Kerstopruim

Neen, nog niet, enkel hier en daar in verloren hoeken en kanten. De witte takken met winterse ventjes blijven hier nog even de show stelen, als wollige tegenpool voor het natte, donkere (herfst)weer buiten.

De schouw is ontmanteld, de lichtjeskoord vol kaarten met lieve wensen is voorzichtig verwijderd, alles oogt weer rustiger.

Ik herlees de wensen één voor één, een laatste keer.
Veel gezondheid en tevredenheid is me toebedeeld. Duimen in de lucht. Dit kan toch niet mislukken?
Een groot deel verdwijnt bij het oud papier, een verzamelaar ben ik niet. Ons huis is vol. De mooiste, meest ‘eigen’ wensen houd ik bij, in een aparte doos, voor wie weet -ooit- mijn oude dag??

De aller-aller-persoonlijkste wensen, zo perfect op mijn maat gesneden, stralen een speciaal gevoel op me af, zij blijven enkel in mijn  hart én schuif bewaard.
De zelfgemaakte kaart met ontroerende woorden van de kleindochter krijgt dé ereplaats.

Leuke originele woorden krijgen hier nu een plekje.
Woorden die me ergens hebben geraakt.
Woorden met waarheid in geborgen.
Woorden met veel warmte verstuurd.

 
“What if I fall?
Oh but darling,
What if you fly?”

“Wandel over de wolken naar de zevende hemel”

“Zoete zondagen
mysterieuze maandagen
dankbare dinsdagen
wonderbare woensdagen
dromerige donderdagen
vriendelijke vrijdagen
zorgeloze zaterdagen
het hele jaar door”

“Everything is possible in the new year” (was het maar zo…)

“Elke dag belooft me en ik beloof de dag” (Raymond van het Groenewoud)

“ik wens je
altijd een weg
altijd wind in de rug
altijd zon
altijd zachte regen
altijd iemand die je nodig heeft
altijd iemand die je overeind houdt
altijd iemand
altijd”

“tijd
tijd om te maken
tijd om te hebben
om te genieten
te luisteren
te troosten
te tranen
te lachen
te beminnen
om tijd te geven
aan hen
met weinig
tijd”

 

 

 

 

Zeven drukknopjes

Weerman Frank belooft een kletsnatte dag, onverwacht kom ik vrij, op zoek dus naar een zin-volle tijdsbesteding. Niets doen is niet echt aan mij besteed. Ver moet ik niet  op zoek gaan…. Vandaag lijkt te overspoelen met veel regenwater én fijne drukknopjes.

• Een paar uren ben ik onderweg, met fiets, treinen en stappers om samen met de kleine man te lunchen. Wij babbelen gezellig 101 verhalen vol.
  Over de kat die ’s nachts met hem komt praten, en dat grote broer beweert dat dit niet kan.
  Over dat hij kat wil worden na zijn dood (!), hij gelooft steevast in reïncarnatie, en mijn toekomst wordt er één als tijger. De kat gaat de tijger beschermen. Belofte maakt schuld.
  Over regen en plassen die nat maken en zon die opdroogt, maar vandaag halsstarrig verstoppertje blijft spelen.
  Over de Sint en het nieuwe speelgoed thuis; en het versje dat hij heeft gedeclameerd, want hij was niet bang, de Sint was lief en de pieten zot.
  Over….
  Het  kwebbelmondje staat niet stil.
  “Oma kom je nu elke dag?”
  “Neen ventje dat kan niet lukken”.
  “Maar morgen wel?”
  “Ja hoor ventje”
  Morgen bestaat voor hem uit alles wat nog moet gebeuren….
  Heerlijk oergezellig!
• Vriendin belt in tranen, zwaar gemis overheerst. Ik zit in de overvolle wagon, iedereen luistert -ogenschijnlijk ongeïnteresseerd- mee. Snel schakel ik over op SMS, niemand leest mee. Binnenkort springt ze hier binnen, en kunnen we samen het intense verdriet proberen verwerken.
• Gul geef ik mijn bloed weg. De prik blijft een lastig moment, maar het gevoel achteraf is steeds een (voor mij!) dankbaar moment.
  “Mevrouw, er is ook veel nood aan plasmadonoren”
  “Ik zal het zeker overwegen”, de info krijg ik mee op zak.
  Een koekje, drankje en zelfs een Sintenzakje wordt me aangereikt. Hoeft niet, het geven geeft meer dan voldoening.
• De bel gaat, het pakje wordt gretig aanvaard.
  “Daar zat een aapje op een stokje
  Achter moeders keukendeur
  Hij had een gaatje in z’n rokje
  Daar stak hij z’n staartje deur“
• Treinen hebben vertraging, het ziet zwart van rennende, stappende, kwebbelende, wachtende mensen. Zet me daar op een bankje, en ik kijk en blijf kijken, de hele wereld raast voorbij. Ik hou  van machtige stationshallen en stilletjes mensen bespieden.
• We slagen erin tickets te bemachtigen voor Sofie, de grote Belgische dame van soul en jazz,  met ‘An Amazing Christmas’. De kritieken variëren van  betoverend over  exclusief naar onvergetelijk.
  De Franciskanen Parnassuskerk in Gent kreeg een herbestemming voor cultuur en ontmoeting. De historische ruimte heeft een prachtige akoestiek. Een deel werd omgebouwd tot sociaal restaurant. Jammer, niet open in het WE, anders reserveerden we er graag een tafeltje voor ons vieren.
• Last but not least mocht ik ervaren hoe warm, attent en empathisch de blogwereld is. Nog niet lang maak ik er deel van uit. Eerst aarzelend, onzeker, afwachtend, maar de interesse overwon.
  Een heel erg mooie (superlatieven tekort) actie werd opgericht door twee toffe dames met een gewèldig initiatief, dat veel bijval oogstte.
  Een sympathieke blogdame met een gouden hart, ondanks de vele zorgen, werd zo door de goedheilig man verrast met vele lieve geschenkjes, die uitnodigen tot verdiende  verwennerijen. Tranen van ontroering rollen -zomaar ongevraagd- over mijn wangen bij de bewogen, verraste blik van de dame, die boekdelen sprak. Het is haar zo, zo, zo gegund.Het besluit staat vast, ik voel me thuis in deze warme wereld.

Als je me zoekt, ik ben in de wolken (Loesje)

Culinaire hoogdagen hebben we erop zitten.

De eerste dag vraagt veel inspanningen en concentratie van mijn kant, weinig kooktalent is me toebedeeld, maar Youtube en  beroemde koks uit de hele wereld staan me geduldig bij, kijken, herbekijken en simpelweg na-apen, vooral duimen dat het resultaat er mag zijn….
Misschien ben ik snel tevreden?, en de genieters nog meer, maar op de iets te weinig uitgelekte spinazie na, smaakt het simpelweg. De avond is gezellig, sfeervol,  hét ultieme doel.

De herfst waait mistig, beetje troosteloos over het land. We rijden de lange aardeweg op, the middle of nowhere tegemoet. Het huisje duikt op, het bos verbergt. Grote ramen nodigen uit, het houten terras oogt én is spekglad,  een verwittigd man is er twee waard. Een warm welkom wacht. Zij zijn jong en dynamisch, verliefd en vol dromen.
“De meeste dromen zijn bedrog“, reeds in 1994 verwittigde Borsato , maar ook……
“Jij kan de zon laten schijnen
want je loopt langs en de wolken verdwijnen
en als je lacht, lacht heel de wereld mee”
Tastbaar, voelbaar, lief, hartelijk, fijn, bezorgd, nieuw, verlangend, vol verwachting, (h)eerlijk en ongedwongen, soms even verzuipen in de drukte….

Mijmerend duik ik weg in het verleden, bij mijn moeder als componist met de woorden van Hieronymus van Alphen.  Ze zingt het dagelijks, haar muzikale handen begeleiden de piano, wij- de kinderen- luisteren verbaasd en soms geërgerd, nu begrijp ik….
“Daar alleen kan liefde woonen
daar alleen is ’t leven zoet,
waar men blij en ongedwongen,
voor elkander alles doet”

Toen en vandaag, wat was en is niet meer, verleden en heden, past, present and future.

Gezellig zitten we rond het kookeiland, haar handen kneden, snijden, toveren heerlijke gerechtjes. Het is puur genieten, hartelijk en lekker.
We luisteren, vertellen, ontdekken het verleden en ademen graag het nu, het voelt goed, knus, prettig, reeds vertrouwd.

Straatverlichting is niet aan de orde, spannend en voldaan rijden we het aardedonker in. Nog anderhalf uur soezend bollend nagenieten, milde muziek op de achtergrond, over nu en toen.

Laat me zingen van de regen en de zonneschijn

Door-en-door-nat komen we thuis na een fietsbezoekje aan de schoonmama.
Even later straalt én droogt de warme zon. Welkom in  België.

De terrasdeuren kunnen weer wagenwijd open, een extra trui vangt de vochtige kilte met veel graagte op. Fietsen onder donker dreigende wolken met een sporadische zonnestraal  is mooi, het ruikt naar avontuurlijke spanning, een spannend avontuur, komen we  drooghuids op de bestemming?, of wordt tijd uitgetrokken voor de regenkledij?, die veilig opgeborgen in de fietszak huist.
Bij schoonmama dus.
Ze is 89 en komt trouw elke dag buiten, haar vriendenbezoekjes heeft ze nodig, broodnodig, een dag het huis niet uitkomen is een dag niet geleefd. Ze vertelt graag en graaft in haar volle verleden, luisteren  is niet haar sterkste punt, nooit geweest, maar ze leeft én geniet nu, van heel veel babbels, sloten koffie en een “snackske” tussendoor.
Onderweg zijn is een must, vooral niet vast roesten in de serviceflat, tussen ‘al die ouwe mensen’.

Ze slaapt al een paar nachten niet goed, ze piekert en denkt, niet over wat komen kan, maar over wat nu is, en wat nu ongemakkelijk voelt. De schoonzoon met kanker en chemo en veel slechte dagen,  de zoon met dezelfde k-ziekte en gelukkig betere vooruitzichten. Oud worden is fijn, maar geeft ook extra zorg als kinderen  de sukkelstraat instappen.
Maar ze blijft positief, de tijd geeft altijd de juiste raad, en over vijf jaar komt wellicht alles oké.
Geen haar op haar hoofd stelt zich vragen bij haar 94 jaren dan …..

Kan het beter?

Sociale contacten zijn een prima wapen tegen eenzaamheid en ouder worden. De kranten staan er vol van,  zelf ben ik er rotsvast van overtuigd.
Ik zie het, overal.

Gisteren praatten we zes volle uren moeiteloos rond, met vieren rond de tafel, een leuk vriendenkliekje. “Oei, is het al zo laat?”
De lunch, het roze wijntje, een koffie, de witte dame, nog een koffie of thee, een hartvormig spekje zorgen voor de innerlijke mens die de gesprekken tastbaar onderhoudt.

Reizen en genieten, kleine en grote kinderen, toevallige liefde en zoektocht ernaar, ouder worden en ontkennen, zelfvertrouwen en het gebrek eraan, uitbundig blij samenleven en stilte, de wereld en onze nietigheid, natuur en beweging, verlangen en tevredenheid, thuiskomen en wegtrekken, alles doorspekt met humor en een fijn verhaal.
Verrassend ontdekken hoe we vaak totaal anders denken, leven en reageren, en toch zijn we allen gewoon mens.

“De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven”. Aristoteles wist het al, vele eeuwen geleden. Als homo universalis verenigde hij toen reeds wetenschappen, wiskunde en een prachtige filosofie.

De eigen kruiwagen, vol bloemen en vele on-kruiden die zich vrolijk overal tussenin  nestelen en stapelen, dapper vooruit duwen, kan prachtig zijn.
Wat te bewijzen is (klassieke woorden uit mijn goeie oude tijd…..) met dit prachtig stukje kant.

De PiKante kruiwagen

Waarom wij Nederlandfans zijn?

• Prachtige dorpen bekoren. De uniforme stijl geeft rust. Er gaat een warme gezelligheid van uit. Geen chaos van verschillende stijlen.
• Dorpskernen en daartussen veel groen.
• Massa bloemen, in alle kleuren en varianten.
• De bank voor de huizen, waar misschien vele babbel-uurtjes worden genoten?
• Winkeltjes met snuisterijen, waar ik uren kan rondlopen en ontdekken.
• De fietspaden zijn S.C.H.I.T.T.E.R.E.N.D! Hier kan België véél van leren.
• Groen. Groener. Groenst.
  Weid. Weider. ‘Weidst’.
• Nederlanders zijn joviale, enthousiaste, vrolijke, spontane mensen.
  Iedereen spreekt ons aan.
  Een kaart openvouwen betekent dat hulp wordt aangeboden.
  Zo vaak horen we ‘waar kan ik je mee helpen?’
  En ‘wat kan ik voor je betekenen?’ (waarbij we eerst vreemd opkijken)
• Veel water. Romantische bruggetjes.
• De pannenkoekenrestaurantjes, voor een zoetekoek als ik een hemelse heerlijkheid.
• Eethuisjes in ‘my style’
• Stranden met fijne paviljoens, geen hoogbouw die het uitzicht belemmert of drukbevolkte dijkstraten.
• Fietsen in alle kleuren, maten, voor 1, 2 tot zelfs 3 personen. Origineel. Traditioneel.
• Woorden als ‘astu’ en gezel’ 🙂
• Knus. Fijn. Sympathiek. Hygge. Vriendelijk.
• Broodjes kroket waar manlief van houdt. Voor een niet-vleeseter als ik minder aantrekkelijk.
• We begrijpen elkaar , ook al zijn er al eens misverstanden in woordgebruik :-)Uiteraard  zijn sommige punten net zo goed van toepassing hier in België.

Levenslessen

Geïnspireerd door de donderdagkrant, waarbij telkens een BV (bekende Vlaming) vijf levenslessen doorgeeft aan de lezers, groeide hier het idee om er even over na te denken welke levenslessen ik zèlf wil meegeven aan de (klein)kinderen, beperkt publiek,  ik ben immers maar een OV .

1.

Blijf trouw aan jezelf én sta open voor verandering.

Het is niet altijd gemakkelijk, soms wil je graag de toffe eigenschappen van de ander gewoon kopiëren. Enkel om je sympathiek te maken, te pleasen.
Uiteraard mag en moet je het positieve zien bij die ander, mag je nadenken in welke mate je  je hierin  kan terugvinden, maar het moet aanleunen bij jezelf, anders houd je  niet vol en word je verplicht een eeuwig toneel te spelen….. of val je simpelweg door de wankele mand…
Een kritisch mens kan en moet openstaan, mag zichzelf al eens ontrouw zijn. De kleine kantjes mogen worden bijgevijld. Maar wees fier op wie je ècht bent.
Zelf-vertrouwen wordt niet altijd met de paplepel meegegeven, ik spreek uit ervaring, mijn genen verdrinken er  niet in. Dan krijgen twijfels en aarzelingen vrij spel, piekergedachten en onzekerheden. Met ouder worden, leer je aanvaarden, jezelf en die ander, die het altijd nèt (of toch niet?) wat beter doet.

2.

Durf te springen!

Je bent jong (of oud) en je wil wat. Obama scandeert  ‘yes! you! can!’.
Denk  goed na en weeg af, voor- en nadelen, en als de sprong je ligt, aarzel  niet. De tijd zal het uitwijzen. Voel je niet gekluisterd aan zelf- of maatschappij-verzonnen normen, van ‘zou je niet ‘ of ‘wat als’.
Laat veel gevoel en voldoende  ratio samen  de knoop doorhakken. Volg je hart!
Als zonen dit lezen, herkennen ze hun moeder niet. Zelf was ik vaak bang om de dieperik in te springen, het onbekende was voor mij een beangstigend leeg gat, waarna ik veilig terug in mijn cocon kroop, keer op keer.
Maar in mijn fantasie jumpte ik graag de wondere en ‘andere’ wereld binnen.

3.

Vergeten moet niet, vergeven mag.

We zouden geen mens zijn als we elkaar niet geregeld  ‘den duvel’ aandoen. Iedereen wordt gekwetst, door woorden of daden, bewust of ondoordacht, gevoelig of keihard.
Met dank aan ons menselijk brein blijft dit vaak hangen. Je hoeft niet te vergeten.
Vergeven brengt je een hele stap vooruit. En daarbij is de tijd de beste vriend.
Mildheid groeit en haalt de scherpe kantjes er af.
Ik besef -met ouder worden- hoe heerlijk tijd kan verzachten en hoe kostbare  energie te vaak verloren is gegaan in woede en ergernis.
Niet altijd gemakkelijk, maar je leert het zeker.

4.

Sociale contacten moet je bewust genieten.

Laat je niet opslorpen door beslommeringen, werk en drukte. Maak bewust tijd voor vrienden en ontspanning.
Het is een kwaal van alle tijden, verdrinken in het werk, je laten meesleuren in 1001 to do’s en agenda’s.
Ook hier pleit mijn verleden schuldig.
Maar dit zijn dan ook levens’lessen’, die mijn ondervinding jou wil meegeven.
Veel te vaak overwon de plicht. Ik had geen tijd want…ik moest nog dit, ik moest nog dat….
Ik begrijp én weet, het lukt niet altijd, maar toch kan je een deel zelf in handen nemen, alleen moet je het beseffen én toelaten, en empathie omarmen.
Echte vrienden geven je dag een gouden rand. Grits snel de ongestreken zakdoek uit de wasmand of geef de vuile auto gewoon een plens-regen-beurt cadeau, dan koop je ons-tijd.
“De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven”. De wijze Aristoteles wist het al.

5.

Leef NU

 

Het verleden heeft je gevormd, de toekomst is en blijft onzeker. Het vaasje, prachtig cadeau van de kroost,  vertaalt mijn lijfspreuk. Deze wil ik je graag meegeven. Ik heb er zelf vrij lang over gedaan om dit te beseffen, vaak was ik bang voor wat  komen zou (en toch niet  gebeurde).
Als het toch zo ver komt, is er nog tijd genoeg om je zorgen te maken.
Denk niet aan regen in de zon.
Denk niet aan storm in rustig vaarwater.

Het verleden wis je nooit, gelukkig, dat mag ook niet. Maar leer ermee ‘leven’, en houd de mooie herinneringen ‘levendig’.

Leef als een blij kind.

 

 

 

“Leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren. Troost is dat zij er is, uren , maanden, jaren” (Herman Van Veen)

Als je tijd en zin hebt…..”wat is jullie levensles”? Ik lees het graag!

Vandaag….

……maandagmorgen….. wil ik enkel tien ‘schiet-me-net-te-binnen-weetjes’ neerschrijven, zoals ze me bij het typen overvallen.
Beetje chaos, doel noch herinnering, gewoon omdat ik zin heb in  vrolijke warboel.

Een logje waard?, uiteraard niet, maar moet kunnen 🙂

• Heerlijk op radio 2, klassiekers uit de jaren 70.
  Sebastian van Steve Harley en Cockney Rebel.
  Pure romantiek toch!
• Manlief is terug student, halve dagen zit hij over boeken gebogen, komt tussendoor een koffietje drinken ter op-fris-sing. Studeren na 60, geen evidentie, maar hij gaat ervoor, voor de volle 100%  .
  Ondertussen kent hij Gent op zijn duimpje, is  vurige fan van de verborgen plekjes, en deelt die kennis  graag.
  Diploma in zicht?!
• De paasboom is opgetuigd, witte eitjes, zelf beschilderd met lachende, huilende, knipogende, boze, vriendelijke en grappige oogjes.
• Zoon 2 werkt een ‘mol-spel’ uit in Ronse, mijn geboortestad, net op de taalgrens, waar de warme jeugd een fijn verleden werd.
• Keukenkasten smeken om een onderhoudsbeurt, geduld is een mooie deugd.
• Zoon 1 bereidt zich voor op de duatlon in Duitsland volgende zondag.
  Hoedje af, ik doe het hem nooit na.
• De eerste dag van de paasvakantie heb ik veeeeeele jaren lang beleefd als een heerlijke ‘oef, eindelijk is ze daar, de rust’, die herinneringen ban ik (nog) niet uit mijn hoofd.
  Nu voelt het anders aan, je weet wel… de eeuwige vakantie…., maar de rek is uit de oef.
• Zoon 3 draagt zorg voor de solitaire bij, de vlinder en andere insecten met kunstwerken van Pol Cosmo, ‘the street artist from Ghent‘.
  Samen ontfermen ze zich over het kleine, bezige volkje.
  Pol maakt kunstig fijne ‘nestjes’. Zoonlief integreert zijn werk in zijn project van Animaltails.
  Enkel win-win, en zo is het goed, mooi en lief!
• Overal rondom me ontluiken lente, kleuren en geuren, smaken en plannen.
• Ze komen er weer aan, de oma-opa-dagen met de bende van vijf.
  In Nederland vinden we telkens opnieuw rust.
  Alhoewel… rust en vijf ??

Fiere en niet-fiere drukknopjes

Fier ben ik op de oudste kleinkinderen die, aan de hand van de ouders,  regen en wind trotseren en enthousiast de klimaatbetoging  steunen. Kleindochter kan al duidelijk verwoorden waarom ze is mee gestapt, en dit niet enkel om de spannende uitstap.
Van brossen is  op zondag geen sprake, het woord staat trouwens (nog) helemaal niet in haar woordenboek.
Niet fier ben ik op het feit dat hun grootouders het lieten afweten, wij konden wellicht een voorbeeld geven. Maar er waren andere prioriteiten, en vooral veel drogredenen.

Fier ben ik dat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt om de vervolgcursus met de smartphone nog een semester door te zetten, ondanks….
En ja, er was nog net een plaatsje vrij!
Niet fier ben ik omdat  yoga nu moet plaats ruimen.

Fier ben ik op onze nieuwe vierwieler, waarbij we geprobeerd hebben wat milieubewuster te kiezen, alhoewel… Onze oude was echt wel té groot, té vervuilend, té voor ons tweetjes.
Niet fier ben ik op ons bezit van nog een tweede wagentje.
Waarbij we dan nog bijna altijd de fiets gebruiken, waarop ik dan wel weer trots ben :-).
Sorry voor de verwarring.
De vrijheid in droge mobiliteit is hier nog even (te?) doorslaggevend,  niet broodnodig, tja….
Mea culpa…

Fier ben ik op mijn stap-uurtjes, waar ik tempo houd, waarbij ik hart en ziel gezond kneed, waarbij ik kilometers verslind, waarbij ik buiten leef en geniet.
En dit ondanks een (meer dan) vage diagnose, zowat 25 jaar geleden, toen spieren begonnen op te spelen, en een soepel lichaam niet echt mijn toekomst leek te worden. Sindsdien wil ik mezelf bewijzen, en mag ik terecht trots zeggen dat ik een dikke pluim op mijn hoed verdien. ‘Wees lief voor jezelf’, denk ik dan.
Niet fier ben ik op mijn soms overheersende luiheid, waarbij koude, nattigheid of sporadisch sneeuwvlokje me beletten een voet buiten te zetten. Maar toch, maar toch….

Fier ben ik op het eerste verhaaltje dat kleinzoon schrijft, hij wil overal een komma  plaatsen, kent het woord maar het nut niet, een doffe e wordt simpelweg u, want hij houdt het -de logica zelve- heel fonetisch. Dus hij fier, oma dubbelfier!

eerste woordjes, eerste verhaaltje

En nu  een niet-fier-knopje drukken?
Jammer, ik vind er geen bij mijn nakroost. Typisch omabeeld zeker?

 

 

 

 

Drukknopjes naar een dicht verleden

• De last-minute-trip naar Kortrijk, waar we snel nog vrienden van op de hoogte brengen, die nog sneller beslissen met ons daar een lunchke te genieten en een rondleiding te geven, en waar dan weer last-minute een WEtje Rijsel uit voortvloeit.
• De musical “Hans en Grietje” in de schouwburg van Antwerpen wordt een topper voor oma en opabaard en vier kleinkindjes, die met open mond meer dan anderhalf uur gefascineerd het spektakel volgen. In het sprookje worden vele  verhalen modern gebundeld en prachtig vertolkt. De komische, spannende en vrolijke aspecten zorgen voor een speels schouwspel.
  Heerlijk voor jong én oud.
  En…… wij voelen ons weer zalig kinds.
• Als ik klaar ben voor de nacht, nadat ik drie ventjes boven te ronken heb gelegd, ontdek ik op de speeltafel het houten optrekje, dat opabaard in zijn jonge, creatieve jaren heeft gebouwd voor de eigen kroost, en dat nu door de nakroost, net zo creatief, is omgetoverd tot een fijn thuisje voor nog kleinere, kleurrijke  ventjes.
  Die huiselijke gezelligheid ontroert.

  

• De trein brengt ons naar Trainworld in Schaarbeek, waar we de geschiedenis van een wereld op wielen ontdekken. Heel fijne aanrader voor kinderen!
  We worden er ondergedompeld in vroeger en nu, in wagons en locomotieven, in en onder de rails.
  “Oma, zie jij wat ik zie?”
  “Kijk toch eens zo leuk”,
  en toch voel je  zijn spanning, want het museum is groots en weids en onvoorspelbaar en verrassend en soms donker.

  
  Blije gezichtjes als ‘mijnheer conducteur’ op de échte trein de jongens zijn kepie laat passen, ze knippen kaartjes, krijgen zijn tablet in handen (aiai, vertrouw ik dat wel?), ze bezoeken het piepkleine kamertje van de machinist en laten zich overdonderen door de vele knoppen en hendeltjes, zo moeilijk om  handjes thuis te houden….
  Hoe fijn
  kan reizen zijn
  als een man in uniform
  plots je vriend blijkt te zijn.

• Een paar logjes geleden schreef ik over “My brilliant friend“.
  De  eerste boeken van Ferrante heb ik – enige vorm van verslaving was me niet vreemd– enorm genoten. Het derde wacht geduldig op vijf minuten tijd….
  ‘Nooit een film bekijken nadat je het boek hebt gelezen, het valt sowieso tegen.’
  Neen echt niet, de serie is subliem vertolkt, de Napolitaanse jaren-50-sfeer tastbaar, we worden ondergedompeld in vele uurtjes intens filmplezier.
  Noch steeds weet men niet zeker of Elena Ferrante  man of vrouw is.
  Zij/hij is volkomen onzichtbaar in haar/zijn schrijven. Ongelooflijk toch?
• Kleinzoon krijgt een nieuwe juf. De kinderen hebben haar al één keer gezien, net voor de vakantie kwam ze kennis maken.
  “Ze heeft diamanten in haar mond“, vertelt hij nuchter.
  “Euhhh???”
  ’t Is maar hoe je het bekijkt, juf zelf vindt de tandblokjes wellicht minder irritant als ze zijn kinderlijke interpretatie hoort.

Vijf warme drukknopjes met verkillend randje

• Amper twee dagen voor de Sint over de daken springt, genieten wij  een grote  fietstocht in de korte uren dag en herfstige natuur.
  Een terras met fonkelend uitzicht op het water, nodigt uit. We aarzelen, voor of achter de grote ramen? Schrijven we hier niet december?
  Het wordt achter, zoals het dit seizoen, de hardnekkige hoest en de leeftijd betaamt. De zon schittert zijn warme gloed in het gezellige interieur.
  De pannenkoek op het bord is koud…..
• Ontspannen lig ik languit in de zetel na een wervelende dag.
  Mijmerend over de heerlijke momenten die prima verlopen zijn na drukke voorbereidingen.
  Moe, maar vooral tevreden.
  Ik dommel stilletjes in een na-droom.
  Tot de overdrive zijn tol eist. Hartkloppingen komen en gaan, geen techniek of pilletje brengt soelaas, uitzweten, ondergaan, aftellen en de volgende morgen ‘kwik als een hoentje’ de nieuwe dag terug mogen invullen…..
• Heerlijk, die onverwachte, welgemeende dank je wel, recht  uit het hart (weeral dat hart…). Een compliment doet een mens groeien, de volle tien centimeter!
  En van contentement ga je blozen en beven, tot die grote tas  hete thee uit je trillende handen weet te ontsnappen en vloeiend zijn eigen weg stroomt…..
• Kleinzoon 1 schrijft in een vriendenboekje  over zijn droom  ‘fietsen met oma’
  Kleinzoon 3 vindt dat oma het allerlekkerste eten kan maken. (succes gegarandeerd met appelmoes)
  Kleinzoon 2 reageert ‘bweeeeiiiiikkkkk’ bij het verbluffende (vind ik toch?!)  mannetje dat oma heeft gecreëerd met partjes mandarijn.
  Hij lust geen mandarijn, zelfs niet als ze uit de gulle hand van de Sint komen….
• Ik ben en blijf hevige fan van ‘Alleen Elvis blijft bestaan’, een praatprogramma waarin Thomas Van der Veken met zijn gasten via beeldfragmenten, die ze zelf hebben gekozen,  anderhalf uur op zaterdagavond rond praat, over  passie, het leven, het waarom van keuzes en bijhorende inzichten.
  Deze televisie is verrijkend, positief ingesteld, aangenaam en leerrijk, heel vaak verrassend. Niet zelden overvalt me hierbij een zalige koude rilling…
  De gastheer is overaltijd aimabel, begrijpend en hij luistert écht!
  Het gesprek met Assita Kanko komt hard binnen. Deze warme vrouw praat ongedwongen en eerlijk over vrouwenrechten, geen evidentie in de wereld.
  Haar verleden is erdoor bezoedeld.
  Ook Thomas, de ondervrager, probeert zijn tranen te onderdrukken, hij zegt ongedwongen ‘dat hij even van de kaart is’.
  Wat een (h)eerlijke man, mét emoties, die niét worden ten toon gespreid in vooraf beoogde huil-TV…..