Daar is ze weer, de novembermaand. En nog staan de terrasdeuren hier wagenwijd open, schittert de zon zijn uitbundige herfststralen en zingen de vogels hun zondagslied.
Dé maand van de doden komt eraan, kerkhoven worden opgefleurd, lieve mensen herdacht, maar hoe rusten vreselijke ervaringen met de dood in je hoofd?
Een denkvlinder, die nog (te) geregeld door mijn hoofd fladdert.
Vele jaren geleden…. in de fleur van mijn leven….. piepkleine zoontjes…fijne man….leuk werk….
En toch kwam toen dat ene telefoontje : ‘een zus had zich onder de trein geworpen, maar zou het overleven’, vreselijk gehandicapt, maar ‘goed in het denken’.
Hoe valt dit te combineren…. Woorden bedriegen, de schijn houdt stand.
Haar bezoeken werd een opgave, ook al bleef ze ‘moedig’ en ‘dapper’, en kon ze eigenlijk niets meer zelf. Ze klaagt weinig, blijft geboeid door mijn zoontjes, leest hen voor, maar mist vooral het knuffelen.
Twee jaar later….november…. ze doet het weer met de elektrische rolstoel deze keer,die ze nauwelijks kon gebruiken.
Terug een telefoontje ‘nu is het afgelopen’.
Opluchting dat dit ‘niet-leven’ voor haar er definitief op zit, en een zwaar, blijvend gemis dringen zich op.
Die vele jaren trauma zorgen ervoor dat ik er moeilijk kan over spreken, mensen weten oppervlakkig wat gebeurde, maar kennen niet de ware toedracht.
Spreken over haar blijft zorgen voor koude rillingen, voor spookgedachten die ik probeer te verbannen, voor een bevende stem, nog altijd…. zovele jaren later….
Een gesprek onlangs met een oudere ex-collega -tussen de soep en de patatten door- geeft me onverwacht het gevoel dat eraan herinnerd worden, er toch even kunnen over spreken, ook kan opluchten.
Misschien …..schrijven ook? Daarom waag ik de sprong met deze blog.
Deze blog zou leuk zijn, zou fris en plezant worden, zou de mooie herinneringen in mijn schrijven bewaren.
Maar mijn zus en haar niet-langer-zijn heeft mijn leven sterk bepaald.
Nu mijn kinderen ‘haar leeftijd’ hebben, word ik bikkelhard geconfronteerd met de verwoestende hel die mijn ouders doormaakten.
We staan voor een fijne vakantieweek, met kleintjes, die je dromen doen herleven, ‘want een kind leeft een heel eigen wereld, steeds door wonderen omgeven, die het zelf maar verzint’.
We leven dus heel sterk terug in het nu, genieten straks de musical ‘Evita’ in Antwerpen, en verwerken die novembermaand met kinderpleziertjes, kleine verdrietjes en vooral heel veel fijne momenten.
Nog steeds twijfel of deze blog ‘de wereld’ ingaat…..
Of is het niet echt fout om mezelf een keertje bloot te geven? Zij hoort bij mij…
En ja….. zon, Zeeland, vakantie, kleintjes, genieten en ontspannen… we komen eraan….
Nog even de blog publiceren 🙂 , met de zon in huis.