De ‘grote vakantie’ speelde meer dan 50 jaar een heel belangrijke rol in mijn leven. Pensioen is nooit vakantie meer. Of is het altijd vakantie. Beide tegenstellingen geven dé waarheid.
De zon straalt elke dag, elk uur, elke minuut. Het klimaat is een grote uitdaging, maar toch geven zon en warmte mij echte energie.
Er is die avond aan zee, het licht maakt melancholisch en zacht. Kinderen en honden genieten in kleine achtergebleven zoute zeemeertjes en maken mooie silhouetten in het prachtige kleurenspel van de zakkende zon.
Met kabelbaan en voeten omhoog naar glooiende alpenweides, waar Oostenrijkse schapen de weg voor ons banen. De zon schittert groen en fris. De oneindige stilte is voelbaar, zoals we ze in België op geen enkele plek meer kennen. Ik waan me op de top van de wereld, ondanks hoge ruwe bergen die macht uitstralen. Het gevoel van nietigheid helpt relativeren, besognes smelten (voor even) als sneeuw voor de zon, er is meer, veel meer dan onze eigen zorgen….
Beer komt nog een laatste keer logeren. De ochtendwandeling voelt vertrouwd aan, hij (de hond) geniet, ik geniet. Zoals elke dag komt ook de zon weer op. Hij beseft niet dat een grote reis hem wacht, ik daarentegen voel nu al het gemis van zijn baasjes, maar ook van hem. Hij is aanhankelijk en vleit zich tegen me aan, krulletjes vangen lief mijn tranen op, donkerbruine oogjes troosten.
Er is het moment van afscheid. Het gemis wordt ruimschoots goedgemaakt met dank aan de moderne media. Ze stellen het prima, de zwarte beren en poema en uil rond het huis genieten we mee via het beeld. Ik ben gerust gesteld. Ze leven in het paradijs (voorlopig toch) en wij overbruggen vlot de vele kms. Dezelfde zon straalt hier en ook voor hen.
De wandeling in de romantische bio-bloemenpluktuin ‘Plukjedag’ ( klik) maakt blij. Mijn plukpleziertjes kleuren tien dagen lang het huis. Telkens ik er voorbij kom mompel ik “Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem ploem ploem dag stoel naast de tafel dag brood op de tafel” (Paul van Ostaijen). Bloemen geven rust en verwondering. Ik zie hoe de kelkjes openbloeien en groeien.
Er is die avond, die ene avond, vol gemis, vol verlangen naar de tijd van toen (oei, ik word echt oud…), een vermoeid gevoel, een negatief gevoel zelfs, omdat dingen nu éénmaal veranderen, omdat ik de bomen tussen het bos én het bos tussen de bomen niet meer zie. Vragen en onzekerheden overvallen me, ik vind de antipiekerknop niet. Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn…….hoewel de maan zijn uiterste best doet in de donkere avond. Een compliment waardig.
We komen samen met de cursisten van Amfora. De avond is (weer) zacht, de terrasjes uitnodigend en bij een glaasje wijn vlotten de gesprekken goed. Er is begrip, respect, luisterbereidheid. Drie belangrijke elementen voor een goed gesprek. We hebben dezelfde interesses en ambities. Voldaan neem ik tram 2 terug richting Melle Leeuw waar ik ‘van kinderdienst’ ben en waar woorden nog tot een stuk in de nacht blijven nazinderen, ze beletten mijn slaap, maar de volgende dag houdt energie in drievoud me bij de zaak.
Zweven in de draaimolen, hoog in de lucht, controle loslaten, enkel lachende gezichtjes rond mij, uitgeput op de bank vallen van het roetsjen met een klein soms angstig gezichtje naast je, en dan horen ‘oma, dit was een TOPdag’. Wat wil het omahart nog meer?
Kleinzoon viert zijn verjaardag. Tof gezelschap, fijn feestje, een rups kan best ook lekker zijn!, leuke rondleiding op de zorgboerderij, waar papa en zonen een nieuw leven gaan opbouwen.
“De Boon, onze zorgboerderij in Drongen, zoekt (een) bewoner(s) die zich vrijwillig willen engageren om daar te komen wonen, de site mee te onderhouden en ondersteunend te zijn als er een jongere in time-out verblijft.”
Vragen van mijn kant, doorspekt met onrust, woelen door het hoofd. De natuur is er mooi vlak bij de Vinderhoutse bossen, maar het woonhuis is oud en klein en (naar mijn normen?) weinig comfortabel. De toekomst zal het uitwijzen. Nieuwe mogelijkheden bieden zich aan.
Die zonen van mij blijven zorgen voor avontuur in mijn leven.
In gedachten dwalen zorgelijke gedachten, die ik halsstarrig een STOP toe roep. Maar geluk zit vaak in een klein hoekje en dat vinden we.
En die lekkere rups, de zoete verjaardagszonde, heb je nog tegoed.
