oma van 5 prachtige kleinkindjes
‘Mijn dag’ in beeld, een heerlijke ZONdag.
“Pak de zon en straal”, Loesjes én mijn motto vandaag.
Toch ook een steek, recht door het hart…..
Het klassieke telefoontje op de vooravond van mijn dag mis ik…..
“Dag Lieveke, ben ik de eerste om je een fijne dag toe te wensen?’
Nu al voor de tweede keer.
De Hoge Hoed speelt een lied voor mij, of beeld ik het me in en hang ik enkel de narcist uit?
Zomaar, langs de kant van de weg, de piano op rollers.
Zijn muziek klinkt betoverend mooi, asociaal wurm ik me naar de frontlinie om hem alléén in beeld te krijgen. Zijn schouders en rug poseren strak. Hij kijkt niet op of om, verdrinkt in het melodische spel .
In Leuven snuiven we pure nostalgie, naar lang vervlogen tijden, intense jaren van vrijheid, blokstress en niet-en-wel-ware-liefde ontdekken én smaken. We waanden ons dé grote wereldverbeteraars, toogdiscussies leken van kapitaal belang en zolang het geen ochtend werd, voelden we ons niet au sérieux genomen.
Op de Oude Markt ontdek ik prachtige authentieke trapgevels.
Vreemd….nooit gezien vroeger??
Leuven genieten vanuit een andere hoek met wisselende ‘wijzere’ look.
Het Groot Begijnhof dateert uit de dertiende eeuw. Vier eeuwen geleden woonden er nog 400 begijnen, nu kuieren we gezapig door de hobbelige kasseiensteegjes (ai, mijn moeilijke voeten…) en pleintjes, doorkruist door snelstromend water.
In 1962 kocht de universiteit het woonerf op onder voorwaarde dat er dringend gerestaureerd werd. Tegenwoordig wonen er oud-studenten, professoren, buitenlandse onderzoekers. We horen er bitter weinig Nederlands.
De mini-stad in de stad. Serene rust, eenvoud, een fijn hoogtepunt op onze dag.
Sinds 1998 staat het -verdiend- op de lijst van Werelderfgoed van de Unesco.
Eerlijk? We hebben er geld en verplaatsing voor over hebben om daar een vaste stek te bemachtigen. Maar dromen zijn bedrog…. vaak toch….
Grijs en grauw start de dag. Een mistig wolkendek houdt zon en blauwe hemel buiten beeld.
De vorige trein heeft vertraging en ik ben te vroeg op het perron, de ideale combinatie om meer dan intijds ter plaatse te arriveren. In het grote station van Gent herken ik de hele wereld. Hollende passagiers, rollende reuze valiezen razen in een enorm tempo rakelings langs me heen, je ziet er alle kleuren, alle rassen, mensen in slow motion, het haastige kibbelende koppel, daklozen in rolstoel, mannen in chic kostuum, hij die in vuilbakken rommelt en tevreden een restje friet ontdekt, de schuchtere vrouw met de blindenstok, de smekende bedelaar om een centje , de Euro blijkt niet voldoende, mompelend wijst hij naar de briefjes die een verfrommeld boeltje ogen in mijn portefeuille.
“Het hele dorp in de stad”, zoals reportagemaker Jan Van Rompaey ooit verwoordde in de aangrijpende TV-serie en zijn boek.
De dag blijft grauw en grijs, ik tel mijn zegeningen, graag en gretig.
Het kleine ventje rent de zevende hemel in, hij alleen mag deze middag thuis komen eten. De broertjes blijven op de speelplaats, heel even voelt hij zich favoriet. Daarenboven heeft oma Sint gespeeld en allerlei lekkers op tafel getoverd. Hij wrijft over het buikje ‘mmmm, heerlijk’. Zijn woordenschat groeit aan.
Samen vertrekken we richting school, als een vrolijk veulen huppelt hij aan mijn hand, we gaan de speelplaats onveilig maken, want deze oma heeft een taak. Ze heeft een boekje mee, en mag de vierjarigen voorlezen, superfijn voor groot en klein.
Een verhaaltje over diertjes, en over Tiny en het grappige hondje Poefie.
De kleintjes luisteren, willen elk hun eigen verhaal spontaan vertellen over de dierentuin, over Beekse Bergen, over de hond die thuis wacht, over oma die er niet meer is, ik luister geduldig en geboeid, mondjes gaan open van verbazing, gezichtjes stralen enthousiast, ze hangen aan mijn lippen.
Toch een lichte variatie op de interesse waarmee vroegere pupillen de lessen bijwoonden 🙂
Ze zingen een liedje onder groot applaus.
De waarheid komt uit de kindermond en de omahand is snel gevuld.
De dag eindigt grauw en grijs, maar een vriendelijke warmte laat het omahart overlopen.
Ik zet hier even reacties uit, ook al vind ik ze altijd héérlijk om lezen. Super dank je!
Maar m’n tijd om terug te reageren (waar ik me vooral wil aan houden!) is beperkt, ik stap het feest-WE in, een WE vol uitstapjes, met dobberende bootjes, lekkere hapjes, veel plezier, wandelen langs het water, verwennerijen, veel roltrappen, gezellige winkeltjes, groot en klein en klein en groot, én de beloofde zon?! Een mens wordt maar één keer 8².
Het huis kleurt wit, vele bloemen stralen haar ’s ochtends een fijne dag toe.
De lage kast kaartjes-vol, hier is iets aan de gang, de hele week leeft ze ernaar toe, of toch niet?, weer een jaartje extra op die teller?!
Het roze glaasje en de lekkere hapjes met vriendin hebben haar zalig verwarmd.
Buiten waait een ijzige wind in flinke sprint
De ober is attent en verwent.
De hapjes verrassen en overklassen.
Het eten ruikt heerlijk begeerlijk.
Stemmig herfstlicht zorgt voor sfeer, smaakt naar meer.
Het glaasje rosé duur, puur maar perfect op temperatuur.
Ze nipt met kleine teugen en verankert in het geheugen.
Het onverwachte mailtje van een stille bloglezer ontroert, haar ogen worden vochtig, complimentjes doen wonderen, kunnen overdonderen.
Toegestuurde fotootjes van de reizende zoon en lief lief in het ruwe, ijskoude, Engelse natuurgebied charmeren, enthousiasmeren, zij nipt de hete thee, geniet mee, warmte daar in ijskoude sneeuw.
De baksteen op de maag blijft baas
dromen over terug naar toen wordt een waas
Dapper slikt ze dat traantje weg
herkauwt en omlijnt de pech
Plots dringt Ramses Shaffy binnen
Ze zal deze storm overwinnen.
Ze gaat mee
recht in de wilde zee
De tijd zal keren
aanvaarding leren
Als ’t stormt rond je schip
Ga mee, ga mee
Met de storm die je voert naar een wilde zee
Want de macht is te groot
En te klein is jouw boot
En de tijd zal ’t getij weer keren
…………………
Als ’t stormt in je hart
Ga mee, ga mee
Met de storm die je voert naar een wilde zee
Zet het anker niet uit
Red niet je huid
Want de tijd zal ’t getij weer keren
Als ’t stormt in je hoofd
Ga mee, ga mee
En als je prachtige melodie wil genieten, luister hier :
De donkere herfstdag nodigt uit tot weemoed. Buiten is alles grijs, grauw en nat. Druppels vallen en blijven vallen, stortbuien en motregen wisselen elkaar gestadig af, ik lees wat, kook wat, was wat, strijk wat, maar beweeg niet wat….
Het is rustig in huis, te rustig en dan duikt onverwacht ‘een dromerig stil verlangen naar’ op.
Het tegeltje is een fijn cadeautje voor deze oma van de kleinkinderen.
Ik neem de woorden letterlijk, ook ik had een heel bijzondere oma met grijswitte lange haren die ze elke dag trouw opstak in een knotje, de geruite schort voorgebonden, want zo hoorde het, een eeuwige mildheid in haar mooi bruine ogen, de glimlach rond de mond. Ze zag ons graag, heel graag, een fiere madame die zich nooit zonder de nodige lipstick buiten waagde. ‘Want dan zie je er zo oud en flets uit’.
Als kind gingen we er logeren, ze nam ons graag mee naar het grote park en Peerdsbos in Brasschaat, haar groene buren. We gaven dieren fris gras, voorzagen eendjes van oud brood (was toen nog geen misdaad, dachten we), speelden verstoppertje in het grote bos, waar duistere spoken en lieflijke feeën verdwaalden.
In het kleine huisje, waar vijf kinderen werden groot gebracht, zaten we in het kleinste kamertje rond de Leuvense stoof. Hoe meer haringen in de ton, hoe meer vreugd.
Twee grotere plaatsen vooraan werden omgetoverd tot ‘de mooie kamers’, sporadisch konden we er een blik in werpen, het porselein stond er te blinken, de vleugelpiano wachtte geluidloos, enkel voor de wekelijkse poetsbeurt gingen de kamerdeuren even wagenwijd open.
Er was die enge kelder, waar altijd een lekkere voorraad snoepjes op ons wachtte, suiker stond vrij hoog in haar vaandel, je werd er sterk van, je kreeg energie én moed om toch de donkere ruimte op de tast in te stappen, een klein lantaarntje in de beverige kinderhand.
Ze bakte tongskes voor ons in goede boter, niets heerlijker dan dat, de vetten bleven een vast begrip in haar woordenboek, en dank zij of ondanks mochten we haar 95 jaren vieren.
Slapen deden wij op de zolderkamer, drie zussen samen in het tweepersoonsbed, en het was heerlijk (warm). In de winter versierden rijmbloemen het binnenraam. We vlogen dan het bed uit, de ijskoude trap af, om ons beneden bij het gezellige vuur – daarvoor stond ze ruim intijds op- aan te kleden, na de kattenwas aan de pompsteen in het keukentje van 1 m². Je kon er draaien, noch keren. Lekker vette spek met eieren stond klaar, haar woorden ‘je moet eten voor de honger die komt’ zijn legendarisch.
Samen met het ouder worden nam ze ons met de bus mee naar ” ’t stad”. Geen groter feest konden we bedenken. De Inno was de vaste stek voor het koffietje en een grote crème glace met veel crème fraiche, in een ware coupe.
“Niet vertellen aan de mama, meisjes”.
Met heimwee denk ik aan die fantastische logeerpartijtjes, nu ben ik zelf oma.
Ik denk ‘wat een luxe hebben we nu’.
Ik weet ‘verwennen mag’.
“Ik vroeg mijn oma tips om elegant oud te worden, maar ze zei dat ze nooit oud is geweest”, lees ik in de fijne Loesjeskalender, die vriendin me zo lief bezorgde.
Voor elke dag in 2020 een knappe waarheid met een groot tikkeltje humor.
Kerst
de lichtjes
veel te vroeg
alles nog voor boeg
de tijd snelt me voorbij
dan verwens ik die consumptie maatschappij
Oh jeehh ….ik moet nog eerst verjaren
en Sint en Piet de klussen helpen klaren
De griep moet snel nog prikken in de huid
Dan pas spring ik en blinkt mijn eigen lichtje uit
Een poging tot….
Ik leerde het fenomeen kennen bij Matroos Beek.
Tien regels met woorden van één tot tien.
E(n) D(it) I(s) T(ien)
En om niet af te gaan, zet ik de reacties uit. Flauwe ik 🙂
Elk uur van de voorbije nacht beslis ik om vandaag een grote ochtendwandeling te maken, rusteloze benen kunnen behoorlijk dwingend zijn, weer of geen weer, ik zou het niet aan mijn hart laten komen.
Het wordt ‘geen weer’ en…. ik zet me lekker warm achter het scherm, met een drankje en hapje.
Bah, ik ben geen fan van mensen die een stellig voornemen niet uitvoeren, om één of andere flauwe reden als ‘wat’ regen.
Conclusie : ik ben vandaag geen fan van mezelf.
Moeten we niet mild zijn voor elkaar en dus ook voor onszelf?
Voila, ik heb mezelf weer overtroffen.
Mijn slapeloze nacht kan misschien een oorzaak vinden in de voordracht van gisterenavond? Of zoek ik simpelweg een drogreden? Ik vrees ervoor…..
Het was een initiatief van Te Gek?! En omdat gekkigheid altijd al een speciale plaats in mijn hart kreeg, ga ik luisteren. Dertig man/vrouw is aanwezig, om beroeps- of persoonlijke redenen. Zelf ga ik uit pure interesse en nieuwsgierigheid, als kind én als volwassene was en ben ik getuige in mijn omgeving.
Niet verwonderlijk, 1 op de 4 krijgt ermee te maken, 1 op de 8 heeft een angststoornis, 12% van Vlaanderen krijgt een burn out, en vooral….60% zwijgt erover. Waarom? Schaamte, schuldgevoel, vooral niet tot last willen zijn of teleurstellen.
“Alles is immers maakbaar tegenwoordig! Als je maar goed je best doet!” Die woorden maken enkel radelozer.
“Maak ik het erger door er als buitenstaander naar te vragen?”
NOOIT!
Je kan dé persoon zijn die echt interesse toont, je mag niet doodzwijgen.
Je creëert opr-echte verbinding.
Hij vertelt over het grote verschil tussen empathie en sympathie. Empathie vereist echtheid, betrokkenheid. Zoek geen oplossingen, vertel vooral niet eindeloos over eigen positieve ervaringen, de persoon bij je heeft daar geen boodschap aan, hij verglijdt enkel dieper in schuld- en schaamtegevoel. Mensen met problemen hebben vaak een tunnelvisie. Het probleem minimaliseren, omzeilen of ombuigen naar fijnheden die je zelf mag ervaren en daarom wil delen kan moordend werken.
We weten allemaal wat pijn inhoudt, ook al doen we ons vaak uiterlijk sterker voor, de glimlach is en moet blijven. We verbergen te vaak de eigen kwetsbaarheid voor onszelf. Laat staan voor de ander.
“Kinderen zijn kwetsbaar spul. Volwassenen zijn gelijmde kinderen.” (Johan Anthierens)
Niet helemaal voldaan trek ik huiswaarts. Er volgt nog een lange, vooral koude nababbel buiten, want geen cafeetje te bespeuren in de verre omtrek.
Sommigen misten concrete tips en trics, ik miste diepte.
We werden betrokken bij de les, hij sprak mensen persoonlijk aan, en laat ik dat nu net niet zo appreciëren. Na een eerste filmfragment over suïcidaal gedrag was ik als eerste aan de beurt, met een mond vol tanden en pijnlijk voelen, zat ik daar te hakkelen, iets over ‘dat ik het zelf ooit van heel dichtbij had meegemaakt’ enne….. uhm……. dat ‘ik het niet wist’.
Ik wilde luisteren, gewoon horen, bij-leren, begrijpen, niet zelf verwoorden…
De regen heeft haar tranen bedwongen, tijd om de nachtelijke beslissing in te lossen? Door plas en modder.
In de uitgestrekte Ourthevallei, waar de bomen rood en goud kleuren en de regen helpt glinsteren, duikt het familiehotel OL Fosse d’Outh op.
En ja, het is er niet altijd rustig in de eetruimte, waar de grootkeuken eigenlijk best lekker is en het ontbijt uitgebreid. Ik ontdek vriendengroepen, families van oud naar jong, kinderwagens en rollators. De wereld in één grote ruimte, omgeven met prachtige bossen, de grillige Ourthe, spel- en ontspannende mogelijkheden.
Misschien klinkt het wat te grootschalig, maar de blije vrolijke kindergezichtjes overtuigen het enorme gemak waarin kinderen én volwassenen zich sociaal weten te gedragen.
Alhoewel de graai- en grijpcultuur heel soms even overheerst en het ik-gevoel van de mens opduikt, als de ‘oplage’ van het dessertenbuffet soms wat beperkt blijkt te zijn.
Het is er niet altijd rustig in de eetruimte, een kind mag er kind zijn. En wij met hen.
Er mag gedanst, gegoocheld, onbezorgd genoten geworden.
De kamers zijn ruim, kinderen splitsen we op in duo’s en worden baas in eigen huis.
De meisjeskamer, de jongenskamers. Ontdek ik toch enig verschil in orde??
Ezels worden geborsteld, er is het speelparadijs, de ‘Fossekelder’ , we ritsen van boom naar boom, en ook deze oma heeft dé sprong gewaagd, onder groot Frans applaus, vanop de hoogte recht de diepte in, even gedachten op nul, en dan jezelf overleveren aan de techniek, over rivier en bergflank, gedachten en zorgen zwieren zalig weg, de dieperik in, tot ik weer voeten op de aarde ‘moet’ zetten. Enig gevoel van trots overspoelt me, ik voel me jong, vrank en vrij.
Er is het bos, de stilte is tastbaar, ik omarm de rust, de kleuren, de geuren van het nat op het vrolijke bladertapijt, het eeuwig klaterende riviertje beneden, de vergezichten, zelfs de regen in mot kan me niet deren, ze mag m’n haar nat maken, de beloning is het piepkleine krulletje achteraf.
De hemel mag ik ook verslinden in het heerlijke boek van Paolo Giordano. (schrijver van de ‘eenzaamheid van de priemgetallen’). Een kanjer van 460 verslavende pagina’s over idealen, de keuze tussen rebellie en conformisme, de wereld charismatisch veroveren of verstarren in burgerlijkheid, alternatief het leven proberen begrijpen en leiden, vaak ook lijden, ecologie en de corruptie in Italië, geloof en ongeloof, leven binnen of buiten de maatschappij, weemoed en volharding, pure liefde, vaak moeilijk, waarheid en fictie, obsessie en gelatenheid, de zoektocht naar de onaangeroerde plek op onze aarde, worstelen met heden en verleden, aanvaarding en verzet.
Het verhaal omvat twintig levensjaren van de vier hoofdpersonages, Theresa en de jongens. Traag, net zoals de manier waarop de vier hoofdpersonages leven. Maar het blijft boeiend.
Ik lees en herlees passages uit ‘de hemel verslinden’, ze zinken en bezinken, zelden zijn ze poëtisch (waardoor het boek voor mij heel fijn leesbaar wordt). Ze bevatten de diepe kern van waarheden, ik put gretig uit mijn verleden én ervaringen. Zelden heb ik mezelf zo verloren in een boek. Het boek verwoordt existentiële vragen, maar blijft het antwoord schuldig. Waarom? Omdat een éénduidig antwoord er gewoon niet is.
‘Het leven kiest zonder te kiezen, het ontluikt op een bepaalde plek en niet op een andere, zomaar.’
‘Wij gebruikten steeds minder woorden, maar we waren nog steeds in staat om samen te zien wat zichtbaar was, en ons wat onzichtbaar was in woordeloze eendracht voor te stellen.’
Vorig jaar was de Italiaanse schrijver op de boekenbeurs. Bij interesse, een interview lees je hier.
https://www.cosiddetto.be/lees-luister-en-kijktips/interview-met-paolo-giordano-over-zijn-nieuwe-roman-de-hemel-verslinden/
Het boek heeft me intens geraakt. De auteur verwerkt er veel actuele problematiek in. Wat mij vooral trof was de herkenbaarheid in de twijfels van de (jonge) mens rond de kern van het zinvolle bestaan. De stijl is heerlijk, eerlijk, niet omzwachteld door poëzie, pur sang, er zit tragiek en energie en traagheid en aanvaarding in verweven.
Op het net lees ik zijn zinnen:
“Het lijkt mij heel moeilijk om een leven te leiden zonder iets groters dat zin geeft. Ik zie dan wanhoop voor me: wat is dan de betekenis van alles? Ik ben althans niet gemaakt voor de mate van vrijheid van het heden. De personages verliezen zichzelf in die zoektocht naar betekenis en dat bepaalt de gebeurtenissen in hun levens. Bern kan zijn honger naar betekenis niet beheersen en dat brengt hem in groot gevaar. Voor vooral twintigers is onversneden idealisme aantrekkelijk – integralismo, hoe vertaal je dat? Fundamentalisme? Dat heeft nogal specifieke connotaties – maar ja, er zit iets fundamentalistisch in ons allen en dat is vooral gevaarlijk voor twintigers. Op die leeftijd test je je principes, bepaal je hoe je in de wereld staat.”
twee maal
de hemel verslinden
De herfst nodigt uit
tot kleurrijke creaties
Ik ben en blijf fan
in het voetspoor van
en met zijn hulp
lukt het fijn
seizoen in teer satijn
https://www.geertdekockere.be/
Naar een fijne uitdaging van Marion. (https://doldriest.com/2019/10/23/zeswoordverhaal-stof/)
Foto van een kinderopdracht in het prachtige labyrint van Barvaux.
Het was- jammer genoeg- veeeeeel te heet om er eindeloos in te verdwalen.
Juli 2019
