Perkpolder is een ‘soort’ gehucht dichtbij Hulst met twee km zeewering. In juli en augustus vaart de veerpont 3 dagen per week, 3 keer per dag uit. Afhankelijk (niets is zeker) van de hoogte van de waterstand, want zandbanken (met soms zeehonden, liet ik me vertellen) zijn verraderlijk. Geregeld vervalt een overvaart, de website moet heel goed in het oog worden gehouden.
We rijden erheen, een prachtig open landschap met veel water voor ons en groene ‘duinen’ rondom ons, ontpopt zich onverwacht in de zomerzon. Wij staan klaar, popelend als kinderen die op schoolreis vertrekken, vlak bij het water, samen met een tiental andere fietsers. Onze fietsen worden zorgvuldig gestapeld, de stuurman himself zorgt en verzorgt, er staan uitnodigende bankjes, koffie klaar, binnenin lijkt de tijd stil te hebben gestaan, we stappen de retro tijd in met alle comfort en gezelligheid.
Maar het dek lo(n)kt, de zon doet haar best, we varen de Westerschelde op, richting Zuid-Beveland. De vaart duurt drie kwartier en is heerlijk ontspannend. Grote zeeschepen dwingen ontzag af. De ‘waterschitters’ zijn er weer, dank je zon!
De zeehondjes (naar het schijnt heel gevaarlijke dieren, want vleeseters) fantaseren we er zelf bij. We zien duidelijk de houten stokken bewegen als zeehonden op de zandbank….
Hansweert is onze eindbestemming. Galant brengt de schipper onze fietsen tot op het aanlegbrugje. Wij zijn vooral enthousiast, de dankjewel is zo gemeend, de vaart was ZaLiG!
De zilte route langs oesterbanken en mosselen brengt ons in Yerseke, een vissersdorp gelegen langs de Oosterschelde. Het dorp is vooral gekend voor zijn oester- en mosselcultuur.
Wie kan hieraan weerstaan? Wij alvast niet, met vier hongerige magen genieten we een prachtig terras in Oesterput 14. We kijken uit op de natte pakhuizen voor oesters, een eeuwenoude traditie en eindeloze rijkdom. Kan het autentieker?
Het interieur oogt heel modern, en toch ook warm, met enkel wit-tinten en hout. We worden er heerlijk verwend.
De vrienden willen oesters, wij zijn argwanend, geen sprake van brrrr glibberig gevoel in de mond! Tot ik mezelf vervrouw en ééntje proef uit hun bord, het weekdiertje smaakt héérlijk, verre van wee… Inslikken is de boodschap, maar ik laat hem (of haar?) smelten in de mond en geniet nog een paar minuten na van de zilte smaak.
De oester heeft een extra fan gewonnen.
Andere weekdieren, de overheerlijke mosselen, smaken, net als het roze glaasje.
Die calorieën moeten verteerd geraken, een fietstocht doorheen Zeeland staat dus verplicht en met vrije wil 🙂 op het programma, langs Ooster- en Westerschelde, heel veel water, brugjes, dijken, groen binnenland met witte schaapjes. De tocht wordt uiteindelijk een rush, geen tijd voor dat toffe boerderijterras, geen tijd voor een rustpunt, wij- vrouwen- krijgen ‘opdracht’ het babbelen te staken en een tandwieleke bij te steken, want…. we moeten die laatste boot halen!
De boottijd verwent opnieuw onze zintuigen. Een ware streling voor de ogen, geluid van de zeemeeuwen, geur van het zoute water, nog warme zonnestralen en strelende zeewind op onze gebruinde huid.
Een hapje en drankje en babbel en terugblik wordt onze laatste to do in ‘Paviljoen ’t Schor in Paal, met weids uitzicht over ’t wassende water, de amateurschipper die zich heeft vast gevaren op een zandbank en vele volle uren moet wachten- eenzaam op zijn zanderig eilandje- om uiteindelijk in het half donker het haventje binnen te varen, aangemoedigd door terraszitters die het gebeuren op de voet volgden, de hele grote containerschepen, die van zo dichtbij voor een ‘waaahhhhh-gevoel’ zorgen. Onlangs ‘liep’ er nog een(tje) vast in de Bocht van Bath, 9 volle uren lang.
Een mens moet het niet ver zoeken om écht te genieten…..
omabaard 