Drie kwikke stemmetjes bij het ontbijt
vrolijke praatjes en beweeglijkheid
dagen vol leven, dagen met brede lach
genieten van heel intens pluk de dag
Speelpleinen blijven de favoriet
binnen en buiten infiniet
regen en wind kan hen niet deren
dromen verzinnen in kindersferen
Naar de Zoo met de trein
in de zevende hemel zijn
kijk oma mijn lievelingsdier
opa die aap gaat parmantig op zwier
mama- en kindolifant stelen de show
ze gaan in gevecht of is het de liefdesflow
Negen km hebben we in de benen
verbazing is waar ze kracht ontlenen
kleine voetjes trappelen enthousiast
herinneringen hechten zich stevig vast
in nu en in later
een lach en een schater
Blijheid werkt inspirerend
gretigheid exploderend
Nog een verhaaltje voor het slapen gaan
met allen het bed in is waar ze op staan
opa baard en Tiny zijn dé grote fans
brengen temperamentjes in slaapcadans
Weken al ligt het vast, hét meidenWE, met ons tweetjes naar zee. Dat hebben we verdiend.
Hierboven én beneden zijn ze ons meer dan goed gezind, we krijgen een felblauwe hemel én een gratis appartementje met zeezicht in Oostende bovenop.
(dank je wel lieve broer, alleen…. logs lezen doet hij niet 🙂 )
We treinen erheen, babbelen en giechelen heel wat af.
De winterjassen zijn te zwaar, het strand heerlijk, de winkelstraten te druk, het water te koud, de houten rustplaatsen fijn, er is duidelijk leven in de brouwerij.
Paard en koets loodsen ons eerst even doorheen de stad, zelf heb ik twijfels als ik het dier zie zwoegen, maar voor haar hoort het er gewoon bij.
En door onze wapperende haren blaast de zon haar warme stralen.
De neogotische Petrus-en-Pauluskerk, het Amandineschip, de Mercator, de jachthaven, the Crystal ship en uitgestrekte stranden verrassen ons.
Petrus-Paulus-kerk
De indrukwekkend lange zuilengalerij stelt 27 prachtige beelden ten toon over ‘Rond de Noordzee’, unieke foto’s van de reis van Arnout Hauben die – samen met de camera- en geluidsman- een 5000 km tocht maakte doorheen acht verschillende landen rond de Noordzee.
Klein weetje : momenteel loopt dit programma op TV1.
We zetten een ferme pas in de zee via de prachtige pier, tussen het golvenspel en de zeehaven.
Een puur pareltje in de koningin der badsteden, ver weg van alle commerce, geen tent of bar te bespeuren, noch ijsje noch drankje.
’s Avonds nestelen we ons in het fijne stekje, gezellig acht hoog, met indrukwekkend zicht over het uitgestorven stille strand en eeuwig deinend water. Ramen vliegen open, balkon beschermt, we willen beweging horen, zout ruiken, zilt voelen en zee zien.
De rode glans van de ondergaande zon maakt het plaatje compleet.
W.A.T E.E.N H.E.E.R.L.I.J.K S.C.H.O.U.W.S.P.E.L!
Zij slaapt vlot in, zelf lig ik nog lang wakker, en hoop en wacht geduldig tot ‘rustgevende’ eb en vloed me eindelijk meeneemt op zijn golven…. en het eerste ochtendgloren (te vroeg) mijn houten kop er vriendelijk op attent maakt dat een nieuwe stralende dag zich aankondigt.
Nieuw bed en ik, zelden vrienden die eerste nacht, een tweede nacht lukt beter, alleen komt die er nu niet.
Zondag doet zijn naam eer aan, de dag schittert, het uitzicht blijft overweldigend, we sturen een eigen creatie naar het thuisfront.
Snel even overtuigen dat we hen vooral niet vergeten zijn?!
De zoektocht (op papier!, smartphone blijft closed, lekker even niet bereikbaar) door Oostende toont nog meer mooie verborgen juweeltjes.
De overvolle trein , foei NMBS!, brengt ons hangend in het zweet, naar huis.
De trein is altijd een beetje reizen. Ja toch?
Zij en ik, de allerbeste maatjes
ondanks de volle 54 jaren
die tussen ons in liggen 🙂
We maakten onze dagen heel erg memorabel.
Goed bezig, kleine dochter en omabaard!
“Kijk, ik zal je tonen hoe je moet oversteken op het zebrapad. Ik heb het deze morgen geleerd bij de juf”
“Oh prima idee. Ik ben benieuwd”
“Luister goed, oma, ik vertel het je. Eerst kijk je naar links, dan rechts, dan terug links [hij kijkt bliksemsnel, of hij ‘ziet’ laat ik hier best buiten beschouwing]. Je steekt je rechterhand héél erg hoog in de lucht, je maakt precies een plank, en pas dan steek je over. En vooral, oma, nooit vergeten vriendelijk met je andere hand te zwaaien naar de bestuurder van de gestopte auto”.
Die laatste is niet voorhanden, maar fier glimlachend wuift hij de straat over.
Zij beleeft een speciale dag, dé dag dat ze officieel op pensioen gaat, dé dag dat ze goedkoop met de trein kan reizen, een echte mijlpaal in haar leven.
Wij mogen mee-vieren, samen met de familie.
Ze zoekt een fijn restaurantje uit, want wil zich vooral zalig laten bedienen, ik geniet mee. Lekker, heerlijk, fijn.
Wij kennen de tien andere genodigden niet, toén nog niet. en dan ontdek je dat de wereld vol toffe mensen zit waarvan je het bestaan niet wist, die je plezierig en gezellig leert kennen, waarbij droge humor heel erg smaakt, waar serieuze onderwerpen als kerk en kunst aan bod komen, waar glimlach én schaterlach de namiddag vullen, die ons – als ‘buitenstaanders’ onmiddellijk een prettig thuisgevoel bezorgen.
“Ik wil, ik wil zo graag de wereld zien” (zanger Johan Verminnen)
“Samen eten is olie voor de vriendschap” (schrijver Felix Timmermans)
Ook hij wordt een jaartje, dagje ouder. Er schittert een zeven op de kroon van het trotse ventje. Maar zeven zoenen, neen, daar heeft hij de stil-staan-wacht-tijd niet voor.
Hij wil enkel springen, bewegen, rennen in en door het leven. De zoon in het kwadraat.
Spelen met woorden kan hij als geen ander.
Heel soms, durft deze oma haar beloften vergeten, ze wijt het graag aan de leeftijd 🙂 , hij zegt doodernstig “oma, jij vergeet veel, straks vergeet je dat je vergeet“.
Een concreet taalprobleem wringt zich tussen ons in.
Ik “kwam T ook op je feestje?”
Hij “neen”
Ik -pure beroepsmisvorming- stel de vraag nog eens met andere woorden.
Ik “Kwam T dan toch niet op je feestje?”
Hij “ja”
Ik verwacht “neen”
Ik begrijp hoe hij het bedoelt, spontaan zou ik nochtans ontkennen.
Wat is juist? Ik zou het begot niet meer weten…. Komt de waarheid niet altijd uit de kindermond?
“Bij slecht weer, wees een man; bij stralend weer, wees een kind.” (Dichter René Char)
Onlangs las ik in de krant dat het nut van pedagogische studiedagen in vraag wordt gesteld. In het verleden deelde ik die mening, zelden leek het achteraf een zinvolle dag, echter wel telkens een intens-relatie-volle dag.
Nu ijver ik ‘laat ze ajb blijven bestaan!’, een ideaal weekdagje voor grootouders om er met de kroost op uit te trekken!! Naar plaatsen waar het in de WE’s barstensvol zit. Het Technopolis-museum in Mechelen is zo’n fijne uitstap; héél erg de moeite.
De kinderen pikken hier en daar al een woordje kennis mee, ook al huppelen een draven ze vooral nog van her naar der, er is zoveel om uit te testen, zoveel te beleven, zoveel ongelooflijke ontdekkingen samen. Opa baard doet een poging techniek en fysica op kindermaat te verklaren, maar ze springen liever van her naar der, en duikelen enthousiast de proefjes binnen, dat lukt ook zonder begrijpen. Heel even blijft opa beteuterd achter, maar ook hij ziet en begrijpt en weet dat ooit de tijd rijp zal zijn.
Ze zijn nog speelse welpjes, die intensief en energiek de fantastische wereld willen verkennen.
“We ontdekken de waarheid niet: we creëren het” (Schrijver Antoine de Saint-Exupéry)
drie zijn al zélf geschreven
woorden worden prijsgegeven
na dagen oefenen in ’t geheim
op moeilijke zinnen en veel rijm
twee zijn nog geen eigen werk
maar juffrouw’s handelsmerk
een krabbel hier een letter daar
wat rode lipjes voor ’t nieuwe jaar
dat maakt dan samen vijf
dus eentje pleegde vluchtmisdrijf (?)
voorgedragen van groot naar klein
ontsponnen in het kinderbrein
blij vrij vrolijk luid
fier als een ijdeltuit
verlegen stil verscholen achter brief
grappig maar oh zo lief
“riem ram rijm ik hou van je, je ’t aime’
hij kan maar amper schrijven
en ’t Frans komt bovendrijven
“kusje plezier kusje zonneschijn”
mijn omahart knijpt fijn
“ik wil voor jou zo’n lichtje zijn dat straalt het hele jaar”
mijn lichtje ben je al
dat straalt als een kristal
“tinge-linge-ling kijk maar hoe ik spring en roep van hier naar daar gelukkig nieuwjaar”
fluistert kleine man
verstoppen is zijn reddingsplan
maar toch hoor ik heel erg vaag
het is gemeend bij hoog en laag
zo heerlijk al die wensen
van flinke kleine mensen
en omabaard die is zoooo fier
er stromen tranen van plezier
Zij komt logeren. Samen met het broertje.
Een paar oma-opa-dagen, heerlijk voor jong en oud.
Tot wanneer mag ik bij jullie blijven?
Overmorgen zit het logeerpartijtje erop.
Oh dan al? Mag het geen nachtje langer?
Neen schatteke, dan krijg ik bezoek. Een vriendin heeft net haar mama verloren. Ik ga horen en luisteren en er voor haar zijn. Die mama was nog veel te jong….
Oma, als ik juist tel, zou jij maar zes jaar meer leven om even oud te worden….. (en tellen kan ze!) Dat wil ik niet hoor, oma. Jij gaat toch langer bij mij blijven?
Ik wil nog heel veel samen zijn en leuke uitstappen doen.
Natuurlijk, grote schat. Ik beloof je dat we samen oud(er) worden!
We knuffelen warm die koude gedachte buiten…..
De volgende dag kus ik -lang(uit) en met een ferme smak- het voetpad.
Gevallen over een kiezel?, een losliggende steen?, de eigen voeten?
Broek en handschoenen scheuren kapot, de knie brandt, plekken worden blauw. Geschrokken ‘spring’ ik recht, niemand gezien, deze gênante vertoning?
Ik strompel richting huis, ijs op de knie, handschoenen de vuilbak in, water over de snijwond, de zetel lonkt, een horizontaal Ferrante-avondje.
De kleine dochter beseft niet dat oma overleefde, en de serie lost pijn op en de grote verwachtingen in.
Terwijl zoon 1 zijn Brugse marathon loopt , en zoon 2 een groep vrouwen (waaronder een vriendin) door Brussel heen gidst, en zoon 3 het project met honden verder uitwerkt, trekken wij met de twee oudste kleinkinderen richting Planckendael.
Het park waar juist-geteld vier maand geleden leeuwin Rani ontsnapte uit zijn kooi, en niet aan de dood.
Is het leeuwenverblijf daarom gesloten? Of hebben wij die plaats net gemist wegens beperkte tijd en vermoeide voeten? We zochten en vonden geen leeuwenverblijf meer.
De andere dieren zetten – ter compensatie- zeker hun beste pootje voor.
Terwijl zoon 1 nog wel even op de blaren mag zitten (jawel, de hoop om onder de pi-waarde te blijven is behaald!) , zoon 2 tevreden terugkijkt op de rondleiding en zoon 3 tot WE-rust komt temidden de driekoppige kroost, genieten wij na.
Het park heeft ons zeer aangenaam verrast, het is mooi verzorgd, er is ruimte voor de dieren (toch in vergelijking met de Zoo), veel groen en klim- en speelruimte voor kinderen die van een speelse afwisseling houden.
De werelddelen vormen telkens een lus vanuit het vertrekpunt, pijlen helpen tegen het verdwalen, naast de échte dierenwereld worden ook de verschillende culturen uitgebeeld, we hebben geen te-druk of -chaosgevoel rondom ons, én de zon doet – ik ben de tel kwijt- voor de zoveelste dag, week, maand op rij haar best om T-shirts en korte broeken te voorschijn te toveren, ik schrijf 21 oktober 2018…..
Het was superfijn om daar te kunnen zijn en met kinderen een zon-dag zinderen tussen dieren en getinte bomen en rustig op adem komen het was fijn genieten wat stappen boven de limieten nu moet ook ik op blaren zitten van eeuwige jeugd bezitten kan ik alleen maar dromen maar enthousiasme is me niet ontnomen het was superfijn om daar te mogen zijn
