Zeven drukknopjes

Weerman Frank belooft een kletsnatte dag, onverwacht kom ik vrij, op zoek dus naar een zin-volle tijdsbesteding. Niets doen is niet echt aan mij besteed. Ver moet ik niet  op zoek gaan…. Vandaag lijkt te overspoelen met veel regenwater én fijne drukknopjes.

• Een paar uren ben ik onderweg, met fiets, treinen en stappers om samen met de kleine man te lunchen. Wij babbelen gezellig 101 verhalen vol.
  Over de kat die ’s nachts met hem komt praten, en dat grote broer beweert dat dit niet kan.
  Over dat hij kat wil worden na zijn dood (!), hij gelooft steevast in reïncarnatie, en mijn toekomst wordt er één als tijger. De kat gaat de tijger beschermen. Belofte maakt schuld.
  Over regen en plassen die nat maken en zon die opdroogt, maar vandaag halsstarrig verstoppertje blijft spelen.
  Over de Sint en het nieuwe speelgoed thuis; en het versje dat hij heeft gedeclameerd, want hij was niet bang, de Sint was lief en de pieten zot.
  Over….
  Het  kwebbelmondje staat niet stil.
  “Oma kom je nu elke dag?”
  “Neen ventje dat kan niet lukken”.
  “Maar morgen wel?”
  “Ja hoor ventje”
  Morgen bestaat voor hem uit alles wat nog moet gebeuren….
  Heerlijk oergezellig!
• Vriendin belt in tranen, zwaar gemis overheerst. Ik zit in de overvolle wagon, iedereen luistert -ogenschijnlijk ongeïnteresseerd- mee. Snel schakel ik over op SMS, niemand leest mee. Binnenkort springt ze hier binnen, en kunnen we samen het intense verdriet proberen verwerken.
• Gul geef ik mijn bloed weg. De prik blijft een lastig moment, maar het gevoel achteraf is steeds een (voor mij!) dankbaar moment.
  “Mevrouw, er is ook veel nood aan plasmadonoren”
  “Ik zal het zeker overwegen”, de info krijg ik mee op zak.
  Een koekje, drankje en zelfs een Sintenzakje wordt me aangereikt. Hoeft niet, het geven geeft meer dan voldoening.
• De bel gaat, het pakje wordt gretig aanvaard.
  “Daar zat een aapje op een stokje
  Achter moeders keukendeur
  Hij had een gaatje in z’n rokje
  Daar stak hij z’n staartje deur“
• Treinen hebben vertraging, het ziet zwart van rennende, stappende, kwebbelende, wachtende mensen. Zet me daar op een bankje, en ik kijk en blijf kijken, de hele wereld raast voorbij. Ik hou  van machtige stationshallen en stilletjes mensen bespieden.
• We slagen erin tickets te bemachtigen voor Sofie, de grote Belgische dame van soul en jazz,  met ‘An Amazing Christmas’. De kritieken variëren van  betoverend over  exclusief naar onvergetelijk.
  De Franciskanen Parnassuskerk in Gent kreeg een herbestemming voor cultuur en ontmoeting. De historische ruimte heeft een prachtige akoestiek. Een deel werd omgebouwd tot sociaal restaurant. Jammer, niet open in het WE, anders reserveerden we er graag een tafeltje voor ons vieren.
• Last but not least mocht ik ervaren hoe warm, attent en empathisch de blogwereld is. Nog niet lang maak ik er deel van uit. Eerst aarzelend, onzeker, afwachtend, maar de interesse overwon.
  Een heel erg mooie (superlatieven tekort) actie werd opgericht door twee toffe dames met een gewèldig initiatief, dat veel bijval oogstte.
  Een sympathieke blogdame met een gouden hart, ondanks de vele zorgen, werd zo door de goedheilig man verrast met vele lieve geschenkjes, die uitnodigen tot verdiende  verwennerijen. Tranen van ontroering rollen -zomaar ongevraagd- over mijn wangen bij de bewogen, verraste blik van de dame, die boekdelen sprak. Het is haar zo, zo, zo gegund.Het besluit staat vast, ik voel me thuis in deze warme wereld.

Een achtbaan van emoties….

Het jonge koppeltje kookt voor ons, een lekker post-verjaardagscadeautje. De Mexicaanse gerechtjes smaken heerlijk, en ruiken naar een verre uitdagende wereld. De babbels vliegen over en weer, er is gezelligheid, er is eerlijkheid, er is vooral openheid , toekomstplannen worden uit de doeken gedaan. Ik hoor nog meer over die verre uitdagende wereld, die ze graag leren kennen, avontuur zit hen in het bloed, net zoals de idealen, en ik slik, slik en verslik.
Nieuw-Zeeland, Bali, Canada….
Voor het eerst hoor ik over  Green School, over duurzaam onderwijs in een ecologisch project.
Ik bewonder dromen, ideaalbeelden, moed, ver weg van onder de kerktoren,  avontuur en fundamenten, maar toch, toch….
Spontaan gaan mijn  gedachten naar de wijze woorden van Kahlil Gibran

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Ik gun het hen, graag, heel graag, maar ik zal ze missen, erg, heel erg.

We slapen er een nachtje over, ik probeer het toch….

Sint en zwarte (!) Miet kloppen op de deur. Het huis is vol, de living overspoeld met 11 verwachtingsvolle, en toch ook angstige gezichtjes, en nog meer ouders en grootouders genieten mee. l’Histoire van een prachtige kindertijd uit een ver verleden se répète, hier ten huize. De onverwachte gasten worden gretig verwend met dolle liedjes en vrolijke danspasjes. Hij weet veel, de wijze Sint, hij spreekt elk kind persoonlijk aan, de grollen van  Miet vrolijken op, hij is lief en de kindjes luisteren aandachtig, beetje gespannen, want die heilige man kent hen wonderwel.
Het moment koestert zich diep in mijn hart. Ontroering, de nodige aandacht om herinneringen ‘op papier’ te creëren, letterlijk en figuurlijk , blijheid en dankbaarheid om een fijn familie-samen-voelen, vechten hard om aandacht.

Sorry voor de superfijne zwarte Miet 🙂

We hebben tafels bijgesleurd, zetels weggeschoven, stoelen uit alle uithoeken van het huis terug opgescharreld, voor broodjes en lekkernijen gezorgd. Het bakje is vol, overvol, het vraagt de nodige voorbereidingen, gedachten en organisaties geraakten hier al eens in de knoop, manliefs goedbedoelde woorden ‘alles lost zichzelf wel op‘ zorgden even voor een pittige woordenwisseling, de voorbije week was best wel kruidig soms.
De dag was schitterend, binnen én buiten, de gebriefd/te zon deed haar uiterste best.
Een bosbezoekje, kinderen even ruimte en frisse lucht gunnen, verstoppertje spelen met de hele bende, blaadjes tellen, een dag om in te kaderen.

De laatste opruimklussen zitten erop, tafels zijn leeg, kasten vol, meubels vinden juiste plaatsen terug, vertrouwd, en toch ook weer leeg….

Dag Sinterklaasje
daaag daaag Zwarte Piet
Dag Sinterklaasje daaag daaag
Luister naar ons afscheidslied
Tot volgend jaar
hopelijk….

 

Grote ouder?!

Ze is antropoloog, socioloog en psychotherapeut, en geeft lezingen over de relatie grootouders-kleinkinderen. Haar naam is Kathleen Ghequiere.
“Ouder worden is eigenlijk best vernieuwend” , schrijft de oma van Loesje, wij gaan dus samen op stap, manlief en ik, trotse, maar soms toch ook onzekere grootouders.
12 vrouwen en 7 mannen zijn aanwezig. Fijn dat ook opa’s hier een duidelijk betrokken steentje bijdragen. Ooit was het anders…..

Haar voordracht in een notendop zal moeilijk lukken, ze spreekt boeiend, met humor en vooral herkenbaar. Het publiek luistert en interageert. Heel objectief schrijf ik hier ‘mijn verslagje’ neer.

We leven in een snel veranderende wereld, gemiddeld zijn we 25 jaar grootouder, daar waar -nog niet zo heel lang geleden- ouders net de tijd kregen de eigen kinderen groot te brengen.

Er is de demografische verandering, we krijgen veel meer tijd en minder kleinkinderen.
Daarnaast is een culturele verandering merkbaar, lossere gezinspatronen en meer individualisme  duiken op, waarbij het kind centraal komt te staan en alle recht van spreken krijgt. Een logisch gevolg is een soms dalend respect naar de ouderen toe.
Ook de technologie vraagt een aanpassing, veel grootouders zijn niet meer echt mee en haken af via dit communicatiekanaal.

De grootvader.
Vroeger  zag je aan de schoolpoort enkel (groot)moeders, nu wachten daar veel opa’s.
Bij opa kan je niet enkel  leren, de emotionele band tussen hem en kleinkind is veel intenser. Een heel positieve evolutie.

Grootoudercarrière.
Wij moeten voortdurend een evenwicht zoeken tussen de nieuwe niet-professionele rol en het ouder worden met vaak bijkomende beperkingen.
We kennen het…, het doodmoe (maar tevreden) languit de zetel intuimelen na een kroosterig dagje.
De carrière bestaat bij de kleintjes enkel uit opvang. Een vast systeem met geregeld contact wordt best intijds op poten gezet om  een goede relatie te bewaren bij de adolescenten. Hard werken dus in het begin 🙂 .
Waaruit bestaat onze opvoedingsrol? Begrijpende aanwezigheid is heel belangrijk. Je mag nooit de opvoedingsstijl van de ouders aanvallen of bespreken  waar de kinderen bij zijn.
Wanneer de ouders afwezig zijn, gelden de eigen regels, die  gemakkelijker realiseerbaar zijn als het kind bij je thuis is, want in eigen huis voelt het zich sneller ‘de baas’.
Groot onderzoek levert de volgende constatatie : kinderen vinden dat grootouders zich te snel bemoeien, teveel inspraak opeisen, kleinkinderen zoeken en vinden wel degelijk geborgenheid bij ‘de oudjes’.
De culturele rol bestaat uit de overdracht van wijsheid en waarden, gewoon door er te zijn, deze moeten niet benoemd worden.
Hoe hechter de samenleving, hoe meer structuur gegeven wordt. Hoe individualistischer, hoe losser, waarbij het kind uiteindelijk zelf de regels gaat bepalen.
Jammer genoeg worden ook mankementen binnen families overgedragen, de geschiedenis blijft zich herhalen, angst en onzekerheden worden onbewust doorgegeven.

Ze eindigt met 8 tips.

• Weet je wel zeker of je ‘goede raad’ gewenst wordt?
  [Ik besef, niet gemakkelijk….]
• Houd van je kleinkind [ik besef, heel simpel], maar onthoud dat het niet jouw kind is.
• Elke generatie heeft een eigen visie op opvoeding. De ouders bepalen altijd de opvoeding, grootouders kunnen énkel ondersteunen.
• In de op’voeding’ speelt ook voeding een grote rol, kinderen waarderen lekkere en gezonde hapjes. Niet enkel bij de man gaat de liefde door de maag…
• Verwaarloos je eigen leven niet. Het is géén goed idee om overaltijd stand-by te zijn. Trek grenzen, anders volgt misschien de burn out van de (opvoedings)carrière van de grootouder?
  [Even een eigen noot, onze kinderen maken hier nooit misbruik van, de burn out ligt hier echt niet op de loer. ]
• Laat verwachtingen dat alles stabiel blijft tot het eind van jouw en hun leven vooral los. Er duiken veel moeilijke situaties op, steeds meer.
  Steeds meer scheidingen ook, en scheiden blijft altijd lijden. Kinderen blijven loyaal naar beide ouders toe, en moeten in eerste plaats worden opgevangen in een goede structuur. “Grenzen trekken en zien geeft de meeste vrijheid”, niet omgekeerd. Je kan als grootouder de rots in de branding blijven.
  Er is ook de plotse ziekte, werkloosheid, armoede…..
• De jongere generatie gaat het sowieso moeilijker hebben. Angst is vaak duidelijk merkbaar.
  De beschaving gaat in een neerwaartse spiraal, het kantelmoment komt eraan. We leven in een te drukke, prestatiegerichte maatschappij. Niet elk kind heeft voldoende veerkracht.
  Even wijst ze erop dat België op de tweede plaats staat qua zelfmoordcijfers na Finland. Reden?
• Schermen, een extra zorg voor de toekomst. Er is de verslaving, facebooktoestanden waar alles stralend en happy lijkt, interesse in de virtuele wereld, die vaak mijlenver verwijderd ligt van de echte wereld. Als grootouder volg je hierin het standpunt van de ouders.

Bij een broodje hebben we nagepraat, de lijn doorgetrokken naar onze persoonlijke situatie, naar wat moeilijk en gemakkelijk lukt, naar wat we hopen voor de toekomst, naar onze enorme liefde voor het kleine grut.

Leesjuf

Grijs en grauw start de dag. Een mistig wolkendek houdt  zon en blauwe hemel buiten beeld.

De vorige trein heeft vertraging en ik ben te vroeg op het perron, de ideale combinatie om meer dan intijds ter plaatse te arriveren. In het grote station van Gent herken ik de hele wereld. Hollende passagiers, rollende reuze valiezen razen in een enorm tempo rakelings langs me heen, je ziet er alle kleuren, alle rassen, mensen in slow motion,  het haastige kibbelende koppel, daklozen in rolstoel, mannen in chic kostuum, hij die in vuilbakken rommelt en  tevreden een restje friet ontdekt, de schuchtere vrouw met de blindenstok, de smekende bedelaar om een centje , de Euro blijkt niet voldoende, mompelend wijst hij naar de briefjes die een verfrommeld boeltje ogen in mijn portefeuille.
“Het hele dorp in de stad”, zoals reportagemaker Jan Van Rompaey ooit verwoordde in de aangrijpende TV-serie en zijn boek.

De dag blijft grauw en grijs, ik tel mijn zegeningen, graag en gretig.

Het kleine ventje rent de zevende hemel in, hij alleen mag deze middag  thuis komen eten. De broertjes blijven op de speelplaats, heel even voelt hij zich favoriet. Daarenboven heeft oma Sint gespeeld en allerlei lekkers op tafel getoverd. Hij wrijft over het buikje ‘mmmm, heerlijk’. Zijn woordenschat groeit aan.

Samen vertrekken we richting school, als een vrolijk veulen huppelt hij aan mijn hand, we gaan de speelplaats onveilig maken, want deze oma heeft een taak. Ze heeft een boekje mee, en mag de vierjarigen voorlezen, superfijn voor groot en klein.
Een verhaaltje over diertjes, en over Tiny en het grappige hondje Poefie.
De kleintjes luisteren, willen elk hun eigen verhaal spontaan vertellen over de dierentuin, over Beekse Bergen, over de hond die thuis wacht, over  oma die er niet meer is, ik luister geduldig en geboeid,  mondjes gaan open van verbazing, gezichtjes stralen enthousiast, ze hangen aan mijn lippen.
Toch een lichte variatie op de interesse waarmee  vroegere pupillen de lessen bijwoonden 🙂

Ze zingen een liedje onder  groot applaus.
De waarheid komt uit de kindermond en de omahand is snel gevuld.

De dag eindigt grauw en grijs, maar een vriendelijke warmte laat het omahart overlopen.

Ik zet hier even reacties uit, ook al vind ik ze altijd héérlijk om lezen. Super dank je!
Maar m’n tijd om terug te reageren (waar ik me vooral wil aan houden!) is beperkt, ik stap het feest-WE in, een WE vol uitstapjes, met dobberende bootjes, lekkere hapjes, veel plezier, wandelen langs het water, verwennerijen, veel roltrappen, gezellige winkeltjes, groot en klein en klein en groot, én de beloofde zon?! Een mens wordt maar één keer 8². 

 

 

 

Geheugentraining les 6 en stressy happy day

Last but not least trek ik deze ochtend terug naar ons kasteeltje.

Zeg nu zelf, hier kan je toch heel fijn bijleren?

Om het geheugen goed te laten werken zijn aandacht, gemoedsrust en beweging van kapitaal belang.
De gemoedsrust laat vaak sporen na, niet simpel als je soms een vat vol emotie bent.

Er is externe, fysieke beweging, de stappenteller bewijst dat ik niet slecht bezig ben.
Er is interne beweging, de intentie om te leren en te onthouden, vaak de broodnodige eerste stap.
De bedoeling is de grijze massa te laten bewegen. Het brein kent geen verschil tussen werkelijkheid en fantasie. Je kan ‘wandelen in de zetel’, ‘yoga-oefeningen doen in gedachten’, we kunnen ons brein echt  alles wijsmaken.
Toch wel een verwarrende ontdekking.

We oefenen nog even met de methode van Loci, waarbij woorden worden toegekend aan plaatsen in huis. Ik herinner me de student die  vlot 60 cijfers van het getal pi op het bord schreef, zomaar voor de vuist weg, hij was bekend met Loci, ik kon enkel verbaasd toekijken. Na vele jaren kende ik er amper zes….
Bij mij werkt dit niet, blijkbaar heb ik (te?)veel fantasieruimte in het hoofd.

We nemen afscheid, van elkaar en van de lesgever, zie ik her en der een teleurstellende blik?, warme groeten wijzen nogmaals op een fijne groep.

Ik moet spurten, de stad door. “Zelfs de hoeders van de wet kijken minzaam als ik fout parkeer” . Een plaatsje voor de fiets is niet direct voorhanden, paniek overvalt me, ik besef, dé verkeerde emotie.
De eerste trein haal ik nipt, de tweede slaat de deuren parmantig voor mijn neus toe, de derde heeft vertraging, dus moet ik hollen naar de zaal, waar  het grootouderfeest  reeds is gestart. Ik (Chinese vrijwilliger) mag op het podium klimmen, en zal mijn palmboomrol voorbeeldig spelen, stormen en klippen leer ik overwinnen.
Kleinzoon moedigt  aan, handjes klappen uitbundig, fier als een gieter kruipt hij dicht bij oma, ik knuffel  intens, en voel het emotievat vlot overlopen.

Hij heeft een verrassing voor me!
Zelf gemaakt oma!
Zijn werkje weerspiegelt in het glas van de trein, ik geniet dubbeldik.
Het krijgt een ereplaats in huis.

Nog meer kunst!

En vooraleer de ventjes zich benadeeld voelen of jaloers worden op de populariteit van grote broer, publiceer ik ook hun ‘glazen’ kunstwerkjes. Lekker tekenen met krijtstiftjes op het raam, oma en opa genieten nog laaaaang na, want oma is écht geen  ruitenwasser!
Ik weet dat jullie ze gewèldig vinden, dus zet ik de reacties uit 🙂

Een sprookje in het bos

Elk jaar trouw beloof ik plechtig dat we volgend jaar terugkomen. Zoals altijd houden we ons aan het gesproken woord.
Tot drie septembermaanden terug schreef ik een Duinrell-logje.

Toch even schrikken, schrijf ik écht al zo lang?, vliegt de tijd zo snel?, ben ik reeds al die jaren een vrije gepensioneerde of senior ? of …., neen ik ben gewoon een springlevende oma met  een  dynamische opabaard en  nog swingender schatten van kleinkinderen, die ‘recht’ hebben op kwieke uitjes.
Vooral als daar rustbankjes staan voor soms vermoeide spieren en pijnlijke gewrichten, of…. zitten we daar niet gewoon  te genieten van de joelende kroost?

We gritsen zon, warmte, drie kleine jongens en vooral veel vrolijke vitaliteit mee, richting ons kleine huisje in Wassenaar. Elk huisje heeft een eigen tuintje, de kamertjes zijn piep, we struikelen voortdurend over elkaars en onze voeten, maar het is er gezellig en close, middenin de bossen. En…. we kunnen er rechtstaan.

Idyllisch bos

Soms wordt het bestempeld  als een ouderwets park, Duinrell , maar wij vinden het T.O.P en authentiek, gezellig en spannend en verrassend, open-minded, elke keer opnieuw.
Oma zoeft  en zweeft doorheen de lucht, ze beschermt gillende kindersnoetjes, een  vol hoofd wordt leeg.
Wat?, ouder worden?, ik??

Opabaard is rustiger, of ….. banger? De kleinste man blijft hem trouw, hij vindt het soms ‘een beetje eng’.  Ook de  reus in het sprookjesbos, met een grote boog stapt hij er omheen, het vuistje geklemd in mijn  hand.
‘Wat als hij zijn ogen opent?’ Hij slaapt en….. snurkt luid.
Het (gestolen?) manneke pis vindt hij dan weer zalig, de flinke straal mag zijn haren wassen.
Zand, rotsen en bossen trekken zijn aandacht, daar speelt en geniet hij eindeloos.
Ieder zijn meug. Alles mag en kan en lukt en voelt fijn aan.

het wassende water in Wassenaar

De zon maakt het leuke plaatje compleet. De kinderen hollen van her naar der, een traantje bij een valpartij, snel opgedroogd, want alles lonkt en lokt.

“Dit is de allerleukste dag van mijn leven”

“Als ik later voetballer ben, en jullie leven nog, mag je komen kijken” Beloofd, we doen ons best!

“Oma, kunnen we hier niet eeuwig blijven wonen?”

“Wij slapen in het dunne kamertje” (een kamer ter grootte van het stapelbed)

“De tandarts zegt dat ik mijn tandjes beter moet poetsen, maar oma….. krijg ik dan  éérst een suikerspin?”

“Zie opa, dat kindje smijt een papiertje op de grond, dat is toch niet goed voor onze wereld?” waarop “krijg ik ook een snoepje in een papiertje?’

“Mijn piemeltje kriebelt op die kikkerbaan”……”maar ik vind dat leuk” Ik knik bevestigend 🙂

“Oh ik zie de Eiffeltoren”
Vergissen we ons?
Zijn wij niet in Nederland?
Maar de elektriciteitspaal is echt wel hoog, ik knik bevestigend.

Een knuffel hier, een dikke zoen daar,  tot ziens, ze moeten het nog leren ‘aan alles komt een einde’ en ‘mooie sprookjes blijven niet duren’.

“ If I’m honest I have to tell you I still read fairy-tales and I like them best of all.” (A Hepburn)

 

 

 

 

Break Bij Beekse Bergen

De nacht is hier het huis binnen geslopen, buiten is het aardedonker en fris, er hangt een vochtige nevel over de tuin. In de verte hoor ik vaag treingeraas, krekels houden me a point, verder heerst enkel een oorverdovende stilte.
Ik houd van die stilte, die rust, vooral nu, ja, want een lichte agitatie heeft me deze dagen in haar ban.
Enig overleg met mijn ik helpt me doorgronden dat het een vorm van  melancholie en heimwee betreft naar een vorig leven, een leven waarin hét nu allemaal terug begon, met veel spanning, maar vooral ook veel zin.
Spanning om het nieuwe lesrooster,  kersverse pupillen,  vakantieverhalen van en met collega’s, fris meubilair in de leraarskamer, lokalen die nog naar verse verf ruiken….

Jaren mocht ik het beleven, nu is het voorbij, definitief, goed, maar toch blijft het  in me vergrendeld, de sleutel verlies ik wellicht en hopelijk nooit meer, de vele berichtjes van (ex)collega’s houden me op de hoogte, van reilen en zeilen, in ooit een tweede thuis.

De dag was fijn, leerrijk, verrassend, zonnig en niet te heet!, mooi en in heerlijk gezelschap. Kleindochter en kleinzoon genieten mee in de Beekse Bergen.
Een  groot dierenpark, waar ruimte en (relatieve) vrijheid is voor iedereen, mens en dier.
Met bus, boot en vooral te voet wandelen we doorheen de bossen, Afrika, Europa en  zonnewarmte. Ont-spannen ten top.

Mijn smartphone neemt fotootjes, ze zijn vaag of verkleurd, en verdwijnen regelrecht de vuilbak in.
En toch zag ik prachtige beelden….in het brein verankerd.

Eentje vis ik er nog uit, als je goed kijkt, zie je de leeuwinnen gezellig samen zonnen op het dak van de wagen. En of ze gelijk hebben! Ze brengen rust, wég onrust.
En de rust geeft be/verwonderaars.

Ons Bokrijksprookje

Vijf zitplaatsen zijn beschikbaar in de auto, eentje voor opa, eentje voor oma, en nog drie te vullen. Altijd best lastig,  kiezen tussen vijf.
De kleindochter geeft zelf forfait, ze is – voor het eerst tien dagen lang!- op scoutskamp. Heerlijk met vriendinnetjes tussen gesjorde ‘meubels’ en tenten, spannend, hopelijk  zonder traantjes.
Ze zet grote stappen in haar tiener-zijn.

Nog vier enthousiaste jongens wachten ongeduldig, ‘afvallingskoers’ broodnodig , de autostoelen ontdubbelen niet op commando….  Op stap dus met de zes-, zeven- en achtjarige. Het kleinste ventje wordt getroost en lijkt te begrijpen, tot zijn papa later vertelt dat ‘hij nu écht wel  boos is op opa en oma omdat ze de broers voor zijn neus wegkaapten en hij zelf niet mee mocht‘. Dat moeten we dringend goed maken.

We kiezen voor Bokrijk. In een ver verleden trok  ik er ook als kind heen, de herinneringen blijven nostalgisch mooi.
Het her-beleven wordt geen tegenvaller, integendeel. Een heel mooi kader.
Het openluchtmuseum telt 61 jaren, grosso modo zijn we even oud.

Alles begint in 1252 met een woud vol beukenbomen, ‘Buscurake’, een grote hoeve met veel landerijen  wordt er door lekenbroeders van de abdij onderhouden. Een hele geschiedenis verder – daar helpt Wikipedia je –  krijgt het de naam ‘Bouchreyck’. (rijk aan beuken). De link met de huidige naam is dus snel gelegd.

Deze site katapulteert je in de tijd van toen, hoe mens en dier er leefden, ambachten  beoefenden. Mensen in traditionele klederdracht geven graag een woordje uitleg, kinderen zeven meel tot bloem, proeven botermelk (‘wat een vieszure smaak‘), ontdekken hoe hoefijzers worden verhit, spelen volks op de (h)eerlijk oude wijze.
Een prachtig park, vele bomen – met of zonder processierups-  omfloersen de warme dag, de boekweitpannenkoeken smaken.
Pieter Bruegel was een grote inspiratiebron bij de aanleg van het park. Nog tot 20 oktober loopt ‘de wereld van Bruegel’, boeiend voor jong en oud.

Maar…. weeral…. we hebben tijd te kort, kinderen willen ook spelen, de volksspelen blijven bekoren, dit moeten we her-doen!

Wij voelen ons jeugdig rijk en overnachten in de jeugdherberg (hostel)  De Roerdomp. Veel speelruimte, een boswandeling in het net-niet-donker, ‘ai neen oma, ik zet geen stap meer verder‘, gezellig met vijven op één kamer, opa vertelt nog een nachtelijk verhaaltje in het donker, ‘ai neen, opa, geen te spannend!‘, ’s morgens wakker worden middenin het grote sprookjesbos, kinderen wakker schudden is de boodschap, een buffetje voor de lege maag, simpele speeltuigen worden de max. Slechts drie gezinnen met kinderen en één avonturier verblijven er. De tijd van de slaapzalen lijkt passé. Back to the basics.
Vrijheid, blijheid,  zonnig genieten, letterlijk én figuurlijk.
Ver weg van alle beslommeringen. De tijd vult zich hier vanzelf.

We wandelen doorheen het water, fascinerend, het is er nog niet druk, soms agressieve (hoorden we via autochtone bewoners) zwanen en eenden komen op ooghoogte gedag zeggen, de zon schittert in het water en op gemengd blije en angstige gezichtjes.

wandelen doorheen het water.

 

Moeder en kind, eten geven kan gevaarlijk zijn

pure verwondering

Ik droom…. als ik hier kon wonen, zou ik elke morgen, in de stille verademing dag komen zeggen en wie weet de zon zien opkomen. Limburg heeft mijn hart gestolen, al vééééél langer, bos, heide, groen, venen, schitterende fietspaden , Nederland-waardig, boerderij-ijsjes, stilte en toch niet eenzaam, rust, vakantie.

het rijk voor ons alleen

 

Het ijsje zit soms in een klein hoekje

Even terug mijmeren naar de heetste week van juli. We wonen halverwege de steile berg, bitter weinig huizen in de omgeving, de weg loopt heerlijk dood (contradictio in terminis) recht het bos in. Maar ons vakantiehuis staat gelukkig ‘plat’, dé grote angst van de kinderen  als we de berg voor het eerst oprijden.

De eerste avond organiseren de papa’s loopwedstrijdjes , een beetje sport kan nooit kwaad, 400 meter de heuvel op. Vier jongens en twee meisjes gaan de concurrentie aan, soms met traantjes bij verlies, sportief de tweede plaats aanvaarden lukt nog niet altijd.
Zes kinderen en drie grote honden. Die laatste zijn onverbiddelijk, waar het baasje staat wordt in een rush heen gerend, ze dulden geen trage in-de-weg-lopers.

Na een uurtje is de fut eruit, zweet loopt in straaltjes langs de gezichtjes, T-shirts zijn om uit te wringen. De enthousiast supporterende mama’s (ja ook ik ben en blijf mama) springen geregeld over  de stenen muurtjes.

Iedereen puft en blaast, van inspanning of warmte. Enkele koeien- en trouwe paarden-ogen kijken ons stomverbaasd aan, wie gaat nu lopen in dit weer?
Het is al 21 uur , de zon begint te zakken in de …….. heuvels.

“Hadden we nu maar wat ijsroom in de diepvriezer, lekker fris’, bedenk ik luidop. Het dorp ligt op vijf km afstand en de winkels zijn reeds lang gesloten.

Juist op dat moment hoor ik de bel in de verte, langzaam maar zeker komt het geluid onze richting uit, en….. het blijkt een ware ‘crémekar’ te zijn…..met alles erop en erin, wat zoekt die daar in hemelsnaam, een eenzaam doodlopend straatje??
Luid gejoel overtreft de bel, de man verdient nog een flinke kers op zijn taart vandaag.

De volgende dag staat iedereen terug  paraat, na de vele on-the-mountain-crossen.
En ja, daar is hij weer, de moderne wereld in de doodstille groene omgeving.

De kinderen houden de inspanningen vol, elke dag trouw, ondanks de nog niet uitgebluste hitte in de avond.
Mais il ne vient plus; zijn vakantie is begonnen….