(Te) Vroeg in de ochtend helpt Leonard Cohen ontwaken. Ik ben geen ochtendmens, nooit geweest, het is altijd moeilijk wakker worden, “wat doe ik mezelf toch aan?” vliegt door het versufte brein.
Met een snelle hap yoghurt en verse bosbessen en een stevige aanmaning van manlief dat haast en spoed wél goed zijn, spring ik op de fiets naar het vaccinatiecentrum. Mij wordt een administratieve job aangeboden, iets met registeren en mensen bijkomend vriendelijk uitnodigen tot een kwartiertje bekomtijd.
Zij buigt zich voorover en fluistert zachtjes. Teveel barrières zoals haar zwarte en mijn felblauwe mondmasker (zelf heb ik steeds meer nood aan kleur. Op een marktje in Brugge vond ik mijn favoriete gading) en een meter hoog tussenschot vragen om een drievoudig ‘wablief‘. Ze blijft geduldig en wil vooral bedanken, ze is zooo blij met de booster en de goede organisatie.
Op mijn gemompel dat ik daar niet echt voor iets tussen zit en eenvoudigweg uitvoer, herhaalt ze ‘En toch, en toch’.
En toch maken haar lieve woorden me warm.
Ook hij waardeert de aangeboden hulp bij het up-te-date-brengen van de App. Hij is een digitale analfabeet, zelf ben ik eigenlijk niet veel beter, de kroost hier zou een glimlach niet kunnen weerhouden, maar ik kan het. Echt wel. Geloof me!
En weer maken zijn lieve woorden me warm.
Zij begrijpt me niet, ik haal mijn beste Engels boven of probeer toch, ze knikt en snapt. Of doet alsof? Ze volgt alvast correct de richtlijnen op.
Vriendelijk registreer ik hem op de computer en wijs de weg, de weg naar de stoeltjes en het kwartiertje aangeraden rust vooraleer hij het echte WE kan instappen.
“Je denkt toch niet dat ik hier voor mijn plezier ben?” en “Laat me met rust, ik doe mijn ding wel” en “Wat een mens niet moet over hebben voor een beetje vrijheid” brengen me even van de wijs. Hij heeft gelijk, wie niet meegaat wordt beperkt, ik slik wijs-elijk. Mevrouw naast me, eveneens achter het scherm, knipoogt bemoedigend en haalt de schouders op. Niet iedereen is er gelukkig mee…. De volgende persoon wacht glimlachend en ik ga gewoon door.
Lichte rugpijn van het vele werk en vooral lange stilzitten, zelfs voor een drankje was geen tijd, én de zonnige namiddag nodigen uit tot een fikse wandeling in het Kruibeekse overstromingsgebied met gevarieerd landschap van schorren en slikken, elzenbroekbossen en weidevogelgebieden. De logeehond stapt dapper mee, 10 km rond, manlief hinkt, een bloedblaar meldt ‘too much‘. De prachtige ondergaande zon en vele roze sluierwolken wijzen de weg naar huis.
Mijn mannen zijn uitgeput (hond is ook een hij), mij overvalt een tevreden gevoel bij het beeld van de wachtende warme zetel en een Handmaid’s tale-aflevering van het nieuwe seizoen (of 2 of 3…..)
omabaard 