Weimar, die schöne!
Meer dan een reisje waard!
Voor wie een goal wil wagen, adres te verkrijgen bij de fotograaf 😉.
Advertenties
Categorie: het leven zoals het is
up en down
Een “prachtige” lentedag nodigt uit, we springen de fiets op, baden door plassen, de buien overdonderen, dikke druppels belemmeren het (uit)zicht.
Tien lange kms rijden we nat, opdrogen doen we bij de heerlijk veggie lasagne, die smaakt en voelt als een lekker heet oventje.
Een fris glaasje rosé, puur ter opwarming 🙂
De volhouder wint ook hier, dapper, nat tot op het bot, dagen we de zon uit.
Ze bezwijkt uiteindelijk én verrijkt.
Nat wordt droog, plassen worden modderige hoopjes, de fiets komt onder vieze spatplekken, grijs wordt fris-groen, schoenen krijgen weer enige vorm, druppels drogen drentelend.
En ….. de blauwe hemel straalt.
Vieren die teugels én het cijfertje extra (gelukkig achteraan) voor manlief.
Samen zijn we 1(+) 2(+) 7 –> tiener!
We rijden één van de mooiste routes van Vlaanderen, langs bos en weiland, drassige lanen en dijken, kleine kronkelende wegeltjes met zicht op heel veel schapen, wiens wolletjes zo prachtig opkrullen bij al dat nat.
De wielen van de fiets gaan rond en rond, rond en rond, rond en rond. (heerlijke kindersong!)
Bootje varen al over de baren…. Enthousiaste schippers houden er de vrolijke bui in.
We ontdekken de wereldtuin, een mooi park in een verscholen hoek.
De open-lucht-kunstgalerie uit Zimbabwe verrast, de werken kleuren soms uitdagend rijk, soms eenvoudig kunstig gestroomlijnd.
Twee Zimbabwanen (wat een woord!) geven een workshop beeldhouwen, de deelnemers geven met plezier wat extra uitleg en we ontdekken prachtige kunstwerkjes van amateurs.
Tegen de avond voelen ze hun armen niet langer, houden ze geen greintje spierkracht over, na dagenlang vijlen en laagje voor laagje afpellen, een zen geduldswerk met mooi resultaat.
Misschien moet ik het ook eens proberen? Wie weet? Ooit??
Met enige fierheid je eigen werk etaleren in de woonkamer lijkt me een leuk idee, maar het engelengeduld is echt aan mij niet besteed, vrees en weet ik…. Dus eerder Nooit?
Is kopen dan misschien dé oplossing?
Een paar kleurrijke vlinders en bonte spechten zorgen nu voor wat Zimbabwaanse sfeer in onze tuin. Ook tevreden.
Vol-daan ploffen we die avond in de zetel, nagenieten is de boodschap.
Ont-daan hoor en kijk ik naar beelden van Julie, het meisje dat niet meer is, dat een gruwelijke dood stierf, onschuldig en jong.
Enkel op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
En geliefden die eenzaam en totaal verweesd achterblijven….
Onze mooie dag vervaagt, zo snel kan gevoel keren….
verwarring troef
soms weet ik het niet goed
kies ik links of kies ik rechts
keuzestress in overvloed
waarom dan niet naar averechts
ik twijfel, denk goed na
verwarring troef hier bij de muur
tot ik blauw-wit oversla
en kunst bespeur op de structuur
links-wit-rechts-geel-figuur
een groots twijfelgarnituur
elke richting wijst naar omega
dat is waar ik voor opensta
Laat pijn uit het verleden wegspoelen als voetstappen op het strand. (Tao Meng)
“………., een greep uit de ingrediëntenlijst van vijf drukke, maar fijne dagen.”
(https://omabaard.wordpress.com/2019/04/22/alles-blijft-alles-gaat-voorbij-alles-blijft-voorbijgaan/)
Ik schrijf over een heerlijke vakantie, en lees even heerlijke reacties.
Nagenieten en herbeleven!, maar toch rest dat donker greepje, een greepje dat ik ‘vergat’ te beschrijven, in de hoop het voorgoed te verbannen.
De herinnering is niet fijn, en nog steeds voel- en grijpbaar.
Het is nacht, het kleine ventje geraakt verstrikt in de jeuk, de windpokken zorgen voor spastische bewegingen, een stoer gevecht tegen niet krabben, niet aanraken.
Ontelbare keren neem ik hem mee de woonkamer in, waar nacht-TV zinnen en hevige jeuk poogt te verzetten, hij ligt gespannen in mijn armen, maar weet met zichzelf geen blijf. Ik troost, doe een poging tot, hij kermt, kreunt en roept, poedertjes noch zalfjes helpen, terug het bed in, waar alles zich herhaalt en blijft herhalen.
Na drie uren veldslag leveren vallen zijn oogjes onrustig toe, hij blijft schudden en bewegen in de zetel, maar het eentonige nachtbeeld krijgt hem langzaam maar zeker in de greep.
Ik ga alvast zijn bedje opdekken, lakens keurig leggen, om hem terug over te brengen. Langzaam buig ik voorover, en verlies -volledig onverwacht- de controle over mijn spieren.
Een hevige kramp houdt me langdurig in zijn macht, met heel veel kracht, middenin de nacht, ik versmacht.
Ik ken het en herken, een onverklaarbaar, nooit gediagnosticeerd verschijnsel, waar ik ondertussen reeds 27 jaar voor dokter, in alle hoeken van het land, Google heb ik grenzeloos doorsnuisterd, alternatieve therapieën eindeloos geprobeerd, ontelbaar veel neurologen passeerden de revue, maar het gedrocht blijft me volgen als een ongenaakbaar donkere schaduw.
De pijn neemt het rationeel denken van me over, ik lig in een verwoestende kronkel en wacht, wacht tot enige beweging weer mogelijk is en ademhalen weer een fait divers kan worden.
Het ventje ligt te woelen op de zetel, ik hoor hem zuchten, schudden en verbijten.
Hij heeft geen benul waarom oma zo lang weg blijft, maar wacht geduldig tot we beiden- doodop en groggy- het bed terug opzoeken.
Opgelucht hoor ik zijn ronken, en wacht ook zelf op de verlossende slaap.
Het monster waakt dreigend over me, elke uitbarsting overspoelt me met radeloosheid.
Maar de volgende dag staan we samen , ik, mijn schaduw en het kleine ventje blij maar vermoeid op en beleven vrolijk de dag, zijn jeuk verstilt, het kreunen verstomt, mijn wanhoop en pijn ook …. in een iets trager tempo.
Ik moet aanvaarden, ‘het’ heeft weer eens overwonnen, ‘het’ vraagt tijd om spieren weer te lossen….
Alles blijft voorbij gaan….en ik spring en huppel weer (hum 🙂 )
Veel te laat…, maar nog intijds….
Een last-minute-paniekje en ik vertrek, hup de fiets op, want vandaag ga ik ervoor.
Een beetje onwennig kom ik het ruime (klas)lokaal binnen, waar grote drukte heerst door jong en oud, en word onmiddellijk hartelijk verwelkomd, hij ziet en begrijpt dat er toch wat onzekerheid in me schuilt, en helpt me vriendelijk vooruit, eerst dit, dan dat.
Je hebt toch al gegeten?
Neen, ik dacht dat nuchter beter was?
Nog snel eerst een franchipanneke, ze liggen daar op het bord.
Ik ga braaf in de rij staan, dat ken ik al sinds kleutertijd.
Mijn beurt, kort gesprek, alles oké?, ja alles oké, speciale meldingen?, neen toch niet.
Je mag daar aanschuiven. Twee vriendelijke vrouwen vangen me op. ik krijg een rode badge als teken van beginner.
Fijn, super, tof dat je kwam, je bent broodnodig.
Mezelf broodnodig voelen geeft zelfvertrouwen, en gewapend met een dienblad met vele attributen stap ik resoluut richting stoel. Een gezellige dikkerd (héél lief bedoeld!) gaat prikken, gewillig kijk ik ….de andere kant op.
Ik voel niets, ‘mooie aders’ fluistert hij me toe.
En daar loopt mijn rode vocht, rustig en vloeiend, soms even bijpompen, maar alles verloopt perfect bij deze ‘jonge dame’.
Hij ontkoppelt, iedereen rondom is vriendelijk, raadt me nog een extraatje aan, een drankje en een hapje, voor de zekerheid, maar ik voel me prima, niets geen draaiingen of slaptes.
Opnieuw fluistert hij me toe ‘sterke jonge dame’.
Ik glimlach en spring de stoel uit.
‘Ik heb je nodig, ik heb je nodig, ik heb je brood-, broodnodig’ , zingt hij uit volle borst (zoals Kapitein Winokio).
O-negatief is weinig voorkomend (slechts 7% van de bevolking is dit rijk) én kan iedereen vooruit helpen.
Binnenkort ga ik terug, ik houd er een fijn gevoel aan over.
Je nodig weten is de extra stimulans, die eigenlijk helemaal niet hoeft.
Het was geleden vanuit mijn studenten-idealisme, waar ik bijna flauw viel en het voor bekeken hield. Blijkbaar had ik die 6 nodig om de stap te wagen naar senioren-idealisme.
Je mag geven tot 75, ik mag en kan nog héél veel jaren nuttig zijn (beloof en hoop ik)
Er zijn tekorten, de vraag is groot, misschien hebben jullie de stap reeds gezet?
Misschien overtuig ik met mijn schrijven?
Drie talen rijk: zon, zee, vrij(e)dag
De strandwerken zijn weer begonnen.
Voorbije geschiedenis, vandaag en toekomst….
Again en again….
Naar een schrijfopdracht bij Marion, zes-woord-met-beeld-verhaal over geschiedenis.
https://doldriest.com/2019/03/27/zeswoordverhaal-geschiedenis/
“Een soort van liefde”
“Wanderlust betekent letterlijk het verlangen om al reizend de wereld te ontdekken. In de lente en zomer van 2016 liet ik mij door dit verlangen leiden om het gelijknamige filosofische programma voor Canvas te maken. Ik reisde de wereld rond om met denkers, kunstenaars en wetenschappers over de grote levensvragen te praten.”
Ik volgde haar programma’s -toen al- met heel interesse én gevoel. Het programma was een zegen voor mijn zondagavond. Bescheiden hield ze zich steeds op de achtergrond.
De reeks draaide om die ander, niet om haar.
Zij is Alicja Gescinska, een Pools-Belgische filosofe, geboren in 1981 in Warschau.
“Een soort van liefde vormt het ultieme bewijs dat over de liefde meer te zeggen valt in de romanlitteratuur dan in wetenschappelijke publicaties. Gescinska overvalt onze letteren met een literair wonder‘ (Dirk De Wachter)
Hij heeft het over haar eerste roman, die ontroert en me aangrijpt tot in de kern van mijn voelen. Ik lees traag, en herlees, want ik wil vooral elk woord smaken en tot mij laten doordringen.
Het leest vlot, niet zwaar filosofisch, maar het eenvoudige en ingewikkelde liefdesverhaal sleept mee.
Twee verhaallijnen lopen doorheen het boek.
‘Zij’ is de dochter met een moeilijke liefdesverhouding tot haar vader.
“Ik” is de jonge vrouw, die verdrinkt in een intense, maar overschaduwde liefde.
Meer ga ik niet schrijven, je moet het gewoon lezen en invoelen, zelden werd ik door een boek zo levendig geraakt. Zij gebruikt heel weinig dialogen, heerlijk, terwijl haar hele schrijven aanvoelt als één grote liefdesdialoog.
Als motivatie (is dit nog nodig?) wil ik hier graag een paar stukjes tekst letterlijk neerschrijven, stukjes woord en zin die me raken, waar ik soms herkenning, vaak een eerlijke kwetsbaarheid in terug vind.
“Ik moest weg, loskomen van mijn omgeving om los te komen van mezelf. De goedheid die iedereen in me meende te bespeuren en waarom ik door mijn ouders eindeloos geprezen werd, leek meer een routine en gewoonte dan een bewuste, vrije keuze”
“Al lijkt het dat we er soms te veel en soms te weinig van hebben, is er niets zo betrouwbaar als de tijd, die onverstoorbaar en volgens een vast ritme wegglijdt en voor altijd in de muil verdwijnt van dat wat we het verleden noemen”
“Een rust die voortvloeide uit het besef van mijn eigen nietigheid, het besef dan mijn dagelijkse beslommeringen nauwelijks wat voorstelden in de aanschijn van de geschiedenis en de grootsheid van een stukje natuur….”
“De waarheid is vaak leefbaar totdat ze hardop verwoordt wordt. Zolang we haar ergens in een achterkamer van ons geweten weten te houden, kunnen we om de waarheid heen”
“De tijd heeft littekenweefsel over mijn hart gevormd. Het is een andere pijn, een ander verdriet. Een mens verhuist in de tijd, weg van de kern van zijn droefenis, naar de periferie van de pijn, naar de leegte van het gemis. Missen is de voorstad van het verdriet. Daar woon ik”
Als ze besluit een tweede roman te schrijven, een fictief verhaal met open, (h)eerlijke gevoeligheden die bij leven horen, ben ik beslist haar eerste lezer.
Ook als filosofe is ze ‘leesbaar’.
Solidair
Dat ze mijn jongste kleinzoon in een diepe slaap op de harde, koude grond van het speelhoekje had gevonden.
Dat ze toch wel even geschrokken was.
Dat ze vier aparte speelhoekjes heeft en 24 3-jarigen.
Dat ze ook veel zorgkindjes heeft, maar dat de zorgjuf te vaak wordt ingeschakeld in klassen van afwezige collega’s. Collega’s die de druk niet altijd aankunnen.
Dat ze geen geldgebrek heeft, maar wel armen tekort en ogen op de rug.
Dat ze de kindjes zo graag ziet, en dan doet het pijn als ze niet elk apart de nodige volle aandacht kan geven.
Dat hij dit jaar een moeilijke klas heeft, veel te veel 11-jarigen, met evenveel verschillende karakters en niveau’s.
Dat hij een echt zorgenkind heeft in zijn groep, dat amper vier uur per week extra les en aandacht krijgt, dat hem opslorpt temidden veel ander jong levendig volk.
Dat hij thuis nog een massa administratie moet verwerken, naast de huiswerken en toetsen.
Dat ook hij geen geld vraagt, maar wel extra begeleiding voor kinderen die het nodig hebben.
Dat de helft van haar klas een ‘label’ heeft, en dat ze al eens durft te vergeten wie nu ook weer wat heeft.
Dat ze gedifferentieerd les geeft, probeert iedereen mee te hebben op zijn/haar niveau.
Dat ze de stillere leerlingen al eens durft over het hoofd te zien, druk bezig de grote groep pubers in het gareel te houden, dat ze daar zelf onder afziet.
Dat ook zij geen extra verloning hoeft, maar dat een iets kleinere groep echt wel de max zou zijn.
Dat overal nog zoveel vergaderingen en denkoefeningen wachten, want de doorlichting eist….
Dat het echte lesgeven op de achtergrond geraakt in de doolhof van al dat papierwerk.
Dat er geen vervangers meer worden gevonden bij afwezigheid, dat leerkrachten vanop het ziekbed oefeningen digitaal doorsturen.
Dat klassen vaak lange tijd zonder interim achterblijven en dat collega’s dan- voor zover mogelijk in het lesrooster- belangeloos extra uurtjes (moeten) inspringen.
Dat zij en hij en zij zich afvragen of volhouden tot 65 wel tot de mogelijkheid zal behoren? Fysisch én mentaal.
Dat ik die wereld ken(de)
En dat ik solidair ben vandaag!
Pyjama-ergernis
Of kindjes graag gaan slapen?
NEEN!
Of kinderen soms moe zijn?
NOOIT!
Doen pyjama’s aan bedjes denken?
JA!
Elke avond terug diezelfde strijd om ze in hippe slaapkledij te wringen?
GEGARANDEERD!
Bij de schrijfuitdaging van Marion
om een zes-woord-verhaal te bedenken
rond pyjama,
vond ik heel snel inspiratie
bij mijn eigen nakroost.
Pyjama luidt het einde van de dag in,
een dag die altijd te kort duurt,
deze woorden verzinnen ze dus zelf 🙂
( https://doldriest.com/category/zeswoordverhaal-uitdaging)
jaren rijden voorbij
twaalf jaar werd j’een trouwe bondgenoot in ’t leven
je was er gewoon, je had zoveel te geven
koude werd buiten gehouden
snelle vaart kon j’erin houden
je bracht ons op onbekend terrein
geen aardesteen kreeg je klein
altijd was er plaats bij jou
gastvrij ‘kom toch gauw’
vijf kleintjes wist je geboren worden
in veilige plaatsen omgorden
soms zag je tranen soms lachjes
bij talrijke oma-opa-dagjes
onbewogen genoot je vele ritjes
verwende ons met kinderzitjes
we waren jong en onbezonnen
toen we samen met jou begonnen
aan een vrolijk avontuur
doorheen zomer en winteruur
je liet ons zelden in de steek
tot je oud en versleten bleek
de hagelblutsen, een paar jaar geleden
jouw kenmerk uit een ver verleden
en voor ons dé ultieme reden
om je te laten gaan
nu moet j’alleen in de wereld staan
veel plezier nog op je oude dag
een beetje zijn we toch van slag
vaarwel, het ga je goed
bedankt voor heel veel leeuwenmoed
we zullen je missen ja echt waar
je was een heel tof exemplaar
