Cijfer

Ongelooflijk veel getallen zijn in mijn verleden de revue gepasseerd. Getallen bestaan uit cijfers. Ik leerde ermee spelen, gaf het boeiende spel met plezier door, jaren lang.
Imaginair, complex, priem, natuurlijk, decimaal…..

Tegenwoordig beperken de cijfers zich tot jaartallen, tot betalingen, tot Coronapatiënten en vaccins.

Als je er even bij stil staat…. opmerkelijk toch hoe cijfers onze hele dag door bepalen. Simpelweg al de klok.
Tel hoe vaak je een cijfer leest, hoort of uitspreekt. Tip voor vandaag.
Het begint al met het journaal op de radiowekker ‘En dan nu de cijfers’…..

Plus, min, maal, deel, wortel, macht horen (grotendeels) tot een ver verleden. En toch blijven cijfers me fascineren. Ik volg ze graag en vaak.

Op de dijken langs de Schelde, waar cijfers, groen én schaapjes het beeld overheersen.

86 leidt naar Rupelmonde.
97 naar Temse.
74 is het knooppunt, het punt waar twee fietswegen samen knopen.

Nederland is hét fietsland bij uitstek. Wij leerden er een uitgebreid knooppuntennetwerk kennen en waarderen. Maar ere wie ere toekomt! Mijningenieur Hugo Bollen uit België breidde als allereerste in 1990 zijn ingenieus systeem in de doolhof van mijngangen uit naar de natuur in Belgisch Limburg. Mooie plekjes ontdekken én niet hoeven stoppen aan elk kruispunt waren de doelstellingen.
In 1999 werd het systeem overgenomen door Nederland.
Steeds meer landen in Europa nemen nu ook initiatief.

Hier staat een kast vollllllll plannen (manlief lijdt enigszins aan verzamelwoede) en be’cijfer’de routes. Voortdurend ontstaan nieuwe fietspaden, waardoor het netwerk dus in constante beweging is. Ook overzichtsborden staan langs de weg, zo blijft herplannen bij vermoeidheid of nieuwe energie altijd een optie , en is FIETSKNOOP, een heel handige app.

Soms blijkt tot grote ergernis een paaltje verdwenen, gewoon weggepikt…. Zeker aangeven bij het meldpunt. Ze herstellen zo snel mogelijk, de service is geweldig.

Samen met mijn elektrische fiets zijn deze cijferbordjes de mooiste bron van veel genieten, hier en over de grens.

Om dan een geweldig zicht te ontdekken. Het prachtig rode stronkenveld met jonge boompjes. Een walhalla voor insecten.

Stilstaan voor het rode licht is nog altijd een must hier. Vitamine D opslaan met de dalende zon op je gezicht maakt het wachten fijn, om dan met een schok de werkelijkheid in te worden gekatapulteerd. De zon verblindt de automobilist achter mij (zijn uitleg), hij rijdt recht op mijn fiets in, ik rol vooruit, maar kan me rechthouden. De schade valt mee, mijn hart gaat even in overdrive en slaat aan 222 (3 identieke cijfers!) per minuut, dit had erger kunnen aflopen….

Naar de fotochallenge ‘cijfer‘.

Jump in the…….

Ruim twee jaar geleden leerde Photoshop me tulpen laten bloeien in letters. Het wordt een vrolijk geheel en symboliseert bovendien wat een kleurrijke lente in petto heeft. De veel te koude wind houdt me binnen vandaag, van spring(en) is hier geen sprake, en toch is winter 2021 officieel voltooid verleden tijd.

Bij buurvrouw gaat de tijd voorbij, heel stilletjes met veel tranen. Onlangs (klik) schreef ik over buurman, toen nog in machinaal leven, zonder enig besef van de kwellende angst van vrouw en kinderen bij elke telefoon, van hoop en wanhoop, van uitspraken door dokters in kansen en realiteit. Ze mochten nog even bij hem op de dag dat de toestellen zouden worden stil gelegd omwille van te definitieve orgaanaantasting, hij wordt nooit meer wakker, een gezond te jong leven (net 60…..) ging op kousenvoeten heen, omringd met liefhebbende knuffels, na amper 5 weken Corona.
Onze wensen ‘een gezond nieuw jaar’ leken nog niet koud….

Onverwacht valt de brief van kleinzoon in de bus. Hij is geen schrijver, ‘we moeten van school een brief schrijven en ik dacht meteen aan jou‘ (lief toch), een opdracht van de juf, de technieken van het correcte schrijven wordt de kinderen bijgebracht. Datum en plaats in de rechterbovenhoek, ruimte tussen de verschillende paragrafen, het mooiste geschrift bovenhalen, en ook de omslag met de juiste leestekens is met kinderlijke zorg geschreven.
Ik lees met veel plezier het kleinood dat nu een plaatsje krijgt aan de creatieve-kleinkinderen-werkjes-muur. En uiteraard neem ik direct de pen ter hand, woorden uit een ver verleden, en moet enkel de postbode nog de klus klaren.

Nu we terug met 10 buiten mogen, wordt manlief onverwacht en vooral eindelijk opgeroepen via de gidsenorganisatie om een rondleiding te geven door de Gentse binnenstad, de stad waar hij vijf jaar geleden zwaar verliefd op werd. Het duurde uiteraard even voor ik zijn tweede liefde met de glimlach leerde aanvaarden……
In alle hoeken en kanten slingeren hier boeken over het nu en toen en later van de prachtige stad. Op stap met negen gemaskerde toehoorders gaat hij volledig op in de presentatie, met open vraag en reactie, de stad boeit, de mensen zijn heel actief en geïnteresseerd. Een fijne groep, kleiner dan normaal, maar daarom zeker niet minder leuk, misschien zelfs integendeel.
Even voordien krijg ik het verrassende appje van vriendin – die ik anderhalf jaar niet meer in levende lijve zag, je weet wel……- dat zij en haar man net ontdekten dat mijn man hun gids wordt op die dag.
De zon straalt, met een omwegje van 25 km groene omgeving fiets ik uitgelaten richting centrum en barricadeer een lange bank, waar de anderhalve meter de koppels veilig scheidt en we heel leuk bijbabbelen over de charme waarmee manlief zijn grote liefde voor de stad heeft overgebracht, over hoe zij haar moeder verloor aan Corona, over de (on)gelukjes die we in de voorbije periode meemaakten, over de vreemde tijd, een tijd die te lang duurt, maar voor ons samen veel te kort was, met uitzicht op de prachtige Sint-Baafs kathedraal. Voor het rijke Barokke interieur, noch de crypte, noch het Lam Gods, noch het handschrift van Livinus in de vier evangeliën, één van de oudst bewaarde boeken in België, is nu tijd.



Gooi de ramen open Laat de wereld binnen De winter geeft zich over De lente kan beginnen (Stef Bos)

 

Raamtekenen, ik doe het dolgraag  :-).
De stiftjes doen de rest.
En tussendoor dé ideale ‘must’ om het raam te kuisen,
of lappen (zoals het in Nederland zo mooi wordt verwoord)
Winter mag nu plaats ruimen voor lente.
[Die we eigenlijk al een weekje kenden.]
Ik daag je uit om te ‘Spring’en!
Ik weet, ik ben wellicht een (te?) vroege vogel…

de ochtenstond heeft sneeuw in de mond

het kind in mij

Met pinterest,
kleuterjaren uit een ver verleden,
gloednieuwe krijtstiften,
te grijze tuinbeelden achter de lege ruiten,
de tijd van het jaar,
de losse pols,
heimwee naar schoon-schrift op de schoolbanken
als beste maatjes
kom ik hier stilaan in winterse kerstsferen….

De overblijvende  ramen,
want ja, her en der is nog een plekje vrij!,
kunnen kindjes binnenkort handtekenen.
Oma moet/mag nu minstens  een maand lang geen ruiten meer kuisen.
Als dat niet leuk is meegenomen?!

familieweetjes

Terwijl kleindochterlief op bosklas geniet……..
Terwijl zoon1lief op Amsterdamklas vertrekt…….
Terwijl manlief in datzelfde Amsterdam mee gidst….
Terwijl zoon2lief op avontuur trekt naar Namibië……

krijgt de schone dochter  hartver-warm(ste)-ende woorden met ‘Keep memory’s alive‘ .

Klik  op de link en lees even mee.

Zij en haar naaimachine toveren samen prachtige creaties met intense herinneringen.

Een leuke mamatrui wordt dat guitige kinderrokje.
Van babykleertjes, die veel tranen kenden, wordt een zacht, lief ‘gedachtenis’dekentje gemaakt voor het achterblijvende zusje.
Een stoere jongenstrui met opaprint?
Resten  stof krijgen een nieuw leven als piepkleine babymutsjes.

De prijs die hiervoor wordt betaald bepaal je zelf, zij stelt eisen, noch voorwaarden.

Deze gift gaat integraal naar het project Animaltails van  zoon3, waarbij kinderen en jong-volwassenen – individueel en in groep-  begeleid worden via verhalen (tails) en dieren (animal) , die als ijsbrekers fungeren op moeilijk bespreekbare momenten.
Ik schreef er reeds hier over.
Drie honden,2  pony’s, 10 schaapjes , tot zelfs braaf-niet-prikkende bijen toe steken hier een pootje bij.

De warmste week belooft binnenkort mooie hartver-warm-ende projecten.

 

 

beetails

 

Vandaag beleef ik een identieke ‘zomaar een dag‘ , toen in april, nu in juni.
Een dag met ontelbare getallen, een dag waarbij je je als oma best fier voelt met de  vijf paar lachende, dankbare oogjes  en 5 dikke smakzoenen bovenop.

De zoete beloning gaat mee, perron op, perron af, trein op, trein af.

Een eerste potje zuivere honing, eigen kweek van de imkerfamilie.

Animaltails kreeg er een tof broertje beetails bij, opnieuw prachtig geïllustreerd door de heksenfee, heerlijk zoet van het naarstige volkje.

De grondleggers blijken telkens meesters in originaliteit op een leuke, verrassende manier .
Er hoort een tail bij, een staartje, een verhaaltje over de verloren gevlogen enthousiaste en ambitieuze bij, die – na een reis om de wereld-  aansluiting vindt  bij een nieuwe korf, om er uiteindelijk tot koningin te worden genomineerd. De volhouder wint!

Elk honing-zoet-potje krijgt het bijhorend miniboekje met  Ita’s verhaal.

Voorlopig kunnen ze de vraag niet bijhouden, het aanbod is nog te schaars. Maar met imkertjes in wording komt het volgend jaar méér dan goed.

Dat wordt zonnig, zacht, zoet, zuiver, zilver-lijk genieten!

 

 

Honing, een bloemetje voor het hart!

Four little goodies

Het happy ventje dat vrolijk straalt in licht en duisternis.
Creatie met Ikealamp, rode stift en hoed met verhaal.

Wit-rode buitenplanten die het terras, na de lange winter,  opfleuren.
En de beloofde storm morgen moeten trotseren.

Een héérlijk ijsje in het beste ijssalon van België met gezonde (!) aardbeien uit eigen land, een vette toef slagroom en dus maar die bijhorende detox-thee.

De nieuwe graszaden die vooral een massa onkruidige madeliefjes toveren.
Nog veel werk aan de winkel.

 

lichtjestijd

“Ik voel een vreemde angst opkomen als de schemer valt’

‘Waarom juist dan?’

‘Ik weet het niet, kan het niet verklaren, hij overvalt me simpelweg‘

Ze vertrouwt het me toe, ik knik mee-levend, kan niet helpen, en elke dag  komt trouw weer die nacht……

Schemer, de overgang tussen dag en nacht, tussen licht en donker, tussen zon en maan.

Nu schittert de schemer, buiten stralen de kleuren,  kleuren de stralen, kerststukjes, lichtjesslingers, fonkelend rendier en slee, twinkelende bomen…
Ijskoud  wandel ik tussen deze weelde aan glinstering, soms overladen, soms sfeervol.

Terug binnen warm ik op, met echte chocolademelk en witte takken omgeven met het lichtgordijn. Ook hier houd ik ‘de dag’ graag nog even bij.

De fotobewerking maakte ik op een donkere sneeuwdag, kort geleden, Jan De Wilde op de achtergrond. Het mocht wat ‘intenser’ worden:-)