Lustrum in Zevenbergen

Ooit gaf ik les.
Les in een school.
Een school in Bornem.
Bornem net over de Scheldebrug.
De Scheldebrug met veel fileleed als enige oversteek.
De oversteek naar mijn werkend leven.
Een leven vol studenten en collega’s.
Collega’s waar een toffe band werd mee opgebouwd.
Een band die we blijven meedragen.
Meedragen tot ver over de tijd van rimpels en rollators.
Hopen we. (enkel het meedragen!)

Tijd voor ons jaarlijks WE met de bende van veertien. Zeven collega’s en zeven partners.
Twee jaar geleden…. Contradictio in terminis? Het Coronaspook drong zich ‘even’ op.
Hoog tijd om een lustrum te vieren in de Mariafarm in Zevenbergen. Klik.
B&b, maar wij huren de voormalige boerderij als ideaal vakantiehuis. De voormalige bewoners waren heel gelovig (Maria) én trokken indertijd naar Canada (farm). Vandaar de naam. Een stijlvolle locatie met ruime kamers en eigen thematiek. De weg is iets te druk, de tuin te klein, maar een heerlijk terras en de oergezellige binnenruimte steken ruimschoots de loef af.

Het doet ongelooflijk veel deugd eindelijk terug en groupe te logeren. Taken worden verdeeld, we verzorgen alles zelf, maaltijden zijn (te?) uitbundig, drank én babbels vloeien rijkelijk, tongen komen los, een onbezorgd prettig gevoel zweeft doorheen het goed verluchte huis. Zon en warmte zetten hun beste beentje voor.

Logeren bij de Biesbosch, een beschermd natuur- en grootste zoetwatergetijdengebied van Europa, betekent een fluisterboot varen met ervaren gids. Ze vertelt over de bevers die zich niet laten ontdekken, wijst op de biezen, die niet langer commercieel worden gebruikt, en indrukwekkende rietgorzen. De reuzenbalsemien heeft de vele brandnetels helpen verdringen en vormen een kleurrijk geheel. De boot fluistert in de omgeving van vele zwanen, die zich verzameld hebben. Ook voor de-40-jaar-ervaren gids is het de eerste maal dat ze zo’n grote groep ziet samenscholen. Het antwoord op de (reis?)plannen van deze sierlijke witte bende blijft ze schuldig.

Logeren bij de Biesbosch betekent ook schitterend fietsen. We vertrekken uit Drimmelen, een authentiek dorpje in de voortuin van het Nationaal Park, met een mooie jachthaven en veel gezellige terrasjes, die we uiteraard niet blindelings laten passeren.

Ook Etten-Leur met zijn compacte stadskern is zeker een tussenstop waard.
De uitzonderlijk grote Moeierboom op de markt is een linde-monument, geplant in 1675.
Het moderne hotel ‘Turfschip’ heeft een rijke geschiedenis. In 1590 liet een schipper van daaruit soldaten, verstopt onder het turf, naar Breda varen om zo de stad te veroveren op de Spanjaarden. Deze paard-van-Troje-list ging de geschiedenis in als een groots wapenfeit. Het trotse hotel ligt aan het water en is heel erg de moeite om eens binnen te springen, het industriële karakter komt tot uiting in de gewelfde plafonds en de zichtbare stalen constructies. De ruime foyer is omrand met meerdere kleine zithoekjes, waar verliefde paartjes ongetwijfeld hun gading vinden.

Een eerste fietsband knalt, een tweede volgt, kenners lossen het onverwachte euvel met veel soepelheid op.
Weg kwijt, no problem, het ommetje is de moeite waard.
Zij ging vorig jaar op pensioen, en zorgt voor champagne.
Zij gaat nu op pensioen en verrast met heerlijke hapjes.
Hij mag zich vanaf overmorgen bij de pensionada rekenen en trakteert met een lekker ontbijt.
Zij tovert een kleurrijke frisse fruitsalade.
Ook de tiramisu op eigen wijze smaakt geweldig.
En zo verwennen we elkaar.

De dagen vliegen om, de zoek-even-stop-knop blijft onvindbaar.
Maar het was fijn
Om weer samen te zijn
Op het weids terras
Genieten met een glas
Vriendschap beleven
Tussen hemel en aarde zweven
Plannen maken voor de toekomst
Voor een volgende samenkomst
Topdagen voor geen goud willen missen
Deze tijd vooral niet wissen
Vrijblijvende verbintenissen

Dé afspraak

Er staat een zondagse afspraak op de kalender, toch beetje te ver rijden, dus snel er een extra overnachting aan koppelen. De Ernst Sillem hoeve in Den Dolder wordt The place to be, de bloem-rijke hof wenkt uitnodigend, thee, koffie en fris gefruit water wachten ons op, de eetruimte is hip en cosy.

Bij het vertrek lezen we 14 graden op het dashboard en zien we bomen verdwijnen in de dikke mistlaag. Dat belooft. Weerman Frank DB krijgt de nodige verwijten naar zijn kop geslingerd. Rond de middag klaart het gelukkig op, de zon waagt een schuchtere poging om er even later voluit voor te gaan, we krijgen vlot tien graden extra. Just in time, een ‘gezonde’ groenten-pannenkoek genieten we op een terras in lage Vuursche, een authentiek (18e eeuws) bosdorpje waar de tijd lijkt stil te staan. Restaurantjes en leuke winkeltjes zorgen voor leven en toeristen in de brouwerij.

De fietstocht leidt ons dwars doorheen de enorme Bussemerheide, die diep-paars kleur in de zon. De Hilversumtoren in de verte troont fier uit boven zoveel schoonheid, zoveel stilte, zoveel kleur, zoveel rust. Het fietspad slingert zich een weg dwars doorheen de heide, we nemen ‘hoe schoon de wereld de zomerse hei’ graag in ons op, via foto’s, via rustplekjes, via intense kijkmomenten.

hallo daar

Onderweg ontdekken we, totaal onverwacht en flink verscholen tussen het groen, de Sperwershof-theetuin in ’s Graveland met een heerlijk geurende biologische kruiden- en bloemenhof, veel leuke zithoekjes en uiteraard ook lekkere thee. Anemonen en herfstasters bloeien uitbundig.

De Oud-Loosdrechtsedijk oogt Noors met de veelkleurige huizen. daar zien we ons best wel wonen, met zicht op de plassen, maar onbetaalbaar, vertelt de local. Het blijft dus bij een simpele foto.

Geen spek voor onzen bek….

De tip van de schoondochter indachtig, staat ook het pittoreske Haarzuilens op het programma. Het 19e eeuws kasteel op oude fundamenten is volledig nagebouwd en ingericht in Middeleeuwse stijl door architect Cuypers, bekend van het Centraal station van Amsterdam. Graag hadden we er eens binnen gesnuisterd, maar met dank aan C (neen, niet Cuypers!) lukt het enkel na reservatie , en die zon-(letterlijk én figuurlijk)-dag heeft geen vrije ruimte meer. Een extra reden dus om later terug te keren, de immense kasteeltuin nemen we er graag voor lief bij.
Een vrijwilliger neemt de tijd om ons warm te maken en vertelt dat de rood-witte luiken, de heraldische kleuren van het wapen van het kasteel, ook de in oude stijl bewaarde gevels van het hele dorp sieren. Diagonalen verdelen de luiken in een wit-rood zandloperpatroon. Zelfs het Boni-mini-biebje krijgt dezelfde kleuren. Een écht must-do-dorpje.

Rood-wit

De Haarzuilens fietsroute kronkelt doorheen het rijke veenweidegebied, langs prachtige woningen , enkel bereikbaar via een romantisch bruggetje. Met knooppunten volgen we de route foutloos tot in Kamerik, waar ons in “Buitenplaats Kameryck” een gezellig en lekker welkom wacht. Hét doel van een toffe tweedaagse, de zondagse lunchafspraak met zoon, schone dochter en haar moeder. Verloren fietskilometers worden rijkelijk snel terug op niveau gebracht. De tijd vliegt, net zoals de babbels, heerlijk. En de zon, die zijn we nog niet kwijt!

De aarde lacht in bloemen (Emerson)

In mijn cloud staan een veelvoud aan foto’s van bloemen. De foto-opdracht bij Anne (Klik) is dus vrij eenvoudig. Hoewel ook teveel keuze voor de nodige stress zorgt. Hét nieuwe modewoord, keuzestress.
Terwijl ik hier typ op de laptop kijk ik uit op de tuin vol bloemen, naast me schreeuwen vier paarsblauwe hortensias om aandacht, dolgraag willen ze een plaatsje tussen mijn schrijven in, even verderop zorgt de eenzame zijden roos voor een (ver-)geel(d) kleurtje in de donkere hoek. De fijn-gedroogde lichtroze bloemetjes, ooit levend in een mooi boeket, kregen hier ondertussen ook een vaste ereplaats. Keuze te over, ik wil het Anne dan ook niet te moeilijk maken, en beperk me dus tot twee beelden.

Vijf jaar geleden gaf een lieve vriendin me een zelfgemaakte parel van glas cadeau. Ze is een glas-in-lood-kunstenaar en haar werken schitteren, stralen en verrassen. De prachtige creatie krijgt een plaats aan het raam met uitkijk op de tuin, waar je -als je goed speurt- ook een paar zonnehoedjes op de achtergrond ontdekt. Bloem op bloem, van een Lieve bloem voor een Lieve bloem (dat laatste is er wat over. Shame on me). De kleuren zijn prachtig, dieprood en zacht groen. Zoals de zon de bloemen kleurt, zo kleurt haar kunst mijn living’. (persoonlijke interpretatie van het citaat van Lubbock). Een geschenk om te koesteren.

Vorige maandag was het mooi weer. Je zou het wellicht vergeten, maar zelfs deze zomer telde zowaar een paar zonnige dagen. Wie hier langer leest, weet dat zon en fiets graag een duo vormen. Met een bevriend koppel rijden we op vele mooie plekken langs de Schelde, de Durme, door stille natuurgebieden en groene bossen. De driegangenlunch wordt geserveerd met zicht op de brede stroom in Temse. In de gezellige, moderne, lichtrijke bistro Zaatman is eten een ware streling voor de smaakpapillen. Mijn voorgerecht is er eentje uit de duizend. Ik kies – als enige, ze hebben het geweten….- voor de carpaccio van Sint-Jacobs-vruchten, het bord is een schilderij op zichzelf, de smaken overtreffen dit nog ruimschoots. Smartphones blijven achterwege als we met vrienden op stap zijn, maar dit bordje verdient de ‘eeuwigheid’, zolang WordPress het toelaat.

Radijsjes en groen en witte kruidenkaas zorgen samen met de viooltjes voor een kleurrijk garnituur. Wist je dat alle violen eetbaar zijn? Bij de bloemist worden ze vaak bespoten, eraf blijven is dan de boodschap. Met heel kleine hapjes proef ik de verschillende smaken, dat belooft een langer en intenser genieten. Hoewel viooltjes volledig geurloos zijn, is de smaak vrij pittig. In een ver verleden schreef Hippocrates reeds over de geneeskrachtige werking van deze bloemetjes.
Ze worden gebruikt als natuurlijke aspirine, ze verhelpen spierpijnen (van de lange fietstocht, maak ik mezelf graag wijs), met de glycoside van salicylzuur. De combinatie van lekker en nuttig geeft de doorslag.

Wie had kunnen denken…..

……….dat zelfs ik, grote voetbal-ongeïnteresseerde!- gefascineerd zou worden door het grootse, prachtige Ajax-voetbalstadion? Verstomd kijk ik rond en hoor de gids vertellen over hoe, waar en waarom. De immense ruimte imponeert, en toch heeft het ook iets gezelligs over zich. Drie klein(e)mannetjes luisteren geboeid, ook het ventje voor wie stil staan een (vaak te) grote opdracht is.
Uiteraard staan we daar voor hen, voetballers in spe als we de toekomstdroom mogen geloven. De luxueuze kleedkamers, voor iedere speler een eigen stoel en individuele kluis, goed gevulde koelkast met gezonde drankjes, de reuze TV waarop orders en nieuwe plannen worden besproken, de pers- en interview-ruimte, en tenslotte een half uurtje voetballen horen bij de kidstoer. Johan Cruyff pronkt als bronzen legende.
“Oma, dit is écht DE MAX”, klinkt het enthousiast.
Met dank aan veel kleine zonen ben ook ik heel wat wijzer geworden, meer nog, het is de moeite. De immense geldstromen die ermee gepaard gaan, vaak een grote ergernis voor mij, vergeet ik graag, voor één keer toch. Als toemaatje mogen de kinderen een truitje kiezen, tenminste zolang het onder de vooropgestelde prijs valt. Ik schrik me een flinke hoed als ze me gefascineerd de minstens-zestig-euro-truitjes tonen. Neen mannekes, dit kan echt niet, voor een ‘simpel’ lapje stof. Opgelucht (wij toch) ontdekken we goedkopere en minstens even leuke gevalletjes. Oef, we kunnen onze belofte waarmaken…..

Amsterdam is ver rijden voor kleine beweeglijke beentjes, dus kiezen we voor een overnachting bij het Avifaunapark in Alphen aan den Rijn. Als hotelbezoekers kunnen we na sluitingsuur het park nog even binnen, een gevoel van sprookjesachtige magie overvalt me in de warme avondzon. De kinderen springen en hollen van her naar der, diezelfde beentjes snakken naar gewoel, om dan tot rust te komen op een bankje bij het water. Kleinzoon wordt gecharmeerd door de prachtige wolkjeslucht, ‘net kleine schaapjes’. En oma is blij dat hij opmerkt.

Ontbijtbuffet op reis blijft altijd een feest. Opeten wat je neemt, is onze must do. Ze volgen de opgelegde regels van het festijn, betalen een pak minder dan ik, en eten drie keer zoveel. Misschien kan een seniorenontbijt een oplossing zijn? Ik zwijg in alle talen.

Nog wat lekker rondkuieren in het park, het weer is ons, ondanks de vreselijke voorspellingen, welgezind. Het blijft droog, en geregeld bewijst de zon haar vaak verborgen -deze zomer toch- kracht. Nog snel een ongezonde snack naar binnen werken, kidsmenu’s getuigen zelden van een voedzame smaak.

De namiddag staat in het teken van een boeiende biologieles. In Corpus (buurt van Leiden) maken we een spectaculaire reis door de mens. Heel Coronaproof roltrappen we via de audiotour in de knie, het hart, de mond, zelfs de darmen (Tip voor Pannenkoek)………
De uitleg is heel degelijk, de ruimte verrassend en attractief ingevuld. De kinderen steken er veel van op, blijkt achteraf bij de grootoudertoets. Tja, eens leerkracht, altijd….. Zij hebben het geweten. Maar voor wat, hoort wat.

Zwolle en Deventer

Buiten hangt de was nu te drogen in de regen, contradictio in terminis, de bedoeling was er nochtans, ooit worden de fietsshirtjes droog, donder knalt en regen stort, de voorbije dagen nemen ze ons niet meer af.
Met te natte vooruitzichten was er twijfel, vertrekken of veilig droog thuis blijven? Van uitstel kon enkel afstel komen, er is geen alternatieve vierdaagse meer samen met onze vrienden voorhanden, het wordt dus doorbijten,
K-way , regenbroek, reserveschoenen, extra truitjes en warme kousen verdwijnen vlot richting valies.

Onderweg lees ik ‘You can’t buy happiness, but you can buy a bycicle and that’s pretty close‘ op het raam van de fietsenwinkel. Als extra stimulans kan dit dienen! Fietsen op de auto dus!
De uitgeregende auto parkeren we aan het (VDV)hotel in Zwolle. Een kamer met zicht op Ikea, altijd een mogelijke optie bij te nat weer?

De volgende dagen wordt de fietsbroek niét meer boven gehaald. Ons hoor je dus vooral niét klagen.

We fietsen de Havezateroute. In de 17e eeuw is een havezate een groot versterkt huis, als belangrijke voorwaarde voor de bewoners om lid te worden bij het ridderschap van Drenthe. Adellijke buitenplaatsen imponeren. Kriskras rijden we droog! doorheen de Vechtstreek. Bij de boothuizen ontdek ik de zon én een buitenkans voor de foto-uitdaging van deze week. Klik.

Opdracht reflectie

Zwolle is een gezellige stad, waar vooral de 1000 m² boekenwinkel Waanders, die een herbestemming werd voor de Broerenkerk, de aandacht trekt. Je kan niet naast het historische orgel en het reusachtige moderne glas-in-lood-raam kijken. Cultuur snuiven en beleven in het prachtige kader is een waar genot, wandel de statige trappen op, vlei je rustig neer in de ruime ligzetels op de bovenste verdieping in café “de leeshemel” en geniet de vele fresco’s op de gerestaureerde historische gewelven, lectuur voor het grijpen.

We volgen de Ijsseldeltaroute naar de hanzestad Kampen met zijn historische binnenstad, moerasgebieden tussen de uitlopers van de Vecht fonkelen in de zon. Veel slentertijd hebben we niet, plots kleurt de lucht indrukwekkend donker, de regenradar (met dank aan de moderne techniek!) geeft ons nog net de kans om met flinke snelheid langs het oeverpad het theehuis Zalkerveer te bereiken. Perfecte timing! Het theehuis met lekkere appeltaart en de veerverbinding worden gerund door mensen met een verstandelijke beperking. We krijgen een warm, vrolijk welkom, en volgen geamuseerd de vele onverholen babbels. Eens de hemel is uitgeregend brengt het pontje ons en onze fietsen veilig naar de overkant.

Tussendoor ruilen we het logeeradres in Zwolle naar het één jaar oude Deventer-VDV. Het hotel is licht en luchtig, met Scandinavische touch en veel pasteltinten, kleuren en geuren verrassen, de kamers hebben een frisse look, het ontbijt is uitgebreid in een romantisch kader en het eten lekker, het(zelfde) gezelschap fijn. Nieuwe fietsroutes zijn uitgeplozen (hobby van manlief). Of uitgepluisd?

We wagen een klimmetje en vanuit Holten vertrekken we naar de Sallandse heuvelrug, waar paarse heide en uitgestrekte bospaden ons golvend verleiden tot steeds meer kms, ondanks de uitgestippelde route. Met onrustige benen die de slaap beletten als gevolg, maar daar liggen we niet wakker van, of toch wel? ……
Heide heeft bij mij een groooooot streepje voor, het uitzicht is geweldig. Jammer, ik vergat een foto te nemen op het hoogste en mooiste plekje….. Hier moet je het nu mee doen….

Hier waan je je even God…..

Vriendin speelt voor gids in het eeuwenoude Deventer, gelegen aan de Ijssel, doorheen charmante oude steegjes en historische gevels, verrassend mooie hoekjes, langs het aantrekkelijke Waaggebouw, de pittoreske binnenstad, het prachtige Bergkwartier waar je dwaalt doorheen de kleine straatjes en waar stokoude huizen authentiek in ere werden hersteld. Slenterend het stadje genieten is een grote must.

Een ommetje is hier toch meer dan de moeite waard?

De woorden van Thomas a Kempis op de gevel kan ik alleen maar volmondig beamen.

Autoworld

Of we iets met auto’s hebben, vraagt de kleinzoon.
Neen ventje, helemaal niet. Met vier wielen en een stuur zijn we tevreden, misschien toch graag comfortabele zetels, en airco als surplus (met die hete zomers tegenwoordig….), en wat ruimte uiteraard. Oh ja, graag automatic om de linkervoet wat extra rust te gunnen. Duidelijk toch dat we geen autofreaks zijn?

De jongens leven momenteel volop in de sjieke-auto-fase. Kleuren, merken, vormen worden volop gekeurd onderweg, ook handig als afleidingsmaneuver bij te lange autoritten en eindeloze vragen  ‘hoeveel minuten nog en we zijn er?’ en ‘duurt het nog lang?’ of ‘ik heb buikpijn’ of ‘oma, hij doet me pijn’ (“Hij” is de broer voor wie stilzitten een echte kwelling is)

Samen komen ze logeren en mogen dus de daginvulling kiezen.
Want opa en oma staan voor alles open! Echt waar? Echt waar!
Veruit op de eerste plaats staat een Ferrari-garage-bezoek, testrit inbegrepen.
Met twee beweeglijke kinderen een aankoop faken in een stijlvolle zaak? Misschien staan oma en opa toch niet echt voor alles open? Sorry jongens, maar….we hebben een alternatief.
Autoworld in het Jubelpark in Brussel. Het duurt geen vijf minuten en we zitten vertrekkensklaar, het duurt amper twee minuten en de eerste vraag ‘wanneer zijn we er?’ valt. We maken hen snel wegwijs in het GPS-bord, nu kunnen ze zelf volgen hoe eindeloos lang de rit nog duurt.

Langs brede lanen bereiken we het doel, en vinden jubelend een plaatsje vlak naast het (Jubel)park. Een prachtig stukje Brussel. Weelderige bloemenperken, heerlijk rustgevend, weidse vergezichten, monumenten en de Triomfboog met 3 gewelven als blikvanger.
Het museum moet geduld hebben, een voetbalveldje met spelende kinderen steekt de ogen uit. Voetbal boven auto (voorlopig). Frans tegen Vlaams, zwart tegen blank, ploegje tegen ploegje, zo ontzettend lief! Vermoeide beentjes (ja ook van stilzitten kan je doodmoe zijn) wordt nieuw leven ingeblazen, deze tussenstop is nodig, brood!nodig!

Het park heeft drie musea, wij ‘kiezen’ dus voor Autoworld.
Hier maak je een vervoer-reis door de tijd, van paardenkoets (in die wereld zou ik best wel winnen wonen!), heel veel oldtimers uit de verzameling Mahy, die rijp-voor-de-schroot-auto’s opblonk tot schitterende parels, over lelijke eendjes en nieuwere exemplaren naar super moderne wagens.
De achtergronden met bijpassende posters zijn vaak fascinerend.
Is dit beeld geen ideale toepassing van de foto-uitdaging van Satur9 ? Converterende Leading Lines leiden je met dieptezicht naar de krachtige triomfboog. Als je de deur opent ben je er zo….
Ook Vespa’s en de motorwereld krijgen een mooie plaats.

Prachtige achtergrond

Dé verrassing van de dag is het sublieme moment dat de FERRARI MONZA SP2  (Wie kent deze beauty nu niet?! Wij dus…) een rit met het nodige lawaai maakt op de esplanade.
‘Oma, er is nog een plaatsje vrij! Mag ik?’
Jammer maar helaas, chauffeur zoekt niet echt gezelschap. Overal staan immense fotocamera’s met geïnteresseerde mannen achter verborgen om deze ongelooflijke kans op de lens te krijgen.
Wel mogen ze even poseren voor mijn GSM-eke, fier als twee gieters.

Tijdelijk mogen ze even op mijn blog.

Voor wie interesse heeft: (zelf snap ik er geen snars van, ik lees dit op facebook)
De Ferrari Monza SP2 zijn samen met de Monza SP1 de voorlopers in een nieuw concept, bekend als ‘ Icona ‘ (Icona), dat in een leitmotief van de meest evocatieve auto ‘ s uit de Ferrari-geschiedenis tikt om een nieuw segment van speciale limited series auto ‘ s te creëren voor cliënten en verzamelaars. Het is de bedoeling om een moderne esthetiek te gebruiken om een tijdloze stijl opnieuw te interpreteren, met technologisch geavanceerde componenten en de hoogst mogelijke prestaties door continue innovatie.

Feit is dat de kinderen hun ogen uitkijken, en oma kijkt geboeid…..naar de glinsterende glans in de oogjes.

Tevreden kindjes, tevreden grootouders en wij zijn weer een ervaring rijker. Mij wordt alvast een Ferrari en opa een Porsche beloofd met de eerste zuur/duur/verdiende centjes later. Ik houd hen aan hun woord. Of toch niet?

Muziek in de fotografie

wordt de foto-uitdaging van deze week bij Satur9. Klik.

Daar is ze weer, de keuzestress….

Kies ik voor een ‘oude’ foto waar ik mezelf als kind achter de grote gitaar veilig wegstop? Veel melodieuze muziekstukjes kwamen er niet echt uit, mijn ‘pronkstuk’ bleef haperen bij Für Elise van Beethoven, ook al bespeelde ik het instrument 10 lesjaren lang. Blijkbaar bleef waar talent uit. Waarna ik de ambitie (als ik die al had?) definitief in de hoek zwierde en de gitaren naar het kot van de zoon verhuisden. Sindsdien geen snaar meer getokkeld.

In het prachtige Pajottenland, meer bepaald in Sint-Pieters-Kapelle, zet een gepassioneerd koppel de tuin en de living open voor wie van de combinatie kunst-natuur houdt, een ontmoetingsplek voor kunstenaars én kunstliefhebbers onder het motto ”passie delen maakt blij’.
Met ART Valley startten ze in 2011 een openlucht-kunstevenement.
Sinds een paar jaar zetten ze de landelijke beeldentuin bij het romantische huis volledig open voor het publiek. Enkel in het WE -daar ze allebei voltijds werken- van april tot oktober. Er staan meer dan 50 unieke stukken van 19 kunstenaars uit België, Frankrijk en Nederland in velerlei materialen. Bij meer interesse klik.

Bij het thema ‘muziek’ denk ik spontaan aan het prachtige metalen beeld van de opgewekte vioolspeler. Ook de cellist steelt de show. Beiden zijn van Emmanuel Bellemans. Alle werken zijn te koop. De violist kaap je vlot weg voor een prijsje van amper 3000 euro. Hij zou perfect kleurrijke muziek in onze tuin kunnen én mogen toveren, maar ik laat hem daar wijselijk staan, dan kunnen jullie er ook nog van genieten en blijven de centen veilig dicht bij mij.

Klinkt toch als muziek in de oren?

De vrolijke violist

Vakantie ten top

Heel sterk houden wij vast aan de jaarlijkse traditie om een weekje samen erop uit te trekken met de zonen en aanhangsels. Of het nu schone of kleine kinderen zijn, altijd welkom. Enige ruwe schatting levert ongeveer 20 verschillende plaatsen gedurende evenveel verschillende grote-vakantie-jaren op.

In september wordt telkens intensief naar een ruim huis gezocht met afgesloten hof voor 4-voudige hond en 6-voudig-kind, groot terras met prachtig (liefst zonnig) uitzicht en veel slaapkamers waar mama’s en papa’s en kroost eigen rustige nestjes kunnen bouwen.

De grooooote vakantie start met een schitterend mooie trouwdag tussen de bomen en een gezellig, lekker tuinfeest van zoon 2 en schone bruid, nu officieel onze schone dochter. En ja, ze zeggen ja!
De weergoden Zeus en Indra tonen zich van hun mooiste kant en beloven het kersverse koppel een fijne toekomst samen, want het blijft droog (uitzonderlijk in deze tijd) en de zon straalt warme vlokjes liefde. De eerste wittebroodsdagen besluiten ze in familiekring te genieten.

We huren een ruim vakantiehuis in Bilstain, een onooglijk klein dorpje met prachtige vergezichten. De hellingen zijn er best wel pittig, soms wordt het waden door hoog golvende grassen, langs kleine stroompjes, waar kind en hond een uitgelaten hart ophalen.
Het huis heeft een grote hof die snel tot een waar voetbalveld wordt omgetoverd, dit hoort bij de tijd van het jaar en vier kleine en 2 volwassen voetballers. Het verlies van de Belgen wordt met veel elegante goals en flinke hoekschoppen verwerkt. Het is zelden stil in zoveel groene stilte rondom.
Het enorme terras is gloednieuw, met een ingenieus beschermsysteem om het lekker cosy en warm te houden, zelfs als het buiten stormt.

Man en zoon fietsen op en neer, manlief met steuntje, zoon fietst snel zonder verpinken, noch zweet.
Zoon en zoon en zoon gaan snellopen.
Groot en klein wandelen, liefst avontuurlijk, geen vlot-begaanbare paden graag.
Klein speelt eindeloos in hof en huis.
Groot leest een boek, geniet het uitzicht, luistert en babbelt.

Indrukwekkend is de hoge stuwdam van het meer van Gileppe. Met de doorzichtige lift en ook wat ongemakkelijke angst bereiken we het glazen restaurant op 77 meter hoog, waar ons een panoramisch zicht op het meer én lekker betaalbaar eten wacht. We zweven hoog boven de boomtoppen, een unieke plek in het hart van de Ardennen. Ondertussen en met een lege maag hangen meisjes, papa’s en één dappere kleinzoon in de klimtouwen. Zij hebben duidelijke nood aan dynamiek en spanning, wij voelen hoe sensaties, sport en natuur één worden. Hoewel ook bij het kijken ons hart al eens een slagje overslaat, gelukkig is er altijd hulp voorhanden en hangen ze goed vast met veilige haken. Daar gaan we toch vanuit.

Het glazen restaurant

In het drielandenpunt in Vaals verbroederen Duitsland, Nederland en België. We wandelen zonder mondmasker noch test, en toch veilig!, in 5 stappen van land naar land naar land. Doorheen het grote labyrinth (het hoogste punt van Nederland op 323 meter) zoeken we – vruchteloos- de weg, tot onverwachte watermuren en spontane fonteinen ons kletsnat spuiten en we het voor bekeken houden. De volhouder wint, bewijst de kleine groep slimmeriken. Een voorzichtige zon helpt opdrogen en we voelen ons geborgen tussen de 34 meter hoge Wilhelminatoren aan de Nederlandse kant van de grens en de 50 meter hoge Boudewijntoren op Belgische grond.

Heel pittoresk en pittig is ook de promenade de la Hoëgne. Een prachtig bospad met vlonders, bruggetjes van boomstammen en rotspartijen (mijn voeten hebben het geweten!), veel watervalletjes, stroomversnellingen, schuimtaarten en de zon die kleurrijk schittert in de vele grote plassen onderweg. De parking is enkel bereikbaar als je doorheen de rivier rijdt, wat een mooi spektakel levert van opspetterend water.

En ja, er waren ruzies, traantjes, pijntjes, chaotische momenten, de hond die tot drie keer toe ontsnapte, kabouters die vergaten de vaatwasmachine te ledigen in de nacht, een paar mislukte pannenkoeken, vermoeide beentjes, koeien die en groupe een aanval waagden, natte schoentjes, glazen die sneuvelen, verloren sleutels, dreigende wolken, te verfrissende buien…. Maar als je hoort ‘dit is de leukste vakantie ooit’ (ook al vallen ze in herhaling, elk jaar opnieuw) en ‘we gaan nog niet naar huis, bijlange niet’, wil ik vooral onthouden dat uit de kindermond enkel waarheid komt.

Aan alle mooie liedjes komt een einde….

Cijfer

Ongelooflijk veel getallen zijn in mijn verleden de revue gepasseerd. Getallen bestaan uit cijfers. Ik leerde ermee spelen, gaf het boeiende spel met plezier door, jaren lang.
Imaginair, complex, priem, natuurlijk, decimaal…..

Tegenwoordig beperken de cijfers zich tot jaartallen, tot betalingen, tot Coronapatiënten en vaccins.

Als je er even bij stil staat…. opmerkelijk toch hoe cijfers onze hele dag door bepalen. Simpelweg al de klok.
Tel hoe vaak je een cijfer leest, hoort of uitspreekt. Tip voor vandaag.
Het begint al met het journaal op de radiowekker ‘En dan nu de cijfers’…..

Plus, min, maal, deel, wortel, macht horen (grotendeels) tot een ver verleden. En toch blijven cijfers me fascineren. Ik volg ze graag en vaak.

Op de dijken langs de Schelde, waar cijfers, groen én schaapjes het beeld overheersen.

86 leidt naar Rupelmonde.
97 naar Temse.
74 is het knooppunt, het punt waar twee fietswegen samen knopen.

Nederland is hét fietsland bij uitstek. Wij leerden er een uitgebreid knooppuntennetwerk kennen en waarderen. Maar ere wie ere toekomt! Mijningenieur Hugo Bollen uit België breidde als allereerste in 1990 zijn ingenieus systeem in de doolhof van mijngangen uit naar de natuur in Belgisch Limburg. Mooie plekjes ontdekken én niet hoeven stoppen aan elk kruispunt waren de doelstellingen.
In 1999 werd het systeem overgenomen door Nederland.
Steeds meer landen in Europa nemen nu ook initiatief.

Hier staat een kast vollllllll plannen (manlief lijdt enigszins aan verzamelwoede) en be’cijfer’de routes. Voortdurend ontstaan nieuwe fietspaden, waardoor het netwerk dus in constante beweging is. Ook overzichtsborden staan langs de weg, zo blijft herplannen bij vermoeidheid of nieuwe energie altijd een optie , en is FIETSKNOOP, een heel handige app.

Soms blijkt tot grote ergernis een paaltje verdwenen, gewoon weggepikt…. Zeker aangeven bij het meldpunt. Ze herstellen zo snel mogelijk, de service is geweldig.

Samen met mijn elektrische fiets zijn deze cijferbordjes de mooiste bron van veel genieten, hier en over de grens.

Om dan een geweldig zicht te ontdekken. Het prachtig rode stronkenveld met jonge boompjes. Een walhalla voor insecten.

Stilstaan voor het rode licht is nog altijd een must hier. Vitamine D opslaan met de dalende zon op je gezicht maakt het wachten fijn, om dan met een schok de werkelijkheid in te worden gekatapulteerd. De zon verblindt de automobilist achter mij (zijn uitleg), hij rijdt recht op mijn fiets in, ik rol vooruit, maar kan me rechthouden. De schade valt mee, mijn hart gaat even in overdrive en slaat aan 222 (3 identieke cijfers!) per minuut, dit had erger kunnen aflopen….

Naar de fotochallenge ‘cijfer‘.

Leuvens genieten

“2021 is een dubbel feestjaar voor Abdij van Park in Leuven. De orde van de norbertijnen bestaat 900 jaar én vanaf mei zijn de belangrijkste historische ruimtes van de abdij weer open voor publiek.”
Amper twee zinnen zijn voldoende om tickets te reserveren.
https://www.visitleuven.be/abdijvanpark

Zonder veel files, fietsen op de auto, komen we vlot op tijd aan.
De abdij is een heel goed bewaarde erfgoedsite en heeft zijn naam niet gestolen, we wandelen tussen de vijvers en veel fris groen.
De expo ‘Als de bliksem’ gidst ons doorheen 900 jaar geschiedenis. Momenteel wonen er nog 5 Norbertijnen. De refter en bibliotheek kregen een grondige restauratie en geven een ontroerend mooi beeld van hoe deze mannen, en ja aanvankelijk ook vrouwen, tot Rome besloot dat dit niet langer kon!, samen woonden volgens de leer van Augustinus. Witheren (genoemd naar hun pij) leven een dagelijks bestaan van bidden en werken.

Samen eten is een belangrijk gebeuren bij de gemeenschap. Waar niet?
Het plafond van de refter is een spektakel op zich. De kalksnijder creëerde in 1679 vele taferelen uit het oude en nieuwe testament. Het laatste avondmaal kan uiteraard niet ontbreken. Decoratieve 3D-figuren springen eruit, vooral opletten en een stijve nek vermijden want je blijft kijken. Er is ontzettend veel te zien.

• 

• 

In het gewelfde plafond van de bibliotheek zijn de taferelen nog virtuozer aangebracht. Gelukkig voorzien ze daar moderne ligzetels voor de toeristen om comfortbal bij de verhalen via oortjes het ‘boven’ te genieten.

De hoevewinkel en het abdijterras zijn hedendaags en bieden een warm welkom. We hebben echter geen tijd voor een terras tussen de bomen, stress!, want een schaduw-tafeltje voor een lekkere aspergelunch in the Lodge wacht.

Na de boeiende hap cultuur volgt de voorbij fietsende natuur als kers op de taart.

Onderweg wordt een whatsapp met beeld doorgestuurd naar de kroost ‘hier was onze eerste ontmoeting’.
Sarcastisch volgt de snelle reactie “zo romantisch”.
Even de korte anekdote uit de doeken doen: in dit saai-grijze fantasieloze gebouw, blok L, gebeurde ‘het’. Manlief zat bovenaan in de aula, achterste rij én flink op tijd voor die allereerste les van het jaar, hij bespiedde stilletjes drie telaatkomers met blossen van schaamte en mompelwoorden in de trend van ‘we vonden de weg niet’, de prof vergaf, man vergat niet en liet op datzelfde moment zijn eerste oogje vallen, ondertussen meer dan 43 jaar geleden…..

Zeg nu zelf, schitterend toch 🙂

Langs de Zoete Waters in Heverlee; het prachtige Meerdaalwoud, het grootste loofbos van Vlaanderen; Pellenberg, waar zuslief in een ver verleden vele maanden lang (nutteloos, dat blijft pijn doen) probeerde te revalideren fietsen we doorheen een schitterend golvend landschap. De witte dame (deze keer zonder pij) nodigt uit op een terras in Wijgmaal, puur verfrissende noodzaak in dit weer. Maar mij hoor je niet klagen, daar is ze dan, eindelijk, de zon met warmte, waar we te lang hebben op gewacht.
Een tweede stop met enkel een paar slokken lauw water volgt op een bankje met zicht op de abdij van Vlierbeek. Abdijen zijn in vandaag…..

De fietsbatterij houdt het ternauwernood vol, hij wordt oud, net als zijn baasje, waarmee niet ik maar de fiets bedoeld wordt! Mijn besluit staat vast, het wordt dringend uitkijken naar een nieuwe moderne versie, de tips van Myriam indachtig, rotatie- én trapkrachtsensor!