Op de trein – in veilig mondkapje gesnoerd, vooral omdat de enige medepassagier op minstens 10 meter afstand van me verwijderd zit- ontdek ik de intense regenboog, een dubbele voor het geoefend oog. Zeven kleuren tekenen de skyline. Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet.
In een vorig leven werd de volgorde er-in-ge-stampt, mét resultaat, 50 jaar later nog steeds opgeslagen in het lange-termijn-geheugen.
Indigo heeft me altijd geïntrigeerd, wie verft muren in die onbestemde kleur?
Indigo is geen primaire, noch secundaire kleur, Newton bezorgde hem die sierlijke naam, zwevend tussen blauw en violet.
What’s in a colorname?
Wie de regenboog wil zien, moet de regen trotseren, beiden zijn welkom, het gras oogt groener, er hangt zuivere koelte in de lucht.
De trein zweeft op wolkjes richting huis, de dag was fijn tussen enthousiaste gezichtjes, die een omadagje genoten met knutsels en knuffels, Jabbertje (klik) zorgt voor de nodige inspiratie, gezellige spelletjes, samen voor kok spelen, nog net een droge wandeling met step en voeten.
De bloei van het ballonklokje, prachtklokje, Chinese klokjesbloem (what’s in a flowername?) zorgt voor opwinding, voor de tweede zomer op rij. Aanvankelijk leek de plant het violette loodje erbij neergelegd te hebben, wééral te enthousiast gesnoeid . Terwijl ik op het punt sta de ‘dode’ wortels met de badaarde weg te gooien en ruimte te maken voor nieuw groen op het terras, bespeur ik plots een heel klein teken van leven, het 0.5-cm-scheutje in het aardedonker, je weet wel een geoefend oog doet soms wonderen. Heb ik dan toch groene vingers?!
Binnenkort ontploft mijn Platycodon, samenvoegsel van platys (plat) en kodon (klokje).
Vorig jaar kocht ik haar (of hem? Naar mijn voelen past een zij bij deze kleur) en passant voor anderhalve Euro, wat niet baat, niet schaadt, want niet bloeit, niet groeit, maar vooral een poging waard.
Eens de rijkdom in de pot ontploft, beloof ik een nieuw plaatje, want ja, mijn enthousiasme en ongeduld kennen even geen grenzen….
