Zon-dag

deels dag deels zon
man en zoon willen bergen klimmen
de Vlaamse Ardennen met veel testosteron
manlief moet nog wat dimmen
plan afgeblazen
tot een latere fase

maar de natuur blijft lonken
een kleine rit moet lukken toch
moed ingedronken
en snel vertrekken nog

we rijden op de Koningsdijk
fietsen op de oude linie
waar tijdens WO1
de dodendraad met 2000 volt
Nederland en België scheidde
nu links en rechts een groene weide

en daar verschijnt paviljoen ’t Schor
gelegen in het dorpje Paal
met boodschap heel royaal

gehoorzamen dus zonder gemor

het tochtje duurde 60 km
een ware energie-vreter
maar groen
het paviljoen
het zonneseizoen
heerlijk beleven
op het juiste pad begeven
en nu…. de pijp aan Maarten geven

 

Advertenties

Met sextet naar Rijsel

Vriendschappen uit onze studententijd moeten gevierd worden. Drie mannen, drie vrouwen , samen het “sextet”. Er zijn al langer afspraken gemaakt voor een 6-koppig reisje, telkens opnieuw bleek hoe druk oma’s en opa’s het vaak hebben, maar deze keer zou geen kleinkind, geen lichamelijk ongemak, geen rot-slecht weer een stokje tussen de treinwielen steken!

Rijsel of Lille , moeilijke keuze, of…. allebei?
Een heel klein stukje uitleg rond de naam : ‘Ad Insulam’ (Latijnse naam voor ‘bij het eiland’) werd a l’isle in het oud-Frans om vervolgens in het modern Frans tot Lille te worden herschapen.
In het Middelnederlands werd ‘ter ijs(s)el’ gebruikt, wat zich nu ontpopt heeft tot Rijsel.
Beide namen zijn ongeveer even oud.

Verdere info biedt Wikipedia met veel plezier.
Ik schrijf hier enkel vanuit het gevoel, niet vanuit kennis. We ontdekten (met dank aan een toffe en goede gids) een mooi geheel, dit hadden we niet zo direct verwacht, een Noord-Franse stad….

We treinen erheen, ideaal voor het milieu, de babbels en het  comfort. De stad begint aan het stationsplein. De zoektocht naar een parkeerplaats met  een bijhorend ondermaats humeur wordt ons zo bespaard.

Het artistieke Eldorado kleurt de stad momenteel speels. Prachtige beelden voeren ons richting Mexico.

De kathedraal Notre-Dame-de-la-Treille bekoort me weinig langs buiten, maar verrast binnenin met een subliem vooraanzicht. Dikke marmerplaten in een immens hoog loodraamwerk imponeren, laten het zonlicht binnen dansen en zweven.
Modern en oud tegelijk.
Een grote variatie aan kapelletjes in de kerk houdt je wel even in de ban.

Het smalste ‘gele huisje’ in de stad  staat op een kleurrijk romantisch plekje. Je hebt geen meetlint nodig. En toch is het bewoond, de fiets getuigt. Jammer, we worden er niet uitgenodigd op de koffie en een binnenkijkje…

Lunchen doen we bij Pablo en Valentina, recht tegenover de kathedraal, heel gezond met veel groentjes en een heerlijk stuk (minder gezonde?, maar wel artisanaal, en dat klinkt goed in onze oren)  taart als dessert. Ondertussen laten we de regenbui overwaaien, en in een stralende zon volgen we onze weg én  gids. 

Tot 1995 werden in Hospice Gantois  zieke mensen verzorgd, sinds mei 2003 is het omgevormd tot een vijfsterrenhorel, waar wij dus niet verblijven :-), laat dat duidelijk zijn.
Maar we nemen wel de tijd om het (met toelating!) te bewonderen, buiten én binnen. Achter prachtig Cortenstaal ligt de wellnessruimte.
Mooie binnentuinen charmeren voor schitterende fotootjes (die ik jullie bespaar) en helpen wegdromen.
Als dan net toevallig een zwarte man het prachtige ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen op de piano in de gezellige binnenruimte speelt, pink ik stil een paar traantjes weg om zoveel schoonheid, zoveel vriendschap, zoveel ontroering.

 

 

In de caleidoscoop (het depot van oudere kunstwerken) weerspiegelt het impressionante museum van Schone kunsten. De  inkomhal met uitlopend water in glas is spiegel-groots.
We dwalen  dromerig rond, maar het zou ons teveel tijd kosten om de kunstwerken te bekijken. We genieten een eerste blik op Rijsel.

 

 

 

Meert! Hier word je zoooooo blij van. Prachtige gebakjes in het uitstalraam, je moet wel even wat tijd uittrekken om aan je bestelling te geraken 🙂

Maar wij passeren de gebakjeszaal, en gaan er heel lekker eten, in een gezellig kader.
Met gezellige mensen. Of val ik in herhaling?

Nog snel een bezoekje aan het parkje van de reuzen, de Jardin des Geants, een sfeervolle tuin, vlakbij het station, een verborgen juweeltje van verschillende struiken, grassen, bomen en plant-sculpturen, in verticale en horizontale richting. .
We wandelen doorheen de drie delen: het Voorplein van de Wolken, het Gras der Reuzen en de Tuin van de Bronnen.
Dan wordt het plots rennen, een fikse regenbui is ons te snel af. Jammer dat  rustig  genieten op een bankje in het groen ons niet meer wordt gegund door de weergoden…
Maar flexibel als we zijn….

Twee volle dagen hebben we ons ondergedompeld in Rijselse sferen. We zijn héél aangenaam verrast, de mindere kanten (zoals in elke stad) babbelen we rond.
We zien daklozen die vuil lozen langs de kant van de straat, ze slapen onder prachtige bruggen. Wat een contrast….. en toch ook  schuldgevoel van onze kant…..  enthousiaste en bewonderende toeristen….. en dan die ongelooflijke armoede….
Eigenlijk had het net zo goed ons deel kunnen zijn…..

Met dank aan de gids ontdekten we fijne pareltjes, grote én kleine.
Daar komen we terug.

 

 

 

 

 

Alphen aan de Rijn

Of het stadje veel te bieden heeft, weet ik niet. Ook al logeerden we er twee volle dagen.
Maar dat er fijne activiteiten te beleven vallen staat als een paal boven water.

Schoolvakantie, door weerman Frank verzekerde  zon, nood aan een uitje, veel belovende to do’s, ouders die al eens kinderloos willen behangen, gooi alles op een hoop, en weg zijn we, we gritsen nog snel de twee oudste kleinkinderen bij de hand.
Die zeggen vooral geen neen.

Avifauna is het hotel waar we heerlijk overnachten, een fijn ontbijtbuffet- puur feest voor de kinderen!- inbegrepen. Het vogelpark met dezelfde naam grenst aan ons logement en tickets krijgen we er  ‘gratis’ bovenop bij. We ontdekken unieke vogels, informatie te over, en een heel romantisch water waar het ontspannen (bespeur ik daar toch ook enige spanning bij de kinderen?) rondwandelen is tussen de stokstaartjes en de pelikanen.
Mooie bomen zorgen voor veel schaduw en kleurrijke bloemen verrassen.
Kleindochter is superblij als ze dapper haar angsten overwint en de Lori’s lekker uit haar hand komen eten. Kleinzoon verstopt zich veilig achter opa’s rug.
We kijken onze ogen uit, slagen veel nieuwe informatie op (voor zover dat hier nog lukt 🙂 ), maar toch blijven ook twee bedenkingen ergens bovendrijven.
Waarom bestaan kindermenu’s enkel uit frietjes, worstjes, nuggets…., alles gebakken in flink veel vet? Zijn kleinere grote-mensen-porties geen doenbare oplossing?
De kooien van de roofvogels zijn vaak  te klein, dan zie je de dieren hopeloos fladderen tegen de omheining of muisstil verstenen op een tak, dan duikt hier toch  mede-lijden op….

De volgende dag zwerven we doorheen de geschiedenis in het educatief openluchtmuseum Archeon.
We keren terug in de tijd van de prehistorie, de Romeinen en de Middeleeuwen.
Hutten, huizen, winkeltjes, smidse, bakkerij, kerk, klooster … werden gereconstrueerd volgens gedetailleerde archeologische vondsten in Nederland.
Het voelt vreemd aan om te zien, voelen en ruiken hoe mensen vroeger leefden, als jagers, vissers, in een half-open piepklein hutje.

 

Romeinse villa

Het badhuis van de Romeinen charmeert en imponeert, net zoals de rijke villa’s. Overal beoefenen mannen en vrouwen als (gedeeltelijk) vrijwillige acteurs de oude ambachten, vertellen enthousiast en vlot over ‘hun leven, hun werk’.

 

 

Kinderen mogen helpen, gewoon gezellig mee  rond de tafel.

 

Het grappige en spannende spektakel van de ridder op zijn paard en het gladiatorengevecht in de grote arena zijn ontzettend leuk.
Slaapplaatsen evolueren van schapenvellen op de grond, over strokussens naar zowaar ‘een bikkelhard bed op poten’. De schapenvellen charmeren zacht.
Jong en oud, kind en grootouder , we leren ontzettend veel bij, op een speelse, boeiende wijze.
We komen niet rond met één dagje om alles te horen en zien, hier moeten we dus terug heen!
Ons Belgisch Bokrijk lijkt het kleine broertje doorheen andere tijden.

 

 

Het was een heel fijne, boeiende, zonnige, leerrijke, spannende, humoristische, vrolijke, intense ervaring. De kinderen dragen het mee, hun luxe-leven in.
Een historische lesje in real life.
Zij willen liken, vinden het mega-super, en zetten me aan het werk, fotootjes sorteren, bewerken en afdrukken, indrukken vergaren voor in de fotoboekjes. En laat dit nu net oma’s hobby zijn!

 

up en down

De natte sprookjesweg in Bazel.

Een “prachtige” lentedag nodigt uit, we springen de fiets op, baden door  plassen, de buien overdonderen, dikke druppels belemmeren het (uit)zicht.
Tien lange kms rijden we nat, opdrogen doen we bij de heerlijk veggie lasagne, die smaakt en voelt als een lekker heet oventje.
Een fris glaasje rosé,  puur  ter opwarming 🙂

De volhouder wint ook hier, dapper, nat tot op het bot, dagen we de zon uit.
Ze bezwijkt uiteindelijk én verrijkt.
Nat wordt droog, plassen worden modderige hoopjes, de fiets komt onder vieze spatplekken, grijs wordt fris-groen, schoenen krijgen weer enige vorm, druppels drogen drentelend.
En ….. de blauwe hemel straalt.

Vieren die teugels én het cijfertje extra (gelukkig achteraan) voor manlief.
Samen zijn  we 1(+) 2(+) 7 –> tiener!

We rijden één van de mooiste routes van Vlaanderen, langs bos en weiland,  drassige lanen  en  dijken, kleine kronkelende wegeltjes met zicht op heel veel schapen, wiens wolletjes zo prachtig opkrullen bij al dat nat.
De wielen van de fiets gaan rond en rond, rond en rond, rond en rond. (heerlijke kindersong!)
Bootje varen al over de baren…. Enthousiaste schippers houden er de vrolijke bui in.

We ontdekken de wereldtuin, een mooi park in een verscholen hoek.
De open-lucht-kunstgalerie uit Zimbabwe verrast, de werken kleuren soms uitdagend rijk, soms eenvoudig kunstig gestroomlijnd. 

De beeldentuin in Hamme

Twee Zimbabwanen (wat een woord!) geven  een workshop beeldhouwen, de deelnemers geven met plezier wat extra uitleg en we ontdekken prachtige kunstwerkjes van amateurs.

Tegen de avond voelen ze hun armen niet langer, houden ze geen greintje spierkracht  over, na dagenlang vijlen en laagje voor laagje afpellen, een zen geduldswerk met mooi resultaat.
Misschien moet ik het ook eens  proberen? Wie weet? Ooit??
Met enige fierheid je eigen werk etaleren in de woonkamer lijkt me een leuk idee, maar het engelengeduld  is echt aan mij niet besteed, vrees en weet ik…. Dus eerder Nooit?
Is kopen dan misschien dé oplossing?
Een paar kleurrijke vlinders en  bonte spechten zorgen  nu  voor wat Zimbabwaanse sfeer in onze tuin. Ook tevreden.

Vol-daan ploffen we die avond in de zetel, nagenieten is de boodschap.
Ont-daan hoor en kijk ik naar beelden van Julie, het meisje dat  niet meer is, dat een gruwelijke dood stierf, onschuldig en jong.
Enkel op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
En geliefden die eenzaam en totaal verweesd achterblijven….

Onze mooie dag vervaagt, zo snel kan gevoel keren….

 

 

 

Paira Daiza

Ondanks de soms bittere en dank zij de vaak zonnige kou, trekken we erop uit naar het prachtige Paira Daiza park.

 

Vele kilometers worden afgestapt,
door groot en klein, oud en jong.

Daar wordt deze oma al eens moe van,
de stoel wacht geduldig
en gunt me een comfortabel rustplekje.

Oef!

 

 

 

 

 

 

 

Het kind kijkt vol ver-wonder-ing en fascinatie naar de logge voorbijzwemmer, hij zet  graag zijn beste pootje voor.

 

De  filosofie van het park is dubbel, enerzijds het behoud van bedreigde diersoorten, anderzijds het behoud van een prachtige erfgoed.
Het leven speelt zich  af in het grootse decor van unieke overblijfselen van de oorspronkelijke cistercïenzerabdij.

Een reis om de wereld in één dag.
Een fijn samenspel van natuur, architectuur en de dierenwereld.
Een park waar dieren en mensen ruimte krijgen.

Haspengouw

Fietsen worden op het nieuwe autorek geplaatst. Het is toch even uitpluizen hoe alles ‘gemakkelijker’ is geworden.
Moderner en simpeler?
Contradictio in Terminis.

De ring rond Antwerpen zit weer compleet vast, geen ergernissen voelbaar….proberen we toch.
Of het lukt?
Altijd datzelfde liedje…

Aangekomen in Kortessem (Haspengouw) starten we de van tevoren uitgestippelde route, doorheen de witte pracht, groene omgeving en  schitterende zon.
Hier is nog ruimte, grootsheid, zuivere lucht (of is het wishfull thinking?) en hét perfecte fietspad, wat vooral  géén evidentie is  in België.

Heuvel op, heuvel af, wind voor, wind achter, je kan vier combinaties maken, ook al heb ik het gevoel dat vooral één en drie samen flink overheersen?

Maar het is heerlijk fietsen, 50 km  puur genieten (en al eens afzien, voor het gezonde doel!).

The day after, de kramp zit nog lichtjes in de benen, we zijn nog niet geroutineerd, dat komt wel, het wielerseizoen is ook nog maar net  gestart.

“Dit doorzichtige kerkje met de klinkende naam ‘Reading Between the Lines’ is een PIT-kunstwerk van het artistieke architectenduo Gijs Van Vaerenbergh. Het symboliseert de leegloop van de kerk. Het 10 meter hoge kunstwerk bestaat uit 100 op elkaar gestapelde lagen staalplaat in de vorm van een Loons kerkje. Dankzij de speciale constructie blijft het mooie Haspengouwse landschap altijd zichtbaar doorheen de kerk. In 2012 kreeg dit doorkijkkerkje de “Building of the Year”-award van de prestigieuze Archdialy-website. Het is de eerste keer dat een Belgisch project die eer te beurt valt. Geniet van het uitzicht, want dit is een plek met één van de mooiste panorama’s.” (klik)

Hier waan je je even dicht bij God.
Een bankje, een rustpunt, een weids vergezicht en een fotootje.
Read even mee between the lines van Cortenstaal.

K.U.N.S.T.I.G.

Omhoog, omlaag slingeren we doorheen de witte praal, we voelen  ons rijk.

 

 

 

 

 

zij maken wij

prachtig beleven
een hechte vriendschap
eerlijk doorweven
met wat was en komt

vier stoelen rond de tafel
vijf uren zaterdag
open en spontaan
een traan een schaterlach

 

 

Felix Timmermans wist het al…..

Turn your dreams into plans

eindeloos wachten
en trachten
je op de lens te plakken
tussen vele  kale takken
terwijl jij je warme nestje maakt
je pracht me heel diep raakt
je ijver me ontroert
je kopje me beroert
telkens weer ben ik te traag
je wacht niet op m’n vraag
om even te poseren
 wat tijd met mij spenderen

 

 

Buiten voelt geen lente aan, en toch beleef ik ze, ze is dwingend, dringend, swingend.
Overal ontmoet ik kuiskriebels, de lenteschoonmaak komt in ’t land, zelf heb ik hier (gelukkig?) zelden last van….
Reiskriebels daarentegen spelen flink op, reisjes worden volop gepland, de regen buiten helpt de concentratie op het scherm met zijn vele mogelijkheden, verrassingen en (door ons nog) onontdekte gebieden.

Heel ver reizen we nooit, vliegtuig is aan ons niet besteed, we rijden waar de wagen ons brengt – fietsen altijd als passagiers op de laders-  om daar ter plaatse de streek te doorkruisen.

Vooral natuur inspireert ons. Dat (groot) streepje zon is meer dan welkom.
Dit jaar staat de Achterhoek in Nederland op het programma, we waren er nog nooit, met veen-, bos- en natuurschoon, rijk aan kastelen en landhuizen.
Maar ook Veluwe, Zeeland en tulpenvelden wachten geduldig.
Wie hier langer leest, weet dat wij rasechte Nederlandfans zijn.
Net zoals Ardennen en Bachten de Kupe en….

Cultuur snuiven we op in Dresden en Weimar. Met fietsen weer als trouwe bondgenoten.

We leven vooral nog in blije verwachting, net zoals de koolmeesjes hierbuiten.
Duidelijk aan elkaar gewaagd.

Een verjaardag te vieren? Een meerdaagse waard!
Een zomer in het vooruitzicht? Op-stap-dagen te vullen!
De eerste lentezon? Nederland, kust en Ardennen blijven verrassen.

Fijn toch, dat wachten op….

“Durf te leven! Kwel u niet met te veel gedachten. Werk uw werk en zing uw lied onder blij verwachten.” (P A de Génestet-Nederlands theoloog en dichter )

 

 

levensboom

De lesopdracht luidt : “trek meerdere foto’s over hetzelfde onderwerp. Volgende week verwerken we dit creatief”. Ik heb een massa foto’s in de cloud, deze taak vraagt dus geen enkele inspanning. Weekje vrij 🙂

En toch, en toch…. ik fiets richting de maandelijkse lunch, met (oud)-collega’s.
Ik straal, zij straalt, zij stralen, wij stralen.
Ik ben ik, de jonge vrije vogel, zij is de zon, zij zijn mijn fijn gezelschap.
Het zijn telkens hoogdagen, mijn tweede thuis blijft vertrouwd aanvoelen.

Rijdend doorheen de prachtige Bornemse  dreef , enkel ik en mijn fiets, wordt tempo  geminderd, want zoals zo vaak in het verleden, overvalt me hier de groene esthetiek van de  streek, de stille waters, de pure rust.
Hier besluit ik fijn huiswerk te maken  en foto’s te  trekken, nieuwe foto’s, van blauw en kaal én spiegelbeeld.

Op de toppen van de boom zwier en zwaai ik lustig heen en weer, ik ben jong en fris, kiem binnenkort felgroene botjes, vrolijk en zorgeloos laat ik me leiden en leven, de wind is mijn baas.

Ik groei en bloei, in ruimte en tijd, vertakkingen bieden mogelijkheden, ik aarzel en grijp, waag en win, vele wegen en de verrassende toekomst verbreden mijn wereld.

Ik gedij in vaste grond, vind evenwicht en stabiliteit, de boomstam stuit op aarding.
Verdriet, onmacht, geluk en optimisme hebben me verankerd, stevig op mijn stam.

Het water deint rustig en tovert een prachtige weer-glans. Ik hang nu ondersteboven,  sterk gehecht, over halfweg, trots en vrolijk recht-af.
Twijfel overvalt al eens, maar het spiegelbeeld stelt gerust.
Ook water mag verankeren.

Vrolijke, vrije, vriendelijke, vranke twijgen ontspruiten nu in de deining van het blauwe water, waar fraaie luchten reflecteren. Ik ben er nog lang niet, heb nog zoveel takken te doorbloeien,  het water kleurt nog steeds blauw, nog maar net over halfweg.

Bespiegelingen….. waar opdracht én prachtige beelden kunnen toe leiden…..

 

 

 

zij hij en het

Zij beleeft een speciale dag, dé dag dat ze officieel op pensioen gaat, dé dag dat ze goedkoop met de trein kan reizen, een echte mijlpaal in haar leven.
Wij mogen mee-vieren, samen met de familie.
Ze zoekt een fijn restaurantje uit, want wil zich vooral zalig laten bedienen, ik geniet mee. Lekker, heerlijk, fijn.
Wij kennen de tien andere genodigden niet, toén nog niet. en dan ontdek je dat de wereld vol toffe mensen zit waarvan je het bestaan niet wist, die je plezierig en gezellig leert kennen, waarbij droge humor heel erg smaakt, waar serieuze onderwerpen als  kerk en kunst aan bod komen, waar glimlach én schaterlach de namiddag vullen, die ons – als ‘buitenstaanders’ onmiddellijk een prettig thuisgevoel bezorgen.
“Ik wil, ik wil zo graag de wereld zien” (zanger Johan Verminnen)

“Samen eten is olie voor de vriendschap” (schrijver Felix Timmermans)

Ook hij wordt een jaartje, dagje ouder. Er schittert een zeven op de kroon van het trotse ventje. Maar zeven zoenen, neen, daar heeft hij de stil-staan-wacht-tijd niet voor.
Hij wil enkel springen, bewegen, rennen in en door het leven. De zoon in het kwadraat.
Spelen met woorden kan hij als geen ander.
Heel soms,  durft deze oma haar beloften vergeten, ze wijt het graag aan de leeftijd 🙂 , hij zegt doodernstig “oma, jij vergeet veel, straks vergeet je dat je vergeet“.
Een concreet taalprobleem wringt zich tussen ons in.
Ik “kwam T ook op je feestje?”
Hij “neen”
Ik -pure beroepsmisvorming- stel de vraag nog eens met andere woorden.
Ik “Kwam T dan toch niet op je feestje?”
Hij “ja”
Ik verwacht “neen”
Ik begrijp hoe hij het bedoelt, spontaan zou ik nochtans ontkennen.
Wat is juist? Ik zou het begot niet meer weten…. Komt de waarheid niet altijd uit de kindermond?

“Bij slecht weer, wees een man; bij stralend weer, wees een kind.” (Dichter René Char)

Onlangs las ik in de krant dat  het nut van pedagogische studiedagen in vraag wordt gesteld. In het verleden deelde ik die mening, zelden leek het achteraf een zinvolle dag, echter wel telkens een intens-relatie-volle dag.
Nu ijver ik ‘laat ze ajb blijven bestaan!’, een ideaal weekdagje voor  grootouders om er met de kroost op uit te trekken!! Naar plaatsen waar het in de WE’s barstensvol zit.
Het Technopolis-museum in Mechelen is zo’n fijne uitstap; héél erg de moeite.
De kinderen pikken hier en daar al een woordje kennis mee, ook al huppelen een draven ze vooral nog van her naar der, er is zoveel om uit te testen, zoveel te beleven, zoveel ongelooflijke ontdekkingen samen. Opa baard doet een poging  techniek en fysica op kindermaat te verklaren, maar ze springen liever van her naar der, en duikelen enthousiast de proefjes binnen, dat lukt ook zonder begrijpen. Heel even blijft opa beteuterd achter, maar ook hij ziet en begrijpt en weet dat ooit de tijd rijp zal zijn.
Ze zijn nog speelse welpjes, die intensief en energiek de fantastische wereld willen verkennen.

“We ontdekken de waarheid niet: we creëren het” (Schrijver Antoine de Saint-Exupéry)