Een sprookje in het bos

Elk jaar trouw beloof ik plechtig dat we volgend jaar terugkomen. Zoals altijd houden we ons aan het gesproken woord.
Tot drie septembermaanden terug schreef ik een Duinrell-logje.

Toch even schrikken, schrijf ik écht al zo lang?, vliegt de tijd zo snel?, ben ik reeds al die jaren een vrije gepensioneerde of senior ? of …., neen ik ben gewoon een springlevende oma met  een  dynamische opabaard en  nog swingender schatten van kleinkinderen, die ‘recht’ hebben op kwieke uitjes.
Vooral als daar rustbankjes staan voor soms vermoeide spieren en pijnlijke gewrichten, of…. zitten we daar niet gewoon  te genieten van de joelende kroost?

We gritsen zon, warmte, drie kleine jongens en vooral veel vrolijke vitaliteit mee, richting ons kleine huisje in Wassenaar. Elk huisje heeft een eigen tuintje, de kamertjes zijn piep, we struikelen voortdurend over elkaars en onze voeten, maar het is er gezellig en close, middenin de bossen. En…. we kunnen er rechtstaan.

Idyllisch bos

Soms wordt het bestempeld  als een ouderwets park, Duinrell , maar wij vinden het T.O.P en authentiek, gezellig en spannend en verrassend, open-minded, elke keer opnieuw.
Oma zoeft  en zweeft doorheen de lucht, ze beschermt gillende kindersnoetjes, een  vol hoofd wordt leeg.
Wat?, ouder worden?, ik??

Opabaard is rustiger, of ….. banger? De kleinste man blijft hem trouw, hij vindt het soms ‘een beetje eng’.  Ook de  reus in het sprookjesbos, met een grote boog stapt hij er omheen, het vuistje geklemd in mijn  hand.
‘Wat als hij zijn ogen opent?’ Hij slaapt en….. snurkt luid.
Het (gestolen?) manneke pis vindt hij dan weer zalig, de flinke straal mag zijn haren wassen.
Zand, rotsen en bossen trekken zijn aandacht, daar speelt en geniet hij eindeloos.
Ieder zijn meug. Alles mag en kan en lukt en voelt fijn aan.

het wassende water in Wassenaar

De zon maakt het leuke plaatje compleet. De kinderen hollen van her naar der, een traantje bij een valpartij, snel opgedroogd, want alles lonkt en lokt.

“Dit is de allerleukste dag van mijn leven”

“Als ik later voetballer ben, en jullie leven nog, mag je komen kijken” Beloofd, we doen ons best!

“Oma, kunnen we hier niet eeuwig blijven wonen?”

“Wij slapen in het dunne kamertje” (een kamer ter grootte van het stapelbed)

“De tandarts zegt dat ik mijn tandjes beter moet poetsen, maar oma….. krijg ik dan  éérst een suikerspin?”

“Zie opa, dat kindje smijt een papiertje op de grond, dat is toch niet goed voor onze wereld?” waarop “krijg ik ook een snoepje in een papiertje?’

“Mijn piemeltje kriebelt op die kikkerbaan”……”maar ik vind dat leuk” Ik knik bevestigend 🙂

“Oh ik zie de Eiffeltoren”
Vergissen we ons?
Zijn wij niet in Nederland?
Maar de elektriciteitspaal is echt wel hoog, ik knik bevestigend.

Een knuffel hier, een dikke zoen daar,  tot ziens, ze moeten het nog leren ‘aan alles komt een einde’ en ‘mooie sprookjes blijven niet duren’.

“ If I’m honest I have to tell you I still read fairy-tales and I like them best of all.” (A Hepburn)

 

 

 

 

Advertenties

PiKANT

Reeds twee maanden wachten ze geduldig in de lade, de toegangskaarten voor Pikant in Moorsel (Aalst). Vandaag lijkt het er de ideale dag voor, mooi weer, niet te heet, een ‘verloren’ zondag, zonder zenuwen omdat alles morgen weer herbegint, want dit doet het voor ons niet langer.

Na ‘Vossen,  expeditie in het land van Reynaert’ komt deze tentoonstelling er met dank aan (steenrijke) ondernemers, Jan de Nul en Fernand Huts. De laatste kent er wat van!
Ze delen graag. Wij ontvangen graag.

De tentoonstelling situeert zich in de orangerie van het renaissancistisch, imposant waterkasteel in Moorsel. Jammer dat het kasteel zelf zijn deuren niet opent, want het slot weerkaatst veelbelovende zonnestralen in het fonkelende water.

 

Reeds bij het binnenkomen wenkt de wilde bloemenweide in een adembenemend decor, hier word ik écht blij van, mijn dag kan niet meer stuk.
Langs de lange oprijlaan ontdekken we kunstige kant  in en over romantische bruggen.

Oortjes gidsen ons doorheen het gebouw en de vele verhalen.

Wist je dat het in een ver verleden meer dan een uur duurde om ‘de molensteenkraag’ rond je nek te draaien. Hard van stijfsel, dat vreselijk prikt, waar je niet in kan bewegen, laat staan je hoofd opzij draaien, robotterig stap je door de dagen,  langere lepels zijn nodig om de soep op te slurpen….

Kant doorheen de eeuwen heen, kant doorheen het leven heen, van doopjurken over trouwjurken naar rouwjurken.

Jongens en meisjes pronken op schilderijen met kanten rokjes, blijkbaar werd zo het verschonen voor de jongens eenvoudiger. De ‘attributen’ die ze in de handen houden verschillen, meisjes krijgen ‘zachte objecten en rammelaars’, jongens hebben zwepen en ‘sterke objecten’ want zij moeten pure macht uitstralen, ik zie enkel kinderlijke tederheid….

De pikante lingerie, waar manlief probleemloos even voyeur mag spelen 🙂 , bekoort.
En neen, ik doe geen poging om de foto lichter te maken!

De kantindustrie gaat verloren, er wordt nu spotgoedkoop gebreid in China, niet op de traditionele wijze uiteraard.

In de kerk zien we moderne, authentieke kantklossers aan het werk, ze beweren dat het veel rust brengt,  niets voor mij, ik zou er enkel gespannen van worden, vrees ik.

De vijftiende-eeuwse Sint-Gudula-kapel toont hedendaagse, ultra moderne kant . De lichtinval zorgt voor een mooi kleurspektakel.

Bij http://www.pikant.vlaanderen wordt ook een fietstocht in de omgeving voorgesteld. Wij zouden wij niet zijn als onze fietsen niet mee de auto zijn opgeladen.
De route valt soms wat tegen (of zijn we teveel gewoon?), is soms heel mooi.
Op en af, pikant tripje.

d’Oude Brouwerij in Affligem (waar vroeger de Benedictijnen het gekende bier brouwden) zorgt voor een gezellige tussenstop.
Een biertje kan  lood in de benen geven, we houden het dus bij een witte dame, die suiker-vol voor nieuwe energie zorgt. Een fijne rustlocatie overigens.

Een gepeperde, pittige, prikkelende, hartige, kortom pikante dag!

 

 

Break Bij Beekse Bergen

De nacht is hier het huis binnen geslopen, buiten is het aardedonker en fris, er hangt een vochtige nevel over de tuin. In de verte hoor ik vaag treingeraas, krekels houden me a point, verder heerst enkel een oorverdovende stilte.
Ik houd van die stilte, die rust, vooral nu, ja, want een lichte agitatie heeft me deze dagen in haar ban.
Enig overleg met mijn ik helpt me doorgronden dat het een vorm van  melancholie en heimwee betreft naar een vorig leven, een leven waarin hét nu allemaal terug begon, met veel spanning, maar vooral ook veel zin.
Spanning om het nieuwe lesrooster,  kersverse pupillen,  vakantieverhalen van en met collega’s, fris meubilair in de leraarskamer, lokalen die nog naar verse verf ruiken….

Jaren mocht ik het beleven, nu is het voorbij, definitief, goed, maar toch blijft het  in me vergrendeld, de sleutel verlies ik wellicht en hopelijk nooit meer, de vele berichtjes van (ex)collega’s houden me op de hoogte, van reilen en zeilen, in ooit een tweede thuis.

De dag was fijn, leerrijk, verrassend, zonnig en niet te heet!, mooi en in heerlijk gezelschap. Kleindochter en kleinzoon genieten mee in de Beekse Bergen.
Een  groot dierenpark, waar ruimte en (relatieve) vrijheid is voor iedereen, mens en dier.
Met bus, boot en vooral te voet wandelen we doorheen de bossen, Afrika, Europa en  zonnewarmte. Ont-spannen ten top.

Mijn smartphone neemt fotootjes, ze zijn vaag of verkleurd, en verdwijnen regelrecht de vuilbak in.
En toch zag ik prachtige beelden….in het brein verankerd.

Eentje vis ik er nog uit, als je goed kijkt, zie je de leeuwinnen gezellig samen zonnen op het dak van de wagen. En of ze gelijk hebben! Ze brengen rust, wég onrust.
En de rust geeft be/verwonderaars.

Happen en trappen

‘Morgen een dagje happen en trappen?’

Ik ben net thuis gekomen van een fietsdag door weelderig groen in de Weert, een oase van rust via slingerende paadjes. Met drie vriendinnen hebben we aan het kabbelend water gegeten en gedronken, gebabbeld over lief en leed, gelachen en zorgen gedeeld.

Happen en trappen dus.

‘Euhhhh??’

‘Oh ja, heerlijk cadeau van de kinderen voor een lekker en sportief dagje uit’.
Ze kennen de ouders goed, fietsen en rustpunten om uit te blazen.
En als die rustpunten ook een hapje bieden?
Helemaal top!

Dus ‘jaaaaaa’, zon en temperatuur beloven veel goeds, we kiezen tussen de ruim  aangeboden keuze. Mogelijkheden zat in België en Nederland.

https://www.happenentrappen.nl/

Het wordt Nederland.

Tijdens deze periode bekoort de purpere heide, snel valt de keuze  op https://www.happenentrappen.nl/route/7

Informatiebundel

Wij zijn wij niet als  er geen nachtje extra wordt aangekoppeld, zo duiken daar onverwacht twee fietsdagen op én verdiende rust.
De aangeboden zon willen we vooral niet wegwuiven.

We trappen door schitterende heide in diep-paarse tinten, bossen, heel veel groen, uitgestrektheid, zanderige gronden, venen, warme kleuren en zon, de natuur maakt me blij, de zon op mijn huid straalt een intens gevoel van dankbaarheid uit, dankbaar om zoveel moois.
Het is er gewoon.
Altijd.
Het, de natuur.

We flirten met de grens, manlief en ik, een koppel buurlanden.

Het happen zorgt voor vijf heerlijke rustpunten. We starten de hartelijke welkom  met koffie, appeltaart (die kunnen ze nergens zo fijn laten smaken als in Nederland) , de nodige uitleg en een bundeltje papieren. Vijf ‘happen’ op vijf verschillende mooie plaatsen zorgen voor de innerlijke kracht om  vele kms te overbruggen.
We eten lekker, heel lekker, voor het dessert is echt geen plaats meer, tot ze een mmmmm-‘toffeetaartje’ tevoorschijn toveren…. Dit negeren is geen optie, een kopje thee helpt verteren.

‘Nog snel even “een fotootje trekken” van de Schotse Hooglanders, die zomaar onze weg versperren. Ik hoor het koppel op de bank lachen, ze vinden onze taal schattig en grappig.

Kijk eens naar het vogeltje

‘Amaai, deze poseert zo mooi’. Ik hoor dezelfde sympathieke lach.
Babbels hier en daar, een opgewekte eensgezindheid in het natuurschoon welt op.

Ik heb zin om nog eens een versje in elkaar te flansen….

Buiten
als het zomert
kleurt de natuur
verrassend
voor mij 
(http://www.geertdekockere.be/)

Op de cadans van de zee

Met uitzicht op het oneindig golvend watergeweld, neem ik de tablet en wordt mijn dag een herinnering.

Moederziel alleen trek ik, totaal onverwacht, richting zee na een kort bericht over het leegstaande appartementje.

Plan noch doel in het hoofd.

Enkel rust, weidsheid en de eeuwige cadans van eindeloosheid lokken me.

De lift, mijn nachtmerrie en obsessie, voert me geluidloos 8 verdiepingen lager. Trillend en bevend waan ik me sterk, er kan niets gebeuren toch? Eén oog, twee ogen open, ik ontdek mezelf en lees dankbaar het complimentje.

Overal regenschermen, wandelende jassen onder kletsnatte kapjes en dapperen die trotseren.

Goed beschut in de Nieuwe Gaanderijen langs de Zeedijk laat ik me mee slepen op het ritme van de zee en mijmer langs de prachtige foto’s van Pierre Moreau.

Ze vertalen het contrast tussen de grote sterke zee en de kleine nietige mens. Elk ‘schilderij’ krijgt een passende poëtische tekst van Isabelle Bielecki, met bijhorende vertaling door G Bastin. De foto’s nodigen uit tot dromen over eeuwigheid en begrenzing, over natuur en ons, over altijd en nu, over rust en onrust.

De Gaanderijen in Oostende

Mens en natuurelementen inspireren tegenwoordig de creaties van Moreau. Ik fotografeer de mij meest aansprekende foto’s. Weinig creatief, maar ontroering heeft ook recht op beeld.

Achterhoek en Veluwe

Met voordeeluitjes komen we in ‘hotel Bonaparte’ terecht in Barchem bij Lochem.
Met Travelbird ontdekken we de ‘Bilderberg Groot Heideborgh’ in Gardenen.
Ja, we kennen onze wereld 🙂 , zeker waar het fietstripjes in Nederland betreft.
De combinatie van de onbekende Achterhoek met de reeds lang gekende Veluwe klinkt mooi, de weersvoorspelling eerder alarmerend.
Een nederige smeekblik en gebed naar de weergoden, en we zijn overtuigd, we wagen het erop.

De Achterhoek in Gelderland, ligt vlak naast de Duitse grens, de ‘afgelegen hoek’.
De natuur krijgt er nog volop vrij spel, heel groen.
Drie dagen, drie fietsroutes, manlief is de uit-stippelaar van dienst.

Eerst de Oude Ijsselroute, waar water en vooral een bezoek aan het kleinste stadje van Nederland lonkt, we terrassen in Bronkhorst. Een pittoresk plaatsje, oude boerderijhuisjes, hobbelige keistraatjes,  we wanen ons graag in de Middeleeuwen.
“Een onbekend pareltje in Nederland‘, lees ik op het net?
Een parel, zeker! Onbekend?, en wat dan met de vele toeristen, of was de niet-beloofde zon hier de onverwacht aantrekkende kracht?

Bronkhorst. Het theezakje daar helpt herinneren. 

Ook de volgende dag verwent de zon ons met de Graafschappenfietsroute. Prachtige bossen en ruime paden blijven verrassen. 

Het terras onder de kerktoren van de grand café het Meesterhuis straalt gezelligheid uit.
Het lunchconcept is  leuk, je kiest uit  vele meester-, straf-, proef- ,  snaai- en klassen-werkjes. Alles draait  rond het thema school, het gebouw is de vroegere directeurswoning . Banken, schoolborden, leerboeken, toiletten voor de juffen en apart voor de meesters, een lerarenkamer, het telraam, de wificode is ‘huiswerk’.
Niet verwonderlijk dat wij, vier (ex)leerkrachten, ons hier zalig thuis voelen.
En, zonder vooroordeel, het concept van tapa’s uit de Achterhoekse keuken is heerlijk. Een adresje om te onthouden.
Het te lange wentelen in schoolse belevingen beboeten we met een fiks onweer tijdens onze laatste kms, druipnat tot op het bot arriveren we in het hotel, elke stap laat een stevige plas achter, aiai….

De Erve Kotsroute met de Braakstraat en nog vele andere smakelijke benamingen is gelukkig stukken mooier dan zijn naam doet vermoeden.
Met de buienradar op zak en de knooppuntenroute op het fietsstuur kunnen we perfect timen, we komen droog thuis.

We houden de Achterhoek voor bekeken, en eindigen met een dag/nachtje Veluwe in Gardenen, waar de heide paarsheerlijk schittert in de zon, die ondertussen terug de overhand neemt.
Ik trek fotootjes, niet voor publicatie vatbaar, wij vrouwen dansend tussen de vele struikjes, zij mannen op de purperen heide met een boom erbij, hoe schoon op de wereld, de zomerse hei, dat is hier op aarde de hemel voor mij. 

Ik fotografeer de heide, naturel én met roze zonnebril, het vraagt enig gefrutsel om ze beide samen vast te houden én tegelijkertijd de knop in te drukken, maar het lukt wonderwel.
La vie en rose….

Heide in de Veluwe. Zonder en mét roze bril. 

 

 

Ons Bokrijksprookje

Vijf zitplaatsen zijn beschikbaar in de auto, eentje voor opa, eentje voor oma, en nog drie te vullen. Altijd best lastig,  kiezen tussen vijf.
De kleindochter geeft zelf forfait, ze is – voor het eerst tien dagen lang!- op scoutskamp. Heerlijk met vriendinnetjes tussen gesjorde ‘meubels’ en tenten, spannend, hopelijk  zonder traantjes.
Ze zet grote stappen in haar tiener-zijn.

Nog vier enthousiaste jongens wachten ongeduldig, ‘afvallingskoers’ broodnodig , de autostoelen ontdubbelen niet op commando….  Op stap dus met de zes-, zeven- en achtjarige. Het kleinste ventje wordt getroost en lijkt te begrijpen, tot zijn papa later vertelt dat ‘hij nu écht wel  boos is op opa en oma omdat ze de broers voor zijn neus wegkaapten en hij zelf niet mee mocht‘. Dat moeten we dringend goed maken.

We kiezen voor Bokrijk. In een ver verleden trok  ik er ook als kind heen, de herinneringen blijven nostalgisch mooi.
Het her-beleven wordt geen tegenvaller, integendeel. Een heel mooi kader.
Het openluchtmuseum telt 61 jaren, grosso modo zijn we even oud.

Alles begint in 1252 met een woud vol beukenbomen, ‘Buscurake’, een grote hoeve met veel landerijen  wordt er door lekenbroeders van de abdij onderhouden. Een hele geschiedenis verder – daar helpt Wikipedia je –  krijgt het de naam ‘Bouchreyck’. (rijk aan beuken). De link met de huidige naam is dus snel gelegd.

Deze site katapulteert je in de tijd van toen, hoe mens en dier er leefden, ambachten  beoefenden. Mensen in traditionele klederdracht geven graag een woordje uitleg, kinderen zeven meel tot bloem, proeven botermelk (‘wat een vieszure smaak‘), ontdekken hoe hoefijzers worden verhit, spelen volks op de (h)eerlijk oude wijze.
Een prachtig park, vele bomen – met of zonder processierups-  omfloersen de warme dag, de boekweitpannenkoeken smaken.
Pieter Bruegel was een grote inspiratiebron bij de aanleg van het park. Nog tot 20 oktober loopt ‘de wereld van Bruegel’, boeiend voor jong en oud.

Maar…. weeral…. we hebben tijd te kort, kinderen willen ook spelen, de volksspelen blijven bekoren, dit moeten we her-doen!

Wij voelen ons jeugdig rijk en overnachten in de jeugdherberg (hostel)  De Roerdomp. Veel speelruimte, een boswandeling in het net-niet-donker, ‘ai neen oma, ik zet geen stap meer verder‘, gezellig met vijven op één kamer, opa vertelt nog een nachtelijk verhaaltje in het donker, ‘ai neen, opa, geen te spannend!‘, ’s morgens wakker worden middenin het grote sprookjesbos, kinderen wakker schudden is de boodschap, een buffetje voor de lege maag, simpele speeltuigen worden de max. Slechts drie gezinnen met kinderen en één avonturier verblijven er. De tijd van de slaapzalen lijkt passé. Back to the basics.
Vrijheid, blijheid,  zonnig genieten, letterlijk én figuurlijk.
Ver weg van alle beslommeringen. De tijd vult zich hier vanzelf.

We wandelen doorheen het water, fascinerend, het is er nog niet druk, soms agressieve (hoorden we via autochtone bewoners) zwanen en eenden komen op ooghoogte gedag zeggen, de zon schittert in het water en op gemengd blije en angstige gezichtjes.

wandelen doorheen het water.

 

Moeder en kind, eten geven kan gevaarlijk zijn

pure verwondering

Ik droom…. als ik hier kon wonen, zou ik elke morgen, in de stille verademing dag komen zeggen en wie weet de zon zien opkomen. Limburg heeft mijn hart gestolen, al vééééél langer, bos, heide, groen, venen, schitterende fietspaden , Nederland-waardig, boerderij-ijsjes, stilte en toch niet eenzaam, rust, vakantie.

het rijk voor ons alleen

 

Het ijsje zit soms in een klein hoekje

Even terug mijmeren naar de heetste week van juli. We wonen halverwege de steile berg, bitter weinig huizen in de omgeving, de weg loopt heerlijk dood (contradictio in terminis) recht het bos in. Maar ons vakantiehuis staat gelukkig ‘plat’, dé grote angst van de kinderen  als we de berg voor het eerst oprijden.

De eerste avond organiseren de papa’s loopwedstrijdjes , een beetje sport kan nooit kwaad, 400 meter de heuvel op. Vier jongens en twee meisjes gaan de concurrentie aan, soms met traantjes bij verlies, sportief de tweede plaats aanvaarden lukt nog niet altijd.
Zes kinderen en drie grote honden. Die laatste zijn onverbiddelijk, waar het baasje staat wordt in een rush heen gerend, ze dulden geen trage in-de-weg-lopers.

Na een uurtje is de fut eruit, zweet loopt in straaltjes langs de gezichtjes, T-shirts zijn om uit te wringen. De enthousiast supporterende mama’s (ja ook ik ben en blijf mama) springen geregeld over  de stenen muurtjes.

Iedereen puft en blaast, van inspanning of warmte. Enkele koeien- en trouwe paarden-ogen kijken ons stomverbaasd aan, wie gaat nu lopen in dit weer?
Het is al 21 uur , de zon begint te zakken in de …….. heuvels.

“Hadden we nu maar wat ijsroom in de diepvriezer, lekker fris’, bedenk ik luidop. Het dorp ligt op vijf km afstand en de winkels zijn reeds lang gesloten.

Juist op dat moment hoor ik de bel in de verte, langzaam maar zeker komt het geluid onze richting uit, en….. het blijkt een ware ‘crémekar’ te zijn…..met alles erop en erin, wat zoekt die daar in hemelsnaam, een eenzaam doodlopend straatje??
Luid gejoel overtreft de bel, de man verdient nog een flinke kers op zijn taart vandaag.

De volgende dag staat iedereen terug  paraat, na de vele on-the-mountain-crossen.
En ja, daar is hij weer, de moderne wereld in de doodstille groene omgeving.

De kinderen houden de inspanningen vol, elke dag trouw, ondanks de nog niet uitgebluste hitte in de avond.
Mais il ne vient plus; zijn vakantie is begonnen….

 

sprokkels

heerlijk nu die malse regen
over paden en  wandelwegen
voor  veel ros een tedere zegen

dus ga ik sprokkelen
op snaren van voorbij tokkelen
die hete Ardeense dagen
waar lichaam en gedachte vertragen

over vele kindervoetjes die dartelen
in kleine beekjes spartelen
in ruimte en vrijheid
vol gekkigheid en blijheid
van hun jonge leven dé tijd

salamanders en vissen
getuigenissen
van grijpgrage handjes
tussen de waterplantjes
krijgen vlot de vrijheid terug
vingervlug

met zijn allen in de avondlucht
zon vlucht wind zucht
romantisch in het kleinste stadje
een droogje en een natje
melancholische noten van de muzikale band
oergezellig familiemoment

sprookjesachtig kasteel van Petite Somme
helpt ons verstomme
een spirituele oase
van liefde in elke levensfase
waar Krishna god heet
de gids in wit gekleed
vertelt over het leven
in lief en leed
verdragen vergeven

wandelen langs de beek
foert jij vieze teek
steile paden omhoog en omlaag
hard zwoegen vandaag
fotootjes schieten
om  na te genieten
van blije gezichtjes
en pijnlijke gewrichtjes

Pierre Haina een gril van de natuur
zoon vertelt de legende
waar rook is is vuur
over de duivel en zijn hellevuur
open monden angstige ogen
terwijl de zon helpt op te drogen
van uitbarsting door de donder
onverwacht bijzonder

dankbaar om stille pracht
natuur-lijk vol toverkracht

 

Zon-dag

deels dag deels zon
man en zoon willen bergen klimmen
de Vlaamse Ardennen met veel testosteron
manlief moet nog wat dimmen
plan afgeblazen
tot een latere fase

maar de natuur blijft lonken
een kleine rit moet lukken toch
moed ingedronken
en snel vertrekken nog

we rijden op de Koningsdijk
fietsen op de oude linie
waar tijdens WO1
de dodendraad met 2000 volt
Nederland en België scheidde
nu links en rechts een groene weide

en daar verschijnt paviljoen ’t Schor
gelegen in het dorpje Paal
met boodschap heel royaal

gehoorzamen dus zonder gemor

het tochtje duurde 60 km
een ware energie-vreter
maar groen
het paviljoen
het zonneseizoen
heerlijk beleven
op het juiste pad begeven
en nu…. de pijp aan Maarten geven