De gele dag

Een mislukking, die foto, de trein raast voorbij het landschap, of is het omgekeerd?, en de rammelende coupéruimte weerkaatst in het glas. Zelf ontdek ik er enige symboliek in.

Het belooft een rustige dag te worden, vier treinen, evenveel perrons, waar ik volkomen zen vitamine D opsnuif op een bankje in de zon. Dagblad bij de hand, ik lees elke letter (of toch bijna), smartphone zorgt voor andere (al dan niet) boeiende nieuwsjes.
Ik blijf op de hoogte, van de grote en kleine wereld.

Tot ik besef – 15 minuten voor aankomst- dat ik al die tijd vergat op te kijken naar voorbij(g)razende  beelden, reizigers die in- en uitstappen, de conducteur die me wakker schudt. Mijn blik richt zich naar buiten , ik besluit krant en telefoon te verbannen naar de handtas, na  nog snel een laatste fotootje te plukken, voor publicatie vatbaar, ondanks zijn nietigheid, maar de trein , die raasde verder.

Tussen het rijden door geniet ik anderhalf uur intens van de  kleinzoon.  Zijn kwebbeltje staat nooit stil, hij kijkt verwonderd rond en deelt spontaan wat hij ziet, hij voelt zich verrukt, alléén met oma, en ook mijn hart maakt een sprongetje.
“Oma, J is de oudste, L is de wildste en ik, ik ben de flinkste’ (Hij heeft het hier over de drie broertjes)
“Oma, ik vind jou de liefste van de hele wereld. (smelt-smelt) Mag ik nog eens met de trein mee naar jouw huis?”
“Oma vandaag is blauwe dag, ik wist niet dat jij zou komen, normaal kom jij op gele dag. Ga jij nu altijd ook op blauwe dag komen?’ ‘Neen ventje, dit is uitzonderlijk’, woonde je maar wat dichterbij, dan kregen alle dagen een extra kleur…..
Genieten met grote G!

Maar school en terugrit wachten, niemand heeft er echt zin in, ook de honden protesteren luid als ik ze terug richting hok leid. Tja….. mooie liedjes…..

Ik verlies me toch weer in de krant, de levenslessen van acteur en schrijver Rashif El Kaoul moeten nog even onder de loep worden genomen. Hij denkt zoals ik, niet zwart-wit, maar in vele grijstinten, wat hier vaak tot schuldgevoel leidt, want  zelden vertolk ik een uitgesproken mening.
“Zo heb ik ongelooflijk veel schuldgevoel, en ik weet niet waarom, wat frustrerend is voor de ander en mezelf. Mijn verlangen om niemand voor de borst te stoten is gewoonlijk groter dan het verlangen om gehoord te worden“.

Hij heeft het ook over de muur die vaak ontstaat als mensen zich tegenover elkaar (en dit van beide kanten) niet kwetsbaar durven of kunnen opstellen. Met broze breekbaarheid heb ik geen probleem, wel met die muur.

En tenslotte vertelt hij nog het verhaal over twee oosterse monniken , een oude en een jonge, die langs de rivier lopen.
“Aan de oever staat een mooie, jonge vrouw die naar de overkant wil.
Hoewel dat volgens zijn orde niet mag, zegt de oude monnik “spring maar op mijn rug, ik breng je naar de overkant”.
Na een half uur zegt de jongste monnik “Je had dat beter niet gedaan, het mag niet”. 
En de oude monnik antwoordt “ik heb die vrouw een half uur geleden weer neergezet, maar jij draagt haar nog altijd met je mee”
Gedachten komen, maar je moet ze ook kunnen laten gaan”

Wijs man!

Vandaag heb ik negen km in de benen, daar moet ik later gegarandeerd voor boeten, maar ze waren het méér dan waard!

 

Die lach en die traan

Kerst is weer verleden tijd
gevuld met warme gezelligheid
het samenzijn met dertien mensen
een veelvoud aan  lieve wensen
de tafel boordevol lekkernijen
in stilte ontroerde tranen schreien
drukte overal rondom
gesprekken over hoe en waarom
de nacht met nestjes her en der verspreid
milde chaos in minder dan géén tijd

Met logeetjes en trein richting Antwerpen
even het bezige juk afwerpen
het jungleboek in beeld en prachtig licht
op Mowgli en Baloo de schijnwerpers gericht
een sierlijk verhaal over vriendschap en moed
fraai en knap in overvloed

Het jungle-lichtfestival in de Zoo van Antwerpen.

In huis rest nog ontspannen leven
met vieren op  trager tijdritme zweven
quizjes, spelletjes en mogelijkheden ontdekken
in Photoshop vele registers open trekken
de kleine dochter krijgt ’t vlot onder de knie
verdient de eerste prijs in kunst en zie

Kunst van de tienjarige

De rust sloop weer hier binnen
tijd om te bekomen en bezinnen
over tedere dagen, leuk en fijn
ondanks de grijze schaduw
van vinnig hartenpijn

 

 

 

De gave van het woord

Langs 851,32 meter bos- en weilandwegel keer ik terug uit de bib.
De plaatselijke bib met gezellige leeshoek en felgroene zeteltjes, haar grote broer ligt 5 km verder, de keuze is er veel ruimer, het leeshoekjes minder huiselijk.
Ik ben boekenfan.

Onderweg flits ik snel dit plaatje. Laatste getuigen van een stralende dag.

De titel van dit logje heb ik gestolen van, of beter ontleend aan de woorden van Inge Schelstraete in de krant van 17 december. Het draait om etiquetteregels bij een boek als kerstcadeau. En laat dit nu nét ons lumineus idee zijn voor de kleinkinderen bij het einde van het jaar….. Ze zijn zich  ‘van geen kwaad’ bewust, lezen hier nog niet mee, de presentjes wachten vol ongeduld. Fijn snuisteren in boeken, weg van scherm en TV, ik smaakte het vroeger reeds, en lectuur blijft een constante in mijn leven, zolang tijdsgebrek geen spelbreker is.

“In een ideale wereld zijn boeken van de persoonlijkste cadeaus die er zijn, geschenken die de ontvanger het warme gevoel bezorgen dat jij hem of haar helemaal kent”
Of wij die ideale wereld kunnen benaderen? De aap komt pas volgende week uit de mouw. En dan nog zowel letterlijk als figuurlijk, meer info kan ik hier nog niet lossen 🙂

“Dring kinderen geen boeken op ‘omdat lezen zo goed voor hen is’, dat kan een averechts effect hebben. Je moet mensen verleiden tot lezen, dan ontdekken ze wel wat er zo plezierig aan is. Dat vereist het juiste boek”
Uiteraard kozen wij het juiste boek en maakten wij blijkbaar nu reeds de kapitale fout om bij élke aankoop (waar trouwens veel zoekwerk én energie werd in gestoken!) te denken dat lezen goed is voor hen….

“De regel van  professor en auteur Gekoski is : schrijf niets in het boek dat je cadeau doet, tenzij jij de auteur bent. (Ik denk het niet). Een derde van de kerstcadeaus belandt toch bij iemand anders of de kringloopwinkel. (Doet me er aan te denken dat ik in de loop van januari daar zeker eens moet binnen springen! Alvast cadeautjes kopen voor eind 2020!) Het maakt niet uit hoe dol je bent op die persoon, je beschadigt het boek”
Oeps, de zoveelste zware fout…. De geschreven woorden vegen zich niet meer uit. Gelukkig lees ik even verder dat daarover te discussïeren valt en dat een persoonlijk woordje misschien juist een meerwaarde kan betekenen. Ik doe mijn best daar stellig in te geloven.

“Probeer een beetje origineel te zijn (laaaaang gezocht én gevonden…… dénk ik ….)…. 80% koopt dezelfde kookboeken (oef wij niet)… Geef geen dieetboeken (geen haar op ons hoofd heeft hieraan gedacht voor het kleine grut). Geen zelfhulpboeken. (voorlopig kunnen ze gelukkig nog zonder) Of andere boeken die als verdoken kritiek kunnen worden beschouwd.  Na drie glazen champagne (drinken ze nog niet, oef!) kan dat leiden tot scènes die ver afstaan van vrede op aarde aan alle mensen van goede wil. ”

De cursief geschreven  woorden én de titel komen uit de mond van I Schelstraete.

Zeven drukknopjes

Weerman Frank belooft een kletsnatte dag, onverwacht kom ik vrij, op zoek dus naar een zin-volle tijdsbesteding. Niets doen is niet echt aan mij besteed. Ver moet ik niet  op zoek gaan…. Vandaag lijkt te overspoelen met veel regenwater én fijne drukknopjes.

• Een paar uren ben ik onderweg, met fiets, treinen en stappers om samen met de kleine man te lunchen. Wij babbelen gezellig 101 verhalen vol.
  Over de kat die ’s nachts met hem komt praten, en dat grote broer beweert dat dit niet kan.
  Over dat hij kat wil worden na zijn dood (!), hij gelooft steevast in reïncarnatie, en mijn toekomst wordt er één als tijger. De kat gaat de tijger beschermen. Belofte maakt schuld.
  Over regen en plassen die nat maken en zon die opdroogt, maar vandaag halsstarrig verstoppertje blijft spelen.
  Over de Sint en het nieuwe speelgoed thuis; en het versje dat hij heeft gedeclameerd, want hij was niet bang, de Sint was lief en de pieten zot.
  Over….
  Het  kwebbelmondje staat niet stil.
  “Oma kom je nu elke dag?”
  “Neen ventje dat kan niet lukken”.
  “Maar morgen wel?”
  “Ja hoor ventje”
  Morgen bestaat voor hem uit alles wat nog moet gebeuren….
  Heerlijk oergezellig!
• Vriendin belt in tranen, zwaar gemis overheerst. Ik zit in de overvolle wagon, iedereen luistert -ogenschijnlijk ongeïnteresseerd- mee. Snel schakel ik over op SMS, niemand leest mee. Binnenkort springt ze hier binnen, en kunnen we samen het intense verdriet proberen verwerken.
• Gul geef ik mijn bloed weg. De prik blijft een lastig moment, maar het gevoel achteraf is steeds een (voor mij!) dankbaar moment.
  “Mevrouw, er is ook veel nood aan plasmadonoren”
  “Ik zal het zeker overwegen”, de info krijg ik mee op zak.
  Een koekje, drankje en zelfs een Sintenzakje wordt me aangereikt. Hoeft niet, het geven geeft meer dan voldoening.
• De bel gaat, het pakje wordt gretig aanvaard.
  “Daar zat een aapje op een stokje
  Achter moeders keukendeur
  Hij had een gaatje in z’n rokje
  Daar stak hij z’n staartje deur“
• Treinen hebben vertraging, het ziet zwart van rennende, stappende, kwebbelende, wachtende mensen. Zet me daar op een bankje, en ik kijk en blijf kijken, de hele wereld raast voorbij. Ik hou  van machtige stationshallen en stilletjes mensen bespieden.
• We slagen erin tickets te bemachtigen voor Sofie, de grote Belgische dame van soul en jazz,  met ‘An Amazing Christmas’. De kritieken variëren van  betoverend over  exclusief naar onvergetelijk.
  De Franciskanen Parnassuskerk in Gent kreeg een herbestemming voor cultuur en ontmoeting. De historische ruimte heeft een prachtige akoestiek. Een deel werd omgebouwd tot sociaal restaurant. Jammer, niet open in het WE, anders reserveerden we er graag een tafeltje voor ons vieren.
• Last but not least mocht ik ervaren hoe warm, attent en empathisch de blogwereld is. Nog niet lang maak ik er deel van uit. Eerst aarzelend, onzeker, afwachtend, maar de interesse overwon.
  Een heel erg mooie (superlatieven tekort) actie werd opgericht door twee toffe dames met een gewèldig initiatief, dat veel bijval oogstte.
  Een sympathieke blogdame met een gouden hart, ondanks de vele zorgen, werd zo door de goedheilig man verrast met vele lieve geschenkjes, die uitnodigen tot verdiende  verwennerijen. Tranen van ontroering rollen -zomaar ongevraagd- over mijn wangen bij de bewogen, verraste blik van de dame, die boekdelen sprak. Het is haar zo, zo, zo gegund.Het besluit staat vast, ik voel me thuis in deze warme wereld.

Een achtbaan van emoties….

Het jonge koppeltje kookt voor ons, een lekker post-verjaardagscadeautje. De Mexicaanse gerechtjes smaken heerlijk, en ruiken naar een verre uitdagende wereld. De babbels vliegen over en weer, er is gezelligheid, er is eerlijkheid, er is vooral openheid , toekomstplannen worden uit de doeken gedaan. Ik hoor nog meer over die verre uitdagende wereld, die ze graag leren kennen, avontuur zit hen in het bloed, net zoals de idealen, en ik slik, slik en verslik.
Nieuw-Zeeland, Bali, Canada….
Voor het eerst hoor ik over  Green School, over duurzaam onderwijs in een ecologisch project.
Ik bewonder dromen, ideaalbeelden, moed, ver weg van onder de kerktoren,  avontuur en fundamenten, maar toch, toch….
Spontaan gaan mijn  gedachten naar de wijze woorden van Kahlil Gibran

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Ik gun het hen, graag, heel graag, maar ik zal ze missen, erg, heel erg.

We slapen er een nachtje over, ik probeer het toch….

Sint en zwarte (!) Miet kloppen op de deur. Het huis is vol, de living overspoeld met 11 verwachtingsvolle, en toch ook angstige gezichtjes, en nog meer ouders en grootouders genieten mee. l’Histoire van een prachtige kindertijd uit een ver verleden se répète, hier ten huize. De onverwachte gasten worden gretig verwend met dolle liedjes en vrolijke danspasjes. Hij weet veel, de wijze Sint, hij spreekt elk kind persoonlijk aan, de grollen van  Miet vrolijken op, hij is lief en de kindjes luisteren aandachtig, beetje gespannen, want die heilige man kent hen wonderwel.
Het moment koestert zich diep in mijn hart. Ontroering, de nodige aandacht om herinneringen ‘op papier’ te creëren, letterlijk en figuurlijk , blijheid en dankbaarheid om een fijn familie-samen-voelen, vechten hard om aandacht.

Sorry voor de superfijne zwarte Miet 🙂

We hebben tafels bijgesleurd, zetels weggeschoven, stoelen uit alle uithoeken van het huis terug opgescharreld, voor broodjes en lekkernijen gezorgd. Het bakje is vol, overvol, het vraagt de nodige voorbereidingen, gedachten en organisaties geraakten hier al eens in de knoop, manliefs goedbedoelde woorden ‘alles lost zichzelf wel op‘ zorgden even voor een pittige woordenwisseling, de voorbije week was best wel kruidig soms.
De dag was schitterend, binnen én buiten, de gebriefd/te zon deed haar uiterste best.
Een bosbezoekje, kinderen even ruimte en frisse lucht gunnen, verstoppertje spelen met de hele bende, blaadjes tellen, een dag om in te kaderen.

De laatste opruimklussen zitten erop, tafels zijn leeg, kasten vol, meubels vinden juiste plaatsen terug, vertrouwd, en toch ook weer leeg….

Dag Sinterklaasje
daaag daaag Zwarte Piet
Dag Sinterklaasje daaag daaag
Luister naar ons afscheidslied
Tot volgend jaar
hopelijk….

 

Grote ouder?!

Ze is antropoloog, socioloog en psychotherapeut, en geeft lezingen over de relatie grootouders-kleinkinderen. Haar naam is Kathleen Ghequiere.
“Ouder worden is eigenlijk best vernieuwend” , schrijft de oma van Loesje, wij gaan dus samen op stap, manlief en ik, trotse, maar soms toch ook onzekere grootouders.
12 vrouwen en 7 mannen zijn aanwezig. Fijn dat ook opa’s hier een duidelijk betrokken steentje bijdragen. Ooit was het anders…..

Haar voordracht in een notendop zal moeilijk lukken, ze spreekt boeiend, met humor en vooral herkenbaar. Het publiek luistert en interageert. Heel objectief schrijf ik hier ‘mijn verslagje’ neer.

We leven in een snel veranderende wereld, gemiddeld zijn we 25 jaar grootouder, daar waar -nog niet zo heel lang geleden- ouders net de tijd kregen de eigen kinderen groot te brengen.

Er is de demografische verandering, we krijgen veel meer tijd en minder kleinkinderen.
Daarnaast is een culturele verandering merkbaar, lossere gezinspatronen en meer individualisme  duiken op, waarbij het kind centraal komt te staan en alle recht van spreken krijgt. Een logisch gevolg is een soms dalend respect naar de ouderen toe.
Ook de technologie vraagt een aanpassing, veel grootouders zijn niet meer echt mee en haken af via dit communicatiekanaal.

De grootvader.
Vroeger  zag je aan de schoolpoort enkel (groot)moeders, nu wachten daar veel opa’s.
Bij opa kan je niet enkel  leren, de emotionele band tussen hem en kleinkind is veel intenser. Een heel positieve evolutie.

Grootoudercarrière.
Wij moeten voortdurend een evenwicht zoeken tussen de nieuwe niet-professionele rol en het ouder worden met vaak bijkomende beperkingen.
We kennen het…, het doodmoe (maar tevreden) languit de zetel intuimelen na een kroosterig dagje.
De carrière bestaat bij de kleintjes enkel uit opvang. Een vast systeem met geregeld contact wordt best intijds op poten gezet om  een goede relatie te bewaren bij de adolescenten. Hard werken dus in het begin 🙂 .
Waaruit bestaat onze opvoedingsrol? Begrijpende aanwezigheid is heel belangrijk. Je mag nooit de opvoedingsstijl van de ouders aanvallen of bespreken  waar de kinderen bij zijn.
Wanneer de ouders afwezig zijn, gelden de eigen regels, die  gemakkelijker realiseerbaar zijn als het kind bij je thuis is, want in eigen huis voelt het zich sneller ‘de baas’.
Groot onderzoek levert de volgende constatatie : kinderen vinden dat grootouders zich te snel bemoeien, teveel inspraak opeisen, kleinkinderen zoeken en vinden wel degelijk geborgenheid bij ‘de oudjes’.
De culturele rol bestaat uit de overdracht van wijsheid en waarden, gewoon door er te zijn, deze moeten niet benoemd worden.
Hoe hechter de samenleving, hoe meer structuur gegeven wordt. Hoe individualistischer, hoe losser, waarbij het kind uiteindelijk zelf de regels gaat bepalen.
Jammer genoeg worden ook mankementen binnen families overgedragen, de geschiedenis blijft zich herhalen, angst en onzekerheden worden onbewust doorgegeven.

Ze eindigt met 8 tips.

• Weet je wel zeker of je ‘goede raad’ gewenst wordt?
  [Ik besef, niet gemakkelijk….]
• Houd van je kleinkind [ik besef, heel simpel], maar onthoud dat het niet jouw kind is.
• Elke generatie heeft een eigen visie op opvoeding. De ouders bepalen altijd de opvoeding, grootouders kunnen énkel ondersteunen.
• In de op’voeding’ speelt ook voeding een grote rol, kinderen waarderen lekkere en gezonde hapjes. Niet enkel bij de man gaat de liefde door de maag…
• Verwaarloos je eigen leven niet. Het is géén goed idee om overaltijd stand-by te zijn. Trek grenzen, anders volgt misschien de burn out van de (opvoedings)carrière van de grootouder?
  [Even een eigen noot, onze kinderen maken hier nooit misbruik van, de burn out ligt hier echt niet op de loer. ]
• Laat verwachtingen dat alles stabiel blijft tot het eind van jouw en hun leven vooral los. Er duiken veel moeilijke situaties op, steeds meer.
  Steeds meer scheidingen ook, en scheiden blijft altijd lijden. Kinderen blijven loyaal naar beide ouders toe, en moeten in eerste plaats worden opgevangen in een goede structuur. “Grenzen trekken en zien geeft de meeste vrijheid”, niet omgekeerd. Je kan als grootouder de rots in de branding blijven.
  Er is ook de plotse ziekte, werkloosheid, armoede…..
• De jongere generatie gaat het sowieso moeilijker hebben. Angst is vaak duidelijk merkbaar.
  De beschaving gaat in een neerwaartse spiraal, het kantelmoment komt eraan. We leven in een te drukke, prestatiegerichte maatschappij. Niet elk kind heeft voldoende veerkracht.
  Even wijst ze erop dat België op de tweede plaats staat qua zelfmoordcijfers na Finland. Reden?
• Schermen, een extra zorg voor de toekomst. Er is de verslaving, facebooktoestanden waar alles stralend en happy lijkt, interesse in de virtuele wereld, die vaak mijlenver verwijderd ligt van de echte wereld. Als grootouder volg je hierin het standpunt van de ouders.

Bij een broodje hebben we nagepraat, de lijn doorgetrokken naar onze persoonlijke situatie, naar wat moeilijk en gemakkelijk lukt, naar wat we hopen voor de toekomst, naar onze enorme liefde voor het kleine grut.

Leesjuf

Grijs en grauw start de dag. Een mistig wolkendek houdt  zon en blauwe hemel buiten beeld.

De vorige trein heeft vertraging en ik ben te vroeg op het perron, de ideale combinatie om meer dan intijds ter plaatse te arriveren. In het grote station van Gent herken ik de hele wereld. Hollende passagiers, rollende reuze valiezen razen in een enorm tempo rakelings langs me heen, je ziet er alle kleuren, alle rassen, mensen in slow motion,  het haastige kibbelende koppel, daklozen in rolstoel, mannen in chic kostuum, hij die in vuilbakken rommelt en  tevreden een restje friet ontdekt, de schuchtere vrouw met de blindenstok, de smekende bedelaar om een centje , de Euro blijkt niet voldoende, mompelend wijst hij naar de briefjes die een verfrommeld boeltje ogen in mijn portefeuille.
“Het hele dorp in de stad”, zoals reportagemaker Jan Van Rompaey ooit verwoordde in de aangrijpende TV-serie en zijn boek.

De dag blijft grauw en grijs, ik tel mijn zegeningen, graag en gretig.

Het kleine ventje rent de zevende hemel in, hij alleen mag deze middag  thuis komen eten. De broertjes blijven op de speelplaats, heel even voelt hij zich favoriet. Daarenboven heeft oma Sint gespeeld en allerlei lekkers op tafel getoverd. Hij wrijft over het buikje ‘mmmm, heerlijk’. Zijn woordenschat groeit aan.

Samen vertrekken we richting school, als een vrolijk veulen huppelt hij aan mijn hand, we gaan de speelplaats onveilig maken, want deze oma heeft een taak. Ze heeft een boekje mee, en mag de vierjarigen voorlezen, superfijn voor groot en klein.
Een verhaaltje over diertjes, en over Tiny en het grappige hondje Poefie.
De kleintjes luisteren, willen elk hun eigen verhaal spontaan vertellen over de dierentuin, over Beekse Bergen, over de hond die thuis wacht, over  oma die er niet meer is, ik luister geduldig en geboeid,  mondjes gaan open van verbazing, gezichtjes stralen enthousiast, ze hangen aan mijn lippen.
Toch een lichte variatie op de interesse waarmee  vroegere pupillen de lessen bijwoonden 🙂

Ze zingen een liedje onder  groot applaus.
De waarheid komt uit de kindermond en de omahand is snel gevuld.

De dag eindigt grauw en grijs, maar een vriendelijke warmte laat het omahart overlopen.

Ik zet hier even reacties uit, ook al vind ik ze altijd héérlijk om lezen. Super dank je!
Maar m’n tijd om terug te reageren (waar ik me vooral wil aan houden!) is beperkt, ik stap het feest-WE in, een WE vol uitstapjes, met dobberende bootjes, lekkere hapjes, veel plezier, wandelen langs het water, verwennerijen, veel roltrappen, gezellige winkeltjes, groot en klein en klein en groot, én de beloofde zon?! Een mens wordt maar één keer 8². 

 

 

 

Geheugentraining les 6 en stressy happy day

Last but not least trek ik deze ochtend terug naar ons kasteeltje.

Zeg nu zelf, hier kan je toch heel fijn bijleren?

Om het geheugen goed te laten werken zijn aandacht, gemoedsrust en beweging van kapitaal belang.
De gemoedsrust laat vaak sporen na, niet simpel als je soms een vat vol emotie bent.

Er is externe, fysieke beweging, de stappenteller bewijst dat ik niet slecht bezig ben.
Er is interne beweging, de intentie om te leren en te onthouden, vaak de broodnodige eerste stap.
De bedoeling is de grijze massa te laten bewegen. Het brein kent geen verschil tussen werkelijkheid en fantasie. Je kan ‘wandelen in de zetel’, ‘yoga-oefeningen doen in gedachten’, we kunnen ons brein echt  alles wijsmaken.
Toch wel een verwarrende ontdekking.

We oefenen nog even met de methode van Loci, waarbij woorden worden toegekend aan plaatsen in huis. Ik herinner me de student die  vlot 60 cijfers van het getal pi op het bord schreef, zomaar voor de vuist weg, hij was bekend met Loci, ik kon enkel verbaasd toekijken. Na vele jaren kende ik er amper zes….
Bij mij werkt dit niet, blijkbaar heb ik (te?)veel fantasieruimte in het hoofd.

We nemen afscheid, van elkaar en van de lesgever, zie ik her en der een teleurstellende blik?, warme groeten wijzen nogmaals op een fijne groep.

Ik moet spurten, de stad door. “Zelfs de hoeders van de wet kijken minzaam als ik fout parkeer” . Een plaatsje voor de fiets is niet direct voorhanden, paniek overvalt me, ik besef, dé verkeerde emotie.
De eerste trein haal ik nipt, de tweede slaat de deuren parmantig voor mijn neus toe, de derde heeft vertraging, dus moet ik hollen naar de zaal, waar  het grootouderfeest  reeds is gestart. Ik (Chinese vrijwilliger) mag op het podium klimmen, en zal mijn palmboomrol voorbeeldig spelen, stormen en klippen leer ik overwinnen.
Kleinzoon moedigt  aan, handjes klappen uitbundig, fier als een gieter kruipt hij dicht bij oma, ik knuffel  intens, en voel het emotievat vlot overlopen.

Hij heeft een verrassing voor me!
Zelf gemaakt oma!
Zijn werkje weerspiegelt in het glas van de trein, ik geniet dubbeldik.
Het krijgt een ereplaats in huis.

Nog meer kunst!

En vooraleer de ventjes zich benadeeld voelen of jaloers worden op de populariteit van grote broer, publiceer ik ook hun ‘glazen’ kunstwerkjes. Lekker tekenen met krijtstiftjes op het raam, oma en opa genieten nog laaaaang na, want oma is écht geen  ruitenwasser!
Ik weet dat jullie ze gewèldig vinden, dus zet ik de reacties uit 🙂

Een sprookje in het bos

Elk jaar trouw beloof ik plechtig dat we volgend jaar terugkomen. Zoals altijd houden we ons aan het gesproken woord.
Tot drie septembermaanden terug schreef ik een Duinrell-logje.

Toch even schrikken, schrijf ik écht al zo lang?, vliegt de tijd zo snel?, ben ik reeds al die jaren een vrije gepensioneerde of senior ? of …., neen ik ben gewoon een springlevende oma met  een  dynamische opabaard en  nog swingender schatten van kleinkinderen, die ‘recht’ hebben op kwieke uitjes.
Vooral als daar rustbankjes staan voor soms vermoeide spieren en pijnlijke gewrichten, of…. zitten we daar niet gewoon  te genieten van de joelende kroost?

We gritsen zon, warmte, drie kleine jongens en vooral veel vrolijke vitaliteit mee, richting ons kleine huisje in Wassenaar. Elk huisje heeft een eigen tuintje, de kamertjes zijn piep, we struikelen voortdurend over elkaars en onze voeten, maar het is er gezellig en close, middenin de bossen. En…. we kunnen er rechtstaan.

Idyllisch bos

Soms wordt het bestempeld  als een ouderwets park, Duinrell , maar wij vinden het T.O.P en authentiek, gezellig en spannend en verrassend, open-minded, elke keer opnieuw.
Oma zoeft  en zweeft doorheen de lucht, ze beschermt gillende kindersnoetjes, een  vol hoofd wordt leeg.
Wat?, ouder worden?, ik??

Opabaard is rustiger, of ….. banger? De kleinste man blijft hem trouw, hij vindt het soms ‘een beetje eng’.  Ook de  reus in het sprookjesbos, met een grote boog stapt hij er omheen, het vuistje geklemd in mijn  hand.
‘Wat als hij zijn ogen opent?’ Hij slaapt en….. snurkt luid.
Het (gestolen?) manneke pis vindt hij dan weer zalig, de flinke straal mag zijn haren wassen.
Zand, rotsen en bossen trekken zijn aandacht, daar speelt en geniet hij eindeloos.
Ieder zijn meug. Alles mag en kan en lukt en voelt fijn aan.

het wassende water in Wassenaar

De zon maakt het leuke plaatje compleet. De kinderen hollen van her naar der, een traantje bij een valpartij, snel opgedroogd, want alles lonkt en lokt.

“Dit is de allerleukste dag van mijn leven”

“Als ik later voetballer ben, en jullie leven nog, mag je komen kijken” Beloofd, we doen ons best!

“Oma, kunnen we hier niet eeuwig blijven wonen?”

“Wij slapen in het dunne kamertje” (een kamer ter grootte van het stapelbed)

“De tandarts zegt dat ik mijn tandjes beter moet poetsen, maar oma….. krijg ik dan  éérst een suikerspin?”

“Zie opa, dat kindje smijt een papiertje op de grond, dat is toch niet goed voor onze wereld?” waarop “krijg ik ook een snoepje in een papiertje?’

“Mijn piemeltje kriebelt op die kikkerbaan”……”maar ik vind dat leuk” Ik knik bevestigend 🙂

“Oh ik zie de Eiffeltoren”
Vergissen we ons?
Zijn wij niet in Nederland?
Maar de elektriciteitspaal is echt wel hoog, ik knik bevestigend.

Een knuffel hier, een dikke zoen daar,  tot ziens, ze moeten het nog leren ‘aan alles komt een einde’ en ‘mooie sprookjes blijven niet duren’.

“ If I’m honest I have to tell you I still read fairy-tales and I like them best of all.” (A Hepburn)