7 x ge

Gemoederdagd

in het prachtige domein Puyenbroeck. Groot en klein op veilige afstand verwend met broodjes en een prikkelend flesje en zoete zaligheden.
Gewandeld door de mooie omgeving met twee dartele honden en hun baasjes over en door het water, op kleine eilandjes, over romantische bruggetjes, op wegen met fris lentegroen.
Nagenietend nu van het mooie boeket wit-geel en lekkernijen.

Gefietst

Volgens de regenradar (lang leve de App) gaat het over een uurtje zwaar onweren. We besluiten nog even de trappers te wagen, ze kunnen best tegen wat nat, buren wuiven ons verbaasd na, donkergrauwe lucht komt dreigend richting ons. Kilometers worden beperkt gehouden, we ronden af op 25, regendruppels als hagelstenen zo groot (en hard!) zorgen ervoor dat alles waar geen jas bescherming biedt kletsnat wordt. Maar het is van korte duur, even knalt de donder nog, een laatste uitspatting.

Gekeken

Eigenlijk bekijken we nog steeds, de ge-toestand is nog niet volledig bereikt, de sfeervolle Netflixreeks Shtisel over ultra-orthodoxe Joden in Jeruzalem. De mensen leven er in een streng regime, heel boeiend om die andere wereld te ontdekken. Onder strenge regels worden liefde, haat, angst, verlangen, twijfel heel gevoelig weergegeven. Pure klasse. Acteurs leven zich perfect én intens in in de rol. Die mensen houden zich aan ontelbaar veel voorschreven (zinloze) wetten en regels, gaan er vaak gebukt onder, maar getuigen vooral van gevoelige kracht (ja dat kan!) en een grote doorzetting.
Hunkeren en klungelen lopen hand in hand. Het leven zoals het is in een chassidische gemeenschap.
Binge watchen is aan ons niet besteed, maar ik verzeker je, de serie werkt verslavend, heel boeiend om even uit de eigen comfort-(amaai nog niet!)-zone te stappen.
Een heel grote aanrader.

Gelezen

Je bent fan van haar of je bent het niet. Lize Spit. Feit is dat ze heel vlot en boeiend schrijft. Geen zware literaire zinnen, maar ze sleurt je volledig mee in de wereld van het boek met échte inleving in het voelen en denken van de gewone mens. In “Ik ben er niet” kom je terecht in de bipolaire wereld van de psychose, het boek baseert zich op ondervinding in de nabije kring van de auteur en veel opzoekwerk.
Ze speelt graag met taal en metaforen.
“Wij waren de twee scheefgezakte pilaren die, zodra je ze tegen elkaar aan deed leunen, steviger zouden staan dan één ongeschonden, op zichzelf staande pilaar ooit kon. Het zou goed komen met ons, zolang we samen bleven.”
Ze confronteert je voortdurend en zonder genade met de wereld van de psychiatrie. De 576 pagina’s dikke kanjer verveelt nooit. Een eeuwig observerende Lize op haar best.

Gebeld

Met de kleinzoon die op boerderijkampje ging, zelf boter en choco en brood maakte, de veulens en kleine poesjes en lammetjes streelde, zich verstopte achter een koe bij het spel, lesjes kreeg in de stal, en heel hard genoot van twee heerlijke dagen, zoals vooral een kind dit onbezorgd kan.

Tussen twee werelden

Is het echt al vijf jaar geleden dat ik  mijn definitief afscheid van het schoolse leven vierde en  door collega’s in bloemen, ballonnen én cadeautjes  werd gezet?
Een verrassend nieuw  tijdperk stapte ik in, onzeker, gemengde gevoelens, twijfelend, verlangend naar en terugkijkend op, was het niet te vroeg, zou het ooit wennen?
Tempus fugit, fijn dat ik mee vlieg, maar ook de jaren razen mee.
De dag blijft me bij alsof het gisteren was.

De wit-roze hartenwens heb ik volgzaam proberen in te vullen, dag na dag, in school leer je toch vooral gehoorzamen?

Naadloos sluit hier het prachtige boek bij aan.  ‘Tussen twee werelden”  van Franco Faggiano, een Italiaanse journalist, die houdt van schrijven en lange, eenzame wandelingen door de bergen. Sfeervol, heel sterk!
Zoals ik ben overgestapt van een druk, altijd bezig bestaan naar de rustige pensioenwereld, verhuizen hier vader en (pleeg)zoon vanuit het gejaagde Milaan naar een stil huis in de Piemontse Alpen.

Graag laat ik  fijne herinneringen in gedachten stromen aan  Piemonte met de Vespa in een ver – zo voelt het toch- verleden!

Zijn dochter leidt een totaal ander leven en gaat studeren in het buitenland. Vader probeert hopeloos het gemis van zijn overleden vrouw een plaats te geven, de pleegzoon heeft het Aspergersyndroom.
Met rust laten is de boodschap, elkaar toelaten in het verdriet en de opgesloten wereld.
“Oké, soms zijn we een beetje antisociaal, we hebben nog niet helemaal de moed die nodig is om de strijd aan te binden met onvoorspelbaarheid, maar per saldo kunnen we het goed met elkaar vinden.”
Aanvankelijk verdragen ze elkaar, maar de band tussen hen wordt doorheen het boek steeds sterker, liefdevoller, er ontstaat een mentale groei in beide karakters, omringd met  prachtig Italiaans berglandschap.
Het verhaal op zich speelt geen grote rol, twee mensen leveren een innerlijke strijd om de ware ik te zoeken, ook vinden ze die andere ik, elkaar, het boek ontroert.
Een oprecht, sober, stil leven, met vragen en antwoorden, met ver- en bewondering, met vallen en opstaan.

Dochter (die moeder is verloren): “Na een zwaar verlies heeft iedereen zijn nooduitgang. Ik heb er met iedereen over gepraat, ik heb het mijn vrienden verteld, ik heb het gedeeld, zodat de last minder zwaar werd. Maar jij hebt alles binnengehouden, dus heeft de pijn zichzelf bevrucht en zich uitgebreid.”
Vader : “Als je onverwacht zo’n groot verdriet moet verwerken, is isolement de eerste natuurlijke schuilplaats die je vindt, en lijkt dat een uitstekend beschermend schild”
Dochter : “Jij zonderde je niet alleen af, je groef ook nog eens greppels om je heen. De Grand Canyon…. Nu heb je de greppels dichtgegooid…. Klopt het dat je tot rust bent gekomen?”
Vader : “Daar heb je gelijk in, al bekijken we die rust van dag tot dag. Dat is onze regel”
Vader : “Ben jij gelukkig?”
Dochter : ” Ik probeer het te zijn, ik zoek, pas me aan, experimenteer, doe mee, en soms vertrouw ik op het lot en het geluk. Ik struikel en soms raak ik gekwetst, maar ik ga door. Ik geloof dat je om gelukkig te zijn….in beweging moet blijven om te zorgen dat er mooie dingen kunnen gebeuren. Ik weet niet of ik gelukkig ben, maar ben redelijk tevreden en dat is op dit moment genoeg.”

De auteur heeft zich sterk bevraagd over het Aspergersyndroom via twee bevriende neuropsychiaters, die net als hij de bergen eindeloos verkennen. Ook via veel jongeren met dit syndroom, hij noemt ze “oprechte, onopgesmukte mensen, soms een beetje narrig, maar altijd verrassend.”

In het dorp Sansicario heeft het personage Daniele Bermond (zijn naam in het boek én ook in werkelijkheid)  een vakantieboerderij Barba Gust, waar de zoon zijn (boek)dagen doorbrengt én die echt bestaat
Dus ben ik even gaan googelen, en heb gevonden.
http://barbagust.com/agriturismo/

Alleen al omwille van de schitterende sfeer in het boek, zou ik een logement daar met plezier smaken.

 

 

 

L’ombre ne vit qu’à la lumière. (J Renard)

Het kleinste ventje kleurt de dagen, letterlijk. Zo wordt het hem geleerd in de klas. Twee vliegen in één klap, kleur herkennen én structuur.
Oma-opa-dag op de gele dag (toen nog…) , soms een enkel-oma-dagje extra op de blauwe dag, en dan die oranje, gele en groene dag. Of het weekend een kleur toebedeeld krijgt, weet ik niet echt. Een vraagje voor de volgende chat 🙂
Nu zijn alle dagen gelijklopend.
Opstaan, ontbijt, klusjes, lunchen, de fiets op (zolang de zon blijft stralen, genieten we), een snelle hap, bloemen op het terras van drank voorzien, de actualiteit van de voorbije dag induiken, verweesd achter blijven, doorslikken, slapen (of proberen)

De zon en zijn schaduw, onze eeuwige metgezellen.
Plusjes en minnetjes, zegt de wiskunde….

Nikki Lucy doet aan straatfotografie, het leven achter het raam in lockdown. De schoondochter en kinderen mogen op de foto, een schattige foto, vier lachende gezichten, de kindjes vinden het grappig. Schoon dochter schrijft:
“Ik word morgen zeven jaar”, vertelt één van de zonen. Haar drie kinderen zijn afwisselend bij haar en hun vader. “Normaal vieren we dit met de familie en ook eens met de klasgenoten, maar dat is nu anders. Ook zijn lentefeest wordt uitgesteld. Maar als iedereen terug buiten mag tijdens de zomervakantie, is er een groot feest beloofd.”
De werkelijkheid van dat ene zinnetje doet pijn, ook al werd naar de allerbeste oplossing gezocht en stellen ze het allen goed. Klik.

Dwars door de zon en het schitterend groen fietsen we de namiddag rond, een terras kan nu even niet, we houden het bij een koekje op een verboden bankje, maar rust geeft nieuwe energie. We zijn stout en rijden naar het

Eén van mijn favoriete plekjes, een landelijk gehuchtje in de buurt van Bornem (provincie Antwerpen) , waar mijn oude school nog steeds vriendelijk lonkt.
Een stuk land dat ‘buiten’ de dijken werd ingewonnen op de moerassen, sterk geïsoleerd, een prachtig stukje natuur met rustiek cafeetje (helaas niet voor nu), de Schelde, en vooral veel groen. Daar voel ik me blij.

Blijheid en melancholie doorweven elkaar als ik het wandelend paar zie, de vrouw is mijn moeders evenbeeld, stapt en babbelt enthousiast, zelfs de kledingstijl is identiek. Een steek doorheen het hart, van heimwee, van verlangen, van verdriet. Maar ook van dankbaarheid om wie ze was en blijft, diep in mij.

Een prachtig huis staat te koop, middenin de bossen. Geen spek voor onzen bek. Bij de ingang hangen Indonesische spulletjes te koop, de windgong tokkelt nu zachtjes  muziek in onze hof.

In het waar gebeurde ‘Het leven gaat door’ van Karin Heirstaeten, een boek over moed en verlies, over kracht vinden en diep zakken, lees ik een mooi levensmotto:

You don’t always need a plan, sometimes you just need to breathe, trust, let go, and see what happens. (Mandy Hale) 

 

 

De gele dag

Een mislukking, die foto, de trein raast voorbij het landschap, of is het omgekeerd?, en de rammelende coupéruimte weerkaatst in het glas. Zelf ontdek ik er enige symboliek in.

Het belooft een rustige dag te worden, vier treinen, evenveel perrons, waar ik volkomen zen vitamine D opsnuif op een bankje in de zon. Dagblad bij de hand, ik lees elke letter (of toch bijna), smartphone zorgt voor andere (al dan niet) boeiende nieuwsjes.
Ik blijf op de hoogte, van de grote en kleine wereld.

Tot ik besef – 15 minuten voor aankomst- dat ik al die tijd vergat op te kijken naar voorbij(g)razende  beelden, reizigers die in- en uitstappen, de conducteur die me wakker schudt. Mijn blik richt zich naar buiten , ik besluit krant en telefoon te verbannen naar de handtas, na  nog snel een laatste fotootje te plukken, voor publicatie vatbaar, ondanks zijn nietigheid, maar de trein , die raasde verder.

Tussen het rijden door geniet ik anderhalf uur intens van de  kleinzoon.  Zijn kwebbeltje staat nooit stil, hij kijkt verwonderd rond en deelt spontaan wat hij ziet, hij voelt zich verrukt, alléén met oma, en ook mijn hart maakt een sprongetje.
“Oma, J is de oudste, L is de wildste en ik, ik ben de flinkste’ (Hij heeft het hier over de drie broertjes)
“Oma, ik vind jou de liefste van de hele wereld. (smelt-smelt) Mag ik nog eens met de trein mee naar jouw huis?”
“Oma vandaag is blauwe dag, ik wist niet dat jij zou komen, normaal kom jij op gele dag. Ga jij nu altijd ook op blauwe dag komen?’ ‘Neen ventje, dit is uitzonderlijk’, woonde je maar wat dichterbij, dan kregen alle dagen een extra kleur…..
Genieten met grote G!

Maar school en terugrit wachten, niemand heeft er echt zin in, ook de honden protesteren luid als ik ze terug richting hok leid. Tja….. mooie liedjes…..

Ik verlies me toch weer in de krant, de levenslessen van acteur en schrijver Rashif El Kaoul moeten nog even onder de loep worden genomen. Hij denkt zoals ik, niet zwart-wit, maar in vele grijstinten, wat hier vaak tot schuldgevoel leidt, want  zelden vertolk ik een uitgesproken mening.
“Zo heb ik ongelooflijk veel schuldgevoel, en ik weet niet waarom, wat frustrerend is voor de ander en mezelf. Mijn verlangen om niemand voor de borst te stoten is gewoonlijk groter dan het verlangen om gehoord te worden“.

Hij heeft het ook over de muur die vaak ontstaat als mensen zich tegenover elkaar (en dit van beide kanten) niet kwetsbaar durven of kunnen opstellen. Met broze breekbaarheid heb ik geen probleem, wel met die muur.

En tenslotte vertelt hij nog het verhaal over twee oosterse monniken , een oude en een jonge, die langs de rivier lopen.
“Aan de oever staat een mooie, jonge vrouw die naar de overkant wil.
Hoewel dat volgens zijn orde niet mag, zegt de oude monnik “spring maar op mijn rug, ik breng je naar de overkant”.
Na een half uur zegt de jongste monnik “Je had dat beter niet gedaan, het mag niet”. 
En de oude monnik antwoordt “ik heb die vrouw een half uur geleden weer neergezet, maar jij draagt haar nog altijd met je mee”
Gedachten komen, maar je moet ze ook kunnen laten gaan”

Wijs man!

Vandaag heb ik negen km in de benen, daar moet ik later gegarandeerd voor boeten, maar ze waren het méér dan waard!

 

Leesjuf

Grijs en grauw start de dag. Een mistig wolkendek houdt  zon en blauwe hemel buiten beeld.

De vorige trein heeft vertraging en ik ben te vroeg op het perron, de ideale combinatie om meer dan intijds ter plaatse te arriveren. In het grote station van Gent herken ik de hele wereld. Hollende passagiers, rollende reuze valiezen razen in een enorm tempo rakelings langs me heen, je ziet er alle kleuren, alle rassen, mensen in slow motion,  het haastige kibbelende koppel, daklozen in rolstoel, mannen in chic kostuum, hij die in vuilbakken rommelt en  tevreden een restje friet ontdekt, de schuchtere vrouw met de blindenstok, de smekende bedelaar om een centje , de Euro blijkt niet voldoende, mompelend wijst hij naar de briefjes die een verfrommeld boeltje ogen in mijn portefeuille.
“Het hele dorp in de stad”, zoals reportagemaker Jan Van Rompaey ooit verwoordde in de aangrijpende TV-serie en zijn boek.

De dag blijft grauw en grijs, ik tel mijn zegeningen, graag en gretig.

Het kleine ventje rent de zevende hemel in, hij alleen mag deze middag  thuis komen eten. De broertjes blijven op de speelplaats, heel even voelt hij zich favoriet. Daarenboven heeft oma Sint gespeeld en allerlei lekkers op tafel getoverd. Hij wrijft over het buikje ‘mmmm, heerlijk’. Zijn woordenschat groeit aan.

Samen vertrekken we richting school, als een vrolijk veulen huppelt hij aan mijn hand, we gaan de speelplaats onveilig maken, want deze oma heeft een taak. Ze heeft een boekje mee, en mag de vierjarigen voorlezen, superfijn voor groot en klein.
Een verhaaltje over diertjes, en over Tiny en het grappige hondje Poefie.
De kleintjes luisteren, willen elk hun eigen verhaal spontaan vertellen over de dierentuin, over Beekse Bergen, over de hond die thuis wacht, over  oma die er niet meer is, ik luister geduldig en geboeid,  mondjes gaan open van verbazing, gezichtjes stralen enthousiast, ze hangen aan mijn lippen.
Toch een lichte variatie op de interesse waarmee  vroegere pupillen de lessen bijwoonden 🙂

Ze zingen een liedje onder  groot applaus.
De waarheid komt uit de kindermond en de omahand is snel gevuld.

De dag eindigt grauw en grijs, maar een vriendelijke warmte laat het omahart overlopen.

Ik zet hier even reacties uit, ook al vind ik ze altijd héérlijk om lezen. Super dank je!
Maar m’n tijd om terug te reageren (waar ik me vooral wil aan houden!) is beperkt, ik stap het feest-WE in, een WE vol uitstapjes, met dobberende bootjes, lekkere hapjes, veel plezier, wandelen langs het water, verwennerijen, veel roltrappen, gezellige winkeltjes, groot en klein en klein en groot, én de beloofde zon?! Een mens wordt maar één keer 8². 

 

 

 

Heerlijk sober, sober heerlijk

Intiem onderonsje :
paddenstoelen
bekoren elkaar
liefkozend
in een kringetje

Ik wou dat ik…..

Via de wesite http://www.geertdekockere.be/  maak ik zelf poëzie.

Voor een klein bedrag kan je elke morgen starten met een ‘vers geschreven gedicht’ van Geert De Kockere. Tevens een haiku, een kindervers en en een natuurgedicht.
En neen, ik ben géén ingehuurde promotor 🙂

In https://www.pigmalionshop.com/c-3671762/boeketjes/   ontdek ik onverwachte pareltjes.
Ik droom een Cortenstalen  kunstwerkje in mijn hof. Zijn ze niet prachtig?
Op de voorpagina van mijn laptop straalt het roestig kunstwerk me elke morgen toe:

“Ook dauwparels
kun je bewaren
in de kluis 
van je hoofd.
Rijkdom
voor nu en later“

Onlangs kreeg een lieve vriendin in een moeilijke periode, deze woorden mee.
En neen, ik ben en blijf geen ingehuurde promotor.

En op zijn facebookpagina lees ik :

De berg, gisteren
lag hij nog achter dat huis,
vandaag wat verder.

Als dat geen positieve donderdag-ochtendhaiku is!, ik deel zijn woorden graag met jullie.
En neen, ik ben geen….

En voor wie het nog niet door zou hebben, ik ben vurige fan van zijn schrijven.
(H)eerlijk sober, sober (h)eerlijk.

 

vaak ben ik gelukkig

Amper 151  pagina’s telt het boekje, met een kaft en titel die direct verbinden.
Jens Christian Grondahl (met schuine streep door de o. Hoe doe je dat met de laptop??) is de Deense schrijver. Hij heeft me heel hard voor zich gewonnen.

En toch lees ik het niet in één ruk uit, langdradige en zwaar poëtische volzinnen ontbreken (gelukkig!), er zijn noch intriges, noch dialogen, er is enkel de monoloog van de hoofdpersoon Ellinor naar de vrouw, die sterft in een lawine en wiens plaats ze inneemt. “Ik nam de plek in die jij had achtergelaten. Ik nam jouw leven over, net zoals ik indertijd jouw trouwjurk had overgenomen”  (dit laatste door gebrek aan geld)

Reeds bij de eerste zinnen is er dé klik : “Nu is jouw man ook dood, Anna. Jouw man. Onze man”. Ik word direct het verhaal ingetrokken.

De monoloog is aangrijpend,  met pure blik.  “Je hoort niet wat ik zeg, je herinnert je niets, je bestaat niet”
Ellinor kan dus heel eerlijk en zonder enige verbloeming spreken, ze verschoont niet, ze ziet graag, ze toont twijfels, ze is mild, ze vindt rust en weet eindelijk wat ze wil, ze verteert de schuldgevoelens.

De sfeer is subtiel met vele rake observaties over huwelijk en leven. Twijfels mogen worden bloot gelegd. Je moet niet sterk zijn, je mag vooral jezelf zijn.
Het boek is nooit neerslachtig, ook niet overgoten met gespeeld optimisme.

Ze is op een positieve manier gelaten. Als het stormt, dein je best mee op de golven.
‘Ik realiseer me dat mijn verhaal een beetje droevig moet overkomen, maar ik ben geen somber mens, dat weet je. Vaak ben ik gelukkig net zoals in het gedicht. Gelukkig van binnen ook al kan ik het niet altijd laten zien. Je wordt geduwd en getrokken, soms verdrukt, en je kunt uit koers worden geslagen, maar vanbinnen ben je nog steeds dezelfde.’

Hoeveel weten wij werkelijk van elkaar af? Ondanks alle vertrouwdheid, hebben we geheimen, geen grootse, gewone kleine dingetjes…

Ik lees en ben getroffen door ” Ik mag huilen, graag zelfs, zodat ze mij kunnen laten zien dat ze mijn ontroostbaarheid aankunnen. Er is blijkbaar niets zo zuiverend voor de eigenwaarde als helemaal aan de afgrond van andermans verdriet gaan staat en laten zien dat je niet duizelig wordt. ”

Het wordt geen zwaar verhaal, de zinnen zijn begrijpelijk, kort en vol -in mijn ogen- juiste observaties geschreven.

Ellinor is niet boos, noch op haar vriendin en de ‘foute daad’, noch op het feit dat ze haar vader nooit heeft gekend “Hij was geen nazimonster“, ze is vooral mild.

“Jij zit als een vogel in de vertakkingen in mijn hoofd, en af en toe fladder je met je vleugels, stijgt op en landt ergens anders. ” Klinkt toch heerlijk?!

Het boekje is kwistig met  simpel geschreven, rake zinnetjes , en laat die me nu net zo enorm bekoren!

Dit pareltje uit Denemarken! Een échte aanrader!

de melancholie van de onrust

Een essay waarin  Joke Hermsen pleit voor eerherstel van de melancholie.

Ik kén melancholie, ik herkén haar   in het artikel in de Standaard vandaag.
Geen 1 aprilgrap, maar fijn om lezen dat ik me er geen zorgen om moet maken.
Zij mag me overvallen, zij mag me doen wankelen, zij mag me even overheersen, ze wil me vooral verbinden….

“We moeten melancholie weer een plek geven, het hoort bij de mens, bij ons besef van vergankelijkheid en onze eigen sterfelijkheid”.

Victor Hugo  schrijft over “het geluk van verdrietig zijn”.
Of “verdriet met een glimlach”  (Calvino). Zo mooi vertolkt

“Melancholie heeft een ambivalent karakter van zowel vreugde als verdriet”.

Vooral als de dag stil overgaat in de nacht, word ik wel eens haar prooi. Nu begrijp ik waarom ik me erin mag nestelen, waarom ik dat gevoel mag koesteren, ook al gaat het soms hand in hand met een soort onbestemd verdriet.
“De mens is niet louter een succesformule” . (wat we misschien teveel betrachten)

“De melancholische mens is misschien wat pessimistischer van aard, maar vaak ook minder egocentrisch”. Ik lees het graag.

En neen, het duistere zusje krijgt me niet in haar macht. Melancholie bevat hoop, creatieve en vooral empathische aspecten.

Ze borrelt onverwacht op als ik aan  kinderen en hun (on)bezorgdheid denk, als ik aan mijn kleindochter in een vreemd bedje op kamp denk, als ik aan mijn ouders denk, als ik aan ‘leven’ denk, in al zijn gezichten.

Een heel mooi schrijven, Joke! Ik leer veel bij, en begrijp.

 

Lectuur

Als kind was ik een veel-lezer. Wat daarna wat stil is gaan liggen  wegens eeuwig tijdsgebrek, hét grote probleem in een mensenleven, er was altijd wel één of andere dringende klus die voorrang kreeg.

Ik heb de draad nu terug opgenomen en ervaar alles wat erbij hoort  als inspirerend en leuk: een voormiddagje bib, in alle rust, om er in tijdschriften te bladeren , omringd door ‘oudjes’ die er hun kranten komen lezen 🙂 ,  om er vervolgens te snuisteren tussen de boekenrijen,[ ik kies er vooral veel!], de grote zak boeken mee naar huis sleuren (want ik kan nooit beslissen) om ze dan thuis te lezen, zonder radio, zonder gebabbel, zonder drankje zelfs.

Mijn favorieten blijven de waar-gebeurde-verhalen, die hebben altijd net dat ietsje meer, want…. ergens …..ooit……écht plaats gehad.

Zoals ‘Verhandeld‘ van Sophie Hayes. Bij gebrek aan  vaderliefde, gaat ze op zoek naar echte geborgenheid en goed gevoel. Voor de liefde laat ze alles achter, om  samen met haar Albanese vriend Italië warm te houden. Ze ontmoet daar echter enkel  vreselijk kilte, ze wordt een slachtoffer van mensenhandel, haar ‘vriend’ dwingt haar hiertoe. Dit boek grijpt je bij de strot, een wereld waar een ‘normaal mens’ totaal geen weet van heeft. Een liefdeloos,  ijselijk koud verhaal over het helse leven als prostitué en de voortdurende heen- en-weer-slinger tussen zoete woordjes en  buitengewoon ruwe mishandelingen van haar ‘vriend’. Ze verliest compleet haar eigenheid, ze is niet meer Sophie, ze denkt niet langer, maar doet wat haar wordt opgedragen.
Het nawoord van haar moeder spreekt boekdelen.
“Sommigen kunnen misschien maar moeilijk begrijpen waarom Sophie niet heeft geprobeerd te ontsnappen of niet tegen de politie heeft gezegd wat er aan de hand was. Zij hebben waarschijnlijk nooit verlammende angst gevoeld, het soort angst dat al je vaststaande ideeën en kennis over het leven doet verdwijnen en ervoor zorgt dat je nog maar aan één ding kunt denken; hoe kom ik de volgende paar minuten door.”
Pakkend, aangrijpend op de meest pijnlijke manier die je je kan inbeelden, dit boek blijft hangen!

‘Life on sneakers‘ van Evi Renaux ligt open en vrij op de planken in de bib. Dit boek staat al lang op mijn to-read-lijstje. Meegritsen dus!
‘Wat als jij morgen opstaat en niet meer kan doen wat je altijd al deed? Heb je een plan B?’
Life is what happens while you’re busy making other plans. John Lennon wist het al.

Ik ‘mocht’ het ook ervaren toen plots mijn leven op zijn kop ging staan, ik was amper 35, allerlei mogelijke beangstigende diagnoses worden later (gelukkig) ontkracht, en toch  moet ik sindsdien altijd rekening houden met  mijn kunnen, met mijn beperkingen, met mijn soms onverwachte angst.
Heel erg herkenbaar is dit boek voor me. Dokters die niet langer moeite doen, want ze vinden de juiste diagnose niet (en ervaren dit als falen?? ), specialisten die zeggen dat ‘het wel tussen de oren zal zitten’, ook al geef je gedurende de jaren steeds meer vrijheid op en kan niets nog ondoordacht gebeuren. Elke voetstap wordt hier letterlijk overwogen.

Zinnen uit haar verhaal die me treffen:

“Er wordt geluisterd. Halleluja! Er wordt geluisterd‘ . Hoe groot is ook mijn vreugde als een arts écht naar me luistert én met me meedenkt. Ik ben nog zoekend…

“Ik weet niet wat nog komt, ik weet alleen dat het nu tijd is om volop opnieuw te leren leven“.
Ik heb het gekund, geleidelijk aan leerde ik de zorgen en angsten om wat nog komen kan, van me af te duwen. Een andere Lieve leert leven met de opgedrongen beperkingen, en geniet daarom niet minder intens.

“Nieuwe kansen. Kansen die ik vroeger nooit bekeken zou hebben. Kansen die je zelf creëert. omdat het kan. Omdat het mag. Omdat niets meer echt moet” Eens ik leerde aanvaarden dat mijn lichaam nu éénmaal geregeld faalt, ontdekte ik nieuwe alternatieven, zoals de elektrische fiets, de automatic auto, verdraagbare schoenen, rustbankjes her en der, een klein blauw druppeltje…..

“Life isn’t about having what you want, it’s about wanting what you have”

“Vandaag besef ik dat je niet altijd een plan nodig hebt. Vandaag heb ik aanvaard dat er dromen zijn gesneuveld, maar nieuwe zijn ontstaan”  Oh zoooo waar!!

“Het monstertje dat ‘pijn’ heet, stapt als een schaduw met me mee, of ik dat nu wil of niet“.

“Terwijl ik me soms triest voel, besef ik nog eens dat ik leef, en dat voelt dan weer zalig”.

“One of the happiest moments in life is when you find the courage to let go of what you can’t change’.

Ik bewonder de open eerlijkheid waarbij Evi ons deelgenoot maakt van haar wereld.

Mijn leven loopt niet altijd op rozen, mijn ‘gespierde’ vriendjes lopen overal hardnekkig met me mee, maar ik leerde ze aanvaarden als mijn tweede ik (eureka!) én wij samen leven  heel erg graag!
Rustige momenten worden doelbewust ingeschakeld, ik moet doseren, maar ook dat kan echt fijn  zijn, eens lekkerlui niets doen, en geen kat die me hierbij iets verwijt. Moet kunnen!!

Ook mijn leven is een waargebeurd verhaal, waarbij ik met vallen en opstaan geniet van elk moment, ik leef heel erg in het hierNUmaaals.

Ze zeggen ‘oefening baart kunst’, ik oefen en ik baar ‘kunst’.

 

 

Het jaar van de vlinder

Als trouwe bibganger, slenter ik altijd eerst langs de nieuwe boeken.
Dit waargebeurde  ‘vlinderboek’ staat geëtaleerd en nodigt me uit tot lezen.

Ik had nooit verwacht dat dit boek me zo zou aangrijpen, zo zou ontroeren, zo in zijn greep zou houden tot ik de laatste pagina kan omslaan. Ik ben zelfs van plan hele hoofdstukken te herlezen.
Wat schrijft ze mooie zinnen, Brigitte van de Koevering.

Wim Daniels woorden over het boek : “Schrijven als bezwering van het onvoorstelbare……… Er gebeurt iets ergs- wat je nooit voor mogelijk hebt gehouden. Iets wat je leven, je bestaan volledig op zijn kop zet, blokkeert….. Je gaat in woorden zoeken, die zich vervolgens hakkelend en strompelend aandienen. Ze gaan halve zinnen vormen, daarna hele zinnen. Uiteindelijk geven ze geen antwoord, maar kunnen ze wel een soort van pijnlijke vrede bieden met wat is gebeurd”

Het boek is een pareltje, de symboliek van de vlinder (en vooral de rups) treffend, het verhaal is voor mij herkenbaar, zei het vanuit een andere hoek.

De geadopteerde dochter (uit Colombia) van Brigitte stapt uit het leven, ze kan de druk en de neiging tot perfectionisme niet langer aan. Haar moeder schrijft het verhaal vanuit de visie van haar dochter, vooral heel veel mooie, gelukkige momenten in de kindertijd, soms harde momenten van verzet en losmaken in de pubertijd, en uiteindelijk het terugkeren (en ook terugtrekken) in de warmte van haar omgeving, haar ouders, om  – in haar wanhoop- te besluiten ermee te stoppen.
De familie blijft verweesd achter, en moeder Brigitte leert ermee leven, met vooral veel vallen en soms opstaan, met woorden verwerkt tot heerlijke zinnen, ze lezen zo puur!,  met een beetje kracht een vooral heel veel moed, met  veel twijfels en toch een open eerlijkheid.
Ik bewonder haar stijl, lees het boek ‘heel graag’, er zit zoveel (h)erkenning in.
De stilte van de nacht is weer mijn compagnon. Ik moet dringend leren intijds  stoppen om het ‘zombiaans’ gevoel overdag te bannen. Ik verlies me in  woorden, en vergeet uur en tijd…

Toch ook wat jaloers op de schrijfstijl/kunst van deze  auteur. Deze uitzonderlijke gave hebben…. het blijft een droom….