Pfff studeren…Het enige wat er gebeurt is dat je slimmer wordt (Loesje)

Eindeloos veel dagen heb ik op schoolbanken gesleten. Ik ben te lui om effectief te gaan tellen. Op stoeltjes, bankjes, stoelen, banken, in een auditorium met overzicht op schoon volk, zittend en rechtstaand, voor en op verhoogjes, in alle hoeken van de klaslokalen. Om vanuit dat standpunt het overzicht te behouden op al dan niet welwillende pubers en me even veilig te distantiëren van ijver of drukte. In een ver verleden zelfs eens sporadisch met de handjes op het hoofd, geknield in één of andere hoek, tranen in de ogen, want ik wilde echt niet stout zijn…..

Nu volg ik lessen vanop de laatste rij, met overzicht op grijze en soms kale koppen, met kritisch oog kijk ik naar het digibord en fijne leraar. Met eeuwige pet, de vraag wat daaronder schuilgaat blijft ons fascineren. Strak afgetraind lichaam en truitje, hij loopt nog steeds marathons ondanks zijn bijna-pensioen-leeftijd, en bovenop een grote variatie aan bretellen die elkaar in vele bochten kruisen. Een speciaal figuur, maar een krak in het lesgeven. Hij weet veel én kan het héél goed uitleggen, alles doorspekt met humor en de nodige energie.

Maar vandaag ontdek ik wat ergernis, ik heb daar een (te?) gevoelig zesde zintuig voor. Zestien vrouwen en vier mannen zitten in zijn vizier. ‘Studenten’ die lessen vergeten te leren, telkens opnieuw, die de leerstof soms tot drie keer opnieuw moeten aanhoren vooraleer het goed en wel doordringt, die aftellen naar de koffiepauze met vooral veel lekkers, die vrolijke deuntjes laten spelen bij een uiteraard dringend telefoontje om zich vervolgens op ’t gemakske te verwijderen naar de gang, zomaar middenin de les! Elke les opnieuw duurt het de volle twintig minuten tegen de volledige klas is ingelogd in Teams, wegens wachtwoord vergeten of techniek die weigert en wacht op leraars gouden handen. Hij legt elke stap zorgvuldig uit, wij buigen ons ijverig over de computer, tot na luttele seconden al de eerste frustraties hoorbaar zijn. ‘Die van mij doet het weeral niet’ of ‘help, ik vind dat programma niet’ of ‘hoe zat het ook weer in elkaar?’ of ‘waar vind ik die of gene toets’ of simpelweg en eerlijk ‘bij mij lukt ook nooit iets’.
Hij komt geduldig rond, vele kms legt hij af als training voor zijn uitdagende sport. In een minimum aan tijd tovert hij de juiste schermen, de correcte tools, de verborgen downloads en een glimlach bij opgeluchte mensen. Tussendoor doet wie geen problemen heeft, want ja die zijn er gelukkig ook, de hoognodige babbels. Tot de volgende moeilijkheid opduikt. Vandaag voel ik dus wat ergernis en ik begrijp perfect, meer nog ik voel met hem mee. Soms word je doodmoe van uitleggen en her-uitleggen en her-her-uitleggen en van studenten, pubers of ‘grote mensen’, die het motto van ‘eerst luisteren en dan pas uitvoeren’ maar niet onder de knie krijgen.

Toch leer ik bij in processie van Echternach-tempo. Binnenkort geeft hij een les rond AI, met voor- en nadelen. Up-to-date blijven is de boodschap.

Advertentie

IRL

Een goede lente-morgen aan mijn lezers, want ja, ze is er echt, de lente, een nieuw seizoen, zon en warmte volgen wel. Geduld is vaak een heel mooie zaak.

Ik stuur jullie vandaag graag door naar de blog van Myriam voor meer nieuws. Het zou tof, toffer, tofst zijn als dit lukt. Ja toch! Klik op de link en laat maar horen.

https://wp.me/s8KHX6-irl

Antwerpen is een leuke stad en Myriam een fijne gids en bloggers geweldige mensen😉! Wat wil je meer?

5 x 5

Verrassend

*) Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m’n ogen uit
Ik kon het niet geloven, maar voor de vensterruit
Viel zacht naar beneden, de eerste sneeuw

*) Of ik een levensverhaal wil schrijven voor die man uit Veurne? Euh, toch beetje heel ver? ‘Amper’ twee volle treinuren, enkele rit. Daarna dan toch een voorzichtige toestemming. Reeds bij de telefoon duikt verwarring op. We spreken niet echt dezelfde taal en toch allebei Vlaams. Benieuwd of dit zal lukken.

*) Dappere krokussen overleven de ijzige sneeuw en de felle maartse buien. De kopjes staan fier rechtop.

*) De jas van kleinzoon duikt op, na vele weken verstoppertje spelen in de sportzaal. Orde is niet zijn beste kant.

*) De zoon uit Canada mag binnenkort onverwacht twee weekjes richting België overwippen, ondanks hij daar net met nieuw werk is gestart. Jochei, dat belooft uitkijken naar!

Ergerlijk

*) Die prachtige sneeuw én bijhorende files én dus te laat komen in de les. Gelukkig is de leraar mild en kom ik ervan af zonder strafstudie.

*) Ik haat ingestikte labels in nieuwe bloezen. Die prikken, pieken en jeuken. Mijn eerste job is altijd ze wegknippen en weer kwam deze week een stukje nieuwe (!) stof mee. Starten met een gaatje dus.

*) Vader De Croo doet een “goede daad” en gaat zijn (onterecht verkregen) pluspensioen storten aan het kankerfonds.

*) De trein had de voorbije week maar in totaal 88 minuten vertraging. Meevaller toch?!

*) Het knopje van onze zetel werkt niet meer, uiteraard blijft de zetel net hangen in zijn meest uitgestrekte ligstand en kan niemand hier nog passeren.

Ontroerend

*) The Windermere Children film en documentaire op TV. Na WO2 worden jonge kamp-overlevers vier maand lang opgevangen in Engeland om terug te leren proeven van het leven.

*) “Oma, jij maakt dé lekkerste cake van de hele wereld.” Dan smelt je toch en blijf je doorgaan met bakken. De oven draait hier overuren. Gelukkig hebben we zonnepanelen, alleen de zon blijft uit.

*) Sterke viooltjes overleefden de winter en staan reeds op hun gelige paasbest.

*) Koekjes van de mama van de kleinzonen als bedanking voor de huiswerkhulp.

*) Wakker worden op het prachtige Hallelujah van Leonard Cohen.

Leuk

*) Het etentje met vriendin op de kinder(jawel)boerderij in Kruibeke.

*) Manlief gidst Gent voor de klas van kleinzoon. Klein en groot zijn fier.

*) Het lentevooruitzicht, nog even doorbijten eerst, schudt me wakker uit de winterslaap. Maar ze komt, ze komt, die lieve goede lente….

*) De droge humor van de no-nonsens-bretellen-lesgever. Zalig! Alleen al daarvoor probeer ik alle lessen….intijds te zijn….

*) Fijn nieuws dat diezelfde zoon in Canada boeiend werk vond in de vele natuurparken die het land rijk is.

Pijnlijk

*) De neus, het Portugese cadeautje dat mee overvloog.

*) De kerngezonde buurman die juist twee jaar geleden de Coronagreep niet overleefde.

*) Schoonmama vergeet haar “rollade” (haar woord voor rollator) en valt languit op de grond. Klein detail, ze vergeet de rollade doelbewust. “Die is voor oude mensen”. Ze is 92. Ze leert moeilijk bij.

*) Ik moet wennen aan nieuwe schoenen. Voor mijn moeilijke voeten een Ramp met RRRR. Na anderhalve week lukt het me de volle vijf minuten per dag. Zeg nu zelf, het gaat vooruit, het gaat verbazend snel vooruit.

*) Kleinzoon laat operatief onder volledige verdoving tanden trekken om andere tanden ruimte te geven. Zielig om de kleinzoon slapend in een klein gezichtsharnasje te zien liggen.

Een stapje in de filmwereld

Een lege avond invullen in een andere wereld is zalig. Die andere wereld ontdekken we graag in de cinemazaal met een aangrijpende film.

Zo was er L’immensita. Extra info rond acteurs en regisseur zal je hier niet lezen. Dat laat ik graag over aan de vele zoekmachines, mijn eigen voelen en beleven wil ik vooral graag verwoorden. De relatie-problemen tussen de patriarchale man en gevoelige, speelse vrouw zijn al van bij de start duidelijk. Hij werkt hard, gaat vreemd want hij kan en mag zich dat permitteren, dwingt een ijselijk gezag af bij vrouw en kinderen, is dominant en voelt zich dé belangrijkste persoon binnen de familie. Het zijn de jaren 70 in Rome. De vrouw wordt onderdrukt. Zij zoekt haar toevlucht tot de kinderen. Zij beschermt ze, vangt ze op met veel warme liefde en naïviteit. De oudste dochter wordt verliefd op een zigeunermeisje, twee zaken die écht niet kunnen bij de vader. Een genderprobleem dringt zich op.

Ook nu nog worden vrouwen onderdrukt door mannelijke macht. En dit niet alleen in verre landen, ik ontdek soms in de eigen omgeving hoe de man beveelt en heerst en de vrouw nog geduldig ondergaat. Dat maakt me opstandig. Soms noemen mensen me feministisch, maar ik kan en wil niet begrijpen waarom een man zich belangrijker mag voelen dan een vrouw? We zijn even-waardig geboren toch? Zelf opgevoed in een omgeving waarbij vader hielp in het huishouden en net zo goed met de kinderen speelde als moeder, kreeg ik de feministische genen mee. Manlief voldeed en blijft voldoen aan de ‘eisen’ die ik zo, onbewust, voor me opstelde. Denk nu maar niet dat ik een tang van een vrouw ben😉. Van vader op dochter op zonen op…..

Ook ‘the Chapel’ stond op het verlanglijstje. De nieuwe film van Dominique Deruddere, waar we de stress en beleving zinderend meevoelen met de virtueuze pianiste, die als finaliste mee doet aan de wereldberoemde Koningin Elisabeth wedstrijd. De 12 finalisten worden een week lang opgesloten in de muziekkapel, waar ze het opgelegde stuk inoefenen, zonder enig contact met de buitenwereld. Het isolement helpt jeugdherinneringen heropleven. De pianiste gaat kapot aan stress, onderlinge naijver en vooral jeugdtrauma’s. Ook hier speelt de moeilijke relatie tussen de veeleisende moeder en simpele, maar vaak dronken vader de hoofdrol. Het kind zit er middenin, probeert te begrijpen en te verteren, maar gaat er inwendig aan kapot. De afwisseling tussen prachtige muziek en gruwelijke flashbacks zorgt voor de nodige intensiteit. Sidderingen van emoties overvallen me fysiek. Ik verdrink compleet in het verhaal. Dit is simpel, emoties worden vaak niet uitgesproken, maar zijn intens voelbaar bij de personages. Hoe gebeurtenissen uit het verleden als kind een grote impact hebben op je verder leven. En hoe een gebrek aan zelfvertrouwen een mens, overgevoelig aan reacties van de ander, volledig kan fnuiken. Hoe perfectionisme averechts effect kan hebben. En hoe wij, mensen, uiteindelijk allemaal maar ploeteren.

De laatste Algarve-dagen

Morgen heeft voor ons inpakken en wegvliegen in petto. De zon, de groene Algarve, de weidse vergezichten, de dagelijkse zwemwedstrijdjes tegen het jonge grut, de schitterende oceaan, de piepkleine winkeltjes verborgen in een achterhoek van een café, waar vooral de ‘leeftijd’ vertegenwoordigd is, het ontbijt op één van de vele terrassen in het vakantiehuis, ik zal het missen! Vreselijk missen!

Maar aan alle mooie liedjes……

In Faro start de dolfijnensafari. Samen met de gidsen Pedro en Francesco, twee fijne biologen die via toerisme het onderzoek in de zee bekostigen, zoeken én vooral vinden we de juiste locatie in de grote oneindige oceaan waar vele tuimelaars spontaan kunsten beoefenen. Tien paar nieuwsgierige ogen genieten het spektakel van vrolijk leven in volle zee. De dolfijnen zwemmen met ons mee en geven elkaar twee meter hoog een late Valentijnszoen. Soms kunnen we ze aaien, maar dat blijft verboden. De mannen tonen een groot enthousiasme voor hun job, voor de dieren en ruimen tussendoor afval op uit het water. Respect voor het idealisme!

De Rocha Da Pena wandeling vraagt de nodige inspanningen bij het stijgen en klauteren over vele losliggende stenen, maar beloont ons zweet, bloed en bijna tranen met prachtige zichten. De zon straalt onverbiddelijk, boven steekt de rode steen mooi af tegen de groene omgeving, de vele bloemen en de felblauwe lucht.

In Loulé eten we in het gezellige Bocage-restaurant, met dank aan TripAdvisor. Het is eens iets anders dan de nononsens Portugese eetgelegenheden waar weinig aandacht wordt besteed aan gezelligheid en waar de tv de dag door de blikvanger blijft. En de calameres smaakt. Ook al schuift kleinzoon al snel zijn bord door en wordt er vlot met oma’s zalm gewisseld.

De Benagil Caves tour vanuit Portimão is indrukwekkend. Prachtig hoe het water zijn erosiewerk heeft gedaan in de loop van de vele jaren en hoe Marokko de rotsformaties geleidelijk doet groeien. We beleven het vanop de boot, varen grotten in en uit, het voelt aan als een sprookje. In vliegende vaart keren we terug over de enorme golven, mijn rug heeft het geweten! Geradbraakt en kletsnat van vele zoute douches helpt de gids ons terug veilig aan land. Tja, we kozen voor de beste plaatsen vooraan. Wat we niet wisten is dat dit inhield dat wij de hevigste golven en het meeste nat moesten trotseren. Maar dat het meer dan de moeite waard was!!

Estoi staat in mijn geheugen gebrand als het mooie stadje met het oude prachtige paleis als schitterend hotel nu. Een hotel met veel glas. We willen binnenin een kijkje nemen. Een brandschoon groot raam lijkt (enkel voor mij) open te staan. Gedecideerd stap ik er doorheen, sorry, ik bots keihard tegen het zware glas aan. Dan volgt de bons, de bluts, de hevige pijn, de net-niet gebroken (hoop ik toch) maar hevig bloedende neus, de bril die diep in de huid uiteindelijk enige weerstand vindt. Misschien denken mensen nu dat de zoon aan oudermishandeling deed? Ik voel me in de juiste carnavalsstemming met twee blauwe, fel geel omrande ogen en gehavende neus. Ik zie er niet uit, echt niet, en toch stap ik morgen als tevreden clown de ijzeren vogel terug op. De vele kleuren fleuren mijn gebruind gezicht flink op. Manlief beseft nog niet goed wat hem te wachten staat…. En neen, geen foto deze keer!

Algarve en vakantie

Zo elke ochtend wakker worden is zeker geen straf. En zo ontbijten al evenmin. Zon, vergezichten, Zuiderse sferen, flinke heuvels in de Algarve.

Zicht vanuit de slaapkamer

Café da manhā no terraço

Op de luchthaven heerst een gezellige sfeer, de wereld op reis, bepakt en bezakt. Het bericht komt binnen, de bagage wordt wellicht niet mee gevlogen. Voor de staking zochten ze weer hét ideale moment. Snel de handbagage volproppen. Waarom in hemelsnaam nam ik slechts een kleine rugzak mee!? Iedereen rond me is aan het rommelen tussen netjes opgevouwen onderbroeken, zonnenbrillen en nagelknippers.

Paniek. Door een misverstand vinden we de pas niet van de kleinzoon. Hij begint te huilen, hij kan niet mee?? Ik begin te zweten, tien opvliegers tesamen. De bagage geraakt nog meer doorrommeld. Een telefoontje naar het thuisfront brengt licht in de duisternis en de gedroomde kaart in een verborgen zakje. We krijgen groen vlieglicht.

In het vliegtuig voel ik een claustrofobie over me heen komen. Ik adem en blijf ademen, dan komt het goed. Stijgen en dalen zijn spannende momenten voor de oren en mijn hart. Maar we landen veilig onder groot applaus. Dank je wel piloot! Met bagage dan nog wel!

Het vakantiehuis ligt verscholen in de heuvels en heeft een prachtige 360 graden omgeving. Eten vinden is wat lastiger, de luxe van het ‘alleen’ wonen. Het zwembad is lekker warm, de kinderen genieten en zwemmen eindeloze baantjes, ze overtreffen elkaar. Je gaat nog van ze horen in de sportwereld! Zij zijn alvast overtuigd.

De gehuurde auto wordt groter en luxueuzer dan gereserveerd , zijn we kolossen? Want we passen niet met ons vieren in het kleine wagentje. Kleinzoon is tevreden met de ruimte, er is nog geen besef dat deze een flinke duit extra kost. Gelukkige hij.

De safaririt met gids en zebra-auto helpt ons de Algarve ontdekken. Mooi! Mooi! Mooi! En het blijft mooi! We starten in Albufeira, kruipen over de muurtjes van de ruïnes van het kasteel in Taderne, zien kanjers van appelsienen en citroenen aan de bomen hangen, stekelige reuzecactussen, we ontdekken invloeden van de Moorse bezetting en hoe de gids racistische uitspraken waagt. De jeep hobbelt en bobbelt , soms ontsnapt me een noodkreet, de chauffeur rijdt best wel pittig.

We gaan de sportieve kant op, huren fietsen en rijden door het natuurpark Ria Formosa. Overal zijn houten fiets- en wandelvlonders aangelegd, vele kms lang. Tussen vogels en roze flamingo’s. In T-shirt en korte broek.

’s Avonds eten we in een no-nonsense restaurantje lekkere cataplana, een stoofpotje met verse vis en zeevruchten, de signature dish van Algarve. Faro ligt aan de zee en het zicht is indruk-wekkend.

We hebben nog 4 volle dagen voor de boeg en nog veel meer plannen. Dat komt goed! We plukken de dag.

Hoog in de lucht…..

De lente komt eraan

Hier is waar krokussen staan

En toch blijft daar het ongeduld naar zon

Hoge tijd dus voor die vakantiebon

’t Is richting Portugal dat ik ga vliegen

Na 20 jaar niet in de lucht

De spanning stijgt hier met het uur

Valies zit boordevol licht en lectuur

Het avontuur mag starten bij ’t stijgen

Proberen de schrik in ’t gareel te krijgen

Manlief blijft veilig thuis

Hij wil niet weten van motorgeruis

Ik wil de verrassende kans plukken

Benieuwd naar vele indrukken

Zoon en kleinzonen houden oma in ’t oog

Wanneer we vliegen als een pijl uit de boog

Naar Faro aan zee

Op tournee, wat een idee!

In de kronkels van mijn geest

Ken je Guido Versmissen? Ik ook niet.

Toch gaan we luisteren naar de man. De man met de weelderige bos lange, grijze, wijze haren. De troubadour van het Vlaamse lied. De man met zachte empathie. De man met de warme diepe stem. Hij zingt over onvolmaaktheden in het leven, in de liefde. Het leven zoals het is. De man die veel nieuwe inspiratie zocht én vond in de Franse Pyreneeën tijdens de lockdown. Het was feest in de kronkels van zijn geest. Ooit, in een ver verleden, was hij straatmuzikant en ging de café’s rond met gitaar en gouden stem.

De man die vele jaren in een boshuis woonde, down to earth, zonder toilet. Ondanks het geld op de bankrekening.

De man die zijn levenslied nu groots deelt met een complete band, die kleinkunst verheft tot prachtig meeslepende muziek, muziek die vrolijk maakt, met dank aan humor en alledaagsheid en realiteitszin en groot mededogen. Hij verbloemt niet.

Hij wordt 70 binnenkort en noemt zich graag een oude man, een oude man met tonnen energie en levenslust, authentiek.

Hij zorgde voor een s.c.h.i.t.t.e.r.e.n.d.e avond. Je komt er licht en vrolijk en warm (buiten was het 1 graad) vandaan en dat zindert nog lang na. Broodnodig als je de dag nadien een groot donker kot ‘mag’ ontruimen ……

Die man heet Guido Belcanto en nu ken je hem zeker. Een grote artiest.

Cultuur snuiven

En dan heb je er plots weer nood aan, een stap buiten de eigen dichte kern, een stap in de wereld, een stap richting mooi. En leuk. En lekker. En nieuwsgierig. En spannend. En hart-verwarmend. En kunst-rijk.

We rijden tot bij onze vrienden, fietsen op het autorek. Voor het eerst in 2023, putteke winter. Naar Hollandse traditie, we blijven alle vier Nederland-fiets-liefhebbers, wacht ons daar in de voormiddag (!) appeltaart met thee en koffie. Van daaruit fietsen we naar Mechelen. Dat heet een frisse neus halen. Maar die eerste langere route fietstrappen doet ongelooflijk veel deugd.

Voor de vierde keer op rij kiezen we voor het Kunstuur in Mechelen. (Klik)
Het woord spreekt voor zich, we snuiven één uurtje kunst op. Voor mij voldoende. Kort en krachtig.
Een gevarieerd aanbod aan schilderijen uit de periode 1850-1950 wordt verdeeld over twee kamers en de indrukwekkende (Heilige Geest)kapel. Je krijgt een vouwstoeltje in de hand en verhalen in het oor. Bekende Vlamingen ‘op de muur’ vertellen wat voor hen het gekozen schilderij speciaal maakt. Waardoor je als bezoeker naar details toe wordt getrokken. Het gaat hier over het gevoel dat een schilderij oproept, niet over de schilderkunst an sich.
En laat net dat me aantrekken. Niet bombastisch, niet zwaar, niet druk, je schuifelt met maximum 8 personen de stille ruimtes binnen, elk schilderij wordt op zijn beurt belicht, met muziek van Dirk Brossé op de achtergrond. Het turquoise bloemenveld rond ‘Mijn atelier in juni’ van Anna De Weert blijft me vooral bij. (klik)
Stemmig, heel sterk!

In een na-dromerige sfeer gaan we op zoek om ook de fysieke mens tot rust te brengen, want vier magen knorren. Tijd om bij een grote hap en lekkere drank de voorbije weken bij te praten. Herkenning in de verhalen, nieuwsjes, gezellige babbels. Daar krijgt een mens als ik véél energie van.

Vriend stelt voor om nog eens langs de bib te rijden. Een nieuwe bib in een oud klosster, een schat aan boeken, I love it! In 1962 sloeg het noodlot én de brand toe. Het personeel vormde een menselijke ketting en kon op die manier nog 800 000 boeken redden, 120 000 gingen definitief in de vlammen verloren. Vanaf 2018 verhuisde de bib naar het 17e Eeuwse Predikerenklooster, waar een bibliotheekbezoek een fijne belevenis wordt. Je kan er in een mooie omgeving boeken lenen, koffie drinken, de zon in de binnentuin genieten, een workshop volgen, studeren, de krant lezen terwijl het weidse uitzicht je omringt, verdrinken in verhalen en vooral je ogen uitkijke.
Als ik dit in mijn omgeving wist, zou je me er sowieso vaak vinden…. De sfeer van boeken in een machtig mooi gebouw.

Houtjes tellen maar…..

1 februari

1 februari 2019, de ochtendstond heeft sneeuw in de mond.

1 februari 2023, de ochtendstond heeft rood goud in de mond.