Novemberherinneringen

Daar is ze weer, de novembermaand. En nog staan de terrasdeuren hier  wagenwijd open, schittert de zon zijn uitbundige herfststralen en zingen de vogels hun zondagslied.

Dé maand van de doden komt eraan, kerkhoven worden opgefleurd, lieve mensen herdacht, maar hoe rusten vreselijke ervaringen met de dood in je hoofd?
Een denkvlinder, die nog (te) geregeld door mijn hoofd fladdert.

Vele jaren geleden…. in de fleur van mijn leven….. piepkleine zoontjes…fijne man….leuk werk….
En toch kwam toen dat ene telefoontje : ‘een zus had zich onder de trein geworpen, maar zou het overleven’, vreselijk gehandicapt, maar ‘goed in het denken’.
Hoe valt dit te combineren…. Woorden bedriegen, de schijn houdt stand.
Haar bezoeken werd een opgave, ook al bleef ze ‘moedig’ en ‘dapper’, en kon ze eigenlijk niets meer zelf. Ze klaagt weinig, blijft geboeid door mijn zoontjes, leest hen voor, maar mist vooral het knuffelen.

Twee jaar later….november…. ze doet het weer met de elektrische rolstoel deze keer,die ze nauwelijks kon gebruiken.
Terug een telefoontje ‘nu is het afgelopen’.
Opluchting dat dit ‘niet-leven’ voor haar er definitief op zit, en een zwaar, blijvend gemis dringen zich op.
Die vele jaren trauma zorgen ervoor dat ik er moeilijk kan over spreken, mensen weten oppervlakkig  wat gebeurde, maar kennen niet de ware toedracht.
Spreken over haar blijft zorgen voor koude rillingen, voor spookgedachten die ik probeer te verbannen, voor een bevende stem, nog altijd…. zovele jaren later….

Een gesprek  onlangs met een oudere ex-collega -tussen de soep en de patatten door- geeft me onverwacht het gevoel dat eraan herinnerd worden, er toch even kunnen over spreken, ook kan opluchten.
Misschien  …..schrijven ook? Daarom waag ik de sprong met deze blog.
Deze blog zou leuk zijn, zou fris en plezant worden, zou de mooie herinneringen in mijn schrijven bewaren.
Maar mijn zus en haar niet-langer-zijn  heeft mijn leven  sterk bepaald.
Nu mijn kinderen ‘haar leeftijd’ hebben, word ik bikkelhard geconfronteerd  met de verwoestende hel die mijn ouders doormaakten.

We staan voor een fijne vakantieweek, met kleintjes, die je dromen doen herleven, ‘want een kind leeft een heel eigen wereld, steeds door wonderen omgeven, die het zelf maar verzint’.
We leven dus heel sterk terug in het nu, genieten straks  de musical  ‘Evita’ in Antwerpen, en verwerken die novembermaand met kinderpleziertjes, kleine verdrietjes en vooral heel veel fijne momenten.

Nog steeds twijfel of deze blog ‘de wereld’ ingaat…..

Of is het niet echt fout om mezelf een keertje bloot te geven? Zij hoort bij mij…

En ja….. zon, Zeeland, vakantie, kleintjes, genieten en ontspannen… we komen eraan….

Nog even de blog publiceren 🙂 , met de zon in huis.

Eerste creatief werkje

Toen kocht ik  mijn boekje, een nieuwe hobby is in de maak…..

Van uitstel (dat eeuwig tijdsgebrek…. op pensioen zijn is ook niet altijd evident….) komt geen afstel. Ik buig me over een verjaardags’pareltje’ voor een vriendin. Heel leuk om doen op een stil moment. Vooral persoonlijk van mij voor haar.

Bladeren in het boek, uitproberen, testen, opnieuw proberen, juiste stiftje kiezen, tot ik besef dat een potloodtekening als start een beter idee kan zijn, dat kan immers nog worden gegomd….
Niet ontevreden over mijn ‘kunstje’, gaat dit werkje momenteel de juiste richting uit, de praktische uitvoering van het geschenkje is nog in de maak….
Dat vraagt iets meer gezellige tijd.

En nu blijf ik oefenen, veel oefenen, tot mijn kunstwerkjes richting tentoonstelling gaan 🙂

 

Stil en vrolijk moment

Amper 51 jaar mag ze worden. Ondertussen  5 jaar geleden, de tijd vliegt, maar ze heeft haar onuitwisbare stempel gedrukt op mijn verdere leven.

Ze is in sommige opzichten mijn tegenpool, uitbundig in kleuren en kledij, toespelden als oorringen, een fel gele brandweerbroek.

Haar lach schatert doorheen de leraarskamer, West-Vlaamse klanken, altijd positief en optimistisch. Geregeld veldslagen overwinnen, maar uiteindelijk niet de oorlog.

In de jaren dat het kankermonster haar inhaalt, hebben we vaak (soms zware) gesprekken. Over kinderen en kleinkinderen, over leven en dood, over toekomst en verleden, over nieuwe plannen, over hopen en wanhopen….
Gesprekken aan haar ziekenbed, bij mij thuis of in een Bornems cafeetje… Ze heeft er nood aan, ik ook.
Ze is mooi met haar kaal kopje, haar lach straalt, ze draagt altijd een superleuk hoedje.

Jaarlijks brengen we haar een bezoekje, we staan even stil bij wat niet mocht gebeuren, bij ‘te vroeg’ en ‘waarom toch?’ en ‘juist zij’….  Er is geen antwoord, leven kan gewoon zo unfair zijn.
Daarna ‘verlunchen’ we samen ons verdriet, we lachen, we babbelen, en beseffen te goed wat zij moet missen, zij die zo héél graag wilde leven.

’s Morgens staan we middenin een herfstig tafereel, ze ligt mooi, ze past perfect tussen de kleurrijke bomen.

’s Avonds trekken we richting ter Vesten, en genieten  van een prachtige voorstelling, ‘in de schaduw van Toon Hermans’. De wisselwerking tussen liedjes , gezongen door de  prachtige stem van Lissa Meyvis, en zorgvuldig geselecteerde anekdotes, met weemoed verteld door Herman Van Hove, brengen ons dicht bij de magie van een Toon-Hermans-voorstelling zoals alleen hij deze kon brengen.
Mooi, ontroerend mooi!

Een dag vol weemoed, vol sentiment, vol vrolijkheid, zo stemmig en sfeervol!

 

Mia Leijssen

Bij een rustmoment, gezellig met een dagblad en theetje, in de nieuwe zetel (die overigens nog helemaal niet voldoet aan mijn beoogde zitcomfort…), ontdek ik een artikel van deze Vlaamse professor, die een cursus geeft over ‘existentieel wel-zijn’.

“Er zijn vier dimensies belangrijk voor ons mens-zijn: de fysische, de sociale, de psychische en de spirituele. Je kunt de ene niet van de ander scheiden. Elk fanatisme brengt de mens uit evenwicht’

Onmiddellijk ben ik gaan googelen, dé verslaving van deze tijd! Een boeiende vrouw, misschien moet ik eens een boek van haar kopen, of goed’koper’.. opzoeken in de bib.

Ik ben zeker niet de mens, de vrouw die zich altijd en overal 100% gelukkig waant.
Maar ooit leerde een cursus mindfulness me tevreden  staan in het nu,  en rustiger te aanvaarden  wat mij overkomt.

Fysisch ken ik de nodige problemen, die voet-spier-perikelen blijven mijn trouwe bondgenoten, al vele, lange jaren…. Dagelijks word ik geconfronteerd met bijhorende beperkingen. Ermee leren leven is de boodschap van elke dokter, elke neuroloog, elke vriend. De ene dag lukt beter dan de andere, maar ‘That’s life’. Elke mens wil gezond zijn.

Sociaal geniet ik van de mensen rondom me : familie, vrienden.
Sinds mijn pensioen mag ik hier  uitgebreid  in oefenen.
Onlangs leerde ik dit restaurantje kennen, puur ‘mijn stijl’, in het centrum van Sint-Niklaas. Een houtstoof, super lekkere slaatjes, beetje chaotisch, maar oergezellig, de leuke babbel deed de rest.
Gisteren rendez-vous met twee jeugdvriendinnen in Gent.
We voelen elkaar perfect aan, we luisteren en oordelen niet. Het verleden bespreken is voor later, als heimwee naar ‘de tijd van toen’ opduikt. Nu babbelen we over nu en later, over onze levens, over wat ons overkomt, over wat ons wacht. (soms met stille angst, hoewel we er allen vooral in slagen te leven in  het hiernumaals)

Psychisch tel ik mijn ‘zegeningen’. Mijn grootste zegening is mijn familie, manlief, kinderen, schone kinderen én kleine kinderen. Liefde kan zo mooi  zijn, in alle aspecten.

“Zij zijn belangrijke bronnen van vrolijkheid in mijn leven en in hun grote gevoeligheid en openheid ook wegwijzers op mijn spiritueel pad. Sinds hun geboorte heb ik meermaals letterlijk ervaren dat ‘de wonderen  de wereld niet uit zijn’ “.
Beter verwoorden dan Mia kan ik  echt niet.

Hoe fijn kan het zijn, tijd hebben en vooral maken voor alles wat me omringt.
Even aandacht geven aan  kleine toevalligheden, de ratrace van de dag ontvluchten, en genieten van het nu en gewoonweg mogen bestaan.
‘Geen zorgen om de dag van morgen’, woorden die een mens in zijn broekzak zou moeten steken, maar die soms weggespoeld  geraken in de was….

Mia nodigde me vandaag uit stil te staan bij de vier aspecten, die wel-zijn bevorderen, maar niet noodzakelijk altijd zullen verwezenlijkt worden.

Een ‘zwaar blogje’!! Of nodigt een regendag hiertoe uit?

Pensioen-tijd en -centjes….

…..verdwijnen vandaag als sneeuw voor de zon….

We hebben ons huis in het ‘nieuw’ gezet.
Nieuw leven, nieuwe vrijheid, nieuwe zetels en binnenkort nieuwe draperieën, en wie weet ooit een nieuw kleurtje?
Maar daarvan moet ik manlief nog eerst overtuigen. De volhouder wint?!

Twee Hollandse mannen installeren onze nieuwe aankoop, die we ondertussen al hebben proberen door te verkopen aan vrienden, omdat we de relatie ‘zacht-wit-kleinkindjes’ plots niet meer zagen zitten.  Maar we besluiten dapper door te zetten, vijf jaar wachten tot de kleinste ‘groot’ is, zien we  niet zitten. Deze oudjes willen comfortabel genieten in de luie zetels.

We vermijden vanaf nu confituurhandjes, plaksnoepjes, frisse drankjes  op de zetel. Moet lukken, toch?

Daar staan ze nog te blinken… onze geel-oranje exemplaren.
We krijgen de mannen zo ver om ze richting boven te dragen, maar halverwege staken ze hun poging, dit lukt écht niet. En dan gaat het nog maar om de tweezit….., laat staan de loodzware driezit
Terug richting beneden, terug richting ‘in onze weg staan’.

Geen zorg, we contacteren wel de kringloop, een ander kan er gelukkig mee zijn.
De mannen antwoorden dat ook de kringloop deze niet zal meenemen, het leder is niet meer ‘vers’.
Met mijn liefste glimlach vraag ik of ze ze dan misschien zelf willen meenemen, hun auto is toch groot genoeg? ‘Neen, dat mag niet’, kort en bondig. Ik zoek een nog lievere glimlach en een nog-nog-nog-lievere glimlach…. en ja, ik heb ze betoverd, ze beloven  de zetel ‘in stilte’ te vernietigen. Dat woord doet me schrikken, mijn glimlach verdwijnt, “daarvoor zijn ze toch nog te goed? Techniek werkt nog perfect? En ja, dat afgesleten leder is toch nog niet tot op de bodem? ”

Maar hoera, ze nemen ze mee, na herorganisatie van de ruimte in de vrachtwagen, hun ruggen gekromd door het zware gewicht, vooral de driezit met twee ligstanden weegt als lood en gaat ternauwernood door de voordeur. En toch kwam hij ooit zo binnen?
Een flinke cent wordt hen toegestopt, terug mét de glimlach!, zo vrolijk worden we van een vrije woonkamer, waar we nu terug een ‘stapje in de wereld’ kunnen zetten.

Zeg nu zelf…. zijn ze niet schattig?

Jong keuzes maken…

Ik ben 17, going on 18, en moet dé grote knoop doorhakken : verpleging,  kleuteronderwijs of wiskunde? Er kan geen grotere discrepantie  zijn….

Omdat ik graag wiskunde doe, omdat ik graag in het onderwijs wil, omdat  deze keuze thuis meest wordt gestimuleerd, omdat ik  sociale omgang met jongeren wil, omdat ik een slecht geheugen heb, omdat ik me liever in een ‘probleem’ verdiep, omdat  het geheim van de integraal me intrigeert, omdat het leven soms puur toeval kan zijn, kies ik uiteindelijk voor de abstractie van de wiskunde.
De twee andere opties blijven levenslang door mijn hoofd spoken.

En toch  heb ik  geen spijt, nu  ik 60 ben, going on 61…. Het leven voor en tussen jongeren bevalt me wel, en wiskunde blijft  een toffe uitdager voor de pupillen. Ik ben geen dag met tegenzin opgetrokken, eens ik mijn veilige Bornemse tweede thuis heb ontdekt.

Kinderen en kleinkinderen maken een gedeeltelijke droom waar.
Zieke (klein)kinderen de andere, alhoewel …. 🙂

Vandaag kan ik dan toch eindelijk die oude droom waar maken: samen met 45 kleutertjes en hun juffen, een klein neefje én zijn papa op bezoek bij ‘dé  kinderboerderij’, kindjes die uitbundig de dieren  voederen, kindjes die op trampolines en wagentjes springen, kindjes die me in hun enthousiasme met juf aanspreken (wat voel ik me weer jong en juf…), kindjes die erg genieten van het nu, de zon en de beestjes, kindjes die vechten om op dat wollen paardje te mogen hobbelen, kindjes die angstig mijn grote hand nemen als de hond  dichtbij dreigt te komen, kindjes die op de boomhut klimmen en daar zo lief  hulp bij vragen, kindjes die ‘het kamertje in de lucht’ als een speelhuisje binnen sluipen, kindjes die overal rondom me wriemelen en krioelen op het grote terras, kindjes die geen ruzie maken, kindjes die erg lief zijn voor elkaar……

De voldoening achteraf is groot, dat uurtje vliegt voorbij, maar geeft voldoende energie om daarna te  kokkerellen, wat veel zegt voor een ‘kookhater’.

 

“Je kunt alleen tijd verspillen, als je vergeet ervan te genieten“. (Loesje)

 

Gezellig druk….

…. is het deze dagen met drie kleine ventjes in huis.
Dag (en ja ook nacht 🙂 ) zijn we in de weer.

Twee ventjes zijn ‘schokkers’, ze slapen half zittend en bonken ondertussen tegen de (zacht gemaakte, een mens wordt creatief op den duur) leuningen van hun bedjes. Speciale genen……

De voorbije nacht galmt het hele huis op de golven van het ritmisch gebonk van het ventje van één jaar, hij start op het onmogelijke uur van bijna 5, gitzwart lijkt de nacht nog. Twee volle uren heb ik 101 trucjes uitgeprobeerd om de pootjes van het bed ‘in te watten’.
Tot ik uiteindelijk (lichtjes… of was het veel?….) uitgeput op het illustere idee kom om een grote matras naar het midden van de kamer te sleuren, en daarop het kinderbedje te deponeren. Dit alles in een ijselijke stilte en duisternis, want er slapen  nog drie mannen in huis. En ja, het wonder geschiedt, het schokken houdt niet langer het hele huis wakker, wellicht enkel het ventje….,  maar ook het ventje slaapt daarna – doodvermoeid door oma’s vele optredens- door tot 9 uur, oma incluis.

Drie ventjes…. ooit was het mijn leven…. in een ver, maar toch  nog oh zo dicht verleden.
‘l Histoire se répète. Veel drukte, veel warmte rondom ons.

’s Middags gaan we naar de speeltuin  , waar een vierde ventje en zijn papa ons komen vergezellen. De jongens amuseren zich rot, zalig om zien hoe ze alles samen doen, hoe ze voor elkaar opkomen, oma en de opapa’s praten heel  leuk de namiddag rond.
Oergezellig zo’n fijne babbels!,  gegarnierd met een pannenkoek en drankje.
We zijn weer up to date.

Wat wil een mens eigenlijk nog meer? Omama en opapa mogen zijn is ‘fantastic’.

We komen  thuis met twee vermoeide ventjes, de papa heeft er ook twee meegenomen. Eerlijk verdeeld. Wij nemen de ‘bonkertjes’ mee.
Nu slapen ze als roosjes en hebben beloofd niet voor 9 uur van zich te laten horen.
Hoe heerlijk kan de nacht zijn 🙂

Hello toeval

Hello fresh, dat is de etensbox  die ik gisteren mee krijg van zoonlief en schone dochter. Zoonlief sukkelt – sinds zijn operatie- van kwaal naar kwaal, om nu (hopelijk) te eindigen met een uitputtende longontsteking. Hij heeft  geen nood aan eten, en de boxen bevriezen eenzaam in zijn koelkast….

Op het veggiemenu vandaag staat  ‘risotto van orzo met paddenstoelen en kruidenkaas’. De labels ‘supersimpel’ en ‘ 20 minuutjes baktijd’ kwadrateren mijn enthousiasme, en als een volleerde kok goochel ik met potten en pannen.

Manlief koopt nog een stukje kip, want hij en veggie gaan moeilijk samen, en…. ‘stel dat er te weinig is’….

Het dampend bord, bestrooid met gebakken pompoenpitten (én pijnboompitten, want deze creatieve kok vindt dit er perfect bij passen)  wacht ons op.

Telefoon…. een vloek uit mijn ongecensureerde mond, ik kan het niet nalaten, op dit uur van de dag…… zelf blijf ik rustig zitten en savoureer mijn eerste overheerlijke hap.
Lekker, echt lekker!
De telefoon blijft rinkelen, manlief besluit uiteindelijk  op te staan.

“Ben ik bij….?”
“Stoor ik?” (uiteraard niet)
“Bel ik ongelegen?” (natuurlijk niet, wie eet nu om half één ’s middags?)
“Hier met Hello Fresh aan de lijn….. ik weet niet of jullie ons kennen?”  (ja hoor…. bijna…. na die eerste hap…)
“We kunnen jullie een proefpakket aanbieden”

Toevallig toeval?!

Het smaakt héérlijk. Alles is op, tot de laatste pit, misschien dus toch wat krap zonder kips inspanningen?

Morgen terug van dat, want we krijgen ook een tweede box mee, stoofpotje. Kan niet anders dan lekker zijn. Kip wordt dan kalkoen?

Voldaan stappen mijn vriendin en ik daarna de volle 9 km, onderbroken door een pannenkoek en thee, hoewel bij mij geen spoor van een hongertje,  maar pannenkoeken blijven een  hemels goed, vooral als daar nog een grote toef ongezonde, lekker vette slagroom bij wordt geserveerd.
En na die ge’zonde’ Hello Fresh hoort toch een ‘zonde’?