- De last-minute-trip naar Kortrijk, waar we snel nog vrienden van op de hoogte brengen, die nog sneller beslissen met ons daar een lunchke te genieten en een rondleiding te geven, en waar dan weer last-minute een WEtje Rijsel uit voortvloeit.
- De musical “Hans en Grietje” in de schouwburg van Antwerpen wordt een topper voor oma en opabaard en vier kleinkindjes, die met open mond meer dan anderhalf uur gefascineerd het spektakel volgen. In het sprookje worden vele verhalen modern gebundeld en prachtig vertolkt. De komische, spannende en vrolijke aspecten zorgen voor een speels schouwspel.
Heerlijk voor jong én oud.
En…… wij voelen ons weer zalig kinds. - Als ik klaar ben voor de nacht, nadat ik drie ventjes boven te ronken heb gelegd, ontdek ik op de speeltafel het houten optrekje, dat opabaard in zijn jonge, creatieve jaren heeft gebouwd voor de eigen kroost, en dat nu door de nakroost, net zo creatief, is omgetoverd tot een fijn thuisje voor nog kleinere, kleurrijke ventjes.
Die huiselijke gezelligheid ontroert.
- De trein brengt ons naar Trainworld in Schaarbeek, waar we de geschiedenis van een wereld op wielen ontdekken. Heel fijne aanrader voor kinderen!
We worden er ondergedompeld in vroeger en nu, in wagons en locomotieven, in en onder de rails.
“Oma, zie jij wat ik zie?”
“Kijk toch eens zo leuk”,
en toch voel je zijn spanning, want het museum is groots en weids en onvoorspelbaar en verrassend en soms donker.
Blije gezichtjes als ‘mijnheer conducteur’ op de échte trein de jongens zijn kepie laat passen, ze knippen kaartjes, krijgen zijn tablet in handen (aiai, vertrouw ik dat wel?), ze bezoeken het piepkleine kamertje van de machinist en laten zich overdonderen door de vele knoppen en hendeltjes, zo moeilijk om handjes thuis te houden….
Hoe fijn
kan reizen zijn
als een man in uniform
plots je vriend blijkt te zijn. - Een paar logjes geleden schreef ik over “My brilliant friend“.
De eerste boeken van Ferrante heb ik – enige vorm van verslaving was me niet vreemd– enorm genoten. Het derde wacht geduldig op vijf minuten tijd….
‘Nooit een film bekijken nadat je het boek hebt gelezen, het valt sowieso tegen.’
Neen echt niet, de serie is subliem vertolkt, de Napolitaanse jaren-50-sfeer tastbaar, we worden ondergedompeld in vele uurtjes intens filmplezier.
Noch steeds weet men niet zeker of Elena Ferrante man of vrouw is.
Zij/hij is volkomen onzichtbaar in haar/zijn schrijven. Ongelooflijk toch? - Kleinzoon krijgt een nieuwe juf. De kinderen hebben haar al één keer gezien, net voor de vakantie kwam ze kennis maken.
“Ze heeft diamanten in haar mond“, vertelt hij nuchter.
“Euhhh???”
’t Is maar hoe je het bekijkt, juf zelf vindt de tandblokjes wellicht minder irritant als ze zijn kinderlijke interpretatie hoort.
Advertenties
