Drieëntwintig treden wijzen naar de nok, de nok van het huis met schitterend uitzicht, uitzicht op de vele zeilbootjes en het grote water, water ooit zo vernietigend en razend, razen blijft hij doen, die felle wind, wind die hoort bij deze winter, winter die heel lichtjes reeds naar lente ruikt.
De kinderen dopen de mooie slaapruimte tot paradijsje én hun kamer.
Afjagen hoort er deze keer niet bij. Genieten is dé boodschap. Zee en zwembad lonken, kilometers stappen langs dreigend water onder prachtige wolkenformaties, stilstaan om te bewonderen, hopen dat een onverwachte windvlaag geen lichtgewichtjes met zich meesleurt. Handjes stevig in de hand.
Nederig bij zoveel natuurgeweld en – schoon.
Kiara, hoe heet die jongen ook weer na hem? Vraagt het kleine ventje aan de broers.
Boterhammen met choco, appelmoes, speculaas en ijsjes horen bij de vrolijke dagen, dagen vol plezier, drukte en spartelende beentjes, voortdurend in beweging.
Aangenaam ontdekken hoe vrijwilligers in het zeehondenziekenhuis voor de jonge, net niet verloren diertjes zorgen, vol liefde, vol inzet, vol enthousiasme.
Aandoenlijk hoe kinderen onbezorgd leven in het nu, er is geen morgen, geen gisteren, hooguit een straks.
Raclettekaas, lekker warm en zacht, als afscheidsmaal. Gezellig, een tafel rond, met uitzicht op…..je weet wel, morgen wordt het stil, te stil…..
Een laatste troostende thee, welke zal ik kiezen?
De Vlaamse komiek Wouter Deprez is een héérlijk man. Hij geeft geweldige shows (en toch ben ik meer niet dan wel fan van comedyshows) en schrijft geregeld een column in de krant.
Vandaag geeft hij onze ‘moeizame federale regering’ de naam Eddy, die al vele maanden ziek is, omringd met veel ‘verplegend personeel’. Te veel.
Er is de ‘Waalse verpleger die bekommerd is om de eigen job’ , hij vergeet de lijdende mens. Er is de Vlaamse verpleger die enkel wil zorgen voor ‘de bovenste kant van Eddy’.
De onder- en bovenkant van Eddy schreeuwen elk om aandacht, ze geven niet toe, en blijven in tweestrijd. Dit is de reden waarom Eddy in eigen bedje ziek blijft. ‘Hij heeft een reeks Topdokters nodig’ (serie die momenteel op TV loopt).
Ik gebruik hier gedeeltelijk zijn geschreven taal, omdat de humor fijn treffend is.
Grappig, onderhoudend, (h)eerlijk stukje waarin hij de vinger op de open wonde van de arme Eddy legt.
De krant staat vol miserie, zoveel onmacht, zoveel pijn, zoveel oorlog, zoveel falen.
En dan helpen deze prachtige stukjes verteren.
Niet fier om Belg te zijn….
De kleine man kreeg straf van de juf, heiliger dan de paus zijn ze – gelukkig- niet.
De opdracht luidt 10 keer de zin ‘ik blijf beleefd ook op de speelplaats’ schrijven.
Wat hij echt heeft uitgespookt, is kinderlijk naïef, maar de juf kon er niet mee lachen.
Ze heeft gelijk, er moet worden opgevoed.
Vandaar de straf dus. Hij leert nog maar net schrijven, woorden vragen veel energie, ik voel de hersentjes werken, hij begint dapper, nog onwetend dat dit écht wel karwei zal worden voor zijn kleine vingers. Na één zin, gaat hij tellen.
‘Nog 9 oma‘.
‘Ja , valt best wel mee‘
Energiek begint hij aan zin 2, zijn handje doet pijn van het krampachtig schrijven, de woorden kleuren steeds meer buiten de lijntjes. Hij schudt zijn hand en zucht.
‘Ik kan dat niet oma’ ‘Toch wel ventje, ik blijf bij jou‘.
Zin 3 worden steeds grotere hanenpoten. Ik ben de stimulerende factor, geduldig op hem inpratend.
Tranen zitten klaar…. Ik doe een onethisch voorstel.
‘Wil ik één moeilijk woordje schrijven?’
Speelplaats is echt wel van het goede teveel, dan kan hij de gekwelde vingers even strekken.
Ik besef, elke wijze pedagoog roept me nu op het matje, maar ik ben geen wijze pedagoog.
De pen krijg ik vlot in mijn hand toegestopt, ik kijk goed, ik ga zijn letters imiteren
(Foei oma! Schriftvervalsing)
Na mijn eerste ‘s’ snokt hij de pen uit mijn hand want
‘Neen oma, jij doet het volledig fout, jij kan niet mooi schrijven, ik zal het wel doen.’
Missie geslaagd?! Hij houdt het de ontbrekende 7 zinnen lang vol, de letters barsten uit hun voegen lijnen, worden krommer en krullerig en kramakkelig, maar hij vecht zijn titanenstrijd en overwint.
Helaas, ik ben vergeten een kunstfoto te maken van het werkje…..
Ondanks de vele waarschuwingen van koning Wind ga ik de uitstap toch wagen, een lang geleden gepland zee-WE met kleinzoon.
Terwijl ik geduldig wacht in het station, vliegt ‘mijn’ trein voorbij, en stopt 500 meter verder middenin de velden. Geen tijd voor verbazing, ik strompel met de te zware valies en handbagage eveneens de velden in.
Hijgend van inspanning en ontmoediging hap ik naar adem.
De conducteur geeft me vriendelijk een woordje uitleg, ik was de enige passagier op dat godvergeten dorpsperronnetje, de machinist is dit traject niet gewoon en zag me – nog net in een flits- bedremmeld toekijken hoe mijn rit naar betere oorden een utopie leek te worden…..
Excuses aanvaard, kloppend hart kalmeert, gelukkig.
Het kan gebeuren, totaal vergeten worden…
Bij de tussenstop in Gent pik ik de kleinzoon op, wij -alleen met tweetjes- trekken richting zee. Eerst nog een snel ijsje, we hebben iets te vieren, manlief bewees z’n taalkunsten bij de Engelse rondleiding. Zenuwen stonden flink gespannen, nachtelijke slaap moest erbij inboeten, voor het kraaien van de haan wakker, maar de fijne commentaren mogen in de annalen gegrift blijven.
Een plaatsje met uitzicht op zee en verrassende zonsondergang, wordt ons voorgesteld. Samen zijn we 70, de leeftijd heeft een streepje voor. We bediscussiëren het eten, de drank, de kleuren aan de einder, een babbel van formaat van man tot vrouw.
Daarna wil hij zo snel mogelijk naar ‘ons vakantiehuisje’, wat neerkomt op een klein appartementje, acht hoog, maar met een oneindig machtig zicht over zee en ….zee……
Samen in het (enige) grote bed, hij voelt zich veilig en kruipt de hele nacht dicht tegen me aan, ik lever een stil gevecht voor mijn streepje bed.
Zondagochtend, het vergezicht blijft aanlokkelijk. Hij wil in het zand spelen, voetjes in het water, de ontgoocheling zal aan de lijve ondervonden worden.
De vloedlijn ligt ver, we overwinnen heel wat pittige zandstralen en overweldigend winderig gebrul, maar we zijn dapper toch? Hij verliest de moed, tranen en zand branden in de oogjes, hij schreeuwt het strand bij elkaar, minstens vier verwonderde ogen (mede-lotgenoten) kijken hem bemoedigend en mij streng toe, welke idiote oma doet nu zoiets?
Traantjes verdwijnen
Lachjes verschijnen
Hij vertelt zovele verhalen
Het mondje staat nooit stil
oma kan alleen maar stralen
goud waard mijn pupil
Kiara raast kranig verder, wij keren vervroegd huiswaarts, want die ‘wind is overal‘ en ‘gaat me meenemen, recht de lucht in‘……
Nog wat treinmiserie als kers op de taart, stel je voor dat alles vlot zou verlopen bij deze extreme weersomstandigheden?! Neen, vooral niet in België.
Ik smaak nog de haiku van Geert de Kockere, die hij elke zondagmiddag via facebook creëert voor de (vele) gulle gevers bij drie gekozen woorden (hier wind, hersenen, tuin). Graag kies ik hier een passend uit:
Blaas maar wind, blaas maar, blaas ook door de wilde tuin van mijn hersenen!
Een mislukking, die foto, de trein raast voorbij het landschap, of is het omgekeerd?, en de rammelende coupéruimte weerkaatst in het glas. Zelf ontdek ik er enige symboliek in.
Het belooft een rustige dag te worden, vier treinen, evenveel perrons, waar ik volkomen zen vitamine D opsnuif op een bankje in de zon. Dagblad bij de hand, ik lees elke letter (of toch bijna), smartphone zorgt voor andere (al dan niet) boeiende nieuwsjes.
Ik blijf op de hoogte, van de grote en kleine wereld.
Tot ik besef – 15 minuten voor aankomst- dat ik al die tijd vergat op te kijken naar voorbij(g)razende beelden, reizigers die in- en uitstappen, de conducteur die me wakker schudt. Mijn blik richt zich naar buiten , ik besluit krant en telefoon te verbannen naar de handtas, na nog snel een laatste fotootje te plukken, voor publicatie vatbaar, ondanks zijn nietigheid, maar de trein , die raasde verder.
Tussen het rijden door geniet ik anderhalf uur intens van de kleinzoon. Zijn kwebbeltje staat nooit stil, hij kijkt verwonderd rond en deelt spontaan wat hij ziet, hij voelt zich verrukt, alléén met oma, en ook mijn hart maakt een sprongetje.
“Oma, J is de oudste, L is de wildste en ik, ik ben de flinkste’ (Hij heeft het hier over de drie broertjes)
“Oma, ik vind jou de liefste van de hele wereld. (smelt-smelt) Mag ik nog eens met de trein mee naar jouw huis?”
“Oma vandaag is blauwe dag, ik wist niet dat jij zou komen, normaal kom jij op gele dag. Ga jij nu altijd ook op blauwe dag komen?’ ‘Neen ventje, dit is uitzonderlijk’, woonde je maar wat dichterbij, dan kregen alle dagen een extra kleur…..
Genieten met grote G!
Maar school en terugrit wachten, niemand heeft er echt zin in, ook de honden protesteren luid als ik ze terug richting hok leid. Tja….. mooie liedjes…..
Ik verlies me toch weer in de krant, de levenslessen van acteur en schrijver Rashif El Kaoul moeten nog even onder de loep worden genomen. Hij denkt zoals ik, niet zwart-wit, maar in vele grijstinten, wat hier vaak tot schuldgevoel leidt, want zelden vertolk ik een uitgesproken mening.
“Zo heb ik ongelooflijk veel schuldgevoel, en ik weet niet waarom, wat frustrerend is voor de ander en mezelf. Mijn verlangen om niemand voor de borst te stoten is gewoonlijk groter dan het verlangen om gehoord te worden“.
Hij heeft het ook over de muur die vaak ontstaat als mensen zich tegenover elkaar (en dit van beide kanten) niet kwetsbaar durven of kunnen opstellen. Met broze breekbaarheid heb ik geen probleem, wel met die muur.
En tenslotte vertelt hij nog het verhaal over twee oosterse monniken , een oude en een jonge, die langs de rivier lopen.
“Aan de oever staat een mooie, jonge vrouw die naar de overkant wil. Hoewel dat volgens zijn orde niet mag, zegt de oude monnik “spring maar op mijn rug, ik breng je naar de overkant”. Na een half uur zegt de jongste monnik “Je had dat beter niet gedaan, het mag niet”. En de oude monnik antwoordt “ik heb die vrouw een half uur geleden weer neergezet, maar jij draagt haar nog altijd met je mee” Gedachten komen, maar je moet ze ook kunnen laten gaan”
Wijs man!
Vandaag heb ik negen km in de benen, daar moet ik later gegarandeerd voor boeten, maar ze waren het méér dan waard!
Kerst is weer verleden tijd
gevuld met warme gezelligheid
het samenzijn met dertien mensen
een veelvoud aan lieve wensen
de tafel boordevol lekkernijen
in stilte ontroerde tranen schreien
drukte overal rondom
gesprekken over hoe en waarom
de nacht met nestjes her en der verspreid
milde chaos in minder dan géén tijd
Met logeetjes en trein richting Antwerpen
even het bezige juk afwerpen
het jungleboek in beeld en prachtig licht
op Mowgli en Baloo de schijnwerpers gericht
een sierlijk verhaal over vriendschap en moed
fraai en knap in overvloed
Het jungle-lichtfestival in de Zoo van Antwerpen.
In huis rest nog ontspannen leven
met vieren op trager tijdritme zweven
quizjes, spelletjes en mogelijkheden ontdekken
in Photoshop vele registers open trekken
de kleine dochter krijgt ’t vlot onder de knie
verdient de eerste prijs in kunst en zie
Kunst van de tienjarige
De rust sloop weer hier binnen
tijd om te bekomen en bezinnen
over tedere dagen, leuk en fijn
ondanks de grijze schaduw
van vinnig hartenpijn
Langs 851,32 meter bos- en weilandwegel keer ik terug uit de bib.
De plaatselijke bib met gezellige leeshoek en felgroene zeteltjes, haar grote broer ligt 5 km verder, de keuze is er veel ruimer, het leeshoekjes minder huiselijk.
Ik ben boekenfan.
Onderweg flits ik snel dit plaatje. Laatste getuigen van een stralende dag.
De titel van dit logje heb ik gestolen van, of beter ontleend aan de woorden van Inge Schelstraete in de krant van 17 december. Het draait om etiquetteregels bij een boek als kerstcadeau. En laat dit nu nét ons lumineus idee zijn voor de kleinkinderen bij het einde van het jaar….. Ze zijn zich ‘van geen kwaad’ bewust, lezen hier nog niet mee, de presentjes wachten vol ongeduld. Fijn snuisteren in boeken, weg van scherm en TV, ik smaakte het vroeger reeds, en lectuur blijft een constante in mijn leven, zolang tijdsgebrek geen spelbreker is.
“In een ideale wereld zijn boeken van de persoonlijkste cadeaus die er zijn, geschenken die de ontvanger het warme gevoel bezorgen dat jij hem of haar helemaal kent”
Of wij die ideale wereld kunnen benaderen? De aap komt pas volgende week uit de mouw. En dan nog zowel letterlijk als figuurlijk, meer info kan ik hier nog niet lossen 🙂
“Dring kinderen geen boeken op ‘omdat lezen zo goed voor hen is’, dat kan een averechts effect hebben. Je moet mensen verleiden tot lezen, dan ontdekken ze wel wat er zo plezierig aan is. Dat vereist het juiste boek”
Uiteraard kozen wij het juiste boek en maakten wij blijkbaar nu reeds de kapitale fout om bij élke aankoop (waar trouwens veel zoekwerk én energie werd in gestoken!) te denken dat lezen goed is voor hen….
“De regel van professor en auteur Gekoski is : schrijf niets in het boek dat je cadeau doet, tenzij jij de auteur bent. (Ik denk het niet). Een derde van de kerstcadeaus belandt toch bij iemand anders of de kringloopwinkel. (Doet me er aan te denken dat ik in de loop van januari daar zeker eens moet binnen springen! Alvast cadeautjes kopen voor eind 2020!) Het maakt niet uit hoe dol je bent op die persoon, je beschadigt het boek”
Oeps, de zoveelste zware fout…. De geschreven woorden vegen zich niet meer uit. Gelukkig lees ik even verder dat daarover te discussïeren valt en dat een persoonlijk woordje misschien juist een meerwaarde kan betekenen. Ik doe mijn best daar stellig in te geloven.
“Probeer een beetje origineel te zijn (laaaaang gezocht én gevonden…… dénk ik ….)…. 80% koopt dezelfde kookboeken (oef wij niet)… Geef geen dieetboeken (geen haar op ons hoofd heeft hieraan gedacht voor het kleine grut). Geen zelfhulpboeken. (voorlopig kunnen ze gelukkig nog zonder) Of andere boeken die als verdoken kritiek kunnen worden beschouwd. Na drie glazen champagne (drinken ze nog niet, oef!) kan dat leiden tot scènes die ver afstaan van vrede op aarde aan alle mensen van goede wil. ”
De cursief geschreven woorden én de titel komen uit de mond van I Schelstraete.
Weerman Frank belooft een kletsnatte dag, onverwacht kom ik vrij, op zoek dus naar een zin-volle tijdsbesteding. Niets doen is niet echt aan mij besteed. Ver moet ik niet op zoek gaan…. Vandaag lijkt te overspoelen met veel regenwater én fijne drukknopjes.
Een paar uren ben ik onderweg, met fiets, treinen en stappers om samen met de kleine man te lunchen. Wij babbelen gezellig 101 verhalen vol.
Over de kat die ’s nachts met hem komt praten, en dat grote broer beweert dat dit niet kan.
Over dat hij kat wil worden na zijn dood (!), hij gelooft steevast in reïncarnatie, en mijn toekomst wordt er één als tijger. De kat gaat de tijger beschermen. Belofte maakt schuld.
Over regen en plassen die nat maken en zon die opdroogt, maar vandaag halsstarrig verstoppertje blijft spelen.
Over de Sint en het nieuwe speelgoed thuis; en het versje dat hij heeft gedeclameerd, want hij was niet bang, de Sint was lief en de pieten zot.
Over….
Het kwebbelmondje staat niet stil.
“Oma kom je nu elke dag?”
“Neen ventje dat kan niet lukken”.
“Maar morgen wel?”
“Ja hoor ventje”
Morgen bestaat voor hem uit alles wat nog moet gebeuren….
Heerlijk oergezellig!
Vriendin belt in tranen, zwaar gemis overheerst. Ik zit in de overvolle wagon, iedereen luistert -ogenschijnlijk ongeïnteresseerd- mee. Snel schakel ik over op SMS, niemand leest mee. Binnenkort springt ze hier binnen, en kunnen we samen het intense verdriet proberen verwerken.
Gul geef ik mijn bloed weg. De prik blijft een lastig moment, maar het gevoel achteraf is steeds een (voor mij!) dankbaar moment.
“Mevrouw, er is ook veel nood aan plasmadonoren”
“Ik zal het zeker overwegen”, de info krijg ik mee op zak.
Een koekje, drankje en zelfs een Sintenzakje wordt me aangereikt. Hoeft niet, het geven geeft meer dan voldoening.
De bel gaat, het pakje wordt gretig aanvaard.
“Daar zat een aapje op een stokje Achter moeders keukendeur Hij had een gaatje in z’n rokje Daar stak hij z’n staartje deur“
Treinen hebben vertraging, het ziet zwart van rennende, stappende, kwebbelende, wachtende mensen. Zet me daar op een bankje, en ik kijk en blijf kijken, de hele wereld raast voorbij. Ik hou van machtige stationshallen en stilletjes mensen bespieden.
We slagen erin tickets te bemachtigen voor Sofie, de grote Belgische dame van soul en jazz, met ‘An Amazing Christmas’. De kritieken variëren van betoverend over exclusief naar onvergetelijk.
De Franciskanen Parnassuskerk in Gent kreeg een herbestemming voor cultuur en ontmoeting. De historische ruimte heeft een prachtige akoestiek. Een deel werd omgebouwd tot sociaal restaurant. Jammer, niet open in het WE, anders reserveerden we er graag een tafeltje voor ons vieren.
Last but not least mocht ik ervaren hoe warm, attent en empathisch de blogwereld is. Nog niet lang maak ik er deel van uit. Eerst aarzelend, onzeker, afwachtend, maar de interesse overwon.
Een heel erg mooie (superlatieven tekort) actie werd opgericht door twee toffe dames met een gewèldig initiatief, dat veel bijval oogstte.
Een sympathieke blogdame met een gouden hart, ondanks de vele zorgen, werd zo door de goedheilig man verrast met vele lieve geschenkjes, die uitnodigen tot verdiende verwennerijen. Tranen van ontroering rollen -zomaar ongevraagd- over mijn wangen bij de bewogen, verraste blik van de dame, die boekdelen sprak. Het is haar zo, zo, zo gegund.Het besluit staat vast, ik voel me thuis in deze warme wereld.
Het jonge koppeltje kookt voor ons, een lekker post-verjaardagscadeautje. De Mexicaanse gerechtjes smaken heerlijk, en ruiken naar een verre uitdagende wereld. De babbels vliegen over en weer, er is gezelligheid, er is eerlijkheid, er is vooral openheid , toekomstplannen worden uit de doeken gedaan. Ik hoor nog meer over die verre uitdagende wereld, die ze graag leren kennen, avontuur zit hen in het bloed, net zoals de idealen, en ik slik, slik en verslik.
Nieuw-Zeeland, Bali, Canada….
Voor het eerst hoor ik over Green School, over duurzaam onderwijs in een ecologisch project.
Ik bewonder dromen, ideaalbeelden, moed, ver weg van onder de kerktoren, avontuur en fundamenten, maar toch, toch….
Spontaan gaan mijn gedachten naar de wijze woorden van Kahlil Gibran
Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.
Ik gun het hen, graag, heel graag, maar ik zal ze missen, erg, heel erg.
We slapen er een nachtje over, ik probeer het toch….
Sint en zwarte (!) Miet kloppen op de deur. Het huis is vol, de living overspoeld met 11 verwachtingsvolle, en toch ook angstige gezichtjes, en nog meer ouders en grootouders genieten mee. l’Histoire van een prachtige kindertijd uit een ver verleden se répète, hier ten huize. De onverwachte gasten worden gretig verwend met dolle liedjes en vrolijke danspasjes. Hij weet veel, de wijze Sint, hij spreekt elk kind persoonlijk aan, de grollen van Miet vrolijken op, hij is lief en de kindjes luisteren aandachtig, beetje gespannen, want die heilige man kent hen wonderwel.
Het moment koestert zich diep in mijn hart. Ontroering, de nodige aandacht om herinneringen ‘op papier’ te creëren, letterlijk en figuurlijk , blijheid en dankbaarheid om een fijn familie-samen-voelen, vechten hard om aandacht.
Sorry voor de superfijne zwarte Miet 🙂
We hebben tafels bijgesleurd, zetels weggeschoven, stoelen uit alle uithoeken van het huis terug opgescharreld, voor broodjes en lekkernijen gezorgd. Het bakje is vol, overvol, het vraagt de nodige voorbereidingen, gedachten en organisaties geraakten hier al eens in de knoop, manliefs goedbedoelde woorden ‘alles lost zichzelf wel op‘ zorgden even voor een pittige woordenwisseling, de voorbije week was best wel kruidig soms.
De dag was schitterend, binnen én buiten, de gebriefd/te zon deed haar uiterste best.
Een bosbezoekje, kinderen even ruimte en frisse lucht gunnen, verstoppertje spelen met de hele bende, blaadjes tellen, een dag om in te kaderen.
De laatste opruimklussen zitten erop, tafels zijn leeg, kasten vol, meubels vinden juiste plaatsen terug, vertrouwd, en toch ook weer leeg….
Dag Sinterklaasje
daaag daaag Zwarte Piet
Dag Sinterklaasje daaag daaag
Luister naar ons afscheidslied
Tot volgend jaar
hopelijk….
Ze is antropoloog, socioloog en psychotherapeut, en geeft lezingen over de relatie grootouders-kleinkinderen. Haar naam is Kathleen Ghequiere.
“Ouder worden is eigenlijk best vernieuwend” , schrijft de oma van Loesje, wij gaan dus samen op stap, manlief en ik, trotse, maar soms toch ook onzekere grootouders.
12 vrouwen en 7 mannen zijn aanwezig. Fijn dat ook opa’s hier een duidelijk betrokken steentje bijdragen. Ooit was het anders…..
Haar voordracht in een notendop zal moeilijk lukken, ze spreekt boeiend, met humor en vooral herkenbaar. Het publiek luistert en interageert. Heel objectief schrijf ik hier ‘mijn verslagje’ neer.
We leven in een snel veranderende wereld, gemiddeld zijn we 25 jaar grootouder, daar waar -nog niet zo heel lang geleden- ouders net de tijd kregen de eigen kinderen groot te brengen.
Er is de demografische verandering, we krijgen veel meer tijd en minder kleinkinderen.
Daarnaast is een culturele verandering merkbaar, lossere gezinspatronen en meer individualisme duiken op, waarbij het kind centraal komt te staan en alle recht van spreken krijgt. Een logisch gevolg is een soms dalend respect naar de ouderen toe.
Ook de technologie vraagt een aanpassing, veel grootouders zijn niet meer echt mee en haken af via dit communicatiekanaal.
De grootvader.
Vroeger zag je aan de schoolpoort enkel (groot)moeders, nu wachten daar veel opa’s.
Bij opa kan je niet enkel leren, de emotionele band tussen hem en kleinkind is veel intenser. Een heel positieve evolutie.
Grootoudercarrière.
Wij moeten voortdurend een evenwicht zoeken tussen de nieuwe niet-professionele rol en het ouder worden met vaak bijkomende beperkingen.
We kennen het…, het doodmoe (maar tevreden) languit de zetel intuimelen na een kroosterig dagje.
De carrière bestaat bij de kleintjes enkel uit opvang. Een vast systeem met geregeld contact wordt best intijds op poten gezet om een goede relatie te bewaren bij de adolescenten. Hard werken dus in het begin 🙂 .
Waaruit bestaat onze opvoedingsrol? Begrijpende aanwezigheid is heel belangrijk. Je mag nooit de opvoedingsstijl van de ouders aanvallen of bespreken waar de kinderen bij zijn.
Wanneer de ouders afwezig zijn, gelden de eigen regels, die gemakkelijker realiseerbaar zijn als het kind bij je thuis is, want in eigen huis voelt het zich sneller ‘de baas’.
Groot onderzoek levert de volgende constatatie : kinderen vinden dat grootouders zich te snel bemoeien, teveel inspraak opeisen, kleinkinderen zoeken en vinden wel degelijk geborgenheid bij ‘de oudjes’.
De culturele rol bestaat uit de overdracht van wijsheid en waarden, gewoon door er te zijn, deze moeten niet benoemd worden.
Hoe hechter de samenleving, hoe meer structuur gegeven wordt. Hoe individualistischer, hoe losser, waarbij het kind uiteindelijk zelf de regels gaat bepalen.
Jammer genoeg worden ook mankementen binnen families overgedragen, de geschiedenis blijft zich herhalen, angst en onzekerheden worden onbewust doorgegeven.
Ze eindigt met 8 tips.
Weet je wel zeker of je ‘goede raad’ gewenst wordt?
[Ik besef, niet gemakkelijk….]
Houd van je kleinkind [ik besef, heel simpel], maar onthoud dat het niet jouw kind is.
Elke generatie heeft een eigen visie op opvoeding. De ouders bepalen altijd de opvoeding, grootouders kunnen énkel ondersteunen.
In de op’voeding’ speelt ook voeding een grote rol, kinderen waarderen lekkere en gezonde hapjes. Niet enkel bij de man gaat de liefde door de maag…
Verwaarloos je eigen leven niet. Het is géén goed idee om overaltijd stand-by te zijn. Trek grenzen, anders volgt misschien de burn out van de (opvoedings)carrière van de grootouder?
[Even een eigen noot, onze kinderen maken hier nooit misbruik van, de burn out ligt hier echt niet op de loer. ]
Laat verwachtingen dat alles stabiel blijft tot het eind van jouw en hun leven vooral los. Er duiken veel moeilijke situaties op, steeds meer.
Steeds meer scheidingen ook, en scheiden blijft altijd lijden. Kinderen blijven loyaal naar beide ouders toe, en moeten in eerste plaats worden opgevangen in een goede structuur. “Grenzen trekken en zien geeft de meeste vrijheid”, niet omgekeerd. Je kan als grootouder de rots in de branding blijven.
Er is ook de plotse ziekte, werkloosheid, armoede…..
De jongere generatie gaat het sowieso moeilijker hebben. Angst is vaak duidelijk merkbaar.
De beschaving gaat in een neerwaartse spiraal, het kantelmoment komt eraan. We leven in een te drukke, prestatiegerichte maatschappij. Niet elk kind heeft voldoende veerkracht.
Even wijst ze erop dat België op de tweede plaats staat qua zelfmoordcijfers na Finland. Reden?
Schermen, een extra zorg voor de toekomst. Er is de verslaving, facebooktoestanden waar alles stralend en happy lijkt, interesse in de virtuele wereld, die vaak mijlenver verwijderd ligt van de echte wereld. Als grootouder volg je hierin het standpunt van de ouders.
Bij een broodje hebben we nagepraat, de lijn doorgetrokken naar onze persoonlijke situatie, naar wat moeilijk en gemakkelijk lukt, naar wat we hopen voor de toekomst, naar onze enorme liefde voor het kleine grut.
