‘Mijn dag’ in beeld, een heerlijke ZONdag.
“Pak de zon en straal”, Loesjes én mijn motto vandaag.
Toch ook een steek, recht door het hart…..
Het klassieke telefoontje op de vooravond van mijn dag mis ik…..
“Dag Lieveke, ben ik de eerste om je een fijne dag toe te wensen?’
Nu al voor de tweede keer.
De Hoge Hoed speelt een lied voor mij, of beeld ik het me in en hang ik enkel de narcist uit?
Zomaar, langs de kant van de weg, de piano op rollers.
Zijn muziek klinkt betoverend mooi, asociaal wurm ik me naar de frontlinie om hem alléén in beeld te krijgen. Zijn schouders en rug poseren strak. Hij kijkt niet op of om, verdrinkt in het melodische spel .
In Leuven snuiven we pure nostalgie, naar lang vervlogen tijden, intense jaren van vrijheid, blokstress en niet-en-wel-ware-liefde ontdekken én smaken. We waanden ons dé grote wereldverbeteraars, toogdiscussies leken van kapitaal belang en zolang het geen ochtend werd, voelden we ons niet au sérieux genomen.
Op de Oude Markt ontdek ik prachtige authentieke trapgevels.
Vreemd….nooit gezien vroeger??
Leuven genieten vanuit een andere hoek met wisselende ‘wijzere’ look.
Het Groot Begijnhof dateert uit de dertiende eeuw. Vier eeuwen geleden woonden er nog 400 begijnen, nu kuieren we gezapig door de hobbelige kasseiensteegjes (ai, mijn moeilijke voeten…) en pleintjes, doorkruist door snelstromend water.
In 1962 kocht de universiteit het woonerf op onder voorwaarde dat er dringend gerestaureerd werd. Tegenwoordig wonen er oud-studenten, professoren, buitenlandse onderzoekers. We horen er bitter weinig Nederlands.
De mini-stad in de stad. Serene rust, eenvoud, een fijn hoogtepunt op onze dag.
Sinds 1998 staat het -verdiend- op de lijst van Werelderfgoed van de Unesco.
Eerlijk? We hebben er geld en verplaatsing voor over hebben om daar een vaste stek te bemachtigen. Maar dromen zijn bedrog…. vaak toch….
Grijs en grauw start de dag. Een mistig wolkendek houdt zon en blauwe hemel buiten beeld.
De vorige trein heeft vertraging en ik ben te vroeg op het perron, de ideale combinatie om meer dan intijds ter plaatse te arriveren. In het grote station van Gent herken ik de hele wereld. Hollende passagiers, rollende reuze valiezen razen in een enorm tempo rakelings langs me heen, je ziet er alle kleuren, alle rassen, mensen in slow motion, het haastige kibbelende koppel, daklozen in rolstoel, mannen in chic kostuum, hij die in vuilbakken rommelt en tevreden een restje friet ontdekt, de schuchtere vrouw met de blindenstok, de smekende bedelaar om een centje , de Euro blijkt niet voldoende, mompelend wijst hij naar de briefjes die een verfrommeld boeltje ogen in mijn portefeuille.
“Het hele dorp in de stad”, zoals reportagemaker Jan Van Rompaey ooit verwoordde in de aangrijpende TV-serie en zijn boek.
De dag blijft grauw en grijs, ik tel mijn zegeningen, graag en gretig.
Het kleine ventje rent de zevende hemel in, hij alleen mag deze middag thuis komen eten. De broertjes blijven op de speelplaats, heel even voelt hij zich favoriet. Daarenboven heeft oma Sint gespeeld en allerlei lekkers op tafel getoverd. Hij wrijft over het buikje ‘mmmm, heerlijk’. Zijn woordenschat groeit aan.
Samen vertrekken we richting school, als een vrolijk veulen huppelt hij aan mijn hand, we gaan de speelplaats onveilig maken, want deze oma heeft een taak. Ze heeft een boekje mee, en mag de vierjarigen voorlezen, superfijn voor groot en klein.
Een verhaaltje over diertjes, en over Tiny en het grappige hondje Poefie.
De kleintjes luisteren, willen elk hun eigen verhaal spontaan vertellen over de dierentuin, over Beekse Bergen, over de hond die thuis wacht, over oma die er niet meer is, ik luister geduldig en geboeid, mondjes gaan open van verbazing, gezichtjes stralen enthousiast, ze hangen aan mijn lippen.
Toch een lichte variatie op de interesse waarmee vroegere pupillen de lessen bijwoonden 🙂
Ze zingen een liedje onder groot applaus.
De waarheid komt uit de kindermond en de omahand is snel gevuld.
De dag eindigt grauw en grijs, maar een vriendelijke warmte laat het omahart overlopen.
Ik zet hier even reacties uit, ook al vind ik ze altijd héérlijk om lezen. Super dank je!
Maar m’n tijd om terug te reageren (waar ik me vooral wil aan houden!) is beperkt, ik stap het feest-WE in, een WE vol uitstapjes, met dobberende bootjes, lekkere hapjes, veel plezier, wandelen langs het water, verwennerijen, veel roltrappen, gezellige winkeltjes, groot en klein en klein en groot, én de beloofde zon?! Een mens wordt maar één keer 8².
Het huis kleurt wit, vele bloemen stralen haar ’s ochtends een fijne dag toe.
De lage kast kaartjes-vol, hier is iets aan de gang, de hele week leeft ze ernaar toe, of toch niet?, weer een jaartje extra op die teller?!
Het roze glaasje en de lekkere hapjes met vriendin hebben haar zalig verwarmd.
Buiten waait een ijzige wind in flinke sprint
De ober is attent en verwent.
De hapjes verrassen en overklassen.
Het eten ruikt heerlijk begeerlijk.
Stemmig herfstlicht zorgt voor sfeer, smaakt naar meer.
Het glaasje rosé duur, puur maar perfect op temperatuur.
Ze nipt met kleine teugen en verankert in het geheugen.
Het onverwachte mailtje van een stille bloglezer ontroert, haar ogen worden vochtig, complimentjes doen wonderen, kunnen overdonderen.
Toegestuurde fotootjes van de reizende zoon en lief lief in het ruwe, ijskoude, Engelse natuurgebied charmeren, enthousiasmeren, zij nipt de hete thee, geniet mee, warmte daar in ijskoude sneeuw.
De baksteen op de maag blijft baas
dromen over terug naar toen wordt een waas
Dapper slikt ze dat traantje weg
herkauwt en omlijnt de pech
Plots dringt Ramses Shaffy binnen
Ze zal deze storm overwinnen.
Ze gaat mee
recht in de wilde zee
De tijd zal keren
aanvaarding leren
Als ’t stormt rond je schip
Ga mee, ga mee
Met de storm die je voert naar een wilde zee
Want de macht is te groot
En te klein is jouw boot
En de tijd zal ’t getij weer keren
…………………
Als ’t stormt in je hart
Ga mee, ga mee
Met de storm die je voert naar een wilde zee
Zet het anker niet uit
Red niet je huid
Want de tijd zal ’t getij weer keren
Als ’t stormt in je hoofd
Ga mee, ga mee
En als je prachtige melodie wil genieten, luister hier :
De donkere herfstdag nodigt uit tot weemoed. Buiten is alles grijs, grauw en nat. Druppels vallen en blijven vallen, stortbuien en motregen wisselen elkaar gestadig af, ik lees wat, kook wat, was wat, strijk wat, maar beweeg niet wat….
Het is rustig in huis, te rustig en dan duikt onverwacht ‘een dromerig stil verlangen naar’ op.
Het tegeltje is een fijn cadeautje voor deze oma van de kleinkinderen.
Ik neem de woorden letterlijk, ook ik had een heel bijzondere oma met grijswitte lange haren die ze elke dag trouw opstak in een knotje, de geruite schort voorgebonden, want zo hoorde het, een eeuwige mildheid in haar mooi bruine ogen, de glimlach rond de mond. Ze zag ons graag, heel graag, een fiere madame die zich nooit zonder de nodige lipstick buiten waagde. ‘Want dan zie je er zo oud en flets uit’.
Als kind gingen we er logeren, ze nam ons graag mee naar het grote park en Peerdsbos in Brasschaat, haar groene buren. We gaven dieren fris gras, voorzagen eendjes van oud brood (was toen nog geen misdaad, dachten we), speelden verstoppertje in het grote bos, waar duistere spoken en lieflijke feeën verdwaalden.
In het kleine huisje, waar vijf kinderen werden groot gebracht, zaten we in het kleinste kamertje rond de Leuvense stoof. Hoe meer haringen in de ton, hoe meer vreugd.
Twee grotere plaatsen vooraan werden omgetoverd tot ‘de mooie kamers’, sporadisch konden we er een blik in werpen, het porselein stond er te blinken, de vleugelpiano wachtte geluidloos, enkel voor de wekelijkse poetsbeurt gingen de kamerdeuren even wagenwijd open.
Er was die enge kelder, waar altijd een lekkere voorraad snoepjes op ons wachtte, suiker stond vrij hoog in haar vaandel, je werd er sterk van, je kreeg energie én moed om toch de donkere ruimte op de tast in te stappen, een klein lantaarntje in de beverige kinderhand.
Ze bakte tongskes voor ons in goede boter, niets heerlijker dan dat, de vetten bleven een vast begrip in haar woordenboek, en dank zij of ondanks mochten we haar 95 jaren vieren.
Slapen deden wij op de zolderkamer, drie zussen samen in het tweepersoonsbed, en het was heerlijk (warm). In de winter versierden rijmbloemen het binnenraam. We vlogen dan het bed uit, de ijskoude trap af, om ons beneden bij het gezellige vuur – daarvoor stond ze ruim intijds op- aan te kleden, na de kattenwas aan de pompsteen in het keukentje van 1 m². Je kon er draaien, noch keren. Lekker vette spek met eieren stond klaar, haar woorden ‘je moet eten voor de honger die komt’ zijn legendarisch.
Samen met het ouder worden nam ze ons met de bus mee naar ” ’t stad”. Geen groter feest konden we bedenken. De Inno was de vaste stek voor het koffietje en een grote crème glace met veel crème fraiche, in een ware coupe.
“Niet vertellen aan de mama, meisjes”.
Met heimwee denk ik aan die fantastische logeerpartijtjes, nu ben ik zelf oma.
Ik denk ‘wat een luxe hebben we nu’.
Ik weet ‘verwennen mag’.
“Ik vroeg mijn oma tips om elegant oud te worden, maar ze zei dat ze nooit oud is geweest”, lees ik in de fijne Loesjeskalender, die vriendin me zo lief bezorgde.
Voor elke dag in 2020 een knappe waarheid met een groot tikkeltje humor.
Culinaire hoogdagen hebben we erop zitten.
De eerste dag vraagt veel inspanningen en concentratie van mijn kant, weinig kooktalent is me toebedeeld, maar Youtube en beroemde koks uit de hele wereld staan me geduldig bij, kijken, herbekijken en simpelweg na-apen, vooral duimen dat het resultaat er mag zijn….
Misschien ben ik snel tevreden?, en de genieters nog meer, maar op de iets te weinig uitgelekte spinazie na, smaakt het simpelweg. De avond is gezellig, sfeervol, hét ultieme doel.
De herfst waait mistig, beetje troosteloos over het land. We rijden de lange aardeweg op, the middle of nowhere tegemoet. Het huisje duikt op, het bos verbergt. Grote ramen nodigen uit, het houten terras oogt én is spekglad, een verwittigd man is er twee waard. Een warm welkom wacht. Zij zijn jong en dynamisch, verliefd en vol dromen.
“De meeste dromen zijn bedrog“, reeds in 1994 verwittigde Borsato , maar ook……
“Jij kan de zon laten schijnen
want je loopt langs en de wolken verdwijnen
en als je lacht, lacht heel de wereld mee”
Tastbaar, voelbaar, lief, hartelijk, fijn, bezorgd, nieuw, verlangend, vol verwachting, (h)eerlijk en ongedwongen, soms even verzuipen in de drukte….
Mijmerend duik ik weg in het verleden, bij mijn moeder als componist met de woorden van Hieronymus van Alphen. Ze zingt het dagelijks, haar muzikale handen begeleiden de piano, wij- de kinderen- luisteren verbaasd en soms geërgerd, nu begrijp ik….
“Daar alleen kan liefde woonen
daar alleen is ’t leven zoet,
waar men blij en ongedwongen,
voor elkander alles doet”
Toen en vandaag, wat was en is niet meer, verleden en heden, past, present and future.
Gezellig zitten we rond het kookeiland, haar handen kneden, snijden, toveren heerlijke gerechtjes. Het is puur genieten, hartelijk en lekker.
We luisteren, vertellen, ontdekken het verleden en ademen graag het nu, het voelt goed, knus, prettig, reeds vertrouwd.
Straatverlichting is niet aan de orde, spannend en voldaan rijden we het aardedonker in. Nog anderhalf uur soezend bollend nagenieten, milde muziek op de achtergrond, over nu en toen.
Weergoden voorspellen pittige dagen. Het mag en zal de pret niet drukken.
Wekenlang hebben we afgeteld naar ons jaarlijks weekendje weg.
Wervelend gezelschap. Zeven koppels, veertien enthousiaste mannen en vrouwen, nu kinderloos, kleinkinderloos, en vooral weergaloos. Opgewonden als kleine kinderen die op schoolreis vertrekken.
Wonen doen we tijdelijk in Ouwerkerk bij Zierikzee.
Waar een warm huis ons welkom heet.
Waar de wind stevig door de polders raast.
Waar weidse vergezichten groen kleuren.
Waar we even hopen op een ondergaande-zon-spektakel, tot wolken er onverbiddelijk een wazig stokje voor steken.
Wind op kop, stevig en méér dan strak.
Woeste golven schuimen witte wattenbollen langs de waterkant.
Wild waait hij op ons in, we worden richting bermen geduwd, met veel sterke wil houden we ons recht en fietsen we de 56 km rond. Het heeft iets magisch, 13 dappere kappen fietsen voor me uit, stemmen vervagen in hevige windstoten, ieder voor zich, de volle focus op het stuur en het soms smalle fietspad bovenop de weelderige bermen, we moeten dijken temmen. Bloemen en metershoog on-kruid buigen gewillig hun kopjes voor meester wind én voor ons. De dijken houden dapper stand, net als wij, mannen en vrouwen in trappende beweging.
Werken geblazen, in en rond ‘Het Hooge Huis’. Een parel in de velden.
https://hethoogehuis.com/
We koken gezellig samen, eten wordt het toppunt van gezelligheid, allen aan de lange tafel, opgesmukt met geurige bloemen en sfeervolle tafellopers. De industriële vaatwasser klaart de klus in een klein kwartier. Iedereen helpt mee, tafels dekken, opruimen, heerlijke hapjes bij de apero, zetels worden bij elkaar geschoven, en babbels duren nachtelijk lang.
Warm gezelschap! Hoe heerlijk kan een vriendengroep genieten.
Weg en wolken leiden naar Zierikzee.
Waarom je dit stadje moet zien? Je kan er struinen door de charmante, sfeervolle straatjes, terrassen aan de gezellige kleine haven, de steen-voor-steen beschilderde gevel op het hoekhuis bewonderen, je vergapen in sfeervolle winkeltjes.
Het Watersnoodmuseum wekt ontzetting, hoe kon dit gebeuren in 1953?, wekt ontroering bij de fluisterstemmen van bewoners die geliefden verloren in het geweld van het alles verwoestende water, wekt ontzag voor de creatieve mens die vervolgens – te laat- een duurzame oplossing vond.
Weelderig is het ontbijtbuffet, aangeboden door hem, die 60 wordt.
Welgekomen, de traktaties van de kersverse oma’s en opa’s onder ons.
Wonderlijk ontspannen en hemels genieten.
Wedden dat we er volgend jaar een vervolg aan breien?!
Elk jaar trouw beloof ik plechtig dat we volgend jaar terugkomen. Zoals altijd houden we ons aan het gesproken woord.
Tot drie septembermaanden terug schreef ik een Duinrell-logje.
Toch even schrikken, schrijf ik écht al zo lang?, vliegt de tijd zo snel?, ben ik reeds al die jaren een vrije gepensioneerde of senior ? of …., neen ik ben gewoon een springlevende oma met een dynamische opabaard en nog swingender schatten van kleinkinderen, die ‘recht’ hebben op kwieke uitjes.
Vooral als daar rustbankjes staan voor soms vermoeide spieren en pijnlijke gewrichten, of…. zitten we daar niet gewoon te genieten van de joelende kroost?
We gritsen zon, warmte, drie kleine jongens en vooral veel vrolijke vitaliteit mee, richting ons kleine huisje in Wassenaar. Elk huisje heeft een eigen tuintje, de kamertjes zijn piep, we struikelen voortdurend over elkaars en onze voeten, maar het is er gezellig en close, middenin de bossen. En…. we kunnen er rechtstaan.
Soms wordt het bestempeld als een ouderwets park, Duinrell , maar wij vinden het T.O.P en authentiek, gezellig en spannend en verrassend, open-minded, elke keer opnieuw.
Oma zoeft en zweeft doorheen de lucht, ze beschermt gillende kindersnoetjes, een vol hoofd wordt leeg.
Wat?, ouder worden?, ik??
Opabaard is rustiger, of ….. banger? De kleinste man blijft hem trouw, hij vindt het soms ‘een beetje eng’. Ook de reus in het sprookjesbos, met een grote boog stapt hij er omheen, het vuistje geklemd in mijn hand.
‘Wat als hij zijn ogen opent?’ Hij slaapt en….. snurkt luid.
Het (gestolen?) manneke pis vindt hij dan weer zalig, de flinke straal mag zijn haren wassen.
Zand, rotsen en bossen trekken zijn aandacht, daar speelt en geniet hij eindeloos.
Ieder zijn meug. Alles mag en kan en lukt en voelt fijn aan.
De zon maakt het leuke plaatje compleet. De kinderen hollen van her naar der, een traantje bij een valpartij, snel opgedroogd, want alles lonkt en lokt.
“Dit is de allerleukste dag van mijn leven”
“Als ik later voetballer ben, en jullie leven nog, mag je komen kijken” Beloofd, we doen ons best!
“Oma, kunnen we hier niet eeuwig blijven wonen?”
“Wij slapen in het dunne kamertje” (een kamer ter grootte van het stapelbed)
“De tandarts zegt dat ik mijn tandjes beter moet poetsen, maar oma….. krijg ik dan éérst een suikerspin?”
“Zie opa, dat kindje smijt een papiertje op de grond, dat is toch niet goed voor onze wereld?” waarop “krijg ik ook een snoepje in een papiertje?’
“Mijn piemeltje kriebelt op die kikkerbaan”……”maar ik vind dat leuk” Ik knik bevestigend 🙂
“Oh ik zie de Eiffeltoren”
Vergissen we ons?
Zijn wij niet in Nederland?
Maar de elektriciteitspaal is echt wel hoog, ik knik bevestigend.
Een knuffel hier, een dikke zoen daar, tot ziens, ze moeten het nog leren ‘aan alles komt een einde’ en ‘mooie sprookjes blijven niet duren’.
“ If I’m honest I have to tell you I still read fairy-tales and I like them best of all.” (A Hepburn)
Reeds twee maanden wachten ze geduldig in de lade, de toegangskaarten voor Pikant in Moorsel (Aalst). Vandaag lijkt het er de ideale dag voor, mooi weer, niet te heet, een ‘verloren’ zondag, zonder zenuwen omdat alles morgen weer herbegint, want dit doet het voor ons niet langer.
Na ‘Vossen, expeditie in het land van Reynaert’ komt deze tentoonstelling er met dank aan (steenrijke) ondernemers, Jan de Nul en Fernand Huts. De laatste kent er wat van!
Ze delen graag. Wij ontvangen graag.
De tentoonstelling situeert zich in de orangerie van het renaissancistisch, imposant waterkasteel in Moorsel. Jammer dat het kasteel zelf zijn deuren niet opent, want het slot weerkaatst veelbelovende zonnestralen in het fonkelende water.
Reeds bij het binnenkomen wenkt de wilde bloemenweide in een adembenemend decor, hier word ik écht blij van, mijn dag kan niet meer stuk.
Langs de lange oprijlaan ontdekken we kunstige kant in en over romantische bruggen.
Oortjes gidsen ons doorheen het gebouw en de vele verhalen.
Wist je dat het in een ver verleden meer dan een uur duurde om ‘de molensteenkraag’ rond je nek te draaien. Hard van stijfsel, dat vreselijk prikt, waar je niet in kan bewegen, laat staan je hoofd opzij draaien, robotterig stap je door de dagen, langere lepels zijn nodig om de soep op te slurpen….
Kant doorheen de eeuwen heen, kant doorheen het leven heen, van doopjurken over trouwjurken naar rouwjurken.
Jongens en meisjes pronken op schilderijen met kanten rokjes, blijkbaar werd zo het verschonen voor de jongens eenvoudiger. De ‘attributen’ die ze in de handen houden verschillen, meisjes krijgen ‘zachte objecten en rammelaars’, jongens hebben zwepen en ‘sterke objecten’ want zij moeten pure macht uitstralen, ik zie enkel kinderlijke tederheid….
De pikante lingerie, waar manlief probleemloos even voyeur mag spelen 🙂 , bekoort.
En neen, ik doe geen poging om de foto lichter te maken!
De kantindustrie gaat verloren, er wordt nu spotgoedkoop gebreid in China, niet op de traditionele wijze uiteraard.
In de kerk zien we moderne, authentieke kantklossers aan het werk, ze beweren dat het veel rust brengt, niets voor mij, ik zou er enkel gespannen van worden, vrees ik.
De vijftiende-eeuwse Sint-Gudula-kapel toont hedendaagse, ultra moderne kant . De lichtinval zorgt voor een mooi kleurspektakel.
Bij http://www.pikant.vlaanderen wordt ook een fietstocht in de omgeving voorgesteld. Wij zouden wij niet zijn als onze fietsen niet mee de auto zijn opgeladen.
De route valt soms wat tegen (of zijn we teveel gewoon?), is soms heel mooi.
Op en af, pikant tripje.
d’Oude Brouwerij in Affligem (waar vroeger de Benedictijnen het gekende bier brouwden) zorgt voor een gezellige tussenstop.
Een biertje kan lood in de benen geven, we houden het dus bij een witte dame, die suiker-vol voor nieuwe energie zorgt. Een fijne rustlocatie overigens.
Een gepeperde, pittige, prikkelende, hartige, kortom pikante dag!
De nacht is hier het huis binnen geslopen, buiten is het aardedonker en fris, er hangt een vochtige nevel over de tuin. In de verte hoor ik vaag treingeraas, krekels houden me a point, verder heerst enkel een oorverdovende stilte.
Ik houd van die stilte, die rust, vooral nu, ja, want een lichte agitatie heeft me deze dagen in haar ban.
Enig overleg met mijn ik helpt me doorgronden dat het een vorm van melancholie en heimwee betreft naar een vorig leven, een leven waarin hét nu allemaal terug begon, met veel spanning, maar vooral ook veel zin.
Spanning om het nieuwe lesrooster, kersverse pupillen, vakantieverhalen van en met collega’s, fris meubilair in de leraarskamer, lokalen die nog naar verse verf ruiken….
Jaren mocht ik het beleven, nu is het voorbij, definitief, goed, maar toch blijft het in me vergrendeld, de sleutel verlies ik wellicht en hopelijk nooit meer, de vele berichtjes van (ex)collega’s houden me op de hoogte, van reilen en zeilen, in ooit een tweede thuis.
De dag was fijn, leerrijk, verrassend, zonnig en niet te heet!, mooi en in heerlijk gezelschap. Kleindochter en kleinzoon genieten mee in de Beekse Bergen.
Een groot dierenpark, waar ruimte en (relatieve) vrijheid is voor iedereen, mens en dier.
Met bus, boot en vooral te voet wandelen we doorheen de bossen, Afrika, Europa en zonnewarmte. Ont-spannen ten top.
Mijn smartphone neemt fotootjes, ze zijn vaag of verkleurd, en verdwijnen regelrecht de vuilbak in.
En toch zag ik prachtige beelden….in het brein verankerd.
Eentje vis ik er nog uit, als je goed kijkt, zie je de leeuwinnen gezellig samen zonnen op het dak van de wagen. En of ze gelijk hebben! Ze brengen rust, wég onrust.
En de rust geeft be/verwonderaars.
