“Toch ken ik septembers met een gouden glans. Toch zijn er novembers met een toverdans” (Toon Hermans)

Ontroerd zijn, dat is ademhalen met het hart.

Elke dag bevat wel ergens een ontroerend moment, soms diep verstopt in een stil hoekje, soms zomaar voor het grijpen. Vaak is ontroering een sterk individueel gevoel. Even snel een traantje wegpinken, terwijl buurman zich afvraagt waarom. Een heerlijk warm gevoel ook, jammer dat ik het niet kan blijven vast houden, want ontroering ontroert. Of wat dacht je?

En dan krijg je onverwacht dit mailtje, kort maar krachtig, in de mailbox. Kleinzoon 2 leert typen en woordjes versturen.

Het lezen van sommige blogs in combinatie met een (h)eerlijke openheid roept eveneens een aangrijpend gevoel op. Ook al spelen gemis en stilte vaak de hoofdrol in deze tijd van het jaar. Er is ook dankbaarheid, onzekerheid, een stilstaan bij vooral zoveel liefde. Zelf ga ik nooit naar het kerkhof, vader is verstrooid, moeder eveneens in haar geliefde tuin, het graf van zus voltooid verleden tijd (het graf, niet zus). Leuke foto’s in huis maken de herinnering zoet en zacht. Een roos-wit bloemetje zorgt voor een intiem vergeet-mij-niet-hoekje.

Onze boom straalt goud.
Straks wordt hij kaal en koud
Om in de lente terug weelderig te bloeien
Frisgroene blaadjes laten groeien
De cyclus van het leven zoals het is
Loslaten en herbeginnen.

We varen met de snelle waterbus en twee kleinzonen naar Antwerpen, waar het MAS (museum aan de Stroom) prachtige vergezichten rijkelijk tentoon spreidt, zomaar gratis voor niets, waar roltrappen je in een spiraal tien verdiepingen hoog brengen, waar reusachtige glaspartijen en de open ruimte bovenop telkens weer met een schitterend zicht op de stad verrassen, waar de gevel bezaaid is met meer dan 3000 aluminium handjes, enerzijds naar het verhaal van Brabo en Antigoon en (h)and-werpen, en ook naar de helpende handen van de vele mecenassen.

Op de vierde verdieping wordt de Mexicaanse Dia de Los Muertos gevierd met een kleur-rijk steentjestapijt, ontworpen door de firma Flowers From Belgium uit mijn bloedeigen omgeving. De zielen van de overledenen keren daar even terug om samen met de aardse familie favoriete bezigheden te genieten. Een skelet mag er nooit ontbreken. Voor kleinzoon een grote verassing, hij leert net in school over het grote verschil bij doden herdenken in vele landen. En laat nu net die moeilijke naam een vraagje op de toets zijn.
“Wij zijn droevig, de Mexicanen vieren feest en zijn blij” vertelt hij. Om met een grote korrel zout te verteren.

Op de terugweg ontdekken we Waffle And Juice in de Mutsaardstraat. Al roze dat de klok slaat, binnen en buiten. Maar dat het aanlokkelijk is, blijft een feit.

Het reuzenrad, dat lang stof heeft staan vergaren, draait weer. Voor een luttele 18 Euro kunnen oma en kleinzonen drie toertjes meedraaien. De eerste ronde met een angstig gezichtje, maar ze willen vooral stoer zijn, want….haha, opa durft niet, het wordt steeds leuker en gezelliger, de slappe lach als luide getuige van kleine hartjes. Het zicht op de herfstige stad vanuit de veilige bubbel is fenomenaal. Ondanks mijn -niet toegegeven uiteraard- hoogtevrees wordt een snelle foto gewaagd vanop 50 hoge meters.

Dag prachtige stad, dag fijne dag, dag heerlijke boys! Met een snelheid van 40 km per uur varen we full speed richting huis. Ondanks de bittere kou is het een fijne beleving op het dek en laten we de gezellige binnenruimte met luxueuze zetels voor wat hij is.

Wie had kunnen denken…..

……….dat zelfs ik, grote voetbal-ongeïnteresseerde!- gefascineerd zou worden door het grootse, prachtige Ajax-voetbalstadion? Verstomd kijk ik rond en hoor de gids vertellen over hoe, waar en waarom. De immense ruimte imponeert, en toch heeft het ook iets gezelligs over zich. Drie klein(e)mannetjes luisteren geboeid, ook het ventje voor wie stil staan een (vaak te) grote opdracht is.
Uiteraard staan we daar voor hen, voetballers in spe als we de toekomstdroom mogen geloven. De luxueuze kleedkamers, voor iedere speler een eigen stoel en individuele kluis, goed gevulde koelkast met gezonde drankjes, de reuze TV waarop orders en nieuwe plannen worden besproken, de pers- en interview-ruimte, en tenslotte een half uurtje voetballen horen bij de kidstoer. Johan Cruyff pronkt als bronzen legende.
“Oma, dit is écht DE MAX”, klinkt het enthousiast.
Met dank aan veel kleine zonen ben ook ik heel wat wijzer geworden, meer nog, het is de moeite. De immense geldstromen die ermee gepaard gaan, vaak een grote ergernis voor mij, vergeet ik graag, voor één keer toch. Als toemaatje mogen de kinderen een truitje kiezen, tenminste zolang het onder de vooropgestelde prijs valt. Ik schrik me een flinke hoed als ze me gefascineerd de minstens-zestig-euro-truitjes tonen. Neen mannekes, dit kan echt niet, voor een ‘simpel’ lapje stof. Opgelucht (wij toch) ontdekken we goedkopere en minstens even leuke gevalletjes. Oef, we kunnen onze belofte waarmaken…..

Amsterdam is ver rijden voor kleine beweeglijke beentjes, dus kiezen we voor een overnachting bij het Avifaunapark in Alphen aan den Rijn. Als hotelbezoekers kunnen we na sluitingsuur het park nog even binnen, een gevoel van sprookjesachtige magie overvalt me in de warme avondzon. De kinderen springen en hollen van her naar der, diezelfde beentjes snakken naar gewoel, om dan tot rust te komen op een bankje bij het water. Kleinzoon wordt gecharmeerd door de prachtige wolkjeslucht, ‘net kleine schaapjes’. En oma is blij dat hij opmerkt.

Ontbijtbuffet op reis blijft altijd een feest. Opeten wat je neemt, is onze must do. Ze volgen de opgelegde regels van het festijn, betalen een pak minder dan ik, en eten drie keer zoveel. Misschien kan een seniorenontbijt een oplossing zijn? Ik zwijg in alle talen.

Nog wat lekker rondkuieren in het park, het weer is ons, ondanks de vreselijke voorspellingen, welgezind. Het blijft droog, en geregeld bewijst de zon haar vaak verborgen -deze zomer toch- kracht. Nog snel een ongezonde snack naar binnen werken, kidsmenu’s getuigen zelden van een voedzame smaak.

De namiddag staat in het teken van een boeiende biologieles. In Corpus (buurt van Leiden) maken we een spectaculaire reis door de mens. Heel Coronaproof roltrappen we via de audiotour in de knie, het hart, de mond, zelfs de darmen (Tip voor Pannenkoek)………
De uitleg is heel degelijk, de ruimte verrassend en attractief ingevuld. De kinderen steken er veel van op, blijkt achteraf bij de grootoudertoets. Tja, eens leerkracht, altijd….. Zij hebben het geweten. Maar voor wat, hoort wat.

Autoworld

Of we iets met auto’s hebben, vraagt de kleinzoon.
Neen ventje, helemaal niet. Met vier wielen en een stuur zijn we tevreden, misschien toch graag comfortabele zetels, en airco als surplus (met die hete zomers tegenwoordig….), en wat ruimte uiteraard. Oh ja, graag automatic om de linkervoet wat extra rust te gunnen. Duidelijk toch dat we geen autofreaks zijn?

De jongens leven momenteel volop in de sjieke-auto-fase. Kleuren, merken, vormen worden volop gekeurd onderweg, ook handig als afleidingsmaneuver bij te lange autoritten en eindeloze vragen  ‘hoeveel minuten nog en we zijn er?’ en ‘duurt het nog lang?’ of ‘ik heb buikpijn’ of ‘oma, hij doet me pijn’ (“Hij” is de broer voor wie stilzitten een echte kwelling is)

Samen komen ze logeren en mogen dus de daginvulling kiezen.
Want opa en oma staan voor alles open! Echt waar? Echt waar!
Veruit op de eerste plaats staat een Ferrari-garage-bezoek, testrit inbegrepen.
Met twee beweeglijke kinderen een aankoop faken in een stijlvolle zaak? Misschien staan oma en opa toch niet echt voor alles open? Sorry jongens, maar….we hebben een alternatief.
Autoworld in het Jubelpark in Brussel. Het duurt geen vijf minuten en we zitten vertrekkensklaar, het duurt amper twee minuten en de eerste vraag ‘wanneer zijn we er?’ valt. We maken hen snel wegwijs in het GPS-bord, nu kunnen ze zelf volgen hoe eindeloos lang de rit nog duurt.

Langs brede lanen bereiken we het doel, en vinden jubelend een plaatsje vlak naast het (Jubel)park. Een prachtig stukje Brussel. Weelderige bloemenperken, heerlijk rustgevend, weidse vergezichten, monumenten en de Triomfboog met 3 gewelven als blikvanger.
Het museum moet geduld hebben, een voetbalveldje met spelende kinderen steekt de ogen uit. Voetbal boven auto (voorlopig). Frans tegen Vlaams, zwart tegen blank, ploegje tegen ploegje, zo ontzettend lief! Vermoeide beentjes (ja ook van stilzitten kan je doodmoe zijn) wordt nieuw leven ingeblazen, deze tussenstop is nodig, brood!nodig!

Het park heeft drie musea, wij ‘kiezen’ dus voor Autoworld.
Hier maak je een vervoer-reis door de tijd, van paardenkoets (in die wereld zou ik best wel winnen wonen!), heel veel oldtimers uit de verzameling Mahy, die rijp-voor-de-schroot-auto’s opblonk tot schitterende parels, over lelijke eendjes en nieuwere exemplaren naar super moderne wagens.
De achtergronden met bijpassende posters zijn vaak fascinerend.
Is dit beeld geen ideale toepassing van de foto-uitdaging van Satur9 ? Converterende Leading Lines leiden je met dieptezicht naar de krachtige triomfboog. Als je de deur opent ben je er zo….
Ook Vespa’s en de motorwereld krijgen een mooie plaats.

Prachtige achtergrond

Dé verrassing van de dag is het sublieme moment dat de FERRARI MONZA SP2  (Wie kent deze beauty nu niet?! Wij dus…) een rit met het nodige lawaai maakt op de esplanade.
‘Oma, er is nog een plaatsje vrij! Mag ik?’
Jammer maar helaas, chauffeur zoekt niet echt gezelschap. Overal staan immense fotocamera’s met geïnteresseerde mannen achter verborgen om deze ongelooflijke kans op de lens te krijgen.
Wel mogen ze even poseren voor mijn GSM-eke, fier als twee gieters.

Tijdelijk mogen ze even op mijn blog.

Voor wie interesse heeft: (zelf snap ik er geen snars van, ik lees dit op facebook)
De Ferrari Monza SP2 zijn samen met de Monza SP1 de voorlopers in een nieuw concept, bekend als ‘ Icona ‘ (Icona), dat in een leitmotief van de meest evocatieve auto ‘ s uit de Ferrari-geschiedenis tikt om een nieuw segment van speciale limited series auto ‘ s te creëren voor cliënten en verzamelaars. Het is de bedoeling om een moderne esthetiek te gebruiken om een tijdloze stijl opnieuw te interpreteren, met technologisch geavanceerde componenten en de hoogst mogelijke prestaties door continue innovatie.

Feit is dat de kinderen hun ogen uitkijken, en oma kijkt geboeid…..naar de glinsterende glans in de oogjes.

Tevreden kindjes, tevreden grootouders en wij zijn weer een ervaring rijker. Mij wordt alvast een Ferrari en opa een Porsche beloofd met de eerste zuur/duur/verdiende centjes later. Ik houd hen aan hun woord. Of toch niet?

Symmetrie

Het onderwerp van de wekelijkse fotochallenge bij Satur9 is symmetrie.

Het gegeven zorgt voor rust op de foto, ook al beweert manlief vaak dat ik a- of on- of niet-symmetrisch denk. Hij heeft gelijk, telkens weer opnieuw ga ik op zoek naar net dat tikkeltje verkeerd, het kleine uitspringertje, dat beetje anders dan verwacht, verhoopt misschien zelfs?

Wie beweert op deze foto dat onrustig trekje te ontdekken, heeft het vierkant (wat een symmetrie in die figuur!) mis. Of er is iets gaande met het bewuste knopje op mijn toestel? Stante pede dien ik klacht in bij Nikon. Er is één en slechts één rode kanoboot op mijn lens, maar hij is er twee waard. Gewoon een trucje van de foor, flink verborgen in mijn apparaat.

Misschien oogt dit beeld eerlijker? Asymmetrische symmetrie want elke baby is uniek. Kleinzoon en zijn vriendinnetje. Ondertussen is kleine zoon al een flink ventje, zonder vriendinnetje.

Het kunstje bij de andere kleinzoon zorgt niet echt voor een zuiver evenbeeld links en rechts, hij was duidelijk niet handig genoeg. Wees mild voor deze jongen, wie beter scoort mag altijd een seintje geven. Enige voorwaarde is géén zitje achter de dikke boom.

Hoewel de kleinzonen hier duidelijk het overwicht hebben, 4 tegen 1, telt kleindochter voor 4, zo herstelt ze vlot het evenwicht en de symmetrie in de weegschaal. Ze steelt hier de show in een vlinder-lentefeest-kleedje. Ook al is ze ondertussen bijna 6 jaar ouder, ze blijft de altijd vrolijke spring-in-’t veld. Free as a butterfly, maar vooral pal op de middenlijn.

Liefde

Liefde is mooi, warm, rozig en zacht
Soms onverwacht, soms overdacht
Die vurig stuwende kracht
Met heel veel tederheid in pacht

Het hout-beschilderd hartjeshart
Voor samen 40 (*) jaren
Oma krijgt de gouden haren
Opa met een zilveren baard
Mijn prins op ’t witte paard
Onder een boog van warme kleuren
Met stralen, hart en zonnegeuren
Kunstwerk met een grote K
Kleine dochter bootst de liefde na

(*) Het schilderijtje is ondertussen al drie jaartjes oud.

Naar een toffe foto-uitdaging bij https://www.zonderdank.be/saturnein/2021/03/12/satur9s-30-weeks-photo-challenge/

Huisdier of knuffelbeer

De Photo Challenge bij Satur9 betekent een wekelijkse leuke uitdaging.
https://www.zonderdank.be/saturnein/2021/02/26/satur9s-30-weeks-photo-challenge-6/
Deze vind ik niet zo moeilijk, alleen……er is duidelijke keuzestress…..

Kies ik voor onze kater Poezewoef (ik geef toe, beetje vreemde naam) die vier jaar geleden stierf, 15 jaar onze trouwe compagnon. Hij was voorbestemd voor een vriend, en zou hier enkel een klein maandje verblijven tot hij groot en sterk genoeg werd, want zelf was ik geen échte of eerder écht geen poezenvriend. But ‘Times they are a’changing’ (B Dylan) en de beetje schuwe kater kreeg hier een warme thuis – sorry vriend-, broertje ging naar zoon 1, mama woonde bij zoon 3.
En zo blijven we één grote familie.
Dat er geen nieuwe kat komt, heeft enkel te maken met onze grote uitjesdrang, telkens de buurvrouw optrommelen begon op ons (niet op haar) te wegen. Wie weet later, als we meer aan huis gebonden zijn? Zeg nooit nooit.

Of kies ik voor de echte knuffel-Beer? De hond van zoon 2 en ik besluiten vlotjes elkaars knuffelcontact te worden, zijn krulletjes voelen lekker warm en zacht en hij installeert zich graag uitgestrekt over mijn benen heen, ik kan geen kant meer op, verplichte rust, niet on-leuk. Zijn naam is Beer, een echte knuffel-Beer dus. De foto is een beetje vaag, (foutje van de fotograaf, ik pleit onschuldig), maar dat hij geniet is meer dan duidelijk. En mijn vrolijke blij-zijn heb ik er hier voor publicatie af geknipt.

Maar dé grote knuffelbeer blijft kleinzoon 4. Zeg nu zelf, hier smelt je toch? En dit niet enkel bij de hete temperaturen van de vorige zomer.

Just a perfect day

De combinatie van beide fotootjes is écht wel broodnodig. Kijk goed je ogen uit! 🙂

Hoofd omhoog, neus in de wind, voeten op de trappers, frisse lucht stroomt binnen, ogen be- en verwonderen.
Stukjes kroost en kleinkroost leiden ons de groene wereld rond Drongen binnen. Er staan 40 kms op het programma, langs Bellem, Lotenhulle en Nevele, maar ‘oma, als papa over 40 spreekt, worden het er altijd meer’, zij krijgt gelijk, we trappen er 47.
Ook die jonge voetjes, dikke pluim van oma én een heerlijk terras en gezellige zeteltjes met ijs, drankje én twee grote trampolines verdiend. Plots lijkt elk spoor van vermoeidheid verdwenen, en springen en buitelen ze er eindeloos op los.

Kleinzoon rijdt altijd op kop, hij heeft onuitputbare wielerbenen, aardje naar zijn vaartje.
Zijn cross tegen oma wint ze niet, batterij noch stevig enthousiasme van mijn kant helpen. Ik zie op mijn schermpje hoe hij vlot de 28 km per uur haalt, uitgeput moet ik bekomen, hij straalt trots en blijheid, geeft geen krimp van vermoeidheid.
Het licht-gewicht speelt in zijn voordeel, monter ik mezelf op. Dan maar weer gaan lijnen?!
Of is het toch gewoon de leeftijd?! Ik houd het op het tweede. Magere troost.

Kleindochter houdt dapper vol, het tempo van het jongere broertje ligt net iets te hoog, geen ramp, oma past zich met veel plezier aan en laat de mannen de kop trekken. Op km 42 lijkt ze te begeven, de donderwolk op haar gezichtje spreekt boekdelen, ‘die papa ook die zich nooit houdt aan zijn belofte, ze zijn al 2 km overtijd’….. Oma geeft graag een duwtje in de rug, met den elektriek is dat een peulenschil, hij trekt graag voor twee, we vliegen vooruit, en komen allen samen bij de eindmeet. Geslaagd!

Oh, it’s such a perfect day
I’m glad I spent it with you
Oh, such a perfect day
You just keep me hanging on
You just keep me hanging on
(Lou Reed)

130 samen

Ai neen, wat ik geregeld op andere blogs las en waar ik als de dood voor was, is gebeurd. Mijn schrijfsels krijgen een andere lay-out en als bloganalfabeet kan ik hier uiteraard niet mee om.
Iets met blokken, met navigatie, en ik ontdek maar niet waar ik foto’s kan invoegen?!
Waarom het een tevreden mens moeilijk maken?
En help, waar zijn mijn foto’s heen? Geen media te bespeuren….
Tijd brengt raad, denk ik dan maar weer…… Maar het humeur wordt er niet beter op, ondanks de stralende zon die ‘maan’dag bekoort en ons heel fijn gezins-WE. Twee mensen samen worden ook maar één keer in het leven 130. Vooraleer me met verjaardagswensen te overstelpen, het duurt nog wel een paar maand, maar er is niets mis toch met een tweede ‘viering’ in sombere herfsttijden dan?!

We waren er al, maar blijven gecharmeerd door Archeon, het opnluchtmuseum ten Zuiden van Alphen aan de Rijn, dat ons doorheen de prehistorie, de Romeinse tijden en de Middeleeuwen loodst. Een ‘doe-en beleef- museum’ , dé meest verrijkende manier om kinderen geschiedenis op een speelse wijze te helpen ontdekken.

We voelen ons ridders, schakelen over naar Vikings, leven als Romeinen in de prachtige villa’s. Overal wordt gespeeld, verteld door acteurs/vrijwilligers die onze wereld van GSM, digitale fotografie, TV, materiële rijkdom totaal niet lijken te begrijpen.
We eten een hap in de Romeinse herberg en sluiten af met een pannenkoek in het klooster, waar de Franciscaan ons wegwijs maakt in zijn geschiedenis, zijn dagen van zorgen voor, toewijding en armoede. Waarna hij ons de weg wijst naar de lekkere hap en drank 🙂

De gladiatorenopvoering brengt de jongens in the mood, met een houten zwaard in de hand blijkt élke open plek in het park dé ideale uitdaag-plaats. Oma en kleindochter maken een vilten armband en beseffen hoeveel tijd zo’n ogenschijnlijk eenvoudig kleinood vraagt. Diepe buiging.

Kinderen stappen beetje angstig de donkere rieten hutten binnen, waar amper speelgoed en vooral geen enkel spoor van comfort is. Hoewel….. de pijl en boog de ogen uitsteken, ‘dat is pas leuk om in huis te hebben’.
Houten boomstammen met zachte vellen worden ‘eventjes’ verkozen boven het eigen bed met warm fantasierijk dekbed.

We waren er vorig jaar al, toen schreef ik er een blogje over. Met de klassieke editor. Duim!

Mijn ervaring op Tripadvisor toen spreekt nog steeds voor zichzelf:
“We waren er met twee kleinkinderen van 8 en 10 jaar. Jong en oud vond het leerrijk, het park is heel mooi onderhouden, spannend, boeiend en interessant.
Mannen en vrouwen in de klederdracht uit die tijden vertellen hun verhaal, vanuit de ‘ik-persoon’, geven enthousiast en vaak grappig de uitleg.
Je waant je echt even ‘terug in de tijd’.
Het spektakel met de ridder en de gladiatoren is heel erg de moeite!
We komen zeker terug want zelfs één dag is eigenlijk onvoldoende om het allemaal te beleven.
Ook een aanrader zijn de overheerlijke pannenkoeken in het klooster. Met mooie kruidentuin.”

Om ook in C-tijden een klein feestje te bouwen, was de hele bende paraat, het was geZellig, Zonnig, Zalig, Zot-fijn, zeer leerrijk.

Wij keren terug, beloofd, de tijd was veel te kort.

Met veel geknoei toch de kleine ridder in beeld gekregen.

• 

Ontdekken met grote O.

Er wacht een drukke planning. Too much to do.
Limburg heeft zoveel te bieden, de oudste kleinkinderen zijn er klaar voor, klaar om te ontdekken, te kijken, sorry zien, te genieten.

De lange rit is er nog net iets teveel aan, maar als je ergens wil geraken, moet je ‘afzien’. Ze knikken braaf. Het gezag van om/pa.
De Kennedytunnel richting Antwerpen zet haar beste beentje voor, er is uitzonderlijk geen file.

Wandelen op ‘fietsen tussen de bomen’, wandelen in ‘fietsen tussen het water’, het Bokrijkpark en Labiomista staan op het programma. Klik en klik.
Too much to do voor één dag, daar hoort een overnachting bij, altijd super, ze krijgen een eigen kamer, uitgebreid ontbijt, en voelen zich groot.

In Bokrijk spelen we het interactieve Bruegelspel, ontdekken we hoe het verleden bewaard blijft in dit prachtige openluchtmuseum en weids park. Jammer dat Corona een stokje steekt voor het beoefenen van oude ambachten. Enkel de bakkerij is open, het bananenbrood is een échte aanrader!

Bokrijk

Kleindochter is heel verrast bij de wandeling ‘fietsen doorheen het water’, papa en mama zwaan en de zes spruiten komen heel dichtbij, blazen flink van zich af als een hond in de buurt komt, het is er niet druk en zalig zen genieten.

in de bubbel blijven

In een TV-programma leerde ik onlangs Koen van Mechelen uit Genk kennen, kan je nog volgen?
Hij werd beroemd bij het kruisen van kippen over heel de wereld.
Zijn 24 ha openluchtmuseum/park Biomista is gebouwd op de voormalige mijnsite Zwartberg (sinds 1910) en vervolgens  de private Zoo (sinds 1970), waar mishandelde dieren uit circus en failliete dierentuinen werden opgevangen. Dieren konden er vrij rond lopen, maar subsidies ontbraken, de deuren moesten toe…..
Tot  Koen er zijn kunstenproject, onder vorm van beelden en levende dieren, waar maakt. Het park opende één jaar geleden de deuren.

“Een tuin van orde en chaos, een arena van cultuur en natuur. Vanmechelen’s wonderlab.”

Architectuur, kunst, wetenschap en  natuur gaan er hand in hand. Een kunstig geheel over de mix van het leven in voortdurende evolutie.

Met een audiofoon leer je het project begrijpen, ook al blijft kunst voor interpretatie vatbaar. In het park gaat de natuur zijn gang, struikgewassen en bomen krijgen er vrij spel, dieren hebben ruimte, veel ruimte op het oude dierenpark.
De alpaca stamt af van de dromedaris, deze heeft een dubbel immuunsysteem, en zou dus goed bestand zijn tegen virussen, ook “het” virus? De vraag blijft hoe deze immuniteit over te brengen op de mens?
Alles wordt door de meester himself duidelijk uitgelegd, ook de kinderen begrijpen én onthouden. Want op weg met mensen uit het onderwijs betekent gegarandeerd een toets als toetje.

Hij wil locaal globaal maken, en hoopt glocaal te bereiken.

Het park staat voor rust, boeiende levensvragen, overheersende natuur, kunst die mooie plekken krijgt én aanspreekt, prachtige bruggetjes, een leerrijke kuierdag.

Kruising tussen aap en uil. De aap staat voor vrolijkheid en elegantie, voor gevoel, de uil waakt en straalt intellect uit. Kruisen en verbinden staat centraal in Koens denken. Op de achtergrond zie je villa UpUnDi, de Open University of Diversity

 

Laat kinderen SPELEN! Een noodzakelijk gebod.

 

fantasie en werkelijkheid

Dreigend komt het wolkendek op me af. Vijftig tinten grijs, spannend en betoverend.
De eenzame kraan kent geen angst, dé getuige van het scheepsbouwverleden in Temse, ondertussen kreeg hij de titel van beschermd monument dat hulde brengt aan schoonvader, twee schoonbroers en nog vele andere boelwerf-arbeiders.
Voor wie te bezorgd zou worden, empathie kan grenzeloos zijn, net intijds geraak ik veilig binnen vooraleer de bui met volle kracht over me losbarst.

Kleinzoon is jarig, een feestje in beperkte kring, rond de tuintafel. Ik heb -uiteraard- het cadeautje mee, een vermompakje. Hij is vurige fan, vooral van het brilletje en staat er schattig grappig mee. Ook de chocoladetaart rond hetzelfde thema smaakt heerlijk zoet en heeft écht betoverende kracht. Laat kinderen maar rustig  verdrinken in idolen.

De bijhorende toverstokken van de wijze jongen met bril worden uitgepakt, hij spreekt vreemde klanken, het voelt Engels aan. Ondertussen weet ik hoe ik moet ‘verdwijnen’, wanneer Harry zijn beschermdier oproept met Expecto Patronum. Ook Riddikulus of iets dergelijks klinkt vrolijk  uit zijn eeuwig kwebbelend mondje. Ik leer bij. zelf ben ik geen HP-fan, meer nog, noem me gerust een analfabeet in die fantasiewereld.

Nonkel heeft een (echte) hond die Beer heet, nonkel geeft een (pluchen) beer die Hond heet. Ze mogen beiden op de foto.

 

Bij de uitstap naar Duinrell geniet hij een grote suikerspin, zalig zoet, een pure marteling voor de gave tandjes. Geen  bestraffend Gods oog boven mijn keukentafel, oma is de zondebok, gelukkig geloof ik stellig in de wijze woorden van de Romeinse keizer Aurelius, toen al, bijna 2000 jaar geleden, “Niet alleen doen, maar ook laten kan zonde zijn“.
En Multatuli maakt het af. “Er is maar één zonde, gebrek aan hart“, en daar zondig ik dan weer niet tegen. Maak ik mezelf graag wijs.
Heerlijk vrij gepleit.