Eindeloos veel dagen heb ik op schoolbanken gesleten. Ik ben te lui om effectief te gaan tellen. Op stoeltjes, bankjes, stoelen, banken, in een auditorium met overzicht op schoon volk, zittend en rechtstaand, voor en op verhoogjes, in alle hoeken van de klaslokalen. Om vanuit dat standpunt het overzicht te behouden op al dan niet welwillende pubers en me even veilig te distantiëren van ijver of drukte. In een ver verleden zelfs eens sporadisch met de handjes op het hoofd, geknield in één of andere hoek, tranen in de ogen, want ik wilde echt niet stout zijn…..
Nu volg ik lessen vanop de laatste rij, met overzicht op grijze en soms kale koppen, met kritisch oog kijk ik naar het digibord en fijne leraar. Met eeuwige pet, de vraag wat daaronder schuilgaat blijft ons fascineren. Strak afgetraind lichaam en truitje, hij loopt nog steeds marathons ondanks zijn bijna-pensioen-leeftijd, en bovenop een grote variatie aan bretellen die elkaar in vele bochten kruisen. Een speciaal figuur, maar een krak in het lesgeven. Hij weet veel én kan het héél goed uitleggen, alles doorspekt met humor en de nodige energie.
Maar vandaag ontdek ik wat ergernis, ik heb daar een (te?) gevoelig zesde zintuig voor. Zestien vrouwen en vier mannen zitten in zijn vizier. ‘Studenten’ die lessen vergeten te leren, telkens opnieuw, die de leerstof soms tot drie keer opnieuw moeten aanhoren vooraleer het goed en wel doordringt, die aftellen naar de koffiepauze met vooral veel lekkers, die vrolijke deuntjes laten spelen bij een uiteraard dringend telefoontje om zich vervolgens op ’t gemakske te verwijderen naar de gang, zomaar middenin de les! Elke les opnieuw duurt het de volle twintig minuten tegen de volledige klas is ingelogd in Teams, wegens wachtwoord vergeten of techniek die weigert en wacht op leraars gouden handen. Hij legt elke stap zorgvuldig uit, wij buigen ons ijverig over de computer, tot na luttele seconden al de eerste frustraties hoorbaar zijn. ‘Die van mij doet het weeral niet’ of ‘help, ik vind dat programma niet’ of ‘hoe zat het ook weer in elkaar?’ of ‘waar vind ik die of gene toets’ of simpelweg en eerlijk ‘bij mij lukt ook nooit iets’.
Hij komt geduldig rond, vele kms legt hij af als training voor zijn uitdagende sport. In een minimum aan tijd tovert hij de juiste schermen, de correcte tools, de verborgen downloads en een glimlach bij opgeluchte mensen. Tussendoor doet wie geen problemen heeft, want ja die zijn er gelukkig ook, de hoognodige babbels. Tot de volgende moeilijkheid opduikt. Vandaag voel ik dus wat ergernis en ik begrijp perfect, meer nog ik voel met hem mee. Soms word je doodmoe van uitleggen en her-uitleggen en her-her-uitleggen en van studenten, pubers of ‘grote mensen’, die het motto van ‘eerst luisteren en dan pas uitvoeren’ maar niet onder de knie krijgen.
Toch leer ik bij in processie van Echternach-tempo. Binnenkort geeft hij een les rond AI, met voor- en nadelen. Up-to-date blijven is de boodschap.