Zomaar wat vakantiemijmeringen

De ‘grote vakantie’ speelde meer dan 50 jaar een heel belangrijke rol in mijn leven. Pensioen is nooit vakantie meer. Of is het altijd vakantie. Beide tegenstellingen geven dé waarheid.

De zon straalt elke dag, elk uur, elke minuut. Het klimaat is een grote uitdaging, maar toch geven zon en warmte mij echte energie.

Er is die avond aan zee, het licht maakt melancholisch en zacht. Kinderen en honden genieten in kleine achtergebleven zoute zeemeertjes en maken mooie silhouetten in het prachtige kleurenspel van de zakkende zon.

Met kabelbaan en voeten omhoog naar glooiende alpenweides, waar Oostenrijkse schapen de weg voor ons banen. De zon schittert groen en fris. De oneindige stilte is voelbaar, zoals we ze in België op geen enkele plek meer kennen. Ik waan me op de top van de wereld, ondanks hoge ruwe bergen die macht uitstralen. Het gevoel van nietigheid helpt relativeren, besognes smelten (voor even) als sneeuw voor de zon, er is meer, veel meer dan onze eigen zorgen….

Beer komt nog een laatste keer logeren. De ochtendwandeling voelt vertrouwd aan, hij (de hond) geniet, ik geniet. Zoals elke dag komt ook de zon weer op. Hij beseft niet dat een grote reis hem wacht, ik daarentegen voel nu al het gemis van zijn baasjes, maar ook van hem. Hij is aanhankelijk en vleit zich tegen me aan, krulletjes vangen lief mijn tranen op, donkerbruine oogjes troosten.

Er is het moment van afscheid. Het gemis wordt ruimschoots goedgemaakt met dank aan de moderne media. Ze stellen het prima, de zwarte beren en poema en uil rond het huis genieten we mee via het beeld. Ik ben gerust gesteld. Ze leven in het paradijs (voorlopig toch) en wij overbruggen vlot de vele kms. Dezelfde zon straalt hier en ook voor hen.

De wandeling in de romantische bio-bloemenpluktuin ‘Plukjedag’ ( klik) maakt blij. Mijn plukpleziertjes kleuren tien dagen lang het huis. Telkens ik er voorbij kom mompel ik “Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem ploem ploem dag stoel naast de tafel dag brood op de tafel” (Paul van Ostaijen). Bloemen geven rust en verwondering. Ik zie hoe de kelkjes openbloeien en groeien.

Er is die avond, die ene avond, vol gemis, vol verlangen naar de tijd van toen (oei, ik word echt oud…), een vermoeid gevoel, een negatief gevoel zelfs, omdat dingen nu éénmaal veranderen, omdat ik de bomen tussen het bos én het bos tussen de bomen niet meer zie. Vragen en onzekerheden overvallen me, ik vind de antipiekerknop niet. Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn…….hoewel de maan zijn uiterste best doet in de donkere avond. Een compliment waardig.

We komen samen met de cursisten van Amfora. De avond is (weer) zacht, de terrasjes uitnodigend en bij een glaasje wijn vlotten de gesprekken goed. Er is begrip, respect, luisterbereidheid. Drie belangrijke elementen voor een goed gesprek. We hebben dezelfde interesses en ambities. Voldaan neem ik tram 2 terug richting Melle Leeuw waar ik ‘van kinderdienst’ ben en waar woorden nog tot een stuk in de nacht blijven nazinderen, ze beletten mijn slaap, maar de volgende dag houdt energie in drievoud me bij de zaak.

Zweven in de draaimolen, hoog in de lucht, controle loslaten, enkel lachende gezichtjes rond mij, uitgeput op de bank vallen van het roetsjen met een klein soms angstig gezichtje naast je, en dan horen ‘oma, dit was een TOPdag’. Wat wil het omahart nog meer?

Kleinzoon viert zijn verjaardag. Tof gezelschap, fijn feestje, een rups kan best ook lekker zijn!, leuke rondleiding op de zorgboerderij, waar papa en zonen een nieuw leven gaan opbouwen.
“De Boon, onze zorgboerderij in Drongen, zoekt (een) bewoner(s) die zich vrijwillig willen engageren om daar te komen wonen, de site mee te onderhouden en ondersteunend te zijn als er een jongere in time-out verblijft.”
Vragen van mijn kant, doorspekt met onrust, woelen door het hoofd. De natuur is er mooi vlak bij de Vinderhoutse bossen, maar het woonhuis is oud en klein en (naar mijn normen?) weinig comfortabel. De toekomst zal het uitwijzen. Nieuwe mogelijkheden bieden zich aan.
Die zonen van mij blijven zorgen voor avontuur in mijn leven.
In gedachten dwalen zorgelijke gedachten, die ik halsstarrig een STOP toe roep. Maar geluk zit vaak in een klein hoekje en dat vinden we.

En die lekkere rups, de zoete verjaardagszonde, heb je nog tegoed.

Floating earth…..

……is de naam van het lichtend kunstwerk in het stadspark van Sint Niklaas. De aardbol met 10 meter doorsnede van Luke Jerram ligt indrukwekkend mooi in de vijver. Vanop het gezellige terras geniet je, vooral bij valavond, de relativiteit van onze aarde. Je ervaart onze leefruimte vanuit de machtige ruimte, je voelt je nietig, je voelt je verantwoordelijk, het water nodigt uit tot enige reflectie.

We zien Canada, zo dichtbij, zo veraf, we wonen allen op diezelfde bol, de ruimte rondom is oneindig, we zijn onooglijk klein ……. Zorg dragen is een duidelijke boodschap.

De kunstenaar heeft zijn doel niet gemist. De babbels met man en vriend gaan spontaan de filosofische kant op. Denken en beseffen, genieten en bevragen, relativeren en uiteindelijk fijn vinden.

Het avontuur tegemoet….

Heel hun hebben en houden zit verpakt in deze bagage. Alle spullen zijn verkocht, weggegeven of in bewaring gegeven op onze zolder. Voor wie weet….ooit…..hopelijk….

Een laatste avondmaal met het koppel, onze zoon en haar/onze (schoon)dochter op een terras in de zon.
Een laatste ontbijt met de zoon, gezellig met ons drietjes, terwijl schone dochter de hond nog even laat dollen in het zand. Kwestie van flink moe te zijn om de vele uren vliegen rustig te overbruggen.

Beer (ja, zo heet de hond) heeft het prima gedaan.

Een laatste knuffel in de drukke luchthaven van Schiphol. Ik pink een verdoken traantje weg, ik heb me voorgenomen een flink meisje te zijn.

Achttien uren later zit mijn vlees en bloed op 8000 km hiervandaan, richting een groots avontuur in Vancouver. Het voelt vreemd en leeg en zwaar en onzeker, maar dit komt goed, ik heb vertrouwen in hen én in de tijd. Ik heb me toch voorgenomen een flink meisje te zijn?!

Maar ik zal en mag hen missen, alle drie.

Het gaat jullie goed.

Ik zet reacties hier uit. Je begrijpt me wel…..

Het Zwarte Water bleek blauw

Na wat twijfelmomenten beslissen we de hitteknoop door te hakken.
En ja, we hebben veeeeeeel factor 50 mee.
En ja, we denken aan de nodige drankstops, lees terrassen.
En neen, we doen geen zware inspanningen.
De data liggen maanden vast, noch voor onze vrienden, noch voor ons is een andere vierdaagse vinden een optie.
En lekker simpel toch, trui noch jassen hoeven in de koffer.

De airco in hotel Zwartewater in Zwartsluis (https://www.hotelzwartewater.nl/nl/) doet overuren – niet ecologisch maar wel comfortabel- en het zicht vanuit onze kamer verrast, het water oogt blauw…. Vele plezierbootjes en grotere vrachtschepen varen voorbij, het voelt als échte vakantie.

Zicht vanop ons bed

We kiezen voor het fietsarrangement met live-cooking.
Vis en vleessoorten bij het diner, van allerlei eiergerechten tot pannenkoeken bij het ontbijt, zomaar met vriendelijk geduld voor jou persoonlijk bereid.
Met de nadruk op de fiets uiteraard. Fietsen in een prachtige omgeving, veel groen, veel water, veel kilometers, veel terrassen tussendoor, het is ‘van moeten’, veel hittegraden, veel zweet, veel ontspannend genieten en genietend ontspannen, (te)veel zon, onze bevriende levens moeten worden bijgebabbeld, veel ontdekken, veel knooppunten in- of uitlassen, veel speurtochten naar schaduwplekjes en een bank om ‘koel’ te picknicken, veel haventjes, veel late avonden bij een vuurrode zonsondergang en de prikmuggen er gratis bovenop.

Zwartsluis is een gezellig havendorpje. We fietsen doorheen de Weerribben. Weren zijn de uitgeveende gebieden die vol water staan. Ribben zijn de stroken waar het uitgebaggerde turf te drogen werd gelegd.
Blokzijl, Kalenberg, Dwarsgracht, Jonen, Vollenhove. Stuk voor stuk prachtige dorpjes om even halt te houden. De sluiswachter gooit het klompje uit waarin de boten de bijdrage leveren als dank voor de sluis. We zien overal rieten daken, die de dorpen een heerlijk romantische uitstraling geven.
Met een lege batterij op de 63e km komen we- oef- op km 67 terug aan bij het hotel. Dit zweet verdient een extraatje.

Giethoorn bezoeken we voor de vierde keer, mooi maar druk. Beltschutsloot is een leuke ontdekking. Net op die dag gaat het gondelfeest door. Versierde boten brengen dorpsbewoners bij elkaar. Gelukkig kunnen wij erdoorheen wandelen, fiets aan de hand. We betalen bij de inkom en krijgen datzelfde geld terug bij de uitkom.

De vele pontjes, al dan niet manueel te bedienen, zorgen voor verfrissende tochtjes op het water. Even niet trappen, water en wind gewoon hun werk laten doen. En dan dit ontdekken….. Vier hongerige snaveltjes om te voeden….

In Den Ham lunchen we op het leuke driehoekig kerkpleintje, waar schaduwbomen en wespen zich laten gelden. Via de schitterende Sahara rijden we verder richting Ommen. Er is bos, lichtpaarse heide, zand, schitterende fietspaden, slingerend langs de Vecht en door grote natuurgebieden. België kan niet aan tippen aan deze fietsinfrastructuur.

We hebben 200 km én een gratis kramp in de benen.

My darling, what if you fly?

Het is bijna zo ver….. Volgende week rond deze tijd hangen ze in de lucht en overbruggen de 7769 lange kms naar de nieuwe spannende thuisbasis. Schoondochter telt de seconden af, zoon is afwachtend en benieuwd.

“Een vriend die bij de Nasa werkt, leerde me iets moois. Als ze een raket afschieten, wordt die van de grond afgestuurd tot op zekere hoogte, daarna vliegt de raket op zichzelf. Dan zeggen ze ‘guidance is eternal’. Zo is het ook bij de opvoeding. Je begeleidt en leidt de kinderen, steunt en stimuleert, leert hen nadenken en steeds meer zelf de leiding nemen over hun leven. En op een dag moet en kan je – en mogen zij- erop vertrouwen dat de inwendige gids gevormd is. Dat is vrijheid : weten dat je op je eigen kompas kan vertrouwen‘.

Het zijn niet mijn woorden, maar van Caroline Pauwels, ex-rector van de VUBrussel. Onlangs op 58-jarige leeftijd verloor ze de hevige strijd tegen maag- en slokdarmkanker. Een vrouw met charisma, met levensenergie, met verbindende ideeën en vooral veel positiviteit én possibiliteit, une grande dame met tonnen levenswijsheid.

“In het leven is er altijd wel een tegenwind die opsteekt. Soms zit dat in grote dingen, soms in kleine. Je hebt vaak het gevoel dat je gaat vallen. Dan vind ik deze zin uit een gedicht van de jonge Australische Erin Hanson zo mooi : ‘What if you fall? Oh but my darling, what if you fly?’. Waarom zou je je laten verlammen door angst? Als je denkt dat je zal vallen, is de kans groter dat je valt. Maar als je gelooft dat je misschien zal vliegen….?“

Zij springen dus binnenkort in the jump of life. De laatste restjes aanvaarding ben ik nog volop aan het oefenen. Maar oefening blijft kunst baren.

Een laatste familiefeestje in het teken van Canada (Vancouver), onder (te)veel bomenschaduw en met een gezellig gedekte buitentafel vol lekkers is genieten. Genieten met gemengde gevoelens. Een laatste keer…..voor lang toch…..het glas heffen…..wachten op de speech…..die niet komt……babbelen over het onbekende nieuwe leven……over missen en gemist worden….over onzekerheden en beslissingen.

Onder de vlag van Canada wordt getoost op al wat goed was én is.

Alpen beleven

Zonet kwam een felicitatie binnen omdat ik reeds zes jaar blog. Wat vliegt de tijd. Hoewel minder frequent hoop ik nog jaren vol te houden, ook al herlees ik zelf zelden een eigen schrijven. Maar er is een verbinding ontstaan met mijn lezers. De meesten ontmoette ik nog niet in levende lijve en toch lijkt het alsof ik hen goed en beter ken via de geschreven taal. Schijven en lezen voelt aan als een mooie verrijking. Ieder doet het op zijn manier, met eigen interesses en persoonlijke schrijfstijl. Het voelt aan als pure vrijheid.

By the way werd een vaag idee een must do. Als kind en jongere mama ven drie was Oostenrijk vaak onze reisbestemming. Bergwandelingen op slippers, ik hoor mijn moeder nog roepen hoe onverantwoord ik bezig was, maar ik was heerlijk jong en onbezonnen. Ik moest en zou die top bereiken. Eens doorzetter, altijd doorzetter. Later hield ik mijn hart vast als de eigen kinderen op de flank liepen naast een flinke ravijn in de diepte. Telkens weer opnieuw waren daar de prachtige vergezichten als beloning voor gedane inspanningen. “Ik wil graag nog eens de bergen zien vooraleer….”. Het klinkt dramatisch, maar met die woorden overtuigde ik manlief om nog eens de verre afstand te overbruggen. We klonken erop en legden de reis vast, of was het net omgekeerd?

In twee dagen reden we er heen. Losjes op ’t gemak. Dan konden we nog even Heppenheim in Duistland met een oergezellige oude dorpskern en mooie bloemenstraatjes meepikken. Het was er snikheet. Zalig hij of zij die airco in de auto heeft uitgevonden.

“Begrijp je nu waarom ik zo graag hierheen wilde’, vraag ik manlief bij het binnenkomen van onze nieuwe tijdelijke woonst. Het uitzicht op de Zugspitze vanuit het hotel is ronduit schitterend. In de zon, in de regen, omgeven met schapenwolkjes of met dreigende wolken, in de mist wordt alles wazig.
Het hotel is één groot modern vierkant, geen typisch Oostenrijkse stijl, waarbij de kamers rond de vier verdiepingen hoge loungebar liggen. Wat aanvankelijk een doolhof lijkt, zit eigenlijk heel goed en comfortabel in elkaar. Om onze kamer te bereiken stappen we 200 meter via de vele schuine wegen die naar de etages leiden. Gemiddeld doen we het vijf keer per dag, je kan je niet voorstellen hoe snel een mens iets op de kamer vergeet!, op en telkens ook af, reken alvast op 2 volle kms binnenin ‘My Tirol’. Klik.
Ontbijt en avondmaal (telkens in een ander thema) zijn super met een heel ruime keuze aan groenten en fruit. We eten ons daar (te) dik.

Het blauwe-wegen-hotel

En de geleende Nordic Walking stokken hijsen me de hoogte in. Ik overtref mezelf, nooit verwacht want de spieren zijn niet altijd mijn beste vriendjes. Glooiende alpenweides met rinkelende koeien, ruige rotspartijen, eeuwig (?) stromende watervallen, vele felgroene meren waar je kan in zwemmen, voor mij te koud uiteraard. Klein- en schoondochter wagen zich aan ingewikkelde canyonbeproevingen en raftings. Ze komen heelhuids en fier thuis. De 13-jarige kleindochter waagt zich aan sprongen 10 meter de diepte in, hangt met touwen aan rotsen en lacht met de minder galante, maar heel moedige moedersprongen. Ze doen het toch maar, onder begeleiding van de gids.

Raad van de zoon is nooit te versmaden. Hij overtuigt ons een mountainbike met batterij en goede helm te huren. Aanvankelijk fiets ik een beetje onwennig, vreemd stuur, speciaal zadel en hulpjes moeten worden uitgetest. Maar het wordt een 45-km-tocht vanuit Lermoos naar Bergwald en verder. De fietsen hebben een krachtige motor, totaal anders dan mijn eigen simpele e-bike en ik krijg de smaak heel erg te pakken. Angsten worden overwonnen, ik ben de baas over de fiets die me vele hoogtemeters helpt stijgen en met stevige remmen ook helpt afdalen. Een unieke ervaring. Bergen overwinnen op de fiets! Oma en kleinzoon aan de top. Zoon fietst zonder ondersteuning, laat ik het maar op de leeftijd steken.

Wiebelend wandelen we de meest spectaculaire wandelhangbrug van de Alpen over. De Highline 179 (klik) verbindt de beide kastelen met zijn totale lengte van 406 meter en op 113 meter boven het dal. Spannend, maar de moeite waard. Het uitzicht is prachtig en de brug gelukkig stevig. Dat laatste maakten we onszelf voortdurend wijs. Wankelend probeert zoon met de hond te stappen, die het algauw voor bekeken houdt en als een dronkenmanhond snel terug veiliger oorden kiest.

In een stevig onweer schuilen we in de open hut. Hond kruipt snel onder de balken, de knallen maken hem zichtbaar bang. Het is niet koud en heerlijk om de bui vanuit ons rustplekje op een gestalde tractor te zien en horen voorbij trekken. Onvoorwaardelijk verbonden, onweer en bergen!

En ja, ik heb mezelf overtroffen. Ik zei het al. Verloren lopen, zoonlief was er niet bij voor de goede oriëntatie en de smartphone liet ons zomaar in de steek, die durft!, te steile wegjes niet wagen en onduidelijke wegwijzers zorgen voor bijna 17 km in de vermoeide benen. Maar we houden dapper vol, enkel een helikopter kan een oplossing bieden, maar zover laten we het niet komen. Nat van het zweet en met loodzware benen worden we in de watten gelegd door de familie, of bleef dit bij wishful thinking? We deden ruimschoots onder voor de zoon die een col buiten categorie had overwonnen op zijn koersfiets….. Laat ik het maar terug op de leeftijd steken.

De stokken houden me overeind……

Rijn. Uitzicht op. In Bad Breisig doen we na eindeloze files (Duitsland is een krak in wegenwerken) een laatste overnachting met zicht op de machtige stroom. De volgende dag staat nog een bezoek aan de abdij van Maria Laach in het vulkaanlandschap van de Eifel op het programma. Gewoonweg prachtig, zowel omgeving met tof smeedwerk in de tuin als de kerk. Op het terras genieten we voor de allerlaatste keer de lekkere Kaiserscharrm mit Apfelmus.

Een massa foto’s heb ik genomen, ik bespaar je ze graag, dus beperk ik me tot twee.
Verbind alle zwart-gedrukte hoofdletters van de vorige paragrafen en zo ontdek je het dorpje waar we logeerden. Veel puzzelplezier.