Huisdier of knuffelbeer

De Photo Challenge bij Satur9 betekent een wekelijkse leuke uitdaging.
https://www.zonderdank.be/saturnein/2021/02/26/satur9s-30-weeks-photo-challenge-6/
Deze vind ik niet zo moeilijk, alleen……er is duidelijke keuzestress…..

Kies ik voor onze kater Poezewoef (ik geef toe, beetje vreemde naam) die vier jaar geleden stierf, 15 jaar onze trouwe compagnon. Hij was voorbestemd voor een vriend, en zou hier enkel een klein maandje verblijven tot hij groot en sterk genoeg werd, want zelf was ik geen échte of eerder écht geen poezenvriend. But ‘Times they are a’changing’ (B Dylan) en de beetje schuwe kater kreeg hier een warme thuis – sorry vriend-, broertje ging naar zoon 1, mama woonde bij zoon 3.
En zo blijven we één grote familie.
Dat er geen nieuwe kat komt, heeft enkel te maken met onze grote uitjesdrang, telkens de buurvrouw optrommelen begon op ons (niet op haar) te wegen. Wie weet later, als we meer aan huis gebonden zijn? Zeg nooit nooit.

Of kies ik voor de echte knuffel-Beer? De hond van zoon 2 en ik besluiten vlotjes elkaars knuffelcontact te worden, zijn krulletjes voelen lekker warm en zacht en hij installeert zich graag uitgestrekt over mijn benen heen, ik kan geen kant meer op, verplichte rust, niet on-leuk. Zijn naam is Beer, een echte knuffel-Beer dus. De foto is een beetje vaag, (foutje van de fotograaf, ik pleit onschuldig), maar dat hij geniet is meer dan duidelijk. En mijn vrolijke blij-zijn heb ik er hier voor publicatie af geknipt.

Maar dé grote knuffelbeer blijft kleinzoon 4. Zeg nu zelf, hier smelt je toch? En dit niet enkel bij de hete temperaturen van de vorige zomer.

even (s)lenteren

De sneeuwweek laat zijn sporen na, jammer genoeg geen witte meer….. Dit is de geplande wandelweg, Ik kan kiezen, 5 km terugkeren of er dwars doorheen, er is geen ontkomen aan, de keuze is snel gemaakt, zzzzap, zzzzzap, de schoenen – gelukkig ben ik geen hoge-hakken-type- krijgen achteraf een flinke oplapbeurt. Met een hele tube schoensmeer zijn ze weer toonbaar.

Maar dit fijne lente-intermezzo is ook graag meegenomen. ik weet het, een beetje te vroeg, maar dat maakt het genieten er niet minder om, én ondertussen schuift de winter op en staan we op minder dan een maand van het prachtig ontluikende, meest kleurrijke seizoen van het jaar. De lente waar ik in het verleden telkens naar aftelde, omdat het nieuw actiever leven beloofde…. Nu blijft de vraag in hoeverre we onze steeds opschuivende vrijheid (stap voor stap, maand per maand…) terug kunnen genieten. Geregeld overvalt een moe-deloosheid me, nieuwsberichten worden geskipt, het gaat allemaal zo e.l.l.e.n.d.i.g traag. Plannen maken is moeilijk. Onze voucher richting Zeeland is reeds drie maal vernieuwd, telkens met meer opleg. Dat dit binnenkort de vierde keer gebeurt zit er heel dik in.
De vaccins die even dé oplossing en hét lichtpunt leken, bereiken ons met mondjesmaat. Daar waar landen erin slagen miljoenen mensen te beschermen, pakken wij uit met minder dan 4 %.
Ik zie opbeurende kleur in de hof, de nieuwe bolletjes doen wat van hen verwacht wordt, ik volg ze op, millimeter per millimeter, en ben trots op mijn dappere maatjes.

De fietsen staan klaar, vele kms erbij straks op de teller!, we maken er een mooie dag van. Onze net uitgepluisde route passeert een ijsboederij, hoe toevallig kan genieten zijn! En nog meer toevallig is dat ook vrienden de weg daarheen wellicht zullen vinden. Dat ons bij ijskoude smaakjes in de warme zon een fijne (tja, rechtstaande…) babbel wacht.

Een ruiker tere bloemen in huis als bewijs van….

Gestreept

Vrijdag betekent tussen de foto’s bladeren om de leukste, beste, meest passende foto te zoeken bij het fotothema van de week. Meer info vind je hier, https://www.zonderdank.be/saturnein/2021/02/19/satur9s-30-weeks-photo-challenge-5/
Met dank voor de toffe uitdaging. Vandaag dus sta ik op mijn strepen.

Heel ver moet ik het deze keer niet zoeken, vorige week overleefde ik de ‘eenzame’ ijskoude driedaagse met zicht op zee. In de slaapkamer van het gezellig warme appartement kan je niet naast de grote poster van een werk van Léon Spillaert kijken.(geboren in 1908). De originele inkttekening is te bewonderen in het MuZee in Oostende onder de naam ‘de duizeling’, één van zijn meest bekende werken. Een vrouw zit tegenover de gapende afgrond op de trappen, wanhopig en heel angstig, de wilde haren wapperend in de wind. Harde contrasten geven de duizeling een brute ongekende kracht, jawel een strepenkracht dus in mijn ogen.

Herlinde Seynave kreeg in 2002 de opdracht van het stadbestuur om een sculptuur te maken, geïnspireerd op dit werk van de kunstenaar. Het werd een mooie blikvanger op de trappen van de dijk in Oostende, vlak in de buurt van ‘mijn’ appartement, ter hoogte van de renbaan. De bronzen dame met lange haren in wapper kijkt verwaaid uit op de eindeloos golvende zee. Op mijn wandeling zeg ik graag dag aan dame Umbra en overvalt me net als zij een gevoel van vooraltijd-nonstop-oneindig-onmetelijk-eeuwig. Hoewel ook de trappen van strepen getuigen , beperk ik me hier tot het kunstwerk vanuit het luie bed, rechts de zee met toen half-bevroren strand, recht voor me dit imponerend zwart-wit beeld, dat hier nu vlot zijn strepen verdient.

Wintertrip, topidee!

Onderweg kom ik de buurvrouw tegen, we doen een korte bijbabbel, want het is koud, mijn zonnebril ligt ergens verstopt in het overvolle valiesje, dat ik luid kletterend over de stenen laat rollen. Je hoort me van ver aankomen, een hele reis heb ik achter de rug. Ik ben onderweg naar huis vanuit het plaatselijke station, de anderhalf uur durende treinrit met drie overstappen en veel zeulen en zwoegen met zwaar koffergewicht zit erop.
Klaar om manlief te begroeten.
‘Oh ben je er alleen op uitgetrokken?’
‘Ja en het was écht genieten’
‘Gans alleen?’
‘Ja, zo vreemd? Het appartementje met zeezicht stond leeg, het was te nemen of te laten, gratis belangeloos voor niets, manlief had andere klussen te klaren, en ik had zin in niets moet, alles mag.’
‘Verveel je je niet, zo heel alleen? Geen last van eenzaamheid?’
‘Eenzaam?? Verre van. Alleen alleen’

Wandelen en wandelen en wandelen. Langs de vloedlijn, wilde golven belemmeren bevriezing, rillend in de ijzig koude Noorderwind, enkel de ogen nog vrij, een mens moet toch zien waar hij loopt, de combinatie van sjaal en mondkapje doen wonderen (even verwijderd voor de selfie met bevroren vingers, niet handig!), tussendoor opwarmen bij een kopje warme chocomelk en een goed boek in het appartementje met zeezicht én heerlijk hete radiatoren, een wafel met slagroom genieten bij een kraampje, in de boekenwinkel snuisteren, ook even mijn  temperatuur op aanvaardbaar niveau brengen, op ijsplekken schuiven in ribbels bevroren zoutwater, tegen de wind in schermen en snakken naar adem, en ’s avonds  met vuurrode wangen de film ‘A Sun’ (aanrader op Netflix!) genieten.

Om half acht ’s morgens loop ik terug naast, gedeeltelijk in het opspattend water, niet evident voor een langslaper, ik zie de zon opkomen tussen de grote appartementsgebouwen door, eigenlijk haat ik de hoogbouw van de Belgische kust, maar het appartementje op 8 hoog zorgt voor een uniek vergezicht, dus zwijg ik maar in alle talen.

Ijskoude, zonnige, ontspannen dagen krikken mijn humeur op. Manlief kan er vooral wel bij varen. Winter aan zee, een heel speciale belevenis. Alle zorgen smelten als sneeuw voor de zon…..

Wolkenluchten

Blauwe luchten kunnen me bekoren
Wolken laat ik graag ontsporen
Tot sprookjesmonsters in de fantasie
Die best lukken mits wat chirurgie

Naar de Photochallenge bij Satur9.

Satur9’s Photo Challenge (2)

En gisterenavond verraste me onverwacht een mooie zon-wolkenfoto boven zee. Deze mocht dus nog snel mee op de foto. Ik verbied mezelf om er niet terug de grote open mond van een vuurspuwende draak in te ontdekken…..

Zonder woorden

Me and myself

De photo challenge bij Satur9 nodigt uit het even over me and myself te hebben. Dat wordt een moeilijke. En toch ga ik voor de openbaring, stap voor stap een tikkeltje verder.

Ga op zoek naar een zoetekoek en je komt hier terecht. Verslaving troef, vruchteloos probeer ik af te kicken. Het lukt matig, soms een uur, whaaah!, hooguit een dag, nooit langer. Shame on me, het moet maar zo lekker niet zijn…..

Op de terugweg in de trein, zie ik mijn fascinerende hand, grappig. De hand verdubbelt in kleurrijke laagjes. De fysicanerd in mij (ging daar het onderwerp van vandaag niet over?) doet me vermoeden dat het iets te maken heeft met absorptie, reflectie en licht-doorlaten. Verder kan ik het fenomeen niet verklaren, tot hier de wetenschappelijke verheldering. Maar dat stukje mij levert een mooi spektakel. De moeite waard om met de andere vrije hand, mee-denderend op het ritme van de wielen,  een poging te wagen tot stabiel beeld.

En nu ik me toch steeds meer open en bloot geef, een laatste pretentieuze zelf-bewondering.
Of hou ik mezelf gewoon een spiegel voor? Kritisch reflecteren dus, daar houd ik het bij!

In het kader van….

……………. ‘kader in kader’ van de Photochallenge bij Satur9 waag ik een poging met vrije interpretatie. Nog steeds ben ik enkel in mijn dromen de trotse eigenaar van een deftig fototoestel.
Wellicht uit angst de moeilijke trucen van de kunstige foor nooit echt door te hebben en het kostbare toestel in een hyperbolische vlucht de oneindig lege ruimte in te zwieren ….
De simpele smartphone moet de klus dus klaren.

De winter trakteert ons geregeld (alvast meer dan vorig jaar) op een portie wit goud, als koning blijft hij altijd dé inspiratiebron. Dan gaan mijn smartphone en ik tegelijkertijd in overdrive en toveren we foto na foto na foto, te donker, te wazig, te klein, te bibberig door bevroren handen, te nonchalant, teveel tegenlicht, maar altijd overgoten met de nodige portie nostalgie. Kiezen wordt dan lastig, dus beslis ik kader (foto) in kader (foto) te maken, meer nog, het resultaat krijgt een ereplaatsje op m’n denkbeeldige witte muur.

kader in kader

Wandelen in de sneeuw zorgt voor rust in het hoofd, zorgen smelten als sneeuw voor de zon, zwarte sneeuw blijft overaltijd ontkend, sneeuwballen worden voorlopig nog grondig ontsmet, let it snow, let it snow, let it snow.

Zondagmiddag

Schoonmama komt op de ‘zondagse koffie’. Na vele maanden ‘opgesloten’ in de flat, wil ze graag ons huis nog eens binnen. Ze glundert, kijkt benieuwd en gespannen rond, vindt alles schitterend, blijkbaar kozen wij voor een totaal andere look, ze klinkt overtuigend. We laten haar genieten van vele ontdekkingen, die sinds jaren ongewijzigd zijn gebleven, op de sneeuwwitte tuin na, die was ooit groen. Een mens kan maar gelukkig zijn in the old new world.

De taartjes smaken, op suiker letten lijkt even verleden tijd, want ‘zondigen mag, meer nog moet al eens’, zegt de dokter en hij is slim.

Rond vijf uur voelen we onrust, ze wil naar huis. Vanwaar die plotse haast? Geen kat wacht haar op in de stille flat, hier kan ze babbelen, ze doet dat graag en veel. Vaak dezelfde verhalen, maar dat nemen we er voor lief bij. Ze is en blijft alert. Ze kaffert op de politiek en het stomme virus dat haar van de vrijheid berooft.

Tot ze zelf het besluit neemt en resoluut recht komt (voor zover het nog vlot lukt), ze wil nu direct én onmiddellijk naar huis worden gevoerd, want straks gaat het donkeren en die man blijft niet eeuwig wakker, ze gunt hem graag wat zondagse rust, hij heeft daar recht op!, stel je voor dat hij ons in de steek laat en er geen zin meer in heeft.
Niet begrijpend kijken we elkaar en haar verwonderd aan. Over wie heeft ze het in hemelsnaam?
Maar ze houdt vol, steeds luider, steeds heviger, steeds meer gedecideerd, we moeten vooral niet profiteren van zijn goedheid! Punt!

Op onze expliciete vraag antwoordt ze doodnuchter (er zat geen warmmakertje in de koffie) ‘awel, die man die we eerst moeten telefoneren in de auto om ons te helpen met de weg in het donker, hij blijft niet eindeloos wakker, speciaal voor ons, hij zal nu ondertussen ook wel moe zijn…’.

We vertrekken, ze maant ons dringend aan de man te bellen, de GPS geeft gelukkig gehoor. Oef, hij is er nog. Snel zijn nu, stel je voor dat hij ons laat zitten vooraleer ze thuis geraakt. Want ook voor hem is het zondag en hij wil graag bij zijn familie zijn. Dat begrijpen we uiteraard.

Technologie en 90 jaar, geen ideale combinatie meer….

Koffie of thee

De creatieve Satur9-dame lanceert een nieuwe Photo Challenge, dertig weken lang, dertig foto’s rond een opgegeven thema, dertig bijhorende schrijfsels.
Dertig weken ver…… tegen dan zitten we al diep in de zomer, wie weet vaccin onder de huid, genieten we terug een terrasje met ijsje en vrienden en zon met fris gekapte lokken? Dromen zijn niet altijd bedrog.

Gisteren viel de onverwachte brief van een medeblogger uit een ver land in de bus, altijd fijn om op een rustig plekje te lezen. Samen met het leuke kaartje met hond met hoed met bloem met blad valt het theezakje uit de omslag.
“Hierbij een kopje warme thee om de koude winter te trotseren“.

Dat hete kopje lekkers heb ik deze middag graag geslurpt, terwijl de regen winderig klettert tegen het raam. De hof ziet er troosteloos nat en grijs uit.
En wat de gulle gever niet besefte, gebeurt, inspiratie bij de opdracht borrelt. Dankjewel K!