De sneeuwweek laat zijn sporen na, jammer genoeg geen witte meer….. Dit is de geplande wandelweg, Ik kan kiezen, 5 km terugkeren of er dwars doorheen, er is geen ontkomen aan, de keuze is snel gemaakt, zzzzap, zzzzzap, de schoenen – gelukkig ben ik geen hoge-hakken-type- krijgen achteraf een flinke oplapbeurt. Met een hele tube schoensmeer zijn ze weer toonbaar.

Maar dit fijne lente-intermezzo is ook graag meegenomen. ik weet het, een beetje te vroeg, maar dat maakt het genieten er niet minder om, én ondertussen schuift de winter op en staan we op minder dan een maand van het prachtig ontluikende, meest kleurrijke seizoen van het jaar. De lente waar ik in het verleden telkens naar aftelde, omdat het nieuw actiever leven beloofde…. Nu blijft de vraag in hoeverre we onze steeds opschuivende vrijheid (stap voor stap, maand per maand…) terug kunnen genieten. Geregeld overvalt een moe-deloosheid me, nieuwsberichten worden geskipt, het gaat allemaal zo e.l.l.e.n.d.i.g traag. Plannen maken is moeilijk. Onze voucher richting Zeeland is reeds drie maal vernieuwd, telkens met meer opleg. Dat dit binnenkort de vierde keer gebeurt zit er heel dik in.
De vaccins die even dé oplossing en hét lichtpunt leken, bereiken ons met mondjesmaat. Daar waar landen erin slagen miljoenen mensen te beschermen, pakken wij uit met minder dan 4 %.
Ik zie opbeurende kleur in de hof, de nieuwe bolletjes doen wat van hen verwacht wordt, ik volg ze op, millimeter per millimeter, en ben trots op mijn dappere maatjes.

De fietsen staan klaar, vele kms erbij straks op de teller!, we maken er een mooie dag van. Onze net uitgepluisde route passeert een ijsboederij, hoe toevallig kan genieten zijn! En nog meer toevallig is dat ook vrienden de weg daarheen wellicht zullen vinden. Dat ons bij ijskoude smaakjes in de warme zon een fijne (tja, rechtstaande…) babbel wacht.
Een ruiker tere bloemen in huis als bewijs van….
