Bloesem is echt zo’n woord waarbij je bij de uitspraak vanzelf de lente hoort (Jabbertje)

Saaie dagen rijgen zich hier aan elkaar, variërend tussen ijzige kou, ondanks de stralende zon buiten, eindeloos-vapeur-aanvoelende hittegolven én gelukkig ook al betere momenten. Gedroomde zomerse fietsdagen wijken ver af van de realiteit, ik voel me als de pest tussen mensen.
Maar ik heb geduld, mijn sterkste punt.
Echt niet!

Elke vrijdag trouw geeft Anne (klik) een nieuw foto-voorstel. Heerlijke uitdaging tussen het rusten, lezen, zetelen (of voor de Nederlanders : banken), vervelen en aftellen door. Mijn actieradius is vandaag beperkt, met smartphone in de hand zet ik de volle zes stappen naar de tuin.
Juist geteld 7 bomen groenen al vele jaren onze hof.

De notelaar, waarvan binnenkort met grote waarschijnlijkheid zal duidelijk worden dat hij veel te dicht bij het terras wortelt en die ons jaarlijks verwent met een massa noten, die ik niet eet, ze kruipen alleen maar tussen mijn tanden…
De catalpa die als grote trompetboom in de zomer voor verkoeling zorgt.
En tenslotte nog de veel-takkige reuze rode beuk, schitterend in elk seizoen. Binnenkort, als blaadjes kleuren, krijgt ze een nieuwe job als beschermengel tegen achterliggende nieuwbouw. Ze is zich voorlopig nog van geen kwaad bewust. Blijkbaar wordt ‘ze’ spontaan vrouwelijk in mijn schrijven…
Vier fruitboompjes.

‘De bloesem’ is de opdracht.

Mijn wandeling wordt dus beperkt tot de laagstammige fruitbomen. Twee appelbomen vertonen nog geen spoor van groeibeweging. Nog een maand geduld en de kersenboom wordt een rozig kunstwerk, sporadische kersen verdwijnen steevast in gulzige vogelbekjes. Het is ze gegund.
Maar de conferenceboom komt al lichtjes in bloei. Nog steeds ben ik geen écht fototoestel rijk, arme ik, mijn (goedkope) smartphone slaagt er niet in om een scherpe close up te maken, mijn foto plaats ik ter compensatie op een bedje van (zoals ze tegenwoordig zo smakelijk zeggen) vage bloesems.
Misschien maakt ook de kleine inkijk in de hof het geheel een beetje oké?

Wie zoekt die vindt

Het monster

Het monster heeft me in zijn graag-grijpende klauwen. Het monster waar ik eerder als de dood voor was, waar ik mijn sociaal leven tijdelijk, maar veel te lang voor on hold zette, waar mijn jonge en kerngezonde 59-jarige buurman letterlijk in vier weken tijd aan dood ging vorig jaar, en dat hakte er hier diep in.

Drie pogingen waren nodig om eindelijk de gevreesde bevestiging te krijgen.
De eerste keer verscheen een nauwelijks merkbaar en bediscussieerbaar tweede streepje. Op het fotootje in de familie-Whatsapp kwamen toch wel een paar bezorgde reacties van ‘mama, zie ik daar toch geen vreemd schaduwtje bij T?’ Ervan overtuigd dat het om een grap ging waarbij ze me wilden ‘bang’ maken, besloot ik er gezellig niet op in te gaan.
Maar de verkoudheid blijkt halsstarrig.
Dus toch maar na een slapeloze nacht een tweede poging wagen. Neus-wroeten, vloeistof-knijpen, kwartiertje-wachten….. Blijkt het testpapiertje onder de rand van het doosje te zijn verschoven, en verschijnt er gewoon geen énkel streepje. Zie je wel, children, ik ben veilig! Tenminste tot ik lees dat het streepje bij G verplicht is voor een goed werkende test…… Vloekend op de marchandise van niet-werkende-spullen waag ik de volgende dag een aller-laatst-e poging. Langer gaan ze me niet liggen hebben! Manlief haalt braaf op mijn commando een nieuw doosje, of neen twee, je weet maar nooit bij mij…. De commerce draait……
Wroeten, knijpen, wachten, de routine werpt zijn vruchten af …. al snel verschijnen twee duidelijke streepjes….. Toch dus…… en ik die dacht onaantastbaar te zijn?!

Hoofd, keel, spieren laten zich voelen, ik ben me duidelijk bewust van een brein, een slikmechanisme én last bij elke beweging.

Maar dit komt goed, nu manlief nog veilig op afstand houden. Alhoewel…. we hebben maar één huis….

En dit net op dag dat ik 43 jaar geleden jonge mama werd van een eerste wondertje .
Toen flink afgezien, nu afzien, toen was de beloning groot, nu voel ik de immuniteit aanwakkeren (maak ik voorlopig toch mezelf wijs als magere troost).
Hij wordt ouder, en ik….tja…..oud zeker?

Zelfportret

‘Een zelfportret’ wordt de leuke wekelijkse Photo-uitdaging bij Anne.

Spontaan komen meerdere opties in mij op : selfie, portret in de spiegel, karakteriserende beschrijving van wie ik ben, symbolisch portret.

Ik duik in het archief en ontdek mezelf in stukken, scherven brachten die dag echt geluk. De foto werd 8 maand geleden genomen in de tuinen van Appeltern, waar we een dagje rondkuierden en een superbe High Tea genoten in het prachtige bloemenkader. Maak de puzzel op ’t gemak en je komt er wel.

Ergens meen ik me vaag te herinneren dat Anne schreef dat het de bedoeling is om een nieuwe foto te nemen in de week van de opdracht. Duidelijk dus dat ik niet goed bezig ben, acht maand is te lang…..
Wat dan met dit zelfportret in evolutie in juist geteld één uur, gisteren gedwee ondergaan voor een aardig prijsje en vandaag een totaal ander mens? Wat moet de man achter mij, die even geruisloos verdween, gedacht hebben bij zoveel ijdelheid. Hij begreep glimlachend, “iets met een goed doel”.

Nu wacht me ook het zelf-portret in enkel(e) woorden. Bij de foto-uitdaging hoort dit uiteraard niet, toch waag ik hier voor het eerst een simpele poging. Kris-kras wat zomaar in me opkomt.

twijfelaar
palindroom in leeftijd

woonachtig in de stad van de GoedHeiligMan

weinig ambitieus

luistervaardig

lezen en wandelen en fietsen als hobby

graag in goed gezelschap

(soms te) kritisch

lievelingskleur blauw

ordenend flexibel

lieve omabaard en omabaard Lieve

dol op kleinkinderen en marshmallows

onzeker zeker en zeker onzeker

ondanks tijd tijdsgebrek

wil leven als een vlinder, maar niet vlinderachtig leven

Van bloot geven gesproken….. Met dank aan Satur9 !

Vrede

De creatieve Satur9 zorgt voor een nieuwe uitdagende Photo Challenge. http://www.zonderdank.be

Het thema voor deze week is vrede. Bij het waarom moeten we ons geen vragen stellen momenteel. Maar simpel vind ik de uitdaging niet. Tot ik bedenk……

…… zolang we als leeuw en hond in vrede kunnen samenleven komt het hopelijk allemaal terug goed.

Lente en afscheid

“De lente komt van ver, ik hoor hem komen
en de boomen hooren, de hooge trilboomen,
en de hooge luchten, de hemelluchten,
de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten,
trilluchten.“
(kunst zonder moraal, l’art pour l’art van Gorter in 1890)

De lente komt in kleuren….

Genieten, deze dagen van zon, licht, bloemen die ontluiken, ’s nachts nog vaak ijzige koude, de winter tovert heerlijke lentedagen. De terrasdeur staat weer wagenwijd open, de tuin roept om aandacht, net zoals het gekwetter van de vogels, knopjes verschijnen en grijstinten verdwijnen.

De dagen zijn goed gevuld. Ik voel me her-leven, mondkapjes en ontsmettingsmiddel worden opgeborgen, gele tulpen sieren Paasgewijs het huis.

Kleinkinderen komen logeren en krijgen traditioneel goed bestede opa-oma-dagen.
Een Bruggedagje met rondleiding van opa-gids. Hij neemt ons mee op tijdsreis naar de Middeleeuwen in het cultuurhistorische en innovatieve Historium-museum, waar ze het vroeger-verhaal beleven via zeven boeiende, mooi gedecoreerde themakamers. Via virtual reality wanen we ons 8 minuten lang in die tijd van toen en duizelen de stad over in een neerwaartse vlucht.
Een unieke (vrij dure) ervaring.

Met de snelle waterbus vanuit Kruibeke, altijd een fijne spannende belevenis!, belanden we aan de andere kant van het land en genieten de zon aan de Schelde in Antwerpen.

We zwerven doorheen het land. De zon is zooooo uitnodigend….. De wandeling langs de Oude Leie-arm in Astene met drie kleinzonen en vijf honden schittert pure romantiek. De strakke leiband wordt verbannen, honden rennen zich te pletter, de vier jongste honden (waarvan de oudste toch ruim 14 jaar is) dagen elkaar voortdurend uit, spelen verstoppertje, koelen af in het water, krijgen zwarte pootjes in de modderpoel. Knettergekke dieren en joelende jongens zorgen spontaan voor een boeiend spektakel.
De vijfde en oudste hond Django loopt geduldig en gezapig aan de leiband, manliefs trouwe vriend. Hij mijdt de speelse drukte, doet her en der zijn kakje (manlief laat de opruim graag over aan het baasje), geniet het zonnetje en de prille warmte.

Het is zon-dag.

Het is dinsdag. De hond is niet meer. Heel stilletjes is hij ingeslapen. De kindjes namen nog eerst uitgebreid afscheid, veel traantjes en intens verdriet, zij kenden (nog) geen leven zonder Django. De adoptiehond uit Spanje kwam als één-jarige vijftien jaar geleden in het leven van de zoon, de zoon die voordien 22 jaar lang gehoopt-gesmeekt had op-om een hondcadeau van de Sint. Hij kreeg vervangende knuffels bij de vleet, schildpadjes, vogels, hamsters…..maar zijn grote droom kwam niet uit tot die bewuste dag, hoewel de Sint hier voor geen snars tussen zat…
De zachtaardige en lieve kindervriend Django speelde een heel grote rol in zijn bijberoep Animaltails ( klik ) waarbij jongeren en kinderen een traject wordt aangeboden via dieren, die een spiegel en steun betekenen in moeilijke momenten.
De andere honden nemen nu zijn vaderlijke taak over, Django was hun ‘eeuwige’ toeverlaat, net zoals de katten, die zich spontaan nestelden in zijn warme vacht.
Een leven als kat en hond samen.
Ja, dat bestaat. Perfect!
Tijd nu voor gemis, voor de kinderen een allereerste intens contact met wat dood en voor-altijd-weg kan betekenen.