Ons Bokrijksprookje

Vijf zitplaatsen zijn beschikbaar in de auto, eentje voor opa, eentje voor oma, en nog drie te vullen. Altijd best lastig,  kiezen tussen vijf.
De kleindochter geeft zelf forfait, ze is – voor het eerst tien dagen lang!- op scoutskamp. Heerlijk met vriendinnetjes tussen gesjorde ‘meubels’ en tenten, spannend, hopelijk  zonder traantjes.
Ze zet grote stappen in haar tiener-zijn.

Nog vier enthousiaste jongens wachten ongeduldig, ‘afvallingskoers’ broodnodig , de autostoelen ontdubbelen niet op commando….  Op stap dus met de zes-, zeven- en achtjarige. Het kleinste ventje wordt getroost en lijkt te begrijpen, tot zijn papa later vertelt dat ‘hij nu écht wel  boos is op opa en oma omdat ze de broers voor zijn neus wegkaapten en hij zelf niet mee mocht‘. Dat moeten we dringend goed maken.

We kiezen voor Bokrijk. In een ver verleden trok  ik er ook als kind heen, de herinneringen blijven nostalgisch mooi.
Het her-beleven wordt geen tegenvaller, integendeel. Een heel mooi kader.
Het openluchtmuseum telt 61 jaren, grosso modo zijn we even oud.

Alles begint in 1252 met een woud vol beukenbomen, ‘Buscurake’, een grote hoeve met veel landerijen  wordt er door lekenbroeders van de abdij onderhouden. Een hele geschiedenis verder – daar helpt Wikipedia je –  krijgt het de naam ‘Bouchreyck’. (rijk aan beuken). De link met de huidige naam is dus snel gelegd.

Deze site katapulteert je in de tijd van toen, hoe mens en dier er leefden, ambachten  beoefenden. Mensen in traditionele klederdracht geven graag een woordje uitleg, kinderen zeven meel tot bloem, proeven botermelk (‘wat een vieszure smaak‘), ontdekken hoe hoefijzers worden verhit, spelen volks op de (h)eerlijk oude wijze.
Een prachtig park, vele bomen – met of zonder processierups-  omfloersen de warme dag, de boekweitpannenkoeken smaken.
Pieter Bruegel was een grote inspiratiebron bij de aanleg van het park. Nog tot 20 oktober loopt ‘de wereld van Bruegel’, boeiend voor jong en oud.

Maar…. weeral…. we hebben tijd te kort, kinderen willen ook spelen, de volksspelen blijven bekoren, dit moeten we her-doen!

Wij voelen ons jeugdig rijk en overnachten in de jeugdherberg (hostel)  De Roerdomp. Veel speelruimte, een boswandeling in het net-niet-donker, ‘ai neen oma, ik zet geen stap meer verder‘, gezellig met vijven op één kamer, opa vertelt nog een nachtelijk verhaaltje in het donker, ‘ai neen, opa, geen te spannend!‘, ’s morgens wakker worden middenin het grote sprookjesbos, kinderen wakker schudden is de boodschap, een buffetje voor de lege maag, simpele speeltuigen worden de max. Slechts drie gezinnen met kinderen en één avonturier verblijven er. De tijd van de slaapzalen lijkt passé. Back to the basics.
Vrijheid, blijheid,  zonnig genieten, letterlijk én figuurlijk.
Ver weg van alle beslommeringen. De tijd vult zich hier vanzelf.

We wandelen doorheen het water, fascinerend, het is er nog niet druk, soms agressieve (hoorden we via autochtone bewoners) zwanen en eenden komen op ooghoogte gedag zeggen, de zon schittert in het water en op gemengd blije en angstige gezichtjes.

wandelen doorheen het water.

 

Moeder en kind, eten geven kan gevaarlijk zijn

pure verwondering

Ik droom…. als ik hier kon wonen, zou ik elke morgen, in de stille verademing dag komen zeggen en wie weet de zon zien opkomen. Limburg heeft mijn hart gestolen, al vééééél langer, bos, heide, groen, venen, schitterende fietspaden , Nederland-waardig, boerderij-ijsjes, stilte en toch niet eenzaam, rust, vakantie.

het rijk voor ons alleen

 

Advertenties

Het ijsje zit soms in een klein hoekje

Even terug mijmeren naar de heetste week van juli. We wonen halverwege de steile berg, bitter weinig huizen in de omgeving, de weg loopt heerlijk dood (contradictio in terminis) recht het bos in. Maar ons vakantiehuis staat gelukkig ‘plat’, dé grote angst van de kinderen  als we de berg voor het eerst oprijden.

De eerste avond organiseren de papa’s loopwedstrijdjes , een beetje sport kan nooit kwaad, 400 meter de heuvel op. Vier jongens en twee meisjes gaan de concurrentie aan, soms met traantjes bij verlies, sportief de tweede plaats aanvaarden lukt nog niet altijd.
Zes kinderen en drie grote honden. Die laatste zijn onverbiddelijk, waar het baasje staat wordt in een rush heen gerend, ze dulden geen trage in-de-weg-lopers.

Na een uurtje is de fut eruit, zweet loopt in straaltjes langs de gezichtjes, T-shirts zijn om uit te wringen. De enthousiast supporterende mama’s (ja ook ik ben en blijf mama) springen geregeld over  de stenen muurtjes.

Iedereen puft en blaast, van inspanning of warmte. Enkele koeien- en trouwe paarden-ogen kijken ons stomverbaasd aan, wie gaat nu lopen in dit weer?
Het is al 21 uur , de zon begint te zakken in de …….. heuvels.

“Hadden we nu maar wat ijsroom in de diepvriezer, lekker fris’, bedenk ik luidop. Het dorp ligt op vijf km afstand en de winkels zijn reeds lang gesloten.

Juist op dat moment hoor ik de bel in de verte, langzaam maar zeker komt het geluid onze richting uit, en….. het blijkt een ware ‘crémekar’ te zijn…..met alles erop en erin, wat zoekt die daar in hemelsnaam, een eenzaam doodlopend straatje??
Luid gejoel overtreft de bel, de man verdient nog een flinke kers op zijn taart vandaag.

De volgende dag staat iedereen terug  paraat, na de vele on-the-mountain-crossen.
En ja, daar is hij weer, de moderne wereld in de doodstille groene omgeving.

De kinderen houden de inspanningen vol, elke dag trouw, ondanks de nog niet uitgebluste hitte in de avond.
Mais il ne vient plus; zijn vakantie is begonnen….

 

sprokkels

heerlijk nu die malse regen
over paden en  wandelwegen
voor  veel ros een tedere zegen

dus ga ik sprokkelen
op snaren van voorbij tokkelen
die hete Ardeense dagen
waar lichaam en gedachte vertragen

over vele kindervoetjes die dartelen
in kleine beekjes spartelen
in ruimte en vrijheid
vol gekkigheid en blijheid
van hun jonge leven dé tijd

salamanders en vissen
getuigenissen
van grijpgrage handjes
tussen de waterplantjes
krijgen vlot de vrijheid terug
vingervlug

met zijn allen in de avondlucht
zon vlucht wind zucht
romantisch in het kleinste stadje
een droogje en een natje
melancholische noten van de muzikale band
oergezellig familiemoment

sprookjesachtig kasteel van Petite Somme
helpt ons verstomme
een spirituele oase
van liefde in elke levensfase
waar Krishna god heet
de gids in wit gekleed
vertelt over het leven
in lief en leed
verdragen vergeven

wandelen langs de beek
foert jij vieze teek
steile paden omhoog en omlaag
hard zwoegen vandaag
fotootjes schieten
om  na te genieten
van blije gezichtjes
en pijnlijke gewrichtjes

Pierre Haina een gril van de natuur
zoon vertelt de legende
waar rook is is vuur
over de duivel en zijn hellevuur
open monden angstige ogen
terwijl de zon helpt op te drogen
van uitbarsting door de donder
onverwacht bijzonder

dankbaar om stille pracht
natuur-lijk vol toverkracht

 

Het lentefeest

Al weken telde hij af, het zou zijn feestje worden, zijn lente-dag, zijn dag van ‘groot worden’.

De dag begint stralend en warm, het is een blij weerzien met familie en vrienden. Het wordt een buiten-feest, met ouders en kinderen die van groen en natuur houden.
De houten tafels zijn feestelijk en héél sfeervol aangekleed, hier zit een creatieve geest achter!

Een warm welkom verrast met mooie foto’s, vertederende teksten, knus en ongedwongen verpakt in een kleurrijk geheel.  We toosten op zijn blijheid, zijn vrolijk persoontje, zijn verwachtingsvol enthousiasme, het voorbije én vervolg van zijn verhaal.
Een stralend gelukkig onbezorgd kind.
Een kind leeft een eigen leven, steeds door wonderen omgeven, die het zelf verzint.
En juist daar is hij een grote krak in.

In de plots opkomende gietende regenbui schuiven we aan bij de foodtruck voor een lekkere pasta met  verschillende sauskeuzen.
‘Den baas’ serveert, ook hij hoort bij de familie, en verwent ons smaakvol.

Hij en zij, vriendjes voor het leven, familie voor het leven, vieren samen hun dag.
Zij met zwarte krulletjes en hij met fris jongenskopje schitteren samen een jolig koppeltje.
Dit jaar leerden ze lezen, tellen, stil zitten, wat nog een steeds een heikel punt blijkt, spelen blijft hun ding, dé grote vrijheid, daarin vinden ze elkaar volledig.

Gekwetste vogeltjes, tijdelijk aangesterkt in een bevriend vogelcentrum, krijgen de vrijheid. Kinderhandjes mogen ze terug  de vrije vlucht geven, richting (dan nog) blauwe lucht.
Angst en enthousiasme mengen zich in een aandoenlijk symbolisch moment.

Ondertussen straalt de zon weer, hij en zij krijgen leuke opdrachtjes, om handigheid en vertrouwen te stimuleren. Ze slagen met grote onderscheiding. Pluim voor bedenkers én uitvoerders.

Een lekkere tafel met originele zoete zondes wacht geduldig. H.E.E.R.L.I.J.K!

Warmte, letterlijk en figuurlijk; speelse blijheid en blije speelsheid; samen lachend schuilen onder de grote paraplu; genieten in een met  veel smaak aangeklede groene omgeving; supporteren voor groot en klein, man en vrouw, meisje en jongen, van 2 tot 75 jaar, die in één team het grote voetbalveld bespelen.
Het galmt voortdurend van  ‘Goal’ en ‘oh neen’ en ‘super’ doorheen de krioelende bende.

“Ik heb ’t geluk geroken” (Toon Hermans)

 

 

 

Alphen aan de Rijn

Of het stadje veel te bieden heeft, weet ik niet. Ook al logeerden we er twee volle dagen.
Maar dat er fijne activiteiten te beleven vallen staat als een paal boven water.

Schoolvakantie, door weerman Frank verzekerde  zon, nood aan een uitje, veel belovende to do’s, ouders die al eens kinderloos willen behangen, gooi alles op een hoop, en weg zijn we, we gritsen nog snel de twee oudste kleinkinderen bij de hand.
Die zeggen vooral geen neen.

Avifauna is het hotel waar we heerlijk overnachten, een fijn ontbijtbuffet- puur feest voor de kinderen!- inbegrepen. Het vogelpark met dezelfde naam grenst aan ons logement en tickets krijgen we er  ‘gratis’ bovenop bij. We ontdekken unieke vogels, informatie te over, en een heel romantisch water waar het ontspannen (bespeur ik daar toch ook enige spanning bij de kinderen?) rondwandelen is tussen de stokstaartjes en de pelikanen.
Mooie bomen zorgen voor veel schaduw en kleurrijke bloemen verrassen.
Kleindochter is superblij als ze dapper haar angsten overwint en de Lori’s lekker uit haar hand komen eten. Kleinzoon verstopt zich veilig achter opa’s rug.
We kijken onze ogen uit, slagen veel nieuwe informatie op (voor zover dat hier nog lukt 🙂 ), maar toch blijven ook twee bedenkingen ergens bovendrijven.
Waarom bestaan kindermenu’s enkel uit frietjes, worstjes, nuggets…., alles gebakken in flink veel vet? Zijn kleinere grote-mensen-porties geen doenbare oplossing?
De kooien van de roofvogels zijn vaak  te klein, dan zie je de dieren hopeloos fladderen tegen de omheining of muisstil verstenen op een tak, dan duikt hier toch  mede-lijden op….

De volgende dag zwerven we doorheen de geschiedenis in het educatief openluchtmuseum Archeon.
We keren terug in de tijd van de prehistorie, de Romeinen en de Middeleeuwen.
Hutten, huizen, winkeltjes, smidse, bakkerij, kerk, klooster … werden gereconstrueerd volgens gedetailleerde archeologische vondsten in Nederland.
Het voelt vreemd aan om te zien, voelen en ruiken hoe mensen vroeger leefden, als jagers, vissers, in een half-open piepklein hutje.

 

Romeinse villa

Het badhuis van de Romeinen charmeert en imponeert, net zoals de rijke villa’s. Overal beoefenen mannen en vrouwen als (gedeeltelijk) vrijwillige acteurs de oude ambachten, vertellen enthousiast en vlot over ‘hun leven, hun werk’.

 

 

Kinderen mogen helpen, gewoon gezellig mee  rond de tafel.

 

Het grappige en spannende spektakel van de ridder op zijn paard en het gladiatorengevecht in de grote arena zijn ontzettend leuk.
Slaapplaatsen evolueren van schapenvellen op de grond, over strokussens naar zowaar ‘een bikkelhard bed op poten’. De schapenvellen charmeren zacht.
Jong en oud, kind en grootouder , we leren ontzettend veel bij, op een speelse, boeiende wijze.
We komen niet rond met één dagje om alles te horen en zien, hier moeten we dus terug heen!
Ons Belgisch Bokrijk lijkt het kleine broertje doorheen andere tijden.

 

 

Het was een heel fijne, boeiende, zonnige, leerrijke, spannende, humoristische, vrolijke, intense ervaring. De kinderen dragen het mee, hun luxe-leven in.
Een historische lesje in real life.
Zij willen liken, vinden het mega-super, en zetten me aan het werk, fotootjes sorteren, bewerken en afdrukken, indrukken vergaren voor in de fotoboekjes. En laat dit nu net oma’s hobby zijn!

 

lief kind

 

“Hé kleine meid op je kinderfiets, 
Je lacht en je zwaait naar een zwaan 
En de vijver weerspiegelt je witte jurk, 
En het riet fluistert je naam 
En het zonlicht speelt in de draaiende wielen, 
Schitterend strooi je het licht, fiets ” (Herman Van Veen)

Hé kleine meid, vandaag word je groot, een rasechte tiener!

Je leest hier niet, maar wie weet…. over een paar jaar als deze oma-blog nog bestaat ……
Ik bedoel uiteraard de blog 🙂 .
En dan duim ik voor een reactie!

Tien jaar geleden, het was al tegen de avond aan, telefoon van je papa, ‘ja mama, ik ben nu zelf papa‘….
Ik luister, zie,  tranen overweldigen, jij bent  nog piep,  oh zo schattig.
Ik neem je graag in mijn armen, heel voorzichtig, je lijkt  breekbaar compleet met tien vingertjes en evenveel teentjes. Net zoals toen ik je papa voor het eerst in mijn armen nam, nestel je je lekker warm tegen me aan, ik laat pure emotie los, geluk kent hier geen grenzen en over-stroomt.

Je bent het liefste meisje op de hele wereld. (met slechts één kleindochter in de nakroost, kan ik dit in eer en geweten schrijven en beweert niet elke oma dit?)

Je groeit, je bent bij me of ik mis je, er is geen tussenweg. Je bloeit.
Je huilt, je lacht voor het eerst en blijft lachen, je tatert en blijft babbelen, auma wordt oma, je bent blij en blijft enthousiast.

Als kleine meid ben je zot van schoenen. Elke uitstap eindigt in de speelgoedschoenwinkel. De eerste stapjes….
Gouden schoentjes, roze stappers, witte sandalen, dansmuiltjes (Assepoester kan er niet aan tippen)  met bloemen.
Je blijft een happy bloemenmeisje. Lange haren wapperen, of toveren vlechtjes.
Je vraagt ‘wat vind je mooist, oma?’ en ongerust  ‘kan jij wel staartjes maken?’
Ja hoor, deze oma is allround. 

Jouw knuffels maken mij (h)eerlijk  héél erg warm.  

Je leert lopen, fietsen, bij oma en opa in bed kruipen, je als een lammetje tegen mij aandrukken, tellen, lezen, prachtig tekenen, turnen en dansen en met woorden spelen, je begrijpt opa’s humor als geen ander.
“Eerlijk blijven oma, ik ben ook soms boos en verdrietig.” Doe gerust, lief kind, zo zit leven in elkaar, geniet van rozengeur, en vind je weg in maneschijn.

Lieve kleine meid, ik schrik als je fier als een gieter naast me komt staan, je wordt écht groot, of…. ik klein?
Binnenkort  pukkeltjes?, tienerzorgjes?, onzekerheid en lostrekken?
Je hebt nog massa tijd om kind te zijn!

lief kind
flow with the wind
leef de dag
met je stralende lach
en als je huilen moet
leer zeggen
ook dat is goed
jouw wegen plooien ruim
je krijgt alvast de pluim
van fijn lief kind
sportief en gezwind
in goud getint
teder bemind

 

 

Alles blijft, alles gaat voorbij; alles blijft voorbijgaan.(*)

Er hapert niets , en toch geraken we niet eens in het centrum van Hapert.
Het dorpje ligt middenin de Brabantse Kempen, omgeven met bossen en heide, we komen het mooie Vennenbos niet uit, er valt zoveel te beleven en ontdekken.
Het stralende weer krijgen we er zomaar- gratis voor niets- bovenop.

Vele vogels fluiten een vrolijk lied, eekhoorns kruipen energiek stammen op en takken af, schattige lammetjes en piepkleine geitjes (s)maken het nieuwe ‘zomer’leven.
De pauw verleidt het vrouwtje met een prachtig blauwe verenstaart, het vrouwtje negeert en stapt hem met trotse blik voorbij, waarop hij zijn keel open zet en kinderen in de omgeving met nieuwsgierige blik verbaast.

Het huisje bekoort, omgeven met bomen, de beginnende lente, bloesems en kindergeluid.

Onze vijf voetballen, spelen, zwemmen, wandelen, vertederen, maken ruzie, zorgen soms zo lief voor elkaar én voor vochtige oma-ogen, klein vraagt de hand van groot, en groot omarmt klein, vertederen in hun fantasie, vragen aandacht, en zeggen dankbaar ‘oma, ik vind je lief’, huppelen en springen, slenteren en wringen tegen, zingen vrolijk of huilen van pijn of verdriet of…. hevige jeuk, want ééntje wordt flink aangevallen door windpokken.

Dé vijf!, samen 33 jaar, vier slaapkamers, acht bedden, honderden bomen, tientallen knabbeldiertjes, één voetbal, vier speurtochten, drie zwempartijen, dertig penalty’s, vier ontbijtfeesten, zeven valpartijen, een greep uit de ingrediëntenlijst van vijf drukke, maar fijne dagen.

Het werd een/de ‘goede week’

En nu wachten bekom–dagen, uitrust-momenten, stilte-tijd, afkickgevoel, zen-ervaring , the missing of én …. laatste studiedagen voor manlief.

(*) Neen, niet zelf verzonnen :-), maar wel Jules Deelder.

Van de hak op de tak naar de hak

Zoete aardbeien voor een schappelijk prijsje staan op de menu. 
‘Wie komt  smullen?’
‘Oma, waar komen die vandaan? Want als ze uit een ver (vlieg)land komen, eet ik niet mee’
‘Ze komen uit Hoogstraten in België, dus er kwam geen vervuilende vliegreis aan te pas’
‘Dan kom ik mee eten, oma’
Hij smult zijn buikje en mondje rood. 

“Heeft Elon Musk gelijk en leven we allemaal in een computersimulatie?”
Steeds meer wetenschappers buigen zich over de mens en artificiële intelligentie.
Er wordt ernstig over nagedacht onder academici.
Musk (CEO Tesla) denkt, sorry, weet bijna zeker dat wij allen in een simulatie leven.

Rizwan Virk beweert dat de simulatiehypothese de grote vragen uit de fysica veel beter beantwoordt dan  aardse veronderstellingen. De kwantummechanica heeft nog te veel geheimen. In zijn boek ‘The simulation hypothesis’ schat hij de kans dat we in een simulatie leven tussen de 50% en 100%.
Zijn wij bedenkingen van een andere, vroegere maatschappij?
En gaan wij dit binnenkort zelf ook doen?

Gelovige mensen geloven stellig in ‘de simulatie’ gecreëerd door God.

En zo komt eigenlijk alles op hetzelfde neer….

Zoveel stof om over na te denken, mijn brein slaagt er niet in dit te omvatten, ik weet niet langer waar ik in geloof, soms is alles beangstigend, soms prettig, we kunnen enkel leven in ons verleden, nu en toekomst.
Slim intellect zoekt dapper verder, en vindt steeds meer, zoals onlangs de zwarte gaten.
Hoedje af voor zoveel verstand!

Het petje op mijn simpele brein gaat het heel hard te boven. Maar het intrigeert wel, de wereld begrijpen….. Alhoewel…. eenvoudig leven is ook erg fijn.

En ja, ik ben fier op mijn kleinzoon die als stevige zoetekauw de heerlijke aardbeien wil afvallen voor het milieu.
Wie weet blijft het niet enkel bij kinderlijk idealisme en wordt hij later activist?
En nog beter zou zijn als deze oma het dan ook nog mag mee maken, gesimuleerd of niet…. 

Paira Daiza

Ondanks de soms bittere en dank zij de vaak zonnige kou, trekken we erop uit naar het prachtige Paira Daiza park.

 

Vele kilometers worden afgestapt,
door groot en klein, oud en jong.

Daar wordt deze oma al eens moe van,
de stoel wacht geduldig
en gunt me een comfortabel rustplekje.

Oef!

 

 

 

 

 

 

 

Het kind kijkt vol ver-wonder-ing en fascinatie naar de logge voorbijzwemmer, hij zet  graag zijn beste pootje voor.

 

De  filosofie van het park is dubbel, enerzijds het behoud van bedreigde diersoorten, anderzijds het behoud van een prachtige erfgoed.
Het leven speelt zich  af in het grootse decor van unieke overblijfselen van de oorspronkelijke cistercïenzerabdij.

Een reis om de wereld in één dag.
Een fijn samenspel van natuur, architectuur en de dierenwereld.
Een park waar dieren en mensen ruimte krijgen.

kerk in vrolijk kleedje