Er was eens, 70 jaar geleden, nog voor ik iets van leven wist, een hij die besloot zijn zij ten huwelijk te vragen. Zij antwoordde met ja, en ze leefden nog lang en gelukkig. Maar nu loop ik ver vooruit op de feiten. Mijn verhaal stopt hier nog niet.
Mijn ouders waren genodigden op het feest, zoals het toen (en nu nog) heette. De mannen waren vrienden, al enige jaren. Bij een trouwerij hoort een cadeau. Mijn ouders gingen het zoeken in de Provence, en vonden ‘hun ding’. Het hoorde bij de tijdsgeest, bij de Franse sfeer, bij wat zij en hopelijk de ontvangers leuk vonden.
Hij en zij kregen kinderen, vier in totaal.
Mijn ouders kregen kinderen, vier in totaal.
Hun dochter en ik worden beste vriendinnen.
Ook al kom ik er als kind geregeld aan huis, mij is het cadeau nooit opgevallen. Als kind hecht je geen waarde aan ‘prullerijen’. Ik had er totaal geen weet van.
Vriendin en ik verliezen elkaar uit het oog, zoals zo vaak wanneer kleine kinderen het huis én onze aandacht opeisen. We leiden een eigen leven, weg van de thuisstad, ver weg van elkaar.
Hij en zij dragen grote zorg voor het geschenk, ook toen hij er niet langer was, bleef het als pronkstuk op haar kast staan.
Tot ook zij vertrekt naar het eeuwige leven.
Ondertussen vinden vriendin en ik elkaar onverwacht terug, en rakelen de oude vriendschap terug op.
Zij ruimt het ouderlijk huis op, een emotionele klus, met vallen en opstaan.
Gisteren zag ik vriendin terug, ze heeft een verrassing voor me mee, het 70-jaar-oud Provencaals kruikje met 8 kleine potjes, onbeschadigd, met veel liefde ooit gegeven én verzorgd. Van ouder aan ouder, doorgegeven nu van dochter aan dochter. Wat ooit door de handen van mijn ouders ging, lang voor ik leven kende, krijgt hier nu na al die jaren een plaatsje op de kast, niet toevallig een erfenis van de eigen thuis.
Ontroerd krijg ik het in handen, speciaal voor mij heeft vriendin het bewaard.
De emotionele waarde is heel groot, net zoals het retro-aspect.
Het is een prachtig geheel, met een lange geschiedenis.
Als vriendin me dan ook nog een lange brief bezorgt, ooit heel empathisch geschreven door mijn eigen moeder aan haar moeder bij het overlijden van haar man, raak ik even de kluts kwijt. Dat handschrift, die mooie sierlijke letters, die lieve woorden, want schrijven kon ze!, ondertekend met haar naam…..
Als de klokken der herinnering luiden, wordt het Zondag in het hart (Peter Sirius)
