Fietsen én overnachten in Nederland lijkt een sprookje uit een ver verleden. Te vaak werden uitjes afgelast of uitgesteld, C was en bleef de spelbreker.
De volhouder wint! Met dank aan de dubbele vaccinatie en lossere regels steken we de grens over, de omgeving voelt aan als een vertrouwde verademing. We logeren in Nuland en Kuijk, een korte tussendoorverplaatsing schept nieuwe mogelijkheden. Van Corona lijkt hier geen sprake, geen mondkapjes meer, het voelt onwezenlijk aan, maar vooral ook bevrijdend. En vrij maakt blij. Een terrasje doen, want het weer zat ongelooflijk mee!, zonder masker als je naar de toilet moet voelt snelt als vanouds.
Ik besef, we zijn nog niet vanouds…….
We gaan dus fietsen langs de Maas. Het appje van de zoon dat ‘op ramptoerisme hoge boetes staan’ wordt snel weerlegd, dit uitje ligt al maanden vast.
De échte rampen spelen zich af in de Belgische Ardennen en in Duitsland, het dorpje waar we vorige week logeerden is grotendeels weggespoeld. Pure realiteit, de ellende en het hopeloos gevoel van die mensen daar overspoelt me letterlijk en figuurlijk. Hoe -in hemelsnaam- ga je dan verder? Waar vind je moed? Hoe verdraag en verteer je? Waar zoek en vind je energie om er opnieuw voor te gaan? Niet zonder schuldgevoel vertrekken we.
In de Maasvallei zijn grote waterbekkens overstroomd, de stroom is héél erg breed geworden, maar huizen bleven grotendeels gespaard, dieren werden in veiligheid gebracht. We zien verdronken hoven, een eenzame (water)schommel, en vooral veel robuste bomen die verzuipen. En neen, het ontbreekt hier niet aan empathie als ik schrijf dat het beeld aandoenlijk en fascinerend is. Stoere bomen die krachtig boven de sterke golven uit tronen. In Nijmegen, Mariekes stad, trappen we even letterlijk door het water dat een stuk dijk heeft ingepalmd.
Samen met onze vrienden fietsen we 170 km doorheen polders, soms wat té eentonig, wij houden van kronkelend twinkelend verassend. De Maasbochtenroute voldoet ideaal aan onze voorwaarden, fris jong groen, water (soms overweldigend, nu schitterend mooi in de zon), veel rieten daken, de romantische Ooijpolder, rustige dorpjes als Megen, Ravenstein (heel tof!), Berg en Dal (de omgeving doet de naam alle eer aan).
Sterk verrast door de helling van meer dan 10% -gelukkig in de juiste richting én de remmen werken blijkbaar prima- en meerdere ups en downs. Naar beneden suizen, heerlijk zorgeloos, gevolgd door flinke klimpartijen, maar altijd heel erg de moeite waard.
Op het landgoed Mookerheide ontdekken we de natuurbegraafplaats, waar je in harmonie met de natuur een laatste rustplaats kan vinden. Je kiest je eigen plek op het open grasland, diep in het bos of bij de statige eik.
In een kist, mand, wade of urne in afbreekbaar materiaal. Kan het mooier? Kan het natuur-lijk-er?
We volgen een net-gemaaid strookje weg tot bij het veldbloemengraf dat getuigt van veel drama, te jong…, de bedoeling is dat deze strook zich volledig herstelt en de weg naar het graf onzichtbaar wordt. Coördinaten krijg je mee als nabestaande. Prachtig gekerfde woorden in boomschijven als stille getuigen van een (hopelijk) mooi verleden, tot ook deze verdwijnen.
Rondom nog enkel rust, stilte, bomen, heide.
Hier in België lopen we op dat gebied hopeloos achter. De mogelijkheden zijn hier veel kleiner.
In de 22 ha tuinen van Appeltern overheerst een enorme bloemenweelde. Meer dan 200 voorbeeldtuinen van landschaps- en (soms bekende) tuinarchitecten zorgen voor (te)veel inspiratie. Wij, vrouwen, willen graag onze mannen direct aan het werk zetten, de mannen protesteren luid ‘de tuin is mooi én af zoals hij nu is’.
Wild, ecologisch, klassiek, modern, rustgevend, druk, kleurrijk, sober….variatie in overvloed.
Overal staan banken, hangmatten, kunstige zithoekjes waar je een flinke tuk of een boek kan genieten. Bezoekers eten zelfbereide broodjes met smaak, wij voelen ons de koning te rijk met de heerlijke High Tea middenin de enorme veldbloemenweelde. Een echte aanrader!
