Weerman Frank belooft een kletsnatte dag, onverwacht kom ik vrij, op zoek dus naar een zin-volle tijdsbesteding. Niets doen is niet echt aan mij besteed. Ver moet ik niet op zoek gaan…. Vandaag lijkt te overspoelen met veel regenwater én fijne drukknopjes.
- Een paar uren ben ik onderweg, met fiets, treinen en stappers om samen met de kleine man te lunchen. Wij babbelen gezellig 101 verhalen vol.
Over de kat die ’s nachts met hem komt praten, en dat grote broer beweert dat dit niet kan.
Over dat hij kat wil worden na zijn dood (!), hij gelooft steevast in reïncarnatie, en mijn toekomst wordt er één als tijger. De kat gaat de tijger beschermen. Belofte maakt schuld.
Over regen en plassen die nat maken en zon die opdroogt, maar vandaag halsstarrig verstoppertje blijft spelen.
Over de Sint en het nieuwe speelgoed thuis; en het versje dat hij heeft gedeclameerd, want hij was niet bang, de Sint was lief en de pieten zot.
Over….
Het kwebbelmondje staat niet stil.
“Oma kom je nu elke dag?”
“Neen ventje dat kan niet lukken”.
“Maar morgen wel?”
“Ja hoor ventje”
Morgen bestaat voor hem uit alles wat nog moet gebeuren….
Heerlijk oergezellig! - Vriendin belt in tranen, zwaar gemis overheerst. Ik zit in de overvolle wagon, iedereen luistert -ogenschijnlijk ongeïnteresseerd- mee. Snel schakel ik over op SMS, niemand leest mee. Binnenkort springt ze hier binnen, en kunnen we samen het intense verdriet proberen verwerken.
- Gul geef ik mijn bloed weg. De prik blijft een lastig moment, maar het gevoel achteraf is steeds een (voor mij!) dankbaar moment.
“Mevrouw, er is ook veel nood aan plasmadonoren”
“Ik zal het zeker overwegen”, de info krijg ik mee op zak.
Een koekje, drankje en zelfs een Sintenzakje wordt me aangereikt. Hoeft niet, het geven geeft meer dan voldoening. - De bel gaat, het pakje wordt gretig aanvaard.
“Daar zat een aapje op een stokje
Achter moeders keukendeur
Hij had een gaatje in z’n rokje
Daar stak hij z’n staartje deur“ - Treinen hebben vertraging, het ziet zwart van rennende, stappende, kwebbelende, wachtende mensen. Zet me daar op een bankje, en ik kijk en blijf kijken, de hele wereld raast voorbij. Ik hou van machtige stationshallen en stilletjes mensen bespieden.
- We slagen erin tickets te bemachtigen voor Sofie, de grote Belgische dame van soul en jazz, met ‘An Amazing Christmas’. De kritieken variëren van betoverend over exclusief naar onvergetelijk.
De Franciskanen Parnassuskerk in Gent kreeg een herbestemming voor cultuur en ontmoeting. De historische ruimte heeft een prachtige akoestiek. Een deel werd omgebouwd tot sociaal restaurant. Jammer, niet open in het WE, anders reserveerden we er graag een tafeltje voor ons vieren. - Last but not least mocht ik ervaren hoe warm, attent en empathisch de blogwereld is. Nog niet lang maak ik er deel van uit. Eerst aarzelend, onzeker, afwachtend, maar de interesse overwon.
Een heel erg mooie (superlatieven tekort) actie werd opgericht door twee toffe dames met een gewèldig initiatief, dat veel bijval oogstte.
Een sympathieke blogdame met een gouden hart, ondanks de vele zorgen, werd zo door de goedheilig man verrast met vele lieve geschenkjes, die uitnodigen tot verdiende verwennerijen. Tranen van ontroering rollen -zomaar ongevraagd- over mijn wangen bij de bewogen, verraste blik van de dame, die boekdelen sprak. Het is haar zo, zo, zo gegund.Het besluit staat vast, ik voel me thuis in deze warme wereld.