Normaal waren we nu een weekje op vakantie in Nederlands Limburg, we huurden er een groot huis. Iedereen was welkom, groot en klein. In het nieuwe normaal zitten we thuis elk in ons eigen kot, ver van elkaar verwijderd, we zien kind noch kat.
Ik had het mezelf nooit toegegeven, maar het begint te wennen. De krant wordt niet langer uitgeplozen, manlief beseft dat ik geen details van de dag meer hoef, ik kijk nog enkel naar het avondnieuws en ook ‘de afspraak’ staat op het programma. Bart Schols krijgt van mij een podiumplaats, attent, naturel en zeer deskundig leidt hij elke avond gesprekken rond ‘de ovalen tafel’, hij komt to the point, draait niet rond de pot, dé grote troef van sommige politici.
Net zoals vorig jaar, toen hij open en vrij over zijn psychische problemen en opname sprak. Een man vol empathie, niet gespaard door het leven.
“Niet meer perfect willen zijn, is de grootste bevrijding van mijn leven“, zegt hij.
Uitslapen is geen probleem voor me, nooit geweest, ik ben en blijf een avond-nachtmens. Dan voel ik de stilte, niet dat m’n enige huisgenoot voor drukte zorgt, maar het besef dat half België slaapt, maakt me vaak melancholisch, een gevoel waar ik wel van houd. Me even onderdompelen in de donkere nacht en haar pure rust voelen.
Normaal ben ik een bezige sociale bij, ik kom graag buiten, liefst met vrienden of familie, houd van babbels en drankjes (nu niet negatief gaan denken!) en afspraakjes (idem!).
In het nieuwe normaal ontmoet ik enkel nog de buren over de haag, een eenzame bekende uit de buurt, de postbode zonder nieuws, de dakwerkers in de verte die onafgebroken door gaan, en gelukkig ja, de vele vogels, ze klinken heel druk dit jaar.
Met dit weer staan normaal grote fietsontdekkingen op ons lijstje, een lunchke onderweg, een pannenkoek of ijsje als beloning op een gezellig terras.
In het nieuwe normaal beperken we ons tot kleinere fiets- en wandeltochten.
“We moeten in beweging blijven“, zegt de wetsdokter, alle banken zijn met linten versierd, om te vermijden dat iemand er zou gaan zitten. Dat maakt manlief boos, heel boos, op minister De Crem en zijn nieuwe politiestaat. Er is geen kat te zien, en toch mag en kan een rustpauze in de natuur niet langer. Manlief boos zien, het gebeurt zelden of nooit.
We fietsen in de omgeving, Nederland kunnen we niet meer binnen. De kleine deugniet in mij nodigt uit om toch dat ene stapje op verboden grondgebied te zetten, maar wijze man houdt me tegen, ik volg gedwee….. Dit is het nieuwe normaal, grenzen gaan op slot.
In de bijna lege brievenbus wacht me een leuke verrassing, Eliza heeft mijn beertje ontdekt.
De kinderbeer van de zoon, snoetje wat verrimpeld, scheurtje in de vacht, éénogig, maar oh zo lief. Hij blijft glimlachend achter het raam.
