Fiere en niet-fiere drukknopjes

Fier ben ik op de oudste kleinkinderen die, aan de hand van de ouders,  regen en wind trotseren en enthousiast de klimaatbetoging  steunen. Kleindochter kan al duidelijk verwoorden waarom ze is mee gestapt, en dit niet enkel om de spannende uitstap.
Van brossen is  op zondag geen sprake, het woord staat trouwens (nog) helemaal niet in haar woordenboek.
Niet fier ben ik op het feit dat hun grootouders het lieten afweten, wij konden wellicht een voorbeeld geven. Maar er waren andere prioriteiten, en vooral veel drogredenen.

Fier ben ik dat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt om de vervolgcursus met de smartphone nog een semester door te zetten, ondanks….
En ja, er was nog net een plaatsje vrij!
Niet fier ben ik omdat  yoga nu moet plaats ruimen.

Fier ben ik op onze nieuwe vierwieler, waarbij we geprobeerd hebben wat milieubewuster te kiezen, alhoewel… Onze oude was echt wel té groot, té vervuilend, té voor ons tweetjes.
Niet fier ben ik op ons bezit van nog een tweede wagentje.
Waarbij we dan nog bijna altijd de fiets gebruiken, waarop ik dan wel weer trots ben :-).
Sorry voor de verwarring.
De vrijheid in droge mobiliteit is hier nog even (te?) doorslaggevend,  niet broodnodig, tja….
Mea culpa…

Fier ben ik op mijn stap-uurtjes, waar ik tempo houd, waarbij ik hart en ziel gezond kneed, waarbij ik kilometers verslind, waarbij ik buiten leef en geniet.
En dit ondanks een (meer dan) vage diagnose, zowat 25 jaar geleden, toen spieren begonnen op te spelen, en een soepel lichaam niet echt mijn toekomst leek te worden. Sindsdien wil ik mezelf bewijzen, en mag ik terecht trots zeggen dat ik een dikke pluim op mijn hoed verdien. ‘Wees lief voor jezelf’, denk ik dan.
Niet fier ben ik op mijn soms overheersende luiheid, waarbij koude, nattigheid of sporadisch sneeuwvlokje me beletten een voet buiten te zetten. Maar toch, maar toch….

Fier ben ik op het eerste verhaaltje dat kleinzoon schrijft, hij wil overal een komma  plaatsen, kent het woord maar het nut niet, een doffe e wordt simpelweg u, want hij houdt het -de logica zelve- heel fonetisch. Dus hij fier, oma dubbelfier!

eerste woordjes, eerste verhaaltje

En nu  een niet-fier-knopje drukken?
Jammer, ik vind er geen bij mijn nakroost. Typisch omabeeld zeker?

 

 

 

 

Advertenties

Drukknopjes naar een dicht verleden

• De last-minute-trip naar Kortrijk, waar we snel nog vrienden van op de hoogte brengen, die nog sneller beslissen met ons daar een lunchke te genieten en een rondleiding te geven, en waar dan weer last-minute een WEtje Rijsel uit voortvloeit.
• De musical “Hans en Grietje” in de schouwburg van Antwerpen wordt een topper voor oma en opabaard en vier kleinkindjes, die met open mond meer dan anderhalf uur gefascineerd het spektakel volgen. In het sprookje worden vele  verhalen modern gebundeld en prachtig vertolkt. De komische, spannende en vrolijke aspecten zorgen voor een speels schouwspel.
  Heerlijk voor jong én oud.
  En…… wij voelen ons weer zalig kinds.
• Als ik klaar ben voor de nacht, nadat ik drie ventjes boven te ronken heb gelegd, ontdek ik op de speeltafel het houten optrekje, dat opabaard in zijn jonge, creatieve jaren heeft gebouwd voor de eigen kroost, en dat nu door de nakroost, net zo creatief, is omgetoverd tot een fijn thuisje voor nog kleinere, kleurrijke  ventjes.
  Die huiselijke gezelligheid ontroert.

  

• De trein brengt ons naar Trainworld in Schaarbeek, waar we de geschiedenis van een wereld op wielen ontdekken. Heel fijne aanrader voor kinderen!
  We worden er ondergedompeld in vroeger en nu, in wagons en locomotieven, in en onder de rails.
  “Oma, zie jij wat ik zie?”
  “Kijk toch eens zo leuk”,
  en toch voel je  zijn spanning, want het museum is groots en weids en onvoorspelbaar en verrassend en soms donker.

  
  Blije gezichtjes als ‘mijnheer conducteur’ op de échte trein de jongens zijn kepie laat passen, ze knippen kaartjes, krijgen zijn tablet in handen (aiai, vertrouw ik dat wel?), ze bezoeken het piepkleine kamertje van de machinist en laten zich overdonderen door de vele knoppen en hendeltjes, zo moeilijk om  handjes thuis te houden….
  Hoe fijn
  kan reizen zijn
  als een man in uniform
  plots je vriend blijkt te zijn.

• Een paar logjes geleden schreef ik over “My brilliant friend“.
  De  eerste boeken van Ferrante heb ik – enige vorm van verslaving was me niet vreemd– enorm genoten. Het derde wacht geduldig op vijf minuten tijd….
  ‘Nooit een film bekijken nadat je het boek hebt gelezen, het valt sowieso tegen.’
  Neen echt niet, de serie is subliem vertolkt, de Napolitaanse jaren-50-sfeer tastbaar, we worden ondergedompeld in vele uurtjes intens filmplezier.
  Noch steeds weet men niet zeker of Elena Ferrante  man of vrouw is.
  Zij/hij is volkomen onzichtbaar in haar/zijn schrijven. Ongelooflijk toch?
• Kleinzoon krijgt een nieuwe juf. De kinderen hebben haar al één keer gezien, net voor de vakantie kwam ze kennis maken.
  “Ze heeft diamanten in haar mond“, vertelt hij nuchter.
  “Euhhh???”
  ’t Is maar hoe je het bekijkt, juf zelf vindt de tandblokjes wellicht minder irritant als ze zijn kinderlijke interpretatie hoort.

Vijf warme drukknopjes met verkillend randje

• Amper twee dagen voor de Sint over de daken springt, genieten wij  een grote  fietstocht in de korte uren dag en herfstige natuur.
  Een terras met fonkelend uitzicht op het water, nodigt uit. We aarzelen, voor of achter de grote ramen? Schrijven we hier niet december?
  Het wordt achter, zoals het dit seizoen, de hardnekkige hoest en de leeftijd betaamt. De zon schittert zijn warme gloed in het gezellige interieur.
  De pannenkoek op het bord is koud…..
• Ontspannen lig ik languit in de zetel na een wervelende dag.
  Mijmerend over de heerlijke momenten die prima verlopen zijn na drukke voorbereidingen.
  Moe, maar vooral tevreden.
  Ik dommel stilletjes in een na-droom.
  Tot de overdrive zijn tol eist. Hartkloppingen komen en gaan, geen techniek of pilletje brengt soelaas, uitzweten, ondergaan, aftellen en de volgende morgen ‘kwik als een hoentje’ de nieuwe dag terug mogen invullen…..
• Heerlijk, die onverwachte, welgemeende dank je wel, recht  uit het hart (weeral dat hart…). Een compliment doet een mens groeien, de volle tien centimeter!
  En van contentement ga je blozen en beven, tot die grote tas  hete thee uit je trillende handen weet te ontsnappen en vloeiend zijn eigen weg stroomt…..
• Kleinzoon 1 schrijft in een vriendenboekje  over zijn droom  ‘fietsen met oma’
  Kleinzoon 3 vindt dat oma het allerlekkerste eten kan maken. (succes gegarandeerd met appelmoes)
  Kleinzoon 2 reageert ‘bweeeeiiiiikkkkk’ bij het verbluffende (vind ik toch?!)  mannetje dat oma heeft gecreëerd met partjes mandarijn.
  Hij lust geen mandarijn, zelfs niet als ze uit de gulle hand van de Sint komen….
• Ik ben en blijf hevige fan van ‘Alleen Elvis blijft bestaan’, een praatprogramma waarin Thomas Van der Veken met zijn gasten via beeldfragmenten, die ze zelf hebben gekozen,  anderhalf uur op zaterdagavond rond praat, over  passie, het leven, het waarom van keuzes en bijhorende inzichten.
  Deze televisie is verrijkend, positief ingesteld, aangenaam en leerrijk, heel vaak verrassend. Niet zelden overvalt me hierbij een zalige koude rilling…
  De gastheer is overaltijd aimabel, begrijpend en hij luistert écht!
  Het gesprek met Assita Kanko komt hard binnen. Deze warme vrouw praat ongedwongen en eerlijk over vrouwenrechten, geen evidentie in de wereld.
  Haar verleden is erdoor bezoedeld.
  Ook Thomas, de ondervrager, probeert zijn tranen te onderdrukken, hij zegt ongedwongen ‘dat hij even van de kaart is’.
  Wat een (h)eerlijke man, mét emoties, die niét worden ten toon gespreid in vooraf beoogde huil-TV…..

5 drukknopjes naar de dag van vandaag

• Na een slapeloze nacht sleep ik me -veel te vroeg- het bed uit, ik strompel  verward en vermoeid de dag binnen,  middenin de speelwereld van net ontwaakte kinderen, die  zorgzaam en lief met elkaar omgaan, terwijl mama, papa en die ‘oude’ oma  de ogen nog uitwrijven….. Ik ben verrast!
• Ik bak veel, heel veel wafels voor het goede doel, samen met andere mama’s, opa’s en oma’s. We bakken ons warm voor de warmste week, waarbij het initiatief van zoonlief (Animaltails) wordt gesteund door de ganse school.
  Het geeft me een hartelijk, heerlijk gevoel te ontdekken hoe iedereen daar nu volop bezig is  om voor zijn project een warme duit te betekenen.
  Hoe leerkrachten en (groot)ouders belangeloos hun kostbare tijd willen spenderen aan dit engagement. Het maakt me blij, heel blij!
  En morgen sta ik terug paraat achter die hete bakplaten. Ik weet van geen stoppen meer….
• De kleuters komen ons talent bewonderen, klappen bravo met  enthousiaste handjes en smaken duidelijk de mislukte wafeltjes.
  Ze zijn (te?) braaf, de juf zegt dat ze best een pittige klasgroep van 23 driejarigen vormen, en toch kijken ze bedeesd met hele grote ogen, waar enkel ver/bewondering in te peilen staat.
  Ontroering heeft me in de ban.
• Mijn middagmaal bestaat uit een mattetaartje met warme chocolademelk, snel gekocht aan het stationsbuffet.
  Lekker, leuk, lastig om in de hand te houden met twee zware zakken rond de arm.
• Na die eenzame hevige regenbui, doet de zon weer haar stralende best.
  Ik wacht op trein, na trein, na trein in  vrolijke schaduwen..

5 drukknopjes naar de ‘goede oude kindertijd’

• We hebben een grote stationwagen, een bruine Taunus met drie rijen banken. Telkens opnieuw is er ruzie wie op de laatste rij ‘moet’ zitten. Want daar is het nauwer en kunnen de ramen niet open schuiven.
  Rustig -keer op keer- blijven de ouders bemiddelen…
• De grote jaarlijkse reis  met Intersoc naar Zwitserland, met diezelfde bruine Taunus en bijhorende ruzietjes. Een bevriende familie reist mee, 4 ouders en 11 kinderen, dat zorgt voor beweeglijke drukte.
  Herinneringen aan hoge sneeuwbergen, gezellige avonden in groep, prachtige wandelingen omhoog en omlaag met raclette als beloning op de top van de berg,  smakelijke buffetten (waar je de lekkerste gerechtjes zélf mag uitkiezen, zonder mopperende woorden over je bord leegeten) blijven heerlijk.
• In de keuken staat een hele grote houten speelgoedkist, boordevol plezierige dingetjes. Je kan er eindeloos in  grabbelen.
  Wat zonde dat deze nooit is mee verhuisd…. Antieke nostalgie….
• Ik sta bovenaan de glijbaan (‘schuifaf’ in onze kindertaal). De diepte beangstigt me, ik wil terug de trappen af. Mijn moeder blijft aandringen ‘je kan het!’
  Fier als een gieter glijd ik de dieperik ik en plof  met een harde smak op de grond. Ai! Ja, ik kan het, maar toch niet voor herhaling vatbaar…
• De slapeloze nacht voor 6 december….. De achterdeur (of was het de schouw?) staat open. ’s Morgens moeten we wachten tot we er alle vier samen klaar voor zijn, de deur mag open, de groooote tafel in de ‘mooie kamer’ (voor chic bezoek, dat nooit kwam) staat boordevol verrassingen voor drie kleine meisjes en het kleine broertje.
  Héérlijk!! En dat allemaal gratis voor niets van de goedheilig man. Ogen tekort…
  Wat een rijkdom.