Het gras is gemaaid, ondanks de maai-mei-niet-tip om de klimaat- en milieucrisis aan te pakken en zo meer bijen, hommels en vlinders aan te trekken in de hof. Een heel mooi initiatief waar ik volledig achter sta, maar als je er achteraf – met dank aan de eindeloze regenbuien- met de zeis doorheen moet, dan toch liever zondigen. Die zeis ligt trouwens (nog?) niet bij het tuingereedschap. Les excuses sont faites pour s’en servir….
Nood breekt wet, en manlief haalt de grasmaaier boven. Een kortgeknipte hof vind ik ook wel iets hebben. Jammer van de vele made-liefjes die er nu de kopjes bij neerleggen, ze hebben hun naam niet gestolen met de prachtige witte jurkjes, maar zijn zo goed als onzichtbaar tussen het te hoge gras….
Op de vraag van kleinzoon of de vele boterbloemen die de bermen nu mooi geel kleuren voor onze boter zorgen, schud ik neen, meer nog, ze zijn vaak giftig.
‘Oma, waarom heten ze dan boterbloemen’. Kinderlijke logica.
Ik blijf hem het antwoord schuldig, en beloof dat Mr Google voor de oplossing zal zorgen, een oma kan ook niet alles weten? Ze hebben simpelweg de kleur van echte gele boter, de huidige margarines helpen vergeten.
Terug naar het gras dus, die ene vrij droge dag in de week gaat man-lief aan het werk. Aan mij om de knoop door te hakken, de hof en het machinelawaai meegenieten of met drie vriendinnen een écht terrasje doen, want voor één keer kan het in de zon! Zware overweging? Echt? Een terras? De tuinman wil toch ook liever niet gestoord worden?
JA!
Warm is het niet, maar daar zorgt het fleece dekentje wel voor. Vriendin ‘ken’ ik 65 jaar, onze ouders pronkten indertijd elk met een kersverse baby, toen al waren we dikke vriendjes. Ook bij de anderen geldt de meer-dan-halve-eeuw-regel. Het moet niet altijd anderhalvemeter zijn…..
De laatste maandelijkse afspraak is –verdorie!- 7 volle maand geleden. Om dat beetje bij te praten hebben we dan ook bijna zes volle uren nodig. In tussentijd kan manlief zes hoven opfrissen.
Gesprekken gaan over het verleden als kleuter, als kind, als puber, als volwassene verdrinkend in een te druk leven waarbij we elkaar even uit het oog verloren, maar vrij snel vonden we het glinsterende oog terug, het lag niet eens ver weg verstopt. Ook het fijne grootoudergevoel wordt aangehaald, samen hebben we 28 kleinkinderen, waarvan de helft voor die ene oma. We plannen nieuwe doelen, verliezen oude gewoontes, een nieuwe woonst met uitzicht op het water (hier blijft het bij een stille droom), over kleiner wonen, burenproblemen en heel soms falende energie.
Over de lente in mineur, maar vooral over de droge zonnige dag die hemelse goden het tevreden Quartet (de ‘originele’ naam van onze Whatsapp-groep) blijkbaar heel graag gunnen.
Enkel blije gezichten op het terras, obers werken goedgemutst. Wat een luxe, het normale terug genieten, met een hapje en een drankje.
Na echt-deugd-doende babbels trekken we terug richting trein of fiets, we leven in verschillende windhoeken van het land.
En dan ontmoet ik onverwacht deze fraaie elf. Met zijn drieën dansen ze gracieus een sprookje binnen. Eéntje kijkt recht in de lens, en mag dus op de foto én het net.
