Klassiek beeld hier vlak voor de garagepoort De buren zeggen : ’t is weer van dat Ze hebben nieuwe fietspaden opgespoord En volgeladen trekken we terug op pad.
We rijden vlot richting grens en kruisen elkaar bij de Achelse Kluis NL en BE, snel de vlaggen nog op de lens Zorgen en nattigheid laten we graag thuis
Eens op de fiets vergeten we snel de tijd En wint natuur aan populariteit Vrij als een vogel vergeten we klok en uur Genieten we ongebonden het nieuwe avontuur
Een terrasje is altijd heel leuk meegenomen Drank en wat zoet moeten aan hun trekken komen Alleen parkeren is soms een probleem Hier geldt een rechtmatig afweersysteem
Fietsen én overnachten in Nederland lijkt een sprookje uit een ver verleden. Te vaak werden uitjes afgelast of uitgesteld, C was en bleef de spelbreker.
De volhouder wint! Met dank aan de dubbele vaccinatie en lossere regels steken we de grens over, de omgeving voelt aan als een vertrouwde verademing. We logeren in Nuland en Kuijk, een korte tussendoorverplaatsing schept nieuwe mogelijkheden. Van Corona lijkt hier geen sprake, geen mondkapjes meer, het voelt onwezenlijk aan, maar vooral ook bevrijdend. En vrij maakt blij. Een terrasje doen, want het weer zat ongelooflijk mee!, zonder masker als je naar de toilet moet voelt snelt als vanouds. Ik besef, we zijn nog niet vanouds…….
We gaan dus fietsen langs de Maas. Het appje van de zoon dat ‘op ramptoerisme hoge boetes staan’ wordt snel weerlegd, dit uitje ligt al maanden vast. De échte rampen spelen zich af in de Belgische Ardennen en in Duitsland, het dorpje waar we vorige week logeerden is grotendeels weggespoeld. Pure realiteit, de ellende en het hopeloos gevoel van die mensen daar overspoelt me letterlijk en figuurlijk. Hoe -in hemelsnaam- ga je dan verder? Waar vind je moed? Hoe verdraag en verteer je? Waar zoek en vind je energie om er opnieuw voor te gaan? Niet zonder schuldgevoel vertrekken we.
In de Maasvallei zijn grote waterbekkens overstroomd, de stroom is héél erg breed geworden, maar huizen bleven grotendeels gespaard, dieren werden in veiligheid gebracht. We zien verdronken hoven, een eenzame (water)schommel, en vooral veel robuste bomen die verzuipen. En neen, het ontbreekt hier niet aan empathie als ik schrijf dat het beeld aandoenlijk en fascinerend is. Stoere bomen die krachtig boven de sterke golven uit tronen. In Nijmegen, Mariekes stad, trappen we even letterlijk door het water dat een stuk dijk heeft ingepalmd.
Samen met onze vrienden fietsen we 170 km doorheen polders, soms wat té eentonig, wij houden van kronkelend twinkelend verassend. De Maasbochtenroute voldoet ideaal aan onze voorwaarden, fris jong groen, water (soms overweldigend, nu schitterend mooi in de zon), veel rieten daken, de romantische Ooijpolder, rustige dorpjes als Megen, Ravenstein (heel tof!), Berg en Dal (de omgeving doet de naam alle eer aan). Sterk verrast door de helling van meer dan 10% -gelukkig in de juiste richting én de remmen werken blijkbaar prima- en meerdere ups en downs. Naar beneden suizen, heerlijk zorgeloos, gevolgd door flinke klimpartijen, maar altijd heel erg de moeite waard.
Op het landgoed Mookerheide ontdekken we de natuurbegraafplaats, waar je in harmonie met de natuur een laatste rustplaats kan vinden. Je kiest je eigen plek op het open grasland, diep in het bos of bij de statige eik. In een kist, mand, wade of urne in afbreekbaar materiaal. Kan het mooier? Kan het natuur-lijk-er? We volgen een net-gemaaid strookje weg tot bij het veldbloemengraf dat getuigt van veel drama, te jong…, de bedoeling is dat deze strook zich volledig herstelt en de weg naar het graf onzichtbaar wordt. Coördinaten krijg je mee als nabestaande. Prachtig gekerfde woorden in boomschijven als stille getuigen van een (hopelijk) mooi verleden, tot ook deze verdwijnen. Rondom nog enkel rust, stilte, bomen, heide. Hier in België lopen we op dat gebied hopeloos achter. De mogelijkheden zijn hier veel kleiner.
In de 22 ha tuinen van Appeltern overheerst een enorme bloemenweelde. Meer dan 200 voorbeeldtuinen van landschaps- en (soms bekende) tuinarchitecten zorgen voor (te)veel inspiratie. Wij, vrouwen, willen graag onze mannen direct aan het werk zetten, de mannen protesteren luid ‘de tuin is mooi én af zoals hij nu is’. Wild, ecologisch, klassiek, modern, rustgevend, druk, kleurrijk, sober….variatie in overvloed. Overal staan banken, hangmatten, kunstige zithoekjes waar je een flinke tuk of een boek kan genieten. Bezoekers eten zelfbereide broodjes met smaak, wij voelen ons de koning te rijk met de heerlijke High Tea middenin de enorme veldbloemenweelde. Een echte aanrader!
wordt de foto-uitdaging van deze week bij Satur9. Klik.
Daar is ze weer, de keuzestress….
Kies ik voor een ‘oude’ foto waar ik mezelf als kind achter de grote gitaar veilig wegstop? Veel melodieuze muziekstukjes kwamen er niet echt uit, mijn ‘pronkstuk’ bleef haperen bij Für Elise van Beethoven, ook al bespeelde ik het instrument 10 lesjaren lang. Blijkbaar bleef waar talent uit. Waarna ik de ambitie (als ik die al had?) definitief in de hoek zwierde en de gitaren naar het kot van de zoon verhuisden. Sindsdien geen snaar meer getokkeld.
In het prachtige Pajottenland, meer bepaald in Sint-Pieters-Kapelle, zet een gepassioneerd koppel de tuin en de living open voor wie van de combinatie kunst-natuur houdt, een ontmoetingsplek voor kunstenaars én kunstliefhebbers onder het motto ”passie delen maakt blij’. Met ART Valley startten ze in 2011 een openlucht-kunstevenement. Sinds een paar jaar zetten ze de landelijke beeldentuin bij het romantische huis volledig open voor het publiek. Enkel in het WE -daar ze allebei voltijds werken- van april tot oktober. Er staan meer dan 50 unieke stukken van 19 kunstenaars uit België, Frankrijk en Nederland in velerlei materialen. Bij meer interesse klik.
Bij het thema ‘muziek’ denk ik spontaan aan het prachtige metalen beeld van de opgewekte vioolspeler. Ook de cellist steelt de show. Beiden zijn van Emmanuel Bellemans. Alle werken zijn te koop. De violist kaap je vlot weg voor een prijsje van amper 3000 euro. Hij zou perfect kleurrijke muziek in onze tuin kunnen én mogen toveren, maar ik laat hem daar wijselijk staan, dan kunnen jullie er ook nog van genieten en blijven de centen veilig dicht bij mij.
Leuk werk aan de winkel: een schaduwfoto vinden. Klik.
Graag hou ik het hier simpel, ideaal excuus daar ingewikkelde fotografie me sowieso niet lukt, dus ga ik voor een puur naturel-schaduw-foto.
Man en ik in discussie op stelten.
De zon schijnt door het keukenraam. Inderdaad enige tijd geleden, ze blijft verstoppertje spelen. De gedaante van kleindochter in lenige kleermakerszit vang ik op de lens, snel en ondoordacht. Tot ik merk dat een duiveltje verschijnt omdat ook hangertjes aan het raam het spel willen mee spelen.
Heel sterk houden wij vast aan de jaarlijkse traditie om een weekje samen erop uit te trekken met de zonen en aanhangsels. Of het nu schone of kleine kinderen zijn, altijd welkom. Enige ruwe schatting levert ongeveer 20 verschillende plaatsen gedurende evenveel verschillende grote-vakantie-jaren op.
In september wordt telkens intensief naar een ruim huis gezocht met afgesloten hof voor 4-voudige hond en 6-voudig-kind, groot terras met prachtig (liefst zonnig) uitzicht en veel slaapkamers waar mama’s en papa’s en kroost eigen rustige nestjes kunnen bouwen.
De grooooote vakantie start met een schitterend mooie trouwdag tussen de bomen en een gezellig, lekker tuinfeest van zoon 2 en schone bruid, nu officieel onze schone dochter. En ja, ze zeggen ja! De weergoden Zeus en Indra tonen zich van hun mooiste kant en beloven het kersverse koppel een fijne toekomst samen, want het blijft droog (uitzonderlijk in deze tijd) en de zon straalt warme vlokjes liefde. De eerste wittebroodsdagen besluiten ze in familiekring te genieten.
We huren een ruim vakantiehuis in Bilstain, een onooglijk klein dorpje met prachtige vergezichten. De hellingen zijn er best wel pittig, soms wordt het waden door hoog golvende grassen, langs kleine stroompjes, waar kind en hond een uitgelaten hart ophalen. Het huis heeft een grote hof die snel tot een waar voetbalveld wordt omgetoverd, dit hoort bij de tijd van het jaar en vier kleine en 2 volwassen voetballers. Het verlies van de Belgen wordt met veel elegante goals en flinke hoekschoppen verwerkt. Het is zelden stil in zoveel groene stilte rondom. Het enorme terras is gloednieuw, met een ingenieus beschermsysteem om het lekker cosy en warm te houden, zelfs als het buiten stormt.
Man en zoon fietsen op en neer, manlief met steuntje, zoon fietst snel zonder verpinken, noch zweet. Zoon en zoon en zoon gaan snellopen. Groot en klein wandelen, liefst avontuurlijk, geen vlot-begaanbare paden graag. Klein speelt eindeloos in hof en huis. Groot leest een boek, geniet het uitzicht, luistert en babbelt.
Indrukwekkend is de hoge stuwdam van het meer van Gileppe. Met de doorzichtige lift en ook wat ongemakkelijke angst bereiken we het glazen restaurant op 77 meter hoog, waar ons een panoramisch zicht op het meer én lekker betaalbaar eten wacht. We zweven hoog boven de boomtoppen, een unieke plek in het hart van de Ardennen. Ondertussen en met een lege maag hangen meisjes, papa’s en één dappere kleinzoon in de klimtouwen. Zij hebben duidelijke nood aan dynamiek en spanning, wij voelen hoe sensaties, sport en natuur één worden. Hoewel ook bij het kijken ons hart al eens een slagje overslaat, gelukkig is er altijd hulp voorhanden en hangen ze goed vast met veilige haken. Daar gaan we toch vanuit.
Het glazen restaurant
In het drielandenpunt in Vaals verbroederen Duitsland, Nederland en België. We wandelen zonder mondmasker noch test, en toch veilig!, in 5 stappen van land naar land naar land. Doorheen het grote labyrinth (het hoogste punt van Nederland op 323 meter) zoeken we – vruchteloos- de weg, tot onverwachte watermuren en spontane fonteinen ons kletsnat spuiten en we het voor bekeken houden. De volhouder wint, bewijst de kleine groep slimmeriken. Een voorzichtige zon helpt opdrogen en we voelen ons geborgen tussen de 34 meter hoge Wilhelminatoren aan de Nederlandse kant van de grens en de 50 meter hoge Boudewijntoren op Belgische grond.
Heel pittoresk en pittig is ook de promenade de la Hoëgne. Een prachtig bospad met vlonders, bruggetjes van boomstammen en rotspartijen (mijn voeten hebben het geweten!), veel watervalletjes, stroomversnellingen, schuimtaarten en de zon die kleurrijk schittert in de vele grote plassen onderweg. De parking is enkel bereikbaar als je doorheen de rivier rijdt, wat een mooi spektakel levert van opspetterend water.
En ja, er waren ruzies, traantjes, pijntjes, chaotische momenten, de hond die tot drie keer toe ontsnapte, kabouters die vergaten de vaatwasmachine te ledigen in de nacht, een paar mislukte pannenkoeken, vermoeide beentjes, koeien die en groupe een aanval waagden, natte schoentjes, glazen die sneuvelen, verloren sleutels, dreigende wolken, te verfrissende buien…. Maar als je hoort ‘dit is de leukste vakantie ooit’ (ook al vallen ze in herhaling, elk jaar opnieuw) en ‘we gaan nog niet naar huis, bijlange niet’, wil ik vooral onthouden dat uit de kindermond enkel waarheid komt.
De foto-uitdaging voor deze week is een beeld in perspectief. Klik.
Inspiratie is niet ver te zoeken, kleindochter hangt bangelijk hoog in de lucht en oma kijkt beneden angstig toe.
In Van Dale lees ik bij kikvors(of kikker-)perspectief ‘perspectief waarbij het oogpunt zich onder het voorwerp bevindt’. Je kijkt als fotograaf tegen het onderwerp op, en of ik opkeek naar de waaghals! En ja, ze geraakt vlot tot boven, maar zelf heb ik mijn biezen gepakt, ik kon het echt niet langer aanzien.
Had kleindochter een camera mee, dan had ze de paniekerige blik van oma op de lens kunnen vast leggen vanuit vogelperspectief. Maar gelukkig voor haarzelf én vooral voor mij hoeft dit maneuver niet door te gaan.
De regen valt met bakken uit de hemel, het stortregent, de gieter met oneindig veel reuzegaten blijft over de tuin heen plensen, de donder rommelt, het gras wordt nat, te nat, overal ontstaan beekjes. Maar ik zit binnen, achter het veilige computerscherm blijft het fascinerend. Dat is nu.
Toen was toen. Op de middag is het warm, doef. Na een blik op de regenradar, voorspelde de charmante weerman FDB geen code geel?, hebben we nog ruim de tijd voor een fietstocht richting ijshoeve, waar een fris dessert gegarandeerd helpt afkoelen. De witte dame met vanille en bananenborst, warme chocoladesaus en een flinke toef slagroom smaken heerlijk in de open weidevlakte, waar her en der houten tafels verspreid staan. Veel vroeger dan voorspeld horen we het rommelen, ziet de lucht asgrauw, en besluiten we versneld op te stappen. In ijltempo slagen we er hopelijk in de 15 km droog te overbruggen? Vertrekkensklaar vallen de eerste dikke druppels en kom ik tot de constatatie dat ik geen jas mee heb….. Dan maar schuilen onder de dichtstbijzijnde parasol.
De wind speelt op, rukt en trekt langs alle fronten, mensen troepen samen onder moeders paraplu. ‘Binnen’ is te veraf. We lachen, er wordt verteld, er is ambiance en positiviteit, ondanks de natte bloezen, zompende schoenen en verwarde haren.
Om de 5 seconden horen we doffe knallen. Wij verwarren met donderslagen, maar de man vertelt dat hier een (anti)hagelkanon schokgolven zendt naar de wolken zodat hagelcellen zich minder vlot kunnen vormen en het fruit gespaard blijft. Zo’n kanon is een peperdure, maar zinvolle investering. Weer wat wijzer geworden.
Terwijl de gewelddadige natuur rondom onze groep alsmaar actiever uit zijn schelp kruipt en we steeds dichter bij elkaar schuifelen (Corona komt duidelijk op de tweede plaats, geen sprake van anderhalve meter, de parasol moet maar zo klein niet zijn), horen we hoe de boer weet dat het inseminatietijd is voor de koeien, op het meest vruchtbare moment gaan koeien trappelen en moet de boer dringend in actie schieten. Weer een wijsheid rijker.
Drie volle kwartieren stort de hemel zich genadeloos uit, we bibberen en sidderen op deze zwoele dag, maar gesprekken houden ons warm. De regenradar werkt perfect, nog 10 minuten, nog 5 minuten, nu zou het moeten stoppen, en ja, kurkdroog fietsen we naar huis. Wind en een schraal zonnetje helpen opdrogen.
Kleindochter viert vandaag haar 12e verjaardag (tempus fugit!) in de Blaarmeersen. Zoon heeft een spel ineen gestoken voor 9 meisjes. Het spel werd al drie keer uitgesteld door het slechte weer in mei, een coronadreiging met bijhorende quarantaine, en nu dus weer dat vervroegd thuiskomen…. De meisjes laten het niet aan hun hart komen en genieten ‘en groupe’ een warme douche, kleren gaan de droogkast in, en het spel wordt weer niet echt gespeeld. Ontgoocheling is groot, maar gibberende meiden van 12 vinden het best wel spannend. De sfeer blijft erin.
Ongelooflijk veel getallen zijn in mijn verleden de revue gepasseerd. Getallen bestaan uit cijfers. Ik leerde ermee spelen, gaf het boeiende spel met plezier door, jaren lang. Imaginair, complex, priem, natuurlijk, decimaal…..
Tegenwoordig beperken de cijfers zich tot jaartallen, tot betalingen, tot Coronapatiënten en vaccins.
Als je er even bij stil staat…. opmerkelijk toch hoe cijfers onze hele dag door bepalen. Simpelweg al de klok. Tel hoe vaak je een cijfer leest, hoort of uitspreekt. Tip voor vandaag. Het begint al met het journaal op de radiowekker ‘En dan nu de cijfers’…..
Plus, min, maal, deel, wortel, macht horen (grotendeels) tot een ver verleden. En toch blijven cijfers me fascineren. Ik volg ze graag en vaak.
Op de dijken langs de Schelde, waar cijfers, groen én schaapjes het beeld overheersen.
86 leidt naar Rupelmonde. 97 naar Temse. 74 is het knooppunt, het punt waar twee fietswegen samen knopen.
Nederland is hét fietsland bij uitstek. Wij leerden er een uitgebreid knooppuntennetwerk kennen en waarderen. Maar ere wie ere toekomt! Mijningenieur Hugo Bollen uit België breidde als allereerste in 1990 zijn ingenieus systeem in de doolhof van mijngangen uit naar de natuur in Belgisch Limburg. Mooie plekjes ontdekken én niet hoeven stoppen aan elk kruispunt waren de doelstellingen. In 1999 werd het systeem overgenomen door Nederland. Steeds meer landen in Europa nemen nu ook initiatief.
Hier staat een kast vollllllll plannen (manlief lijdt enigszins aan verzamelwoede) en be’cijfer’de routes. Voortdurend ontstaan nieuwe fietspaden, waardoor het netwerk dus in constante beweging is. Ook overzichtsborden staan langs de weg, zo blijft herplannen bij vermoeidheid of nieuwe energie altijd een optie , en is FIETSKNOOP, een heel handige app.
Soms blijkt tot grote ergernis een paaltje verdwenen, gewoon weggepikt…. Zeker aangeven bij het meldpunt. Ze herstellen zo snel mogelijk, de service is geweldig.
Samen met mijn elektrische fiets zijn deze cijferbordjes de mooiste bron van veel genieten, hier en over de grens.
Om dan een geweldig zicht te ontdekken. Het prachtig rode stronkenveld met jonge boompjes. Een walhalla voor insecten.
Stilstaan voor het rode licht is nog altijd een must hier. Vitamine D opslaan met de dalende zon op je gezicht maakt het wachten fijn, om dan met een schok de werkelijkheid in te worden gekatapulteerd. De zon verblindt de automobilist achter mij (zijn uitleg), hij rijdt recht op mijn fiets in, ik rol vooruit, maar kan me rechthouden. De schade valt mee, mijn hart gaat even in overdrive en slaat aan 222 (3 identieke cijfers!) per minuut, dit had erger kunnen aflopen….
Het onderwerp van de wekelijkse fotochallenge bij Satur9 is symmetrie.
Het gegeven zorgt voor rust op de foto, ook al beweert manlief vaak dat ik a- of on- of niet-symmetrisch denk. Hij heeft gelijk, telkens weer opnieuw ga ik op zoek naar net dat tikkeltje verkeerd, het kleine uitspringertje, dat beetje anders dan verwacht, verhoopt misschien zelfs?
Wie beweert op deze foto dat onrustig trekje te ontdekken, heeft het vierkant (wat een symmetrie in die figuur!) mis. Of er is iets gaande met het bewuste knopje op mijn toestel? Stante pede dien ik klacht in bij Nikon. Er is één en slechts één rode kanoboot op mijn lens, maar hij is er twee waard. Gewoon een trucje van de foor, flink verborgen in mijn apparaat.
Misschien oogt dit beeld eerlijker? Asymmetrische symmetrie want elke baby is uniek. Kleinzoon en zijn vriendinnetje. Ondertussen is kleine zoon al een flink ventje, zonder vriendinnetje.
Het kunstje bij de andere kleinzoon zorgt niet echt voor een zuiver evenbeeld links en rechts, hij was duidelijk niet handig genoeg. Wees mild voor deze jongen, wie beter scoort mag altijd een seintje geven. Enige voorwaarde is géén zitje achter de dikke boom.
Hoewel de kleinzonen hier duidelijk het overwicht hebben, 4 tegen 1, telt kleindochter voor 4, zo herstelt ze vlot het evenwicht en de symmetrie in de weegschaal. Ze steelt hier de show in een vlinder-lentefeest-kleedje. Ook al is ze ondertussen bijna 6 jaar ouder, ze blijft de altijd vrolijke spring-in-’t veld. Free as a butterfly, maar vooral pal op de middenlijn.
Of voor dat ….puntje aan het einde van de donkere tunnel?
Of een prachtig rode zonsopgang?
Misschien bliksemschichten die onlangs door te tuin voor spektakel én een foto zorgden?
Wat met de oude Ikealamp die een leuk zomers, rieten hoedje kreeg als symbool van de zomer?
Het zonlicht dat weerkaatst in het glas?
Ik kom er! Glazen in verschillende formaten als plafondverlichting in de zaal. Een stralend feest met kleur! Uit een ver verleden, want een mens zou tegenwoordig bijna vergeten wat het woord ‘feest’ inhoudt…..
