Stille dinsdag

Druk kwetterende vogels en een ronkende afwasmachine verstoren de stille ruimte.

Straks komt Heer Bolle uit Nederland hierheen om onze zetel (bank voor de Nederlanders, want hij en bank komen samen uit het land) terug extra op te bollen. Broodnodig, want de harde metalen lat doet pijn aan de rug. Waar die oorspronkelijke vulling heen is, blijft me een raadsel, of er huizen muis-stille beestjes in het onderstel?

Manlief maakt zich nuttig als vrijwilliger in het vaccinatiecentrum. Ook ik heb me aangemeld, maar nog wachtende op de eerste oproep voor een administratieve job, vier uur rechtstaan is niet aan mij besteed.
We schrijven gisteren, de shift van man zit erop, nog een klein overuurtje wordt voorgesteld, no problem, niets bindt hem, goed teken dat alles daar vlot draait. Een overschotje AstraZenica wordt hem onverwacht aangeboden, hij zegt niet neen, net 65 is het sowieso nog wachten.
Nadat de nodige documenten zijn ingevuld, plant de dokter gedecideerd de spuit in de arm, en een half uurtje stoel-wacht-tijd later stort hij zich uitgehongerd op zijn voor de derde keer opgewarmde maaltijd.
In de namiddag trekken we richting zee, Oostende staat op de planning, zon en humeur stralen.
Net thuis overvalt manlief een serieuze dip, koorts, grieperig, lamlendig, te moe om broodnodige Dafalgan te slikken. Het vaccin doet zijn ding, besluiten we dus maar, optimist tot in de kist.
Na de onrustige nacht volgt nu een stille dinsdag, uitgeput slaapt hij de dag door en verplaatst schuifelend van zetel naar bank en eindeloos weer terug.
Vrienden, die hij de dag voordien bereidwillig wegwijs maakte in het centrum, appen hem dankbaar, gezond en wel. De gastheer ligt geveld. De dienst van vandaag is opgegeven. Andere katten worden gegeseld.

Een korte blik terug naar ‘zalige Pasen’, zo begroetten we elkaar in een ver verleden. De coole paashaas heeft her en der lekkernijen verstopt in de hof, de opbrengst wordt verdeeld over de kinderen, beloofd!, voor oma en opabaard dit keer géén overschotten. Of hebben we voldoende Coronakilo’s verzameld? Zijn visie dan…
Zoon speelt zelf voor paashaas met echte eitjes van eigen kweek. Ik sputter tegen, eieren genoeg in voorraad nu we net 10 dagen het kippenhok van de buur op reis verwennen. Hij dringt aan, schone dochter valt in.
Wat doe je dan als goedgemanierde mama? Dankbaar aanvaarden en ijverig op zoek gaan naar een vrij plaatsje in de overvolle koelkast.
In ‘wat doe ik hier in hemelsnaam allemaal mee’-gedachten verzonken open ik de doos…..het duurt even eer mijn euro valt…… Onze middelste, de ‘eeuwige vrijgezel’ …..

Overloopje

Zorgeloos genieten we met groot en klein een weekje Brouwershaven in Zeeland. Leuk weer, zon, zee, strand, terrasjes, vrijheid….. De vakantie houdt een belofte in voor een P.R.A.C.H.T.I.G jaar.

Acht vrienden houden gezellig de maandelijkse ronde tafelconferentie, vage geruchten over lockdown (help, wat betekent dit?), over scholen en bedrijven die gaan sluiten (meer help, nog nooit gebeurd?!), over een vies beestje dat is overgevlogen vanuit China (toch maar ‘een griepje’? Geen paniek ajb!)
Het werd de laatste keer, al 10 volle maanden staan we op non-actief.

Alles zit op slot, rotsvast, we durven het huis niet uit, een vreemd beestje zweeft voortdurend in de buurt van onze voordeur?, twijfel tussen professor Annemans en infectiologe Vlieghe, de vele virologen die elkaar de loef afsteken. Persconferenties om steevast 11 uur van Steven Van Gucht worden beetje angstig opgevolgd, vooral in hem behoud ik het volste vertrouwen, een wijs rustig man.
Bankjes worden ingepakt met rood-witte-gestreepte linten,  erop zitten wordt een loodzware zonde, overal lonkt politie, we snellen de supermarkt binnen en nog sneller buiten, “een mondmasker geeft écht geen voordeel”, naïef vertrouwen in de overheid, we begrepen toen nog niet echt dat de voorraad gewoonweg was vernietigd. Van overheid verwacht je niet direct leugens, of toch?

Eindeloze fietstochten vullen onze dagen, verkenning in de eigen buurt, hete thee drinken uit kleine thermosjes, mergpijpjes bij de hand en mijn voeten doen overuren.
Huis en tuin krijgen een make-over. Het aanrecht schittert, niet normaal.
Dank aan de zon met troostende stralen om onze lege schouder.

Zoon 2 , werkloos en met een lief in het onoverkomelijke Nederland, krijgt angstaanvallen en ik met hem om hem. Opgesloten in het verre bos lijkt enige vorm van troost enkel bereikbaar via een ongeoorloofde, niet-efficiënte verplaatsing, we kijken radeloos toe.  Hij woont te ver, 200 km fietsafstand valt niet te overbruggen. Depressie lonkt om de hoek. Mijn nachten worden grijs en grauw.
Van zodra mogelijk, haast hij zich de grens over, en overvalt rust hem, en ons. Het leed is geleden.

Film- en toneel verdwijnen van de planning, we worden cultuurbabaren, meer nog, we blijven het…..  
Geplande vakanties worden uitgestelde vouchers, tot drie keer toe, ze wachten hier geduldig in de overvolle lade.

Zoom, video calls en deurbezoekjes worden het nieuwe normaal. Iedereen en overal welkom. Gelakte teennagels hoeven echt niet. Schoenen met hakjes evenmin.

Er komt meer vrijheid om de hoek, ademruimte, nieuwe plannen. Veel fietsuitjes in de hoopvolle Nederlandse natuur staan terug op de planning. Daar is grotere vrijheid, geen mondkapjesplicht, nog niet, (wisten wij veel…), enthousiaste mensen, je ziet de glimlach nog in het écht spreken, lekker eten en gezellige hotelkamers. Wij én onze fietsen overwinnen de 40°hitte, natte sporadische druppels, mulle zandwegels en grote dorst, simpelweg een paar terrasjes extra. Wat is ook weer een terras?
Wie van zijn herinneringen kan genieten, leeft tweemaal (Martialis).

Zoon 3 gaat alleen wonen, deels met en zonder de kindjes, veel verdriet, veel gemis, veel tranen, veel angst, veel zorgen. De nachten worden weer grijs en grauw. Wij kijken toe en zien hoe beide ouders hun uiterste best doen om storm voor de kindjes en elk trauma te vermijden. Petje af.
We ademen iets vrijer. Het leed is niet echt geleden, maar aanvaard. We kunnen verder.

In de zomervakantie maken we kennis met een fijne blogger uit rustige Friese oorden, en  met de sympathieke Nederlandse schoonmama van zoon 2. Heerlijke terrasjes zonder lichtblauwe of kleurrijke lapjes, aangename babbels.
Fijne kennismakingen. Voor herhaling vatbaar.

Avifauna en Archeon in familiegezelschap bezorgen ons een heel leuk WE, samen 130 wordt gevierd.
En ook met dank aan die 2 x 65 krijgen we wellicht in mei hét langverwachte vaccin. Tijd brengt altijd raad. Ongeduld viert hoogtij.

Alles gaat weer toe. Golven, exponentiële functies (wat een pracht van een wiskundige examenvraag voor studenten) en statistische voorspellingen worden naast knuffels, brievenbuszwaaien, raamdez-vous, quarantinderen en coronexit evidenties in de spreektaal.

Schoonbroer vertrekt naar de onbekende overkant in het holst van de nacht, een donkere stilte maakt plaats voor stille donkerte. Vrouw en kind blijven alleen achter. Wie beweert dat leven fairplay speelt? 

En toch, ondanks of dank zij dit alles, is het jaar weer veel te snel voorbij gevlogen. Heel graag wil ik de tijd stopzetten. Als ik kon toveren, kon toveren, kwam alles voor elkaar (Herman Van Veen).

Bedankt aan al mijn lezers, voor de vele fijne reacties, ook voor lieve reacties in mijn mailbox,

you make me happy!

en samen met jullie toost ik …….

Krijttekening met zicht op de ‘winterse’ hof

fijne dingetjes

Van het vele werken wordt een mens toch moe
Graag willen we ontspannen, weten nog niet hoe
Over het knutselwerk om de kindermuur te bekleden
Zijn we eigenlijk best wel heel tevreden

Pauze dus dubbeldik verdiend, fietsen in de zon
Warm drankje, conditio sine qua non
Die gluhwein, lekker heet, en zomaar onderweg
Afkoeling bevechten met slagroom als wafelbeleg

Met de dartele logee wandelen we kilometers lang
Als beloning een schitterende zonsondergang
Hij geniet, trekt vrolijk aan de lijn
Ravotten in overdrive, hij krijgt ons niet klein

Zoldervondst

Toevallig valt mijn oog
in vergeten lade van de kast
snel neem ik op en til omhoog
nu prikt het vast
en kijkt verrast

Daar ligt een map, vergeeld en grijs
van ver verleden hét bewijs
zes foto’s op een rij
die hele show komt terug voorbij

Veel centjes hebben we gespaard
die willen we besteden
aan een herinnering voor later
fotoman registreert een heel theater

Sta stil, kijk voor je, weg met die lach
gedraag je, graag een blik met puur ontzag
zondagse kleren op het plaatje
geen tijd voor een gezellig praatje
kras en stijf zo moet je je gedragen
kinderen, neen!, niet zagen
wie lusten wil, moet lasten dragen

Poseren, glim- en grimlach zijn verdwenen
het einde van ’t verstenen
mooi merkbaar op de andere beelden
waar kinderen zich stierlijk verveelden
de spontaniteit het geleidelijk overnam
de fotograaf ons niet langer gevangen nam

Hierbij nu graag ons saaiste optreden
een strakke duik in het verleden
een foto uit de oude doos
met baard en gebrek aan grijze haren
drie Jommekeskopjes die de tijd verklaren

Elk nadeel heb se voordeel

Het vieze C-beestje blijft halsstarrig onderwerp van de dag op het journaal. Het gaat (te?) langzaam de goede kant uit met de besmettingen, er wordt gewag gemaakt van een vaccin, meerdere zelfs, maar liever wacht ik ‘geduldig’ af, de tijd zorgt voor de goede raad en we zien wel wat de toekomst in zijn verrassend petto heeft.

Toch vallen er – ik geef toe, énkel voor mij persoonlijk! Een mens mag al eens egocentrisch zijn- een paar aangename kantjes te bespeuren.

Zoon en schone dochter vertrokken niet op onbestemd avontuur naar het andere eind van de wereld. Hopelijk krijgen ze de smaak te pakken van het gezellige nest in het bos. En komt voor één keer van uitstel afstel. Ik vind het gewoon super leuk hen in de buurt te weten, ook al blijven er nog 100 kms te overbruggen. Een peulschil in vergelijking met de gevreesde 24 vlieguren.

Schaar, lijm, papier en verf, meer is niet nodig om ons huis op te fleuren. Je op vakantie wanen in eigen woonst, heerlijk!, kamer(tje)s krijgen een nieuwe speelse look, na vele jaren van sobere tinten. Ik kies en keur, manlief plakt en knutselt, het resultaat stijgt -telkens opnieuw- boven alle verwachting uit.
Happy colours in onze eigen bubbel.

De kleinzonen zijn net beatletjes. Kappers blijven gesloten, haren groeien tot stevige bossen, ik loop niet zo hoog op met brossige kopjes, maar dit had je uiteraard al door.

In november heb ik gestapt naar Oostende en terug, mijn App als stille getuige, niet altijd evident voor mij. We genoten ook nog vier 50km – fietsdagen, enkel het terras ontbrak, maar we hebben vooral een fijne neus voor ijs- en smoutebollenkramen.

De 2021-wensen zijn geschreven. Kaarten maken is een leuke hobby, adressen schrijven kent hier te vaak eindeloos uitstel. Dus vat ik de koe bij de horens op deze koude, grijze, vrij(e)dag en een stapeltje eigen creatie ligt klaar voor verzending. Wie graag post ontvangt, gelieve je adres door te geven.

Morgen testen we een creatief experiment uit, de goedheiligman zal digitaal onze living binnendringen, vele blije kindersnoetjes incluis.

Deze morgen weerkaatste onze kale boom prachtig in het hoekraam. Een afsluit-fotootje waard.

Klavertjes vier

Maken vijf kleine klavertjes-vier een groots geheel?
Neen, verre van, maar ze maken het wel ietsje groter.
En blijven bij.
Zelf plukte ik er deze week vijf.

• Op zondagochtend word ik wakker met Christine Van Broeckhoven, professor Moleculaire Biologie en Genetica. Officieel op pensioen, maar ze blijft een grote steen bijdragen aan het onderzoek van Alzheimer. Zelf noemt ze zich verslaafd aan het werk, een nuchtere vrouw vol idealen. Voor vriendschappen is geen tijd, ze weet nog niet of ze het mist. Haar droom blijft de ziekte onder de knie krijgen, te weinig geld in combinatie met moeilijk te vatten hersens maakt een oplossing voorlopig onvindbaar. Vrijuit – “héérlijk” vind ik het als mensen eerlijk zwakke kanten durven tonen, en hebben we die niet allemaal?- spreekt ze over de zware depressie die haar onverwacht in zijn klauwen kreeg, en soms nog op de loer ligt. De uitdagingen van het werk hielpen haar vooruit.
  Voor Alzheimer bestaat geen medicijn, zo weinig mogelijk stoel-zitten, veel beweging in open lucht, gezond eten, je hersenen blijven uitdagen met een vreemde taal (neen, geen kruiswoordraadsels, voegt ze er vrolijk aan toe) kunnen kleine hulpjes zijn.
  Gretig geef ik gevolg aan die tweede tip, ik ga op wandel in de MOTregen en kom KLETSnat thuis, want hier veroorzaken vele kleine beetjes toch een groots geheel. Nat tot op het bot. Jas onder de haardroger, haren aan de wasdraad en schoenen in de droogkast. Mijn hersenen kregen een frisse duik.
  
  
• Het wintertafereel staat klaar, het gezelligste hoekje in huis is weer druk bewoond door witte ventjes, uiltjes, sneeuwmutsjes en warme sjaaltjes, klaar voor de kerst, enkel de bollen moeten er nog in. Hoogtepunt (letterlijk én figuurlijk) is het prachtig witte takkenstelsel, vijf jaar geleden cadeau gekregen van lieve vriendin op mijn pensioen.
  De traditiegetrouwe sneeuwman is met glaskrijt getekend op het zijraam, hij nodigt koning winter uit, beseft alleen nog niet dat motregen daar niet echt bij hoort…..
  
  
• Collega-vriendin klopt op het terrasraam, verdiept in de krant schrik ik me een bult. Ze wacht me op met een grote doos lekkere gebakjes én een fijne babbel, die zo’n deugd doet, nu onze maandelijkse afspraakjes met bijhorende lunch vervallen, al veel te lang….
  
  
  
• Elke avond genieten we twee afleveringen van de schitterende mini-Netflixserie Queens gambit.
  ‘Een meesterlijke vertelling en een esthetische parel’.
  Het verhaal in een notendop. We spreken eind jaren ’50. Beth belandt op 9-jarige leeftijd in het weeshuis, waar ze zich in de kelder ontpopt tot een schaakwonder. Om de kinderen rustig te houden, krijgen ze dagelijks een portie kalmeringsmiddelen, waarbij het meisje hallucinaties krijgt op het plafond over geniale schaakzetten. Ze wint overaltijd, maar de roes zorgt tegelijkertijd voor verslaving. Hoewel een heel klassiek thema, spelen Beth en haar gekwelde pleegmoeder schit-ter-end.
  Rustige, spannende, boeiende, meeslepende TV. Geen flashy beelden, stilte en de tikkende klok spreken vaak boekdelen. Een dageinde om naar uit te kijken!
  
  
• Een grote boswandeling staat op het programma met Beer. Beer is een hond. Beer en zijn baasjes. Zijn baasjes zijn zoon en schone dochter. Baasje gebruikt de wandelapp ‘Mapy’ om onooglijk kleine wandelpaadjes uit te dokteren in onze directe omgeving, waar ik het bestaan niet van wist. Een mens is nooit te oud om te leren, het eerste puntje hier indachtig.
  Als er aansluitend een dessertenbuffet wacht kan de dag niet stuk. De regen houdt zich koest, net als de hond, die nochtans immens geniet. Hij is een Friese waterhond, maar verkiest veruit het bos.
  

Beer

The circle of life

Er was eens, 70 jaar geleden, nog voor ik iets van leven wist, een hij die besloot zijn zij ten huwelijk te vragen. Zij antwoordde met ja, en ze leefden nog lang en gelukkig. Maar nu loop ik ver vooruit op de feiten. Mijn verhaal stopt hier nog niet.

Mijn ouders waren genodigden op het feest, zoals het toen (en nu nog) heette. De mannen waren vrienden, al enige jaren. Bij een trouwerij hoort een cadeau. Mijn ouders gingen het zoeken in de Provence, en vonden ‘hun ding’. Het hoorde bij de tijdsgeest, bij de Franse sfeer, bij wat zij en hopelijk de ontvangers leuk vonden.
Hij en zij kregen kinderen, vier in totaal.
Mijn ouders kregen kinderen, vier in totaal.
Hun dochter en ik worden beste vriendinnen.
Ook al kom ik er als kind geregeld aan huis, mij is het cadeau nooit opgevallen. Als kind hecht je geen waarde aan ‘prullerijen’. Ik had er totaal geen weet van.
Vriendin en ik verliezen elkaar uit het oog, zoals zo vaak wanneer kleine kinderen het huis én onze aandacht opeisen. We leiden een eigen leven, weg van de thuisstad, ver weg van elkaar.

Hij en zij dragen grote zorg voor het geschenk, ook toen hij er niet langer was, bleef het als pronkstuk op haar kast staan.
Tot ook zij vertrekt naar het eeuwige leven.

Ondertussen vinden vriendin en ik elkaar onverwacht terug, en rakelen de oude vriendschap terug op.
Zij ruimt het ouderlijk huis op, een emotionele klus, met vallen en opstaan.

Gisteren zag ik vriendin terug, ze heeft een verrassing voor me mee, het 70-jaar-oud Provencaals kruikje met 8 kleine potjes, onbeschadigd, met veel liefde ooit gegeven én verzorgd. Van ouder aan ouder, doorgegeven nu van dochter aan dochter. Wat ooit door de handen van mijn ouders ging, lang voor ik leven kende, krijgt hier nu na al die jaren een plaatsje op de kast, niet toevallig een erfenis van de eigen thuis.

Ontroerd krijg ik het in handen, speciaal voor mij heeft vriendin het bewaard.
De emotionele waarde is heel groot, net zoals het retro-aspect.
Het is een prachtig geheel, met een lange geschiedenis.

Als vriendin me dan ook nog een lange brief bezorgt, ooit heel empathisch geschreven door mijn eigen moeder aan haar moeder bij het overlijden van haar man, raak ik even de kluts kwijt. Dat handschrift, die mooie sierlijke letters, die lieve woorden, want schrijven kon ze!, ondertekend met haar naam…..

Als de klokken der herinnering luiden, wordt het Zondag in het hart (Peter Sirius)

een doodgewone dag

de mooie weg dwars door het groen
tot wandelspieren pijn gaan doen

koeien van geen kwaad bewust
in anderhalve meter heel gerust

kleindochter stuurt huiswerk met de post
wauw, heeft tonnen energie gekost

ze hollen heel erg  naakt daar op het plein
slechts zijn gezicht is veilig voor de zonneschijn

in de tuin ontdek ik goed verborgen
straks nieuw leven, lief verzorgen

 

La vita è bella

 

 

opa krijgt de dag, ontluikende bloemen, zon en schapenwolkjes.

ooma krijgt de nacht, de schitterende sterrenhemel,
huisje, boompje, beestje.

 

 

 

 

 

en samen krijgen we een pracht

het mooie weer wordt mee gebracht

intense kleur die lacht

onverwacht

fluweelzacht

Grevelingenmeer

Als dit het uitzicht is vanuit het vakantiehuis,
de ramen wagenwijd open staan

en de zon explodeert

de lucht op de wandelweg plots angstwekkend dreigend wordt
zomaar midden op de dag

 

 

en de avond schitterend valt…..

Dan word je daar toch ongelooflijk blij van?