Saaie dagen rijgen zich hier aan elkaar, variërend tussen ijzige kou, ondanks de stralende zon buiten, eindeloos-vapeur-aanvoelende hittegolven én gelukkig ook al betere momenten. Gedroomde zomerse fietsdagen wijken ver af van de realiteit, ik voel me als de pest tussen mensen.
Maar ik heb geduld, mijn sterkste punt.
Echt niet!
Elke vrijdag trouw geeft Anne (klik) een nieuw foto-voorstel. Heerlijke uitdaging tussen het rusten, lezen, zetelen (of voor de Nederlanders : banken), vervelen en aftellen door. Mijn actieradius is vandaag beperkt, met smartphone in de hand zet ik de volle zes stappen naar de tuin.
Juist geteld 7 bomen groenen al vele jaren onze hof.
De notelaar, waarvan binnenkort met grote waarschijnlijkheid zal duidelijk worden dat hij veel te dicht bij het terras wortelt en die ons jaarlijks verwent met een massa noten, die ik niet eet, ze kruipen alleen maar tussen mijn tanden…
De catalpa die als grote trompetboom in de zomer voor verkoeling zorgt.
En tenslotte nog de veel-takkige reuze rode beuk, schitterend in elk seizoen. Binnenkort, als blaadjes kleuren, krijgt ze een nieuwe job als beschermengel tegen achterliggende nieuwbouw. Ze is zich voorlopig nog van geen kwaad bewust. Blijkbaar wordt ‘ze’ spontaan vrouwelijk in mijn schrijven…
Vier fruitboompjes.
‘De bloesem’ is de opdracht.
Mijn wandeling wordt dus beperkt tot de laagstammige fruitbomen. Twee appelbomen vertonen nog geen spoor van groeibeweging. Nog een maand geduld en de kersenboom wordt een rozig kunstwerk, sporadische kersen verdwijnen steevast in gulzige vogelbekjes. Het is ze gegund.
Maar de conferenceboom komt al lichtjes in bloei. Nog steeds ben ik geen écht fototoestel rijk, arme ik, mijn (goedkope) smartphone slaagt er niet in om een scherpe close up te maken, mijn foto plaats ik ter compensatie op een bedje van (zoals ze tegenwoordig zo smakelijk zeggen) vage bloesems.
Misschien maakt ook de kleine inkijk in de hof het geheel een beetje oké?
