Help……
de mus lust dolgraag mijn pannenkoek
de slagroom is reeds langer zoek
mijn kleinzoon zit aan de drank
hier loopt blijkbaar alles mank
Ons hemeltje op aarde
Het voelt ondertussen aan als ‘ons’ buitenverblijf, de grote witte vierkantshoeve, middenin de polders, 4 km verwijderd van de zee , de dichtste buur op 500 m van ‘ons’ huis , de tweede buur nog een pak verder, de immense groene hof, hét speelverblijf van drie gasthonden, de lange oprit om dan plots te verdwalen in een oase van rust.
Zes jaar geleden ontdekten we dit ‘stil genot’, sindsdien gaat elk jaar een kindje of hondje extra mee. Tien dagen per jaar is het onze tweede thuis, samen met onze bende, onze zonen en schone dochters, onze kleinzonen en kleindochter.
De stilte en het ruisen van de bomen delven al eens het onderspit bij joelende stemmetjes, blaffende honden en voetballende papa’s, die zich moeten en vooral willen bewijzen aan het kleine volkje. Een balletje door het oog net zien glippen is hier een must, om te hevige frustraties te voorkomen.
Een zeebezoek staat elke dag op het programma, fietsend door de mooie polders, kindjes of schop en emmer op de bagagedrager.
De geitenboerderij met de ijsjes…… 3D-world in Oostende….. een fietstochtje met de enige kleine dochter naar een terrasje, voor haar al een hele trip, waar ze graag een traditie van maakt. We- kleine dochter en oma- gaan de afspraak om dit jaarlijks te herhalen, ze belooft tot ze trouwt!!, eer aandoen.
We consumeren dapper mee, de trappende autootjes en gocarts – waarmee ze hun eigen leven eventjes kunnen spelen en rijden- verdienen goed aan ons.
Niets fijner dan die vrolijke kindergezichtjes, soms ook doorspekt met een traantje, een pijntje, een verdrietje, een boos gevoel, maar zolang het een -tje blijft is er geen wolkje aan de lucht.
Of toch….. teveel (échte) wolken verbergen geregeld de zon…..Het mag gerust een graadje warmer….
De witte hoeve met romantische luiken en rode vensterbloemen, de grasbermen in de reusachtige hof, onze ‘verborgen’ woning, wordt slechts eventjes geleend, zon, zand, zee en rust incluis. En vooral die bende, terug zoals ooit, maar dan nog veel meer, is héérlijk. Iedereen is baas , en vele bazen samen zorgen voor fijne dagen.
opa en oma baard :-)
Samen op reis……..
Jubileum
Binnenkort vier ik mijn ‘éénjarig bestaan’.
105 heb ik er geschreven, dus grof gerekend bijna één om de drie dagen. Met (te)veel zoekwerk ontdek ik dat ….
Als ik op 1 augustus 2016 plots een blog-vertel-kriebel voel opborrelen, waag ik de puur onbekende sprong in het diepe. Ik weet enkel dat ik graag vertelseltjes schrijf en deel….
Ik ben sowieso al een babbelaar, nu nog via het toetsenbord met een leeg scherm??
Er zijn waarschuwende stemmetjes dat het niet simpel is om ermee door te gaan, maar ik deed het toch maar, een vol jaar lang. Met enige fierheid gun ik mezelf een vederlicht pluimpje:-)
Heel, heel, heel erg langzaam leer ik een piepklein beetje blogwereld kennen. Ik ken zowaar….. 0.683%…..
Ik droom van stralende, overzichtelijke, originele, eerlijke, onbevangen, met foto’s gekleurde verhalen. Soms spiek ik heel even bij ‘medeschrijvers’, en bewonder ik de stijl, de prachtige lay-out, verrassende elementen, maar….. ik zou begot niet weten hoe je dit realiseert, hoe je zo’n parel tovert, hoe je reacties krijgt, kortom hoe je creatief léért bloggen. Ik ben en blijf een blogdummie.
En toch…. toch ben ik blij met mijn geheugensteuntjes, met mijn geposte (zomaar op het net, oh wee!?) herinneringen , met de foto’s die ik er tussenin kon mikken.
Ik lees en herlees mezelf, kan ook een fijne tijdsverspilling zijn :-), en zo drijven verhalen uit ‘een ver verleden’ (want mijn geheugen is een ramp met een hoofdletter) voor heel even terug naar de oppervlakte en geniet ik nog een keer van boeiende en minder boeiende dagen.
Misschien moet ik toch maar proberen mijn tweede jaar in te gaan…..
Regen, zon en sneeuw
De dag start nat.
Manlief en ik hebben grote plannen, we ‘willen’ het huis schoon maken, we gaan klussen, de hof is hoognodig aan een maaibeurt toe, we zullen ons vooral nuttig maken.
To-do-lijstjes worden langer en dringender…..
Dat is althans de bedoeling tot we rond de middag ontdekken:
de dag wordt zon-vol. De ijverige werkdag droogt samen met het nat op.
Klussen blijven op het to do-lijstje plakken, was blijft liggen, huis blijft vuil:-)
De fiets lonkt, gaan we?? Ja, we gaan! Enige twijfel blijft uit.
We rijden 40 km langs jaagpaden, fietspaden en stille paden. Door bossen, weiden, onkruidbloemen langs de bermen. Prachtig witte, paarse, rode en witte tinten.
De overige kms genieten we van autoluwe straatjes.
Manlief kent de wijde omgeving op zijn fietsend duimpje.
Voor mij- een dummie in oriëntatie en herkenning- telkens opnieuw een verrassing. ‘Reden we hier al’?? ‘Hoe ken jij toch al die verdoken paadjes’??
Toegegeven, hij fietst hier al 50 jaar rond, ik amper 40 jaar…. Excuses aanvaard!
Een veerpont brengt ons naar de overkant, de watertocht mag graag veel langer duren… Maar het terras op hoogte, met uitzicht op het water en een ijsje, lonkt én smaakt.
Op dat terras worden kiemen gelegd voor een nieuw ideetje/droompje/plannetje.
Werken we het verder uit? Of bloedt het dood? De tijd zal het uitwijzen 🙂
Goed genesteld in het zadel ontdekken we:
de dag in de sneeuw. De wind blaast de stuifblaadjes in het rond. We fietsen feestelijk doorheen een massa witte vlokken.
Bijna 40 jaar geleden schaakte manlief me naar deze groene omgeving. Ik laat de prachtige Vlaamse Ardennen achter, om hier een verrassend mooie streek (goede gids inbegrepen) te ontdekken. En laat deze omgeving nu ook veel fietsvriendelijker zijn dan de pittige ups en downs in mijn geboortestreek.
Giethoorn, we still love you!
Uitpakken….. post ledigen….praatje met buren… kater verwennen, na zijn 3 x 24 eenzame uren….
Drie dagen eerder.
Met de belofte van hevige-regen-dagen in Wolvenga vertrekken we goedge’muts’t (want ook die zal nodig zijn, het belooft immers amper 15° te worden…) richting Friesland.
We voelen ons vooral welkom!
Ooit waren we er ook, nog niet eens zo heel lang geleden…
We zijn inspiratievol en kiezen… voor hetzelfde hotel.
De serviceflatjes- zonder invulling, want oudjes ontbreken daar- krijgen een hotelbestemming. We ontdekken er het comfort van extra steuntjes in douche en toilet, in het keukentje en naast de zetel.
Alvast een oefening voor later, in een ‘hopelijk nog verre’ toekomst?!
Deze keer hebben we vrienden meegetroond, want de omgeving daar is zo super, het eten zo lekker en de vele steuntjes zo handig.
De 300 km worden dapper overbrugd, want daar…. daar gaat het regenen.
Onverwacht fietsen we er -net toegekomen- nog een flinke, droge toer doorheen prachtig gebied, want morgen…. morgen gaat het regenen….
Enkel manlief vermijdt voorlopig nog de E-bike, hij moet doorbijten met al die ‘electriek’ rondom hem.
Ons hart bleef een stukje achter in Giethoorn. Zo waterrijk, zo bloemrijk, zo romantisch, zo rietrijk, zo brugjesrijk, zo terrasjesrijk, zo liefrijk, zo…. rijk!
De volgende dag start zonnig, we moeten tempo houden!, want tegen de middag gaat het regenen, ja, écht regenen…. Maar de zon houdt even flink vol als die vier paar trappers!
Die trappers krijgen stress, want we moeten de boot halen, de fluisterboot die ons doorheen het prachtige gebied zal loodsen. De boot is bevolkt met 8 chinezen en deze 4 vermoeide trappers, die het nipt hebben gehaald, met dank aan onze dynamische fietsgids.
De bootgids verhaalt grappig en boeiend in onze taal én in het Engels, waarna een Chinese vertaling volgt. Slechts één dame kent Engels, en toch vlot onze conversatie tijdens het rustpunt op de uitkijktoren, temidden de rietvelden, de boot even aan de kant gemeerd.
Met gebaren, vriendelijk lachen en vreemde klanken begrijpen we dat muntblaadjes op de voorhoofd migraine geen kans geven. Zeker een poging waard!??
Giethoorn, we still love you, en nog een extra stukje hart blijft achter…
De charmes worden nu verdeeld onder ons vieren. Een terrasje pal aan het kabbelende water helpt watertanden.
Ja, de volgende dag zijn ze daar eindelijk….de beloofde regenbuien. De regenradar helpt ons een droger gebied uit te vissen: Woerden, de hoofdstad van het groene hart van Nederland. De vele sloten, romantische rieten daken, ongerepte natuur, het grote meer, de lekkere appeltaart, groene autoloze kronkelbaantjes, het zelf te trekken veerpontje (ideaal voor armspieren, die bij het fietsen wat ondertraind geraken), en jawel….. de vaak stralende zon , die de windvlagen helpt verdoezelen, zorgen voor nieuwe (wind?)energie, die we meenemen naar huis.
We kunnen er weer even tegen, tegen de dagelijkse drukte.
Onze bovenburen , we love you!!
Nu en toen….
‘Trouwen is houwen’, de belofte maken mijn nichtje en haar vriend.
Samen met hen genieten wij van een spetterend feest, met mis, receptie en avondfeest, alles erop en eraan.
Een feest vol fun, vol lekker eten, vol ontroering, vol warmte, vol liefde, vol leuk gezelschap.
Vol jong volk ook, dat danst en springt op het ritme van de muziek, dat geen last heeft van oren (bij keiluide muziek) en spieren, dat uit den bol mag en kan gaan.
Mijmeringen worden vlot gekatapulteerd naar bijna 40 jaar terug…..
We zijn pril en jong, amper de studentenwereld ontgroeid. We doen verwoede pogingen om ons groentjes-gezag waar te maken voor een bende woelige jongeren. Nog geen cent hebben we verdiend, de uitgestelde lonen worden pas maanden later uitbetaald.
Ook toen al bespaarde de regering, of deed toch pogingen tot, op kap van de werkende bevolking….
Vader moet inspringen om een simpele boekentas te kunnen kopen…
En toch willen we trouwen, niet langer 80 km uit elkaar wonen, na die gezellige Leuvense maanden samen. Goed bedoelde aanraders om toch nog wat te wachten, om eerst te verdienen, om de leeftijd zijn tijd te geven, om …. worden in de wind geslagen.
We vinden nog een ‘plekje’ om te vieren, en overtuigen schone en andere ouders.
Als een late puber verzet ik me tegen alles wat klassiek, deftig en in onze ogen ‘gemaakt’ is.
Neen, wij willen geen taxi’s, neen, wij willen geen (soms zatte?) nonkels en tantes erbij, neen, wij willen geen chique bedoening (ook al komt het geld niet uit eigen zak), neen, ik wil geen duur kleed, neen, gehuurde kostuums hoeven voor ons niet, laat staan die moeilijk te stroppen dassen…
Wij willen op onze manier vieren, met onze vrienden, met onze ideeën.
Pas veel later besef ik dat (oudere) pubers eigenlijk vooral egoïsten zijn….en dat ouders best wel toffe voorstellen hadden…
De gesprekken met de families verlopen soms stroef, we zijn duidelijk te jong en te alternatief…
Maar een compromis wordt gevonden!
Ik ga samen met bijna-man-lief mijn trouwkleed kopen. (geen verrassing dus meer voor hem in petto, maar zo klinkt onze droom) Het wordt een romantisch, wit kleed in Indisch katoen, opgevrolijkt met kanten boordjes, een kleurige puntsjaal maakt het geheel minder wit.
Wij gaan voor een kleurrijk nieuw leven.
En neen, geen speldjes of bloemen of hangers in mijn losse lange haren, ook geen hoed, ik wil me vrij en speels voelen als een vogel in de lucht (Merlijn de tovenaar wist het al), zoals het een moderne hippie past. Ik ga niet naar de kapper, noch naar de visagist, ik ben in 5 minuten gekleed voor ‘mijn dag’, puur naturel.
‘Onze dag’ wordt prachtig, buiten is het ijzig koud, maar we genieten echte warmte, veel liefde, speelse danspassen, superleuke sketches en fijnzinnige speeches, ook wij springen en gaan uit den bol.
We dartelen de puber-tijd buiten en nieuwsgierig stappen we de ‘volwassenenwereld’ binnen.
Sorry, schone en andere ouders, we waren jong en egocentrisch, maar jullie gaven ons een gewèldig fijne dag, waar we nog steeds erg dankbaar voor zijn.
Ze nemen ons niets kwalijk, ze tonen veel begrip, de spanningen ebben weg en komen ook nooit meer terug! We zijn groot geworden 🙂
Ze kunnen het niet meer lezen of lezen het gewoonweg niet meer……
