We houden ons graag aan de traditie sinds vele jaren en trekken erop uit met onze kleinkinderen. Het voelt toch net even anders dan vroeger met de tienerkleinzoon en puberkleindochter. Ze hebben duidelijk een eigen mening waar mee rekening dient te worden gehouden. Ze zonder meer op sleeptouw nemen is niet langer een optie. Het maakt het daarom niet minder boeiend.
Zoals vaak trekken we weer richting Nederland, terwijl België ook veel prachtige plekken heeft. Misschien voelt het buitenland meer aan als echt op reis? Wij plannen de dagen vol, te vol, maar die wijsheid komt maar met de uren.
Na een rustige rit, de smartphone doet ondertussen volop zijn intrede en zorgt voor het nodige vertier tijdens te lange autoritten, belanden we vlot in Den Haag. We lunchen in Dudok, waar mooie herinneringen aan fijne babbels met blogster Riet blijven hangen. De hoge industriële ruimte ademt een statige sfeer, het eten is er lekker, de bediening heel vriendelijk en de taarten super in keuze én vooral in smaak. Zelfs de kleinkinderen, geen echte zoetebekken, vinden er vlot hun gading.
Het binnenplein staat nog steeds in de stelling. Het Mauritshuis viert zijn 200-jaar bestaan en de voorgevel staat letterlijk in bloei. “Het onmogelijke boeket” aan de gevel, 16 meter hoog, toont een kleurrijk spektakel aan imitatiebloemen, die simpelweg niet in eenzelfde seizoen tot bloei kunnen komen.
Er zijn ook 10 000 voorjaarsbollen verwerkt, de bloembakken werden gemaakt door een 3D scanner uit 100% gerecycled huishoudafval zoals shampoodopjes. We nemen de tijd voor fleurige foto’s, kleinkinderen moeten spontaan poseren, niet altijd even opgewekt, maar dat ontdek ik pas als ik de foto’s grondiger bekijk.
De middeleeuwse Gevangenpoort is een spannende plek, waar de kinderen geboeid kijken naar hoe het vroeger was, en nu nog in sommige landen, hoe verschrikkelijke tijden zich daar hebben afgespeeld en hoe er een onderscheid werd gemaakt tussen rijke en arme gevangenen. Hoewel er echte marteltuigen staan, is dit museum heel leerrijk en niet sensatiegericht. Zeker de moeite.
Na enige discussie, de tiener had er geen zin meer in en de puber telde af, besluiten we toch nog even binnen te ‘springen’ bij Escher. Zelf vind ik zijn werken fascinerend. De kinderen minder, ergens onderweg hoor ik het woord ‘saai’ en ‘wanneer zijn we buiten?” vallen. Toch nog wat te jong? Het valt dubbeldik tegen als blijkt dat we nu tijd hebben gespendeerd die eigenlijk voor het binnenzwembad van het hotel bedoeld was. De kinderen blijven droog…. Jammer, maar helaas….
De volgende dag komen Anne Frank en een bezoekje aan Amsterdam aan de beurt. De overvolle sprinter brengt ons tot in het station. We geven schandalig veel geld uit aan de schommels, Europe’s Highest Swing. Wat een geluk voor onze portemonnee dat de mannen bang zijn en liever vaste grond onder de voeten houden. Het uitzicht over de stad is schitterend op het dak van Amsterdam. Het schommelen heeft een heerlijk magisch effect op onze magen, maar die twee minuten zijn veel te kort en prijzig. En ja, daar hangen de vrouwen, de voeten over de rand, de adrenaline stroomt door onze aders. Samen lachen we de angst uit ons lijf. Dappere vrouwen, we zorgen zelf voor de pluimen op onze hoed.
Anne Frank kennen de kinderen van de film en van het dagboek. De audiotour is boeiend, een must hear and sea! Heel beklijvend, ook de kinderen worden er stil van. Een stuk geschiedenis waartegenover de vroegere Coronabeperkingen enkel maar in het niet vallen. Jaren geleden bezocht ik het al, met de oortjes is het nog meer indrukwekkend. Puur respect voor de mensen die het gezin in huis namen en voor de moed en schrijfkunsten van Anne! Twee volle jaren….
Uit een kleine evaluatie achteraf bleken de kinderen toch best tevreden, de moppersessies waren maar tijdelijk.
omabaard 