De gele dag

Een mislukking, die foto, de trein raast voorbij het landschap, of is het omgekeerd?, en de rammelende coupéruimte weerkaatst in het glas. Zelf ontdek ik er enige symboliek in.

Het belooft een rustige dag te worden, vier treinen, evenveel perrons, waar ik volkomen zen vitamine D opsnuif op een bankje in de zon. Dagblad bij de hand, ik lees elke letter (of toch bijna), smartphone zorgt voor andere (al dan niet) boeiende nieuwsjes.
Ik blijf op de hoogte, van de grote en kleine wereld.

Tot ik besef – 15 minuten voor aankomst- dat ik al die tijd vergat op te kijken naar voorbij(g)razende  beelden, reizigers die in- en uitstappen, de conducteur die me wakker schudt. Mijn blik richt zich naar buiten , ik besluit krant en telefoon te verbannen naar de handtas, na  nog snel een laatste fotootje te plukken, voor publicatie vatbaar, ondanks zijn nietigheid, maar de trein , die raasde verder.

Tussen het rijden door geniet ik anderhalf uur intens van de  kleinzoon.  Zijn kwebbeltje staat nooit stil, hij kijkt verwonderd rond en deelt spontaan wat hij ziet, hij voelt zich verrukt, alléén met oma, en ook mijn hart maakt een sprongetje.
“Oma, J is de oudste, L is de wildste en ik, ik ben de flinkste’ (Hij heeft het hier over de drie broertjes)
“Oma, ik vind jou de liefste van de hele wereld. (smelt-smelt) Mag ik nog eens met de trein mee naar jouw huis?”
“Oma vandaag is blauwe dag, ik wist niet dat jij zou komen, normaal kom jij op gele dag. Ga jij nu altijd ook op blauwe dag komen?’ ‘Neen ventje, dit is uitzonderlijk’, woonde je maar wat dichterbij, dan kregen alle dagen een extra kleur…..
Genieten met grote G!

Maar school en terugrit wachten, niemand heeft er echt zin in, ook de honden protesteren luid als ik ze terug richting hok leid. Tja….. mooie liedjes…..

Ik verlies me toch weer in de krant, de levenslessen van acteur en schrijver Rashif El Kaoul moeten nog even onder de loep worden genomen. Hij denkt zoals ik, niet zwart-wit, maar in vele grijstinten, wat hier vaak tot schuldgevoel leidt, want  zelden vertolk ik een uitgesproken mening.
“Zo heb ik ongelooflijk veel schuldgevoel, en ik weet niet waarom, wat frustrerend is voor de ander en mezelf. Mijn verlangen om niemand voor de borst te stoten is gewoonlijk groter dan het verlangen om gehoord te worden“.

Hij heeft het ook over de muur die vaak ontstaat als mensen zich tegenover elkaar (en dit van beide kanten) niet kwetsbaar durven of kunnen opstellen. Met broze breekbaarheid heb ik geen probleem, wel met die muur.

En tenslotte vertelt hij nog het verhaal over twee oosterse monniken , een oude en een jonge, die langs de rivier lopen.
“Aan de oever staat een mooie, jonge vrouw die naar de overkant wil.
Hoewel dat volgens zijn orde niet mag, zegt de oude monnik “spring maar op mijn rug, ik breng je naar de overkant”.
Na een half uur zegt de jongste monnik “Je had dat beter niet gedaan, het mag niet”. 
En de oude monnik antwoordt “ik heb die vrouw een half uur geleden weer neergezet, maar jij draagt haar nog altijd met je mee”
Gedachten komen, maar je moet ze ook kunnen laten gaan”

Wijs man!

Vandaag heb ik negen km in de benen, daar moet ik later gegarandeerd voor boeten, maar ze waren het méér dan waard!

 

Leesjuf

Grijs en grauw start de dag. Een mistig wolkendek houdt  zon en blauwe hemel buiten beeld.

De vorige trein heeft vertraging en ik ben te vroeg op het perron, de ideale combinatie om meer dan intijds ter plaatse te arriveren. In het grote station van Gent herken ik de hele wereld. Hollende passagiers, rollende reuze valiezen razen in een enorm tempo rakelings langs me heen, je ziet er alle kleuren, alle rassen, mensen in slow motion,  het haastige kibbelende koppel, daklozen in rolstoel, mannen in chic kostuum, hij die in vuilbakken rommelt en  tevreden een restje friet ontdekt, de schuchtere vrouw met de blindenstok, de smekende bedelaar om een centje , de Euro blijkt niet voldoende, mompelend wijst hij naar de briefjes die een verfrommeld boeltje ogen in mijn portefeuille.
“Het hele dorp in de stad”, zoals reportagemaker Jan Van Rompaey ooit verwoordde in de aangrijpende TV-serie en zijn boek.

De dag blijft grauw en grijs, ik tel mijn zegeningen, graag en gretig.

Het kleine ventje rent de zevende hemel in, hij alleen mag deze middag  thuis komen eten. De broertjes blijven op de speelplaats, heel even voelt hij zich favoriet. Daarenboven heeft oma Sint gespeeld en allerlei lekkers op tafel getoverd. Hij wrijft over het buikje ‘mmmm, heerlijk’. Zijn woordenschat groeit aan.

Samen vertrekken we richting school, als een vrolijk veulen huppelt hij aan mijn hand, we gaan de speelplaats onveilig maken, want deze oma heeft een taak. Ze heeft een boekje mee, en mag de vierjarigen voorlezen, superfijn voor groot en klein.
Een verhaaltje over diertjes, en over Tiny en het grappige hondje Poefie.
De kleintjes luisteren, willen elk hun eigen verhaal spontaan vertellen over de dierentuin, over Beekse Bergen, over de hond die thuis wacht, over  oma die er niet meer is, ik luister geduldig en geboeid,  mondjes gaan open van verbazing, gezichtjes stralen enthousiast, ze hangen aan mijn lippen.
Toch een lichte variatie op de interesse waarmee  vroegere pupillen de lessen bijwoonden 🙂

Ze zingen een liedje onder  groot applaus.
De waarheid komt uit de kindermond en de omahand is snel gevuld.

De dag eindigt grauw en grijs, maar een vriendelijke warmte laat het omahart overlopen.

Ik zet hier even reacties uit, ook al vind ik ze altijd héérlijk om lezen. Super dank je!
Maar m’n tijd om terug te reageren (waar ik me vooral wil aan houden!) is beperkt, ik stap het feest-WE in, een WE vol uitstapjes, met dobberende bootjes, lekkere hapjes, veel plezier, wandelen langs het water, verwennerijen, veel roltrappen, gezellige winkeltjes, groot en klein en klein en groot, én de beloofde zon?! Een mens wordt maar één keer 8². 

 

 

 

Heerlijk sober, sober heerlijk

Intiem onderonsje :
paddenstoelen
bekoren elkaar
liefkozend
in een kringetje

Ik wou dat ik…..

Via de wesite http://www.geertdekockere.be/  maak ik zelf poëzie.

Voor een klein bedrag kan je elke morgen starten met een ‘vers geschreven gedicht’ van Geert De Kockere. Tevens een haiku, een kindervers en en een natuurgedicht.
En neen, ik ben géén ingehuurde promotor 🙂

In https://www.pigmalionshop.com/c-3671762/boeketjes/   ontdek ik onverwachte pareltjes.
Ik droom een Cortenstalen  kunstwerkje in mijn hof. Zijn ze niet prachtig?
Op de voorpagina van mijn laptop straalt het roestig kunstwerk me elke morgen toe:

“Ook dauwparels
kun je bewaren
in de kluis 
van je hoofd.
Rijkdom
voor nu en later“

Onlangs kreeg een lieve vriendin in een moeilijke periode, deze woorden mee.
En neen, ik ben en blijf geen ingehuurde promotor.

En op zijn facebookpagina lees ik :

De berg, gisteren
lag hij nog achter dat huis,
vandaag wat verder.

Als dat geen positieve donderdag-ochtendhaiku is!, ik deel zijn woorden graag met jullie.
En neen, ik ben geen….

En voor wie het nog niet door zou hebben, ik ben vurige fan van zijn schrijven.
(H)eerlijk sober, sober (h)eerlijk.

 

vaak ben ik gelukkig

Amper 151  pagina’s telt het boekje, met een kaft en titel die direct verbinden.
Jens Christian Grondahl (met schuine streep door de o. Hoe doe je dat met de laptop??) is de Deense schrijver. Hij heeft me heel hard voor zich gewonnen.

En toch lees ik het niet in één ruk uit, langdradige en zwaar poëtische volzinnen ontbreken (gelukkig!), er zijn noch intriges, noch dialogen, er is enkel de monoloog van de hoofdpersoon Ellinor naar de vrouw, die sterft in een lawine en wiens plaats ze inneemt. “Ik nam de plek in die jij had achtergelaten. Ik nam jouw leven over, net zoals ik indertijd jouw trouwjurk had overgenomen”  (dit laatste door gebrek aan geld)

Reeds bij de eerste zinnen is er dé klik : “Nu is jouw man ook dood, Anna. Jouw man. Onze man”. Ik word direct het verhaal ingetrokken.

De monoloog is aangrijpend,  met pure blik.  “Je hoort niet wat ik zeg, je herinnert je niets, je bestaat niet”
Ellinor kan dus heel eerlijk en zonder enige verbloeming spreken, ze verschoont niet, ze ziet graag, ze toont twijfels, ze is mild, ze vindt rust en weet eindelijk wat ze wil, ze verteert de schuldgevoelens.

De sfeer is subtiel met vele rake observaties over huwelijk en leven. Twijfels mogen worden bloot gelegd. Je moet niet sterk zijn, je mag vooral jezelf zijn.
Het boek is nooit neerslachtig, ook niet overgoten met gespeeld optimisme.

Ze is op een positieve manier gelaten. Als het stormt, dein je best mee op de golven.
‘Ik realiseer me dat mijn verhaal een beetje droevig moet overkomen, maar ik ben geen somber mens, dat weet je. Vaak ben ik gelukkig net zoals in het gedicht. Gelukkig van binnen ook al kan ik het niet altijd laten zien. Je wordt geduwd en getrokken, soms verdrukt, en je kunt uit koers worden geslagen, maar vanbinnen ben je nog steeds dezelfde.’

Hoeveel weten wij werkelijk van elkaar af? Ondanks alle vertrouwdheid, hebben we geheimen, geen grootse, gewone kleine dingetjes…

Ik lees en ben getroffen door ” Ik mag huilen, graag zelfs, zodat ze mij kunnen laten zien dat ze mijn ontroostbaarheid aankunnen. Er is blijkbaar niets zo zuiverend voor de eigenwaarde als helemaal aan de afgrond van andermans verdriet gaan staat en laten zien dat je niet duizelig wordt. ”

Het wordt geen zwaar verhaal, de zinnen zijn begrijpelijk, kort en vol -in mijn ogen- juiste observaties geschreven.

Ellinor is niet boos, noch op haar vriendin en de ‘foute daad’, noch op het feit dat ze haar vader nooit heeft gekend “Hij was geen nazimonster“, ze is vooral mild.

“Jij zit als een vogel in de vertakkingen in mijn hoofd, en af en toe fladder je met je vleugels, stijgt op en landt ergens anders. ” Klinkt toch heerlijk?!

Het boekje is kwistig met  simpel geschreven, rake zinnetjes , en laat die me nu net zo enorm bekoren!

Dit pareltje uit Denemarken! Een échte aanrader!

de melancholie van de onrust

Een essay waarin  Joke Hermsen pleit voor eerherstel van de melancholie.

Ik kén melancholie, ik herkén haar   in het artikel in de Standaard vandaag.
Geen 1 aprilgrap, maar fijn om lezen dat ik me er geen zorgen om moet maken.
Zij mag me overvallen, zij mag me doen wankelen, zij mag me even overheersen, ze wil me vooral verbinden….

“We moeten melancholie weer een plek geven, het hoort bij de mens, bij ons besef van vergankelijkheid en onze eigen sterfelijkheid”.

Victor Hugo  schrijft over “het geluk van verdrietig zijn”.
Of “verdriet met een glimlach”  (Calvino). Zo mooi vertolkt

“Melancholie heeft een ambivalent karakter van zowel vreugde als verdriet”.

Vooral als de dag stil overgaat in de nacht, word ik wel eens haar prooi. Nu begrijp ik waarom ik me erin mag nestelen, waarom ik dat gevoel mag koesteren, ook al gaat het soms hand in hand met een soort onbestemd verdriet.
“De mens is niet louter een succesformule” . (wat we misschien teveel betrachten)

“De melancholische mens is misschien wat pessimistischer van aard, maar vaak ook minder egocentrisch”. Ik lees het graag.

En neen, het duistere zusje krijgt me niet in haar macht. Melancholie bevat hoop, creatieve en vooral empathische aspecten.

Ze borrelt onverwacht op als ik aan  kinderen en hun (on)bezorgdheid denk, als ik aan mijn kleindochter in een vreemd bedje op kamp denk, als ik aan mijn ouders denk, als ik aan ‘leven’ denk, in al zijn gezichten.

Een heel mooi schrijven, Joke! Ik leer veel bij, en begrijp.

 

Lectuur

Als kind was ik een veel-lezer. Wat daarna wat stil is gaan liggen  wegens eeuwig tijdsgebrek, hét grote probleem in een mensenleven, er was altijd wel één of andere dringende klus die voorrang kreeg.

Ik heb de draad nu terug opgenomen en ervaar alles wat erbij hoort  als inspirerend en leuk: een voormiddagje bib, in alle rust, om er in tijdschriften te bladeren , omringd door ‘oudjes’ die er hun kranten komen lezen 🙂 ,  om er vervolgens te snuisteren tussen de boekenrijen,[ ik kies er vooral veel!], de grote zak boeken mee naar huis sleuren (want ik kan nooit beslissen) om ze dan thuis te lezen, zonder radio, zonder gebabbel, zonder drankje zelfs.

Mijn favorieten blijven de waar-gebeurde-verhalen, die hebben altijd net dat ietsje meer, want…. ergens …..ooit……écht plaats gehad.

Zoals ‘Verhandeld‘ van Sophie Hayes. Bij gebrek aan  vaderliefde, gaat ze op zoek naar echte geborgenheid en goed gevoel. Voor de liefde laat ze alles achter, om  samen met haar Albanese vriend Italië warm te houden. Ze ontmoet daar echter enkel  vreselijk kilte, ze wordt een slachtoffer van mensenhandel, haar ‘vriend’ dwingt haar hiertoe. Dit boek grijpt je bij de strot, een wereld waar een ‘normaal mens’ totaal geen weet van heeft. Een liefdeloos,  ijselijk koud verhaal over het helse leven als prostitué en de voortdurende heen- en-weer-slinger tussen zoete woordjes en  buitengewoon ruwe mishandelingen van haar ‘vriend’. Ze verliest compleet haar eigenheid, ze is niet meer Sophie, ze denkt niet langer, maar doet wat haar wordt opgedragen.
Het nawoord van haar moeder spreekt boekdelen.
“Sommigen kunnen misschien maar moeilijk begrijpen waarom Sophie niet heeft geprobeerd te ontsnappen of niet tegen de politie heeft gezegd wat er aan de hand was. Zij hebben waarschijnlijk nooit verlammende angst gevoeld, het soort angst dat al je vaststaande ideeën en kennis over het leven doet verdwijnen en ervoor zorgt dat je nog maar aan één ding kunt denken; hoe kom ik de volgende paar minuten door.”
Pakkend, aangrijpend op de meest pijnlijke manier die je je kan inbeelden, dit boek blijft hangen!

‘Life on sneakers‘ van Evi Renaux ligt open en vrij op de planken in de bib. Dit boek staat al lang op mijn to-read-lijstje. Meegritsen dus!
‘Wat als jij morgen opstaat en niet meer kan doen wat je altijd al deed? Heb je een plan B?’
Life is what happens while you’re busy making other plans. John Lennon wist het al.

Ik ‘mocht’ het ook ervaren toen plots mijn leven op zijn kop ging staan, ik was amper 35, allerlei mogelijke beangstigende diagnoses worden later (gelukkig) ontkracht, en toch  moet ik sindsdien altijd rekening houden met  mijn kunnen, met mijn beperkingen, met mijn soms onverwachte angst.
Heel erg herkenbaar is dit boek voor me. Dokters die niet langer moeite doen, want ze vinden de juiste diagnose niet (en ervaren dit als falen?? ), specialisten die zeggen dat ‘het wel tussen de oren zal zitten’, ook al geef je gedurende de jaren steeds meer vrijheid op en kan niets nog ondoordacht gebeuren. Elke voetstap wordt hier letterlijk overwogen.

Zinnen uit haar verhaal die me treffen:

“Er wordt geluisterd. Halleluja! Er wordt geluisterd‘ . Hoe groot is ook mijn vreugde als een arts écht naar me luistert én met me meedenkt. Ik ben nog zoekend…

“Ik weet niet wat nog komt, ik weet alleen dat het nu tijd is om volop opnieuw te leren leven“.
Ik heb het gekund, geleidelijk aan leerde ik de zorgen en angsten om wat nog komen kan, van me af te duwen. Een andere Lieve leert leven met de opgedrongen beperkingen, en geniet daarom niet minder intens.

“Nieuwe kansen. Kansen die ik vroeger nooit bekeken zou hebben. Kansen die je zelf creëert. omdat het kan. Omdat het mag. Omdat niets meer echt moet” Eens ik leerde aanvaarden dat mijn lichaam nu éénmaal geregeld faalt, ontdekte ik nieuwe alternatieven, zoals de elektrische fiets, de automatic auto, verdraagbare schoenen, rustbankjes her en der, een klein blauw druppeltje…..

“Life isn’t about having what you want, it’s about wanting what you have”

“Vandaag besef ik dat je niet altijd een plan nodig hebt. Vandaag heb ik aanvaard dat er dromen zijn gesneuveld, maar nieuwe zijn ontstaan”  Oh zoooo waar!!

“Het monstertje dat ‘pijn’ heet, stapt als een schaduw met me mee, of ik dat nu wil of niet“.

“Terwijl ik me soms triest voel, besef ik nog eens dat ik leef, en dat voelt dan weer zalig”.

“One of the happiest moments in life is when you find the courage to let go of what you can’t change’.

Ik bewonder de open eerlijkheid waarbij Evi ons deelgenoot maakt van haar wereld.

Mijn leven loopt niet altijd op rozen, mijn ‘gespierde’ vriendjes lopen overal hardnekkig met me mee, maar ik leerde ze aanvaarden als mijn tweede ik (eureka!) én wij samen leven  heel erg graag!
Rustige momenten worden doelbewust ingeschakeld, ik moet doseren, maar ook dat kan echt fijn  zijn, eens lekkerlui niets doen, en geen kat die me hierbij iets verwijt. Moet kunnen!!

Ook mijn leven is een waargebeurd verhaal, waarbij ik met vallen en opstaan geniet van elk moment, ik leef heel erg in het hierNUmaaals.

Ze zeggen ‘oefening baart kunst’, ik oefen en ik baar ‘kunst’.

 

 

Het jaar van de vlinder

Als trouwe bibganger, slenter ik altijd eerst langs de nieuwe boeken.
Dit waargebeurde  ‘vlinderboek’ staat geëtaleerd en nodigt me uit tot lezen.

Ik had nooit verwacht dat dit boek me zo zou aangrijpen, zo zou ontroeren, zo in zijn greep zou houden tot ik de laatste pagina kan omslaan. Ik ben zelfs van plan hele hoofdstukken te herlezen.
Wat schrijft ze mooie zinnen, Brigitte van de Koevering.

Wim Daniels woorden over het boek : “Schrijven als bezwering van het onvoorstelbare……… Er gebeurt iets ergs- wat je nooit voor mogelijk hebt gehouden. Iets wat je leven, je bestaan volledig op zijn kop zet, blokkeert….. Je gaat in woorden zoeken, die zich vervolgens hakkelend en strompelend aandienen. Ze gaan halve zinnen vormen, daarna hele zinnen. Uiteindelijk geven ze geen antwoord, maar kunnen ze wel een soort van pijnlijke vrede bieden met wat is gebeurd”

Het boek is een pareltje, de symboliek van de vlinder (en vooral de rups) treffend, het verhaal is voor mij herkenbaar, zei het vanuit een andere hoek.

De geadopteerde dochter (uit Colombia) van Brigitte stapt uit het leven, ze kan de druk en de neiging tot perfectionisme niet langer aan. Haar moeder schrijft het verhaal vanuit de visie van haar dochter, vooral heel veel mooie, gelukkige momenten in de kindertijd, soms harde momenten van verzet en losmaken in de pubertijd, en uiteindelijk het terugkeren (en ook terugtrekken) in de warmte van haar omgeving, haar ouders, om  – in haar wanhoop- te besluiten ermee te stoppen.
De familie blijft verweesd achter, en moeder Brigitte leert ermee leven, met vooral veel vallen en soms opstaan, met woorden verwerkt tot heerlijke zinnen, ze lezen zo puur!,  met een beetje kracht een vooral heel veel moed, met  veel twijfels en toch een open eerlijkheid.
Ik bewonder haar stijl, lees het boek ‘heel graag’, er zit zoveel (h)erkenning in.
De stilte van de nacht is weer mijn compagnon. Ik moet dringend leren intijds  stoppen om het ‘zombiaans’ gevoel overdag te bannen. Ik verlies me in  woorden, en vergeet uur en tijd…

Toch ook wat jaloers op de schrijfstijl/kunst van deze  auteur. Deze uitzonderlijke gave hebben…. het blijft een droom….

 

Boek en optreden

Ik kan het niet laten….om  toch even mijn ervaringen met boek en cultuur weer te geven.

‘Het meisje in de trein‘. ‘Je kent haar niet, maar zij weet precies wie jij bent’. Een vernieuwend boek dat je in één nacht zou willen uitlezen,  indien er geen volgende ochtend is om terug actief te staan. Verbluffend goed geconstrueerd. Een totaal verslavende leeservaring. Paula Hawkins eerste thrillerdebuut. Ik ben geen thrillerfan, maar deze psychologische thriller hield me -tot diep in ettelijke nachten- in de ban.
En laat nu toevallig net de verfilming  ‘The girl on the train’ uitgekomen zijn…. Net toen ik mijn laatste pagina omsloeg…. Deze staat  minder positief beschreven in het dagblad, te chaotisch, waar ik perfect kan inkomen, want hoe verfilm je in hemelsnaam een boek, dat telkens vanuit een ander standpunt wordt beschreven? Heel erg moeilijk… of ben ik vooral geen regisseur?? De twijfel om hem te gaan zien is er dus nog…
Eén ding staat vast : vanaf nu zit ik ‘anders’ in de trein….

Nijghse vrouwen. Lennaert Nijgh schreef een schat aan liedjes voor Boudewijn de Groot, voor Ramses Shaffy, voor Liesbeth List, voor…. Het zijn tijdloze parels.
Zijn eerste vrouw Astrid Nijgh zorgde samen met Amaryllis Temmerman, Sabien Tiels en Riet Muylaert voor een intieme kleinkunstavond, ze deed dit heerlijke repertoire veel eer aan.
Astrid zelf zorgde voor de samenhangende teksten, zelden hoorde ik zo’n humoristische vrouw . Ze doet hier zeker niet onder voor de mannen, die toch vaak op kop staan als het humor betreft?? Zij bewijst dat dit vooral een cliché is. Ik heb echt genoten van haar open (ook wat  haar lesbisch zijn betreft) en verrassende humor.
De liedjes, de inhoud van de teksten, onder begeleiding van twee perfect op elkaar inspelende mannelijke artiesten, de prachtige stemmen, vooral van Amaryllis en Riet! , de stemmige verlichtingsbollen, de sfeer in de uitverkochte zaal, veel leeftijdsgenoten 🙂 die hunkeren naar ‘die goede oude tijd van toen’.

De Spaanse film MA MA is aangrijpend, maar de personages, die geregeld wat bizar overkomen,  maken er een luchtiger geheel van. Mooi!

Eindelijk tijd om wat cultuur op te snuiven….
Cultuur genieten zit hier tegenwoordig in een treinversnelling…

En ondertussen is overzee dé beslissing gevallen.
Hoe hard komt dit aan als je de verliezer bent én er twee jaar lang elke seconde intens naar toe hebt geleefd; het uiterste van jezelf hebt gegeven, je lichaam letterlijk hebt uitgeput…

Het smelt

Ik smelt hier momenteel ook een beetje (veel)… met dank aan de hittegolf die het  leven hier op een trager tempo plaatst.

Ik ben dagenlang met Lize Spit gaan slapen, en heb hele stukken nacht met haar boek doorgebracht. De dag begon dan ook telkens veel te vroeg…. Maar lezen houd ik voor de donkere avond, als alles rondom mij en mijn boek stil is, als veel mensen reeds dromen over de volgende dag.

Het boek laat sporen na. Het is gruwelijk, wreed, meedogenloos. Hoe kan een vrouw van 27 jaar dit ooit geschreven hebben? Met een heel grote nauwgezetheid neemt ze de wereld rondom haar in zich op. Het boek leest als een trein, heel vlot geschreven. Zinnen zijn kort, en krachtig.

Bij de confrontatie van zoveel pijn stel ik me de vraag of er ook een stukje biografie in verweven zit? Ik vond het antwoord niet direct op de sociale media. Lize zelf blijft er heel vaag over.

Meerdere verhalen zijn in  elkaar verweven, waarbij   het einde van het boek de gruwelijke waarheid bloot legt. Er is het verhaal van Jan, van het dwangneurotisch Tesje, van ouders die nog enkel leven voor de drank, vooral van Eva, die er alles voor over heeft om zichzelf ontrouw aan te doen om op die manier haar perverse ‘maatjes’ te vriend te houden.

Herkenbaar hoe iemand zichzelf totaal kan verliezen, om aanvaard te worden in de omgeving. Bij Eva een gevolg van een liefdeloze thuis.

Maar ik blijf vooral getroffen door de bezorgdheid, de onderlinge vriendschap, de bereidheid elkaar te helpen tussen de drie (verwaarloosde) kinderen uit dat  gezin.

Het is een pakkend verhaal, hoe eenzaam kan een mens zich voelen tussen zijn soortgenoten ….

Dankbaar dus vooral om de drukte hier in huis met drie kleine ventjes, die de wereld omarmen en zo hard genieten van het nu. Ze slapen in te warme kamers, halen me misschien vannacht even uit mijn slaap, zijn misschien morgen te vroeg wakker?…..maar het zijn echte schatten. Hen liefde en aandacht geven is zo simpel….