up en down

De natte sprookjesweg in Bazel.

Een “prachtige” lentedag nodigt uit, we springen de fiets op, baden door  plassen, de buien overdonderen, dikke druppels belemmeren het (uit)zicht.
Tien lange kms rijden we nat, opdrogen doen we bij de heerlijk veggie lasagne, die smaakt en voelt als een lekker heet oventje.
Een fris glaasje rosé,  puur  ter opwarming 🙂

De volhouder wint ook hier, dapper, nat tot op het bot, dagen we de zon uit.
Ze bezwijkt uiteindelijk én verrijkt.
Nat wordt droog, plassen worden modderige hoopjes, de fiets komt onder vieze spatplekken, grijs wordt fris-groen, schoenen krijgen weer enige vorm, druppels drogen drentelend.
En ….. de blauwe hemel straalt.

Vieren die teugels én het cijfertje extra (gelukkig achteraan) voor manlief.
Samen zijn  we 1(+) 2(+) 7 –> tiener!

We rijden één van de mooiste routes van Vlaanderen, langs bos en weiland,  drassige lanen  en  dijken, kleine kronkelende wegeltjes met zicht op heel veel schapen, wiens wolletjes zo prachtig opkrullen bij al dat nat.
De wielen van de fiets gaan rond en rond, rond en rond, rond en rond. (heerlijke kindersong!)
Bootje varen al over de baren…. Enthousiaste schippers houden er de vrolijke bui in.

We ontdekken de wereldtuin, een mooi park in een verscholen hoek.
De open-lucht-kunstgalerie uit Zimbabwe verrast, de werken kleuren soms uitdagend rijk, soms eenvoudig kunstig gestroomlijnd. 

De beeldentuin in Hamme

Twee Zimbabwanen (wat een woord!) geven  een workshop beeldhouwen, de deelnemers geven met plezier wat extra uitleg en we ontdekken prachtige kunstwerkjes van amateurs.

Tegen de avond voelen ze hun armen niet langer, houden ze geen greintje spierkracht  over, na dagenlang vijlen en laagje voor laagje afpellen, een zen geduldswerk met mooi resultaat.
Misschien moet ik het ook eens  proberen? Wie weet? Ooit??
Met enige fierheid je eigen werk etaleren in de woonkamer lijkt me een leuk idee, maar het engelengeduld  is echt aan mij niet besteed, vrees en weet ik…. Dus eerder Nooit?
Is kopen dan misschien dé oplossing?
Een paar kleurrijke vlinders en  bonte spechten zorgen  nu  voor wat Zimbabwaanse sfeer in onze tuin. Ook tevreden.

Vol-daan ploffen we die avond in de zetel, nagenieten is de boodschap.
Ont-daan hoor en kijk ik naar beelden van Julie, het meisje dat  niet meer is, dat een gruwelijke dood stierf, onschuldig en jong.
Enkel op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
En geliefden die eenzaam en totaal verweesd achterblijven….

Onze mooie dag vervaagt, zo snel kan gevoel keren….

 

 

 

Advertenties

Paira Daiza

Ondanks de soms bittere en dank zij de vaak zonnige kou, trekken we erop uit naar het prachtige Paira Daiza park.

 

Vele kilometers worden afgestapt,
door groot en klein, oud en jong.

Daar wordt deze oma al eens moe van,
de stoel wacht geduldig
en gunt me een comfortabel rustplekje.

Oef!

 

 

 

 

 

 

 

Het kind kijkt vol ver-wonder-ing en fascinatie naar de logge voorbijzwemmer, hij zet  graag zijn beste pootje voor.

 

De  filosofie van het park is dubbel, enerzijds het behoud van bedreigde diersoorten, anderzijds het behoud van een prachtige erfgoed.
Het leven speelt zich  af in het grootse decor van unieke overblijfselen van de oorspronkelijke cistercïenzerabdij.

Een reis om de wereld in één dag.
Een fijn samenspel van natuur, architectuur en de dierenwereld.
Een park waar dieren en mensen ruimte krijgen.

Haspengouw

Fietsen worden op het nieuwe autorek geplaatst. Het is toch even uitpluizen hoe alles ‘gemakkelijker’ is geworden.
Moderner en simpeler?
Contradictio in Terminis.

De ring rond Antwerpen zit weer compleet vast, geen ergernissen voelbaar….proberen we toch.
Of het lukt?
Altijd datzelfde liedje…

Aangekomen in Kortessem (Haspengouw) starten we de van tevoren uitgestippelde route, doorheen de witte pracht, groene omgeving en  schitterende zon.
Hier is nog ruimte, grootsheid, zuivere lucht (of is het wishfull thinking?) en hét perfecte fietspad, wat vooral  géén evidentie is  in België.

Heuvel op, heuvel af, wind voor, wind achter, je kan vier combinaties maken, ook al heb ik het gevoel dat vooral één en drie samen flink overheersen?

Maar het is heerlijk fietsen, 50 km  puur genieten (en al eens afzien, voor het gezonde doel!).

The day after, de kramp zit nog lichtjes in de benen, we zijn nog niet geroutineerd, dat komt wel, het wielerseizoen is ook nog maar net  gestart.

“Dit doorzichtige kerkje met de klinkende naam ‘Reading Between the Lines’ is een PIT-kunstwerk van het artistieke architectenduo Gijs Van Vaerenbergh. Het symboliseert de leegloop van de kerk. Het 10 meter hoge kunstwerk bestaat uit 100 op elkaar gestapelde lagen staalplaat in de vorm van een Loons kerkje. Dankzij de speciale constructie blijft het mooie Haspengouwse landschap altijd zichtbaar doorheen de kerk. In 2012 kreeg dit doorkijkkerkje de “Building of the Year”-award van de prestigieuze Archdialy-website. Het is de eerste keer dat een Belgisch project die eer te beurt valt. Geniet van het uitzicht, want dit is een plek met één van de mooiste panorama’s.” (klik)

Hier waan je je even dicht bij God.
Een bankje, een rustpunt, een weids vergezicht en een fotootje.
Read even mee between the lines van Cortenstaal.

K.U.N.S.T.I.G.

Omhoog, omlaag slingeren we doorheen de witte praal, we voelen  ons rijk.

 

 

 

 

 

zij maken wij

prachtig beleven
een hechte vriendschap
eerlijk doorweven
met wat was en komt

vier stoelen rond de tafel
vijf uren zaterdag
open en spontaan
een traan een schaterlach

 

 

Felix Timmermans wist het al…..

Turn your dreams into plans

eindeloos wachten
en trachten
je op de lens te plakken
tussen vele  kale takken
terwijl jij je warme nestje maakt
je pracht me heel diep raakt
je ijver me ontroert
je kopje me beroert
telkens weer ben ik te traag
je wacht niet op m’n vraag
om even te poseren
 wat tijd met mij spenderen

 

 

Buiten voelt geen lente aan, en toch beleef ik ze, ze is dwingend, dringend, swingend.
Overal ontmoet ik kuiskriebels, de lenteschoonmaak komt in ’t land, zelf heb ik hier (gelukkig?) zelden last van….
Reiskriebels daarentegen spelen flink op, reisjes worden volop gepland, de regen buiten helpt de concentratie op het scherm met zijn vele mogelijkheden, verrassingen en (door ons nog) onontdekte gebieden.

Heel ver reizen we nooit, vliegtuig is aan ons niet besteed, we rijden waar de wagen ons brengt – fietsen altijd als passagiers op de laders-  om daar ter plaatse de streek te doorkruisen.

Vooral natuur inspireert ons. Dat (groot) streepje zon is meer dan welkom.
Dit jaar staat de Achterhoek in Nederland op het programma, we waren er nog nooit, met veen-, bos- en natuurschoon, rijk aan kastelen en landhuizen.
Maar ook Veluwe, Zeeland en tulpenvelden wachten geduldig.
Wie hier langer leest, weet dat wij rasechte Nederlandfans zijn.
Net zoals Ardennen en Bachten de Kupe en….

Cultuur snuiven we op in Dresden en Weimar. Met fietsen weer als trouwe bondgenoten.

We leven vooral nog in blije verwachting, net zoals de koolmeesjes hierbuiten.
Duidelijk aan elkaar gewaagd.

Een verjaardag te vieren? Een meerdaagse waard!
Een zomer in het vooruitzicht? Op-stap-dagen te vullen!
De eerste lentezon? Nederland, kust en Ardennen blijven verrassen.

Fijn toch, dat wachten op….

“Durf te leven! Kwel u niet met te veel gedachten. Werk uw werk en zing uw lied onder blij verwachten.” (P A de Génestet-Nederlands theoloog en dichter )

 

 

levensboom

De lesopdracht luidt : “trek meerdere foto’s over hetzelfde onderwerp. Volgende week verwerken we dit creatief”. Ik heb een massa foto’s in de cloud, deze taak vraagt dus geen enkele inspanning. Weekje vrij 🙂

En toch, en toch…. ik fiets richting de maandelijkse lunch, met (oud)-collega’s.
Ik straal, zij straalt, zij stralen, wij stralen.
Ik ben ik, de jonge vrije vogel, zij is de zon, zij zijn mijn fijn gezelschap.
Het zijn telkens hoogdagen, mijn tweede thuis blijft vertrouwd aanvoelen.

Rijdend doorheen de prachtige Bornemse  dreef , enkel ik en mijn fiets, wordt tempo  geminderd, want zoals zo vaak in het verleden, overvalt me hier de groene esthetiek van de  streek, de stille waters, de pure rust.
Hier besluit ik fijn huiswerk te maken  en foto’s te  trekken, nieuwe foto’s, van blauw en kaal én spiegelbeeld.

Op de toppen van de boom zwier en zwaai ik lustig heen en weer, ik ben jong en fris, kiem binnenkort felgroene botjes, vrolijk en zorgeloos laat ik me leiden en leven, de wind is mijn baas.

Ik groei en bloei, in ruimte en tijd, vertakkingen bieden mogelijkheden, ik aarzel en grijp, waag en win, vele wegen en de verrassende toekomst verbreden mijn wereld.

Ik gedij in vaste grond, vind evenwicht en stabiliteit, de boomstam stuit op aarding.
Verdriet, onmacht, geluk en optimisme hebben me verankerd, stevig op mijn stam.

Het water deint rustig en tovert een prachtige weer-glans. Ik hang nu ondersteboven,  sterk gehecht, over halfweg, trots en vrolijk recht-af.
Twijfel overvalt al eens, maar het spiegelbeeld stelt gerust.
Ook water mag verankeren.

Vrolijke, vrije, vriendelijke, vranke twijgen ontspruiten nu in de deining van het blauwe water, waar fraaie luchten reflecteren. Ik ben er nog lang niet, heb nog zoveel takken te doorbloeien,  het water kleurt nog steeds blauw, nog maar net over halfweg.

Bespiegelingen….. waar opdracht én prachtige beelden kunnen toe leiden…..

 

 

 

zij hij en het

Zij beleeft een speciale dag, dé dag dat ze officieel op pensioen gaat, dé dag dat ze goedkoop met de trein kan reizen, een echte mijlpaal in haar leven.
Wij mogen mee-vieren, samen met de familie.
Ze zoekt een fijn restaurantje uit, want wil zich vooral zalig laten bedienen, ik geniet mee. Lekker, heerlijk, fijn.
Wij kennen de tien andere genodigden niet, toén nog niet. en dan ontdek je dat de wereld vol toffe mensen zit waarvan je het bestaan niet wist, die je plezierig en gezellig leert kennen, waarbij droge humor heel erg smaakt, waar serieuze onderwerpen als  kerk en kunst aan bod komen, waar glimlach én schaterlach de namiddag vullen, die ons – als ‘buitenstaanders’ onmiddellijk een prettig thuisgevoel bezorgen.
“Ik wil, ik wil zo graag de wereld zien” (zanger Johan Verminnen)

“Samen eten is olie voor de vriendschap” (schrijver Felix Timmermans)

Ook hij wordt een jaartje, dagje ouder. Er schittert een zeven op de kroon van het trotse ventje. Maar zeven zoenen, neen, daar heeft hij de stil-staan-wacht-tijd niet voor.
Hij wil enkel springen, bewegen, rennen in en door het leven. De zoon in het kwadraat.
Spelen met woorden kan hij als geen ander.
Heel soms,  durft deze oma haar beloften vergeten, ze wijt het graag aan de leeftijd 🙂 , hij zegt doodernstig “oma, jij vergeet veel, straks vergeet je dat je vergeet“.
Een concreet taalprobleem wringt zich tussen ons in.
Ik “kwam T ook op je feestje?”
Hij “neen”
Ik -pure beroepsmisvorming- stel de vraag nog eens met andere woorden.
Ik “Kwam T dan toch niet op je feestje?”
Hij “ja”
Ik verwacht “neen”
Ik begrijp hoe hij het bedoelt, spontaan zou ik nochtans ontkennen.
Wat is juist? Ik zou het begot niet meer weten…. Komt de waarheid niet altijd uit de kindermond?

“Bij slecht weer, wees een man; bij stralend weer, wees een kind.” (Dichter René Char)

Onlangs las ik in de krant dat  het nut van pedagogische studiedagen in vraag wordt gesteld. In het verleden deelde ik die mening, zelden leek het achteraf een zinvolle dag, echter wel telkens een intens-relatie-volle dag.
Nu ijver ik ‘laat ze ajb blijven bestaan!’, een ideaal weekdagje voor  grootouders om er met de kroost op uit te trekken!! Naar plaatsen waar het in de WE’s barstensvol zit.
Het Technopolis-museum in Mechelen is zo’n fijne uitstap; héél erg de moeite.
De kinderen pikken hier en daar al een woordje kennis mee, ook al huppelen een draven ze vooral nog van her naar der, er is zoveel om uit te testen, zoveel te beleven, zoveel ongelooflijke ontdekkingen samen. Opa baard doet een poging  techniek en fysica op kindermaat te verklaren, maar ze springen liever van her naar der, en duikelen enthousiast de proefjes binnen, dat lukt ook zonder begrijpen. Heel even blijft opa beteuterd achter, maar ook hij ziet en begrijpt en weet dat ooit de tijd rijp zal zijn.
Ze zijn nog speelse welpjes, die intensief en energiek de fantastische wereld willen verkennen.

“We ontdekken de waarheid niet: we creëren het” (Schrijver Antoine de Saint-Exupéry)

 

 

over zon en rijm en het gemak

Zon schiet straalpijlen
op Rijm. Rijm vecht dapper t’rug
niks moet niksen mag

 

 

 

 

 

Wandelen vult niksen in.
Maar Rijm werkt in op de blaas
Ik moet drrringend
En schiet het cafeetje binnen
De baas wijst me vriendelijk de weg
eerst links dan rechts de smalle gang door
“Ik zal best even wachten, mevrouw  gaat me net voor”
“Geen probleem hoor, daar zijn er twee”
“Oh super, dank je wel”
Eerst links dan rechts de smalle gang door
Ja daar is de deur
op slot, op rood
je weet wel… mevrouw
Waar is die ander?
dan maar geduldig trappelen
want ik moet drrringend
naar het kleinste kamertje
Eindelijk komt mevrouw buiten
Oef
en ik zie
de cafébaas heeft niet gelogen…..

 

 

Een tipje van de sluier

Meer dan 30 jaar fietste / spoorde / reed ik met de auto het water over, de dreef door en recht het schoolgebouw binnen.

Vandaag neem ik de tweewieler uit de garage en rijd diezelfde route, eerst het brede Scheldewater over. 365 dagen meters in een jaar stroom.
Vervolgens de prachtige dreef door, elk seizoen groeit en bloeit hij/zij (?) anders.
Nu dwarrelen bladeren speels tuimelend en buitelend voor mijn ogen.
Ik kan ze maar niet op foto plakken. Fout van de smartphone uiteraard 🙂

Dan bereik ik het mooie gebouw, mijn tweede thuis gedurende vele jaren, waar ik  een ‘hartig’ stukje  heb achter gelaten.
Telkens opnieuw een blij weerzien, ook al kom ik niet langer het gebouw zelf binnen.
De maandelijkse lunchafspraken gebeuren nu 20 meter verderop, waar het er lekker, leuk, levendig, losjes, leerrijk, ludiek en lief aan toe gaat met ‘een hoopje’ jong-gepensioneerden’ en een groepje ‘aftellers’ (naar het pensioen), 9 in totaal.

Studenten slenteren nonchalant en lachend de school uit, blij dat de lessen er weer even op zitten. Prettig om zien dat ze nog niets veranderd zijn, ook al ken ik ze niet langer bij naam. Het is altijd fijn omgaan met die jongelui, met de spontaniteit, het gibberen, het jonge ‘onbezorgde’ leven wenkt/lacht hen toe. En ik lach nog steeds graag mee.

Nu is het voltooid verleden tijd, ik mis het, en toch ook weer niet.
Er waren ook lessen in moeilijke klassen,  ‘speciale dagen’ met nauwer contact,  reisdagen in een uitgelaten bus, gevoelige onderwerpen om  in stilte aan te kaarten buiten de les, buizen en schitterende proclamaties, tranen en voldoening, paniek en rust, voorbereiden soms tot ’s avonds laat, in de regen op sportdag, vrolijke koffiemomentjes in de (ondertussen verdwenen) zeteltjes in de leraarskamer, het warme groepsgevoel ‘je bent nooit alleen’, soms zinvolle klassenraden en vooral eindeloze vergaderingen…..

Op korte tijd zijn we – nog niet lang geleden- met zijn vijven op pensioen gegaan, heerlijk om horen dat we nog steeds gemist worden ‘in die goede, oude tijd’.

Heimwee voelt nostalgisch, niet pijnlijk.
Er is geweest, en het was goed, de herinneringen stromen mijn hersens nog geregeld binnen, maar het nu is minstens even fijn.

Ik fiets opgeruimd de 15  kilometers gezwind terug richting huis, eerst de dreef met nog meer zwierige blaadjes, dan het water, nog steeds even breed, en altijd weer die zon.

 

L’automne est le printemps de l’hiver. (De Toulouse-Lautrec)

Ik trek ogen en gordijnen open en voel, zie ‘dit wordt een fijne dag’.
De zon straalt, de lucht staalt blauw, de herfst geurt het gekleurde blad, de rustige natuur en natuurlijke rust dwingen me naar buiten.

Plots overvalt me de droom dat vliegen naar de zon écht moet lukken vandaag.
Die grote ster staat immers laag en groet me stralend  als mijn gelijke.
Geel, blauw, groen, rood wordt mijn dag.

Een vaag schuldgevoel omdat de mede-mens verplicht deze dag binnen moet doorbrengen doet me -heel even- twijfelen. Een gevoel van medelijden met de bewoners van het ziekenhuis of rusthuis iets verderop is ook daar. Maar vooral een blij gevoel van vrijheid en verdiend genieten overwint en sleurt me naar buiten, daar waar  kleuren de baas zijn, waar licht omhelst, waar vriendschap verwarmt, waar terrasstoelen  uitnodigend staan te blinken voor een rustpuntje (*), waar het fijn vertoeven is, waar het stil en mooi is, waar ik gedachten de vrije loop kan geven of de kop indrukken.

Even waan ik me Icarus, en wil dicht bij de zon vliegen. De zon, mijn zon, mijn schitterende ster!
Ik voel me licht en vrij, de dag geeft vleugels.
De Griekse mythe, gehoord en gelezen ergens in een vorig leven, houdt me echter met mijn voeten op de grond. Teveel  zelfvertrouwen brengt geen rust, dan verbranden die vleugels en stort je neer.

Een fikse wandeling staat op het programma, het vallend blad zorgt voor milde melancholie, verleden en toekomst fladderen door het hoofd, mijn vleugels smelten niet, ze helpen me soepel zweven doorheen toen, nu en dan.

Ik stap, wij stappen, ik ruik, wij ruiken, ik babbel, wij babbelen, ik stroom mee met de brede Schelde, wij stromen mee, ergens tussen golven en zon.

Liedjes van de herfst zijn altijd somber,
zijn gemaakt van okers en van omber.
Toch ken ik septembers met een gouden glans,
Toch zijn er novembers met een toverdans.
De zon heeft in december mij al zo vaak verrukt
en dikwijls heb ik rozen uit de sneeuw geplukt.
En daarom schrijf ik dit kleine lied,
niet wachten op de lente, want dan komt ie niet.
Toon Hermans

Op deze novemberdag met gouden glans doe ik mijn toverdans in de verrukkelijke zon, ik zoek de roos, en schrijf dit lied.

(*) Graag vergeev/t ik het akkefietje met een ouder koppel dat buiten wil zitten en  voet bij stuk houdt dat het ‘tocht op het terras’, omdat onze deur open staat, een deur die ons laat genieten van de fijne binnenstoelen  én de gezonde buitenlucht, net op die grens?!
Ik probeer te begrijpen, maar help…… het lukt me niet?