Dag 2 : s-LINGE-rs

Voor een druk bevaren Linge met mooie jachten
Een stille droom in mijn gedachten
Voor toffe veerboten, klein en groot
Die handig sLINGEren zonder slag of stoot
Voor een fijne tweedaagse en leuk hotel
Met veel kleur en lekker eten
Van uitstel kwam gelukkig geen afstel

Voor de zon en duizend tinten groen
Vriendelijke mensen in het zonneseizoen
Voor gloeiende huid, want de crème vergeten
We hebben dan ook niet stil gezeten
De fietsen rollen dapper door, steeds verderop
Met lieflijke terrasjes als welkome stop
Buren delen heerlijke pralines met ons
Een dankbare glimlach als lief respons

De veerboot brengt ons van Gorinchem naar Woudrichem. Het ingewikkelde digitale betaalsysteem vraagt wat van onze – kostbare- tijd. Manlief laat me liefdevol knoeien. Maar gelukt, we steken droog de Waal over. Daar wacht ter compensatie – man blijft liefdevol- de Pannenkoekenbakker met zicht op het weidse water. Een aanrader, voor zoet en zout.
Na nog een klein overzetje, fietsen we door het open stroomdalgrasland. Een schitterend gebied voor vogels, vreemde en gewone eenden, ooievaars, schapen en donzige lammetjes, luie koeien, vinnige paarden én voor eenzame fietsers…..
Niemand staat open voor de smartphonelens, behalve dit coole exemplaar. Die voelt zich duidelijk veilig bij mij.

In het gezellige Leerdam wandelen we langs de Zuidwal met een inspirerend beschilderd huis. Wat doet een mens zoal op zondagmiddag? Aan jou de keuze….

En hier word je toch instant vrolijk van? Een buurtbewoner roept ons, toffe toeristen 🙂 , binnen voor een kijkje in zijn minstens even toffe huisje.
Daarvoor teken ik direct! Voor het huisje bedoel ik.

Een bezoekje aan de glasblazerij mét gids (klik) mag niet ontbreken. Overal branden ovens en vuurtjes. Geboeid kijken we hoe een eekhoorn wordt getoverd.
Onlangs kreeg een kunstenaar opdracht van het ziekenhuis van Breda om iets leuks te maken, om ondanks veel miserie een glimlach te toveren op het gezicht van de mensen. Hij bedacht een metalen boom die uit het plafond komt, waarin vrolijke kleurrijke dieren huizen. De man maakt het ontwerp, maar van glas blazen heeft hij geen kaas gegeten. Hij zorgt voor de nodige gipsen mallen en vraagt de blazerij om een glazen handje toe te steken.
De oranje haas en blauwe uil wachten al geduldig op groene broertje eekhoorn. Straks gaan ze de boom in en dus voor ons een reden om later richting Breda te rijden.
Wat heb ik geleerd én onthouden : glas bestaat uit 70% zand, 30% kalk en wat soda. Een smeltoven van 1300 graden is nodig om het glas vorm te geven. Glas is heel fexibel, als een grote druppel hangt het aan de blaaspijp. Heel voorzichtig wordt het tot een bel geblazen. Met extra materiaal herhaalt dit stramien zich meerdere keren. Heel zorgvuldig gaat de ‘grote bel’ in de eekhoornmal, die krampachtig sterk wordt dicht gehouden door twee paar vrouwenhanden. Dan verdwijnt het kunstwerk in de oven, die heel geleidelijk van 500 naar 20 graden gaat in anderhalve dag tijd. Het resultaat zie je dus in Breda binnenkort.

Twee mooie dagen om niet snel te vergeten.
We blijven van het fietsen bezeten.

Van Noorderlicht hier geen sprake, maar met de foto van de Canadese zoon kan ik best wel uitpakken. Sorry voor geleend goed.

Samen 137

In 2017 vierden we de verjaardag van manlief in de Betuwe. Nu zijn we samen 14 jaar ouder, er wordt goed weer beloofd, we boeken snel last-minute en doen gewoon die verjaardag en uitstap over met strammere spieren en wat extra rimpels.

In Asperen vinden we een betaalbaar logement, want OH wat schieten de prijzen de hoogte in! Dat is wat op het programma staat: sLINGEren langs de Linge. De omgeving is idyllisch mooi, groen en waterrijk. De combinatie van theetuin en zon dwingt tot een gezellige stop.

Mariënwaerdt is pure nostalgie met schitterend terras. Jammer dat half Nederland daar net zo over denkt, maar we vinden een plaatsje én een seniorenpannenkoek. Je kan het zo gek niet bedenken, maar alles voor een niet te overvolle maag voor ‘de oudjes’.

Een kleine 50 km hebben we in de fietsbenen. De zon mocht iets uitbundiger zijn best doen, maar ons hoor je niet klagen. Het bleef droog en dat betekent veel tegenwoordig.

Net op de valreep ontdekken we het kunstfort van Asperen. In 1845 werd een bomvrije toren gebouwd met strategische doelen om alles onder water te zetten. De buitenmuren zijn 1.5 m dik en indrukwekkend.  Een bezoek binnenin is onthutsend, daar langere tijd verblijven lijkt me de échte hel. Verschillende struiken en bomen camoufleren.

Het fort werd later gebruikt door kunstenaars die hun werk tentoonstellen. In 2015 kregen leerlingen uit de basisschool van de glasstad Leerdam elk  een glazen ‘dakpan’ die ze mochten inkleuren. Architect Peter van Assche schikte de glazen platen tot een mooie koepel, waar in de winterperiode vleermuizen een thuis vinden. Een bezoek is dan niet mogelijk. Heel erg speciaal en mooi!

Onze dag van de arbeid…..

….was er één om u tegen te zeggen. Die dag, een officiële feestdag, bestaat sinds 1889, er werd geijverd voor een 8-uur-durende werkdag.
Maar dit wordt geen politiek bericht, wij hebben andere katten te geselen.

We vertrekken in alle vroegte, het is stil op de baan, mensen slapen uit. Een eerste echte lentedag, oef, eindelijk, maar wij hebben andere plannen. We gaan ARBEIDEN én de stralende zon negeren. Door de groene gordel rond Brussel rijden we de stad binnen, voorzien van stofblik en veger, een massa zakken en nog veel ander opruimgedoe. Vijf dappere werkmenschen offeren ‘vrijwillig’ de dag op om te gaan klussen.

Eerste probleem is van de baan, we vinden vlot een parkeerplaats voor auto en busje, geen evidentie daar.

Tweede probleem, 59 trappen naar omhoog, want een lift is er niet. Rustig even alles overdenken en naar adem snakken vooraleer we aanvallen. De aanblik is ontmoedigend, maar ik zei het al? Wij zijn dapper! Gaan met die banaan is dé boodschap. Gedachten op nul en cm per cm leegruimen.
De maden en stinkende massa in de diepvries zorgen voor een bah-geur. Ramen gaan wagenwijd open, wind en verse lucht geven energie. De maden verdienen geen compassie.

Eerst komt de politie (jawel op 1 mei!) de 26 volle flessen lachgas oppikken Deze keer zonder protest, de vorige keer weigerden ze pertinent, maar dit was een jong gewillig team. Daar komt al een hoek én een plekje in ons overvol brein vrij.

De wanbetalers waren duidelijk koopverslaafd. Een massa (vaak dure, gestolen?) kledij wordt opgevouwen en in dozen gestoken. Die vele dozen stapelen zich op en geven dan weer een te drukke aanblik in het appartement.
Tot we op het lumineuze idee komen om al die kledij op het plein voor het gebouw te sorteren en voorbijgangers een gratis winkel te presenteren. Binnen de minuut is het er een gegrabbel van jewelste. Mensen applaudisseren telkens een nieuwe doos wordt aangebracht. Handtassen in overvloed, kleren (mijn kleerkast x 10), een barbecue, een kerstboom, lakens en overtrekken, kussens, leren vesten, Boeddhabeeldjes, vaasjes en glaasjes, ….., je kan het zo gek niet bedenken of het staat er, onder een groot bord ‘gratuit’.
Rommel, vele zakjes wiet (naieve ik zag er keukenkruiden in) en medicijnen verdwijnen in grote zakken, net als ondergoed (geen leuke klus) en minstens duizend paar kousen.

De zonen puffen minstens dertig keer de 59 trappen op en af met zware verhuisdozen. Ik supporter voor blijvend enthousiasme met gratis aangeboden fitness. De kapot gestampte binnendeur hangt ook ergens in het busje. De auto en het busje zitten propvol, wij wurmen ons ertussenin.

Na bijna vijf maal zes uur zwoegen, is een terras dubbeldik verdiend. Het is even wachten op een vrij plekje, blijkbaar geniet iedereen het mooie weer?, maar geduld beloont altijd. We eten heerlijk, bestoefen onze actiedag, hebben plezier en komen eindelijk tot rust.
Containerpark en kringloop zijn voor morgen, die energie is totaal zoek. Ook de opkuis is niet meer voor vandaag.
De Canadese zoon krijgt opgeruimd nieuws.

Nog snel even langs de uitverkoop, resten (zie foto) worden in de auto gewrongen. Ik gok dat twee derden is mee genomen. Met dank ook aan het goede weer en veel volk op straat. Canadese zoon blij, wij blij, schattenjagers blij.

Het wordt een slapeloze nacht. Manlief en ik komen elkaar voortdurend tegen, rusteloze benen en geest houden ons uit de slaap.

Alles is vandaag afgeleverd, De stank in de auto is niet te harden en de autoramen gaan voorlopig niet toe. De auto-opkuis moet wachten.

Just a perfect day. Problems are left to know

Vergeet me niet, smeken de paarse bloemetjes die de bloembak uitpuilen. De bloembak, overgeplaatst vanuit zijn Belgische tuin door de Canadese zoon met de roep om veel liefde en zorg, helpt herinneren. Een palindroom jaren geleden werd ik vandaag mama van een tweede zoontje, dat ik graag heel erg dicht bij mij droeg. De meer dan 8000 km zijn vandaag moeilijk te overbruggen, maar vergeet-me-nietjes doen uitbundig hun werk.
Ook de made-naamgenootjes maken het groene gras wit, manlief krijgt opdracht géén gras te maaien tot ze zijn uitgebloeid.

Ze bestaat nog!, die heerlijk grote gele bol. Ook zij is uitbundig. Opgewekt trek ik naar mijn schoolkindjes.
Twee jongetjes willen me van alles vertellen, ik gun hen graag wat tijd voor we aan het werk gaan. Het gaat over dat gezicht, half vrouw, half man en over het hondje dat kan vliegen. Ik probeer hen tot de realiteit te brengen, tot mijn Euro valt, ze hebben het enthousiast over YouTube-filmpjes met de nodige manipulatie. Hen overtuigen lukt niet, ik laat de fantasie dus de vrije loop. We oefenen ijverig op uitgangen met ng, nk, ngt en nkt.
Zij toont enthousiast haar werk, en zonder fout juf! Bravo lieve meid, je bent een kei! Een wat juf? Een flinkerd!

Onderweg kom ik langs het speeldomein van de peutertjes (2.5 jaar). Het ventje dat even in afzondering moest, want hij was boos, heel erg boos, komt me huilend tegemoet. Hij gaat flink zijn, maar kent de woorden nog niet. De juf komt naar me toe, geeft hem met veel liefde een dikke knuffel en mij een rondleiding tussen de 31 (jawel!) peutertjes. Hier een traantje, daar een ruzietje, daar een brede lach, de fantasie van de kleintjes én mijn vertedering kennen geen grenzen. Juf nodigt me uit om, wanneer ik zin heb, binnen te springen, heel erg graag, maar ‘de plicht’ roept. Een volgende keer dan maar wat vroeger vertrekken;

In de namiddag lo(n)kt de zon me uit mijn kot. De fietsen staan klaar, heel uitnodigend. We trekken naar Bazel zonder bergen en fluitend fiets ik tussen het kruid.

Lou Reed wist het al!

Een blik in de verte

We zijn 17 en zitten in het vijfde middelbaar. Fris en jong. Waar is de tijd heen  gevlogen?

Elke klas krijgt de opdracht een activiteit ineen te knutselen waarmee centjes worden verdiend ‘voor de arme landen’. Toen werd ons dat zo verkocht.  Idealistisch als we waren, staken we de koppen bij elkaar, we zouden een fijn én origineel plan bedenken. 17 rollen worden verdeeld.

Er wordt een kleurrijk reclamebord gemaakt.

Kom allen kijken naar onze voorstelling ‘Een blik in de verte’. Inkom 3 Frank .

We brainstormen druk verder. Zuster Hermania, de directrice,  zorgt ervoor dat we een ruimte ter beschikking krijgen, want er zijn veel geïnteresseerden. Zo’n opvoering is spannend. Een grote lap stof wordt opgehangen, straks zal het openschuiven en kan het beginnen. 

We heten iedereen welkom. Het wordt doodstil in de zaal. Zenuwen gieren door de lijven van de jonge actrices. Wij dus. Jongens waren not-done in die tijd. Langzaam gaat het gordijn open en er staat …….. een (conserven)blik in de verte. Het blijft stil en stil en stil. Wij glunderen achter de schermen. Heel langzaam groeit het besef én het verzet in de zaal dat dit het is, een écht blik in de verte.

Waarom worden we achteraf op het matje geroepen bij de directie? We geven toch waar voor hun geld? Hebben we hen iets wijs gemaakt? Neen toch! We zijn fier op onze originele inspiratie, alleen wordt die duidelijk niet geapprecieerd, noch door publiek, noch door het leerkrachtenteam, noch door directie. Waren we lui? Wellicht wel. Is dat ons recht? Zeker! Werden we gestraft? Ja. Sindsdien zet ik mijn blik niet langer in de verte, maar pluk ik het moment.

Uitblazen kan je overal

Wikipedia schrijft over “dwangmatig denken, een geestestoestand waarin een persoon bezeten is van een specifiek idee. Een persoon die ergens door geobsedeerd is, kan de gedachten niet uit zijn hoofd zetten, hoewel hij of zij dit meestal wel wil“. Ik lijd aan ‘obsessie’ de laatste weken, eindeloze oogtesten, ontgoocheld zijn, hopen, dokters afschuimen met positieve én negatieve ondertonen, niet goed slapen (niet ongewoon voor mij), piekeren en suffen, surfen op het internet tot ik de meest bizarre situaties ontdek, die dan vooral uit het hoofd verbannen worden….
Maar hier wil ik het dus NIET over hebben. Dit is gewoon een startalineaatje.

Na 12 volle maanden wordt een afspraak gepland met de deurwaarder in het Brusselse appartement van de Canadese zoon. Voor niet-ingewijden : de huurders betalen al 10 maand niet meer en zonder gerechtelijke procedure is dit blijkbaar ‘een recht’ in België. Niet zonder spanning en met de trein rijden we erheen. Parkeren in Brussel is een regelrechte ramp. De deurwaarder is een superlieve, empathische vrouw (met zoon in Canada, misschien juist daarom?), bij haar voelen we ons veilig. De dure advocaat was een ander verhaal.
Brussel blijft fascineren als hoofdstad met zijn monumentale grote markt vol architecturale en artistieke parels. Het geheel past perfect. Het plein wordt erkend als één van de mooiste pleinen ter wereld. Ook al kwam ik nog niet ver in de wereld, ik beaam graag. Je moet het echt niet in Canada gaan zoeken 🙂 . En voor wie hier nu een fotoke verwacht, je blijft op je honger zitten, ik had het te druk met rondkijken én stijve nek als gevolg.

In Brussel kan je eendjes vangen. Zou de prijs zo’n leuk huis zijn?

En versiert een goede gevel het hele huis. De blauwe lucht schittert. Toen nog….

De deurwaarder dus. Ondertussen kwam de sleutelmaker langs, niemand die nog inbreken kan. Behalve wij, met lenige handen (die van mij zijn gelukkig nog wat smaller dan die van manlief) frutselen wij langs het klepje 30 cm stapel post uit de brievenbus. Alle sleutels hebben ze mee. Mensen die voorbij komen, hebben geen oog voor ons. Dat vol half uur scharrelen blijkt daar schering en inslag?!
Bij het binnenkomen slaat het hart als een rattenkeutel in een moespot. De bewoners zijn gevlucht, letterlijk, met TV onder de arm. Meubels, massa kleren, drank en vooral 26 grote bussen lachgas met brandertjes staan en liggen er kriskras door elkaar. In de hoek staat een gloednieuwe zetel, bedolven onder slordige spullen. Het is slikken, maar een tweede, derde en vooral tiende ronde helpt ons beseffen dat we het eigenlijk erger hadden verwacht. Het stinkt niet, toch gaan de ramen onmiddellijk wagenwijd open. Eén deur is vernield, een andere werd met een stamp bezegeld. Nooit een slecht idee om erger te vrezen, dan valt de hele boel wel mee…. Aan kleren hier geen gebrek.

De filmpjes met reporterscommentaren overbruggen vlot 8000 km, waar zoonlief in nachtelijke spanning meeleeft. De vraag is nu ‘hoe verder’? Het appartement ligt twee en drie hoog, geen lift, zoveel trappen?, we voelen ons plots stok-stok-oud….. Tijd brengt altijd raad. Rustig, stap voor stap en er zit gelukkig ook jong(er) en krachtig(er) volk in de familie. Na een laatste en elfde ronde hebben we vooral een hapje verdiend. In de Markten (https://www.demarkten.be/) om de hoek is het altijd gezellig zitten én lekker (goedkoop) eten. Pure nostalgie ook uit vroegere tijden met de zoon.
Buiten regent het, wie had dat nu verwacht? Dus het terras onder de bomen is geen optie. Uitblazen kan je overal.

Oost-Duin-Kerke

Zee, zand, strand, intens wolkenspel alsof de hemel ontploft en dat blauwachtige bolletje middenin de foto dat ik maar niet terecht kan brengen. Bestaan ufo’s dan toch echt?

We huren een huisje in Oostduinkerke. In het Oosten van het land. In de duinen. En er is een kerk. Aha, ik begrijp! Het weer doet zijn best, net als de aprilse grillen. Kleinkinderen amuseren zich rot in het immense én (in)spannende zwembad.

En ik, ik zie dat het goed is. Ondanks ik geen denderend nieuws kreeg ivm ‘zien’. Waar ik voor de operatie nog 10 +8 scoorde, behaal ik nu nog 10 +6. Het hoornvlies is beschadigd en dit komt (voorlopig?) niet goed. De ontnuchtering na de droom op ‘uitzicht’ komt flink aan, maar tijd brengt altijd raad en gewenning. Ik zie dus dat het goed is, met speels geweld rondom me en een kinderlijk positieve vibe. En de golven golven eindeloos door. 

Searching for a heart of gold

Mijn volgers ben ik een paar updates verschuldigd. Tegelijkertijd een excuus voor als het hier toch misloopt.

De voorbije week kwam ook het tweede oog aan de beurt. Omdat oog 1 niet aan de verwachtingen voldeed, kwam de ‘operateur’ eerst even bij mij (met bloeddruk 17!) langs, of ik liever wilde uitstellen?, maar dat hij dacht dat de rust zou terugkomen na operatie 2.
Gelaten leg ik mijn lot in jouw handen, dokter.
Wijs, knikt hij.
Met een klein hartje onderga ik dat lot. Het resultaat is veel beter, dit oog ziet goed, de (beangstigend) eindeloze waas van vorige keer blijft achterwege, het evenwicht is er terug. Hoe het mindere oog wordt opgelost zijn zorgen voor over vier weken bij de controle. Ik kocht me een brilletje van de volle 4 Euro om te lezen, het is niet echt aangepast, maar met een efforke slaag ik erin te lezen. Bij fouten hier ben ik dus geëxcuseerd.

Update 2 : in januari schreef ik over het appartement dat de zoon in Canada verhuurt in Brussel. Ondertussen wordt hij al 9 maand niet betaald door de huurders, ze lieten nog een laatste berichtje na dat inbrekers (wij vermoeden zijzelf?!) het appartement hebben vernield en dat ze met sleutel en al zouden verdwijnen. Na een ontgoochelend contact met de dure advocaat, schakelden we zelf de deurwaarder in. Fijne, empathische én deskundige dame. Omdat ze ook een zoon in Canada heeft?
Deze ochtend staan we intijds voor de deur waar we zo lang niet meer kwamen. De ramen vooraan waren nog heel. Oef! Zij gaat alleen naar boven, wij mogen niet mee, want wat ze gaat doen is niet echt wettelijk, maar menselijk, voegt ze er snel aan toe. Ze gaat binnen tot net over de drempel (met onze sleutel) om te kijken of het nog bewoond is. Alle meubels staan er nog, het ruikt er niet vies naar etensresten uit een ver verleden, de TV is weg (teken aan de wand!), ze roept, niemand reageert en toch vermoedt ze een bovenslaper. Conclusie : ze mag niet binnen. Ze informeert bij buren, bij de politie recht tegenover het appartement en belooft ons dat ze volgende week opnieuw zal ‘binnenspringen’. We zijn ondertussen geworteld aan het voetpad bij de inkomdeur. Voor eind april wordt een buitenzetprocedure geregeld, die ze gaat proberen te vermijden wegens dure kost voor de zoon. Maar beloven is lastig. De story go’s on. Een magere troost is dat het heel vaak gebeurt in Brussel. Gedeelde ellende….
Verhuur nooit in Brussel, is haar wijze raad. Too late….

We zijn dan toch zo ver gereden, beetje met de piepers omdat de deurwaarder waarschuwde dat het ‘er hard zou kunnen aan toe gaan’. Niet dus, wegens niemand thuis. De rest van de dag willen we verdiend en ontspannen de grootstad beleven. We genieten de bronzen Pensées van Folon in de Sint-Hubertusgalerij, op de Kunstberg, op het Koningsplein. Ze hebben allen hetzelfde anonieme lichaam op de hoofden na die een gebruiksvoorwerp weergeven. Folon wilde nieuwe entiteiten bouwen, verrassend, speels, irrationeel. Ik vind ze heel mooi in hun soberheid. (https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/02/27/folon-tentoonstelling/) Die tweede bij het huis van Magritte wil ik zo in mijn tuin. Het verbeeldt ‘de man met de pet’ en kijkt naar de hemel en naar het Magrittemuseum, waar momenteel een tentoonstelling loopt van hen beiden samen. Ze hebben elkaar nooit gekend, maar Magritte zette zijn stempel van verbeelding en geheimzinnigheid op de jongere kunstenaar. Grote aanrader!

Onderweg ontdekten we Jeanneke Pis, het vrouwtje van het overal bekende Manneke Pis. Ze stelt misschien niet veel voor, maar het is een guitig en vrolijk beeldje dat voor een brede smile zorgt.

Bovenop de Kunstberg zingt een eenzame maar krachtige straatmuzikant ‘Heart of gold’ van Neil Young.
I crossed the ocean (echt waar!)
For a heart of gold
I’ve been in my mind
It’s such a fine line
That keeps me searching
For a heart of gold
And I’m getting old
Een koude rilling bij zoveel stemvolume. Jammer dat de regen weer spelbreker is en de man snel-snel alles moet inpakken…..

Met oog op wat lukt!

Er floept een berichtje binnen op mijn telefoon, of ik me niet verveel nu ik de wereld maar met anderhalf oog kan volgen. Neen hoor, meer nog, mijn week was heel erg druk en ik lag elke avond opnieuw uitgeteld in de zetel. Ergens was ik ook blij dat ik van alles omhanden had, dan verdwijnt piekeren vlotter in de verdomhoek.

Er was die maandag dat manlief drie 5e studiejaartjes mocht gidsen (lees gedeeltelijk toneel spelen) in Gent. Mij hadden de juffen gevraagd om mee een oogje in het speelse zeil te houden. De opoffering was niet groot, het werd een fijne dag. De weergoden waren ons, in tegenstelling tot vorig jaar, heel welgezind, die jonge energie bruiste des te meer. De kleinzoon deed niet onder voor de vriendjes, fier op opa-gids, blij met oma-begeleiding, een grote brok intens leven!

In de lesjes werd veel door de vingers gezien, deze ‘zorgjuf’ zag immers maar met een half oog en was grootmoedig (wat een woord!) naar de vele foutjes toe.
Als student aan de andere kant van de lessenaar was het mijn beurt om te trakteren. Tot ’s avonds laat bakte ik appel- en chocoladecakes om 20 zoete monden van medestudenten te vullen.

Tussendoor kreeg ik de vraag of ik bereid was dat eindelevensverhaal te schrijven. Uitstel was niet mogelijk, het leek dringend. Manlief voerde me naar het UZ in Gent, autorijden is nog geen optie. Met veel tranen deed een lieve leeftijdsgenote haar intense verhaal. Heel confronterend. Mijn belofte dat ik spoed zou zetten om het boekje met woorden en foto’s intijds klaar te krijgen, zorgde voor stress. Manlief is naast druppelman ook kalmaanman. Ik kreeg het rond, het is vast een mooi aandenken geworden voor haar dochter, maar de rit naar het UZ om het te bezorgen kan niet meer, mevrouw gaat haar laatste uren in.

Op vrijdag was er de controledag. Astigmatisme en een te zwak hoornvlies blijken de grote boosdoeners. Tijd zal ook hier raad brengen, wordt me beloofd. De vervelende ervaring geeft extra zorgen naar volgende woensdag toe…. Maar ik zal dapper zijn…. en ‘zie’ wel….

Er staat ook nog een toneelstuk op het programma. We twijfelen even, lukt dit? Maar met mijn kranige wil, of is het het reeds betaalde geld?, gaan we toch kijken. Veilig aan de arm van druppel-kalmaan-man.
Het stuk heet (V) (ja, je leest het goed) en wordt gespeeld door de NWE TIJD met Freek Vielen en Rosa Vandervorst als regisseurs. Het is een rustig toneelstuk en doet deugd aan de ogen. De hoop, het verdriet en de angsten van vijf vrouwen die volwassen worden (V) komen aan bod. Zij vertellen op schitterende wijze de vele ervaringen als meisje en als vrouw, zomaar by the way, aan elkaar en vooral aan ons, een geboeid publiek. Er zit humor in, maar ook pijn, veel taal-rijkdom, eerlijk- en openheid ,soms een bittere traan. Hoe ze als jonge meisjes hun vrouwelijkheid ontdekten met alle gevolgen. Soms gênant, soms ‘losse handjes’, soms krachtig opgroeien, soms moeilijke aanvaarding dat ze ‘maar’ vrouw zijn, soms verbazing, soms (h)erkenning, soms knagende frustraties, soms moedige aanklachten, soms blijheid, terechte fierheid, maar altijd doorleefd en sterk.
Het lukt me niet de mimiek te zien, maar horen én begrijpen kan ik als de beste. De verhaallijn is geïnspireerd op het boek ‘De meisjesherinneringen’ van Annie Ernaux. Een boek dat nu op mijn to-read-lijstje staat, in betere tijden. Men ging uit van een vragenlijst die de acteurs hun moeders voorlegden met camera én open én (h)eerlijk.
Onder de actrices herken ik de stem van Lies uit Dertigers (een voor mijn verslavende TV-reeks op VRT Max, pure ontspanning in iets donkerder tijden). Wat opzoekwerk leert me dat zij inderdaad Ellis Meeusen is.

VROLIJKE EN FIJNE PAASDAGEN VOOR JULLIE ALLEN! Ik zou je graag de zon beloven….

Zicht op zicht?

Ontspannen stap ik de operatiekamer binnen. Wat met mij gaat gebeuren is pure routine, 13 in een dozijn. Om het zwakkere hoornvlies zo min mogelijk te beschadigen wordt geopteerd voor een laserinkeping bij de start.  Met dank aan het beloofde roesje blijf ik rustig, meer nog ik geniet het lichtspel zonder klank. En zomaar, plots, ineens is het klaar en wandel ik met oogklep de wachtende wereld in. Manlief is chauffeur én druppelman. Zijn familienaam wijzigt tijdelijk en rijmt nog ook.

De volgende ochtend is spannend. Maar de beloofde nieuwe wereld gaat niet voor me open. Ik zie heel wazig en het is lastig. Geen zorg, omabaard, geef het gewoon tijd. Maar de volgende en volgende én volgende dagen komt er geen beterschap. Stilaan neemt paniek het over, eerst een kleintje, maar die groeit als tulpen in de lentezon.

Gelukkig mag ik vervroegd bij de oogarts, ik moest mijn telefoon maar 46 minuten laten rinkelen om er binnen te geraken. Maar ik mag direct komen. Daar blijkt het hoornvlies te weinig te zijn ontzwollen, ‘geduld madame is een mooie deugd’ en ‘elke mens reageert anders’ en druppelman krijgt een paar extra opdrachten met cortisone.

Eureka, de waas verdwijnt, langzaam maar zeker, maar zeker langzaam. Maar nog geen tijd voor die beloofde sprong in de lucht. Het zicht blijft beperkt. Heb je al gehoord over bewegende straatstenen? Ik kreeg de eer ze regelmatig te ontmoeten. Maar geduld is…..

Dus ik wacht af én wacht nog af. De dagen wiebelen en dansen voorbij. Wie mij kent, weet dat ik altijd kalm blijf. Not!

Ik zie nog steeds vooral met het goede oog. Goed is relatief, want dit oog kwam nog niet aan de beurt. Die uitdaging wacht me volgende week. Ik ‘kijk’ er al naar uit….

Kunnen jullie het me vergeven? Ik las geen blogs, geen dagblad, geen boeken. Ik gaf mijn ogen de eindeloos geadviseerde rust en wacht op het mooie lentelicht. Want geduld is….

En nu tijd voor een ‘rust’pauze, met dit schrijven presteer ik al flink vandaag! Maar het komt goed, wordt me beloofd. En ik geloof dat graag.