Zorgeloos genieten we met groot en klein een weekje Brouwershaven in Zeeland. Leuk weer, zon, zee, strand, terrasjes, vrijheid….. De vakantie houdt een belofte in voor een P.R.A.C.H.T.I.G jaar.
Acht vrienden houden gezellig de maandelijkse ronde tafelconferentie, vage geruchten over lockdown (help, wat betekent dit?), over scholen en bedrijven die gaan sluiten (meer help, nog nooit gebeurd?!), over een vies beestje dat is overgevlogen vanuit China (toch maar ‘een griepje’? Geen paniek ajb!)
Het werd de laatste keer, al 10 volle maanden staan we op non-actief.
Alles zit op slot, rotsvast, we durven het huis niet uit, een vreemd beestje zweeft voortdurend in de buurt van onze voordeur?, twijfel tussen professor Annemans en infectiologe Vlieghe, de vele virologen die elkaar de loef afsteken. Persconferenties om steevast 11 uur van Steven Van Gucht worden beetje angstig opgevolgd, vooral in hem behoud ik het volste vertrouwen, een wijs rustig man.
Bankjes worden ingepakt met rood-witte-gestreepte linten, erop zitten wordt een loodzware zonde, overal lonkt politie, we snellen de supermarkt binnen en nog sneller buiten, “een mondmasker geeft écht geen voordeel”, naïef vertrouwen in de overheid, we begrepen toen nog niet echt dat de voorraad gewoonweg was vernietigd. Van overheid verwacht je niet direct leugens, of toch?
Eindeloze fietstochten vullen onze dagen, verkenning in de eigen buurt, hete thee drinken uit kleine thermosjes, mergpijpjes bij de hand en mijn voeten doen overuren.
Huis en tuin krijgen een make-over. Het aanrecht schittert, niet normaal.
Dank aan de zon met troostende stralen om onze lege schouder.
Zoon 2 , werkloos en met een lief in het onoverkomelijke Nederland, krijgt angstaanvallen en ik met hem om hem. Opgesloten in het verre bos lijkt enige vorm van troost enkel bereikbaar via een ongeoorloofde, niet-efficiënte verplaatsing, we kijken radeloos toe. Hij woont te ver, 200 km fietsafstand valt niet te overbruggen. Depressie lonkt om de hoek. Mijn nachten worden grijs en grauw.
Van zodra mogelijk, haast hij zich de grens over, en overvalt rust hem, en ons. Het leed is geleden.
Film- en toneel verdwijnen van de planning, we worden cultuurbabaren, meer nog, we blijven het…..
Geplande vakanties worden uitgestelde vouchers, tot drie keer toe, ze wachten hier geduldig in de overvolle lade.
Zoom, video calls en deurbezoekjes worden het nieuwe normaal. Iedereen en overal welkom. Gelakte teennagels hoeven echt niet. Schoenen met hakjes evenmin.
Er komt meer vrijheid om de hoek, ademruimte, nieuwe plannen. Veel fietsuitjes in de hoopvolle Nederlandse natuur staan terug op de planning. Daar is grotere vrijheid, geen mondkapjesplicht, nog niet, (wisten wij veel…), enthousiaste mensen, je ziet de glimlach nog in het écht spreken, lekker eten en gezellige hotelkamers. Wij én onze fietsen overwinnen de 40°hitte, natte sporadische druppels, mulle zandwegels en grote dorst, simpelweg een paar terrasjes extra. Wat is ook weer een terras?
Wie van zijn herinneringen kan genieten, leeft tweemaal (Martialis).
Zoon 3 gaat alleen wonen, deels met en zonder de kindjes, veel verdriet, veel gemis, veel tranen, veel angst, veel zorgen. De nachten worden weer grijs en grauw. Wij kijken toe en zien hoe beide ouders hun uiterste best doen om storm voor de kindjes en elk trauma te vermijden. Petje af.
We ademen iets vrijer. Het leed is niet echt geleden, maar aanvaard. We kunnen verder.
In de zomervakantie maken we kennis met een fijne blogger uit rustige Friese oorden, en met de sympathieke Nederlandse schoonmama van zoon 2. Heerlijke terrasjes zonder lichtblauwe of kleurrijke lapjes, aangename babbels.
Fijne kennismakingen. Voor herhaling vatbaar.
Avifauna en Archeon in familiegezelschap bezorgen ons een heel leuk WE, samen 130 wordt gevierd.
En ook met dank aan die 2 x 65 krijgen we wellicht in mei hét langverwachte vaccin. Tijd brengt altijd raad. Ongeduld viert hoogtij.
Alles gaat weer toe. Golven, exponentiële functies (wat een pracht van een wiskundige examenvraag voor studenten) en statistische voorspellingen worden naast knuffels, brievenbuszwaaien, raamdez-vous, quarantinderen en coronexit evidenties in de spreektaal.
Schoonbroer vertrekt naar de onbekende overkant in het holst van de nacht, een donkere stilte maakt plaats voor stille donkerte. Vrouw en kind blijven alleen achter. Wie beweert dat leven fairplay speelt?
En toch, ondanks of dank zij dit alles, is het jaar weer veel te snel voorbij gevlogen. Heel graag wil ik de tijd stopzetten. Als ik kon toveren, kon toveren, kwam alles voor elkaar (Herman Van Veen).
Bedankt aan al mijn lezers, voor de vele fijne reacties, ook voor lieve reacties in mijn mailbox,
you make me happy!
en samen met jullie toost ik …….
