Hij die smul-geniet of de cameravrouw?
Naar een zes-woord-uitdaging bij Marion.
Advertenties
Waarom wij Nederlandfans zijn?
- Prachtige dorpen bekoren. De uniforme stijl geeft rust. Er gaat een warme gezelligheid van uit. Geen chaos van verschillende stijlen.
- Dorpskernen en daartussen veel groen.
- Massa bloemen, in alle kleuren en varianten.
- De bank voor de huizen, waar misschien vele babbel-uurtjes worden genoten?
- Winkeltjes met snuisterijen, waar ik uren kan rondlopen en ontdekken.
- De fietspaden zijn S.C.H.I.T.T.E.R.E.N.D! Hier kan België véél van leren.
- Groen. Groener. Groenst.
Weid. Weider. ‘Weidst’. - Nederlanders zijn joviale, enthousiaste, vrolijke, spontane mensen.
Iedereen spreekt ons aan.
Een kaart openvouwen betekent dat hulp wordt aangeboden.
Zo vaak horen we ‘waar kan ik je mee helpen?’
En ‘wat kan ik voor je betekenen?’ (waarbij we eerst vreemd opkijken) - Veel water. Romantische bruggetjes.
- De pannenkoekenrestaurantjes, voor een zoetekoek als ik een hemelse heerlijkheid.
- Eethuisjes in ‘my style’
- Stranden met fijne paviljoens, geen hoogbouw die het uitzicht belemmert of drukbevolkte dijkstraten.
- Fietsen in alle kleuren, maten, voor 1, 2 tot zelfs 3 personen. Origineel. Traditioneel.
- Woorden als ‘astu’ en gezel’ 🙂
- Knus. Fijn. Sympathiek. Hygge. Vriendelijk.
- Broodjes kroket waar manlief van houdt. Voor een niet-vleeseter als ik minder aantrekkelijk.
- We begrijpen elkaar , ook al zijn er al eens misverstanden in woordgebruik :-)Uiteraard zijn sommige punten net zo goed van toepassing hier in België.
Laag-Holland
Wakker worden onder luid geroffel. Donder knalt in de oren, bliksem verblindt doorheen het glas en regen valt met bakken uit de lucht.
Maar het is vakantietijd, de auto wacht geduldig, fietsen op het rek, dat kreunt onder vele tonnen nat.
Dat belooft. Het autodak boven ons hoofd beschermt nog een paar uur tegen de uitbarsting. Tot we Akersloot bereiken, en het hotel binnen stormen, die andere storm laten we nog rustig even uitrazen. De warme gezelligheid van de open haard, we zijn toch putje zomer?, lonkt en droogt en helpt geduld een handje.
Fietsdagen zijn gepland en…. zullen doorgaan.
Hierboven hebben ze het begrepen, droge uitstappen worden ons gegund, maar de zon blijft de grote afwezige, tenzij we tevreden zijn met amper 128,45 minuten op deze dagen.
Nood breekt elke vorm van pessimisme.
Vier dappere fietsers trappen vier volle dagen telkens vier maal vijftig kilometer.
Door bossen en het schilderachtige Nederlandse platteland bereiken we Alkmaar. We missen het spektakel van de traditionele vrijdagse kaasmarkt, maar kuieren doorheen de sfeervolle oude stad , langs grachten en typisch Hollandse winkeltjes.
PUK-problemen na een moeilijke nacht, ondanks zalige bedden in een ruime prachtige kamer, veel stilte en rust, zorgen voor ochtendperikelen bij een uitgebreid lekker ontbijtbuffet. ….. Drie keer na elkaar toets ik een foutieve pin op mijn telefoon, versuft hersenbrein??, en ja hoor, PUK wordt geëist. Anders wordt het een ICT-loze, maar vooral een fotoloze vakantie, want dat is mijn ‘taak’.
En kunnen we dat aan? Neen!
De buurvrouw wordt verwittigd via mans mobieltje, zij gaat op zoek in ons huis, ik geef tips, juiste en foute, zij vindt en ik slaag!
Altijd leuk om uit te waaien op het water, de boot brengt ons naar Texel, waar we- pure nostalgie- terugdenken aan een vakantie-uitje met onze zoontjes in een ver verleden, in compagnie van trouwe eend Donald.
En weer slingeren we het eiland door. Drie seizoenen op één dag : lente, zomer, herfst.
Een paar WOW-ontdekkingen overvallen me, die momenten maken mijn dag schitterend. Even een korte adem-stilstand bij zoveel pracht, kijken en beleven, proberen vast te houden voor later en altijd. WOW!!!
Het schilderachtig dorpje De Waal is maar een paar smalle straatjes rijk, waar die rustpauze een must do is. De grote stokrozen langs de gevels van de huisjes maken het idyllisch mooi. WOW!!!
Een uniek leerrijk stukje Nederland ontdekken we in het historische erfgoed “de Zaanse Schans“. (bij Zaandam)
We wandelen doorheen de 18e en 19e eeuw. Typische huisjes, winkels en oude ambachten uit de Zaanstreek zijn hier bij elkaar gebracht. Een prachtig dorp, je moet het gezien hebben, maar de drukte moet je er voor lief bij nemen. We waren er echt niet de enigen….
Opmerkelijk is dat mensen wonen in dit openluchtmuseum. Ze houden een koffieklets in de achtertuin, rijden gras af, borstelen de dorpel, terwijl de toeristen rustig voorbij wandelen. Je moet het maar willen….
Wij fietsen terug de stilte, de polders van Wormer en Jisp, in.
Trekpontjes oefenen onze armspieren, hiervoor hebben we onze mannen toch mee? Voor heel even laten we het feminisme voor wat het is.
Volendam met zijn typische klederdracht, waar de tijd bleef stille staan, is een gezellig, maar flink uitgebaat havendorpje. Geef mij dan maar Edam, met zijn mooie grachten, trapgevels, leuke rustige pleintjes.
Mijmerend over zoveel ruimte, zoveel vrijheid, zoveel rust, zoveel moois, brengt de boot ons naar het authentieke fraaie Marken. In de 13e eeuw werd dit dorp gescheiden van het vasteland door een storm. Eeuwenlang leefden de mensen er van de visvangst, geïsoleerd. Tot in 1957 een dijk (die wij 62 jaar later over fietsen op de terugweg) werd aangelegd en het eiland tot een schitterend schiereiland omtoverde.
Ontspannen komen we toe in het kleine haventje, de wind volbrengt zijn taak grondig, waar ze bovendien fijne restaurantjes hebben, de hongerige maag eist ook zijn deel.
Waterland is zijn naam waardig , magnifiek en fietsvriendelijk. De houten bel roept pontjesvrouw én hond op om ons op onze wenken te bedienen en de overkant te bereiken.
In het dromerige Holysloot beklimmen we de smalle planken met gootjes waar de fietsbanden net in passen Geweldige naam toch!
Het vraagt enige oefening, maar na vijf groene slootjes krijgen we die kunst onder de knie en wordt elk overtochtje een fluitje van een cent.
Jawel, in Broek in Waterland hebben ze lekkere appeltaart in een mooi decor. En laten we dan alle vier échte levensgenieters zijn….
Nooit vergeten, die maag…..én de vriendschap!
Wijsheid in Texel.
Ergernisdag
Ik rijd naar de winkel en wil een karretje duwen, tot ik bijna struikel over….
Niet op de foto, de grote vuilbak die op 2 meter hiervandaan half leeg staat te glimmen…
Even verder springt een jong frivool koppeltje de auto uit, ze zoenen uitbundig, hoe mooi kan liefde zijn, tot ik ontdek……
Niet op de foto, de nummerplaat en de enthousiastelingen…..
Wandelen tussen uitgestrekte velden, zo (h)eerlijk??
Niet op de foto, mijn boze blik….
Met diezelfde boze blik stap ik verder richting groen, tot een vrouw me aanspreekt, geërgerd om zoveel vuiligheid?
Neen, ze zoekt haar 22-jarige dochter, die in een angstwekkende psychose verdwaald is, het bos in.
Of ik haar toevallig ben tegen gekomen? Ze heeft een wit truitje aan en een hondje bij. Man, broer en zoon fietsen gestresseerd de vele wegels door, zoekend, hopend, bang, ‘want ze is al twee uur verdwenen, en dit is nog nooit gebeurd’.
Voor zover het me lukt, probeer ik troostende woorden te vinden, ze vertelt over die vreemde wereld, over hoe paniek hun leven tien jaar geleden is ingeslopen.
Twee maal krijgt ze telefoon en vraagt me ajb te wachten, er klinkt wanhoop in de GSM, van beide kanten. Het tweede bericht doet haar in tranen uitbarsten, iemand heeft de dochter ontmoet, gezien dat ze niet ‘gewoon’ doet, en haar binnen gebracht bij de dokter.
Ze huilt, omarmt me emotioneel, bedankt voor mijn tijd en luisteren, ik ken het meisje, noch moeder, maar ween gewoon even mee.
Ergernissen smelten als sneeuw voor de zon.
Ik kan hier verder met mijn leven, zij moeten verder die duistere wereld in, oplossingen zoeken, waar oh waar??
Zon-dag
deels dag deels zon
man en zoon willen bergen klimmen
de Vlaamse Ardennen met veel testosteron
manlief moet nog wat dimmen
plan afgeblazen
tot een latere fase
maar de natuur blijft lonken
een kleine rit moet lukken toch
moed ingedronken
en snel vertrekken nog
we rijden op de Koningsdijk
fietsen op de oude linie
waar tijdens WO1
de dodendraad met 2000 volt
Nederland en België scheidde
nu links en rechts een groene weide
en daar verschijnt paviljoen ’t Schor
gelegen in het dorpje Paal
met boodschap heel royaal
gehoorzamen dus zonder gemor
het tochtje duurde 60 km
een ware energie-vreter
maar groen
het paviljoen
het zonneseizoen
heerlijk beleven
op het juiste pad begeven
en nu…. de pijp aan Maarten geven
Hoop
De puzzelstukjes vallen in elkaar.
De hoop bleek overwinnaar.
Met dank aan geduld.
We konden nog heel even vertrekken.
Richting Westhoek.
Waar onze genen het huis warm hielden.
Waar manlief tijd nam en rust vond
voor uitstapjes, bankjes en natuur
Waar koorts nog graag de touwtjes in handen nam
en Dafalgan dacht veni, vidi, vici
Waar het heerlijk verblijven was
Waar nieuwe energie het overnam
Waar hoop weer waarheid werd
Nog even, heel even
en het deed heerlijk deugd
Inspiratie bij de opdracht van
https://doldriest.com/2019/07/03/zeswoordverhaal-hoop/
dikke pech
“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.” (John Lennon)
Vakantie, vrijheid, vrolijkheid, veel-zon, vet-genieten, ver-gezichten, voyage-ren, vermaken in de Westhoek. Dat staat op ons programma. Met groot en klein, oud en jong.
Het huis ziet er veelbelovend uit, in de middle of nowhere.
De vakantiewoning ‘hangt’ aan de hoeve.
(Ter info : het geheel staat te koop voor amper 1 000 000 Euro. Ze betalen me warempel niet voor deze gratis reclame!)
Zondag laden we de wagen vol, de ruime koffer blijkt weeral te klein, of zie ik het te groots?, we redden het wel. Fietsen staan paraat, grote dozen met eten van alle slag worden er nog snel bij gestouwd. Het fietsstoeltje erin gepropt, niets zo fijn als stevig doortrappen in wild-waaiende-westen-winden met een kleinkind achterop.
Het weer belooft ideaal te worden, die hitte is niet mijn ding, wat zon, wat wolken, wat 25°, meer vragen we hier niet.
Tot zondagavond manlief in de zetel blijft staren, want ‘ik voel me niet zo lekker’. Oma’s goede raad slaat hij nooit in de wind, een nachtje rust doet wonderen. De rust én de wonderen blijven uit. Belabberd probeert hij nog zijn koffiezetje de auto in te duwen, hij snakt naar adem. Neen, dit klinkt niet goed. Manlief meent symptomen te herkennen uit een vorig leven. De longarts laat ons vandaag nog langskomen, want een derde embolie zou vooral géén goed idee zijn. Hij stelt gerust, geen longontsteking op de foto, geen embolie merkbaar. Hij kent geen directe reden voor de hoge koorts, en stelt voor af te wachten, samen met zijn trouwe Dafalgan-vriend.
We zijn daar nog steeds de afwezigen, de bende heeft er lekker veel plaats op overschot nu. Of ruikt het naar grootheidswaanzin dat wij onszelf zoveel ruimte gunnen?
Maar ook de grote beloofde bakken voer én ons fijn gezelschap 🙂 worden gemist.
Stilletjes thuis blijven is de boodschap, manlief slaapt de dagen door, zelf waak ik de nachten door.
Enkel soepjes lijken zijn smaakpapillen nog te bekoren. Dus trek ik op winkeltocht, want dit was niet voorzien, lekker warme soep bij het hete weertje?
De nood aan enige compensatie overheerst, dus koop ik – zonder aarzelen (buiten mijn gewoonte om) – die hele lange rok, een schitterend en betaalbaar soldenstuk. Als herinnering aan mijn dolle hippiejaren, waarbij ik op blote voeten, haarbanden en met lange (inge)wikkel(de)rokken overal te bespeuren was, de jaren eind-zestig waardig.
Ondanks the other plan, voel ik me weer een jong, jolig, je-m’en-fous juffrake.
Nu nog koortsloos het Westen intrekken met opa baard, en het plaatje is compleet.
De auto blijft volgeladen, vol met….
De volhouder wint.
Soms?
De eerste vakantiedag, toen en nu
Met rollend rad rijd ik het brugje over
zomer, vakantie, massa vrolijkheid
ik betover en verover
kwanti-tijd en kwali-tijd
Jaren, vele jaren lang
gaf de eerste vakantiedag
na helse drukte van belang
veel weemoed, telkens weer van slag
Intense laatste schoolmomenten
van dankbaarheid en diep gevoel
sterk putten uit talenten
beleven was het grote doel
Maar dan was daar die stille dag
er kwam een leegte, vreemd gemoed
‘k verging van zelfbeklag
ik wist niet waar ik zoeken moe(s)t
Maar nu die lange zomer
in heel erg veel vakantie
lomer, slomer, dromer
genieten geeft garantie
La mélancolie, c’est le bonheur d’être triste. (Victor Hugo)
In huis hier hangt (3 x h) de ode van Herman De Coninck om ons de volledige vrijheid te geven het leven te omarmen.
Een prachtig erfstuk van mijn ouders.
Ik doe mijn best, leef in be- en verwondering, geniet en om-arm.
En toch, toch zijn er die momenten dat de vertwijfeling toeslaat, dat een melancholische weemoed me overvalt, onverwacht en soms heftig.
Een grijs radertje in mijn brein.
Is het onzekerheid?, angst?, ik kan er de vinger niet op leggen. Een duidelijke reden is spoorloos.
Vooral net voor het slapen gaan durft het voelen me overweldigen.
Lang duurt het niet, de nacht en zoete dromen toveren – gelukkig altijd weer- een brok energie die de dag vrolijk en verwachtingsvol start.
De vogel zien, de appel bijten, zeggen ‘het is niets’, het lukt dan even niet.
Word ik geraakt door de zoektocht naar zingeving?
Ik heb en voel zin, nu en hier, maar ervaar me dan als een onooglijk pluimpje dat even het aardse leven mag door-zweven om dan definitief te verdwijnen….
Wat ‘waarheid’ heet.
Vroeger was zingeving meer een collectief gegeven, iets gemakkelijker? en toch blijft het een basisbehoefte.
Op de radio hoor ik het interview met Tom Hannes.
“…………….over hoe wij vandaag allemaal voor dezelfde opdracht staan: een antwoord vinden op de gouden vraag ‘Hoe kunnen we een zinnig, vervullend, gelukkig en vrij leven leiden in een wereld waarin geen spoor te vinden is van een Absolute Waarheid? Hoe worden we blije koorddansers op het touw van onze levensloop, gespannen boven de afgrond van de leegte?”
Het leven heeft me niet gespaard, maar blij-, dankbaar- en tevreden-heid zijn mijn deel. Hij spreekt over rugzakken met een veer, rugzakken met een baksteen, ik zweef er ergens tussenin.
Een ‘zwaarder’ logje, het mag, niet alles is even heerlijk, fijn, fantastisch en gewèldig.
Ik hoor De Wachters woorden ‘laat dit vooral toe, het hoort bij leven’.
Ik weet het niet, het is een onbestemd, vreemd moment…..
Lees ik in Hermans poëtische woorden niet ook diezelfde aarzeling…..
