1 april

Ondanks de blijvend donkere schaduw, schijnt de zon uitbundig, ik laat de lente volop binnen.

Het is al jaren een maandelijkse traditie, met 9 man/vrouw scharen we ons aan de ronde tafel, gezellig dicht op elkaar, eigenlijk kan er amper 6 man zitten, wij maken ons dunnetjes, iedereen wil vooral iedereen horen en verstaan. Niet zo evident voor de wat oudere oortjes.
Allen delen we eenzelfde verleden, vijf jong gepensioneerden en vier bijna-afvloeiers. Die lunch wil niemand missen, of overmacht moet de spelbreker zijn. Die speelt het nu echt hard, keihard.

Om elkaar toch te ontmoeten, omdat gesprekken zo’n deugd kunnen doen, omdat we er ons van willen overtuigen dat we  allen  gezond en wel zijn, besluiten we een “Zoom”sessie (klik) te houden, datum en uur worden concreet afgesproken.
Tot ik plots de datum van vandaag ontdek (tja, alle dagen zijn hier gelijkaardig…), ondanks alles, moet ik daar iets mee.

De beloofde link wordt vervangen door een knalgele mail.

Je leest het, ik ben een empathisch persoon, en omdat iedereen er veel zin in heeft, heb ik dan toch even later de échte link verstuurd. Een grap kan niet blijven duren?!

Fijn om iedereen te zien en te horen!

Hij probeert eindeloos in te loggen, hij hoort ons duidelijk, wij hem niet, tot het gebrek aan camera op de computer het probleem lijkt, hij kan het onderonsje niet vervoegen.
We houden een apero’tje in de hand, en klinken op …… ja, op wat?
Een mede-collega is ernstig ziek, Corona is bevestigd, hij ligt al meerdere dagen in het ziekenhuis, de hevige koorts blijft halsstarrig. Net op dat moment komt de radeloze SMS binnen van zijn vrouw. We slikken, kunnen enkel duimen. Het komt akelig dichtbij.

Partners duiken op achter de chatters, het voelt fijn aan ook hen terug te zien.
De dokter verschijnt ook even op het scherm, zijn vrouw neemt het woord en drukt ons op het hart dit alles vooral niet te onderschatten.
De praktijk wordt niet langer bezocht, niemand durft nog langs komen, waar blijven al die breuken, hartkwalen en andere ‘kleine’ (alles is zo relatief nu) kwalen? Enkel de Corona-triage trekt volk.
In de krant lees ik de oproep van de viroloog om vooral de huisdokter wèl te blijven bezoeken bij een ander probleem, zij zorgen voor een veilige omgeving, maar toch, maar toch, de angst blijft soms te hardnekkig…..

Anderen vertellen hoe het lesgeven nu wordt geregeld, er komt veel extra werk en organisatie bij kijken.
Zij heeft  een smartboard geïnstalleerd thuis om zo de lessen live op te nemen.
Studenten blijven motiveren blijkt een zeer zware opgave.
Andere zij is oma geworden, ze hield het kleinkind één keer vast (vlak voor Corona) en volgt haar verhaal nu verder op foto of video.
Zijn stem breekt, zijn moeder is gestorven net voor de crisis, blij dat ze dit niet meer moet meemaken, maar er is zoveel verdriet, verdriet dat nog veel tijd vraagt.
Zij gaat in juni op pensioen, met gemengde gevoelens, de laatste lesmaanden blijken anders dan gehoopt.

Ieder heeft zijn verhaal in deze stille dagen…. Gesprekken verlopen anders, zwaarder dan normaal. Wat is  normaal? Het lijkt zo lang geleden….

WE-plannen

Plannen moet je altijd goed van tevoren, om chaos te vermijden.

Ondertussen is het al vrijdag, de hele week hebben we druk nagedacht, hebben we ernaar toe geleefd, en nog altijd zijn we er niet echt uit.
Eeuwige twijfelaars, die stempel kan je ons gerust geven……

En toch begint de tijd te dringen, morgen is het zover, de eerste dag van het WE.
En ja, er volgt nog een tweede dag te vullen, een tweede kans!

We denken samen, hij en ik, we wegen voor- en nadelen af, we komen er wel uit.

En daarna vertel ik jullie zeker over onze spannende belevenissen! Beloofd!

 

Frisse lucht

De natuur mogen we nog in, de zon schreeuwt om aandacht, aandacht die graag even  weg van Corona zweeft.
De fietsen worden van stal gehaald , snel even  testen of we in tijden van gekte nog in staat zijn ons evenwicht te bewaren op twee draaiende wielen.
Stille wegen leiden ons richting Kruibeke en Bazel. Daar is het rustig genieten op een bankje, een flesje water en wafelkoekje bij de hand, want alles wat enigszins op een terras lijkt is potdicht. Warme drank lukt  enkel nog met een thermos, die  we thuis vlotjes vergeten zijn. Geen probleem, warme thee werkt op de plasspieren, manlief vindt wel een boom, maar zelf sla ik dan in paniek bij elke hobbel in de weg.

We wandelen doorheen De Arcade.
“Arcade gunt bezoekers een nieuwe blik op de polders”
“Arcade inspireert”
“Arcade verbindt de polders met het dorp”

En hebben we niet net nu nood aan een nieuwe uitdaging en verbinding?

Een gaanderij, die de blik verruimt, prachtige cultuur in natuur.

De weg ligt voor ons open, voorlopig nog even een onzekere weg ,  maar de bestemming blijft de polders, het leven als vanouds.

In het kunstwerk van Pieterjan Gijs en Arnout Van Vaerenbergh, samen het kunstenaarsduo Gijs Van Vaerenbergh, zit 19 ton cortenstaal verwerkt, een materiaal dat vroeger vaak in scheepsbouw werd gebruikt (en nu weer erg trendy is) en zo een duidelijke link wil tonen met de scheepvaart op de Schelde.

Als ik me de laatste weken niet al minuscuul klein voelde in deze vreemde wereld, dan ervaar ik het hier zeker met heel mijn lijf.
De bogen zijn 27 meter lang en 10 meter hoog, ze verkleinen naargelang ze de dijk opklimmen.

Imposant, mooi, inspirerend, laat je fantasie de vrije loop bij dit zigzaggend bogenkunstwerk. Felblauw en bruin geven een prachtig kleurenspel.

Just a fascinating day

Tussen de eindeloze buien door fiets ik richting centrum. Samen met vriendin heb ik me ingeschreven voor de éénmalige les over het gezondheidsdossier.
Jong, oud, man, vrouw, neen, geen hond, noch kat, de zaal zit bomvol en luistert geboeid.
my.belgium.be wordt het volgend project om me in te verdiepen. Ik ken de truken van de foor, nu nog uitpluizen.

Lunchen en bijbabbelen doen we in een retrohuis, de naam spreekt voor zich, met tijd en boterhammen. Klik. De kaart is beperkt, de slaatjes origineel, het eten héérlijk, het gezellige stoveke warm. Geen overbodige luxe, authentieke details, vriendelijke bediening door een jonge gast, boordevol plannen en lichtjes timide, beetje onzeker, zo heb ik ze graag.
We vergeten uur en tijd, tot stress opduikt, we hebben ons – weeral- over-babbeld.

De avond valt…..in buien naar beneden….

Ze is 81, blikt terug op 60 jaar toneelspelen, komt uit een artistieke familie, leeft van energie en passie, authentiek, verliefd op de liefde, het woord bitter kent ze niet, ongelukkig zijn wel. Chris Lomme oogt  jonger, een mooie vrouw.

‘Reverence’ staat op ons programma, maar manlief hoest zich de (ooit door twee embolies getroffen) longen uit het lijf, en in Coronatijden kan dit al eens woedende reacties uitlokken, hij blijft dus thuis.
Snel bel ik een paar vrienden op, allen hebben ze andere plannen, moederziel alleen rijd ik door de gietende regen, in gezelschap van nachtblindheid, naar het cultureel centrum, de witte streepjeslijnen op de straten tussen mijn en dijn vervagen, ik rijd voorzichtig. Suikervrije snoepjes op zak, stel je voor dat ik een kuchje voel kriebelen in m’n keel…..
Ik heb de ruimte, de ruimte van twee volle zetels.

Manlief heeft iets gemist!, een sfeervolle, intieme, warme, ontroerende solovoorstelling van Chris met regisseur Michael De Cock  over loslaten, leven in liefde, verdriet, kleine gelukjes, ze zingt “sometimes I’m happy, sometimes i’m sad……”
Het leven is als een toneelstuk, je beleeft intens de scènes, je eindigt in stilte en leegte.
‘Om oud te worden moet je lang leven‘.
Haar stem klinkt doorleefd, haar been springt 70° de lucht in, ze blijft lenig als een kat, ondanks haar  81  gedreven jaren.
Ze danst ‘Save the last dance with me’, het publiek zingt zachtjes mee, de krop in de keel.

Er is die eigen warme mooie stem  uit de microfoon die haar en ons toespreekt, er zijn de projecties op drie doeken op de achtergrond met beelden uit een boeiend verleden, ze is een subliem verteltalent op de stoel, voor de vuist weg (zo voelt het toch aan), vol humor….. over Fabiola en haar kapsel die de voorstelling in KVS kwam volgen, uiteraard op de eerste rij, de mensen achter haar kregen duidelijk een te lange nek….

Ze staat voor de hemelpoort. 
‘Godverdomme, besta jij echt?’
‘Neen, maar laten we even doen alsof’
‘Maar dat doen we al ons hele leven?!’

Bij het einde van de voorstelling doet ze de ‘reverence’, de buiging die ze leerde, ooit op internaat. Een diepe buiging voor haar publiek.
Er volgt een staande ovatie, zij én wij, zichtbaar ontroerd. Een grote dame!
Ze stopt niet, nog zoveel plannen, zo wil ik oud worden.

 

. . . . . . . . op dit dagje extra

Drieëntwintig treden wijzen  naar de nok, de nok van het huis met schitterend uitzicht, uitzicht op  de vele zeilbootjes en het grote water, water ooit zo vernietigend en razend, razen blijft hij doen, die felle wind, wind die hoort bij deze winter, winter die heel lichtjes reeds naar lente ruikt.
De kinderen dopen de mooie slaapruimte tot paradijsje én hun kamer.

Afjagen hoort er deze keer niet bij. Genieten is dé boodschap. Zee en zwembad lonken, kilometers stappen langs dreigend water onder prachtige wolkenformaties, stilstaan om te bewonderen, hopen dat een onverwachte windvlaag geen lichtgewichtjes met zich meesleurt. Handjes stevig in de hand.

Nederig bij zoveel natuurgeweld en – schoon.

Kiara, hoe heet die jongen ook weer na hem? Vraagt het kleine ventje aan de broers.

Boterhammen met choco, appelmoes, speculaas en ijsjes horen bij de vrolijke dagen, dagen vol plezier, drukte en spartelende beentjes, voortdurend in beweging.

Aangenaam ontdekken hoe vrijwilligers in het zeehondenziekenhuis voor de jonge, net niet verloren diertjes zorgen, vol liefde, vol inzet, vol enthousiasme.

Aandoenlijk hoe kinderen onbezorgd leven in het nu, er is geen morgen, geen gisteren,  hooguit een straks.

Raclettekaas, lekker warm en zacht, als afscheidsmaal. Gezellig, een tafel rond, met uitzicht op…..je weet wel, morgen wordt het stil, te stil…..
Een laatste troostende thee, welke zal ik kiezen?

Grevelingenmeer

Als dit het uitzicht is vanuit het vakantiehuis,
de ramen wagenwijd open staan

en de zon explodeert

de lucht op de wandelweg plots angstwekkend dreigend wordt
zomaar midden op de dag

 

 

en de avond schitterend valt…..

Dan word je daar toch ongelooflijk blij van?

Onverwachte ontdekking

De trein is (te) stipt op tijd, ik besluit in de  gewonnen tijd een kuier(uit)stapje te maken, rustig  doorheen het centrum van Merelbeke Flora. (bij Gent)
Op het kerkpleintje stap ik in de grote Lauwer-rouw-krans van het kunstenaarsduo  Niko Van Stichel en Lut Van De Bos .
Wandelend doorheen het kunstwerk met een diameter van 8 meter en  een waarde van 75 000 euro, ontdek ik de lente in bloei, paars en geel.

De provincie Oost-Vlaanderen zocht een prominente plaats voor dit prachtige werk. Merelbeke won de hiervoor uitgeschreven wedstrijd, mijn thuisstad kreeg een waardige tweede plaats, wat dus inhoudt …… dat we niets kregen.

Een never-ending herinnering aan de bombardementen op die plaats in 1914.

Ik slenter de grote ruimte rond en rond en rond, en voel me geborgen, diep in dit kunstwerk, omgeven met metalen bloemen, de wind raast er doorheen, maar raakt me niet.

 

Waarom vergeet ik het machtige geheel te fotograferen?
Omdat de krokusjes en paaslelies mijn aandacht  opeisen?
De bloementorus (klik) is de ontdekking vandaag.

Wonderlijke kunst

Neen, een kunstkenner ben ik niet, maar de nieuwe tentoonstelling in MSK Gent “Van Eyck. Een optische revolutie” kan me wel boeien, de gratis kaarten helpen de eventuele laatste twijfel smelten als sneeuw voor de zon. Want het mag gezegd worden, ze zijn niet goedkoop!, Jan Van Eyck was natuurlijk ook een groooot man.

Met manlief vertrek je altijd goed intijds, deze schrijfster  heeft het soms wat lastiger met nog een laatste ditje of een snel datje. Ik weet en besef, mea culpa.
Gelukkig helpt de liefde verdragen.
Twintig minuten later zitten we vast in een – volgens de radio- zware file, een ongeluk op de E 19. Beetje bij heel erg beetje schuiven we op.
Manlief blijft kalm, maar na 42 trouwjaren voel je elkaar woordeloos aan.

Rustig  begin ik te tokkelen, de app zal ons uit de nood redden. Maar ook hierin verschillen we, hij vertrouwt enkel op kaarten, ik ben de ‘digitale expert’. Na een half uur stapvoets rijden, geeft wijze Waze de raad om de volgende afslag te nemen, de blauwe lijn zal de weg tonen. Enthousiast geef ik de info door aan man, dé oplossing in zicht. Maar zijn wantrouwen blijft, een mens verandert niet in één seconde.
‘Ik ken deze weg niet’ .
‘Geen probleem, ik zal uitleggen, stel je voor dat de appstem zou missen’.
Hij blijft achterdochtig.
‘Zo’n omweg is geen doen’.
‘Neen toch niet, het gaat maar om een kleine omleiding, parallel aan de autostrade en na het ongeluk komen we er zo weer op, maar kies jij maar’.
Oef, de woorden zijn eruit, er volgt een ijzige stilte…… tot we de afslag bereiken en hij onverwacht toch naar rechts zwenkt. Klassieke disputen ivm het vroegere kaartlezen dwalen door mijn geheugen, ik geef toe, ik ken weinig verschil  tussen links en rechts, maar….. een blauwe pijl volgen, lukt me écht wel. Verschiet niet van mijn kunnen!

We begeleiden hem samen, de vrouwelijke Wazestem en ik, langs donkere wegen, schaars verlicht, de mooie (?) boerenbuiten, en plots staan we weer veilig op de autoweg. Langzaam komt het gesprek terug op gang, dat manoeuvre is alvast overwonnen.

Van Eyck maakt veel goed, met dank aan de man.
Stemmig, mooi, de audiofoon brengt ons met klassieke muziek in romantische sferen en een zachte mannenstem vertelt over hoe de schilder vernieuwend was voor zijn tijd, over de vele merkbare details, over de intense kleuren, over dieptewerking, over de 70 verschillende boomsoorten en planten op het Lam Gods, haarfijn weergegeven, waarbij hij “het zicht van God” wil beklemtonen.
Overal staan bankjes, om weg te dromen, te genieten, te leren begrijpen, en bewonderen.
De lange gewaden golven naturel, schaduwen liggen altijd correct tot in de kleinste details. Zijn werken geven een optische revolutie weer.
Het kleine 20-bij-30-cm-pareltje wil ik graag thuis een prominente plaats geven, de wijze man, over de boeken gebogen, in een oud keukentje, waar elk element een bijzonderheid wordt.  Het zit veilig achter glas, helaas…..

Met het rijk geïllustreerde boek rijden we huiswaarts. Een mooi aandenken, ons gegeven.
En ja, I love this man.
Who?
The painter and my husband.

Een must see in Gent!

Kiara of Keera of Sabine of….

Ondanks de vele waarschuwingen van koning Wind ga ik de uitstap toch wagen, een lang geleden gepland zee-WE met kleinzoon.

Terwijl ik geduldig wacht in het station, vliegt ‘mijn’ trein voorbij, en stopt 500 meter verder middenin de velden. Geen tijd voor verbazing, ik strompel met de te zware valies en handbagage eveneens de velden in.
Hijgend van inspanning en ontmoediging hap ik naar adem.
De conducteur geeft me vriendelijk een woordje uitleg, ik was de enige passagier op dat godvergeten dorpsperronnetje, de machinist is dit traject niet gewoon en zag me – nog net in een flits- bedremmeld toekijken hoe mijn rit naar betere oorden een utopie leek te worden…..
Excuses aanvaard, kloppend hart kalmeert, gelukkig.
Het kan gebeuren, totaal vergeten worden…

Bij de tussenstop in Gent pik ik de kleinzoon op, wij -alleen met tweetjes- trekken richting zee. Eerst nog een snel ijsje, we hebben iets te vieren, manlief bewees z’n taalkunsten bij de Engelse rondleiding. Zenuwen stonden flink gespannen, nachtelijke slaap moest erbij inboeten, voor het kraaien van de haan wakker, maar de fijne commentaren mogen in de annalen gegrift blijven.

Een plaatsje met uitzicht op zee en verrassende zonsondergang, wordt ons voorgesteld. Samen zijn we 70, de leeftijd heeft een streepje voor. We bediscussiëren het eten, de drank, de kleuren aan de einder, een babbel van formaat van man tot vrouw.
Daarna wil hij zo snel mogelijk naar ‘ons vakantiehuisje’, wat neerkomt op een klein appartementje, acht hoog, maar met een oneindig machtig zicht over zee en ….zee……

Samen in het (enige) grote bed, hij voelt zich veilig en kruipt de hele nacht dicht tegen me aan, ik lever een stil gevecht voor mijn streepje bed.

Zondagochtend, het vergezicht blijft aanlokkelijk. Hij wil in het zand spelen, voetjes in het water, de ontgoocheling zal aan de lijve ondervonden worden.
De vloedlijn ligt ver, we overwinnen heel wat pittige zandstralen en overweldigend winderig gebrul, maar we zijn dapper toch? Hij verliest de moed, tranen en zand branden in de oogjes, hij schreeuwt het strand bij elkaar, minstens vier verwonderde ogen (mede-lotgenoten) kijken hem bemoedigend en mij streng toe, welke idiote oma doet nu zoiets?

Traantjes verdwijnen
Lachjes verschijnen
Hij vertelt zovele verhalen
Het mondje staat nooit stil
oma kan alleen maar stralen
goud waard mijn pupil

Kiara raast kranig verder, wij keren vervroegd huiswaarts, want die ‘wind is overal‘ en ‘gaat me meenemen, recht de lucht in‘……
Nog wat treinmiserie als kers op de taart, stel je voor dat alles vlot zou verlopen bij deze extreme weersomstandigheden?! Neen, vooral niet in België.

Ik smaak nog  de haiku van Geert de Kockere, die hij elke zondagmiddag via facebook creëert voor de (vele) gulle gevers bij drie gekozen woorden (hier wind, hersenen, tuin). Graag kies ik hier een passend uit:

Blaas maar wind, blaas maar,
blaas ook door de wilde tuin
van mijn hersenen!

Pluk(-)je(s) gelukjes

Er is het feest
blije mensen
helder van geest
met lieve wensen
en geschenken
met knuffels doordrenken

Ik zie de zee
geniet de trein
drink fruitige thee
en roze wijn
de vloedlijn wordt bewandeld
ernstige zinnen onderhandeld
de lucht siert vele tinten grijs
z’n magische kleur geeft prijs

Het ventje vraagt
oma ben jij oud?
want corona misdraagt
zich heel erg stout
bij zwak en oud
dit werd hem toevertrouwd

Vrij-wil-lig kom ik toe
er volgt een fijn gesprek
over waar, waarom en hoe
spek voor mijnen bek
een handje toesteken
hier of daar
een warme deken
leg ik heel lief klaar
Maar benen sputteren tegen
dus smelt de droom weer in het hoofd
het hoort bij mij en kan soms wegen
van alle vrijheid dan beroofd
Heel goed moet ik overwegen
spieren vechten tegen
dapper ga ik verder op zoek
opgeven staat niét in ’t woordenboek
vrij-wil-ligen volgens eigen kunnen
kan niets of niemand me misgunnen

Gelukjes moet je plukken
ze liggen her en der  verspreid
zoals zomerbloeiers nu verrukken
ondanks de wintertijd