De zoon fietst en filmt in de hoofdstad

 

Shame on us!

digitaal ontgiften

Lui, loom, moe, uitgeteld, futloos lig ik in de tuinzetel, onder een dik, groen  bladerdak.

Vakantie werkt blijkbaar écht vermoeiend……

Alles kan me gestolen worden,  energie ontbreekt, enkel de smartphone ligt nog binnen handbereik. Snel nog een paar gestolen kiekjes vanuit de zalige niets moet-alles mag-stoel!

Het  kunstwerkje boven me -herinnering aan 40 jaren trouw-  wappert houterig.
Dreigende wolken beloven stevig onweer. Hij stuurt echter zijn kat.
Het vogelhuisje glimlacht zen naar deze uitgetelde dame.
Bloemen vrolijken op, of doen althans hun uiterste best.

In de krant lees ik ‘hersenscan kan Alzheimer vroegtijdig vaststellen‘.
Wil ik dit wel weten, zolang medicatie toch niet voorhanden is?

in diezelfde krant lees ik ‘Ontsnapt aan wifi‘.
“Wat als het leven je nooit meer gerust laat? Dan zoek je in een uithoek van de wereld de natuur op, buiten bereik van…. bereik.
Zonder smartphone gaat een wereld voor je open”
Druk bezige managers trekken naar Lapland, waar berichten, telefoons en ‘dringende’ mails ver buiten de actieradius blijven.
Digitaal detoxen.
Een offline zen-reis.
Ontgiften zonder sapjes.
In Neeroeteren (Limburg) bevinden zich charmante Cosy Cabins waar je onthecht van de technologie puur kan/moet genieten van de natuur en de rust.
“Geen wifi is zowaar een verkoopargument geworden”
Zijn we dan zo ver gekomen dat we weg moeten trekken van onze eigen kleine, verslavende fortuintjes?

Nog snel wat fotootjes met de boosdoener, een paar whatsappjes beantwoorden, mijn mails inspecteren en dan afkicken geblazen 🙂

Advertentie

bijbenen in de Hoge Venen

Vooraleer  het verkeerd te interpreteren :

de schone dochters waren erbij,

maar hebben niet mijn eigen genen 🙂

Rijmelarij  over een fijne vakantie in Lanzerath.

 

Fier Fiets Festival (2)

Foto

Fier

Fiets

Fraai

Feest

Flink

Fijn

Fier Fiets Festival

oma mag ik mee
fietsen naar de zee
ik ben al net vijf jaren
en kan nu evenwicht bewaren

och ventje toch, die zee ligt veel te ver
auto’s rijden her en der

je bent heel sterk, dat weet ik wel

maar oma krijgt dan kippevel

oma oma omatje 

alleen langs ’t rustig padje

en deze oma zwicht 

ogen open en mondje dicht

de lach op ’t gezichtje straalt

kleine beentjes hebben niet gedraald

hij trapt en trapt ze krachtig in ’t rond

voorbij ros gras- en weidegrond

daar is de zee, hij houdt het vol

de voetjes draaien net niet dol

fier als een gieter kijkt hij  op

totaal geen nood aan  stop

elf kilometer heeft ’t ventje gepresteerd

een vrolijke wolk van  trots gecreëerd

super jongen super jij wordt groot

vanaf nu ben je m’n tochtgenoot

Wij zaten erbij en keken ernaar

Het oudste ventje wil vooral die  (erg lekkere!) bruine vlaai niet proeven.
“Bah vies, ik ken dat niet en lust dat niet.”

We proberen hem te overtuigen, alle leugentjes om bestwil zijn welkom.
“Romelu Lukaku eet dat ook graag en wordt er sterk van“.
Hij is, gezien de huidige tijd,  in een hevige voetbal-fan-fase en wie weet motiveert die man hem nu extra.

Het kleine broertje reageert, zo snel als hij kan : ” Ja J ,  Lukaku eet dat supergraag en wordt er ook zelfs bruin van”

fiets en zon en Veluwe en pont en Nijmegen en vrolijk uitje

“Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei,
Dat is hier op aarde de hemel voor mij“

Weids maar niet weelderig, dor maar niet saai, groots, impressionant, oneindig majestueus, glooiend, zanderig, droog maar niet verschrompeld, schraal maar niet schriel.

Trouw elk jaar volgen we de heidense lokroep, moeten fietsen het autorek op, en wil ik mijn ogen die prachtige kost geven en mijn oren de oorverdovende stilte gunnen.
Het knooppuntennetwerk is een prachtig cadeau voor verwoede fietsers.
Manlief is een kaartlezer, fietsGPS en smartphone delven altijd het onderspit. Overal tref je bordplannen, uiterst verzorgd.
De route wordt ter plaatse aangepast, uitvergroot bij goede benen, ingekort bij opkomende vermoeidheid. Flexibiliteit overaltijd troef.

‘Life is like riding a bicycle. To keep your balance, you must keep moving’ (Einstein)

Het bloemrijke, prachtig verzorgde  Arnhem Oosterbeek War Cemetary grijpt naar de keel als je de leeftijd en soms persoonlijke, ingebeitelde woorden bij de witte grafstenen leest. Tussenin de zovele unknowns. Her en der zelfs een oude foto.

Ik ruik en adem zuivere lucht, zie pure natuur, voel de heerlijke zonnewarmte, hoor de onmetelijke stilte en proef intense blijheid. Ik ken en voel de zintuigen!
Mijn fiets, de natuur en ik zijn beste vrienden. De koele drankjes op een uitnodigend terras met schitterend uitzicht en de vele  pontjes zorgen voor hemelse rustpuntjes.

Een bezoek aan Nijmegen kan niet ontbreken. Het aanvankelijk nog onschuldige Mariken lacht ons toe op het grote Marktplein. Zelf heeft ze nooit bestaan. Ze is de hoofdrolspeler in een mirakelspel rond 1500 dat zich grotendeels afspeelt in Nijmegen.
Samen met de duivelse Moenen leidt ze 7 jaar een losbandig leven, tot ze besluit boete te doen met ijzeren ringen rond de hals, biddend in een klooster. Gelukkig moest ze niet bestaan!

We volgen de wondermooie Ooijroute doorheen het natuurgebied met schapen die zich tegoed doen aan uitgedroogd en ros gras, drie grote  ooievaars staren ons aan vanuit het hoge nest. De  weelde langs de waterkant kleurt soms paars.

We zwerven doorheen “het land van Maas Rijn en Waal; onder de groene hemel in de blauwe zon”.

Fietsen is vooral een sociaal gebeuren, iedereen geniet, iedereen is blij, en iedereen spreekt.
We luisteren naar het verhaal van de vrouw die voor het eerst sinds 45 jaar terug haar geboortehuis kan bezoeken, ze trekt er met fiets en veerpont heen.
De boer uit de Ardennen vertelt ons over het giftige gele Sint Jacobskruid,

waar (wilde) paarden doorheen laveren en kopjes geven, ze zijn aaibaar en lief.
Ze hebben het ook over het werk op de hoeve, we fietsen verder met een uitnodiging op zak voor een verblijfje op de boerderij, want de kinderen zijn het huis uit en ze hebben  kamers op overschot. We voelen ons nu al welkom.
Een  vrouw verdeelt zomaar  haar druifjes, heerlijk vocht. Ze geniet, gans alleen, wij delen ook even haar – onverwacht lekkere- rustplaatsje.

Wat is de bewegende wereld  zo heerlijk vriendelijk!

wit sieraad

 

 

met het uurwerk aan de kapstok

lichten sporen van de zomer op

fijne handjes luiden nu de klok

lila bloemen bevelen stop

het witte bandje moet nog kleuren

baasje kever zal herkeuren

kom op zon, spreid je vuur

en schenk die strook een zonnekuur

 

Ik hap naar adem

Gesloten en kleine ruimtes vermijd ik steevast.
Vele jaren lang, of was het gans mijn leven?
Daar neemt de doodsangst het van me over, gaat mijn hart in complete overdrive en overheerst een beangstigende  hyperventilatie.

Drie jaar geleden stap ik de ruim 1,5m² lift binnen, die me naar de zolderverdieping brengt waar zoonlief een toneelvoorstelling speelt. Ik aarzel, maar lastige spieren protesteren en  vele trappen schrikken af.
Ik overman me, is dit niet de juiste therapie?, maar net voor ik de vooruit-knop wil drukken, dringen last-minute  vijf  mensen de benauwde ruimte binnen, ik voel me één van de haringen in die ton.
Vrolijk negeren ze het bordje ‘max 4 personen’, zeggen ‘lekker warm bij elkaar‘ en ‘ dat stoere liftje overleeft het wel, nu wij nog‘ en andere ‘grappige’ woorden.
Ik krimp in elkaar, wil me hieruit verlossen, maar de deur sluit en de lift zoeft lang-zaam richting omhoog. Tot……
“Hier hangen we dan, gezellig bij elkaar, we kunnen alvast niet omvallen” en “oh zo grappig, we zorgen zelf voor een toneelspel“….
Ik begin te huilen, te hyperventileren, te panikeren, te zweten, te happen naar lucht.
“Mijn man is dokter, je bent veilig“, meen ik ergens nog te verstaan.
Ik sluit de ogen, en probeer hopeloos weidse grasvelden te visualiseren, de tranen blijven stromen, ik blijf happen.
Twintig minuten duurt de kwelling, plots voel ik beweging, zwijmelend strompel ik naar buiten, niet meer tot in de zaal.
Ik hap naar lucht, de frisse lucht.
Dit was mijn hel!
Nu stap ik eindeloze trappen naar boven, sluit nooit meer een vreemde toilet af waar geen ontglip-ruimte  is en kies overaltijd het ruime sop.

Sinds 23 juni zitten 12 voetballers en hun coach vast in een grot in Thailand.
Geen licht, geen eten, drie km diep.
Ik hap naar adem.
Op 2 juli worden ze gelokaliseerd,  verzwakt, maar met de glimlach (althans voor de foto), de moessonregens hebben hen opgesloten in de grot, hun grot, de afgesloten ruimte.
Ik hap naar adem.
Hulp duikt overal op, grote hoed af voor de hulpverleners en duikers, die het eigen leven riskeren. Voor één reddingswerker werd het fataal. De anderen doen moedig verder. Het wordt een race tegen de tijd, tegen de regen, tegen de algemene verzwakking.
Ik hap naar adem.
Vier jongeren zijn ondertussen gered, de anderen moeten nog een extra  dag afwachten. Het zuurstofgehalte is onvoldoende. Ze blijven af-gesloten van de buitenwereld, op-gesloten in hun grot, waar geen daglicht komt.
Ik hap naar adem.
Ik visualiseer vooral niet hoe zij al die tijd vertwijfeld wachtten en wachten, hoe vreselijk ouders zich hierbij voelen, hoe de – hopelijk laatste- lange nacht voorbij moet schuiven, hoe de angst voor die laatste reddende actie hen in de ban houdt.
En hoe moet de coach verder met zijn leven? Met zijn schuldgevoel? Met zijn angst?
Ik hap naar adem.

2-0

De Belgen  spelen hun spel,  voetbalgekte is in het land, én in het zonnige vakantiehuis. Supporters   zijn hier net toegekomen.
Ik voel de spanning stijgen, ze starten alvast kei-goed, het enthousiasme stijgt  exponentieel. Wordt het echt een ‘historische dag’?
Ook twee kleine ventjes kijken geamuseerd en verwonderd naar de  kreten van de grote mensen.

Zelf kan ik noch spanning, noch gekte aan, ik kijk dus ‘rustig’ vanop een kleine afstand, en gluur tussendoor boven de laptop uit….

Ondertussen geniet ik een luide schreeuw, de eerste kreet op deze historische dag….

Ik blijf gluren, ik hoor over ‘het hete standje’.

Terwijl gans België in de ban van de sport verdrinkt, schrijf en probeer ik de concentratie vast te houden.
Lukt niet echt, sorry voor de verwarde blog, doorspekt met bal’plezier’.

De zeedagen lopen ten einde, het weer is onze beste vriend geweest, we houden  een warm, fijn vakantiegevoel vast, samen met groot en klein, in  ‘onze’ witte vierkantshoeve op een groene polderplek, slechts tien minuutjes fietsen van de (b)lauwe zee.

Ik duikel even nostalgisch het verleden in, dertig jaar voorbij….
Er was (te)veel drukte en stress, combinatie van school- en huis-werk, drie kleine ventjes, spanningen rond gezondheid, ik probeerde vooral te genieten, maar vaak hielden haast en spoed me in de wurggreep, stevige onrust nam het dan van me over, ik was  een van her naar der huppelend stresskonijn, een tikkeltje (?) perfectionisme bleef een te vaste compagnon….

Nu mag ik oma zijn, gezondheid blijft soms brokkelen, maar ik doe heel sterk aan ‘carpe diem’, elke dag opnieuw. Ik geniet é-norm van de kleine kroost,  heb écht tijd voor hen,  kan rustig Panini-stickers plakken zonder stress voor  het (geduldig?) wachtende werk,  kan liedjes neuriën, boekjes lezen, spelletjes spelen, geitjes en hondjes aaien en blijf me verwonderen over de fantasiewereld van die kleintjes, de grappige uitspraken, de  pogingen tot kromme woordjes, over hoe ze als kind in  Alice in Wonderland mogen  staan. Héérlijk!

Ondertussen hoor ik een indringende kreet van vier opspringende mannen, wordt het dan toch de historische dag?

De rust is er, rust in de bloedstollende match en  in mijn dagen, ik laat  elke spanning op veilige afstand, en vind het enkel-nog-genieten superfijn.
Gaan leeftijd en wijsheid dat toch gedeeltelijk hand in hand?

De tweede helft ga ik proberen te overleven….. 🙂

Ik post deze avond, als de waarheid een feit is en de spanning uit huis.