zomaar een babbel

De laatste aankopen voor een paar dagen fietsen (in de Achterhoekse regen?) worden nog snel in orde gebracht. De winkelstraat straalt in de zon. Sinds de komst van het koopcentrum is het er nog zelden druk. Zelfs niet met dit uitnodigende weer.
Er zijn veel leuke barrekes, ik trakteer me op een bolletje limoncello-ijs, en zoek een zitplaats, om de handen even vrij te hebben. Her en der zijn gezellige buitenstoelen verankerd in de grond, stel je voor dat er iemand mee gaat lopen… De stoelen staan in groepjes van drie. Sociaal als ik ben 🙂 kies ik een plaatsje zonder babbelende mensen om me heen, ik heb nood aan rust en wil de chaos in mijn hoofd graag ordenen. Die ijskoude zoete zonde doet deugd aan het brein…..maak ik mezelf wijs. Twee vliegen in één klap : ijsje likken én ondertussen mensen bespieden vanachter de donkere zonneglazen.

Zij komt vlak naast me zitten, bepakt en bezakt,  20 jaar ouder, ruwe schatting.
Al snel wordt duidelijk waarom ze geen veilig stoeltje tussen ons in laat, ze wil babbelen. En help, ik wil enkel denken en uitwaaien…..
Beleefd luister ik, zo leerde ik het vroeger toch?, ze is vermoeid en wil zichzelf graag een pauze gunnen, tussen de schommelende stappen door.

Pijn heeft ze, veel pijn, ‘die knieën hé madammeke, en de schouder‘. Nog even denk ik, help hoe kan ik de chaos redderen in eigen hoofd?, maar ze sleept me mee in haar verhaal.
Over de leeftijd en ‘den ouderdom‘…..
Over man die vorig jaar is heengegaan, ze bezoekt hem nog elke dag  en geeft dan bloemekes….
Over man die enkel voor zijn werk en rust leefde, terwijl kinderen, kleinkinderen, zelfs achterkleinkinderen en huishouden  haar taak waren. Ze is krom gewerkt. Nu is ze moe, vooral heel erg moe….
Over kinderen die haar graag zien, maar -nog- niet beseffen dat ze een extra aangeboden arm kan gebruiken….
Over de angst voor het rusthuis, de rollade (ze bedoelt de rollator), en de rollende stoel, want ‘deze stoelen zitten zoveel beter, hé madammeke‘…… Ik haat  ‘ke’ bij elke aanspreking, maar niet als de woorden door haar worden uitgesproken, want ze is vooral lief, teergevoelig, golvend op de levensstromen, op en neer, ‘want ’t leven kan moeilijk zijn‘ en ‘niet plezant hoor, ouder worden én vooral afhankelijk‘….
Over haar zoon die na een auto-ongeval blijvend anders door het leven moet, ‘hij was zo’n levensgenieter, madammeke‘, de zorgen blijven, ‘maar hij zit veilig, ik kan gerust dood gaan‘. Over het doodgeboren kleinkindje en de vele tranen……
Over de dochter die geen goede partner vindt….
Over de kater die thuis wacht….
Over hoe deugd het doet het stille huis even te verlaten….
Over ‘den TV’ die dag en nacht speelt en spreekt tot haar….
Over zoveel…..

Mijn ijsje is al lang op, de wind blijft stevig volharden, ik luister met groot ontzag naar de moed waarmee ze telkens opnieuw uit het diepe dal kruipt. Met de woorden ‘merci voor den babbel, ge zijt een lief madammeke’ stapt ze op en sleept zich mankend verder richting huis.

Over 20 jaar zit ook ik misschien op datzelfde stoeltje, want verankerd blijven ze nog vele jaren!,  en luistert iemand geduldig naar mijn verhaal. De wind drijft me (hopelijk) nog véééle jaren mee.

Vieren in stijl

Met de uitnodiging op zak van m’n broer die nu ook als 60-er door het leven ‘mag’ gaan, trekken we richting mijn geboortestad.
Ronse is een klein stadje en  faciliteitengemeente in de prachtige Vlaamse Ardennen, een must voor fietsers op zoek naar uitdagingen én natuurliefhebbers.
Zelf hoor ik enkel tot de tweede categorie.
Ik ben dan ook een 60-er, alsof het vroeger anders was….

Met een gids op stap  betekent wijzer worden. Hij vertelt hoe in 1879 het classicistische station van Brugge van de architect A Payen steen voor steen werd ontmanteld en opnieuw opgebouwd in Ronse, om materiaal- en ontwerpkosten te besparen.
Tijdens mijn studentenjaren stapte ik er wekelijks de trein op, nooit was ik me bewust van  Brugse grondvesten.
Sorry Paul, neen Thomas 🙂
Sorry Lie(f)s 🙂
Nooit te oud om te leren blijkbaar.

Geboren en grotendeels getogen, 15 jaar lang, dan nog verder getogen naar 6 km en een flinke heuvel verder. Ik heb het geweten, mijn fietstochtjes naar school…..

De plek waar we verwacht worden is een  restaurant in een prachtig herenhuiskader. Het terras wacht uitnodigend, het is er schaduwrijk vertoeven.
“We” zijn nog de helft van onze ooit zeskoppige familie, ouders en zus zijn niet meer.
Om die reden heb ik een erf-pronkstukje rond de vinger, de blauwesteentjesring van mijn moeder. Zo voelt het ‘meer samen’ aan.

Bijna 100 km woon ik nu hiervandaan.
Het stadje oogt vriendelijk, een heel verleden zonder man en kinderen stroomt binnen. Ik word warm en koud tegelijk, de gedachten aan zoveel vrolijke, fijne momenten, maar ook verdriet en pijn overrompelen even.
“Le parfum de l’âme, c’est le souvenir.” (G Sand)

Sublieme smaken, ware schilderijtjes rollen over de tongen, die steeds losser komen bij meer frisse wijntjes.
Nu zijn we allen 60-ers, een groot deel leven achter ons, veel ervaringen rijker, we vertellen over blije en droevige momenten, over toen en nu.
Het voelt vertrouwd aan, met broer en zus terug in onze heimat, samen met de partners, die we allen ooit gevolgd zijn naar andere oorden.
We bleven geen van allen onder de kerktoren.
‘Avonturiers’.

Een dikke pluim  voor Maison D, waar Delphine en Didier heerlijke gerechten toveren.
Verfijnde combinaties op het bord prikkelen de smaakpapillen in een  mooi kader in het statige herenhuis.

En neen, geen duit krijg ik voor deze promotie!

 

Mijn schoen en ik

“Schoenen , ze zijn het zwakke punt van elke vrouw. Ze tillen elke outfit naar een hoger niveau”

en

“Gemiddeld heeft een vrouw  23 paar schoenen staan in de kast”

Heel duidelijk, ik ben géén gemiddelde vrouw.
De schoen en ik, we haten elkaar gruwelijk.
De wrok werd duidelijk rond mijn 40e,  aan elke schoen leek een probleem gekleefd, of lag de oorzaak bij de voeten?
Van vervelend vreemd gevoel, ging het over totale gevoelloosheid en scherpe pijnscheuten, naar hevige krampen die spontaan en ontspannen stappen fel belemmer(d)en.

Schoenen moeten zorgvuldig worden uitgekozen, verfijnde exemplaren zijn volledig uit den boze.
Bij elke outfit een aangepast paar? Vergeet het! Ik houd het bij ‘dat paar’, dat bovendien bitter weinig elegant scoort…..
Een zomerkleedje of short? Vergeet het! Toch niet met de ‘lomperikken’ bloot….
Schoenen met hakken? Vergeet het! Dan lukt geen stap….
Mooie modelletjes? Vergeet het! Ook al zijn de voeten smal en fijn….
Blote voeten? Vergeet het! in het kwadraat.
Soms zinkt de moed me in de schoenen.
Dus…. schoenen….

 

Vergeet het!

Als de tijd daar weer is, de tijd van nieuwe schoenen, begint de stress, mijn oude exemplaren- versleten tot op het bot- ‘mogen’ worden ingeruild.
Dagen, weken, soms maanden duurt het vooraleer ik een geschikt paar vind.
Zo denk ik althans op dat moment, mijn humeur scoort dan flink onder nul.
De omgeving zal het geweten hebben….

 

 

Eens de  aankoop is beslist, wachten ze geduldig op het rek tot deze niet-gemiddelde vrouw ze uit de doos haalt en ze stapje voor stapje,  minuutje per minuutje,  uitprobeert. In dat stadium bevind ik me nu, ik waag pogingen, zet ze weer veilig ver weg, test opnieuw, en word stilletjes (denk ik toch) woest op zoveel lederleed.

Jarenlang heb ik gedokterd, elk UZ had een ‘mogelijke verklaring’, van rugprobleem tot hersenfout, en telkens ‘ermee leren leven, madameke, daar ligt de oplossing’.
Podologen, neurologen , orthopedisten….. verspreid over alle hoeken van Vlaanderen, kregen mijn bezoek en mijn geld, 360 (ruwe schatting) onderzoekingen van scan naar MRI naar ruggenmergpunctie, geen enkele  arts  kan een diagnose geven, blauwe druppeltjes verlichten een beetje, ze zijn dan ook mijn grootste schat.
Niemand lijkt te weten waar het schoentje juist wringt.

En ja, ik leerde ermee leven, ik heb nog zoveel te genieten! Ondanks het lood in de schoenen….

Dagelijks trek ik dus dapper mijn stoute schoenen aan, nooit zal ik naast mijn schoenen lopen, wees blij dat je niet in mijn schoenen staat.

 

Waarom wij Nederlandfans zijn?

• Prachtige dorpen bekoren. De uniforme stijl geeft rust. Er gaat een warme gezelligheid van uit. Geen chaos van verschillende stijlen.
• Dorpskernen en daartussen veel groen.
• Massa bloemen, in alle kleuren en varianten.
• De bank voor de huizen, waar misschien vele babbel-uurtjes worden genoten?
• Winkeltjes met snuisterijen, waar ik uren kan rondlopen en ontdekken.
• De fietspaden zijn S.C.H.I.T.T.E.R.E.N.D! Hier kan België véél van leren.
• Groen. Groener. Groenst.
  Weid. Weider. ‘Weidst’.
• Nederlanders zijn joviale, enthousiaste, vrolijke, spontane mensen.
  Iedereen spreekt ons aan.
  Een kaart openvouwen betekent dat hulp wordt aangeboden.
  Zo vaak horen we ‘waar kan ik je mee helpen?’
  En ‘wat kan ik voor je betekenen?’ (waarbij we eerst vreemd opkijken)
• Veel water. Romantische bruggetjes.
• De pannenkoekenrestaurantjes, voor een zoetekoek als ik een hemelse heerlijkheid.
• Eethuisjes in ‘my style’
• Stranden met fijne paviljoens, geen hoogbouw die het uitzicht belemmert of drukbevolkte dijkstraten.
• Fietsen in alle kleuren, maten, voor 1, 2 tot zelfs 3 personen. Origineel. Traditioneel.
• Woorden als ‘astu’ en gezel’ 🙂
• Knus. Fijn. Sympathiek. Hygge. Vriendelijk.
• Broodjes kroket waar manlief van houdt. Voor een niet-vleeseter als ik minder aantrekkelijk.
• We begrijpen elkaar , ook al zijn er al eens misverstanden in woordgebruik :-)Uiteraard  zijn sommige punten net zo goed van toepassing hier in België.

Levenslessen

Geïnspireerd door de donderdagkrant, waarbij telkens een BV (bekende Vlaming) vijf levenslessen doorgeeft aan de lezers, groeide hier het idee om er even over na te denken welke levenslessen ik zèlf wil meegeven aan de (klein)kinderen, beperkt publiek,  ik ben immers maar een OV .

1.

Blijf trouw aan jezelf én sta open voor verandering.

Het is niet altijd gemakkelijk, soms wil je graag de toffe eigenschappen van de ander gewoon kopiëren. Enkel om je sympathiek te maken, te pleasen.
Uiteraard mag en moet je het positieve zien bij die ander, mag je nadenken in welke mate je  je hierin  kan terugvinden, maar het moet aanleunen bij jezelf, anders houd je  niet vol en word je verplicht een eeuwig toneel te spelen….. of val je simpelweg door de wankele mand…
Een kritisch mens kan en moet openstaan, mag zichzelf al eens ontrouw zijn. De kleine kantjes mogen worden bijgevijld. Maar wees fier op wie je ècht bent.
Zelf-vertrouwen wordt niet altijd met de paplepel meegegeven, ik spreek uit ervaring, mijn genen verdrinken er  niet in. Dan krijgen twijfels en aarzelingen vrij spel, piekergedachten en onzekerheden. Met ouder worden, leer je aanvaarden, jezelf en die ander, die het altijd nèt (of toch niet?) wat beter doet.

2.

Durf te springen!

Je bent jong (of oud) en je wil wat. Obama scandeert  ‘yes! you! can!’.
Denk  goed na en weeg af, voor- en nadelen, en als de sprong je ligt, aarzel  niet. De tijd zal het uitwijzen. Voel je niet gekluisterd aan zelf- of maatschappij-verzonnen normen, van ‘zou je niet ‘ of ‘wat als’.
Laat veel gevoel en voldoende  ratio samen  de knoop doorhakken. Volg je hart!
Als zonen dit lezen, herkennen ze hun moeder niet. Zelf was ik vaak bang om de dieperik in te springen, het onbekende was voor mij een beangstigend leeg gat, waarna ik veilig terug in mijn cocon kroop, keer op keer.
Maar in mijn fantasie jumpte ik graag de wondere en ‘andere’ wereld binnen.

3.

Vergeten moet niet, vergeven mag.

We zouden geen mens zijn als we elkaar niet geregeld  ‘den duvel’ aandoen. Iedereen wordt gekwetst, door woorden of daden, bewust of ondoordacht, gevoelig of keihard.
Met dank aan ons menselijk brein blijft dit vaak hangen. Je hoeft niet te vergeten.
Vergeven brengt je een hele stap vooruit. En daarbij is de tijd de beste vriend.
Mildheid groeit en haalt de scherpe kantjes er af.
Ik besef -met ouder worden- hoe heerlijk tijd kan verzachten en hoe kostbare  energie te vaak verloren is gegaan in woede en ergernis.
Niet altijd gemakkelijk, maar je leert het zeker.

4.

Sociale contacten moet je bewust genieten.

Laat je niet opslorpen door beslommeringen, werk en drukte. Maak bewust tijd voor vrienden en ontspanning.
Het is een kwaal van alle tijden, verdrinken in het werk, je laten meesleuren in 1001 to do’s en agenda’s.
Ook hier pleit mijn verleden schuldig.
Maar dit zijn dan ook levens’lessen’, die mijn ondervinding jou wil meegeven.
Veel te vaak overwon de plicht. Ik had geen tijd want…ik moest nog dit, ik moest nog dat….
Ik begrijp én weet, het lukt niet altijd, maar toch kan je een deel zelf in handen nemen, alleen moet je het beseffen én toelaten, en empathie omarmen.
Echte vrienden geven je dag een gouden rand. Grits snel de ongestreken zakdoek uit de wasmand of geef de vuile auto gewoon een plens-regen-beurt cadeau, dan koop je ons-tijd.
“De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven”. De wijze Aristoteles wist het al.

5.

Leef NU

 

Het verleden heeft je gevormd, de toekomst is en blijft onzeker. Het vaasje, prachtig cadeau van de kroost,  vertaalt mijn lijfspreuk. Deze wil ik je graag meegeven. Ik heb er zelf vrij lang over gedaan om dit te beseffen, vaak was ik bang voor wat  komen zou (en toch niet  gebeurde).
Als het toch zo ver komt, is er nog tijd genoeg om je zorgen te maken.
Denk niet aan regen in de zon.
Denk niet aan storm in rustig vaarwater.

Het verleden wis je nooit, gelukkig, dat mag ook niet. Maar leer ermee ‘leven’, en houd de mooie herinneringen ‘levendig’.

Leef als een blij kind.

 

 

 

“Leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren. Troost is dat zij er is, uren , maanden, jaren” (Herman Van Veen)

Als je tijd en zin hebt…..”wat is jullie levensles”? Ik lees het graag!

Vandaag….

……maandagmorgen….. wil ik enkel tien ‘schiet-me-net-te-binnen-weetjes’ neerschrijven, zoals ze me bij het typen overvallen.
Beetje chaos, doel noch herinnering, gewoon omdat ik zin heb in  vrolijke warboel.

Een logje waard?, uiteraard niet, maar moet kunnen 🙂

• Heerlijk op radio 2, klassiekers uit de jaren 70.
  Sebastian van Steve Harley en Cockney Rebel.
  Pure romantiek toch!
• Manlief is terug student, halve dagen zit hij over boeken gebogen, komt tussendoor een koffietje drinken ter op-fris-sing. Studeren na 60, geen evidentie, maar hij gaat ervoor, voor de volle 100%  .
  Ondertussen kent hij Gent op zijn duimpje, is  vurige fan van de verborgen plekjes, en deelt die kennis  graag.
  Diploma in zicht?!
• De paasboom is opgetuigd, witte eitjes, zelf beschilderd met lachende, huilende, knipogende, boze, vriendelijke en grappige oogjes.
• Zoon 2 werkt een ‘mol-spel’ uit in Ronse, mijn geboortestad, net op de taalgrens, waar de warme jeugd een fijn verleden werd.
• Keukenkasten smeken om een onderhoudsbeurt, geduld is een mooie deugd.
• Zoon 1 bereidt zich voor op de duatlon in Duitsland volgende zondag.
  Hoedje af, ik doe het hem nooit na.
• De eerste dag van de paasvakantie heb ik veeeeeele jaren lang beleefd als een heerlijke ‘oef, eindelijk is ze daar, de rust’, die herinneringen ban ik (nog) niet uit mijn hoofd.
  Nu voelt het anders aan, je weet wel… de eeuwige vakantie…., maar de rek is uit de oef.
• Zoon 3 draagt zorg voor de solitaire bij, de vlinder en andere insecten met kunstwerken van Pol Cosmo, ‘the street artist from Ghent‘.
  Samen ontfermen ze zich over het kleine, bezige volkje.
  Pol maakt kunstig fijne ‘nestjes’. Zoonlief integreert zijn werk in zijn project van Animaltails.
  Enkel win-win, en zo is het goed, mooi en lief!
• Overal rondom me ontluiken lente, kleuren en geuren, smaken en plannen.
• Ze komen er weer aan, de oma-opa-dagen met de bende van vijf.
  In Nederland vinden we telkens opnieuw rust.
  Alhoewel… rust en vijf ??

Veel te laat…, maar nog intijds….

Een last-minute-paniekje en ik vertrek, hup de fiets op, want vandaag  ga ik ervoor.

Een beetje onwennig kom ik het ruime (klas)lokaal binnen, waar grote drukte heerst door jong en oud, en word onmiddellijk hartelijk verwelkomd, hij ziet en begrijpt dat er toch  wat onzekerheid in me schuilt, en helpt me vriendelijk vooruit, eerst dit, dan dat.

Je hebt toch al gegeten?

Neen, ik dacht dat nuchter beter was?

Nog snel eerst een franchipanneke, ze liggen daar  op het bord.

Ik ga braaf in de rij staan, dat ken ik al sinds kleutertijd.
Mijn beurt, kort gesprek, alles oké?, ja alles oké, speciale meldingen?, neen toch niet.
Je mag daar aanschuiven. Twee vriendelijke vrouwen vangen me op. ik krijg een rode badge als teken van beginner.
Fijn, super, tof dat je kwam, je bent broodnodig.

Mezelf broodnodig voelen geeft zelfvertrouwen, en gewapend met een dienblad met vele attributen stap ik resoluut richting stoel. Een gezellige dikkerd (héél lief bedoeld!) gaat prikken, gewillig kijk ik ….de andere kant op.
Ik voel niets, ‘mooie aders’ fluistert hij me toe.
En daar loopt mijn rode vocht, rustig en vloeiend, soms even bijpompen, maar alles verloopt perfect bij deze ‘jonge dame’.

Hij ontkoppelt, iedereen rondom  is vriendelijk, raadt me nog een extraatje aan, een drankje en een hapje, voor de zekerheid, maar ik voel me prima, niets geen draaiingen of slaptes.
Opnieuw fluistert hij me toe ‘sterke jonge dame’.
Ik glimlach en spring de stoel uit.

‘Ik heb je nodig, ik heb je nodig, ik heb je brood-, broodnodig’  , zingt hij uit volle borst (zoals Kapitein Winokio).
O-negatief is weinig voorkomend (slechts 7% van de bevolking is dit rijk) én kan iedereen vooruit helpen.

Binnenkort ga ik terug, ik houd er een fijn gevoel aan over.
Je nodig weten is de extra stimulans, die eigenlijk helemaal niet hoeft.

Het was geleden vanuit mijn studenten-idealisme, waar ik bijna flauw viel en het voor bekeken hield. Blijkbaar had ik die 6 nodig  om  de stap te wagen naar senioren-idealisme.
Je mag geven tot 75, ik mag en kan nog héél veel jaren nuttig zijn (beloof en hoop ik)

Er zijn tekorten, de vraag is groot, misschien hebben jullie de stap reeds gezet?
Misschien overtuig ik met mijn schrijven?

 

Rotonde, een stukje ‘over’

Zondagochtend, loom lief lang lekker lui……letterlijk!
Van 8 tot 10 leg ik me comfortabel languit in de zetel om enkel nog te luisteren, neen geen actief gedoe tussendoor, dan vervliegt de concentratie, oh wee als manlief het waagt me te storen, die twee uurtjes zijn voor mij, mezelf en de radio.

Christel Van Dyck en een BV praten dan live – trouw sinds 2014- op Radio 2 over de afslagen van het leven, middenin de rotonde van het bestaan, gezellig met een lekker ontbijt in het vroegere Grand Hotel Bellevue (in de volksmond de Rotonde genoemd), wellness avant la lettre, pal op de dijk van Westende, zicht op de golvende zee.

Gasten praten heerlijk en vooral éérlijk over hun leven, zij stelt de juiste vragen, altijd empathisch en vriendelijk, haar stem klinkt warm. Bij het slot kunnen  gasten  terug blikken, en geregeld hoor ik dat ze achteraf blij verrast zijn om eigen onverwachte openheid.

Ik vind het zalig om even in die geest rond te tuinen, versteld te staan over zoveel openhartigheid.

Deze morgen was Torfs aan de beurt, neen niet Rik, maar de always aimabele Wouter ,  CEO van schoenen Torfs. “Hij kiest met hoofd én hart”
Misschien levert hem dit binnenkort een tiende verkiezing op als beste werkgever van België?

Hij inspireert me om even stil te staan bij mijn afslagen in het leven. Neen, ik ben en blijf geen BV,  maar op een eigen kleine, bescheiden manier kiest iedereen zijn eigen weg, spannende zijwegen, onverwachte wandelwegen en hobbelige kiezelpaden.

Geboren in een warm nest, een gezin van zes, in de uithoek van de Vlaamse Ardennen, golvende heuvels. Genieten van natuurpracht werd ons met de paplepel ingegeven.
Het huis met jawel, 20 km vergezicht, staat op de berg en en helpt de vier seizoenen intens smaken.
De afslagen worden nog grotendeels in familiekring beslist, tot ik mijn eigen opleiding, kot en stad kies. Eerst Kortrijk, dan Leuven, heel boeiende, woelige  jaren.
Geregeld zware studiemomenten, maar vooral die heerlijke tijd van vrijheid, ontdekkingen, studentenleven, eerste en latere en échte liefde, elke dag frieten met grote kladden mayonaise, cantus ‘ein prosit’, studentencodex, en studentendoop (toen nog heel onschuldig en…. vooral vies en vuil ),  swingende T-dansants en late uurtjes in vroeg ochtendgloren.
Ik leef en geniet erop los, zonder grote zorgen, soms zonder verantwoordelijkheid, ik geef toe, maar altijd met hart en ziel.

De volgende afslag wordt de beslissende keuze voor het lesgeven, in het begin met vallen en opstaan, twijfel en tranen soms, maar ik vind de juiste stek, de ‘ideale’  school, een tof corps, vrienden voor het leven en nog toffere studenten. Mijn hart en ziel drijven weer boven.
Tussendoor nog ‘even’ de keuze maken voor 3 zonen, alhoewel hier niet alles echt te kiezen valt 🙂 . Ik ben fier op mijn gezin, toen en nu, gisteren en vandaag, daar en hier, op hun keuzes en eigen gekozen afslagen, als een leeuwin vecht ik voor mijn welpen.

Pijnlijk moest ik afscheid nemen van zus en ouders.
Heel moeilijke tijden blijven in mijn hart verankerd.
“Wonden, toegebracht door hen, die ons onverschillig zijn, laten geen littekens.” (beter verwoorden dan de  Franse schrijfster De Beausacq lukt me niet)
Littekens zijn de tol die we moeten betalen bij elk afscheid van echte liefde.

Ik leef gulzig, ook nu in de dagen ‘zonder’ (?)  werk, zonder kinderen thuis, maar met zoveel vrolijkheid rondom.

Laat nu de muzikanten komen,
En schenk hun glazen gele wijn;
Zet alle ramen op de tuin wijd open:
We gaan nu lang en innig vrolijk zijn. (G Reve)

“over”

In de blogwereld ben ik nog (te?) vaak een bleuke.
Soms voel ik  schrijfkriebels, soms  blijf ik inspiratieloos bij de pakken  titel zitten.

Digitale vrienden?,  conversaties opbouwen met mensen zonder beeld?, woorden zonder klank?, boeiende verhalen over mensen van vlees en bloed?, [alleen zag je het vlees nog niet 🙂  ] , poëzie, schitterende foto’s en toffe uitdagingen ontdekken in woord en beeld?, een fijn babbeltje met die andere ‘onbekende’??

Dat allemaal hoort bij de blogwereld, een wereld die ik nog niet zo lang ken, met grote ver/bewondering ontdek ik dat sommigen al meer dan 15 jaar bloggen, zelf had ik –tot een goede twee jaar geleden- zelfs nog niet gehoord over ‘het fenomeen’.
Klinkt wel heel on-aards?

Vaak lees ik eerst het item ‘over’, om meer te weten en begrijpen, om naar gelijkaardige verhalen of juist totaal andere interesses te zoeken.
Meegaand  als ik ben, wil ook ik dus graag die ‘over’ op mijn blogcover, alleen…. vind ik die knop nergens, weet niet hoe die een plaatsje te gunnen, en dus…. dus….. besluit ik simpelweg een ‘over’ in mijn categorieënwolk te plaatsen, hoe simpel kan leven zijn!, en hierbij beetje bij beetje  los te laten over mezelf, over mijn verleden, dat ondertussen groter is dan de toekomst, tenzij ik natuurlijk de oudste mens ter wereld mag/ moet worden.

Heb ik dan een speciaal, boeiend levensverhaal? Verre van, ik ben en blijf (graag) doorsnee, en toch vind ik- vreemd genoeg- mezelf belangrijk genoeg om te hopen, dromen, wensen dat ik er nog even, graag langer dan even, mag zijn…

En neen, niet alles was en is koek en ei, rozengeur en maneschijn, ik moe(s)t geregeld water bij de wijn doen, het gras groeide soms groener aan de overkant en vaak stap(te) ik met het goede been uit het verkeerde bed.
Oh ja, vergeten, oefening baart ook kunst !
En… de volhouder wint overaltijd.

Heel vervelend om een zin telkens met ‘ik’ te moeten starten of eindigen of bemiddelen.
Ik ben ik. Ik word zij. De baby, het kind, het pubermeisje, de jong-volwassene, mama en oma.
Ik schrijf over haar leven, haar beslommeringen, haar ervaringen, haar herinneringen. Alleen heeft ‘ik’ geen goed geheugen, en werd bij  ‘ik’ veel verleden diep verstopt in haar grijze hersenmassa.
Maar toch, hier en daar, dichtbij en ver weg, duiken soms nog souvernirkes op uit dat ver voorbije.
En vooraleer ze compleet de mist in dreigen te gaan, probeer ik ze hier te ‘vereeuwigen’.
Wat schreef ik ook weer over de volhouder en winnen?

Tipjes van de sluier oplichten, hoe doe je dat? Gewoon een sprookjesachtige start.

“Er was eens, heel lang geleden, een Lieve meisjesbaby, geboren in een warm, fijn nest. Grote zus was terecht -tja- fier op dat  huilende hoopje mens.
Een zusje en kleine broer (zo werd de familienaam toch nog onverwacht verder gezet, vader krijgt  trots eindelijk een zoon, na drie dochters!) volgen, jaar na jaar.
Het huis was en blijft groot en statig, daar ergens diep verdoken in de Vlaamse Ardennen, pal op de taalgrens.”

Een Lieveke

Zij weet het enkel van horen zeggen, het huis getuigt  in vol ornaat van veel vruchtbaarheid en warme liefde.

Wordt vervolgd…..