de mooie weg dwars door het groen
tot wandelspieren pijn gaan doen
koeien van geen kwaad bewust
in anderhalve meter heel gerust
kleindochter stuurt huiswerk met de post
wauw, heeft tonnen energie gekost
ze hollen heel erg naakt daar op het plein
slechts zijn gezicht is veilig voor de zonneschijn
in de tuin ontdek ik goed verborgen
straks nieuw leven, lief verzorgen
gevonden! een cool behaatje
nu het hippe maatje
van mamaatje én papaatje
ideaal formaatje
geef toe, ’t is écht een plaatje
lastig nu dat praatje
in het lege straatje
ik heb nog een mondvoorraadje
langs elke kant een blauwig draadje
Het kleinste ventje kleurt de dagen, letterlijk. Zo wordt het hem geleerd in de klas. Twee vliegen in één klap, kleur herkennen én structuur.
Oma-opa-dag op de gele dag (toen nog…) , soms een enkel-oma-dagje extra op de blauwe dag, en dan die oranje, gele en groene dag. Of het weekend een kleur toebedeeld krijgt, weet ik niet echt. Een vraagje voor de volgende chat 🙂
Nu zijn alle dagen gelijklopend.
Opstaan, ontbijt, klusjes, lunchen, de fiets op (zolang de zon blijft stralen, genieten we), een snelle hap, bloemen op het terras van drank voorzien, de actualiteit van de voorbije dag induiken, verweesd achter blijven, doorslikken, slapen (of proberen)
De zon en zijn schaduw, onze eeuwige metgezellen.
Plusjes en minnetjes, zegt de wiskunde….
Nikki Lucy doet aan straatfotografie, het leven achter het raam in lockdown. De schoondochter en kinderen mogen op de foto, een schattige foto, vier lachende gezichten, de kindjes vinden het grappig. Schoon dochter schrijft:
“Ik word morgen zeven jaar”, vertelt één van de zonen. Haar drie kinderen zijn afwisselend bij haar en hun vader. “Normaal vieren we dit met de familie en ook eens met de klasgenoten, maar dat is nu anders. Ook zijn lentefeest wordt uitgesteld. Maar als iedereen terug buiten mag tijdens de zomervakantie, is er een groot feest beloofd.”
De werkelijkheid van dat ene zinnetje doet pijn, ook al werd naar de allerbeste oplossing gezocht en stellen ze het allen goed. Klik.
Dwars door de zon en het schitterend groen fietsen we de namiddag rond, een terras kan nu even niet, we houden het bij een koekje op een verboden bankje, maar rust geeft nieuwe energie. We zijn stout en rijden naar het
Eén van mijn favoriete plekjes, een landelijk gehuchtje in de buurt van Bornem (provincie Antwerpen) , waar mijn oude school nog steeds vriendelijk lonkt.
Een stuk land dat ‘buiten’ de dijken werd ingewonnen op de moerassen, sterk geïsoleerd, een prachtig stukje natuur met rustiek cafeetje (helaas niet voor nu), de Schelde, en vooral veel groen. Daar voel ik me blij.
Blijheid en melancholie doorweven elkaar als ik het wandelend paar zie, de vrouw is mijn moeders evenbeeld, stapt en babbelt enthousiast, zelfs de kledingstijl is identiek. Een steek doorheen het hart, van heimwee, van verlangen, van verdriet. Maar ook van dankbaarheid om wie ze was en blijft, diep in mij.
Een prachtig huis staat te koop, middenin de bossen. Geen spek voor onzen bek. Bij de ingang hangen Indonesische spulletjes te koop, de windgong tokkelt nu zachtjes muziek in onze hof.
In het waar gebeurde ‘Het leven gaat door’ van Karin Heirstaeten, een boek over moed en verlies, over kracht vinden en diep zakken, lees ik een mooi levensmotto:
The times they are a-changin’…..
Onderwijs ten tijde van Corona.
De vrije tijd duurt lang, te lang. Om dan nog te zwijgen over de groooote vakantie die in ’t zicht komt. Achterstand moet voorkomen worden (ook al denken de Walen hier duidelijk anders over), nieuwe leerstof zal worden aangereikt.
Veel leerkrachten krijgen up-to-date lestechnieken onder de knie, lesgeven vanop afstand, met platform én digitaal. Een enorme uitdaging voor de traditionele lesgever.
Er worden lesjes klaar gestoomd, videoconferenties voorzien, huiswerk wordt digitaal doorgestuurd en verbeterd, een andere wereld opent zich.
Smartboard ligt plat op dag 1, dit succes hebben de beleidsmakers blijkbaar niet voorzien.
Zoomtechnieken worden geoefend, het ideaal platform om vergaderingen te leiden en lijden. De één kan er sneller mee overweg dan de ander. Maar oefening baart kunst. Toch?
Preteaching, een uitdaging van formaat! Leerplatformen kreunen onder het gewicht.
Ook hier krijgt de nakroost les, ze zijn nog kinderlijk soepel.
De juffen en meester houden hen in het vizier, dat voelt best spannend aan.
Een experiment dat wellicht ogen zal openen over hoe het ook kan?
Dat het schrijnende tekort aan lesgevers misschien kan oplossen?
Voor sommigen een échte uitdaging, ze willen het systeem doorgronden tot in de kleinste vezels, voor anderen een échte domper, een zwaar doorwegend analfabeet-gevoel drijft boven.
Kinderen en studenten wachten blij, angstig, benieuwd, met tegenzin, vol goesting op de kunstige capriolen van de lesgever.
De nakroost vindt het best wel spannend.
Kleindochter werkt plichtsgetrouw, is blij dat ze niet langer eindeloos moet herhalen, ze geniet het terugzien van de grappige meester en de vrienden, beveiligd door een virus-ondoorlatend-scherm. (maken we onszelf graag wijs…)
Bij kleinzoon 2 lukt het met stimulans van de ouders, hij denkt te snel dat het moeilijk is en dat ‘hij het niet zal begrijpen’. Oefening in zelfvertrouwen.
Nummer 3 vindt het beeld van twee juffen op het scherm (heeft de eigen juf koudwatervrees?) grappig en voelt zich in zijn sas. Oma’s taak om via beeldscherm rekenoefeningen en maaltafels te oefenen zit erop, we hadden nochtans veel plezier samen, hij houdt er de animo graag in :-). Een acteur in spe.
Kleinzoon 4 vindt het – tot nu toe- best wel leuk. Stilzitten is niet echt aan hem besteed, nu ziet de juf het niet als de pen valt en hij voor de zoveelste keer onder de stoel duikt.
Nummertje 5 zingt, klapt in de handjes, doet enthousiast mee met het spelletje, tot hij na drie minuten zangstonde mama onwennig aankijkt en vraagt ‘duurt dat nog lang, mama?’ Het doorgestuurde filmpje is hilarisch, hij begrijpt nog niet echt.
Voor de ouders is het een belasting, tussen de zoomvergaderingen en het eigen werk door zijn ze nodig bij de kinderen, werkt het oefenplatform Bingel natuurlijk net niet, en gaat smartschool door de bocht.
Deze oma heeft tijd, wil graag de kinderen bij de les houden, kan zich hier heel nuttig voelen, maar dit kan nu ‘even’ niet.
Vandaag is anders, we staan op met regen. Regen die welkom is, voor planten en natuur, ik hoef niet naar buiten, niets moet…., mij hoor je dus niet klagen.
De kinderen genieten een uitgesteld Paasontbijt, oma heeft -met plezier- de plaatselijke horeca gesteund en eet zelf een yoghourtje met verse aardbeien. Win-win-win.
In Friesland staalt de zon, voel ik daar toch wat jaloezie opkomen? Mijn vraag om ze me door te sturen wordt lief bevestigd, in de namiddag bereikt ze mijn stad, dank je Jan!
Elke dag worden mijn spieren, die geregeld opspelen, getraind, op de fiets of met stappen, en neen ik kom niet aan de 10000. Iedere keer een paar meter erbij, het tempo wat opdrijven, maar ik vrees dat de limiet is bereikt?
Is zelf-tevredenheid niet dé beste remedie tegen ontgoocheling?
Petrichor komt me tegemoet, ik snuif ze op, heerlijk, die lekkere dampen die uit de bodem opstijgen na vele dagen droogte, fijne ‘bacteriescheetjes’.
Ter info Wikipedia : Petrichor is de geur die ontstaat wanneer regen op droge grond valt. Het woord komt uit het Oudgrieks: πέτρα (petra) betekent ‘steen’ en ἰχώρ (ichor) is in de Griekse mythologie het bloed van de goden.
De afspraak bij de specialist wordt afgezegd, en dat na vier volle maanden geduld….
Slikken en weer doorgaan. Voor onbestemde tijd, hoe komt dit ooit terug goed? Die dokter is in gewone tijden al overbevraagd?! Kan ik wachten? Alles moet kunnen…
De telefoon rinkelt, of ik ajb plasma wil komen geven, er zijn grote tekorten. Heel graag, maar de hemoglobine stond vorige keer te laag, de afspraak wordt toch vast gelegd, we zien wel ter plaatse of het door kan gaan.
Ik was ervan overtuigd dat hij 100 zou worden…. Hij was een kranige man, een hele lieve man ook, maar net voor zijn 95e mocht hij in de donkerte van de nacht stilletjes gaan. Vandaag zou hij 97 worden, ik ben dankbaar dat hij deze crisis niet hoeft mee te maken, onze bezoekjes waren dé hoogtepunten van de week, en dan je eigen vader moeten melden dat je beter niet meer langs komt….
De havermoutpannenkoekjes (1 banaan, 3 lepels havermout, beetje melk, 1 eitje mixen, hoe simpel kan bakken zijn) smaken in deze sobere tijden fantastisch.
De miniserie “Unorthodox’, gebaseerd op de autobiografie van Deborah Feldman uit 2012 die wilde uitbreken uit de streng Joodse Satmar-gemeenschap is schitterend vertolkt door mensen uit de eigen gemeenschap, aangrijpend, straalt empathie uit, ondanks het thema van een gearrangeerde huwelijk, de kern van het verhaal. De serie kruipt onder je huid.
Het leven bepaald door veel tradities van eeuwen geleden en sterk gedogmatiseerd beleef je eerst verstikkend, dan bevrijdend. Een echte aanrader!
Corona, ik lees, ik denk, ik voel tegenspraak in de mediaberichten, ik voel angst, ik kan ermee om, ik ben asociaal, gaat dit er terug uit?, ik heb veel vragen, hoor weinig antwoorden, leef mee met mensen die ermee te maken hebben, voel me afgescheiden van de ander, ben blij met de sociale blogwereld, voel me vreemd, kijk de toekomst met spanning tegemoet, geniet ontspannend van een goed boek of mooie film, twijfel, ben gerustgesteld…..
Een logje van de hak op de tak?
Geen aanrader voor een blogbericht, is me altijd wijs gemaakt.
Laat ik het dan maar gewoon op m’n wir-war van gedachten houden.
De hof is leeg, de paashaas is ons huis voorbij gelopen, voor het eerst sinds vele jaren….
Een uitgebreide brunch hoeft niet, we houden het bij zelf gekochte, zelf geschilde, zelf gesneden, zelf gebakken frietjes op het zonnige terras. Een grote klad mayonaise erbovenop, gezondheid troef, lekker!
Bij buurman gaat het feest door, kinderen en kleinkinderen plonzen in het zwembad. De woorden van Van Ranst over de lockdown-Wuhan-style die dichterbij komt bij wangedrag, gonzen door mijn hoofd …
Ik geniet de klokken van de kerktoren, die heel Paselijk, een deuntje spelen.
Om twee uur is er zoomsessie, ik heb nog de nodige experimenten uit te testen.
Manlief mag aan de afwas, want ik moet werken!
Deze oma gaat paashaas spelen (in tegenstelling tot de vorige jaren?) en verstopt de eitjes her en der in de woonkamer, om vervolgens met de camera doorheen het huis te dwalen, ik wil proberen het filmpje te sharen met de kleintjes, zij moeten goed kijken en tellen, de winnaar mag met oma een ijsje eten…. ooit….
Het vraagt wat opzoekwerk, computer-analfabeet ben ik niet, maar Zoom is toch een nieuw gegeven in deze asociale tijd.
Gelukt!
Het kleinste ventje telt er 100 000, en kijkt bedroefd als hij het ijsje aan zijn neus ziet voorbij vliegen. Drie keer wordt mijn woonkamer doorzocht, tot er – eindelijk- vier winnaars zijn, een beetje te goed verstopt??
Er is er eentje jarig, jochei! De taart geurt heerlijk door het scherm, of is dit enkel inbeelding? Het zou dubbel feest zijn geweest.
We babbelen bij, maar bij het verlaten van ‘de vergadering’ overvalt me een dipje, dit is het toch niet…. ik mis….
De dip moet gewist worden. We schieten de fiets op voor een vluggertje, recht het bos in. Het worden uiteindelijk 40 km, dwars doorheen de betovering van het licht.
De avondzon kleurt de omgeving magisch, we rijden voorbij de ijshoeve, en ….leuk….. ze is open . Een veilig systeem is uitgedokterd, de onderlinge afstanden zijn meer dan groot, een witte dame wordt dus mijn avondeten, als toost op de jarige. Schol!
De zelfpluk-bloemenweide vol witte, gele en rode tulpen schittert in de zon. Plukken is niet voor deze keer.
In huis wacht een prachtig groot bloemenboeket in geeltinten, gisteren zomaar onverwacht ons aangeboden op de stoep in een emmertje water.
Ik heb ze met veel liefde- zichtbaar ontroerd- in vazen geschikt.
Een super fijn welkomst-Paas-geschenk.
anders dan anders
een heel stille zaterdag
toch wens ik je graag
klok gaat op vliegslot
de paashaas mag niet rusten
bankjes niet meer vrij
hof zonder eitjes
kleine handjes graaien niet
geen chocosnoetjes
vreemd stiller dan stil
onze kwetsbaarheid voelbaar
wij niet langer baas
bevrijding komt er
Pasen helpt herinneren
aan hoe het toen was
ooit terug zal zijn
gewone dingen
worden plots heel bijzonder
prent ze in je hart
Ik heb ‘last’ , in deze tijd relativeert een mens, en verdraagt hij geduldig, tot het overwaait. En wat als het niet overwaait? Ik trek dus richting huisdokter, met – ik geef toe- een akkefietje, dat me echter flink wakker hield en waarvan ik weet dat het zonder die kleine behandeling niet over gaat.
De wachtzaal is leeg, en toch blijf ik liever buiten, tot hij me komt halen.
Het akkefietje wordt vlot in amper 20 seconden opgelost, ik ben verlost.
Hij begint te vertellen, zijn visie over dit leven. Ik ken hem al meer dan 30 jaar, heel vaak denkt en redeneert hij out of the box.
Hij ergert zich aan het gedrag van ‘de mens’, de mens die niet verder denkt, die vaak egoïstisch is, hij staat bijna aan zijn pensioen, en kan zich een duidelijke reactie al eens permitteren, hij moet niet langer aan klantenbinding doen en ervaart dat als een opluchting.
Ik kwam dus op bezoek, en luister geduldig naar zijn frustraties, hij excuseert zich ‘ik zou dit niet moeten vertellen, maar we kennen elkaar al langer”, dus luister ik met meer geduld, ik heb trouwens…. tijd.
Hij spreekt over frustraties, over hoe hij zich misbruikt voelt, over hoe ze nu plots de spil van de samenleving zijn geworden, en over hoe dit alles zal wegebben, eens deze crisis voorbij is.
Hij spreekt over ‘natuurlijke selectie’, ik slik en luister.
Over de ‘domme regeling’ van Wouter Beke, over de witte vlaggen die voor hem echt niet hoeven, over respect dat ontstaat in tijden van nood en verdwijnt als het normale terug opduikt.
Ik betaal voor “mijn” consultatie en redding, ben opgelucht, voel me bevrijd, maar zijn woorden blijven nazinderen.
Hoog tijd voor een minder belastend uitje.
Voor het eerst sinds weken gaan vriendin K en ik terug op wandel, we fietsen elk naar het punt van afspraak, we kiezen ergens het ‘tussenin’ (10 km voor mij, 4 voor haar 🙂 , maar daar is het mooi wandelen), we babbelen wat luider om afstand te overbruggen, we passeren het lege terras en nippen aan ons watertje, rusten toch even uit op een verboden (?) bankje, veilig op twee hoeken, uitkijkend op de stille plas, paarden die geen ruimte opeisen, frisgroen lentegras, wuivend riet.
Het gesprek overtuigt
dat we hier beter gaan uitkomen,
dat we het kleine doodgewone normaal meer gaan waarderen,
dat we ons met rust laden,
dat we paaseitjes rapen in de zomervakantie,
dat we ‘lege koffers meenemen voor mooie verhalen’ (Loesje),
dat exponentiële functies hét onderwerp worden in lessen wiskunde,
dat de sleutel tot een zorgeloos leven het slecht geheugen mag zijn,
dat we terug vrolijk worden om die plek op de zetel, als restant van vuile kinderhandjes,
dat we tevreden het zilver in ons haar omtoveren tot gouden lokken,
dat we in de nieuwe collectie fleurige kleuren zullen zoeken om Coronakilootjes te verdoezelen.
Even buiten de comfortzone, het doet deugd.
En dan weer de realiteit, 283 overlijdens vandaag….
“We zien dat de epidemie aan het verzwakken is, we hebben de piek gezien en de komende dagen en weken komen we wellicht in een neerwaartse daling terecht.’ (Van Gucht, hij blijft positief….)
Normaal waren we nu een weekje op vakantie in Nederlands Limburg, we huurden er een groot huis. Iedereen was welkom, groot en klein. In het nieuwe normaal zitten we thuis elk in ons eigen kot, ver van elkaar verwijderd, we zien kind noch kat.
Ik had het mezelf nooit toegegeven, maar het begint te wennen. De krant wordt niet langer uitgeplozen, manlief beseft dat ik geen details van de dag meer hoef, ik kijk nog enkel naar het avondnieuws en ook ‘de afspraak’ staat op het programma. Bart Schols krijgt van mij een podiumplaats, attent, naturel en zeer deskundig leidt hij elke avond gesprekken rond ‘de ovalen tafel’, hij komt to the point, draait niet rond de pot, dé grote troef van sommige politici.
Net zoals vorig jaar, toen hij open en vrij over zijn psychische problemen en opname sprak. Een man vol empathie, niet gespaard door het leven.
“Niet meer perfect willen zijn, is de grootste bevrijding van mijn leven“, zegt hij.
Uitslapen is geen probleem voor me, nooit geweest, ik ben en blijf een avond-nachtmens. Dan voel ik de stilte, niet dat m’n enige huisgenoot voor drukte zorgt, maar het besef dat half België slaapt, maakt me vaak melancholisch, een gevoel waar ik wel van houd. Me even onderdompelen in de donkere nacht en haar pure rust voelen.
Normaal ben ik een bezige sociale bij, ik kom graag buiten, liefst met vrienden of familie, houd van babbels en drankjes (nu niet negatief gaan denken!) en afspraakjes (idem!).
In het nieuwe normaal ontmoet ik enkel nog de buren over de haag, een eenzame bekende uit de buurt, de postbode zonder nieuws, de dakwerkers in de verte die onafgebroken door gaan, en gelukkig ja, de vele vogels, ze klinken heel druk dit jaar.
Met dit weer staan normaal grote fietsontdekkingen op ons lijstje, een lunchke onderweg, een pannenkoek of ijsje als beloning op een gezellig terras.
In het nieuwe normaal beperken we ons tot kleinere fiets- en wandeltochten.
“We moeten in beweging blijven“, zegt de wetsdokter, alle banken zijn met linten versierd, om te vermijden dat iemand er zou gaan zitten. Dat maakt manlief boos, heel boos, op minister De Crem en zijn nieuwe politiestaat. Er is geen kat te zien, en toch mag en kan een rustpauze in de natuur niet langer. Manlief boos zien, het gebeurt zelden of nooit.
We fietsen in de omgeving, Nederland kunnen we niet meer binnen. De kleine deugniet in mij nodigt uit om toch dat ene stapje op verboden grondgebied te zetten, maar wijze man houdt me tegen, ik volg gedwee….. Dit is het nieuwe normaal, grenzen gaan op slot.
In de bijna lege brievenbus wacht me een leuke verrassing, Eliza heeft mijn beertje ontdekt.
De kinderbeer van de zoon, snoetje wat verrimpeld, scheurtje in de vacht, éénogig, maar oh zo lief. Hij blijft glimlachend achter het raam.
Alles wat ons ritme vertraagt en ons tot geduld dwingt, alles wat ons terugbrengt in de langzame cycli van de natuur, kan ons helpen.
May Sarton
bloemen houden geen rekening met lockdown
ze schitteren en stralen vrolijke kleuren
rood, geel, wit, roze
ecologisch geteeld
op het ritme van de natuur
de plukweide is heerlijk
kuieren, bankje hier, boogje daar
romantisch
(h)eerlijke passie
alleen nu niet bereikbaar
graag wil ik blijven steunen
al het mooie ligt er verlaten bij
tijdelijk dus aan huis gebracht
ze fleuren en geuren en kleuren
de stilte in de dagen
ze maken blij, voelen vrij
ondanks alles rondom ons
ondanks angst
ondanks wan-vertrouwen
ondanks on-zekerheid
zoveel on
maar ook warmte en zon en glans
ik stuur je graag een bloemetje
je woont buiten aan-huis-bereik
dus laat ik je hier
heel even
vrolijk en zonnig
mee genieten
omabaard 