opa krijgt de dag, ontluikende bloemen, zon en schapenwolkjes.
ooma krijgt de nacht, de schitterende sterrenhemel,
huisje, boompje, beestje.
en samen krijgen we een pracht
het mooie weer wordt mee gebracht
intense kleur die lacht
onverwacht
fluweelzacht
Als dit het uitzicht is vanuit het vakantiehuis,
de ramen wagenwijd open staan
en de zon explodeert
de lucht op de wandelweg plots angstwekkend dreigend wordt
zomaar midden op de dag
en de avond schitterend valt…..
Dan word je daar toch ongelooflijk blij van?
Neen, nog niet, enkel hier en daar in verloren hoeken en kanten. De witte takken met winterse ventjes blijven hier nog even de show stelen, als wollige tegenpool voor het natte, donkere (herfst)weer buiten.
De schouw is ontmanteld, de lichtjeskoord vol kaarten met lieve wensen is voorzichtig verwijderd, alles oogt weer rustiger.
Ik herlees de wensen één voor één, een laatste keer.
Veel gezondheid en tevredenheid is me toebedeeld. Duimen in de lucht. Dit kan toch niet mislukken?
Een groot deel verdwijnt bij het oud papier, een verzamelaar ben ik niet. Ons huis is vol. De mooiste, meest ‘eigen’ wensen houd ik bij, in een aparte doos, voor wie weet -ooit- mijn oude dag??
De aller-aller-persoonlijkste wensen, zo perfect op mijn maat gesneden, stralen een speciaal gevoel op me af, zij blijven enkel in mijn hart én schuif bewaard.
De zelfgemaakte kaart met ontroerende woorden van de kleindochter krijgt dé ereplaats.
Leuke originele woorden krijgen hier nu een plekje.
Woorden die me ergens hebben geraakt.
Woorden met waarheid in geborgen.
Woorden met veel warmte verstuurd.
“What if I fall?
Oh but darling,
What if you fly?”
“Wandel over de wolken naar de zevende hemel”
“Zoete zondagen
mysterieuze maandagen
dankbare dinsdagen
wonderbare woensdagen
dromerige donderdagen
vriendelijke vrijdagen
zorgeloze zaterdagen
het hele jaar door”
“Everything is possible in the new year” (was het maar zo…)
“Elke dag belooft me en ik beloof de dag” (Raymond van het Groenewoud)
“ik wens je
altijd een weg
altijd wind in de rug
altijd zon
altijd zachte regen
altijd iemand die je nodig heeft
altijd iemand die je overeind houdt
altijd iemand
altijd”
“tijd
tijd om te maken
tijd om te hebben
om te genieten
te luisteren
te troosten
te tranen
te lachen
te beminnen
om tijd te geven
aan hen
met weinig
tijd”
Weerman Frank belooft een kletsnatte dag, onverwacht kom ik vrij, op zoek dus naar een zin-volle tijdsbesteding. Niets doen is niet echt aan mij besteed. Ver moet ik niet op zoek gaan…. Vandaag lijkt te overspoelen met veel regenwater én fijne drukknopjes.
Culinaire hoogdagen hebben we erop zitten.
De eerste dag vraagt veel inspanningen en concentratie van mijn kant, weinig kooktalent is me toebedeeld, maar Youtube en beroemde koks uit de hele wereld staan me geduldig bij, kijken, herbekijken en simpelweg na-apen, vooral duimen dat het resultaat er mag zijn….
Misschien ben ik snel tevreden?, en de genieters nog meer, maar op de iets te weinig uitgelekte spinazie na, smaakt het simpelweg. De avond is gezellig, sfeervol, hét ultieme doel.
De herfst waait mistig, beetje troosteloos over het land. We rijden de lange aardeweg op, the middle of nowhere tegemoet. Het huisje duikt op, het bos verbergt. Grote ramen nodigen uit, het houten terras oogt én is spekglad, een verwittigd man is er twee waard. Een warm welkom wacht. Zij zijn jong en dynamisch, verliefd en vol dromen.
“De meeste dromen zijn bedrog“, reeds in 1994 verwittigde Borsato , maar ook……
“Jij kan de zon laten schijnen
want je loopt langs en de wolken verdwijnen
en als je lacht, lacht heel de wereld mee”
Tastbaar, voelbaar, lief, hartelijk, fijn, bezorgd, nieuw, verlangend, vol verwachting, (h)eerlijk en ongedwongen, soms even verzuipen in de drukte….
Mijmerend duik ik weg in het verleden, bij mijn moeder als componist met de woorden van Hieronymus van Alphen. Ze zingt het dagelijks, haar muzikale handen begeleiden de piano, wij- de kinderen- luisteren verbaasd en soms geërgerd, nu begrijp ik….
“Daar alleen kan liefde woonen
daar alleen is ’t leven zoet,
waar men blij en ongedwongen,
voor elkander alles doet”
Toen en vandaag, wat was en is niet meer, verleden en heden, past, present and future.
Gezellig zitten we rond het kookeiland, haar handen kneden, snijden, toveren heerlijke gerechtjes. Het is puur genieten, hartelijk en lekker.
We luisteren, vertellen, ontdekken het verleden en ademen graag het nu, het voelt goed, knus, prettig, reeds vertrouwd.
Straatverlichting is niet aan de orde, spannend en voldaan rijden we het aardedonker in. Nog anderhalf uur soezend bollend nagenieten, milde muziek op de achtergrond, over nu en toen.
Door-en-door-nat komen we thuis na een fietsbezoekje aan de schoonmama.
Even later straalt én droogt de warme zon. Welkom in België.
De terrasdeuren kunnen weer wagenwijd open, een extra trui vangt de vochtige kilte met veel graagte op. Fietsen onder donker dreigende wolken met een sporadische zonnestraal is mooi, het ruikt naar avontuurlijke spanning, een spannend avontuur, komen we drooghuids op de bestemming?, of wordt tijd uitgetrokken voor de regenkledij?, die veilig opgeborgen in de fietszak huist.
Bij schoonmama dus.
Ze is 89 en komt trouw elke dag buiten, haar vriendenbezoekjes heeft ze nodig, broodnodig, een dag het huis niet uitkomen is een dag niet geleefd. Ze vertelt graag en graaft in haar volle verleden, luisteren is niet haar sterkste punt, nooit geweest, maar ze leeft én geniet nu, van heel veel babbels, sloten koffie en een “snackske” tussendoor.
Onderweg zijn is een must, vooral niet vast roesten in de serviceflat, tussen ‘al die ouwe mensen’.
Ze slaapt al een paar nachten niet goed, ze piekert en denkt, niet over wat komen kan, maar over wat nu is, en wat nu ongemakkelijk voelt. De schoonzoon met kanker en chemo en veel slechte dagen, de zoon met dezelfde k-ziekte en gelukkig betere vooruitzichten. Oud worden is fijn, maar geeft ook extra zorg als kinderen de sukkelstraat instappen.
Maar ze blijft positief, de tijd geeft altijd de juiste raad, en over vijf jaar komt wellicht alles oké.
Geen haar op haar hoofd stelt zich vragen bij haar 94 jaren dan …..
Kan het beter?
Sociale contacten zijn een prima wapen tegen eenzaamheid en ouder worden. De kranten staan er vol van, zelf ben ik er rotsvast van overtuigd.
Ik zie het, overal.
Gisteren praatten we zes volle uren moeiteloos rond, met vieren rond de tafel, een leuk vriendenkliekje. “Oei, is het al zo laat?”
De lunch, het roze wijntje, een koffie, de witte dame, nog een koffie of thee, een hartvormig spekje zorgen voor de innerlijke mens die de gesprekken tastbaar onderhoudt.
Reizen en genieten, kleine en grote kinderen, toevallige liefde en zoektocht ernaar, ouder worden en ontkennen, zelfvertrouwen en het gebrek eraan, uitbundig blij samenleven en stilte, de wereld en onze nietigheid, natuur en beweging, verlangen en tevredenheid, thuiskomen en wegtrekken, alles doorspekt met humor en een fijn verhaal.
Verrassend ontdekken hoe we vaak totaal anders denken, leven en reageren, en toch zijn we allen gewoon mens.
“De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven”. Aristoteles wist het al, vele eeuwen geleden. Als homo universalis verenigde hij toen reeds wetenschappen, wiskunde en een prachtige filosofie.
De eigen kruiwagen, vol bloemen en vele on-kruiden die zich vrolijk overal tussenin nestelen en stapelen, dapper vooruit duwen, kan prachtig zijn.
Wat te bewijzen is (klassieke woorden uit mijn goeie oude tijd…..) met dit prachtig stukje kant.
Geïnspireerd door de donderdagkrant, waarbij telkens een BV (bekende Vlaming) vijf levenslessen doorgeeft aan de lezers, groeide hier het idee om er even over na te denken welke levenslessen ik zèlf wil meegeven aan de (klein)kinderen, beperkt publiek, ik ben immers maar een OV .
1.
Blijf trouw aan jezelf én sta open voor verandering.
Het is niet altijd gemakkelijk, soms wil je graag de toffe eigenschappen van de ander gewoon kopiëren. Enkel om je sympathiek te maken, te pleasen.
Uiteraard mag en moet je het positieve zien bij die ander, mag je nadenken in welke mate je je hierin kan terugvinden, maar het moet aanleunen bij jezelf, anders houd je niet vol en word je verplicht een eeuwig toneel te spelen….. of val je simpelweg door de wankele mand…
Een kritisch mens kan en moet openstaan, mag zichzelf al eens ontrouw zijn. De kleine kantjes mogen worden bijgevijld. Maar wees fier op wie je ècht bent.
Zelf-vertrouwen wordt niet altijd met de paplepel meegegeven, ik spreek uit ervaring, mijn genen verdrinken er niet in. Dan krijgen twijfels en aarzelingen vrij spel, piekergedachten en onzekerheden. Met ouder worden, leer je aanvaarden, jezelf en die ander, die het altijd nèt (of toch niet?) wat beter doet.
2.
Durf te springen!
Je bent jong (of oud) en je wil wat. Obama scandeert ‘yes! you! can!’.
Denk goed na en weeg af, voor- en nadelen, en als de sprong je ligt, aarzel niet. De tijd zal het uitwijzen. Voel je niet gekluisterd aan zelf- of maatschappij-verzonnen normen, van ‘zou je niet ‘ of ‘wat als’.
Laat veel gevoel en voldoende ratio samen de knoop doorhakken. Volg je hart!
Als zonen dit lezen, herkennen ze hun moeder niet. Zelf was ik vaak bang om de dieperik in te springen, het onbekende was voor mij een beangstigend leeg gat, waarna ik veilig terug in mijn cocon kroop, keer op keer.
Maar in mijn fantasie jumpte ik graag de wondere en ‘andere’ wereld binnen.
3.
Vergeten moet niet, vergeven mag.
We zouden geen mens zijn als we elkaar niet geregeld ‘den duvel’ aandoen. Iedereen wordt gekwetst, door woorden of daden, bewust of ondoordacht, gevoelig of keihard.
Met dank aan ons menselijk brein blijft dit vaak hangen. Je hoeft niet te vergeten.
Vergeven brengt je een hele stap vooruit. En daarbij is de tijd de beste vriend.
Mildheid groeit en haalt de scherpe kantjes er af.
Ik besef -met ouder worden- hoe heerlijk tijd kan verzachten en hoe kostbare energie te vaak verloren is gegaan in woede en ergernis.
Niet altijd gemakkelijk, maar je leert het zeker.
4.
Sociale contacten moet je bewust genieten.
Laat je niet opslorpen door beslommeringen, werk en drukte. Maak bewust tijd voor vrienden en ontspanning.
Het is een kwaal van alle tijden, verdrinken in het werk, je laten meesleuren in 1001 to do’s en agenda’s.
Ook hier pleit mijn verleden schuldig.
Maar dit zijn dan ook levens’lessen’, die mijn ondervinding jou wil meegeven.
Veel te vaak overwon de plicht. Ik had geen tijd want…ik moest nog dit, ik moest nog dat….
Ik begrijp én weet, het lukt niet altijd, maar toch kan je een deel zelf in handen nemen, alleen moet je het beseffen én toelaten, en empathie omarmen.
Echte vrienden geven je dag een gouden rand. Grits snel de ongestreken zakdoek uit de wasmand of geef de vuile auto gewoon een plens-regen-beurt cadeau, dan koop je ons-tijd.
“De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven”. De wijze Aristoteles wist het al.
5.
Leef NU
Het verleden heeft je gevormd, de toekomst is en blijft onzeker. Het vaasje, prachtig cadeau van de kroost, vertaalt mijn lijfspreuk. Deze wil ik je graag meegeven. Ik heb er zelf vrij lang over gedaan om dit te beseffen, vaak was ik bang voor wat komen zou (en toch niet gebeurde).
Als het toch zo ver komt, is er nog tijd genoeg om je zorgen te maken.
Denk niet aan regen in de zon.
Denk niet aan storm in rustig vaarwater.
Het verleden wis je nooit, gelukkig, dat mag ook niet. Maar leer ermee ‘leven’, en houd de mooie herinneringen ‘levendig’.
Leef als een blij kind.
“Leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren. Troost is dat zij er is, uren , maanden, jaren” (Herman Van Veen)
Als je tijd en zin hebt…..”wat is jullie levensles”? Ik lees het graag!
……maandagmorgen….. wil ik enkel tien ‘schiet-me-net-te-binnen-weetjes’ neerschrijven, zoals ze me bij het typen overvallen.
Beetje chaos, doel noch herinnering, gewoon omdat ik zin heb in vrolijke warboel.
Een logje waard?, uiteraard niet, maar moet kunnen 🙂
Fier ben ik op de oudste kleinkinderen die, aan de hand van de ouders, regen en wind trotseren en enthousiast de klimaatbetoging steunen. Kleindochter kan al duidelijk verwoorden waarom ze is mee gestapt, en dit niet enkel om de spannende uitstap.
Van brossen is op zondag geen sprake, het woord staat trouwens (nog) helemaal niet in haar woordenboek.
Niet fier ben ik op het feit dat hun grootouders het lieten afweten, wij konden wellicht een voorbeeld geven. Maar er waren andere prioriteiten, en vooral veel drogredenen.
Fier ben ik dat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt om de vervolgcursus met de smartphone nog een semester door te zetten, ondanks….
En ja, er was nog net een plaatsje vrij!
Niet fier ben ik omdat yoga nu moet plaats ruimen.
Fier ben ik op onze nieuwe vierwieler, waarbij we geprobeerd hebben wat milieubewuster te kiezen, alhoewel… Onze oude was echt wel té groot, té vervuilend, té voor ons tweetjes.
Niet fier ben ik op ons bezit van nog een tweede wagentje.
Waarbij we dan nog bijna altijd de fiets gebruiken, waarop ik dan wel weer trots ben :-).
Sorry voor de verwarring.
De vrijheid in droge mobiliteit is hier nog even (te?) doorslaggevend, niet broodnodig, tja….
Mea culpa…
Fier ben ik op mijn stap-uurtjes, waar ik tempo houd, waarbij ik hart en ziel gezond kneed, waarbij ik kilometers verslind, waarbij ik buiten leef en geniet.
En dit ondanks een (meer dan) vage diagnose, zowat 25 jaar geleden, toen spieren begonnen op te spelen, en een soepel lichaam niet echt mijn toekomst leek te worden. Sindsdien wil ik mezelf bewijzen, en mag ik terecht trots zeggen dat ik een dikke pluim op mijn hoed verdien. ‘Wees lief voor jezelf’, denk ik dan.
Niet fier ben ik op mijn soms overheersende luiheid, waarbij koude, nattigheid of sporadisch sneeuwvlokje me beletten een voet buiten te zetten. Maar toch, maar toch….
Fier ben ik op het eerste verhaaltje dat kleinzoon schrijft, hij wil overal een komma plaatsen, kent het woord maar het nut niet, een doffe e wordt simpelweg u, want hij houdt het -de logica zelve- heel fonetisch. Dus hij fier, oma dubbelfier!
En nu een niet-fier-knopje drukken?
Jammer, ik vind er geen bij mijn nakroost. Typisch omabeeld zeker?
