Ontroerd zijn, dat is ademhalen met het hart.
Elke dag bevat wel ergens een ontroerend moment, soms diep verstopt in een stil hoekje, soms zomaar voor het grijpen. Vaak is ontroering een sterk individueel gevoel. Even snel een traantje wegpinken, terwijl buurman zich afvraagt waarom. Een heerlijk warm gevoel ook, jammer dat ik het niet kan blijven vast houden, want ontroering ontroert. Of wat dacht je?
En dan krijg je onverwacht dit mailtje, kort maar krachtig, in de mailbox. Kleinzoon 2 leert typen en woordjes versturen.

Het lezen van sommige blogs in combinatie met een (h)eerlijke openheid roept eveneens een aangrijpend gevoel op. Ook al spelen gemis en stilte vaak de hoofdrol in deze tijd van het jaar. Er is ook dankbaarheid, onzekerheid, een stilstaan bij vooral zoveel liefde. Zelf ga ik nooit naar het kerkhof, vader is verstrooid, moeder eveneens in haar geliefde tuin, het graf van zus voltooid verleden tijd (het graf, niet zus). Leuke foto’s in huis maken de herinnering zoet en zacht. Een roos-wit bloemetje zorgt voor een intiem vergeet-mij-niet-hoekje.
Onze boom straalt goud.
Straks wordt hij kaal en koud
Om in de lente terug weelderig te bloeien
Frisgroene blaadjes laten groeien
De cyclus van het leven zoals het is
Loslaten en herbeginnen.

We varen met de snelle waterbus en twee kleinzonen naar Antwerpen, waar het MAS (museum aan de Stroom) prachtige vergezichten rijkelijk tentoon spreidt, zomaar gratis voor niets, waar roltrappen je in een spiraal tien verdiepingen hoog brengen, waar reusachtige glaspartijen en de open ruimte bovenop telkens weer met een schitterend zicht op de stad verrassen, waar de gevel bezaaid is met meer dan 3000 aluminium handjes, enerzijds naar het verhaal van Brabo en Antigoon en (h)and-werpen, en ook naar de helpende handen van de vele mecenassen.
Op de vierde verdieping wordt de Mexicaanse Dia de Los Muertos gevierd met een kleur-rijk steentjestapijt, ontworpen door de firma Flowers From Belgium uit mijn bloedeigen omgeving. De zielen van de overledenen keren daar even terug om samen met de aardse familie favoriete bezigheden te genieten. Een skelet mag er nooit ontbreken. Voor kleinzoon een grote verassing, hij leert net in school over het grote verschil bij doden herdenken in vele landen. En laat nu net die moeilijke naam een vraagje op de toets zijn.
“Wij zijn droevig, de Mexicanen vieren feest en zijn blij” vertelt hij. Om met een grote korrel zout te verteren.

Op de terugweg ontdekken we Waffle And Juice in de Mutsaardstraat. Al roze dat de klok slaat, binnen en buiten. Maar dat het aanlokkelijk is, blijft een feit.

Het reuzenrad, dat lang stof heeft staan vergaren, draait weer. Voor een luttele 18 Euro kunnen oma en kleinzonen drie toertjes meedraaien. De eerste ronde met een angstig gezichtje, maar ze willen vooral stoer zijn, want….haha, opa durft niet, het wordt steeds leuker en gezelliger, de slappe lach als luide getuige van kleine hartjes. Het zicht op de herfstige stad vanuit de veilige bubbel is fenomenaal. Ondanks mijn -niet toegegeven uiteraard- hoogtevrees wordt een snelle foto gewaagd vanop 50 hoge meters.

Dag prachtige stad, dag fijne dag, dag heerlijke boys! Met een snelheid van 40 km per uur varen we full speed richting huis. Ondanks de bittere kou is het een fijne beleving op het dek en laten we de gezellige binnenruimte met luxueuze zetels voor wat hij is.
