Het zijn hier drukke regeldagen. Mijn hoofd tolt en buitelt, help, ik mag niets vergeten. Overal slingeren lijstjes op kleine gele briefjes. To do’s worden doorstreept, oef!, andere blijven plakken.
Na drie frustrerende telefoontjes in de ochtend, moet ik even woede afblazen, manlief luistert geduldig, zucht even mee, dat doet deugd. Maar zo werkt onze maatschappij nu eenmaal.
Ik beslis deze dag vijf to do’s af te handelen.
En nu ik hier schrijf, ben ik fier, ik mag er zes schrappen, het kan dus altijd beter.
Ik heb het vandaag verdiend, dat ijsje en dat bankje, even een rustpauze vooraleer terug richting huis te rijden.
Zij komt vlak naast me zitten, dat bank(je) is minstens twee meter lang?
Een alarmbelletje in mijn persoonlijke ruimte rinkelt in overdrive.
Mag ik?, vraagt ze vriendelijk.
Uiteraard, zeg ik net zo vriendelijk, terwijl ik denk…..oh neen…..ik zoek ruimte en stilte….
De aankopen staan tussen ons in.
Ze telefoneert, tikt de geschreven nummertjes vanop het papiertje geduldig in, de taxi mag haar komen halen. Ik hoor een warme stem.
Ze is 84, maar nog kwik en fit, in het hoofd, de benen stribbelen al eens tegen, maar dat hoort erbij.
Ze trekt mijn aandacht, die hartelijke stem. Ik luister geboeid.
Een heel levensverhaal vertelt ze gedurende het half uurtje wachttijd.
Over haar enige zoon die zes weken na zijn huwelijk is gestorven, de fotoreportage was nog in de maak. Amper 21 mocht hij worden…
Over haar man die hier niet verder mee kon leven, hij beroofde zichzelf een jaar later van het leven. Hij heeft nog gezegd ‘bak mij een eitje, dan kom ik ontbijten’. Hij is nooit meer beneden gekomen…..
Ze bleef alleen, eenzaam achter, zes lange jaren.
Tot ze haar tweede man en beste vriend leerde kennen. Tien jaar lang vinden twee gekwetste zielen troost, steun en blijheid bij elkaar.
Tot ook hij weg moet gaan, slokdarmkanker velt hem, en haar. Ze verzorgt hem thuis tot de allerlaatste dag. Hij heeft gezegd ‘leer vooral genieten zonder mij’.
Het herinneringsprentje heeft ze in haar handtas, ik mag lezen en voel nattigheid in de ogen bij aangrijpende woorden, haar verhaal, zijn verhaal.
Ze is 66, en moederziel alleen, eenzaam, verlaten.
Maar ze heeft heerlijke vrienden om zich heen, ze zijn er altijd voor haar.
Ondanks alles blijft ze een levensgenieter, ze is terecht fier op zichzelf.
De eigen begrafenis, want er is niemand meer ….., is geregeld, tot de teksten en muziek toe. Mooi zal het worden! Ze glimlacht gelukkig.
Een koffiemaaltijd (traditie hier in België) wil ze heel kordaat niet.
Volgend jaar wordt ze 85, en dan geeft ze een grote brunch voor haar beste vrienden, want ze wil er zèlf vooral bij zijn, mee lachen en mee genieten.
Elk huisje heeft zijn kruisje, maar het ene is van stro en het andere van lood.
De taxi komt er aan, ze vraagt of ze me een zoen mag geven. Ik knik, vergeet mijn vrije ruimte, en krijg een hele dikke, intense knuffel.
Elke dag opnieuw proberen
Of je rijk bent of berooid
Gelukkig zijn dat moet je leren
Er zijn er zat die leren ’t nooit.
(Toon Hermans)
Elke dag opnieuw proberen
of je rijk bent of berooid
gelukkig zijn, dat moet je leren
er zijn er zat die leren ’t nooit.
Elke dag opnieuw proberen
of je rijk bent of berooid
gelukkig zijn, dat moet je leren
er zijn er zat die leren ’t nooit.
