich horen, een te grote heimwee houdt mij in zijn greep. Heimwee naar dat toffe corps, waar ik ooit, in een ver verleden, écht toe behoorde. En dat….dat komt nooit meer terug…..