Elke avond terug diezelfde strijd om ze in hippe slaapkledij te wringen?
GEGARANDEERD!
Bij de schrijfuitdaging van Marion
om een zes-woord-verhaal te bedenken
rond pyjama,
vond ik heel snel inspiratie
bij mijn eigen nakroost.
Pyjama luidt het einde van de dag in,
een dag die altijd te kort duurt,
deze woorden verzinnen ze dus zelf 🙂
Weken al ligt het vast, hét meidenWE, met ons tweetjes naar zee. Dat hebben we verdiend.
Hierboven én beneden zijn ze ons meer dan goed gezind, we krijgen een felblauwe hemel én een gratis appartementje met zeezicht in Oostende bovenop.
(dank je wel lieve broer, alleen…. logs lezen doet hij niet 🙂 )
We treinen erheen, babbelen en giechelen heel wat af.
De winterjassen zijn te zwaar, het strand heerlijk, de winkelstraten te druk, het water te koud, de houten rustplaatsen fijn, er is duidelijk leven in de brouwerij.
Paard en koets loodsen ons eerst even doorheen de stad, zelf heb ik twijfels als ik het dier zie zwoegen, maar voor haar hoort het er gewoon bij.
En door onze wapperende haren blaast de zon haar warme stralen.
De neogotische Petrus-en-Pauluskerk, het Amandineschip, de Mercator, de jachthaven, the Crystal ship en uitgestrekte stranden verrassen ons.
Petrus-Paulus-kerk
De indrukwekkend lange zuilengalerij stelt 27 prachtige beelden ten toon over ‘Rond de Noordzee’, unieke foto’s van de reis van Arnout Hauben die – samen met de camera- en geluidsman- een 5000 km tocht maakte doorheen acht verschillende landen rond de Noordzee.
Klein weetje : momenteel loopt dit programma op TV1.
We zetten een ferme pas in de zee via de prachtige pier, tussen het golvenspel en de zeehaven.
Een puur pareltje in de koningin der badsteden, ver weg van alle commerce, geen tent of bar te bespeuren, noch ijsje noch drankje.
’s Avonds nestelen we ons in het fijne stekje, gezellig acht hoog, met indrukwekkend zicht over het uitgestorven stille strand en eeuwig deinend water. Ramen vliegen open, balkon beschermt, we willen beweging horen, zout ruiken, zilt voelen en zee zien.
De rode glans van de ondergaande zon maakt het plaatje compleet.
W.A.T E.E.N H.E.E.R.L.I.J.K S.C.H.O.U.W.S.P.E.L!
Zij slaapt vlot in, zelf lig ik nog lang wakker, en hoop en wacht geduldig tot ‘rustgevende’ eb en vloed me eindelijk meeneemt op zijn golven…. en het eerste ochtendgloren (te vroeg) mijn houten kop er vriendelijk op attent maakt dat een nieuwe stralende dag zich aankondigt.
Nieuw bed en ik, zelden vrienden die eerste nacht, een tweede nacht lukt beter, alleen komt die er nu niet.
Zondag doet zijn naam eer aan, de dag schittert, het uitzicht blijft overweldigend, we sturen een eigen creatie naar het thuisfront.
Snel even overtuigen dat we hen vooral niet vergeten zijn?!
De zoektocht (op papier!, smartphone blijft closed, lekker even niet bereikbaar) door Oostende toont nog meer mooie verborgen juweeltjes.
De overvolle trein , foei NMBS!, brengt ons hangend in het zweet, naar huis.
De trein is altijd een beetje reizen. Ja toch?
Zij en ik, de allerbeste maatjes
ondanks de volle 54 jaren
die tussen ons in liggen 🙂
We maakten onze dagen heel erg memorabel.
Goed bezig, kleine dochter en omabaard!
twaalf jaar werd j’een trouwe bondgenoot in ’t leven
je was er gewoon, je had zoveel te geven
koude werd buiten gehouden
snelle vaart kon j’erin houden
je bracht ons op onbekend terrein
geen aardesteen kreeg je klein
altijd was er plaats bij jou
gastvrij ‘kom toch gauw’
vijf kleintjes wist je geboren worden
in veilige plaatsen omgorden
soms zag je tranen soms lachjes
bij talrijke oma-opa-dagjes
onbewogen genoot je vele ritjes
verwende ons met kinderzitjes
we waren jong en onbezonnen
toen we samen met jou begonnen
aan een vrolijk avontuur
doorheen zomer en winteruur
je liet ons zelden in de steek
tot je oud en versleten bleek
de hagelblutsen, een paar jaar geleden
jouw kenmerk uit een ver verleden
en voor ons dé ultieme reden
om je te laten gaan
nu moet j’alleen in de wereld staan
veel plezier nog op je oude dag
een beetje zijn we toch van slag
vaarwel, het ga je goed
bedankt voor heel veel leeuwenmoed
we zullen je missen ja echt waar
je was een heel tof exemplaar
De lesopdracht luidt : “trek meerdere foto’s over hetzelfde onderwerp. Volgende week verwerken we dit creatief”. Ik heb een massa foto’s in de cloud, deze taak vraagt dus geen enkele inspanning. Weekje vrij 🙂
En toch, en toch…. ik fiets richting de maandelijkse lunch, met (oud)-collega’s.
Ik straal, zij straalt, zij stralen, wij stralen.
Ik ben ik, de jonge vrije vogel, zij is de zon, zij zijn mijn fijn gezelschap.
Het zijn telkens hoogdagen, mijn tweede thuis blijft vertrouwd aanvoelen.
Rijdend doorheen de prachtige Bornemse dreef , enkel ik en mijn fiets, wordt tempo geminderd, want zoals zo vaak in het verleden, overvalt me hier de groene esthetiek van de streek, de stille waters, de pure rust.
Hier besluit ik fijn huiswerk te maken en foto’s te trekken, nieuwe foto’s, van blauw en kaal én spiegelbeeld.
Op de toppen van de boom zwier en zwaai ik lustig heen en weer, ik ben jong en fris, kiem binnenkort felgroene botjes, vrolijk en zorgeloos laat ik me leiden en leven, de wind is mijn baas.
Ik groei en bloei, in ruimte en tijd, vertakkingen bieden mogelijkheden, ik aarzel en grijp, waag en win, vele wegen en de verrassende toekomst verbreden mijn wereld.
Ik gedij in vaste grond, vind evenwicht en stabiliteit, de boomstam stuit op aarding.
Verdriet, onmacht, geluk en optimisme hebben me verankerd, stevig op mijn stam.
Het water deint rustig en tovert een prachtige weer-glans. Ik hang nu ondersteboven, sterk gehecht, over halfweg, trots en vrolijk recht-af.
Twijfel overvalt al eens, maar het spiegelbeeld stelt gerust.
Ook water mag verankeren.
Vrolijke, vrije, vriendelijke, vranke twijgen ontspruiten nu in de deining van het blauwe water, waar fraaie luchten reflecteren. Ik ben er nog lang niet, heb nog zoveel takken te doorbloeien, het water kleurt nog steeds blauw, nog maar net over halfweg.
Bespiegelingen….. waar opdracht én prachtige beelden kunnen toe leiden…..
“Kijk, ik zal je tonen hoe je moet oversteken op het zebrapad. Ik heb het deze morgen geleerd bij de juf”
“Oh prima idee. Ik ben benieuwd”
“Luister goed, oma, ik vertel het je. Eerst kijk je naar links, dan rechts, dan terug links [hij kijkt bliksemsnel, of hij ‘ziet’ laat ik hier best buiten beschouwing]. Je steekt je rechterhand héél erg hoog in de lucht, je maakt precies een plank, en pas dan steek je over. En vooral, oma, nooit vergeten vriendelijk met je andere hand te zwaaien naar de bestuurder van de gestopte auto”.
Die laatste is niet voorhanden, maar fier glimlachend wuift hij de straat over.
