Deze blog houdt Ish’s stijl levendig. Korte, krachtige zinnen, die inhakken.
Pure zelfoverschatting hier, grapje dus.
Maar dat ik van het boek genoten heb, erdoor ont- en geroerd werd, geschrokken en ontdaan was, is een feit. Het leest vlot, de 270 pagina’s in één ruk uitlezen was een optie, maar ik besloot de zinnen te smaken en zachtjes, hoe hard en indringend ook vaak, te laten doorsijpelen tot in de diepste vezels.
Het moois dat we delen.
Ish Ait Hamou, de auteur, geboren in Vilvoorde, heeft Marokkaanse roots. Hij is bekend als danser en choreograaf. Hoe veel-kundig kan een mens zijn! Gezonde jaloezie borrelt….
Hij schrijft over ‘ZIJ’. Zij, de jonge Soumia, beging vijf jaar geleden een verschrikkelijke fout met heel zware gevolgen, moet nu verder doorheen het leven strompelen met een loodzware schuld in haar onschuld. Zij worstelt.
“Als kind heb je maar één wens voordat je in slaap dommelt : groot worden. Nu zou ik er alles aan doen om terug te keren naar mijn jeugd, want daar kun je helemaal opnieuw beginnen…….
Ik vraag me af of het werkelijk een tweede kans is, of dat ze me eigenlijk vragen over de brokstukken van mijn eerste kans te wandelen. Brokstukken die stuk voor stuk diep in mijn vlees snijden“
Hij schrijft over ‘HIJ’. Hij is Luc, een Vlaamse tachtiger die moeilijk kan wennen aan de nieuwe wereld met hoofddoeken, ‘ze toeteren constant, parkeren ongegeneerd dubbel, spreken luid en in vreemde talen.’
Vijf jaar geleden werd hij weduwe, kan een leven zonder haar, zijn alles, zijn liefste, niet aan. Hij worstelt. Ook met vragen als ‘begreep ik haar wel voldoende’?
“Ze zeggen dat rouw even diep is als liefde was. Sommige dagen kom ik tot het inzicht dat ik geluk heb gehad omdat ik Maria zo lang naast me heb gehad en op andere dagen stel ik vast dat als ik haar niet zo lang naast me had gehad het niet zo moeilijk zou zijn om haar te missen. Elke dag moet ik beslissen of ik dankbaar ben of eenzaam. Maar ik wil haar verdomme gewoon terug zien. Dat is wat ik wil.”
Hij schrijft over ‘HIJ EN ZIJ’. Ze ontmoeten elkaar onverwacht, hun werelden raken elkaar meer dan ze aanvankelijk vermoedden, hij kent haar verleden, zij blijft nog even onwetend en behulpzaam. Zijn gedachten zijn aanvankelijk schrijnend, zij is lief, probeert goed te zijn voor de oude man, hij leert waarderen. Tot ook zij weet en haar wereld terug instort.
Of toch niet?
Of toch wel?
Neen, geen liefdesverhaal. Hoewel liefde een grote rol speelt doorheen het boek. Een ander soort liefde.
De auteur oordeelt nooit over zijn personages, hij is empathisch, ondanks hij vanuit eigen frustraties schrijft. Racistische pijnpunten in onze verdeelde samenleving liggen zwaar op de maag en zijn hier toch verteerbaar met dank aan de vlotte schrijfstijl van de woordkunstenaar, waarin het gevoel met een krachtige boodschap prachtig wordt verwoord, geen hoogdravende taal, h.e.e.r.l.i.j.k! Het verhaal zuigt je letterlijk mee, doorheen pijn en liefde, doorheen haat en vergeven, doorheen verbinding en onbegrip, doorheen …….. het moois dat we delen.
Nu wacht hier zijn vorige boek Cécile. Graag dompel ik me onder in die andere – is dat wel zo?- wereld.
Nog even op deze laatste septemberdag…..
‘October is the opal month of the year.
It is the month of glory, of ripeness.
It is the picture-month.‘
– Henry Ward Beecher
omabaard 