wordt de foto-uitdaging van deze week bij Satur9. Klik.
Daar is ze weer, de keuzestress….
Kies ik voor een ‘oude’ foto waar ik mezelf als kind achter de grote gitaar veilig wegstop? Veel melodieuze muziekstukjes kwamen er niet echt uit, mijn ‘pronkstuk’ bleef haperen bij Für Elise van Beethoven, ook al bespeelde ik het instrument 10 lesjaren lang. Blijkbaar bleef waar talent uit. Waarna ik de ambitie (als ik die al had?) definitief in de hoek zwierde en de gitaren naar het kot van de zoon verhuisden. Sindsdien geen snaar meer getokkeld.
In het prachtige Pajottenland, meer bepaald in Sint-Pieters-Kapelle, zet een gepassioneerd koppel de tuin en de living open voor wie van de combinatie kunst-natuur houdt, een ontmoetingsplek voor kunstenaars én kunstliefhebbers onder het motto ”passie delen maakt blij’. Met ART Valley startten ze in 2011 een openlucht-kunstevenement. Sinds een paar jaar zetten ze de landelijke beeldentuin bij het romantische huis volledig open voor het publiek. Enkel in het WE -daar ze allebei voltijds werken- van april tot oktober. Er staan meer dan 50 unieke stukken van 19 kunstenaars uit België, Frankrijk en Nederland in velerlei materialen. Bij meer interesse klik.
Bij het thema ‘muziek’ denk ik spontaan aan het prachtige metalen beeld van de opgewekte vioolspeler. Ook de cellist steelt de show. Beiden zijn van Emmanuel Bellemans. Alle werken zijn te koop. De violist kaap je vlot weg voor een prijsje van amper 3000 euro. Hij zou perfect kleurrijke muziek in onze tuin kunnen én mogen toveren, maar ik laat hem daar wijselijk staan, dan kunnen jullie er ook nog van genieten en blijven de centen veilig dicht bij mij.
Heel sterk houden wij vast aan de jaarlijkse traditie om een weekje samen erop uit te trekken met de zonen en aanhangsels. Of het nu schone of kleine kinderen zijn, altijd welkom. Enige ruwe schatting levert ongeveer 20 verschillende plaatsen gedurende evenveel verschillende grote-vakantie-jaren op.
In september wordt telkens intensief naar een ruim huis gezocht met afgesloten hof voor 4-voudige hond en 6-voudig-kind, groot terras met prachtig (liefst zonnig) uitzicht en veel slaapkamers waar mama’s en papa’s en kroost eigen rustige nestjes kunnen bouwen.
De grooooote vakantie start met een schitterend mooie trouwdag tussen de bomen en een gezellig, lekker tuinfeest van zoon 2 en schone bruid, nu officieel onze schone dochter. En ja, ze zeggen ja! De weergoden Zeus en Indra tonen zich van hun mooiste kant en beloven het kersverse koppel een fijne toekomst samen, want het blijft droog (uitzonderlijk in deze tijd) en de zon straalt warme vlokjes liefde. De eerste wittebroodsdagen besluiten ze in familiekring te genieten.
We huren een ruim vakantiehuis in Bilstain, een onooglijk klein dorpje met prachtige vergezichten. De hellingen zijn er best wel pittig, soms wordt het waden door hoog golvende grassen, langs kleine stroompjes, waar kind en hond een uitgelaten hart ophalen. Het huis heeft een grote hof die snel tot een waar voetbalveld wordt omgetoverd, dit hoort bij de tijd van het jaar en vier kleine en 2 volwassen voetballers. Het verlies van de Belgen wordt met veel elegante goals en flinke hoekschoppen verwerkt. Het is zelden stil in zoveel groene stilte rondom. Het enorme terras is gloednieuw, met een ingenieus beschermsysteem om het lekker cosy en warm te houden, zelfs als het buiten stormt.
Man en zoon fietsen op en neer, manlief met steuntje, zoon fietst snel zonder verpinken, noch zweet. Zoon en zoon en zoon gaan snellopen. Groot en klein wandelen, liefst avontuurlijk, geen vlot-begaanbare paden graag. Klein speelt eindeloos in hof en huis. Groot leest een boek, geniet het uitzicht, luistert en babbelt.
Indrukwekkend is de hoge stuwdam van het meer van Gileppe. Met de doorzichtige lift en ook wat ongemakkelijke angst bereiken we het glazen restaurant op 77 meter hoog, waar ons een panoramisch zicht op het meer én lekker betaalbaar eten wacht. We zweven hoog boven de boomtoppen, een unieke plek in het hart van de Ardennen. Ondertussen en met een lege maag hangen meisjes, papa’s en één dappere kleinzoon in de klimtouwen. Zij hebben duidelijke nood aan dynamiek en spanning, wij voelen hoe sensaties, sport en natuur één worden. Hoewel ook bij het kijken ons hart al eens een slagje overslaat, gelukkig is er altijd hulp voorhanden en hangen ze goed vast met veilige haken. Daar gaan we toch vanuit.
Het glazen restaurant
In het drielandenpunt in Vaals verbroederen Duitsland, Nederland en België. We wandelen zonder mondmasker noch test, en toch veilig!, in 5 stappen van land naar land naar land. Doorheen het grote labyrinth (het hoogste punt van Nederland op 323 meter) zoeken we – vruchteloos- de weg, tot onverwachte watermuren en spontane fonteinen ons kletsnat spuiten en we het voor bekeken houden. De volhouder wint, bewijst de kleine groep slimmeriken. Een voorzichtige zon helpt opdrogen en we voelen ons geborgen tussen de 34 meter hoge Wilhelminatoren aan de Nederlandse kant van de grens en de 50 meter hoge Boudewijntoren op Belgische grond.
Heel pittoresk en pittig is ook de promenade de la Hoëgne. Een prachtig bospad met vlonders, bruggetjes van boomstammen en rotspartijen (mijn voeten hebben het geweten!), veel watervalletjes, stroomversnellingen, schuimtaarten en de zon die kleurrijk schittert in de vele grote plassen onderweg. De parking is enkel bereikbaar als je doorheen de rivier rijdt, wat een mooi spektakel levert van opspetterend water.
En ja, er waren ruzies, traantjes, pijntjes, chaotische momenten, de hond die tot drie keer toe ontsnapte, kabouters die vergaten de vaatwasmachine te ledigen in de nacht, een paar mislukte pannenkoeken, vermoeide beentjes, koeien die en groupe een aanval waagden, natte schoentjes, glazen die sneuvelen, verloren sleutels, dreigende wolken, te verfrissende buien…. Maar als je hoort ‘dit is de leukste vakantie ooit’ (ook al vallen ze in herhaling, elk jaar opnieuw) en ‘we gaan nog niet naar huis, bijlange niet’, wil ik vooral onthouden dat uit de kindermond enkel waarheid komt.
Ongelooflijk veel getallen zijn in mijn verleden de revue gepasseerd. Getallen bestaan uit cijfers. Ik leerde ermee spelen, gaf het boeiende spel met plezier door, jaren lang. Imaginair, complex, priem, natuurlijk, decimaal…..
Tegenwoordig beperken de cijfers zich tot jaartallen, tot betalingen, tot Coronapatiënten en vaccins.
Als je er even bij stil staat…. opmerkelijk toch hoe cijfers onze hele dag door bepalen. Simpelweg al de klok. Tel hoe vaak je een cijfer leest, hoort of uitspreekt. Tip voor vandaag. Het begint al met het journaal op de radiowekker ‘En dan nu de cijfers’…..
Plus, min, maal, deel, wortel, macht horen (grotendeels) tot een ver verleden. En toch blijven cijfers me fascineren. Ik volg ze graag en vaak.
Op de dijken langs de Schelde, waar cijfers, groen én schaapjes het beeld overheersen.
86 leidt naar Rupelmonde. 97 naar Temse. 74 is het knooppunt, het punt waar twee fietswegen samen knopen.
Nederland is hét fietsland bij uitstek. Wij leerden er een uitgebreid knooppuntennetwerk kennen en waarderen. Maar ere wie ere toekomt! Mijningenieur Hugo Bollen uit België breidde als allereerste in 1990 zijn ingenieus systeem in de doolhof van mijngangen uit naar de natuur in Belgisch Limburg. Mooie plekjes ontdekken én niet hoeven stoppen aan elk kruispunt waren de doelstellingen. In 1999 werd het systeem overgenomen door Nederland. Steeds meer landen in Europa nemen nu ook initiatief.
Hier staat een kast vollllllll plannen (manlief lijdt enigszins aan verzamelwoede) en be’cijfer’de routes. Voortdurend ontstaan nieuwe fietspaden, waardoor het netwerk dus in constante beweging is. Ook overzichtsborden staan langs de weg, zo blijft herplannen bij vermoeidheid of nieuwe energie altijd een optie , en is FIETSKNOOP, een heel handige app.
Soms blijkt tot grote ergernis een paaltje verdwenen, gewoon weggepikt…. Zeker aangeven bij het meldpunt. Ze herstellen zo snel mogelijk, de service is geweldig.
Samen met mijn elektrische fiets zijn deze cijferbordjes de mooiste bron van veel genieten, hier en over de grens.
Om dan een geweldig zicht te ontdekken. Het prachtig rode stronkenveld met jonge boompjes. Een walhalla voor insecten.
Stilstaan voor het rode licht is nog altijd een must hier. Vitamine D opslaan met de dalende zon op je gezicht maakt het wachten fijn, om dan met een schok de werkelijkheid in te worden gekatapulteerd. De zon verblindt de automobilist achter mij (zijn uitleg), hij rijdt recht op mijn fiets in, ik rol vooruit, maar kan me rechthouden. De schade valt mee, mijn hart gaat even in overdrive en slaat aan 222 (3 identieke cijfers!) per minuut, dit had erger kunnen aflopen….
“2021 is een dubbel feestjaar voor Abdij van Park in Leuven. De orde van de norbertijnen bestaat 900 jaar én vanaf mei zijn de belangrijkste historische ruimtes van de abdij weer open voor publiek.” Amper twee zinnen zijn voldoende om tickets te reserveren. https://www.visitleuven.be/abdijvanpark
Zonder veel files, fietsen op de auto, komen we vlot op tijd aan. De abdij is een heel goed bewaarde erfgoedsite en heeft zijn naam niet gestolen, we wandelen tussen de vijvers en veel fris groen. De expo ‘Als de bliksem’ gidst ons doorheen 900 jaar geschiedenis. Momenteel wonen er nog 5 Norbertijnen. De refter en bibliotheek kregen een grondige restauratie en geven een ontroerend mooi beeld van hoe deze mannen, en ja aanvankelijk ook vrouwen, tot Rome besloot dat dit niet langer kon!, samen woonden volgens de leer van Augustinus. Witheren (genoemd naar hun pij) leven een dagelijks bestaan van bidden en werken.
Samen eten is een belangrijk gebeuren bij de gemeenschap. Waar niet? Het plafond van de refter is een spektakel op zich. De kalksnijder creëerde in 1679 vele taferelen uit het oude en nieuwe testament. Het laatste avondmaal kan uiteraard niet ontbreken. Decoratieve 3D-figuren springen eruit, vooral opletten en een stijve nek vermijden want je blijft kijken. Er is ontzettend veel te zien.
In het gewelfde plafond van de bibliotheek zijn de taferelen nog virtuozer aangebracht. Gelukkig voorzien ze daar moderne ligzetels voor de toeristen om comfortbal bij de verhalen via oortjes het ‘boven’ te genieten.
De hoevewinkel en het abdijterras zijn hedendaags en bieden een warm welkom. We hebben echter geen tijd voor een terras tussen de bomen, stress!, want een schaduw-tafeltje voor een lekkere aspergelunch in the Lodge wacht.
Na de boeiende hap cultuur volgt de voorbij fietsende natuur als kers op de taart.
Onderweg wordt een whatsapp met beeld doorgestuurd naar de kroost ‘hier was onze eerste ontmoeting’. Sarcastisch volgt de snelle reactie “zo romantisch”. Even de korte anekdote uit de doeken doen: in dit saai-grijze fantasieloze gebouw, blok L, gebeurde ‘het’. Manlief zat bovenaan in de aula, achterste rij én flink op tijd voor die allereerste les van het jaar, hij bespiedde stilletjes drie telaatkomers met blossen van schaamte en mompelwoorden in de trend van ‘we vonden de weg niet’, de prof vergaf, man vergat niet en liet op datzelfde moment zijn eerste oogje vallen, ondertussen meer dan 43 jaar geleden…..
Zeg nu zelf, schitterend toch 🙂
Langs de Zoete Waters in Heverlee; het prachtige Meerdaalwoud, het grootste loofbos van Vlaanderen; Pellenberg, waar zuslief in een ver verleden vele maanden lang (nutteloos, dat blijft pijn doen) probeerde te revalideren fietsen we doorheen een schitterend golvend landschap. De witte dame (deze keer zonder pij) nodigt uit op een terras in Wijgmaal, puur verfrissende noodzaak in dit weer. Maar mij hoor je niet klagen, daar is ze dan, eindelijk, de zon met warmte, waar we te lang hebben op gewacht. Een tweede stop met enkel een paar slokken lauw water volgt op een bankje met zicht op de abdij van Vlierbeek. Abdijen zijn in vandaag…..
De fietsbatterij houdt het ternauwernood vol, hij wordt oud, net als zijn baasje, waarmee niet ik maar de fiets bedoeld wordt! Mijn besluit staat vast, het wordt dringend uitkijken naar een nieuwe moderne versie, de tips van Myriam indachtig, rotatie- én trapkrachtsensor!
Het gras is gemaaid, ondanks de maai-mei-niet-tip om de klimaat- en milieucrisis aan te pakken en zo meer bijen, hommels en vlinders aan te trekken in de hof. Een heel mooi initiatief waar ik volledig achter sta, maar als je er achteraf – met dank aan de eindeloze regenbuien- met de zeis doorheen moet, dan toch liever zondigen. Die zeis ligt trouwens (nog?) niet bij het tuingereedschap. Les excuses sont faites pour s’en servir…. Nood breekt wet, en manlief haalt de grasmaaier boven. Een kortgeknipte hof vind ik ook wel iets hebben. Jammer van de vele made-liefjes die er nu de kopjes bij neerleggen, ze hebben hun naam niet gestolen met de prachtige witte jurkjes, maar zijn zo goed als onzichtbaar tussen het te hoge gras….
Op de vraag van kleinzoon of de vele boterbloemen die de bermen nu mooi geel kleuren voor onze boter zorgen, schud ik neen, meer nog, ze zijn vaak giftig. ‘Oma, waarom heten ze dan boterbloemen’. Kinderlijke logica. Ik blijf hem het antwoord schuldig, en beloof dat Mr Google voor de oplossing zal zorgen, een oma kan ook niet alles weten? Ze hebben simpelweg de kleur van echte gele boter, de huidige margarines helpen vergeten.
Terug naar het gras dus, die ene vrij droge dag in de week gaat man-lief aan het werk. Aan mij om de knoop door te hakken, de hof en het machinelawaai meegenieten of met drie vriendinnen een écht terrasje doen, want voor één keer kan het in de zon! Zware overweging? Echt? Een terras? De tuinman wil toch ook liever niet gestoord worden? JA! Warm is het niet, maar daar zorgt het fleece dekentje wel voor. Vriendin ‘ken’ ik 65 jaar, onze ouders pronkten indertijd elk met een kersverse baby, toen al waren we dikke vriendjes. Ook bij de anderen geldt de meer-dan-halve-eeuw-regel. Het moet niet altijd anderhalvemeter zijn…..
De laatste maandelijkse afspraak is –verdorie!- 7 volle maand geleden. Om dat beetje bij te praten hebben we dan ook bijna zes volle uren nodig. In tussentijd kan manlief zes hoven opfrissen.
Gesprekken gaan over het verleden als kleuter, als kind, als puber, als volwassene verdrinkend in een te druk leven waarbij we elkaar even uit het oog verloren, maar vrij snel vonden we het glinsterende oog terug, het lag niet eens ver weg verstopt. Ook het fijne grootoudergevoel wordt aangehaald, samen hebben we 28 kleinkinderen, waarvan de helft voor die ene oma. We plannen nieuwe doelen, verliezen oude gewoontes, een nieuwe woonst met uitzicht op het water (hier blijft het bij een stille droom), over kleiner wonen, burenproblemen en heel soms falende energie. Over de lente in mineur, maar vooral over de droge zonnige dag die hemelse goden het tevreden Quartet (de ‘originele’ naam van onze Whatsapp-groep) blijkbaar heel graag gunnen.
Enkel blije gezichten op het terras, obers werken goedgemutst. Wat een luxe, het normale terug genieten, met een hapje en een drankje.
Na echt-deugd-doende babbels trekken we terug richting trein of fiets, we leven in verschillende windhoeken van het land.
En dan ontmoet ik onverwacht deze fraaie elf. Met zijn drieën dansen ze gracieus een sprookje binnen. Eéntje kijkt recht in de lens, en mag dus op de foto én het net.
in het prachtige domein Puyenbroeck. Groot en klein op veilige afstand verwend met broodjes en een prikkelend flesje en zoete zaligheden. Gewandeld door de mooie omgeving met twee dartele honden en hun baasjes over en door het water, op kleine eilandjes, over romantische bruggetjes, op wegen met fris lentegroen. Nagenietend nu van het mooie boeket wit-geel en lekkernijen.
Gefietst
Volgens de regenradar (lang leve de App) gaat het over een uurtje zwaar onweren. We besluiten nog even de trappers te wagen, ze kunnen best tegen wat nat, buren wuiven ons verbaasd na, donkergrauwe lucht komt dreigend richting ons. Kilometers worden beperkt gehouden, we ronden af op 25, regendruppels als hagelstenen zo groot (en hard!) zorgen ervoor dat alles waar geen jas bescherming biedt kletsnat wordt. Maar het is van korte duur, even knalt de donder nog, een laatste uitspatting.
Gekeken
Eigenlijk bekijken we nog steeds, de ge-toestand is nog niet volledig bereikt, de sfeervolle Netflixreeks Shtisel over ultra-orthodoxe Joden in Jeruzalem. De mensen leven er in een streng regime, heel boeiend om die andere wereld te ontdekken. Onder strenge regels worden liefde, haat, angst, verlangen, twijfel heel gevoelig weergegeven. Pure klasse. Acteurs leven zich perfect én intens in in de rol. Die mensen houden zich aan ontelbaar veel voorschreven (zinloze) wetten en regels, gaan er vaak gebukt onder, maar getuigen vooral van gevoelige kracht (ja dat kan!) en een grote doorzetting. Hunkeren en klungelen lopen hand in hand. Het leven zoals het is in een chassidische gemeenschap. Binge watchen is aan ons niet besteed, maar ik verzeker je, de serie werkt verslavend, heel boeiend om even uit de eigen comfort-(amaai nog niet!)-zone te stappen. Een heel grote aanrader.
Gelezen
Je bent fan van haar of je bent het niet. Lize Spit. Feit is dat ze heel vlot en boeiend schrijft. Geen zware literaire zinnen, maar ze sleurt je volledig mee in de wereld van het boek met échte inleving in het voelen en denken van de gewone mens. In “Ik ben er niet” kom je terecht in de bipolaire wereld van de psychose, het boek baseert zich op ondervinding in de nabije kring van de auteur en veel opzoekwerk. Ze speelt graag met taal en metaforen. “Wij waren de twee scheefgezakte pilaren die, zodra je ze tegen elkaar aan deed leunen, steviger zouden staan dan één ongeschonden, op zichzelf staande pilaar ooit kon. Het zou goed komen met ons, zolang we samen bleven.” Ze confronteert je voortdurend en zonder genade met de wereld van de psychiatrie. De 576 pagina’s dikke kanjer verveelt nooit. Een eeuwig observerende Lize op haar best.
Gebeld
Met de kleinzoon die op boerderijkampje ging, zelf boter en choco en brood maakte, de veulens en kleine poesjes en lammetjes streelde, zich verstopte achter een koe bij het spel, lesjes kreeg in de stal, en heel hard genoot van twee heerlijke dagen, zoals vooral een kind dit onbezorgd kan.
Voor blogjes lezen en schrijven lijk ik minder tijd te vinden.
Heeft het te maken met de zon en de fiets, voor ons dé meest ideale combinatie? Ook al zijn terrassen nog niet open, ons pad leidt vaak ‘toevallig’ langs ijshoeves met houten banken, ruim verspreid over grote weides. Waar koeien je ongegeneerd blijven aanstaren waarbij je het gevoel krijgt dat je het ijsje dringend moet beveiligen.
Of heeft het te maken met het vaccin dat onze dagen toch lijkt te beheersen. Manlief was goed, heel goed ziek, maar intussen gelukkig weer de oude gezonde, vol energie en eindeloos veel plannen. Goed teken. Uiteindelijk kreeg ik de lang verhoopte prik vorige vrijdag, na een eerste flink ontgoochelende afspraak. Vijf weken later komt nummer 2 eraan, en dan…..hopelijk…. duimen maar….. Dat we kort daarop gezwind het prachtige weer in fietsten, was -achteraf gezien- misschien toch niet zo’n geweldig idee. Lichte duizelingen en een druk op mijn hersenpan getuigden dat het vaccin wel degelijk zijn werk doet. Maak ik vooral mezelf graag wijs. Het WE beleefde ik in ‘iets hogere sferen’, maar Beer, de hond, onze logee en een bezoekje van de kleinkindjes hielden me met de voeten op de aarde en maakten veel goed. De grote terrastafel in de stralende lentezon werd voorzien van een lekkere lunch, Beer en de kinderen speelden -zorgeloos en uitbundig -verstoppertje en voetbal tussen struiken en op het gras. Lente maakt blij en soms overmoedig.
“Every flower is a soul blossoming in nature.” ― Gérard de Nerval
Zaterdagochtend, de zon schijnt doorheen de vuile ramen, of waagt toch een poging. Ik besef, ik heb veel te veel te lang gewacht, maar de zin ontbrak, ofwel was het te koud, te nat, te druk, te stil, te lastig, altijd wel een te te vinden…… Ik besluit de koe bij de vieze horens te pakken, de Kärcher in de hand probeer ik streeploze baantjes te trekken. Elke tip is hier welkom, want het lukt me zelden.
De GSM rinkelt, of ik het vaccin van Pfizer diezelfde avond nog wil meep(r)ikken, ik werd simpelweg heerlijk uit de reservelijst geplukt. Het hart maakt zowaar een sprongetje, is dit niet hét bericht waar ik reeds een heel jaar geduldig op wacht? Kwart voor acht, niet te laat? Neen hoor, ik ben nog fit ende gezond. Ook het tweede vaccinatiemoment wordt vast gelegd. Dit klinkt niet langer als een sprookje. Mijn eerste stap naar nieuwe vrijheid wordt dankbaar aanvaard. We fietsen de dag door, ramen krijgen uitstel, wie maalt daar nu nog om? De tocht leidt naar de polders van Kruibeke, links de brede Schelde met zicht op Antwerpen, rechts het grootste overstromingsgebied van Vlaanderen met slikken en schorren, water- en weidevogels. Groepen fotografen halen er hun hart en foto’s op. En dan ontdekken dat de boerderij met lekkere eigen-bak-wafels en hoeve-ijs ons uitnodigt voor een rustig plekje in de zon én op een bank, we aarzelen geen seconde. Hoe beloftevol kan een dag zijn! De hele tijd leef ik een waas van opluchting en blijheid, want hier en nu is mooi, daar en straks krijg ik mijn prik. Nooit verwacht dat een mens zo verlangend kan uitkijken naar een scherpe naald….
Stipt om 19.20u schuif ik buiten aan in het rij van drie mede-kandidaten. Beter te vroeg dan te laat, manliefs tip. Braaf houden we onderling afstand, stippen wijzen weg en stapgrootte. Om kwart voor 8 staan we nog steeds daar, een man meldt dat een onverwacht probleem opdook, waarvoor ijverig een oplossing wordt gezocht en zal gevonden worden. Zware fietsbenen maken het wachten moeilijk, na enige aarzeling en een goedkeurende blik van de vrijwilliger ga ik toch even zitten op die eenzame stoel. Het wordt koud, de zon verdwijnt. De verantwoordelijke komt eindelijk buiten, hij heeft nog juist drie prikken klaar en…. goed geteld, we zijn met vier. Iedereen kijkt iedereen aan, muisstil. En ja, ik ben het laatst toegekomen en ja, met veel excuses en een vage afspraak voor eind volgende week fiets ik, ontgoocheld en ontmoedigd en nog meerdere onten, terug richting huis, waar manlief – genezen en wel- me opwacht om samen onze eerste prik te vieren met de prachtige Netflixreeks Bir Baskadir met krulletje onder de s ( het lukt me niet de juiste toets te vinden)….. Heel langzaam kom ik in de Turkse sfeer, waar het verschil tussen de vele culturen prachtig wordt aangereikt.
De dag, die zonnig begint, eindigt toch niet geheel in mineur, met dank aan schitterende acteurs.
De sneeuwweek laat zijn sporen na, jammer genoeg geen witte meer….. Dit is de geplande wandelweg, Ik kan kiezen, 5 km terugkeren of er dwars doorheen, er is geen ontkomen aan, de keuze is snel gemaakt, zzzzap, zzzzzap, de schoenen – gelukkig ben ik geen hoge-hakken-type- krijgen achteraf een flinke oplapbeurt. Met een hele tube schoensmeer zijn ze weer toonbaar.
Maar dit fijne lente-intermezzo is ook graag meegenomen. ik weet het, een beetje te vroeg, maar dat maakt het genieten er niet minder om, én ondertussen schuift de winter op en staan we op minder dan een maand van het prachtig ontluikende, meest kleurrijke seizoen van het jaar. De lente waar ik in het verleden telkens naar aftelde, omdat het nieuw actiever leven beloofde…. Nu blijft de vraag in hoeverre we onze steeds opschuivende vrijheid (stap voor stap, maand per maand…) terug kunnen genieten. Geregeld overvalt een moe-deloosheid me, nieuwsberichten worden geskipt, het gaat allemaal zo e.l.l.e.n.d.i.g traag. Plannen maken is moeilijk. Onze voucher richting Zeeland is reeds drie maal vernieuwd, telkens met meer opleg. Dat dit binnenkort de vierde keer gebeurt zit er heel dik in. De vaccins die even dé oplossing en hét lichtpunt leken, bereiken ons met mondjesmaat. Daar waar landen erin slagen miljoenen mensen te beschermen, pakken wij uit met minder dan 4 %. Ik zie opbeurende kleur in de hof, de nieuwe bolletjes doen wat van hen verwacht wordt, ik volg ze op, millimeter per millimeter, en ben trots op mijn dappere maatjes.
De fietsen staan klaar, vele kms erbij straks op de teller!, we maken er een mooie dag van. Onze net uitgepluisde route passeert een ijsboederij, hoe toevallig kan genieten zijn! En nog meer toevallig is dat ook vrienden de weg daarheen wellicht zullen vinden. Dat ons bij ijskoude smaakjes in de warme zon een fijne (tja, rechtstaande…) babbel wacht.
Onderweg kom ik de buurvrouw tegen, we doen een korte bijbabbel, want het is koud, mijn zonnebril ligt ergens verstopt in het overvolle valiesje, dat ik luid kletterend over de stenen laat rollen. Je hoort me van ver aankomen, een hele reis heb ik achter de rug. Ik ben onderweg naar huis vanuit het plaatselijke station, de anderhalf uur durende treinrit met drie overstappen en veel zeulen en zwoegen met zwaar koffergewicht zit erop. Klaar om manlief te begroeten. ‘Oh ben je er alleen op uitgetrokken?’ ‘Ja en het was écht genieten’ ‘Gans alleen?’ ‘Ja, zo vreemd? Het appartementje met zeezicht stond leeg, het was te nemen of te laten, gratis belangeloos voor niets, manlief had andere klussen te klaren, en ik had zin in niets moet, alles mag.’ ‘Verveel je je niet, zo heel alleen? Geen last van eenzaamheid?’ ‘Eenzaam?? Verre van. Alleen alleen’
Wandelen en wandelen en wandelen. Langs de vloedlijn, wilde golven belemmeren bevriezing, rillend in de ijzig koude Noorderwind, enkel de ogen nog vrij, een mens moet toch zien waar hij loopt, de combinatie van sjaal en mondkapje doen wonderen (even verwijderd voor de selfie met bevroren vingers, niet handig!), tussendoor opwarmen bij een kopje warme chocomelk en een goed boek in het appartementje met zeezicht én heerlijk hete radiatoren, een wafel met slagroom genieten bij een kraampje, in de boekenwinkel snuisteren, ook even mijn temperatuur op aanvaardbaar niveau brengen, op ijsplekken schuiven in ribbels bevroren zoutwater, tegen de wind in schermen en snakken naar adem, en ’s avonds met vuurrode wangen de film ‘A Sun’ (aanrader op Netflix!) genieten.
Om half acht ’s morgens loop ik terug naast, gedeeltelijk in het opspattend water, niet evident voor een langslaper, ik zie de zon opkomen tussen de grote appartementsgebouwen door, eigenlijk haat ik de hoogbouw van de Belgische kust, maar het appartementje op 8 hoog zorgt voor een uniek vergezicht, dus zwijg ik maar in alle talen.
Ijskoude, zonnige, ontspannen dagen krikken mijn humeur op. Manlief kan er vooral wel bij varen. Winter aan zee, een heel speciale belevenis. Alle zorgen smelten als sneeuw voor de zon…..
