Ik ben vurige fan van Jabbertje, de figuurtjes zijn simpel én ook fijn om na te tekenen met de kleindochter. De tekst eenvoudig en actueel. Op facebook reken ik me graag tot één van de 83.570 medevolgers.
Neen, ik wil het niet hebben over de waarheid achter “ikdoewelmee” of ‘ikdoenietmee”. Hier In België is het chaos troef, politiekers spreken zichzelf dag na dag tegen, herformuleren de eigen woorden voortdurend alsof ze telkens opnieuw dé waarheid verkondigen, virologen gaan in stiltestaking, je zou voor minder het Noorden kwijt raken. Zo ver ben ik dus momenteel….
Maar Jabbertje zou mijn onderwerp worden, Jabbertje met een duidelijke mening, altijd warm, zacht en eigenwijs, vrolijk vertolkt door het meisje met de schattige sprietjes. Facebook is een medium waar je kan goedkeuren, afkeuren, meedenken, gal spuiten. Uiteraard ben ik voor vrije meningsuiting, we leven in een democratie, maar als je dit leest dan vraag ik me toch af
reacties op facebook
of die taal echt niet anders kan waarom de manier waarop gereageerd wordt niet met respect kan gebeuren zelf word ik er ongemakkelijk van en dan heb ik de meest aanvallende ‘rijke woordenschat’ nog veilig op het medium achter gelaten
Ik blijf haar trouwe volger, reageren doe ik nooit, reacties lees ik niet langer.
Een fijn, kletsnat WE! Voor de natuur een voltreffer.
We ontdekken Breda met hele brede lanen en prachtige omgeving. Buiten is het snikheet, hoogzomer in september, maar tussen de vele bossen is het aangenaam fietsen.
De ‘lekkere’ bloemen tronen me binnen in de gezellige foodmarkt met mooi interieur. Bierflesjes krijgen dubbel doel, eerst lekker, vervolgens kleurrijk.
Zelf heb ik een zwak voor begijnhoven, er straalt rust en sereniteit. Je even terug wanen in wat voorbij is garandeert een nostalgische sfeer. In België vinden we er nog in vele steden, Nederland heeft er nog amper twee, Amsterdam en Breda. De huizen staan rond de ‘bleekweide’, waar in een ver verleden eigen linnen én voor derden werd gebleekt. Onder invloed van de zon krijgt het linnen een frisse geur en blanke kleur. Nu is die ruimte omgetoverd tot een door de stad perfect onderhouden kruidentuin, meer dan 300 soorten met bijhorende naam. Het rozenkransje of Antennaria dioica ligt er op zijn heilig plaatsje. Er wonen nu enkel vrouwen, gescheiden, single, weduwe….. Op de foto zie je de laatste twee begijnen. De glazen bol weerkaatst de stilte.
Het is prinsjesdag in Nederland, de halve bevolking kleeft aan het scherm, vandaar de rust in de stad wellicht. We waren ons ‘van geen kwaad’ bewust.
We laveren doorheen het prachtige Mastbos, méér dan een bezoekje waard! de verdere heidebossen, die beschermen tegen de soms ongenadige zon. We hebben reuze-dorst in Dorst, we vinden er niet direct een rustplekje, tot onverwacht houten zetels opduiken, de overburen van deze schaars bewoonde wereld hebben die er geplaatst voor de vermoeide bezoeker, tafeltje incluis. De joviale bewoners zitten in eigen hof aan de overkant, roepen ons toe ‘geniet het prachtige plekje’, en dat is het!, en ‘de koffie komt er zo aan’, maar die blijft uit. Een babbel leert ons dat er een connectie is tussen onze stad Sint-Niklaas en Breda, via het oorlogsverleden. Vele vluchtelingen trokken in 1940 tevoet! uit Breda hierheen om in een school onder te duiken, tot Duitse bommen de school volledig vernietigden, veel te veel slachtoffers. Het monument in de Gasmeterstraat, dat wij nog nooit ontdekten, schande!, als stille getuige.
In de voormalige boswachterij (in Dorst, jawel) botsen we op Beum, een monumentaal pand met mooie tuin, waar lekkere kokosijs en ananas ons wordt aangeboden door mensen met een licht verstandelijke beperking, die moeilijk een plaatsje op de arbeidsmarkt vinden. Het initiatief is meer dan een stop waard. Het blijft een stille droom om op zo’n locatie vrijwilligerswerk te kunnen doen….
De combinatie van beide fotootjes is écht wel broodnodig. Kijk goed je ogen uit! 🙂
Hoofd omhoog, neus in de wind, voeten op de trappers, frisse lucht stroomt binnen, ogen be- en verwonderen. Stukjes kroost en kleinkroost leiden ons de groene wereld rond Drongen binnen. Er staan 40 kms op het programma, langs Bellem, Lotenhulle en Nevele, maar ‘oma, als papa over 40 spreekt, worden het er altijd meer’, zij krijgt gelijk, we trappen er 47. Ook die jonge voetjes, dikke pluim van oma én een heerlijk terras en gezellige zeteltjes met ijs, drankje én twee grote trampolines verdiend. Plots lijkt elk spoor van vermoeidheid verdwenen, en springen en buitelen ze er eindeloos op los.
Kleinzoon rijdt altijd op kop, hij heeft onuitputbare wielerbenen, aardje naar zijn vaartje. Zijn cross tegen oma wint ze niet, batterij noch stevig enthousiasme van mijn kant helpen. Ik zie op mijn schermpje hoe hij vlot de 28 km per uur haalt, uitgeput moet ik bekomen, hij straalt trots en blijheid, geeft geen krimp van vermoeidheid. Het licht-gewicht speelt in zijn voordeel, monter ik mezelf op. Dan maar weer gaan lijnen?! Of is het toch gewoon de leeftijd?! Ik houd het op het tweede. Magere troost.
Kleindochter houdt dapper vol, het tempo van het jongere broertje ligt net iets te hoog, geen ramp, oma past zich met veel plezier aan en laat de mannen de kop trekken. Op km 42 lijkt ze te begeven, de donderwolk op haar gezichtje spreekt boekdelen, ‘die papa ook die zich nooit houdt aan zijn belofte, ze zijn al 2 km overtijd’….. Oma geeft graag een duwtje in de rug, met den elektriek is dat een peulenschil, hij trekt graag voor twee, we vliegen vooruit, en komen allen samen bij de eindmeet. Geslaagd!
Oh, it’s such a perfect day I’m glad I spent it with you Oh, such a perfect day You just keep me hanging on You just keep me hanging on (Lou Reed)
Heerlijk geïnspireerd door de prachtige fietsblog in de Zak van Zuid-Beveland van Matroos Beek, kiezen ook wij een zon-trap-vrij-dag uit.
Als vurige fans van de ANWB fietsgidsen hebben wij alle acht exemplaren in ons bezit (voor geen geld). De boekjes dekken samen volledig Nederland, elk met ongeveer 30 prachtige (de eerste tegenvaller moeten we nog doen?) fietsroutes via het knooppuntennetwerk. Wij lijken wel een levende reclame, fietsvrienden kopen ze nu aan, na een route met ‘onze kennis’.
De keuze valt, je weet wel, met dank aan Bea, op de Bloemdijkenroute, die wat kort uitvalt (34 km), we breiden ze dus zelf verder uit tot een mooie 50 km.
Snel een parkeerplaats zoeken in ’s Gravenpolder, vlak aan de kerk, de fiets opwippen en vertrekken onder een stralend blauwe hemel. We hebben er echt zin in. Doorheen rustige polders en kleine dorpjes vinden we een rust-eet-plekje bij Koek en Leut in Nisse, met een beschermd dorpsgezicht op het groene kerkplein en een prachtig oud centrum. De klokken van het mooie kerkje verwelkomen ons feestelijk. De oude Vaete, de vroegere dierendrinkplaats, is er nog steeds. Even heel jammer als een stevige motard de rust komt verstoren, tot de man heel erg sympathiek blijkt te zijn, en we de lawaaierige aankomst best wel willen verdragen. Daar gaat het vooroordeel….
I love Zeeland
De vele dijken zijn stille getuigen van de verovering van de mens in de middeleeuwen op de zee. Kleurrijke bermen verklaren de naam van deze fietsroute. In Ellewoutsdijk, in het Zeeuws Ellesdiek, bleven -ondanks het oorlogsgeweld- nog oude woningen over, die het dorpje heel sfeervol maken. De stilte is hoorbaar. We luisteren, staan stil, muisstil, genieten pure rust. Geen kat te bespeuren, op die oude grijze na, die even komt flikfooien, blij met een levende ziel. Waar zijn de meer dan 400 inwoners?!
Buiten het dorpje gaat de weg steil omhoog met een weids uitzicht over de schorren en de Westerschelde als beloning. Terneuzen, Vlissingen en Breskens aan de skyline.
Via Oudelande, Baarland en Hoedekenskerke fietsen we de Brilletjesdijk over. De Welen, in het verleden ontstaan door dijkdoorbraken van de zee, liggen er als brillenglazen rustgevend naast elkaar. Bijzondere vogels kan je er spotten.
Geen Zeeland zonder een terras aan het water. “De Landing’, in het meest Zuidelijk punt van zuid-Beveland, wacht ons gastvrij op met het mooiste tafeltje op de eerste rij (wie even geduld heeft, wordt altijd beloond) en een prachtig uitzicht over de Westerschelde en zijn grote (vooral) MSC gevaarten. We besluiten tot aan het water te stappen, de golfslag te horen. Vanop ons zitje zagen we hoe andere mensen het ons voordeden. Het lijkt veilig. Dat diezelfde mensen hun schoenen hebben uitgedaan was ons ontglipt. We wagen ons steeds verder, tot we bijna volledig wegzakken in het dikke slib, op kousenvoeten keren we snel onze kar. Schaarse graszoden doen dienst als schoen-oppoets, het mag niet baten, het lukt matig, wat.een.viezigheid! Schuren over de pedalen helpt ook een beetje. We vermijden de meewarige blikken in onze richting…..
Langeweegje (wat een mooie dorpsnaam) brengt ons terug naar de auto. Het dagje zee, groen, polders, veel fruitteelt waar de peren in grote houten kisten zomaar voor het grijpen liggen, wij gedragen ons!, de frisse lucht, benen in voortdurende beweging, schaapjes in alle maten en gewichten, knusse dorpjes en heel veel dijken hebben ons meer dan aangenaam verrast. Samen met de blog van matroos en de boekjes een échte aanrader.
De grote starters H als klein bewijsje dat ik de nieuwe blogoutfit met vallen en opstaan begin te snappen. En de grote L kreeg ik zomaar, gratis voor niets bij, en krijg ik niet meer weg….. Om dan te ontdekken dat bij lezen op de smartphone de beide grote letters zelfs compleet verdwijnen…. Begrijpe wie kan.
Er was eens, 70 jaar geleden, nog voor ik iets van leven wist, een hij die besloot zijn zij ten huwelijk te vragen. Zij antwoordde met ja, en ze leefden nog lang en gelukkig. Maar nu loop ik ver vooruit op de feiten. Mijn verhaal stopt hier nog niet.
Mijn ouders waren genodigden op het feest, zoals het toen (en nu nog) heette. De mannen waren vrienden, al enige jaren. Bij een trouwerij hoort een cadeau. Mijn ouders gingen het zoeken in de Provence, en vonden ‘hun ding’. Het hoorde bij de tijdsgeest, bij de Franse sfeer, bij wat zij en hopelijk de ontvangers leuk vonden. Hij en zij kregen kinderen, vier in totaal. Mijn ouders kregen kinderen, vier in totaal. Hun dochter en ik worden beste vriendinnen. Ook al kom ik er als kind geregeld aan huis, mij is het cadeau nooit opgevallen. Als kind hecht je geen waarde aan ‘prullerijen’. Ik had er totaal geen weet van. Vriendin en ik verliezen elkaar uit het oog, zoals zo vaak wanneer kleine kinderen het huis én onze aandacht opeisen. We leiden een eigen leven, weg van de thuisstad, ver weg van elkaar.
Hij en zij dragen grote zorg voor het geschenk, ook toen hij er niet langer was, bleef het als pronkstuk op haar kast staan. Tot ook zij vertrekt naar het eeuwige leven.
Ondertussen vinden vriendin en ik elkaar onverwacht terug, en rakelen de oude vriendschap terug op. Zij ruimt het ouderlijk huis op, een emotionele klus, met vallen en opstaan.
Gisteren zag ik vriendin terug, ze heeft een verrassing voor me mee, het 70-jaar-oud Provencaals kruikje met 8 kleine potjes, onbeschadigd, met veel liefde ooit gegeven én verzorgd. Van ouder aan ouder, doorgegeven nu van dochter aan dochter. Wat ooit door de handen van mijn ouders ging, lang voor ik leven kende, krijgt hier nu na al die jaren een plaatsje op de kast, niet toevallig een erfenis van de eigen thuis.
Ontroerd krijg ik het in handen, speciaal voor mij heeft vriendin het bewaard. De emotionele waarde is heel groot, net zoals het retro-aspect. Het is een prachtig geheel, met een lange geschiedenis.
Als vriendin me dan ook nog een lange brief bezorgt, ooit heel empathisch geschreven door mijn eigen moeder aan haar moeder bij het overlijden van haar man, raak ik even de kluts kwijt. Dat handschrift, die mooie sierlijke letters, die lieve woorden, want schrijven kon ze!, ondertekend met haar naam…..
Als de klokken der herinnering luiden, wordt het Zondag in het hart (Peter Sirius)
Ai neen, wat ik geregeld op andere blogs las en waar ik als de dood voor was, is gebeurd. Mijn schrijfsels krijgen een andere lay-out en als bloganalfabeet kan ik hier uiteraard niet mee om. Iets met blokken, met navigatie, en ik ontdek maar niet waar ik foto’s kan invoegen?! Waarom het een tevreden mens moeilijk maken? En help, waar zijn mijn foto’s heen? Geen media te bespeuren…. Tijd brengt raad, denk ik dan maar weer…… Maar het humeur wordt er niet beter op, ondanks de stralende zon die ‘maan’dag bekoort en ons heel fijn gezins-WE. Twee mensen samen worden ook maar één keer in het leven 130. Vooraleer me met verjaardagswensen te overstelpen, het duurt nog wel een paar maand, maar er is niets mis toch met een tweede ‘viering’ in sombere herfsttijden dan?!
We waren er al, maar blijven gecharmeerd door Archeon, het opnluchtmuseum ten Zuiden van Alphen aan de Rijn, dat ons doorheen de prehistorie, de Romeinse tijden en de Middeleeuwen loodst. Een ‘doe-en beleef- museum’ , dé meest verrijkende manier om kinderen geschiedenis op een speelse wijze te helpen ontdekken.
We voelen ons ridders, schakelen over naar Vikings, leven als Romeinen in de prachtige villa’s. Overal wordt gespeeld, verteld door acteurs/vrijwilligers die onze wereld van GSM, digitale fotografie, TV, materiële rijkdom totaal niet lijken te begrijpen. We eten een hap in de Romeinse herberg en sluiten af met een pannenkoek in het klooster, waar de Franciscaan ons wegwijs maakt in zijn geschiedenis, zijn dagen van zorgen voor, toewijding en armoede. Waarna hij ons de weg wijst naar de lekkere hap en drank 🙂
De gladiatorenopvoering brengt de jongens in the mood, met een houten zwaard in de hand blijkt élke open plek in het park dé ideale uitdaag-plaats. Oma en kleindochter maken een vilten armband en beseffen hoeveel tijd zo’n ogenschijnlijk eenvoudig kleinood vraagt. Diepe buiging.
Kinderen stappen beetje angstig de donkere rieten hutten binnen, waar amper speelgoed en vooral geen enkel spoor van comfort is. Hoewel….. de pijl en boog de ogen uitsteken, ‘dat is pas leuk om in huis te hebben’. Houten boomstammen met zachte vellen worden ‘eventjes’ verkozen boven het eigen bed met warm fantasierijk dekbed.
We waren er vorig jaar al, toen schreef ik er een blogje over. Met de klassieke editor. Duim!
Mijn ervaring op Tripadvisor toen spreekt nog steeds voor zichzelf: “We waren er met twee kleinkinderen van 8 en 10 jaar. Jong en oud vond het leerrijk, het park is heel mooi onderhouden, spannend, boeiend en interessant. Mannen en vrouwen in de klederdracht uit die tijden vertellen hun verhaal, vanuit de ‘ik-persoon’, geven enthousiast en vaak grappig de uitleg. Je waant je echt even ‘terug in de tijd’. Het spektakel met de ridder en de gladiatoren is heel erg de moeite! We komen zeker terug want zelfs één dag is eigenlijk onvoldoende om het allemaal te beleven. Ook een aanrader zijn de overheerlijke pannenkoeken in het klooster. Met mooie kruidentuin.”
Om ook in C-tijden een klein feestje te bouwen, was de hele bende paraat, het was geZellig, Zonnig, Zalig, Zot-fijn, zeer leerrijk.
Wij keren terug, beloofd, de tijd was veel te kort.
Met veel geknoei toch de kleine ridder in beeld gekregen.
………stipt op tijd voor klas doe ik vandaag lekker niks en luidt uur noch bel
Een fijne start aan jong en oud, een spannend schooljaar.
Het klokje in het fietswiel ontdekte ik in een restaurantje in Limburg, en charmeerde me direct, want ook al ben ik een vurige tweewielerfan, de tijd fietst veel te snel voorbij.
Sorry, ik was niet slim genoeg om het flesje en de verloren blauwe dop eerst even uit het zicht te plaatsen. Het leven zoals het toen was…..
Er wacht een drukke planning. Too much to do.
Limburg heeft zoveel te bieden, de oudste kleinkinderen zijn er klaar voor, klaar om te ontdekken, te kijken, sorry zien, te genieten.
De lange rit is er nog net iets teveel aan, maar als je ergens wil geraken, moet je ‘afzien’. Ze knikken braaf. Het gezag van om/pa.
De Kennedytunnel richting Antwerpen zet haar beste beentje voor, er is uitzonderlijk geen file.
Wandelen op ‘fietsen tussen de bomen’, wandelen in ‘fietsen tussen het water’, het Bokrijkpark en Labiomista staan op het programma. Klik en klik.
Too much to do voor één dag, daar hoort een overnachting bij, altijd super, ze krijgen een eigen kamer, uitgebreid ontbijt, en voelen zich groot.
In Bokrijk spelen we het interactieve Bruegelspel, ontdekken we hoe het verleden bewaard blijft in dit prachtige openluchtmuseum en weids park. Jammer dat Corona een stokje steekt voor het beoefenen van oude ambachten. Enkel de bakkerij is open, het bananenbrood is een échte aanrader!
Bokrijk
Kleindochter is heel verrast bij de wandeling ‘fietsen doorheen het water’, papa en mama zwaan en de zes spruiten komen heel dichtbij, blazen flink van zich af als een hond in de buurt komt, het is er niet druk en zalig zen genieten.
in de bubbel blijven
In een TV-programma leerde ik onlangs Koen van Mechelen uit Genk kennen, kan je nog volgen?
Hij werd beroemd bij het kruisen van kippen over heel de wereld.
Zijn 24 ha openluchtmuseum/park Biomista is gebouwd op de voormalige mijnsite Zwartberg (sinds 1910) en vervolgens de private Zoo (sinds 1970), waar mishandelde dieren uit circus en failliete dierentuinen werden opgevangen. Dieren konden er vrij rond lopen, maar subsidies ontbraken, de deuren moesten toe…..
Tot Koen er zijn kunstenproject, onder vorm van beelden en levende dieren, waar maakt. Het park opende één jaar geleden de deuren.
“Een tuin van orde en chaos, een arena van cultuur en natuur. Vanmechelen’s wonderlab.”
Architectuur, kunst, wetenschap en natuur gaan er hand in hand. Een kunstig geheel over de mix van het leven in voortdurende evolutie.
Met een audiofoon leer je het project begrijpen, ook al blijft kunst voor interpretatie vatbaar. In het park gaat de natuur zijn gang, struikgewassen en bomen krijgen er vrij spel, dieren hebben ruimte, veel ruimte op het oude dierenpark.
De alpaca stamt af van de dromedaris, deze heeft een dubbel immuunsysteem, en zou dus goed bestand zijn tegen virussen, ook “het” virus? De vraag blijft hoe deze immuniteit over te brengen op de mens?
Alles wordt door de meester himself duidelijk uitgelegd, ook de kinderen begrijpen én onthouden. Want op weg met mensen uit het onderwijs betekent gegarandeerd een toets als toetje.
Hij wil locaal globaal maken, en hoopt glocaal te bereiken.
Het park staat voor rust, boeiende levensvragen, overheersende natuur, kunst die mooie plekken krijgt én aanspreekt, prachtige bruggetjes, een leerrijke kuierdag.
Kruising tussen aap en uil. De aap staat voor vrolijkheid en elegantie, voor gevoel, de uil waakt en straalt intellect uit. Kruisen en verbinden staat centraal in Koens denken. Op de achtergrond zie je villa UpUnDi, de Open University of Diversity
In de krant de Standaard stoot ik onverwacht op eigen bloed.
Het schooljaar komt eraan, ‘as a strange new world’. Hij trad zoveel jaar geleden in moeders voetsporen, zelfde vak, zelfde job, andere school, andere klassen.
Ook mijn enthousiasme in de klas (uit een ver verleden?, neen toch!) en begrip naar het jonge volk gaf ik hem met plezier in de genen door.
Hij gaat ervoor, 1000%, ook al klinkt dit totaal onredelijk binnen ons vakgebied.
Dit jaar wordt anders, via een lezersbrief kruipt hij in de ‘rode’ pen en verwoordt zijn denken, de vele vragen bij wat jongeren (en hem en vele anderen) te wachten staan.
We leven in een land van vrije meningsuiting. Pro en contra. Rechts en averechts. Ja en neen.
Wat ben ik voor mezelf – een mens mag al eens flink egoïstisch zijn- blij dat het pensioen hier een paar jaar geleden aanklopte. Het mee-leven met jong, ouder, oud is een blijvertje, een doordrijvertje, een schrijvertje waard.
Het vooruitzicht om een heel jaar lang een mondmasker te dragen en fysiek afstand te houden tot leerlingen is niet hoopgevend. Virologisch klopt het. Veel klaslokalen zijn behalve klein ook moeilijk te verluchten. De virusverspreiding zal verhinderd worden door iedereen te maskeren. Maar het lesgeven wordt danig verstoord door de maatregelen.
Lesgeven is niet concrete leerstof overbrengen, dat kan een Youtubefilmpje minstens even goed. Lesgeven is enthousiasmeren, zin laten krijgen in je vak en tegelijk het proces van de leerling gadeslaan. De afstandsregels in combinatie met de mondmaskers zijn een aanslag op dat lesgebeuren, dat totaal ontmenselijkt wordt. Mimiek valt niet meer af te lezen van leerlingen, die nummers worden. De communicatie tussen leerkracht en leerling raakt verstoord. In de eerste plaats anderstalige leerlingen worden minder verstaanbaar als ze in klassen waar alle ramen openstaan, moeten opboksen tegen het lawaai buiten. Als leerkracht wordt het onmogelijk het proces van leerlingen te volgen. Je wordt veroordeeld tot frontaal lesgeven. De facto verwordt het lesgeven tot afstandsonderwijs ter plaatse, maar dan in oncomfortabele omstandigheden.
Na een dag lessen volgen met mondmaskers op wordt het leerlingen niet gegund het masker af te zetten in de stad Brussel of op het openbaar vervoer. Het wordt stilaan een zware straf voor de jongeren, die amper ziek worden van het virus, maar wel hun sportactiviteiten, festivals en feesten geschrapt zagen.
In landen als Nederland, Denemarken of Zweden is een mondmasker in de klas niet verplicht. Als er geen substantieel verschil is tussen het aantal besmettingen in Vlaanderen en die landen, kan de mondmaskerplicht en afstandsregel dan niet sneuvelen ten voordele van iedere leerling?
Dreigend komt het wolkendek op me af. Vijftig tinten grijs, spannend en betoverend.
De eenzame kraan kent geen angst, dé getuige van het scheepsbouwverleden in Temse, ondertussen kreeg hij de titel van beschermd monument dat hulde brengt aan schoonvader, twee schoonbroers en nog vele andere boelwerf-arbeiders.
Voor wie te bezorgd zou worden, empathie kan grenzeloos zijn, net intijds geraak ik veilig binnen vooraleer de bui met volle kracht over me losbarst.
Kleinzoon is jarig, een feestje in beperkte kring, rond de tuintafel. Ik heb -uiteraard- het cadeautje mee, een vermompakje. Hij is vurige fan, vooral van het brilletje en staat er schattig grappig mee. Ook de chocoladetaart rond hetzelfde thema smaakt heerlijk zoet en heeft écht betoverende kracht. Laat kinderen maar rustig verdrinken in idolen.
De bijhorende toverstokken van de wijze jongen met bril worden uitgepakt, hij spreekt vreemde klanken, het voelt Engels aan. Ondertussen weet ik hoe ik moet ‘verdwijnen’, wanneer Harry zijn beschermdier oproept met Expecto Patronum. Ook Riddikulus of iets dergelijks klinkt vrolijk uit zijn eeuwig kwebbelend mondje. Ik leer bij. zelf ben ik geen HP-fan, meer nog, noem me gerust een analfabeet in die fantasiewereld.
Nonkel heeft een (echte) hond die Beer heet, nonkel geeft een (pluchen) beer die Hond heet. Ze mogen beiden op de foto.
Bij de uitstap naar Duinrell geniet hij een grote suikerspin, zalig zoet, een pure marteling voor de gave tandjes. Geen bestraffend Gods oog boven mijn keukentafel, oma is de zondebok, gelukkig geloof ik stellig in de wijze woorden van de Romeinse keizer Aurelius, toen al, bijna 2000 jaar geleden, “Niet alleen doen, maar ook laten kan zonde zijn“.
En Multatuli maakt het af. “Er is maar één zonde, gebrek aan hart“, en daar zondig ik dan weer niet tegen. Maak ik mezelf graag wijs.
Heerlijk vrij gepleit.
