Is ze niet lief
Is ze niet schattig
Guitig kwam ze naar me toe
Probeerde me met een knipoog te verleiden
Tot een ijsje van haar mama
Graag bezweek ik voor lekker fris
Van zuivere koeienmelk
Straks is het aan jou
Jij snoezig ding
Categorie: uitstapjes
Eerste overnachting buitenshuis in 2020
Traditie is een gids en geen cipier. (W S Maugham)
Die gids leidt mijn mannen op de fiets doorheen Nederland, waar het schitterende weer én omgeving hen opwacht. Dit jaar wordt het de Utrechtste Heuvelrug, de streek van de Hollandse vriendin van de zoon.
Ik heb geen dochter om een dergelijke traditie in te bouwen, daarom ontroert de jaarlijks terugkerende driedaagse me telkens opnieuw warm (figuurlijk, en deze keer ook letterlijk!)
Maar de drang om bij te benen is groot, ik ga hen een nachtje vervoegen. Een groot treinavontuur wacht. En dat het niet goedkoop is!, maar de moeite waard voor de mannen, of is het wishfull thinking? 🙂
Vier hete kilometers stap ik bepakt en bezakt richting station. De fiets was welkom geweest, maar ik moet dringend eerst het systeem van de bewaakte bergplaats napluizen, iets met vingerafdrukken.
Drie volle treinuren met mondmasker. Gelukkig adem ik her en der wat aircolucht in, vooraleer ik volledig versmelt in een plasje zweet.
Mondkapjes hoeven blijkbaar niet op het perron in Nederland. Dat bevrijdt bij het wachten. De sprintertrein (leuk woord bijgeleerd!) heeft vinnige kleurtjes én rijtempo. Ik blijf op de hoogte van buiten en binnen en kom aan, in het bloedhete station in -jawel- een ander land. Lang geleden!
Het manvolk is nog aan het puffen, een me-to-myself-traktatie met fris drankje en haastig ijsje dringt zich op, vooraleer het dorpje in te duikelen.
De dag heeft een verrassing in petto, een lunchafspraak op een schaduwrijk terras met de moeder van de vriendin van de zoon (kan je nog volgen?), in het prachtige Groene Hart van Nederland, in de polder van Kamerik.
Perfect bereikbaar met de fiets, waar we nog een lusje aan willen koppelen, het worden er onverwacht 70, prachtig maar heet. We slingeren rond de Vecht, romantisch, lekker warm, lieflijk in de zon, zilveren schittering op het wateroppervlak. Villaatjes met boot als vervoersmiddel, misschien moeten we toch een verhuis overwegen?
Mensen duiken kopje onder in het frisse water en nippen koele glaasjes op het dek van de vele bootjes. Daar voelt het écht vakantie aan. Zoveel vrolijkheid, zoveel plezier.
We lunchen met het gemengde koppel, de eerste kennismaking met de moeder verloopt vlot, fijn, Nederlanders zijn open, spontane, joviale mensen, en hopelijk deden wij niet onder? Zij fluistert ‘je zoon is zo lief voor haar’, haar enige dochter, ik voel nattigheid.
Het koppel krijgt onze toestemming, alsof dit op hun lijstje staat?!
Een toffe ‘aangename kennismaking’, voor herhaling vatbaar.
Nummer 9 kondigt zich binnenkort in onze familie aan.
We zijn vijf klein-kinderen én vier klein-honden rijk!
The colors of the rainbow so pretty in the sky (The Wizard of Oz)
Op de trein – in veilig mondkapje gesnoerd, vooral omdat de enige medepassagier op minstens 10 meter afstand van me verwijderd zit- ontdek ik de intense regenboog, een dubbele voor het geoefend oog. Zeven kleuren tekenen de skyline. Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet.
In een vorig leven werd de volgorde er-in-ge-stampt, mét resultaat, 50 jaar later nog steeds opgeslagen in het lange-termijn-geheugen.
Indigo heeft me altijd geïntrigeerd, wie verft muren in die onbestemde kleur?
Indigo is geen primaire, noch secundaire kleur, Newton bezorgde hem die sierlijke naam, zwevend tussen blauw en violet.
What’s in a colorname?
Wie de regenboog wil zien, moet de regen trotseren, beiden zijn welkom, het gras oogt groener, er hangt zuivere koelte in de lucht.
De trein zweeft op wolkjes richting huis, de dag was fijn tussen enthousiaste gezichtjes, die een omadagje genoten met knutsels en knuffels, Jabbertje (klik) zorgt voor de nodige inspiratie, gezellige spelletjes, samen voor kok spelen, nog net een droge wandeling met step en voeten.
De bloei van het ballonklokje, prachtklokje, Chinese klokjesbloem (what’s in a flowername?) zorgt voor opwinding, voor de tweede zomer op rij. Aanvankelijk leek de plant het violette loodje erbij neergelegd te hebben, wééral te enthousiast gesnoeid . Terwijl ik op het punt sta de ‘dode’ wortels met de badaarde weg te gooien en ruimte te maken voor nieuw groen op het terras, bespeur ik plots een heel klein teken van leven, het 0.5-cm-scheutje in het aardedonker, je weet wel een geoefend oog doet soms wonderen. Heb ik dan toch groene vingers?!
Binnenkort ontploft mijn Platycodon, samenvoegsel van platys (plat) en kodon (klokje).
Vorig jaar kocht ik haar (of hem? Naar mijn voelen past een zij bij deze kleur) en passant voor anderhalve Euro, wat niet baat, niet schaadt, want niet bloeit, niet groeit, maar vooral een poging waard.
Eens de rijkdom in de pot ontploft, beloof ik een nieuw plaatje, want ja, mijn enthousiasme en ongeduld kennen even geen grenzen….
L L L L
Welke raad we onze 22-jarige ik zouden willen meegeven, met de wijsheid van de voorbije jaren in pacht?
De vraag wordt onverwacht op tafel gegooid.
Vele kilometers zitten in de fietsbenen, polders, vergezichten, stille dorpjes en de brede Westerschelde worden gesmaakt. Paal grenst aan het Verdronken Land van Saefthinge. de kleine haven valt grotendeels droog bij eb.
Eb en vloed, de getijden in het leven.
Vorige week nog vaarde de nieuwe, grootste (ter wereld) Koreaanse containerreus Algeciras er voorbij, 400 meter lang, met plaats voor 24000 containers. Ongelooflijk!
We hebben het schip -jammer- gemist.
Enthousiast worden we meegetroond naar een mooi plekje op het ruime terras van ’t Schor. Klik. Een schitterend gelegen paviljoen.
Er is een kleine ‘maar’, de elektriciteit is uitgevallen, geduld is een schone deugd. We hebben tijd zat.
Het prachtige uitzicht helpt. De babbels razen over en weer, eerst droog, de tongen komen losser bij een frisse fruitige Kriek en iets zwaarder voor de mannen, de koelkasten hielden dapper vol, nog even later vindt ook de uitgehongerde maag zijn meug. We lachen, eten, babbelen, halen herinneringen op, genieten en plots is daar die filosofische vraag, vlotjes, voor de vuist weg.
Hij zou ambitie intomen om meer écht aanwezig te zijn bij vrouw en kinderen.
Waar bij de kinderen tijd vaak ontbrak, investeert hij nu volop in de kleinkinderen. Maar het verleden blijft wringen, hij ligt er soms wakker van, ondanks de rijkdom van een fantastische loopbaan, twee uitgegeven boeken en vier prachtige dochters.
Zij zou de job in de verpleging niet meer opgeven voor de carrière van de man. De voldoening van eigen prestaties, buiten diezelfde 4-koppige meisjeskroost en het huishouden om, heeft ze hard gemist.
Ik weerleg even, ze is creatief, sociaalvoelend. Het komt uit haar diepste hart.
Hij wil de jongere ik de raad geven vaker de sprong te wagen. Hij liet de ambitie juist meer los, omdat hij vooral een aanwezige papa wilde zijn. Hij zou meer middenweg zoeken, laat nu zijn aspiratie los in de nieuwe hobby, maar blijft een zeer aanwezige papa en opa.
En ik? Lieve L, je staat aan het begin van een heel nieuw leven, een spannend nieuw leven, een verrassend nieuw leven. Je kan en moét niet overaltijd perfect zijn, noch voor jezelf, noch voor de ander, til andermans zwaarte niet mee op je smalle schouders, aanvaard wat je overkomt, ook de ontgoochelingen en tegenslagen, leer ermee leven, en blijf genieten, want ook daar ben je een krak in.
Leef als een kind, ik geef je graag mijn vierkoppige L mee. Laat Los Leef Licht.
Nu ben ik toch lichtjes benieuwd of jullie ook zo’n goede-raad-dingetje willen meegeven aan je jonge ik? Hebben vrouwen niet de naam van nieuwsgierige Aagjes?
Het is van moeten!
Zeg nu zelf
een fietsstop dringt zich op
je moét toch dat terrasje meepikken
op het
Godendrank
Sluipend stil
een wereld van verschil
neemt het oude leven
terug de bovenhand
door heimwee overmand
besluit ik toe te geven
Stress glipt soms doorheen de dagen
omringd met vele vragen
plannen, wagen, ervoor gaan
met beide benen op vaste grond staan
overdenken wat kan en veilig klinkt
betrouwen op eigen oerinstinct
Gemaskeerd de lege wagon instappen
met een hart als kleine boef
de trein rijdt richting zee
een hele wereld zoeft voorbij
gewicht valt van me af
ik voel me vrij, blij
een overvolle batterij
De zee golft levendig als voorheen
drijft weg en krimpt ineen
spat enthousiast uiteen
we stemmen onze snaren overeen
Het voelt als net gewonnen vrijheid
na strijd en wachttijd
inzicht dat voort schrijdt
zomertijd en lichtheid
Het uitnodigend terras lonkt
en verleidt
tot koffie, room en advocaat
heerlijk zoet traktaat
ik nip met kleine slokken
van vrees ver weg getrokken
de échte zomer op haar sokken
De eerste keer
Een beetje aarzelend, onzeker, afwachtend en toch doorzettend, die allereerste keer.
De eerste knuffel met de kleinzoon smaakt Warm! Zacht! Heerlijk!
Langs boeken in de bib kuieren, verplicht mandje in de ene hand, boeken voorzichtig aanraken, de inhoud nalezen, schrijfstijl proeven, om vervolgens terug te zetten, want het boek lijkt toch niet ‘jouw ding’, maar je vingerafdrukken staan er nu wel op, kan dat?, mag dat?, de tijd is gelimiteerd.
Maandag openen de terrassen weer. Trein met mondmasker, zee én etentje worden gepland, het vraagt een beslistheid, die me zelden eigen is, maar me van de ‘noodzaak’ probeert te overtuigen.
Ook de regen maakt zijn debuut na vele weken zonnige droogte, ze was nog nooit zo welkom, ik gun haar gul nog enige dagen.
Naar de geplande reisjes zie ik hard, héél hard uit.
Vliegtuigen mogen weer overvol de lucht in, verbazing en stille angst blijven hier toch aan de orde, met dezelfde bedenkingen als viroloog Van Ranst. Gaat dit niet te snel?
Maar zelf kruip ik er niet in, misschien nooit meer.
Enkel veilig de grens over, fietsen op de auto, natuur en vriendschap genieten.
Grijze lange haren moeten dringend terug in coupe worden geknipt, een getint laagje her en der scoort ‘onder de leeftijd’, oogt zo oud als ik me mentaal voel, en dat is vooral geen zestiger!
De ooievaar bouwde een warm plekje rond het gelige straatlicht. Ik ben te klein om in het nest te gluren, maar zij is moederlijk druk bezig de kroost te voederen.
De foto is te donker, te vaag, te bewogen, maar lief.
Het albino veulen komt dartel naar me toegelopen en poseert geduldig tot ik eindelijk de smartphone heb opgevist (altijd een hele bedoening in mijn veel te ruime handtas) om ze schattig op de lens te krijgen.
Ze hoopt op en krijgt dus een definitief plekje in mijn blog.
Schattenjacht in klein woord en groot beeld
Met de slaap nog in de ogen wacht me een heerlijk hart-elijk briefje. De ‘r’ bij zijn naam doet er niet toe. Zo schattig!
Het eigenhandig geperste drankje werd méér dan gesmaakt door broertje en ik.
Op fietstocht met de zoon ontdek ik een groen, romantisch Drongen aan de Leie. Gedachten mijmeren spontaan richting Cotswolds, zonder heuvels, vol weilanden en kronkelende fietspaden.
In de prachtige belevingstuin van Willem Burssens wordt de poortdeur ontdekt….en laat ik nu énorm houden van niet-nuttige schoonheid….
De vers geplukte ruiker pioenen in alle kleuren en geuren, biologisch geteeld door de oude man met veel geduld en vooral liefde, straalt nu in de living van de zoon. Met evenveel liefde gegeven….
Met de kleinzoon schatten genieten, hij geeft enthousiast gras, ‘maar oma, dat is geen hert, dat is een damhert‘, ik geniet vooral de weetjes van mijn gestreepte schat.
Nieuwe vrijheid geeft een héél warm gevoel.
De zoon deelt zijn hobby in een TV-opname. Imker in hart en nieren. Hij doet het duidelijk Corona-veilig, de cameraman minder?! Het anderhalvemeteren wordt gelukkig wel gerespecteerd.
De uitzending houden we in juni nog tegoed. Benieuwd.
Zelfs in de vuilste hoekjes vind je schatten. De riool pronkt fier zijn rode rijkdom.
De wereld is te rond om in een stil hoekje te zitten (Loesje)
De koorts slaat toe, vooruitzichten zijn hoopvol, angst schuiven we dapper ver weg (of proberen we toch), het wordt nog wachten op die laatste toestemming waarbij grenzen terug open gaan. Of niet….
Drie geplande reizen werden geannuleerd, Heer Corona stak er een dikke stok voor. En toch blijven reisjes hier hoog in de pikorde staan, ingewikkeld hoeft niet, gewoon de dichtbij-grens over, fietsen op de auto, natuur en cultuur van de buurlanden snuiven.
In het ‘oude normaal’ fietsten we nu een stuk Donau af, genoten we tien dagen zon én fijn gezelschap én lekker eten én kronkelende paden. Maar we leven nieuw-normaal, en verkennen de buurt, de iets verdere buurt. Het fietsenrek blijft aan de auto geplakt.
Het geeft vrijheid… beperkt….
Positief denkend hebben we toch grote-vakantie-reisjes her-vast gelegd. Afzegbaar in noodgeval, maar daar gaan we niet van uit. We dromen gretig, te lang gemist.
Alleen al het plannen, data zoeken, vrienden contacteren, samen beslissen, het doet ontzèttend veel deugd. En zoals overal’tijd’, ‘tijd’ blijft de beste raadgever.
Duimen dat ons weekje Veluwe met kroost en honden mag doorgaan! Het huis is veelbelovend, de hof reusachtig, heerlijk ideaal voor hond en kind.
We verplaatsen gewoon ‘onzen bubbel’ daarheen, klinkt zalig toch!
Een fietsvakantie richting Friesland krijgt opnieuw vorm, drukke online-besprekingen met vrienden wijzen op neuzen in dezelfde Noordelijke richting.
De fietsvierdaagse met ander gezelschap is nog volop in onderhandeling, wordt het Waterland? Wij zijn alvast fans. Data zijn geprikt.
En de Donau gaat niet lopen, we zoeken samen, met een warm tuinbezoek en calorievol ijsje, nieuwe data, agenda’s worden samen gelegd.
Uitgesteld mag nooit verloren zijn, nu genieten van wat kan en mag.
Hoop schept dromen, dromen doen leven, enige transitiviteit leert dat hoop doet leven.
“Vakantie, ik neem altijd een lege koffer mee voor de mooie verhalen” (Loesje)
En ja, ik blijf Loesjes-fan!
Een hele eer
Ik kreeg de eer, een hele eer, om een gastlogje over mijn stad -althans sinds 42 jaar (oei wat vliegt de tijd?!)- te schrijven bij https://www.zonderdank.be/saturnein.
Ondertussen voel ik me hier ge-aard, verbonden en thuis, na 22 jaar baby, kind en jeunesse in de Vlaamse Ardennen. Mijn man kaapte me weg voor de verbaasde ogen van m’n ouders, en dropte me meer dan 90 km ver op vaste grond.
Heel lieve dankjewel, Satur9, een heel tof initiatief! Ook hier ervaar ik…. verbondenheid.
Je kan er ook meerdere gastlogjes lezen over verschillende uithoeken.
Leerrijk, Leuk, Lief. L³ 🙂
En voor wie wil lezen, vlieg even over naar
