Elk nadeel heb se voordeel

Het vieze C-beestje blijft halsstarrig onderwerp van de dag op het journaal. Het gaat (te?) langzaam de goede kant uit met de besmettingen, er wordt gewag gemaakt van een vaccin, meerdere zelfs, maar liever wacht ik ‘geduldig’ af, de tijd zorgt voor de goede raad en we zien wel wat de toekomst in zijn verrassend petto heeft.

Toch vallen er – ik geef toe, énkel voor mij persoonlijk! Een mens mag al eens egocentrisch zijn- een paar aangename kantjes te bespeuren.

Zoon en schone dochter vertrokken niet op onbestemd avontuur naar het andere eind van de wereld. Hopelijk krijgen ze de smaak te pakken van het gezellige nest in het bos. En komt voor één keer van uitstel afstel. Ik vind het gewoon super leuk hen in de buurt te weten, ook al blijven er nog 100 kms te overbruggen. Een peulschil in vergelijking met de gevreesde 24 vlieguren.

Schaar, lijm, papier en verf, meer is niet nodig om ons huis op te fleuren. Je op vakantie wanen in eigen woonst, heerlijk!, kamer(tje)s krijgen een nieuwe speelse look, na vele jaren van sobere tinten. Ik kies en keur, manlief plakt en knutselt, het resultaat stijgt -telkens opnieuw- boven alle verwachting uit.
Happy colours in onze eigen bubbel.

De kleinzonen zijn net beatletjes. Kappers blijven gesloten, haren groeien tot stevige bossen, ik loop niet zo hoog op met brossige kopjes, maar dit had je uiteraard al door.

In november heb ik gestapt naar Oostende en terug, mijn App als stille getuige, niet altijd evident voor mij. We genoten ook nog vier 50km – fietsdagen, enkel het terras ontbrak, maar we hebben vooral een fijne neus voor ijs- en smoutebollenkramen.

De 2021-wensen zijn geschreven. Kaarten maken is een leuke hobby, adressen schrijven kent hier te vaak eindeloos uitstel. Dus vat ik de koe bij de horens op deze koude, grijze, vrij(e)dag en een stapeltje eigen creatie ligt klaar voor verzending. Wie graag post ontvangt, gelieve je adres door te geven.

Morgen testen we een creatief experiment uit, de goedheiligman zal digitaal onze living binnendringen, vele blije kindersnoetjes incluis.

Deze morgen weerkaatste onze kale boom prachtig in het hoekraam. Een afsluit-fotootje waard.

Klavertjes vier

Maken vijf kleine klavertjes-vier een groots geheel?
Neen, verre van, maar ze maken het wel ietsje groter.
En blijven bij.
Zelf plukte ik er deze week vijf.

• Op zondagochtend word ik wakker met Christine Van Broeckhoven, professor Moleculaire Biologie en Genetica. Officieel op pensioen, maar ze blijft een grote steen bijdragen aan het onderzoek van Alzheimer. Zelf noemt ze zich verslaafd aan het werk, een nuchtere vrouw vol idealen. Voor vriendschappen is geen tijd, ze weet nog niet of ze het mist. Haar droom blijft de ziekte onder de knie krijgen, te weinig geld in combinatie met moeilijk te vatten hersens maakt een oplossing voorlopig onvindbaar. Vrijuit – “héérlijk” vind ik het als mensen eerlijk zwakke kanten durven tonen, en hebben we die niet allemaal?- spreekt ze over de zware depressie die haar onverwacht in zijn klauwen kreeg, en soms nog op de loer ligt. De uitdagingen van het werk hielpen haar vooruit.
  Voor Alzheimer bestaat geen medicijn, zo weinig mogelijk stoel-zitten, veel beweging in open lucht, gezond eten, je hersenen blijven uitdagen met een vreemde taal (neen, geen kruiswoordraadsels, voegt ze er vrolijk aan toe) kunnen kleine hulpjes zijn.
  Gretig geef ik gevolg aan die tweede tip, ik ga op wandel in de MOTregen en kom KLETSnat thuis, want hier veroorzaken vele kleine beetjes toch een groots geheel. Nat tot op het bot. Jas onder de haardroger, haren aan de wasdraad en schoenen in de droogkast. Mijn hersenen kregen een frisse duik.
  
  
• Het wintertafereel staat klaar, het gezelligste hoekje in huis is weer druk bewoond door witte ventjes, uiltjes, sneeuwmutsjes en warme sjaaltjes, klaar voor de kerst, enkel de bollen moeten er nog in. Hoogtepunt (letterlijk én figuurlijk) is het prachtig witte takkenstelsel, vijf jaar geleden cadeau gekregen van lieve vriendin op mijn pensioen.
  De traditiegetrouwe sneeuwman is met glaskrijt getekend op het zijraam, hij nodigt koning winter uit, beseft alleen nog niet dat motregen daar niet echt bij hoort…..
  
  
• Collega-vriendin klopt op het terrasraam, verdiept in de krant schrik ik me een bult. Ze wacht me op met een grote doos lekkere gebakjes én een fijne babbel, die zo’n deugd doet, nu onze maandelijkse afspraakjes met bijhorende lunch vervallen, al veel te lang….
  
  
  
• Elke avond genieten we twee afleveringen van de schitterende mini-Netflixserie Queens gambit.
  ‘Een meesterlijke vertelling en een esthetische parel’.
  Het verhaal in een notendop. We spreken eind jaren ’50. Beth belandt op 9-jarige leeftijd in het weeshuis, waar ze zich in de kelder ontpopt tot een schaakwonder. Om de kinderen rustig te houden, krijgen ze dagelijks een portie kalmeringsmiddelen, waarbij het meisje hallucinaties krijgt op het plafond over geniale schaakzetten. Ze wint overaltijd, maar de roes zorgt tegelijkertijd voor verslaving. Hoewel een heel klassiek thema, spelen Beth en haar gekwelde pleegmoeder schit-ter-end.
  Rustige, spannende, boeiende, meeslepende TV. Geen flashy beelden, stilte en de tikkende klok spreken vaak boekdelen. Een dageinde om naar uit te kijken!
  
  
• Een grote boswandeling staat op het programma met Beer. Beer is een hond. Beer en zijn baasjes. Zijn baasjes zijn zoon en schone dochter. Baasje gebruikt de wandelapp ‘Mapy’ om onooglijk kleine wandelpaadjes uit te dokteren in onze directe omgeving, waar ik het bestaan niet van wist. Een mens is nooit te oud om te leren, het eerste puntje hier indachtig.
  Als er aansluitend een dessertenbuffet wacht kan de dag niet stuk. De regen houdt zich koest, net als de hond, die nochtans immens geniet. Hij is een Friese waterhond, maar verkiest veruit het bos.
  

Beer

The circle of life

Er was eens, 70 jaar geleden, nog voor ik iets van leven wist, een hij die besloot zijn zij ten huwelijk te vragen. Zij antwoordde met ja, en ze leefden nog lang en gelukkig. Maar nu loop ik ver vooruit op de feiten. Mijn verhaal stopt hier nog niet.

Mijn ouders waren genodigden op het feest, zoals het toen (en nu nog) heette. De mannen waren vrienden, al enige jaren. Bij een trouwerij hoort een cadeau. Mijn ouders gingen het zoeken in de Provence, en vonden ‘hun ding’. Het hoorde bij de tijdsgeest, bij de Franse sfeer, bij wat zij en hopelijk de ontvangers leuk vonden.
Hij en zij kregen kinderen, vier in totaal.
Mijn ouders kregen kinderen, vier in totaal.
Hun dochter en ik worden beste vriendinnen.
Ook al kom ik er als kind geregeld aan huis, mij is het cadeau nooit opgevallen. Als kind hecht je geen waarde aan ‘prullerijen’. Ik had er totaal geen weet van.
Vriendin en ik verliezen elkaar uit het oog, zoals zo vaak wanneer kleine kinderen het huis én onze aandacht opeisen. We leiden een eigen leven, weg van de thuisstad, ver weg van elkaar.

Hij en zij dragen grote zorg voor het geschenk, ook toen hij er niet langer was, bleef het als pronkstuk op haar kast staan.
Tot ook zij vertrekt naar het eeuwige leven.

Ondertussen vinden vriendin en ik elkaar onverwacht terug, en rakelen de oude vriendschap terug op.
Zij ruimt het ouderlijk huis op, een emotionele klus, met vallen en opstaan.

Gisteren zag ik vriendin terug, ze heeft een verrassing voor me mee, het 70-jaar-oud Provencaals kruikje met 8 kleine potjes, onbeschadigd, met veel liefde ooit gegeven én verzorgd. Van ouder aan ouder, doorgegeven nu van dochter aan dochter. Wat ooit door de handen van mijn ouders ging, lang voor ik leven kende, krijgt hier nu na al die jaren een plaatsje op de kast, niet toevallig een erfenis van de eigen thuis.

Ontroerd krijg ik het in handen, speciaal voor mij heeft vriendin het bewaard.
De emotionele waarde is heel groot, net zoals het retro-aspect.
Het is een prachtig geheel, met een lange geschiedenis.

Als vriendin me dan ook nog een lange brief bezorgt, ooit heel empathisch geschreven door mijn eigen moeder aan haar moeder bij het overlijden van haar man, raak ik even de kluts kwijt. Dat handschrift, die mooie sierlijke letters, die lieve woorden, want schrijven kon ze!, ondertekend met haar naam…..

Als de klokken der herinnering luiden, wordt het Zondag in het hart (Peter Sirius)

een doodgewone dag

de mooie weg dwars door het groen
tot wandelspieren pijn gaan doen

koeien van geen kwaad bewust
in anderhalve meter heel gerust

kleindochter stuurt huiswerk met de post
wauw, heeft tonnen energie gekost

ze hollen heel erg  naakt daar op het plein
slechts zijn gezicht is veilig voor de zonneschijn

in de tuin ontdek ik goed verborgen
straks nieuw leven, lief verzorgen

 

La vita è bella

 

 

opa krijgt de dag, ontluikende bloemen, zon en schapenwolkjes.

ooma krijgt de nacht, de schitterende sterrenhemel,
huisje, boompje, beestje.

 

 

 

 

 

en samen krijgen we een pracht

het mooie weer wordt mee gebracht

intense kleur die lacht

onverwacht

fluweelzacht

Grevelingenmeer

Als dit het uitzicht is vanuit het vakantiehuis,
de ramen wagenwijd open staan

en de zon explodeert

de lucht op de wandelweg plots angstwekkend dreigend wordt
zomaar midden op de dag

 

 

en de avond schitterend valt…..

Dan word je daar toch ongelooflijk blij van?

Kerstopruim

Neen, nog niet, enkel hier en daar in verloren hoeken en kanten. De witte takken met winterse ventjes blijven hier nog even de show stelen, als wollige tegenpool voor het natte, donkere (herfst)weer buiten.

De schouw is ontmanteld, de lichtjeskoord vol kaarten met lieve wensen is voorzichtig verwijderd, alles oogt weer rustiger.

Ik herlees de wensen één voor één, een laatste keer.
Veel gezondheid en tevredenheid is me toebedeeld. Duimen in de lucht. Dit kan toch niet mislukken?
Een groot deel verdwijnt bij het oud papier, een verzamelaar ben ik niet. Ons huis is vol. De mooiste, meest ‘eigen’ wensen houd ik bij, in een aparte doos, voor wie weet -ooit- mijn oude dag??

De aller-aller-persoonlijkste wensen, zo perfect op mijn maat gesneden, stralen een speciaal gevoel op me af, zij blijven enkel in mijn  hart én schuif bewaard.
De zelfgemaakte kaart met ontroerende woorden van de kleindochter krijgt dé ereplaats.

Leuke originele woorden krijgen hier nu een plekje.
Woorden die me ergens hebben geraakt.
Woorden met waarheid in geborgen.
Woorden met veel warmte verstuurd.

 
“What if I fall?
Oh but darling,
What if you fly?”

“Wandel over de wolken naar de zevende hemel”

“Zoete zondagen
mysterieuze maandagen
dankbare dinsdagen
wonderbare woensdagen
dromerige donderdagen
vriendelijke vrijdagen
zorgeloze zaterdagen
het hele jaar door”

“Everything is possible in the new year” (was het maar zo…)

“Elke dag belooft me en ik beloof de dag” (Raymond van het Groenewoud)

“ik wens je
altijd een weg
altijd wind in de rug
altijd zon
altijd zachte regen
altijd iemand die je nodig heeft
altijd iemand die je overeind houdt
altijd iemand
altijd”

“tijd
tijd om te maken
tijd om te hebben
om te genieten
te luisteren
te troosten
te tranen
te lachen
te beminnen
om tijd te geven
aan hen
met weinig
tijd”

 

 

 

 

Zeven drukknopjes

Weerman Frank belooft een kletsnatte dag, onverwacht kom ik vrij, op zoek dus naar een zin-volle tijdsbesteding. Niets doen is niet echt aan mij besteed. Ver moet ik niet  op zoek gaan…. Vandaag lijkt te overspoelen met veel regenwater én fijne drukknopjes.

• Een paar uren ben ik onderweg, met fiets, treinen en stappers om samen met de kleine man te lunchen. Wij babbelen gezellig 101 verhalen vol.
  Over de kat die ’s nachts met hem komt praten, en dat grote broer beweert dat dit niet kan.
  Over dat hij kat wil worden na zijn dood (!), hij gelooft steevast in reïncarnatie, en mijn toekomst wordt er één als tijger. De kat gaat de tijger beschermen. Belofte maakt schuld.
  Over regen en plassen die nat maken en zon die opdroogt, maar vandaag halsstarrig verstoppertje blijft spelen.
  Over de Sint en het nieuwe speelgoed thuis; en het versje dat hij heeft gedeclameerd, want hij was niet bang, de Sint was lief en de pieten zot.
  Over….
  Het  kwebbelmondje staat niet stil.
  “Oma kom je nu elke dag?”
  “Neen ventje dat kan niet lukken”.
  “Maar morgen wel?”
  “Ja hoor ventje”
  Morgen bestaat voor hem uit alles wat nog moet gebeuren….
  Heerlijk oergezellig!
• Vriendin belt in tranen, zwaar gemis overheerst. Ik zit in de overvolle wagon, iedereen luistert -ogenschijnlijk ongeïnteresseerd- mee. Snel schakel ik over op SMS, niemand leest mee. Binnenkort springt ze hier binnen, en kunnen we samen het intense verdriet proberen verwerken.
• Gul geef ik mijn bloed weg. De prik blijft een lastig moment, maar het gevoel achteraf is steeds een (voor mij!) dankbaar moment.
  “Mevrouw, er is ook veel nood aan plasmadonoren”
  “Ik zal het zeker overwegen”, de info krijg ik mee op zak.
  Een koekje, drankje en zelfs een Sintenzakje wordt me aangereikt. Hoeft niet, het geven geeft meer dan voldoening.
• De bel gaat, het pakje wordt gretig aanvaard.
  “Daar zat een aapje op een stokje
  Achter moeders keukendeur
  Hij had een gaatje in z’n rokje
  Daar stak hij z’n staartje deur“
• Treinen hebben vertraging, het ziet zwart van rennende, stappende, kwebbelende, wachtende mensen. Zet me daar op een bankje, en ik kijk en blijf kijken, de hele wereld raast voorbij. Ik hou  van machtige stationshallen en stilletjes mensen bespieden.
• We slagen erin tickets te bemachtigen voor Sofie, de grote Belgische dame van soul en jazz,  met ‘An Amazing Christmas’. De kritieken variëren van  betoverend over  exclusief naar onvergetelijk.
  De Franciskanen Parnassuskerk in Gent kreeg een herbestemming voor cultuur en ontmoeting. De historische ruimte heeft een prachtige akoestiek. Een deel werd omgebouwd tot sociaal restaurant. Jammer, niet open in het WE, anders reserveerden we er graag een tafeltje voor ons vieren.
• Last but not least mocht ik ervaren hoe warm, attent en empathisch de blogwereld is. Nog niet lang maak ik er deel van uit. Eerst aarzelend, onzeker, afwachtend, maar de interesse overwon.
  Een heel erg mooie (superlatieven tekort) actie werd opgericht door twee toffe dames met een gewèldig initiatief, dat veel bijval oogstte.
  Een sympathieke blogdame met een gouden hart, ondanks de vele zorgen, werd zo door de goedheilig man verrast met vele lieve geschenkjes, die uitnodigen tot verdiende  verwennerijen. Tranen van ontroering rollen -zomaar ongevraagd- over mijn wangen bij de bewogen, verraste blik van de dame, die boekdelen sprak. Het is haar zo, zo, zo gegund.Het besluit staat vast, ik voel me thuis in deze warme wereld.

Als je me zoekt, ik ben in de wolken (Loesje)

Culinaire hoogdagen hebben we erop zitten.

De eerste dag vraagt veel inspanningen en concentratie van mijn kant, weinig kooktalent is me toebedeeld, maar Youtube en  beroemde koks uit de hele wereld staan me geduldig bij, kijken, herbekijken en simpelweg na-apen, vooral duimen dat het resultaat er mag zijn….
Misschien ben ik snel tevreden?, en de genieters nog meer, maar op de iets te weinig uitgelekte spinazie na, smaakt het simpelweg. De avond is gezellig, sfeervol,  hét ultieme doel.

De herfst waait mistig, beetje troosteloos over het land. We rijden de lange aardeweg op, the middle of nowhere tegemoet. Het huisje duikt op, het bos verbergt. Grote ramen nodigen uit, het houten terras oogt én is spekglad,  een verwittigd man is er twee waard. Een warm welkom wacht. Zij zijn jong en dynamisch, verliefd en vol dromen.
“De meeste dromen zijn bedrog“, reeds in 1994 verwittigde Borsato , maar ook……
“Jij kan de zon laten schijnen
want je loopt langs en de wolken verdwijnen
en als je lacht, lacht heel de wereld mee”
Tastbaar, voelbaar, lief, hartelijk, fijn, bezorgd, nieuw, verlangend, vol verwachting, (h)eerlijk en ongedwongen, soms even verzuipen in de drukte….

Mijmerend duik ik weg in het verleden, bij mijn moeder als componist met de woorden van Hieronymus van Alphen.  Ze zingt het dagelijks, haar muzikale handen begeleiden de piano, wij- de kinderen- luisteren verbaasd en soms geërgerd, nu begrijp ik….
“Daar alleen kan liefde woonen
daar alleen is ’t leven zoet,
waar men blij en ongedwongen,
voor elkander alles doet”

Toen en vandaag, wat was en is niet meer, verleden en heden, past, present and future.

Gezellig zitten we rond het kookeiland, haar handen kneden, snijden, toveren heerlijke gerechtjes. Het is puur genieten, hartelijk en lekker.
We luisteren, vertellen, ontdekken het verleden en ademen graag het nu, het voelt goed, knus, prettig, reeds vertrouwd.

Straatverlichting is niet aan de orde, spannend en voldaan rijden we het aardedonker in. Nog anderhalf uur soezend bollend nagenieten, milde muziek op de achtergrond, over nu en toen.

Laat me zingen van de regen en de zonneschijn

Door-en-door-nat komen we thuis na een fietsbezoekje aan de schoonmama.
Even later straalt én droogt de warme zon. Welkom in  België.

De terrasdeuren kunnen weer wagenwijd open, een extra trui vangt de vochtige kilte met veel graagte op. Fietsen onder donker dreigende wolken met een sporadische zonnestraal  is mooi, het ruikt naar avontuurlijke spanning, een spannend avontuur, komen we  drooghuids op de bestemming?, of wordt tijd uitgetrokken voor de regenkledij?, die veilig opgeborgen in de fietszak huist.
Bij schoonmama dus.
Ze is 89 en komt trouw elke dag buiten, haar vriendenbezoekjes heeft ze nodig, broodnodig, een dag het huis niet uitkomen is een dag niet geleefd. Ze vertelt graag en graaft in haar volle verleden, luisteren  is niet haar sterkste punt, nooit geweest, maar ze leeft én geniet nu, van heel veel babbels, sloten koffie en een “snackske” tussendoor.
Onderweg zijn is een must, vooral niet vast roesten in de serviceflat, tussen ‘al die ouwe mensen’.

Ze slaapt al een paar nachten niet goed, ze piekert en denkt, niet over wat komen kan, maar over wat nu is, en wat nu ongemakkelijk voelt. De schoonzoon met kanker en chemo en veel slechte dagen,  de zoon met dezelfde k-ziekte en gelukkig betere vooruitzichten. Oud worden is fijn, maar geeft ook extra zorg als kinderen  de sukkelstraat instappen.
Maar ze blijft positief, de tijd geeft altijd de juiste raad, en over vijf jaar komt wellicht alles oké.
Geen haar op haar hoofd stelt zich vragen bij haar 94 jaren dan …..

Kan het beter?

Sociale contacten zijn een prima wapen tegen eenzaamheid en ouder worden. De kranten staan er vol van,  zelf ben ik er rotsvast van overtuigd.
Ik zie het, overal.

Gisteren praatten we zes volle uren moeiteloos rond, met vieren rond de tafel, een leuk vriendenkliekje. “Oei, is het al zo laat?”
De lunch, het roze wijntje, een koffie, de witte dame, nog een koffie of thee, een hartvormig spekje zorgen voor de innerlijke mens die de gesprekken tastbaar onderhoudt.

Reizen en genieten, kleine en grote kinderen, toevallige liefde en zoektocht ernaar, ouder worden en ontkennen, zelfvertrouwen en het gebrek eraan, uitbundig blij samenleven en stilte, de wereld en onze nietigheid, natuur en beweging, verlangen en tevredenheid, thuiskomen en wegtrekken, alles doorspekt met humor en een fijn verhaal.
Verrassend ontdekken hoe we vaak totaal anders denken, leven en reageren, en toch zijn we allen gewoon mens.

“De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven”. Aristoteles wist het al, vele eeuwen geleden. Als homo universalis verenigde hij toen reeds wetenschappen, wiskunde en een prachtige filosofie.

De eigen kruiwagen, vol bloemen en vele on-kruiden die zich vrolijk overal tussenin  nestelen en stapelen, dapper vooruit duwen, kan prachtig zijn.
Wat te bewijzen is (klassieke woorden uit mijn goeie oude tijd…..) met dit prachtig stukje kant.

De PiKante kruiwagen