Breda

We ontdekken Breda met hele brede lanen en prachtige omgeving. Buiten is het snikheet, hoogzomer in september, maar tussen de vele bossen is het aangenaam fietsen.

De ‘lekkere’ bloemen tronen me binnen in de gezellige foodmarkt met mooi interieur. Bierflesjes krijgen dubbel doel, eerst lekker, vervolgens kleurrijk.

Zelf heb ik een zwak voor begijnhoven, er straalt rust en sereniteit. Je even terug wanen in wat voorbij is garandeert een nostalgische sfeer. In België vinden we er nog in vele steden, Nederland heeft er nog amper twee, Amsterdam en Breda. De huizen staan rond de ‘bleekweide’, waar in een ver verleden eigen linnen én voor derden werd gebleekt. Onder invloed van de zon krijgt het linnen een frisse geur en blanke kleur.
Nu is die ruimte omgetoverd tot een door de stad perfect onderhouden kruidentuin, meer dan 300 soorten met bijhorende naam. Het rozenkransje of Antennaria dioica ligt er op zijn heilig plaatsje.
Er wonen nu enkel vrouwen, gescheiden, single, weduwe…..
Op de foto zie je de laatste twee begijnen.
De glazen bol weerkaatst de stilte.

Het is prinsjesdag in Nederland, de halve bevolking kleeft aan het scherm, vandaar de rust in de stad wellicht. We waren ons ‘van geen kwaad’ bewust.

We laveren doorheen het prachtige Mastbos, méér dan een bezoekje waard! de verdere heidebossen, die beschermen tegen de soms ongenadige zon.
We hebben reuze-dorst in Dorst, we vinden er niet direct een rustplekje, tot onverwacht houten zetels opduiken, de overburen van deze schaars bewoonde wereld hebben die er geplaatst voor de vermoeide bezoeker, tafeltje incluis. De joviale bewoners zitten in eigen hof aan de overkant, roepen ons toe ‘geniet het prachtige plekje’, en dat is het!, en ‘de koffie komt er zo aan’, maar die blijft uit.
Een babbel leert ons dat er een connectie is tussen onze stad Sint-Niklaas en Breda, via het oorlogsverleden. Vele vluchtelingen trokken in 1940 tevoet! uit Breda hierheen om in een school onder te duiken, tot Duitse bommen de school volledig vernietigden, veel te veel slachtoffers.
Het monument in de Gasmeterstraat, dat wij nog nooit ontdekten, schande!, als stille getuige.

In de voormalige boswachterij (in Dorst, jawel) botsen we op Beum, een monumentaal pand met mooie tuin, waar lekkere kokosijs en ananas ons wordt aangeboden door mensen met een licht verstandelijke beperking, die moeilijk een plaatsje op de arbeidsmarkt vinden. Het initiatief is meer dan een stop waard.
Het blijft een stille droom om op zo’n locatie vrijwilligerswerk te kunnen doen….

Just a perfect day

De combinatie van beide fotootjes is écht wel broodnodig. Kijk goed je ogen uit! 🙂

Hoofd omhoog, neus in de wind, voeten op de trappers, frisse lucht stroomt binnen, ogen be- en verwonderen.
Stukjes kroost en kleinkroost leiden ons de groene wereld rond Drongen binnen. Er staan 40 kms op het programma, langs Bellem, Lotenhulle en Nevele, maar ‘oma, als papa over 40 spreekt, worden het er altijd meer’, zij krijgt gelijk, we trappen er 47.
Ook die jonge voetjes, dikke pluim van oma én een heerlijk terras en gezellige zeteltjes met ijs, drankje én twee grote trampolines verdiend. Plots lijkt elk spoor van vermoeidheid verdwenen, en springen en buitelen ze er eindeloos op los.

Kleinzoon rijdt altijd op kop, hij heeft onuitputbare wielerbenen, aardje naar zijn vaartje.
Zijn cross tegen oma wint ze niet, batterij noch stevig enthousiasme van mijn kant helpen. Ik zie op mijn schermpje hoe hij vlot de 28 km per uur haalt, uitgeput moet ik bekomen, hij straalt trots en blijheid, geeft geen krimp van vermoeidheid.
Het licht-gewicht speelt in zijn voordeel, monter ik mezelf op. Dan maar weer gaan lijnen?!
Of is het toch gewoon de leeftijd?! Ik houd het op het tweede. Magere troost.

Kleindochter houdt dapper vol, het tempo van het jongere broertje ligt net iets te hoog, geen ramp, oma past zich met veel plezier aan en laat de mannen de kop trekken. Op km 42 lijkt ze te begeven, de donderwolk op haar gezichtje spreekt boekdelen, ‘die papa ook die zich nooit houdt aan zijn belofte, ze zijn al 2 km overtijd’….. Oma geeft graag een duwtje in de rug, met den elektriek is dat een peulenschil, hij trekt graag voor twee, we vliegen vooruit, en komen allen samen bij de eindmeet. Geslaagd!

Oh, it’s such a perfect day
I’m glad I spent it with you
Oh, such a perfect day
You just keep me hanging on
You just keep me hanging on
(Lou Reed)

Dijken trappen

Heerlijk geïnspireerd door de prachtige fietsblog in de Zak van Zuid-Beveland van Matroos Beek, kiezen ook wij een zon-trap-vrij-dag uit.

Als vurige fans van de ANWB fietsgidsen hebben wij alle acht exemplaren in ons bezit (voor geen geld). De boekjes dekken samen volledig Nederland, elk met ongeveer 30 prachtige (de eerste tegenvaller moeten we nog doen?) fietsroutes via het knooppuntennetwerk.
Wij lijken wel een levende reclame, fietsvrienden kopen ze nu aan, na een route met ‘onze kennis’.

De keuze valt, je weet wel, met dank aan Bea, op de Bloemdijkenroute, die wat kort uitvalt (34 km), we breiden ze dus zelf verder uit tot een mooie 50 km.

Snel een parkeerplaats zoeken in ’s Gravenpolder, vlak aan de kerk, de fiets opwippen en vertrekken onder een stralend blauwe hemel. We hebben er echt zin in.
Doorheen rustige polders en kleine dorpjes vinden we een rust-eet-plekje bij Koek en Leut in Nisse, met een beschermd dorpsgezicht op het groene kerkplein en een prachtig oud centrum. De klokken van het mooie kerkje verwelkomen ons feestelijk.
De oude Vaete, de vroegere dierendrinkplaats, is er nog steeds.
Even heel jammer als een stevige motard de rust komt verstoren, tot de man heel erg sympathiek blijkt te zijn, en we de lawaaierige aankomst best wel willen verdragen. Daar gaat het vooroordeel….

I love Zeeland

De vele dijken zijn stille getuigen van de verovering van de mens in de middeleeuwen op de zee.
Kleurrijke bermen verklaren de naam van deze fietsroute.
In Ellewoutsdijk, in het Zeeuws Ellesdiek, bleven -ondanks het oorlogsgeweld- nog oude woningen over, die het dorpje heel sfeervol maken. De stilte is hoorbaar. We luisteren, staan stil, muisstil, genieten pure rust. Geen kat te bespeuren, op die oude grijze na, die even komt flikfooien, blij met een levende ziel. Waar zijn de meer dan 400 inwoners?!

Buiten het dorpje gaat de weg steil omhoog met een weids uitzicht over de schorren en de Westerschelde als beloning. Terneuzen, Vlissingen en Breskens aan de skyline.

Via Oudelande, Baarland en Hoedekenskerke fietsen we de Brilletjesdijk over. De Welen, in het verleden ontstaan door dijkdoorbraken van de zee, liggen er als brillenglazen rustgevend naast elkaar. Bijzondere vogels kan je er spotten.

Geen Zeeland zonder een terras aan het water. “De Landing’, in het meest Zuidelijk punt van zuid-Beveland, wacht ons gastvrij op met het mooiste tafeltje op de eerste rij (wie even geduld heeft, wordt altijd beloond) en een prachtig uitzicht over de Westerschelde en zijn grote (vooral) MSC gevaarten.
We besluiten tot aan het water te stappen, de golfslag te horen. Vanop ons zitje zagen we hoe andere mensen het ons voordeden. Het lijkt veilig. Dat diezelfde mensen hun schoenen hebben uitgedaan was ons ontglipt. We wagen ons steeds verder, tot we bijna volledig wegzakken in het dikke slib, op kousenvoeten keren we snel onze kar. Schaarse graszoden doen dienst als schoen-oppoets, het mag niet baten, het lukt matig, wat.een.viezigheid!
Schuren over de pedalen helpt ook een beetje.
We vermijden de meewarige blikken in onze richting…..

Langeweegje (wat een mooie dorpsnaam) brengt ons terug naar de auto.
Het dagje zee, groen, polders, veel fruitteelt waar de peren in grote houten kisten zomaar voor het grijpen liggen, wij gedragen ons!, de frisse lucht, benen in voortdurende beweging, schaapjes in alle maten en gewichten, knusse dorpjes en heel veel dijken hebben ons meer dan aangenaam verrast.
Samen met de blog van matroos en de boekjes een échte aanrader.

De grote starters H als klein bewijsje dat ik de nieuwe blogoutfit met vallen en opstaan begin te snappen. En de grote L kreeg ik zomaar, gratis voor niets bij, en krijg ik niet meer weg…..
Om dan te ontdekken dat bij lezen op de smartphone de beide grote letters zelfs compleet verdwijnen…. Begrijpe wie kan.

fantasie en werkelijkheid

Dreigend komt het wolkendek op me af. Vijftig tinten grijs, spannend en betoverend.
De eenzame kraan kent geen angst, dé getuige van het scheepsbouwverleden in Temse, ondertussen kreeg hij de titel van beschermd monument dat hulde brengt aan schoonvader, twee schoonbroers en nog vele andere boelwerf-arbeiders.
Voor wie te bezorgd zou worden, empathie kan grenzeloos zijn, net intijds geraak ik veilig binnen vooraleer de bui met volle kracht over me losbarst.

Kleinzoon is jarig, een feestje in beperkte kring, rond de tuintafel. Ik heb -uiteraard- het cadeautje mee, een vermompakje. Hij is vurige fan, vooral van het brilletje en staat er schattig grappig mee. Ook de chocoladetaart rond hetzelfde thema smaakt heerlijk zoet en heeft écht betoverende kracht. Laat kinderen maar rustig  verdrinken in idolen.

De bijhorende toverstokken van de wijze jongen met bril worden uitgepakt, hij spreekt vreemde klanken, het voelt Engels aan. Ondertussen weet ik hoe ik moet ‘verdwijnen’, wanneer Harry zijn beschermdier oproept met Expecto Patronum. Ook Riddikulus of iets dergelijks klinkt vrolijk  uit zijn eeuwig kwebbelend mondje. Ik leer bij. zelf ben ik geen HP-fan, meer nog, noem me gerust een analfabeet in die fantasiewereld.

Nonkel heeft een (echte) hond die Beer heet, nonkel geeft een (pluchen) beer die Hond heet. Ze mogen beiden op de foto.

 

Bij de uitstap naar Duinrell geniet hij een grote suikerspin, zalig zoet, een pure marteling voor de gave tandjes. Geen  bestraffend Gods oog boven mijn keukentafel, oma is de zondebok, gelukkig geloof ik stellig in de wijze woorden van de Romeinse keizer Aurelius, toen al, bijna 2000 jaar geleden, “Niet alleen doen, maar ook laten kan zonde zijn“.
En Multatuli maakt het af. “Er is maar één zonde, gebrek aan hart“, en daar zondig ik dan weer niet tegen. Maak ik mezelf graag wijs.
Heerlijk vrij gepleit.

 

Wist je dat…..

…… de Utrechtse heuvelrug een schitterend landschap sierlijk openvouwt.
Dat het er heerlijk verkoelend fietsen is langs kronkelende bospaden.
Dat er een lekker pannenkoekenhuis is met manliefs naam en woorden, de moeite waard om drie keer te herlezen. Doen! Herdoen! Aandachtige lezer?

…….dat houten soldaten de historie van oorlog en vrede bewaken in de Grebbelinie. Wie een woordje extra uitleg wil, kan hier even klikken. Indrukwekkend.

……..dat je in ‘De Fietser’ in Ede de meest recente fietsen van verschillende grote  merken kan testen op de grote indoorfietsbaan onder begeleiding van experts. Klik.
Op de voormalige Enka-fabriek – waar vroeger kunstzijde werd gemaakt-  is nu naast het testcenter een mooie nieuwe woonwijk gebouwd, omkaderd met de historische gevel van de oude fabriek. Oud en nieuw verweven tot een prachtige eenheid.

……..dat ons loslopend wild werd beloofd, en we enkel een eenzaam paard ontdekten.

…….dat Ede in juli 2019  een prachtig monument in Cortenstaal ‘Vensters op het verleden’ van Karin Colen onthulde middenin  de Ginkelse Heide. De vredige natuur en wrede historie ontmoeten elkaar op die plek. We worden stil, heel stil, het leven gaat door.

…….het heerlijk fietsen is vanuit Wijk bij Duurstede langs de slingerende Lek, het fijn uitrusten is (van zon en geleverde inspanning) in Culemburg met imposante gebouwen, om dan energievol  verder te trappen via prachtige grootse landhuizen.

…….dat de theetuin, de moestuin en het prachtig rosarium uit de 19e eeuw in de historische tuin van Bartiméus in Doorn meer dan een bezoekje waard is. Je kan er plukken, beleven, genieten. Mensen met een (vaak visuele) beperking komen er een handje toesteken. Tijdens de vele Coronamaanden was het voor hen de enige uitlaatklep. Van dergelijke projecten word ik warm, de zon stak een gul handje toe.

……dat we eindigen, zoals we gestart zijn, met een pannenkoek met vele ingrediënten, om met volle maag te constateren dat mijn fietsband compleet lek staat, de Lek wil zijn invloed laten gelden.

…….onze VAB-fietsverzekering terstond mijn band heeft opgelapt. En neen, ik word hier niet gesponsord voor enige reclame. Maar desondanks, pure luxe!

…….dat de 15-jaar oude kater gelukkig kon inslapen bij zoon, vandaag op zon-dag, en dat er veel traantjes vloeien bij kleinzoon. Poes was zijn beste maatje…… Slik.

Vuur en vlam in waterland

En ja, dat het heet was.
En ja, dat we dapper waren.
En neen, dat we hebben opgegeven.
En ja, dat we elke dag  vele kilometers trapten.
En neen, dat we diezelfde kilometers hebben afgeteld.
En ja, dat  airco en koude douches onze heethoofden verfristen.
En ja, dat we het zweet als parels over de rug voelden rollen.

En neen, dat we gevloekt hebben.
En ja, dat zelfs warme thee kan helpen afkoelen.
En neen, dat op ijs-kilootjes extra werd bespaard.
En ja, dat we poëtische plaatjes ontdekten.

Hoorn

Kunstige stokrozen tussen de straatstenen

Marken

 

En ja, dat bomen een zeldzame, welkome afwisseling waren in de prachtige polders van Jisp en Wormer.
En neen, dat de boot naar Marken voor enig verhoopt windje zorgde.
En ja, dat we kunstjes met fiets en benen moesten oefenen over de vele (Holy)slootjes.
En ja, terecht, dat Broek in Waterland het mooiste dorpje van Nederland wordt genoemd, met romantisch geschilderde houten huisjes in pasteltinten en veel groen.
En ja, dat we een bio-ijsje likten in de binnentuin van het Broekerhuis, een prachtig pand vol historie. (klik) 
En neen, dat de vele kleine insecten smaakten, voor mij als vegetariër, en ja, dat ze voor hevige proestbuien zorgden, en de tien-meter spontaan een feit werd.

En ja, dat het lied van Bart Peters bleef nagalmen bij de heerlijke locatie paviljoen strandbad Edam (https://strandbadedam.nl/) , omringd met golven en koelte..

“Toen ik nog boeken las en fietste op de dijk
Dacht ik dat geluk content zijn was en verder geen gezeik

En de meeuwen meeuwden statig de golven golfden naar het strand”

 

Anders kijken ……

Wolkom yn Fryslân

Er komen veel slecht-nieuws-berichten binnen in Blogland. Hier had ik geen rekening mee gehouden…. dat het lot van ‘ongeziene’ mensen je zo hard kan raken. Ik aarzel….
Ook de negatieve berichten over het hardnekkige spookvirus doen twijfelen…..
En toch vertrekken we, richting  Noorden, samen met onze vrienden.
Zoals ooit afgesproken in betere tijden.

De eerste stop is Mildam. Jan (klik) maakte me met zijn sfeervolle fotokuiers enthousiast en benieuwd naar de Ecokathedraal. En als je daar de kunstenaar van prachtige beelden zélf mag ontmoeten, is het plaatje compleet. Een aangename kennismaking volgt.
Op dinsdagnamiddag zijn er geregeld vrijwilligers aan het werk, Jan vertelt hen over Vlamingen met interesse, spontaan besluit een man ons rond te leiden. Ik kijk even vertwijfeld naar Jan, was dit de bedoeling? Neen dus, blijkt achteraf, maar de man is trots als een pauw en enthousiast als een kind op de vooravond van de Sint.
We ontdekken een subtiele én sublieme balans tussen natuur en architecturale kunst, tussen bouwmaterialen en wildgroei van groen.
De  filosofische tuinman Le Roy was zijn tijd ver vooruit toen hij in de jaren ’70 van de vorige eeuw ecologisch ging recycleren met bakstenen, puinmaterialen, dakpannen, autobanden en stoepranden. Alles wordt gestapeld, van cement is geen sprake, zo kunnen natuur en dier volop hun eigen gang gaan.
Een chaotische structuur of een gestructureerde chaos.
We klimmen en dalen avontuurlijk.
Tevens een never ending story, het project wordt, na zijn dood,  verder gezet door vrijwilligers of groepen met een te bestendigen droom.
Bij meer tijd had ook ik er graag mijn handelsmerk achter gelaten, de zere rug na het vele sjouwen zou ik er voor lief bijnemen.
Ik begrijp dat Jan er tot rust komt, je voelt je ver van de bewoonde wereld, de vogels charmeren de stilte. Zolang er geen kinderen verstoppertje spelen of mensen kappen en bouwen. Maar ook dit heeft charmes. De bouwwerken zijn prachtig. Genieten met hoofdletter!

Een fijne, maar véél te korte babbel op een terrasje volgt. Het gezicht ontdekken achter de schitterende foto’s en verhalen, is heel boeiend. Heel graag had ik Jan nog wat persoonlijker leren kennen, ik zet het op mijn to-do-list, ook al is de afstand tussen ons groot, letterlijk. Dank je Jan voor de boeiende kennismaking met het bouwwerk en de mens achter je logjes.

We rijden verder richting Leeuwarden. De stad ontgoochelt een beetje, wellicht ontdekken we niet de juiste places to be. Het vooraf gereserveerde etensuur speelt ook een rol.

De volgende dag oogt grijs, maar met droog zijn we al dik tevreden. Manlief heeft een fietstocht uitgestippeld door het schitterende  Alde Feanen, eeuwenoude venen spelen hier de hoofdrol. Veel water, evenveel pontjes, riet, uitgestrekt grasland, Earnewâld, terrasjes aan rimpelend blauw, haventjes waar gezelligheid heerst en boten met toffe namen die zo mooi onze trip vertalen. Veel wind, tien druppels nat en een zuinig zonnetje.

De overvolle – daar hadden we niet echt op gerekend, ondanks de waarschuwing van Jan- veerboot vol mondkapjes voert ons ‘veilig’ naar het kleinste, maar mooiste waddeneiland Schiermonnikoog.  Na de chaotisch gemaskerde  rit komen we spontaan in een oase van  rust en stilte. Veel mensen kiezen voor de uitgestrekte stranden, bakken en braden is niet ons ding, de fiets brengt ons naar plekjes met de hoge gele stalkaars,  prachtige lamsoor kleurt de kwelder (waar regelmatig zout zeewater overstroomt) paars, gele leeuwenbekjes lachen ons uitbundig toe en het grijze zee-alsem zorgt voor verrassende effecten tussen groen gras en koeien.
Anders dan anders, en schitterend in de heerlijke zon.

Onze laatste vakantiedag trappen we stukjes van de Elfstedentocht via ‘Fier op Friesland’ met Happen en Trappen.  De schitterende zon en helblauwe luchten maken overaltijd vriendelijk. We genieten typisch Friese beelden met boten in de Sneekse meren.
Workum en Ijlst spannen de kroon waar het om idyllische  charme gaat.

Tegelwijsheden met vergezichten pikken we graag mee richting ons huis.

Deze houterige lekkernij in een appeltuin in Grou wil ik jullie niet onthouden.

Oant Sjen!

 

Schepen spotten in Terneuzen

Zin in een fietstocht?
Dat moet je mij nooit twee keer vragen.
Waarheen?
Manlief mag gerust een krak worden genoemd in het uitpluizen van leuke zelf-trappende tochten, ik reken op zijn inspiratie en intensief speurwerk.
Terneuzen wordt het.

De zon doet een schrale poging tot opwarmen en schaduwen scheppen.
Het is vrij fris als we parkeren op de parking in de buurt van de kliniek ‘ZorgSaam’, de naam vind ik overigens prachtig gekozen.
Door een schitterend  park rijden we 5 km richting de Scheldeboulevard. Het is er heerlijk rustig, langs kronkelende paden door frisgroen gras.

Op de Westpier hopen we op immense schepen, er is een ruime scheepsspottersplek gecreëerd, twee jaar oud, en toch al door vandalen mishandeld, pffff…
De oceaanreuzen varen er op ‘armlengte’ voorbij, het water is  40 meter diep, we wachten geduldig…. tot het geduld op is en we tevreden (moeten) zijn met  een paar statige, kleinere exemplaren. Een echte beleving wordt ons niet gegund. Maar de bankjes en het weidse waterzicht op de grootse Westerschelde zijn subliem.
Kort getreurd, snel opgeruimd, rijden we terug richting de vooraf uitgestippelde fietsroute. Tot we amper tien minuutjes laten een enorme zeereus in de verte bespeuren. Too late….

De route gaat langs het water, over vele sluizen waar kleine en grote boten passeren en wij, geduldig, onze sterkste kant….., wachten tot de brug-straat zich weer effent.
Het groene polderlandschap slorpt ons op, er zijn bitter weinig medegenieters, zalig eenzaam, contradictio in terminis?

Enkel in Philippine is het duidelijk drukker, de mosselen zijn er hard in trek. In normale tijden komen hele bussen ze daar proeven, zeven restaurantjes houden hun deuren wagenwijd open en beloven tongstrelende virusvrije schelpen.

De zon maakt de dag lekker warm, de natuur oogt vriendelijk, onze benen zijn moe getrapt, toch besluiten we nog eens langs de Westpier te fietsen. In de avondzon is het er heerlijk genieten.
Een echte fotograaf staat paraat. Goed voorteken?
Ik houd me klaar, miniem phoontje in de hand, naast de man met het grote toestel vol ingewikkelde knopjes. We zijn allebei spotters van ‘formaat’.
Het enorme containerschip is blijkbaar (weer) net gepasseerd, vandaag trekken we het te-laat-lot.  We zien nog enkel de stip verdwijnen.

Toch stappen we tevreden op, die kleine reus kan ons bekoren.
Hij moét op de lens, de kleine én grote lens vlak naast me. Mijn fotootje kan je hier even meegenieten. Ik had niet het lef die man voor te stellen zijn kunstwerk te delen.

 

Hap, trap,maal vijf

Happen

Koffie met taart als verwelkoming.De eerste honger is gestild.
Kaaskroket op een bedje van sla. Mmmmm.
Soepje van witte groenten op servetten bedje. Ik ben voldaan.
Kabeljauw op bedje van prei. Dat wordt stouwen.
Hoeve-ijs in bedje van warme chocoladesaus. De lege gaatjes worden -toch beetje hopeloos, maar oh zo lekker!-  nog volgepropt.

Tussen de verschillende gerechten door moéten we verteren, we trappen de 60 km rond.

Happen en trappen dus. Een heerlijke formule. Vorige zomer voor het eerst uitgetest in Nederland, nu nog meer fan. De keuze valt, na wijs beraad, op fietsen tussen de bomen in Bosland. (Limburg, België)
Klik. https://www.happenentrappen.nl/route/197

“De fietsbrug, een dubbele cirkel met een doorsnede van 100 meter en maar liefst 700 meter lang, stijgt geleidelijk (3-4%) tot 10 meter hoogte. Door het prachtige Bosland zo spectaculair te ontsluiten, kunnen bezoekers deze natuur op een heel bijzondere manier beleven.”
Ik heb de eigen rit gefilmd, maar bewegende beelden  kan ik hier niet kwijt, ze zijn nochtans geweldig! (stoef, stoef), en ik ben nog steeds geen Youtube-kanaal rijk. Als je even onze belevenis wil meegenieten, kan je op deze website een filmpje ontdekken. Klik.

Kort voor de middag is het er vrij druk, een toeristisch trekpleister in Limburg. Maar tegen de avond rijden we er alleen, ik doe de rit vlotjes acht keer opnieuw en opnieuw, mijn enthousiasme kent geen grenzen, en telkens geraak ik gecharmeerd door de schitterende uitzichten, de avondlijke zonnestralen doorheen de Cortenstalen palen, als fiere symbolen van rechte stammen van de dennenbomen, de geuren van het bos, een circle of life in Bosland.
De constructie is niet enkel leuk om te beklimmen en vooral af te dalen, maar vormt ook een mooi kunstwerk op zichzelf. Soms vinden fietsers en wandelaars de hoogte beklemmend en durven nauwelijks over de reling buigen, ik daarentegen geniet volop, stijgen, het bereiken van het hoogtepunt zorgt altijd voor enige (in)spanning, pauzeren, de omgeving opnemen en dan bergaf, voeten bewegingsloos op de trappers, alle zintuigen op scherp.

Terwijl ik blijf toeren, pluist manlief op veilige grond de kaart uit

Als ode aan de natuur creëert Will Beckers natuurlijke kunstwerken uit duizenden wilgentakken. Er staan er meerdere verspreid over Bosland. Zeker ook een stop waard!
Ze slingert als een reusachtige draak/slak tussen de bomen heen.

Bosland is meer dan 5000 ha groot, dus neen, we zagen niet alles!
Eerlijk? Slechts dit ééntje.

Bedankt kindjes voor deze magnifieke cadeau, en over een paar maand verjaar ik terug!
Jammer dat jullie hier niet mee lezen….

Marsman

Net aangekomen voor het grote herenhuis, mik ik de elleboog netjes op de bel.
Is trouwens verplicht, je kan het grote geplastificeerde papier onmogelijk negeren.
Marsman opent de deur, en wijst me erop dat ik vooral geen klinken mag aanraken.
In de hal staat een reusachtige ontsmettende fles, die tip is overduidelijk.

“Moet ook ik mijn mondkapje aan?”

Wazig hoor ik gemompel, mondmasker én faceshield dempen de stem.
Gelukkig meen ik een vaag neen-schudden te bespeuren.
Met een vriendelijk gebaar word ik binnen geleid, hij heeft de bekende ruimte ontdubbeld, bubbels eigenhandig gemaakt, de tijd van werkloos toekijken was niet aan hem besteed, nuttig bezighouden was dé boodschap.

Hij komt dichterbij, ik schrik, lang geleden dat een mens, laat staan een vreemde man, zo onversaagd mijn comfortzone binnen stapte.
Zijn ogen knikken geruststellend , hoor ik daar weer enig gebrabbel tussen de vele beschermende lagen door?
Een zin fantaseren met de schaars begrepen woorden lukt me niet, gelukkig zijn daar die diep-bruine ogen.
Marsman bekijkt de schade, haalt de boor boven en begint te schroeven. Hij gaat redden wat te redden valt. Ik wacht geduldig, comfortabel op m’n stoel.
Communiceren blijft lastig, zijn stem klinkt ver, ik stoot sporadische keelgeluiden uit, Marsman en Venusvrouw in dezelfde bubbel.

Met bevroren wang stap ik opgelucht buiten door dezelfde deur die hij galant voor me openhoudt, je weet wel, geen bepotelde klinken!

Een heerlijk zomerse lunch wacht bij vriendin, met afstand op het terras, ik hoor en zie weer duidelijk, kauwen blijft nog even onmogelijk, tot het ontdooiproces zich inzet en ik met volle mond geniet van babbels en zoveel lekkers.