De sneeuwweek laat zijn sporen na, jammer genoeg geen witte meer….. Dit is de geplande wandelweg, Ik kan kiezen, 5 km terugkeren of er dwars doorheen, er is geen ontkomen aan, de keuze is snel gemaakt, zzzzap, zzzzzap, de schoenen – gelukkig ben ik geen hoge-hakken-type- krijgen achteraf een flinke oplapbeurt. Met een hele tube schoensmeer zijn ze weer toonbaar.
Maar dit fijne lente-intermezzo is ook graag meegenomen. ik weet het, een beetje te vroeg, maar dat maakt het genieten er niet minder om, én ondertussen schuift de winter op en staan we op minder dan een maand van het prachtig ontluikende, meest kleurrijke seizoen van het jaar. De lente waar ik in het verleden telkens naar aftelde, omdat het nieuw actiever leven beloofde…. Nu blijft de vraag in hoeverre we onze steeds opschuivende vrijheid (stap voor stap, maand per maand…) terug kunnen genieten. Geregeld overvalt een moe-deloosheid me, nieuwsberichten worden geskipt, het gaat allemaal zo e.l.l.e.n.d.i.g traag. Plannen maken is moeilijk. Onze voucher richting Zeeland is reeds drie maal vernieuwd, telkens met meer opleg. Dat dit binnenkort de vierde keer gebeurt zit er heel dik in. De vaccins die even dé oplossing en hét lichtpunt leken, bereiken ons met mondjesmaat. Daar waar landen erin slagen miljoenen mensen te beschermen, pakken wij uit met minder dan 4 %. Ik zie opbeurende kleur in de hof, de nieuwe bolletjes doen wat van hen verwacht wordt, ik volg ze op, millimeter per millimeter, en ben trots op mijn dappere maatjes.
De fietsen staan klaar, vele kms erbij straks op de teller!, we maken er een mooie dag van. Onze net uitgepluisde route passeert een ijsboederij, hoe toevallig kan genieten zijn! En nog meer toevallig is dat ook vrienden de weg daarheen wellicht zullen vinden. Dat ons bij ijskoude smaakjes in de warme zon een fijne (tja, rechtstaande…) babbel wacht.
De creatieve Satur9-dame lanceert een nieuwe Photo Challenge, dertig weken lang, dertig foto’s rond een opgegeven thema, dertig bijhorende schrijfsels. Dertig weken ver…… tegen dan zitten we al diep in de zomer, wie weet vaccin onder de huid, genieten we terug een terrasje met ijsje en vrienden en zon met fris gekapte lokken? Dromen zijn niet altijd bedrog.
Gisteren viel de onverwachte brief van een medeblogger uit een ver land in de bus, altijd fijn om op een rustig plekje te lezen. Samen met het leuke kaartje met hond met hoed met bloem met blad valt het theezakje uit de omslag. “Hierbij een kopje warme thee om de koude winter te trotseren“.
Dat hete kopje lekkers heb ik deze middag graag geslurpt, terwijl de regen winderig klettert tegen het raam. De hof ziet er troosteloos nat en grijs uit. En wat de gulle gever niet besefte, gebeurt, inspiratie bij de opdracht borrelt. Dankjewel K!
Zorgeloos genieten we met groot en klein een weekje Brouwershaven in Zeeland. Leuk weer, zon, zee, strand, terrasjes, vrijheid….. De vakantie houdt een belofte in voor een P.R.A.C.H.T.I.G jaar.
Acht vrienden houden gezellig de maandelijkse ronde tafelconferentie, vage geruchten over lockdown (help, wat betekent dit?), over scholen en bedrijven die gaan sluiten (meer help, nog nooit gebeurd?!), over een vies beestje dat is overgevlogen vanuit China (toch maar ‘een griepje’? Geen paniek ajb!) Het werd de laatste keer, al 10 volle maanden staan we op non-actief.
Alles zit op slot, rotsvast, we durven het huis niet uit, een vreemd beestje zweeft voortdurend in de buurt van onze voordeur?, twijfel tussen professor Annemans en infectiologe Vlieghe, de vele virologen die elkaar de loef afsteken. Persconferenties om steevast 11 uur van Steven Van Gucht worden beetje angstig opgevolgd, vooral in hem behoud ik het volste vertrouwen, een wijs rustig man. Bankjes worden ingepakt met rood-witte-gestreepte linten, erop zitten wordt een loodzware zonde, overal lonkt politie, we snellen de supermarkt binnen en nog sneller buiten, “een mondmasker geeft écht geen voordeel”, naïef vertrouwen in de overheid, we begrepen toen nog niet echt dat de voorraad gewoonweg was vernietigd. Van overheid verwacht je niet direct leugens, of toch?
Eindeloze fietstochten vullen onze dagen, verkenning in de eigen buurt, hete thee drinken uit kleine thermosjes, mergpijpjes bij de hand en mijn voeten doen overuren. Huis en tuin krijgen een make-over. Het aanrecht schittert, niet normaal. Dank aan de zon met troostende stralen om onze lege schouder.
Zoon 2 , werkloos en met een lief in het onoverkomelijke Nederland, krijgt angstaanvallen en ik met hem om hem. Opgesloten in het verre bos lijkt enige vorm van troost enkel bereikbaar via een ongeoorloofde, niet-efficiënte verplaatsing, we kijken radeloos toe. Hij woont te ver, 200 km fietsafstand valt niet te overbruggen. Depressie lonkt om de hoek. Mijn nachten worden grijs en grauw. Van zodra mogelijk, haast hij zich de grens over, en overvalt rust hem, en ons. Het leed is geleden.
Film- en toneel verdwijnen van de planning, we worden cultuurbabaren, meer nog, we blijven het….. Geplande vakanties worden uitgestelde vouchers, tot drie keer toe, ze wachten hier geduldig in de overvolle lade.
Zoom, video calls en deurbezoekjes worden het nieuwe normaal. Iedereen en overal welkom. Gelakte teennagels hoeven echt niet. Schoenen met hakjes evenmin.
Er komt meer vrijheid om de hoek, ademruimte, nieuwe plannen. Veel fietsuitjes in de hoopvolle Nederlandse natuur staan terug op de planning. Daar is grotere vrijheid, geen mondkapjesplicht, nog niet, (wisten wij veel…), enthousiaste mensen, je ziet de glimlach nog in het écht spreken, lekker eten en gezellige hotelkamers. Wij én onze fietsen overwinnen de 40°hitte, natte sporadische druppels, mulle zandwegels en grote dorst, simpelweg een paar terrasjes extra. Wat is ook weer een terras? Wie van zijn herinneringen kan genieten, leeft tweemaal (Martialis).
Zoon 3 gaat alleen wonen, deels met en zonder de kindjes, veel verdriet, veel gemis, veel tranen, veel angst, veel zorgen. De nachten worden weer grijs en grauw. Wij kijken toe en zien hoe beide ouders hun uiterste best doen om storm voor de kindjes en elk trauma te vermijden. Petje af. We ademen iets vrijer. Het leed is niet echt geleden, maar aanvaard. We kunnen verder.
In de zomervakantie maken we kennis met een fijne blogger uit rustige Friese oorden, en met de sympathieke Nederlandse schoonmama van zoon 2. Heerlijke terrasjes zonder lichtblauwe of kleurrijke lapjes, aangename babbels. Fijne kennismakingen. Voor herhaling vatbaar.
Avifauna en Archeon in familiegezelschap bezorgen ons een heel leuk WE, samen 130 wordt gevierd. En ook met dank aan die 2 x 65 krijgen we wellicht in mei hét langverwachte vaccin. Tijd brengt altijd raad. Ongeduld viert hoogtij.
Alles gaat weer toe. Golven, exponentiële functies (wat een pracht van een wiskundige examenvraag voor studenten) en statistische voorspellingen worden naast knuffels, brievenbuszwaaien, raamdez-vous, quarantinderen en coronexit evidenties in de spreektaal.
Schoonbroer vertrekt naar de onbekende overkant in het holst van de nacht, een donkere stilte maakt plaats voor stille donkerte. Vrouw en kind blijven alleen achter. Wie beweert dat leven fairplay speelt?
En toch, ondanks of dank zij dit alles, is het jaar weer veel te snel voorbij gevlogen. Heel graag wil ik de tijd stopzetten. Als ik kon toveren, kon toveren, kwam alles voor elkaar (Herman Van Veen).
Bedankt aan al mijn lezers, voor de vele fijne reacties, ook voor lieve reacties in mijn mailbox,
Het vieze C-beestje blijft halsstarrig onderwerp van de dag op het journaal. Het gaat (te?) langzaam de goede kant uit met de besmettingen, er wordt gewag gemaakt van een vaccin, meerdere zelfs, maar liever wacht ik ‘geduldig’ af, de tijd zorgt voor de goede raad en we zien wel wat de toekomst in zijn verrassend petto heeft.
Toch vallen er – ik geef toe, énkel voor mij persoonlijk! Een mens mag al eens egocentrisch zijn- een paar aangename kantjes te bespeuren.
Zoon en schone dochter vertrokken niet op onbestemd avontuur naar het andere eind van de wereld. Hopelijk krijgen ze de smaak te pakken van het gezellige nest in het bos. En komt voor één keer van uitstel afstel. Ik vind het gewoon super leuk hen in de buurt te weten, ook al blijven er nog 100 kms te overbruggen. Een peulschil in vergelijking met de gevreesde 24 vlieguren.
Schaar, lijm, papier en verf, meer is niet nodig om ons huis op te fleuren. Je op vakantie wanen in eigen woonst, heerlijk!, kamer(tje)s krijgen een nieuwe speelse look, na vele jaren van sobere tinten. Ik kies en keur, manlief plakt en knutselt, het resultaat stijgt -telkens opnieuw- boven alle verwachting uit. Happy colours in onze eigen bubbel.
De kleinzonen zijn net beatletjes. Kappers blijven gesloten, haren groeien tot stevige bossen, ik loop niet zo hoog op met brossige kopjes, maar dit had je uiteraard al door.
In november heb ik gestapt naar Oostende en terug, mijn App als stille getuige, niet altijd evident voor mij. We genoten ook nog vier 50km – fietsdagen, enkel het terras ontbrak, maar we hebben vooral een fijne neus voor ijs- en smoutebollenkramen.
De 2021-wensen zijn geschreven. Kaarten maken is een leuke hobby, adressen schrijven kent hier te vaak eindeloos uitstel. Dus vat ik de koe bij de horens op deze koude, grijze, vrij(e)dag en een stapeltje eigen creatie ligt klaar voor verzending. Wie graag post ontvangt, gelieve je adres door te geven.
Morgen testen we een creatief experiment uit, de goedheiligman zal digitaal onze living binnendringen, vele blije kindersnoetjes incluis.
Deze morgen weerkaatste onze kale boom prachtig in het hoekraam. Een afsluit-fotootje waard.
En ja, ter vervanging van mijn twee aparte foto’s die je hier nu extra werk bezorgen, had ik een veel mooier beeld van het geheel kunnen plukken van het internet. Neem dus graag de bovenste, fantaseer de onderste ernaast, en klaar is Kees. Het moest en zou een eigen maaksel worden van het kleurrijke geheel, te groot om van dichtbij te fotograferen.
En ja, ik had mezelf op het 1-meter-verhoog kunnen sjouwen voor het ideale beeld, maar teveel schoolgaande jeugd rondom belemmerde me om dit schouwtoneel op te voeren met bovendien een grote kans op mislukking en bijhorende lachsalvo’s. Op veilig spelen was dé boodschap.
Dus laat je creatief brein vooral zijn fantasievolle gang gaan.
Het kleurentapijt ligt nog tot 6 december op het stationsplein van mijn én Zijn thuisstad. Wat een eer. De Wase Vijverwinkel uit het bloedeigen dorp kan, door Corona of wat dacht je, geen bloementapijten leggen in het buitenland. Voor bloemen is het hier wat laat op het jaar, dus werden natuurlijk gekleurde houtjes gebruikt, die op bloemblaadjes lijken. Drie tapijtleggers en een tiental vrijwilligers hebben twee volle dagen gewerkt aan 120 m² prachtige kunst, het resultaat mag er écht zijn. Uitnodigend, vrolijk, warm welkom voor Hem, voor mij, voor groot en klein.
“Coronaproof in buitenlucht én op afstand“, wat.haat.ik.die.woorden!
Wie toch liever het geheel wil bewonderen, googelen staat je vrij. Maar een bijhorende link vertikt mijn koppige ik.
De ochtendstond heeft een dip in de mond. Grijs-weer-groet als ik de draperieën open. Wind en regen huilen om ter hardst. Een moe-deloosheid overvalt me, ik ben moe van het eindeloos piekeren over wat wel of niet kan, over waar ik goed of fout bezig ben, over de slechte corona-cijfers en wat ik durf ‘riskeren’, over wie ik nog in huis toe laat en wie niet, ik wankel tussen ja en neen, dat drukt op de stemming.
De nieuwbakken 65-jarige minister Vandenbroucke – die ik overigens erg naar waarde schat- raadt aan om de buiten-gezin-contacten tot drie te beperken, bitter weinig toch…. Gaan we terug naar af?
De regen maakt plaats voor een donker wolkenspel, best wel mooi. Langer binnen blijven zit er niet in, we rijden richting het buitenland! Hulst, op amper 15 km, here we come! De wallen zijn altijd een heerlijke verademing in de wind, vergezichten op water en bossen langs de ene zijde, het gezellige stadje langs de andere kant. In onze stambrasserie geniet ik mijn warme chocolademelk met advocaat, lèkker!, maar behoorlijk zwaar. Voor de vijfde keer op rij moet ik toegeven dat ze eigenlijk geen spek naar mijn bek meer is, de maag sputtert, of was het de bijhorende pannenkoek?, want de cholesterol wordt verzorgd vandaag. Stoot een ezel zich ook vijf keer tegen dezelfde steen?
Ondertussen gaat ook de zon overstag, ze straalt, aanvankelijk zachtjes doorheen de wolken, maar steeds uitbundiger, de lucht klaart blauw, nieuwe energie overspoelt mijn lijf, een tweede keer wandel ik over de walletjes want plaatjes kleuren nu anders, levendig.
Ik ben vurige fan van Jabbertje, de figuurtjes zijn simpel én ook fijn om na te tekenen met de kleindochter. De tekst eenvoudig en actueel. Op facebook reken ik me graag tot één van de 83.570 medevolgers.
Neen, ik wil het niet hebben over de waarheid achter “ikdoewelmee” of ‘ikdoenietmee”. Hier In België is het chaos troef, politiekers spreken zichzelf dag na dag tegen, herformuleren de eigen woorden voortdurend alsof ze telkens opnieuw dé waarheid verkondigen, virologen gaan in stiltestaking, je zou voor minder het Noorden kwijt raken. Zo ver ben ik dus momenteel….
Maar Jabbertje zou mijn onderwerp worden, Jabbertje met een duidelijke mening, altijd warm, zacht en eigenwijs, vrolijk vertolkt door het meisje met de schattige sprietjes. Facebook is een medium waar je kan goedkeuren, afkeuren, meedenken, gal spuiten. Uiteraard ben ik voor vrije meningsuiting, we leven in een democratie, maar als je dit leest dan vraag ik me toch af
reacties op facebook
of die taal echt niet anders kan waarom de manier waarop gereageerd wordt niet met respect kan gebeuren zelf word ik er ongemakkelijk van en dan heb ik de meest aanvallende ‘rijke woordenschat’ nog veilig op het medium achter gelaten
Ik blijf haar trouwe volger, reageren doe ik nooit, reacties lees ik niet langer.
Een fijn, kletsnat WE! Voor de natuur een voltreffer.
In de krant de Standaard stoot ik onverwacht op eigen bloed.
Het schooljaar komt eraan, ‘as a strange new world’. Hij trad zoveel jaar geleden in moeders voetsporen, zelfde vak, zelfde job, andere school, andere klassen.
Ook mijn enthousiasme in de klas (uit een ver verleden?, neen toch!) en begrip naar het jonge volk gaf ik hem met plezier in de genen door.
Hij gaat ervoor, 1000%, ook al klinkt dit totaal onredelijk binnen ons vakgebied.
Dit jaar wordt anders, via een lezersbrief kruipt hij in de ‘rode’ pen en verwoordt zijn denken, de vele vragen bij wat jongeren (en hem en vele anderen) te wachten staan.
We leven in een land van vrije meningsuiting. Pro en contra. Rechts en averechts. Ja en neen.
Wat ben ik voor mezelf – een mens mag al eens flink egoïstisch zijn- blij dat het pensioen hier een paar jaar geleden aanklopte. Het mee-leven met jong, ouder, oud is een blijvertje, een doordrijvertje, een schrijvertje waard.
Het vooruitzicht om een heel jaar lang een mondmasker te dragen en fysiek afstand te houden tot leerlingen is niet hoopgevend. Virologisch klopt het. Veel klaslokalen zijn behalve klein ook moeilijk te verluchten. De virusverspreiding zal verhinderd worden door iedereen te maskeren. Maar het lesgeven wordt danig verstoord door de maatregelen.
Lesgeven is niet concrete leerstof overbrengen, dat kan een Youtubefilmpje minstens even goed. Lesgeven is enthousiasmeren, zin laten krijgen in je vak en tegelijk het proces van de leerling gadeslaan. De afstandsregels in combinatie met de mondmaskers zijn een aanslag op dat lesgebeuren, dat totaal ontmenselijkt wordt. Mimiek valt niet meer af te lezen van leerlingen, die nummers worden. De communicatie tussen leerkracht en leerling raakt verstoord. In de eerste plaats anderstalige leerlingen worden minder verstaanbaar als ze in klassen waar alle ramen openstaan, moeten opboksen tegen het lawaai buiten. Als leerkracht wordt het onmogelijk het proces van leerlingen te volgen. Je wordt veroordeeld tot frontaal lesgeven. De facto verwordt het lesgeven tot afstandsonderwijs ter plaatse, maar dan in oncomfortabele omstandigheden.
Na een dag lessen volgen met mondmaskers op wordt het leerlingen niet gegund het masker af te zetten in de stad Brussel of op het openbaar vervoer. Het wordt stilaan een zware straf voor de jongeren, die amper ziek worden van het virus, maar wel hun sportactiviteiten, festivals en feesten geschrapt zagen.
In landen als Nederland, Denemarken of Zweden is een mondmasker in de klas niet verplicht. Als er geen substantieel verschil is tussen het aantal besmettingen in Vlaanderen en die landen, kan de mondmaskerplicht en afstandsregel dan niet sneuvelen ten voordele van iedere leerling?
‘k Neem vandaag de trein Om bij jou te zijn Ik voel me blij (Ann Christy)
Vriendin heeft een onbestemd Coronacontact gehad en belt af, de trein wordt afgeblazen, ontgoocheling overvalt me, maar veiligheid boven alles in deze meer dan bizarre tijden.
Het dankbaar bedoelde ruikertje krijgt hier nu een plaatsje. Een fijne geur verspreidt zich over de ruimte. Ondanks alles, héérlijk!
Ik ben nog in twijfel… Kopen of niet? Ook hier veiligheid boven alles!
In de badkamer gaan we tegenwoordig veilig op reis!
