Zondagochtend, loom lief lang lekker lui……letterlijk!
Van 8 tot 10 leg ik me comfortabel languit in de zetel om enkel nog te luisteren, neen geen actief gedoe tussendoor, dan vervliegt de concentratie, oh wee als manlief het waagt me te storen, die twee uurtjes zijn voor mij, mezelf en de radio.
Christel Van Dyck en een BV praten dan live – trouw sinds 2014- op Radio 2 over de afslagen van het leven, middenin de rotonde van het bestaan, gezellig met een lekker ontbijt in het vroegere Grand Hotel Bellevue (in de volksmond de Rotonde genoemd), wellness avant la lettre, pal op de dijk van Westende, zicht op de golvende zee.
Gasten praten heerlijk en vooral éérlijk over hun leven, zij stelt de juiste vragen, altijd empathisch en vriendelijk, haar stem klinkt warm. Bij het slot kunnen gasten terug blikken, en geregeld hoor ik dat ze achteraf blij verrast zijn om eigen onverwachte openheid.
Ik vind het zalig om even in die geest rond te tuinen, versteld te staan over zoveel openhartigheid.
Deze morgen was Torfs aan de beurt, neen niet Rik, maar de always aimabele Wouter , CEO van schoenen Torfs. “Hij kiest met hoofd én hart”
Misschien levert hem dit binnenkort een tiende verkiezing op als beste werkgever van België?
Hij inspireert me om even stil te staan bij mijn afslagen in het leven. Neen, ik ben en blijf geen BV, maar op een eigen kleine, bescheiden manier kiest iedereen zijn eigen weg, spannende zijwegen, onverwachte wandelwegen en hobbelige kiezelpaden.
Geboren in een warm nest, een gezin van zes, in de uithoek van de Vlaamse Ardennen, golvende heuvels. Genieten van natuurpracht werd ons met de paplepel ingegeven.
Het huis met jawel, 20 km vergezicht, staat op de berg en en helpt de vier seizoenen intens smaken.
De afslagen worden nog grotendeels in familiekring beslist, tot ik mijn eigen opleiding, kot en stad kies. Eerst Kortrijk, dan Leuven, heel boeiende, woelige jaren.
Geregeld zware studiemomenten, maar vooral die heerlijke tijd van vrijheid, ontdekkingen, studentenleven, eerste en latere en échte liefde, elke dag frieten met grote kladden mayonaise, cantus ‘ein prosit’, studentencodex, en studentendoop (toen nog heel onschuldig en…. vooral vies en vuil ), swingende T-dansants en late uurtjes in vroeg ochtendgloren.
Ik leef en geniet erop los, zonder grote zorgen, soms zonder verantwoordelijkheid, ik geef toe, maar altijd met hart en ziel.
De volgende afslag wordt de beslissende keuze voor het lesgeven, in het begin met vallen en opstaan, twijfel en tranen soms, maar ik vind de juiste stek, de ‘ideale’ school, een tof corps, vrienden voor het leven en nog toffere studenten. Mijn hart en ziel drijven weer boven.
Tussendoor nog ‘even’ de keuze maken voor 3 zonen, alhoewel hier niet alles echt te kiezen valt 🙂 . Ik ben fier op mijn gezin, toen en nu, gisteren en vandaag, daar en hier, op hun keuzes en eigen gekozen afslagen, als een leeuwin vecht ik voor mijn welpen.
Pijnlijk moest ik afscheid nemen van zus en ouders.
Heel moeilijke tijden blijven in mijn hart verankerd.
“Wonden, toegebracht door hen, die ons onverschillig zijn, laten geen littekens.” (beter verwoorden dan de Franse schrijfster De Beausacq lukt me niet)
Littekens zijn de tol die we moeten betalen bij elk afscheid van echte liefde.
Ik leef gulzig, ook nu in de dagen ‘zonder’ (?) werk, zonder kinderen thuis, maar met zoveel vrolijkheid rondom.
Laat nu de muzikanten komen,
En schenk hun glazen gele wijn;
Zet alle ramen op de tuin wijd open:
We gaan nu lang en innig vrolijk zijn. (G Reve)
