Het onderwerp van de wekelijkse fotochallenge bij Satur9 is symmetrie.
Het gegeven zorgt voor rust op de foto, ook al beweert manlief vaak dat ik a- of on- of niet-symmetrisch denk. Hij heeft gelijk, telkens weer opnieuw ga ik op zoek naar net dat tikkeltje verkeerd, het kleine uitspringertje, dat beetje anders dan verwacht, verhoopt misschien zelfs?
Wie beweert op deze foto dat onrustig trekje te ontdekken, heeft het vierkant (wat een symmetrie in die figuur!) mis. Of er is iets gaande met het bewuste knopje op mijn toestel? Stante pede dien ik klacht in bij Nikon. Er is één en slechts één rode kanoboot op mijn lens, maar hij is er twee waard. Gewoon een trucje van de foor, flink verborgen in mijn apparaat.
Misschien oogt dit beeld eerlijker? Asymmetrische symmetrie want elke baby is uniek. Kleinzoon en zijn vriendinnetje. Ondertussen is kleine zoon al een flink ventje, zonder vriendinnetje.
Het kunstje bij de andere kleinzoon zorgt niet echt voor een zuiver evenbeeld links en rechts, hij was duidelijk niet handig genoeg. Wees mild voor deze jongen, wie beter scoort mag altijd een seintje geven. Enige voorwaarde is géén zitje achter de dikke boom.
Hoewel de kleinzonen hier duidelijk het overwicht hebben, 4 tegen 1, telt kleindochter voor 4, zo herstelt ze vlot het evenwicht en de symmetrie in de weegschaal. Ze steelt hier de show in een vlinder-lentefeest-kleedje. Ook al is ze ondertussen bijna 6 jaar ouder, ze blijft de altijd vrolijke spring-in-’t veld. Free as a butterfly, maar vooral pal op de middenlijn.
Liefde is mooi, warm, rozig en zacht Soms onverwacht, soms overdacht Die vurig stuwende kracht Met heel veel tederheid in pacht
Het hout-beschilderd hartjeshart Voor samen 40 (*) jaren Oma krijgt de gouden haren Opa met een zilveren baard Mijn prins op ’t witte paard Onder een boog van warme kleuren Met stralen, hart en zonnegeuren Kunstwerk met een grote K Kleine dochter bootst de liefde na
(*) Het schilderijtje is ondertussen al drie jaartjes oud.
Kies ik voor onze kater Poezewoef (ik geef toe, beetje vreemde naam) die vier jaar geleden stierf, 15 jaar onze trouwe compagnon. Hij was voorbestemd voor een vriend, en zou hier enkel een klein maandje verblijven tot hij groot en sterk genoeg werd, want zelf was ik geen échte of eerder écht geen poezenvriend. But ‘Times they are a’changing’ (B Dylan) en de beetje schuwe kater kreeg hier een warme thuis – sorry vriend-, broertje ging naar zoon 1, mama woonde bij zoon 3. En zo blijven we één grote familie. Dat er geen nieuwe kat komt, heeft enkel te maken met onze grote uitjesdrang, telkens de buurvrouw optrommelen begon op ons (niet op haar) te wegen. Wie weet later, als we meer aan huis gebonden zijn? Zeg nooit nooit.
Of kies ik voor de echte knuffel-Beer? De hond van zoon 2 en ik besluiten vlotjes elkaars knuffelcontact te worden, zijn krulletjes voelen lekker warm en zacht en hij installeert zich graag uitgestrekt over mijn benen heen, ik kan geen kant meer op, verplichte rust, niet on-leuk. Zijn naam is Beer, een echte knuffel-Beer dus. De foto is een beetje vaag, (foutje van de fotograaf, ik pleit onschuldig), maar dat hij geniet is meer dan duidelijk. En mijn vrolijke blij-zijn heb ik er hier voor publicatie af geknipt.
Maar dé grote knuffelbeer blijft kleinzoon 4. Zeg nu zelf, hier smelt je toch? En dit niet enkel bij de hete temperaturen van de vorige zomer.
De combinatie van beide fotootjes is écht wel broodnodig. Kijk goed je ogen uit! 🙂
Hoofd omhoog, neus in de wind, voeten op de trappers, frisse lucht stroomt binnen, ogen be- en verwonderen. Stukjes kroost en kleinkroost leiden ons de groene wereld rond Drongen binnen. Er staan 40 kms op het programma, langs Bellem, Lotenhulle en Nevele, maar ‘oma, als papa over 40 spreekt, worden het er altijd meer’, zij krijgt gelijk, we trappen er 47. Ook die jonge voetjes, dikke pluim van oma én een heerlijk terras en gezellige zeteltjes met ijs, drankje én twee grote trampolines verdiend. Plots lijkt elk spoor van vermoeidheid verdwenen, en springen en buitelen ze er eindeloos op los.
Kleinzoon rijdt altijd op kop, hij heeft onuitputbare wielerbenen, aardje naar zijn vaartje. Zijn cross tegen oma wint ze niet, batterij noch stevig enthousiasme van mijn kant helpen. Ik zie op mijn schermpje hoe hij vlot de 28 km per uur haalt, uitgeput moet ik bekomen, hij straalt trots en blijheid, geeft geen krimp van vermoeidheid. Het licht-gewicht speelt in zijn voordeel, monter ik mezelf op. Dan maar weer gaan lijnen?! Of is het toch gewoon de leeftijd?! Ik houd het op het tweede. Magere troost.
Kleindochter houdt dapper vol, het tempo van het jongere broertje ligt net iets te hoog, geen ramp, oma past zich met veel plezier aan en laat de mannen de kop trekken. Op km 42 lijkt ze te begeven, de donderwolk op haar gezichtje spreekt boekdelen, ‘die papa ook die zich nooit houdt aan zijn belofte, ze zijn al 2 km overtijd’….. Oma geeft graag een duwtje in de rug, met den elektriek is dat een peulenschil, hij trekt graag voor twee, we vliegen vooruit, en komen allen samen bij de eindmeet. Geslaagd!
Oh, it’s such a perfect day I’m glad I spent it with you Oh, such a perfect day You just keep me hanging on You just keep me hanging on (Lou Reed)
Ai neen, wat ik geregeld op andere blogs las en waar ik als de dood voor was, is gebeurd. Mijn schrijfsels krijgen een andere lay-out en als bloganalfabeet kan ik hier uiteraard niet mee om. Iets met blokken, met navigatie, en ik ontdek maar niet waar ik foto’s kan invoegen?! Waarom het een tevreden mens moeilijk maken? En help, waar zijn mijn foto’s heen? Geen media te bespeuren…. Tijd brengt raad, denk ik dan maar weer…… Maar het humeur wordt er niet beter op, ondanks de stralende zon die ‘maan’dag bekoort en ons heel fijn gezins-WE. Twee mensen samen worden ook maar één keer in het leven 130. Vooraleer me met verjaardagswensen te overstelpen, het duurt nog wel een paar maand, maar er is niets mis toch met een tweede ‘viering’ in sombere herfsttijden dan?!
We waren er al, maar blijven gecharmeerd door Archeon, het opnluchtmuseum ten Zuiden van Alphen aan de Rijn, dat ons doorheen de prehistorie, de Romeinse tijden en de Middeleeuwen loodst. Een ‘doe-en beleef- museum’ , dé meest verrijkende manier om kinderen geschiedenis op een speelse wijze te helpen ontdekken.
We voelen ons ridders, schakelen over naar Vikings, leven als Romeinen in de prachtige villa’s. Overal wordt gespeeld, verteld door acteurs/vrijwilligers die onze wereld van GSM, digitale fotografie, TV, materiële rijkdom totaal niet lijken te begrijpen. We eten een hap in de Romeinse herberg en sluiten af met een pannenkoek in het klooster, waar de Franciscaan ons wegwijs maakt in zijn geschiedenis, zijn dagen van zorgen voor, toewijding en armoede. Waarna hij ons de weg wijst naar de lekkere hap en drank 🙂
De gladiatorenopvoering brengt de jongens in the mood, met een houten zwaard in de hand blijkt élke open plek in het park dé ideale uitdaag-plaats. Oma en kleindochter maken een vilten armband en beseffen hoeveel tijd zo’n ogenschijnlijk eenvoudig kleinood vraagt. Diepe buiging.
Kinderen stappen beetje angstig de donkere rieten hutten binnen, waar amper speelgoed en vooral geen enkel spoor van comfort is. Hoewel….. de pijl en boog de ogen uitsteken, ‘dat is pas leuk om in huis te hebben’. Houten boomstammen met zachte vellen worden ‘eventjes’ verkozen boven het eigen bed met warm fantasierijk dekbed.
We waren er vorig jaar al, toen schreef ik er een blogje over. Met de klassieke editor. Duim!
Mijn ervaring op Tripadvisor toen spreekt nog steeds voor zichzelf: “We waren er met twee kleinkinderen van 8 en 10 jaar. Jong en oud vond het leerrijk, het park is heel mooi onderhouden, spannend, boeiend en interessant. Mannen en vrouwen in de klederdracht uit die tijden vertellen hun verhaal, vanuit de ‘ik-persoon’, geven enthousiast en vaak grappig de uitleg. Je waant je echt even ‘terug in de tijd’. Het spektakel met de ridder en de gladiatoren is heel erg de moeite! We komen zeker terug want zelfs één dag is eigenlijk onvoldoende om het allemaal te beleven. Ook een aanrader zijn de overheerlijke pannenkoeken in het klooster. Met mooie kruidentuin.”
Om ook in C-tijden een klein feestje te bouwen, was de hele bende paraat, het was geZellig, Zonnig, Zalig, Zot-fijn, zeer leerrijk.
Wij keren terug, beloofd, de tijd was veel te kort.
Met veel geknoei toch de kleine ridder in beeld gekregen.
Er wacht een drukke planning. Too much to do.
Limburg heeft zoveel te bieden, de oudste kleinkinderen zijn er klaar voor, klaar om te ontdekken, te kijken, sorry zien, te genieten.
De lange rit is er nog net iets teveel aan, maar als je ergens wil geraken, moet je ‘afzien’. Ze knikken braaf. Het gezag van om/pa.
De Kennedytunnel richting Antwerpen zet haar beste beentje voor, er is uitzonderlijk geen file.
Wandelen op ‘fietsen tussen de bomen’, wandelen in ‘fietsen tussen het water’, het Bokrijkpark en Labiomista staan op het programma. Klik en klik.
Too much to do voor één dag, daar hoort een overnachting bij, altijd super, ze krijgen een eigen kamer, uitgebreid ontbijt, en voelen zich groot.
In Bokrijk spelen we het interactieve Bruegelspel, ontdekken we hoe het verleden bewaard blijft in dit prachtige openluchtmuseum en weids park. Jammer dat Corona een stokje steekt voor het beoefenen van oude ambachten. Enkel de bakkerij is open, het bananenbrood is een échte aanrader!
Bokrijk
Kleindochter is heel verrast bij de wandeling ‘fietsen doorheen het water’, papa en mama zwaan en de zes spruiten komen heel dichtbij, blazen flink van zich af als een hond in de buurt komt, het is er niet druk en zalig zen genieten.
in de bubbel blijven
In een TV-programma leerde ik onlangs Koen van Mechelen uit Genk kennen, kan je nog volgen?
Hij werd beroemd bij het kruisen van kippen over heel de wereld.
Zijn 24 ha openluchtmuseum/park Biomista is gebouwd op de voormalige mijnsite Zwartberg (sinds 1910) en vervolgens de private Zoo (sinds 1970), waar mishandelde dieren uit circus en failliete dierentuinen werden opgevangen. Dieren konden er vrij rond lopen, maar subsidies ontbraken, de deuren moesten toe…..
Tot Koen er zijn kunstenproject, onder vorm van beelden en levende dieren, waar maakt. Het park opende één jaar geleden de deuren.
“Een tuin van orde en chaos, een arena van cultuur en natuur. Vanmechelen’s wonderlab.”
Architectuur, kunst, wetenschap en natuur gaan er hand in hand. Een kunstig geheel over de mix van het leven in voortdurende evolutie.
Met een audiofoon leer je het project begrijpen, ook al blijft kunst voor interpretatie vatbaar. In het park gaat de natuur zijn gang, struikgewassen en bomen krijgen er vrij spel, dieren hebben ruimte, veel ruimte op het oude dierenpark.
De alpaca stamt af van de dromedaris, deze heeft een dubbel immuunsysteem, en zou dus goed bestand zijn tegen virussen, ook “het” virus? De vraag blijft hoe deze immuniteit over te brengen op de mens?
Alles wordt door de meester himself duidelijk uitgelegd, ook de kinderen begrijpen én onthouden. Want op weg met mensen uit het onderwijs betekent gegarandeerd een toets als toetje.
Hij wil locaal globaal maken, en hoopt glocaal te bereiken.
Het park staat voor rust, boeiende levensvragen, overheersende natuur, kunst die mooie plekken krijgt én aanspreekt, prachtige bruggetjes, een leerrijke kuierdag.
Kruising tussen aap en uil. De aap staat voor vrolijkheid en elegantie, voor gevoel, de uil waakt en straalt intellect uit. Kruisen en verbinden staat centraal in Koens denken. Op de achtergrond zie je villa UpUnDi, de Open University of Diversity
Dreigend komt het wolkendek op me af. Vijftig tinten grijs, spannend en betoverend.
De eenzame kraan kent geen angst, dé getuige van het scheepsbouwverleden in Temse, ondertussen kreeg hij de titel van beschermd monument dat hulde brengt aan schoonvader, twee schoonbroers en nog vele andere boelwerf-arbeiders.
Voor wie te bezorgd zou worden, empathie kan grenzeloos zijn, net intijds geraak ik veilig binnen vooraleer de bui met volle kracht over me losbarst.
Kleinzoon is jarig, een feestje in beperkte kring, rond de tuintafel. Ik heb -uiteraard- het cadeautje mee, een vermompakje. Hij is vurige fan, vooral van het brilletje en staat er schattig grappig mee. Ook de chocoladetaart rond hetzelfde thema smaakt heerlijk zoet en heeft écht betoverende kracht. Laat kinderen maar rustig verdrinken in idolen.
De bijhorende toverstokken van de wijze jongen met bril worden uitgepakt, hij spreekt vreemde klanken, het voelt Engels aan. Ondertussen weet ik hoe ik moet ‘verdwijnen’, wanneer Harry zijn beschermdier oproept met Expecto Patronum. Ook Riddikulus of iets dergelijks klinkt vrolijk uit zijn eeuwig kwebbelend mondje. Ik leer bij. zelf ben ik geen HP-fan, meer nog, noem me gerust een analfabeet in die fantasiewereld.
Nonkel heeft een (echte) hond die Beer heet, nonkel geeft een (pluchen) beer die Hond heet. Ze mogen beiden op de foto.
Bij de uitstap naar Duinrell geniet hij een grote suikerspin, zalig zoet, een pure marteling voor de gave tandjes. Geen bestraffend Gods oog boven mijn keukentafel, oma is de zondebok, gelukkig geloof ik stellig in de wijze woorden van de Romeinse keizer Aurelius, toen al, bijna 2000 jaar geleden, “Niet alleen doen, maar ook laten kan zonde zijn“.
En Multatuli maakt het af. “Er is maar één zonde, gebrek aan hart“, en daar zondig ik dan weer niet tegen. Maak ik mezelf graag wijs.
Heerlijk vrij gepleit.
Ja, neen, ja?
November 2019, alles is nog doodnormaal.
We zoeken en boeken het huis, ideaal voor een grote kinderbende én 3 honden.
April 2020, de kans is groot dat we er niet heen kunnen, dit bericht stroomt binnen, daar gaat ons uitkijken en aftellen naar…..
Juni 2020, misschien lukt het toch? Duimen, hopen, dromen komen uit.
Juli 2020 , super!, we vertrekken richting Voorthuizen.
De tuin van 35 are nodigt uit, goed omheind waarbij hond noch kind verdwaalt.
Rust omringt ons drukke gezelschap. Geen buren die zich ergeren aan het joelend spel.
We vertrekken met de zon, die het al vlug voor bekeken houdt, pas op de terugrijdag duikt ze onverwacht weer op. Ze omhelst de vele grijze regendagen.
En toch, en toch zijn er momenten zonder hemels nat, de kinderen en honden kan het niet deren, ook wij worden toegeeflijk, het is van moeten, en stralen onze eigen dag.
De nieuwe gerecycleerde jas van AS Adventure bewijst kurkdroge diensten. Goede koop!
Hoor de wind waait door de bomen….. De storm raast over de nacht en tussen de kieren van het gezellige huis.
Groen, weids, schapen, bos, paarden, heide, zand, schitterende huizen waarbij ramen langs buitenaf open gaan (opvallend Nederlands trekje), eindeloze vergezichten, met twaalf rond de tafel, Rummikub (oma moest het leren!) , schateren en proberen boven de vele kinderstemmen uit te komen, vijf van eigen kleinkroost en één vriendinnetje, om wat vrouwelijk evenwicht te bewaren voor de enige kleindochter.
Vanop de schitterende uitkijktoren in Cortenstaal te Kootwijkerzand, drie jaar oud en bijna 14 meter hoog, kijken we uit op het grootste stuifzandgebied in West-Europa. Er heerst soms een woestijnklimaat , het zand kan er tot 60 graden heet worden, dit wordt ons bespaard. Een imposant schilderij als je kan genieten zonder hoogtevrees.
You can’t buy happiness, but you can buy ice cream. And that’s kind of the same thing.
We vinden vlot en graag de weg naar de Ijstijd, een ambachtelijk en héérlijk ijssalon in Garderen. Foto ontbreekt, sorry, helaas, te lekker om het fototoestel boven te halen. Gewoon smaken is mijn tip.
Mensen kijken geamuseerd, of meewarig?, zes kinderen en drie honden, één en al enthousiasme. Ik probeer tegengas te geven. Rekening houden met ‘de leeftijd’ is de boodschap.
De kleine man kijkt verwonderd naar de kluwen wortels van de ‘duivelsboom’. Hij zoekt en vindt er vele zitplaatsjes, waar hij geborgen net in past.
Het was weer zaaaalig druk.
Er is nog zoveel te vertellen,
ik weet niet waar beginnen,
en beperk me dus tot deze zinnen
met warm gevoel vanbinnen
Op de trein – in veilig mondkapje gesnoerd, vooral omdat de enige medepassagier op minstens 10 meter afstand van me verwijderd zit- ontdek ik de intense regenboog, een dubbele voor het geoefend oog. Zeven kleuren tekenen de skyline. Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet.
In een vorig leven werd de volgorde er-in-ge-stampt, mét resultaat, 50 jaar later nog steeds opgeslagen in het lange-termijn-geheugen.
Indigo heeft me altijd geïntrigeerd, wie verft muren in die onbestemde kleur?
Indigo is geen primaire, noch secundaire kleur, Newton bezorgde hem die sierlijke naam, zwevend tussen blauw en violet.
What’s in a colorname?
Wie de regenboog wil zien, moet de regen trotseren, beiden zijn welkom, het gras oogt groener, er hangt zuivere koelte in de lucht.
De trein zweeft op wolkjes richting huis, de dag was fijn tussen enthousiaste gezichtjes, die een omadagje genoten met knutsels en knuffels, Jabbertje (klik) zorgt voor de nodige inspiratie, gezellige spelletjes, samen voor kok spelen, nog net een droge wandeling met step en voeten.
De bloei van het ballonklokje, prachtklokje, Chinese klokjesbloem (what’s in a flowername?) zorgt voor opwinding, voor de tweede zomer op rij. Aanvankelijk leek de plant het violette loodje erbij neergelegd te hebben, wééral te enthousiast gesnoeid . Terwijl ik op het punt sta de ‘dode’ wortels met de badaarde weg te gooien en ruimte te maken voor nieuw groen op het terras, bespeur ik plots een heel klein teken van leven, het 0.5-cm-scheutje in het aardedonker, je weet wel een geoefend oog doet soms wonderen. Heb ik dan toch groene vingers?!
Binnenkort ontploft mijn Platycodon, samenvoegsel van platys (plat) en kodon (klokje).
Vorig jaar kocht ik haar (of hem? Naar mijn voelen past een zij bij deze kleur) en passant voor anderhalve Euro, wat niet baat, niet schaadt, want niet bloeit, niet groeit, maar vooral een poging waard.
Eens de rijkdom in de pot ontploft, beloof ik een nieuw plaatje, want ja, mijn enthousiasme en ongeduld kennen even geen grenzen….
Een beetje aarzelend, onzeker, afwachtend en toch doorzettend, die allereerste keer.
De eerste knuffel met de kleinzoon smaakt Warm! Zacht! Heerlijk!
Langs boeken in de bib kuieren, verplicht mandje in de ene hand, boeken voorzichtig aanraken, de inhoud nalezen, schrijfstijl proeven, om vervolgens terug te zetten, want het boek lijkt toch niet ‘jouw ding’, maar je vingerafdrukken staan er nu wel op, kan dat?, mag dat?, de tijd is gelimiteerd.
Maandag openen de terrassen weer. Trein met mondmasker, zee én etentje worden gepland, het vraagt een beslistheid, die me zelden eigen is, maar me van de ‘noodzaak’ probeert te overtuigen.
Ook de regen maakt zijn debuut na vele weken zonnige droogte, ze was nog nooit zo welkom, ik gun haar gul nog enige dagen.
Naar de geplande reisjes zie ik hard, héél hard uit.
Vliegtuigen mogen weer overvol de lucht in, verbazing en stille angst blijven hier toch aan de orde, met dezelfde bedenkingen als viroloog Van Ranst. Gaat dit niet te snel?
Maar zelf kruip ik er niet in, misschien nooit meer.
Enkel veilig de grens over, fietsen op de auto, natuur en vriendschap genieten.
Grijze lange haren moeten dringend terug in coupe worden geknipt, een getint laagje her en der scoort ‘onder de leeftijd’, oogt zo oud als ik me mentaal voel, en dat is vooral geen zestiger!
De ooievaar bouwde een warm plekje rond het gelige straatlicht. Ik ben te klein om in het nest te gluren, maar zij is moederlijk druk bezig de kroost te voederen.
De foto is te donker, te vaag, te bewogen, maar lief.
Het albino veulen komt dartel naar me toegelopen en poseert geduldig tot ik eindelijk de smartphone heb opgevist (altijd een hele bedoening in mijn veel te ruime handtas) om ze schattig op de lens te krijgen.
Ze hoopt op en krijgt dus een definitief plekje in mijn blog.
