Doorheen een prachtig weids landschap, doorspekt met helgele koolzaadvelden, rijden we richting Weimar.
Weimar is niet enkel gekend vanwege zijn voetbalgekke urinoirs (zie)
Hoewel… we ontdekken er ook een super-leuk vrouwentoilet, ik bespaar jullie de foto.
Ons hotel ligt een tweetal km verwijderd van het centrum, maar met de fiets doorheen het grote prachtige park wordt een heerlijk beleven op zich. Het stadje is gezellig, kleurrijk, vooral de huizen geven een speels authentiek effect.
Drie to do’s staan op ons programma, er is veel meer te zien, Wikipedia wijst je met plezier de weg en Googlemaps de route. .
Vlot vinden we het groene fietspad en rijden verloren in de imposante tuinen van kasteel Belvedere, de zomerresidentie van de hertogin Anna Amelia. De buitenkant oogt prachtig en majestueus. De binnenkant is hertog-lijk rijk en luxueus. Jammer dat de kamers niet overal zijn ingericht om het rijke verleden te leren kennen, het is grotendeels een museum. Maar de namaak-marmer-wanden geven een prachtige verfkunst weer.
Grote ramen tonen een schitterend uitzicht, hij krijgt de slaapkamer met uitzicht op de oprijlaan en de stad in de verte, zij krijgt de kamer met uitzicht op de sierlijke hoven.
Hij moet in het oog houden, zij mag genieten.
Ik begrijp en leef even mee in die ‘goede oude tijd’, maar zie vooral – in mijn ogen- veel overbodige (?) weelde.
Met bevroren handen we terug richting centrum, muts en handschoenen waren géén overbodige luxe geweest. Zijn we wel degelijk mei?
Als je in Weimar bent, MOET je binnen springen, en liefst wat langer, in Crêperie du Palais, , het verhaal lees je via de link. Lekker en gezellig een pannenkoek eten, je laten bedienen voor de vriendelijke Fräulein, even in Frans-Duitse sferen vertoeven, écht tijd nemen voor deze verwennerij is een over-heerlijke must.
Nadat we de overdadigheid hebben geproefd van het kasteel uit de vorige eeuwen, kiezen we nu voor de minimalistische trent, een nieuwe levensstijl op alle vlakken. Studenten kunnen er hun creativiteit uitleven met verschillende materialen.
W Gropius is in 1919 de oprichter van het nieuwe denken, de architectuurschool van ‘scheppend vormgeven’.
Even rekenen maakt duidelijk dat deze stijl dus net 100 jaar oud is. In Weimar – waar alles ooit begon- opende in april 2019 het nieuwe Bauhaus, waar we de modernistische kunst niet altijd begrijpen, we voélen vooral temidden de kleurrijke en heel originele werken in het gloednieuwe gebouw, Bauhausstijl waardig.
We ontdekken er minimalistische, strakke en geometrische creaties, waarbij ‘vorm volgt functie’ het motto is. Pure materialen worden gebruikt, heel belangrijk is ook het SAMENwerken aan een totaalconcept.
Geen individualisme, en dat voelt fijn aan.
Niet enkel een kunststijl, maar een vorm van (be)leven
Wordt vervolgd.
