Geslaagd!

Het extra vroeg opstaan (naar mijn normen) valt me zwaar, maar ik word op tijd verwacht in de garage met mijn kleintje. Ik geef graag de sleutels af en mezelf over aan de rust.
Waar is de tijd dat we, terwijl we wachtten tot de auto terug in orde is, in een klein ijskoud lokaaltje werden gedropt, 10 personen voor 5 stoelen, we keken de kat uit de boom om de eerstvolgende vrije zitplaats te bemachtigen. Stoelendans.
Nu is er een grote warme bovenverdieping met heel fijne zeteltjes en gratis warme drank. Rondom mij overal ronkende laptops, zelf lees ik ontspannen de krant en een boek, kwestie van me niet schuldig te voelen bij teveel staren en wegdromen en psychologische bedenkingen fantaseren.
Een SMS moet me terug in de wereld roepen als de werkmannen klaar zijn met het onderhoud. Na twee volle uren heb ik nog steeds geen piepje gehoord, mijn afspraak voor de schouwing komt angstwekkend snel dichterbij. Geïrriteerd klap ik boek en smartphone toe en werp de krant in de mand. Aan de balie zijn ze net met een pittige rekening bezig, het blijkt die van mij te zijn. Opluchting en ’t geschot in één beweging. Maar mijn wagentje stelt het wel voor zijn jaren, aan goede verzorging geen gebrek. Geslaagd!

En nu stante pede richting autocontrole. Hij staat nog vers in het onderhoud, dus hét ideale moment. Hoewel Waze een handje toesteekt, geraak ik – naar jaarlijkse traditie- toch weer de weg kwijt in het kris-kras industriepark én schuif ik uiteindelijk bij de verkeerde rij aan, wat een lange rij wachtenden voor me betekent!
Waarom is een reservatie dan nuttig? Tot ik ontdek dat de slimmeriken mét reservatie elders mogen aanschuiven, daar waar geen kat, sorry auto, staat. Met het nodige gemanoeuvreer schuifel ik omslachtig de andere kant op, omstaanders kijken jaloers toe, tja….
Weer geef ik met plezier de sleutels uit handen. Waar is de tijd dat ik zelf de auto op de rollers moest mikken, de motorkoffer moest openen en ik nooit de juiste knop vond, de twee smalle richels moest oprijden om dan in de hoogte te verdwijnen én als jong braaf meisje pittige, lees seksistische, opmerkingen moest slikken in een mannenwereld boordevol testosteron. Twee jaren hield ik het toen vol om daarna de job vriendelijk door te schuiven naar manlief.
Hij deed het…. allebei opgelucht.
Maar sinds jaren is ‘de kleine’ dus weer mijn job en hoor ik nog enkel vriendelijke en respectvolle woorden.
Times they are a’changin, Of heeft het met de leeftijd te maken? Neen hoor, het is den Bob die altijd gelijk heeft.
Hij is geslaagd met vlag een wimpel. Weer een jaartje veilig.

Vandaag is controledag. Mijn laptop en auto kwamen al aan de beurt. Nu ik nog. Het jaarlijkse bloedonderzoek, dat ik via Cozo al stilletjes opgezocht heb met toch wel enige paniek bij het verder surfen, toonde een paar rode cijfers.
Oei! Ai! Euh?
Dan maar zo snel mogelijk een afspraak bij de huisarts vast leggen, voor de zekerheid, voor de controle, je weet wel….Maandag controledag…. Hij stelt me gerust, sommige puntjes moeten worden opgevolgd, maar alles is in evenwicht, ik ben geslaagd en met een paar voorschriftjes ben ik weer voor een jaar veilig. Denkt én hoop hij. En ik met hem.

Ook de zon slaagde er vandaag in volop door te breken. Ik besluit te voet naar huis te stappen, goed voor de benen en de geest, fiets aan de hand. Een auto rijdt me voorbij, stopt en keert achteruit terug. De man doet zijn raam omlaag en vraagt of hij me kan helpen met de fiets. Niet praten met vreemde mannen, leerde mijn moeder me. Maar hij is zo vriendelijk en lijkt echt bezorgd.
‘Neen hoor, dank je wel, ik oefen enkel de fysiek. Maar lief dat je het vraagt.’
‘Graag gedaan, ik zou ook willen dat mensen stoppen als mijn dochter zo moederziel alleen op de straat loopt, fiets aan de hand.’
Hij lijkt 45, ter plaatse groei ik minstens 10 cm. Mijn dag is meer dan geslaagd.
Ik lach, hij lacht terug.
Ik stap verder, hij rijdt door.

Advertentie

“Wat ben ik eigenlijk allemaal aan het doen?”

Overdag op de baan, ’s avonds lekker warm ingeduffeld voor de buis of met een goed boek. Dat is mijn ideale winteravond. Jas aantrekken en ijzige gladde kou trotseren, vraagt om nodige inspanningen.
Maar we hebben tickets, de vorige (nieuwjaars)voorstelling hebben we gemist door onze eigen stomme fout, een ezel stoot zich geen twee keer!, dus nu rapen we alle moed bij elkaar en rijden de donkere nacht in.

MAAR.WAT.EEN.VOORSTELLING!

Johan Petit, een rasechte Antwerpenaar uit Hoboken, is acteur en cabaretier, een drijvende kracht achter het MartHa!tentatief-gezelschap, geboren verteller, heerlijke observator van het dagelijkse leven, melancholisch, filosoof, familieman, humorist, optimist.

Samen met Maya Dhondt aan de piano en Dora Brams op de gitaar maakt hij een intense voorstelling. We krijgen een pakkende inkijk in zijn dagelijkse leven tijdens het Coronajaar 2020, het jaar ook dat zijn moeder het zware verdict longkanker hoort en de familie in ademnood komt.
Maya en Dora zijn twee grote vrouwen.
Letterlijk als ze na de voorstelling Johan omarmen bij de afscheidsbuiging. Figuurlijk bij de intimistische muziek die het verhaal van Johan rustig en prachtig begeleidt.

Het verhaal is filosofisch getint. Het vertelt over hoe je met het ouder worden zelf de ouder van je ouder wordt. En hoe je de mooie momenten moet plukken, “Nu het nog kan“. Meteen ook de titel van de voorstelling, die de lading volledig dekt.

Samen met het publiek bladert hij door zijn dagboek, een dagboek waarin hij lichtheid ‘als van de kleine die door de lucht aan het fietsen was bij ET ‘ geniet, maar ook donkere wolken moet leren aanvaarden bij de zwar(t)e diagnose bij zijn moeder. Er hangt een vlies tussen hem en de wereld rondom. De zorgen worden omgedraaid. Hij draagt nu op zijn beurt zorg voor zijn ouders. Vol liefde mijmert hij terug naar de warme thuis, vroeger en toen hij en zijn zus nog alle aandacht kregen, zomaar gratis voor niks, een ouder zorgt voor het kind tot het keert. Soms volledig onverwacht en veel te snel.
De filosoof in hem wordt wakker met ‘de zomer is aan het sterven, maar vandaag nog niet’. Langzaam groeit het besef dat je het lot en het leven beter kan omarmen, je hebt geen andere keuze, ‘want dood gaat iedereen‘.
En dus ‘Wat ben ik eigenlijk allemaal aan het doen?’

Vooraleer je nu denkt dat het hier om een loodzwaar optreden gaat…..de humor is ge-wèl-dig. Zelf ben ik geen stand-up-comedian-fan. Meer dan wat glimlachjes lukt me niet. Maar dagdagelijkse situaties in een heerlijk humoristische jas kleden is pure kunst. Ik heb vaak en veel luidop gelachen (niet naar mijn gewoonte), nagelachen, genoten én nagenoten. Samen met de hele zaal.
Een schitterende voorstelling.
Wat een talent is Johan Petit, een naam die ik te laat leerde kennen.
Een héél grote aanrader.
Filosofie, dagelijks leven en vooral héél veel fijne humor door elkaar verweven.

En ja, er zijn nog voorstellingen in Lint, Mechelen, Herentals en Antwerpen…..
En neen, ik heb hier geen aandelen in……

Welkom in de 21e eeuw

We waren allebei hoogdringend toe aan een nieuwe smartphone, eigenlijk al veel langer, maar van uitstel kwam duidelijk geen verhoopt afstel. Tegen dat we de knoop hebben doorgehakt, is er natuurlijk geen voorraad meer aan de toestellen in verminderde prijs. De enige optie is nog deze met smartwatch. Oh help, daar hebben we al helemaal geen zin in…. Nog meer techno aan ons lijf?

De verkoper heeft een flinke karwei aan ons, hij probeert ons te sussen, de installatie valt écht wel mee. Hij is geduldig en blijft vriendelijk, ondanks onze – wellicht domme- vragenlijst.
“Je zal zien, alles verloopt vanzelf, je moet echt geen kenner zijn.” Hum.
En ja, we mogen altijd langs komen indien nodig.

Overtuigd doen we de dubbele aankoop, vier stuks dus in totaal.

Manlief was gisteren niet thuis. Wachten met de installatie wilde ik niet, was daar ergens iets met ‘ik wil mezelf bewijzen’ mee gemoeid?

Dapper ga ik aan het werk. De laptop dicht in de buurt voor het nodige opzoekwerk, want van een handleiding in 44 talen in de doos is uiteraard geen sprake meer. Welkom in de 21e eeuw.

De overdracht verloopt ‘vlot’, ik ben vele (gratis) apps rijk en bij het overbrengen valt internet maar vier keer uit. Best een meevaller toch? Wie klaagt nu over twee volle uren overbrengen? Ik niet…
Daarna begint de miserie pas echt, waar zijn de wachtwoorden?, met welk emailadres ben ik indertijd ingelogd? Misschien was ik in het verleden toch een beetje aan de nonchalante kant.
Zaterdagavond om zes uur leg ik, met vermoeide ogen van het scherm-turen, de smartphone definitief opzij. Het is wat het is, op agenda delen en die verdomde Itsme na lijkt alles terug te werken.
Die avond word ik beloond met een flinke oogmigraine. Dat kan er nog wel bij.

Zondagochtend start ook manlief. Met een heel klein beetje hulp van mij, maar je begrijpt of begrijpt niet, mannen vragen niet zo graag om goede raad, zelfs niet van een ervaringsdeskundige. Ik laat hem dus rustig verder knoeien…. Hij had een GSM met 8 GB, heel vooroorlogs, hij is anti-app, en krijgt er nu 128 voorgeschoteld. De overzet duurt amper 10 minuten, internetonderbreking meegeteld. En terug een warm welkom in de nieuwe eeuw, hij maakt kennis met Whatsapp. Een lachend gezichtje zou hier niet misstaan, maar uitlachen doe ik niet, hij hield voet bij stuk met SMS.

Ook voor mij wordt het terug schermtijd, die stomme (sorry, maar het lucht op) Itsme moet én zal er terug opkomen. Ik blijf op de sukkel, de laptop gaat telkens opnieuw in overdrive. Lees, hij doet niets. Van mijn vader hadden we hier nog een EID lezer liggen. Oude rommel, dus manlief koopt een nieuw gesofisticeerd exemplaar. Ik probeer in te loggen, één keer, twee keer, drie keer, twintig keer….. Uit pure frustratie geef ik hem een flinke shot onder….. en haal ‘de oude rommel’ van mijn vader boven. Binnen de seconde geraak ik binnen in mijn elektronisch lijf en verloopt alles verder vlot.
“Archimedes besloot een bad te nemen om even na te denken. Eureka! Hij ging in het bad zitten en zag het water stijgen. Toen wist hij het opeens!”

Hier liggen nu twee gloednieuwe toestellen, klaar voor gebruik. En ik, ik ben fier. We hebben 100 Euro uitgespaard. De prijs die ze in de winkel vroegen voor een dubbele installatie.

Heb ik veel bijgeleerd? Ja!
Zal ik veel onthouden voor de installatie van een nieuwe GSM over een paar jaar? Neen!

En oh ja, nu nog die ellendige smartwatches, die we er totaal niet bij wilden…..

Beveiligd: Onze namen verstrengeld

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Alvast goed gestart!

2023 willen we muzikaal inzetten met een nieuwjaarsconcert van het Desguin strijkkwartet en Vic De Wachter, boegbeeld uit de Vlaamse toneelwereld. Als verteller gaat hij ons via muziek en verhaal wegwijs maken in het merkwaardige leven van de Russische componist Tsjaikovski. Vier maand geleden boekten we de voorstelling en we hebben er echt zin in.

Het is nog maar namiddag, maar ik leg de tickets alvast duidelijk zichtbaar op de keukentafel, op gevaar af zonder de papieren te vertrekken. In deze (te) drukke dagen verschieten we nergens meer van. Nog snel even checken wanneer we er ’s avonds verwacht worden. Mijn oog valt op ’11 uur’. Een lichte paniek overvalt me, even de website controleren want hier werd zeker een fout gemaakt. Neen toch, het concert zit er ondertussen op en ze lieten het zomaar doorgaan zonder ons….. Waardevolle tickets verdwijnen in de papiermand, wij weten niet wat we gemist hebben. Misschien was het rotslecht!? We maken het onszelf graag wijs. Dat was zondag.

Nu is vandaag. In de gietende regen wacht ik geduldig op de trein. Hij daagt niet op. Er wordt iets afgeroepen, maar een voorbij razende trein verhindert dat ik ook maar één woord versta. Toekomstige medepassagiers verdwijnen van het toneel, sorry perron. Toevallig kom ik te weten dat de trein is afgeschaft, zomaar, zonder meer. Wachten op de volgende is de boodschap. Die komt over een half uur met een extra vertraging van 20 minuten. Een snelle rekenoefening leert dat ik nog 50 minuten geduld moet hebben. Mettertijd komt Hannes in het wammes. Hij komt, hij komt zeker. Net op tijd sta ik voor de schoolpoort. Het ventje komt aangelopen, deze oma houdt de ademhaling onder controle. Ze probeert toch en slaagt, hij merkt niets van stress, noch naweeën van een te gezwinde tred.

We zijn een paar uur later en ik haast me naar het perron in de omgekeerde richting. Met de gietende regen als trouwe metgezel. ‘Er loopt vee op het spoor’, wordt omgeroepen. Conclusie, je raadt het nooit, de trein heeft vertraging. Tien minuten worden er vijftien…. twintig…..de tafel van vijf, weet je wel? Hij telt door naar dertig, tot lichten in de donkere verte goed nieuws aankondigen. Ik droom van een warme coupé. Een dubbeldekker! Heerlijk om bovenin een leeg plekje te ontdekken. De trein vertrekt en staat na drie minuten weer stil. Dit scenario is een voltreffer en herhaalt zich vlot een paar keer. Maar ik zit hoog en droog, stapvoets gaan we de juiste richting uit. Het lukt perfect, donkere wolken vliegen 40 km met me mee in het juiste staptempo.

Er wachten nog vijf km op de fiets door de plensende regen. Het voorlicht krijg ik niet aan. Een flauwe plezante, lees vandaal, heeft het simpelweg uitgevezen. Een luide vloek ontsnapt en ik ga dan maar tevoet verder, fiets aan de hand, want met dit weer en donkere uur is het levensgevaarlijk om me onzichtbaar op de rijbaan te wagen. De laatste twee kms fiets ik toch, verscholen op een stil pad, veilig weg van ander verkeer én een mogelijke boete.

Nu is het nacht, droog en zie, de maan schijnt door de bomen.