Hij die smul-geniet of de cameravrouw?
Naar een zes-woord-uitdaging bij Marion.
Advertenties
Categorie: het leven zoals het is
Wijsheid in Texel.
Ergernisdag
Ik rijd naar de winkel en wil een karretje duwen, tot ik bijna struikel over….
Niet op de foto, de grote vuilbak die op 2 meter hiervandaan half leeg staat te glimmen…
Even verder springt een jong frivool koppeltje de auto uit, ze zoenen uitbundig, hoe mooi kan liefde zijn, tot ik ontdek……
Niet op de foto, de nummerplaat en de enthousiastelingen…..
Wandelen tussen uitgestrekte velden, zo (h)eerlijk??
Niet op de foto, mijn boze blik….
Met diezelfde boze blik stap ik verder richting groen, tot een vrouw me aanspreekt, geërgerd om zoveel vuiligheid?
Neen, ze zoekt haar 22-jarige dochter, die in een angstwekkende psychose verdwaald is, het bos in.
Of ik haar toevallig ben tegen gekomen? Ze heeft een wit truitje aan en een hondje bij. Man, broer en zoon fietsen gestresseerd de vele wegels door, zoekend, hopend, bang, ‘want ze is al twee uur verdwenen, en dit is nog nooit gebeurd’.
Voor zover het me lukt, probeer ik troostende woorden te vinden, ze vertelt over die vreemde wereld, over hoe paniek hun leven tien jaar geleden is ingeslopen.
Twee maal krijgt ze telefoon en vraagt me ajb te wachten, er klinkt wanhoop in de GSM, van beide kanten. Het tweede bericht doet haar in tranen uitbarsten, iemand heeft de dochter ontmoet, gezien dat ze niet ‘gewoon’ doet, en haar binnen gebracht bij de dokter.
Ze huilt, omarmt me emotioneel, bedankt voor mijn tijd en luisteren, ik ken het meisje, noch moeder, maar ween gewoon even mee.
Ergernissen smelten als sneeuw voor de zon.
Ik kan hier verder met mijn leven, zij moeten verder die duistere wereld in, oplossingen zoeken, waar oh waar??
Hoop
De puzzelstukjes vallen in elkaar.
De hoop bleek overwinnaar.
Met dank aan geduld.
We konden nog heel even vertrekken.
Richting Westhoek.
Waar onze genen het huis warm hielden.
Waar manlief tijd nam en rust vond
voor uitstapjes, bankjes en natuur
Waar koorts nog graag de touwtjes in handen nam
en Dafalgan dacht veni, vidi, vici
Waar het heerlijk verblijven was
Waar nieuwe energie het overnam
Waar hoop weer waarheid werd
Nog even, heel even
en het deed heerlijk deugd
Inspiratie bij de opdracht van
https://doldriest.com/2019/07/03/zeswoordverhaal-hoop/
dikke pech
“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.” (John Lennon)
Vakantie, vrijheid, vrolijkheid, veel-zon, vet-genieten, ver-gezichten, voyage-ren, vermaken in de Westhoek. Dat staat op ons programma. Met groot en klein, oud en jong.
Het huis ziet er veelbelovend uit, in de middle of nowhere.
De vakantiewoning ‘hangt’ aan de hoeve.
(Ter info : het geheel staat te koop voor amper 1 000 000 Euro. Ze betalen me warempel niet voor deze gratis reclame!)
Zondag laden we de wagen vol, de ruime koffer blijkt weeral te klein, of zie ik het te groots?, we redden het wel. Fietsen staan paraat, grote dozen met eten van alle slag worden er nog snel bij gestouwd. Het fietsstoeltje erin gepropt, niets zo fijn als stevig doortrappen in wild-waaiende-westen-winden met een kleinkind achterop.
Het weer belooft ideaal te worden, die hitte is niet mijn ding, wat zon, wat wolken, wat 25°, meer vragen we hier niet.
Tot zondagavond manlief in de zetel blijft staren, want ‘ik voel me niet zo lekker’. Oma’s goede raad slaat hij nooit in de wind, een nachtje rust doet wonderen. De rust én de wonderen blijven uit. Belabberd probeert hij nog zijn koffiezetje de auto in te duwen, hij snakt naar adem. Neen, dit klinkt niet goed. Manlief meent symptomen te herkennen uit een vorig leven. De longarts laat ons vandaag nog langskomen, want een derde embolie zou vooral géén goed idee zijn. Hij stelt gerust, geen longontsteking op de foto, geen embolie merkbaar. Hij kent geen directe reden voor de hoge koorts, en stelt voor af te wachten, samen met zijn trouwe Dafalgan-vriend.
We zijn daar nog steeds de afwezigen, de bende heeft er lekker veel plaats op overschot nu. Of ruikt het naar grootheidswaanzin dat wij onszelf zoveel ruimte gunnen?
Maar ook de grote beloofde bakken voer én ons fijn gezelschap 🙂 worden gemist.
Stilletjes thuis blijven is de boodschap, manlief slaapt de dagen door, zelf waak ik de nachten door.
Enkel soepjes lijken zijn smaakpapillen nog te bekoren. Dus trek ik op winkeltocht, want dit was niet voorzien, lekker warme soep bij het hete weertje?
De nood aan enige compensatie overheerst, dus koop ik – zonder aarzelen (buiten mijn gewoonte om) – die hele lange rok, een schitterend en betaalbaar soldenstuk. Als herinnering aan mijn dolle hippiejaren, waarbij ik op blote voeten, haarbanden en met lange (inge)wikkel(de)rokken overal te bespeuren was, de jaren eind-zestig waardig.
Ondanks the other plan, voel ik me weer een jong, jolig, je-m’en-fous juffrake.
Nu nog koortsloos het Westen intrekken met opa baard, en het plaatje is compleet.
De auto blijft volgeladen, vol met….
De volhouder wint.
Soms?
La mélancolie, c’est le bonheur d’être triste. (Victor Hugo)
In huis hier hangt (3 x h) de ode van Herman De Coninck om ons de volledige vrijheid te geven het leven te omarmen.
Een prachtig erfstuk van mijn ouders.
Ik doe mijn best, leef in be- en verwondering, geniet en om-arm.
En toch, toch zijn er die momenten dat de vertwijfeling toeslaat, dat een melancholische weemoed me overvalt, onverwacht en soms heftig.
Een grijs radertje in mijn brein.
Is het onzekerheid?, angst?, ik kan er de vinger niet op leggen. Een duidelijke reden is spoorloos.
Vooral net voor het slapen gaan durft het voelen me overweldigen.
Lang duurt het niet, de nacht en zoete dromen toveren – gelukkig altijd weer- een brok energie die de dag vrolijk en verwachtingsvol start.
De vogel zien, de appel bijten, zeggen ‘het is niets’, het lukt dan even niet.
Word ik geraakt door de zoektocht naar zingeving?
Ik heb en voel zin, nu en hier, maar ervaar me dan als een onooglijk pluimpje dat even het aardse leven mag door-zweven om dan definitief te verdwijnen….
Wat ‘waarheid’ heet.
Vroeger was zingeving meer een collectief gegeven, iets gemakkelijker? en toch blijft het een basisbehoefte.
Op de radio hoor ik het interview met Tom Hannes.
“…………….over hoe wij vandaag allemaal voor dezelfde opdracht staan: een antwoord vinden op de gouden vraag ‘Hoe kunnen we een zinnig, vervullend, gelukkig en vrij leven leiden in een wereld waarin geen spoor te vinden is van een Absolute Waarheid? Hoe worden we blije koorddansers op het touw van onze levensloop, gespannen boven de afgrond van de leegte?”
Het leven heeft me niet gespaard, maar blij-, dankbaar- en tevreden-heid zijn mijn deel. Hij spreekt over rugzakken met een veer, rugzakken met een baksteen, ik zweef er ergens tussenin.
Een ‘zwaarder’ logje, het mag, niet alles is even heerlijk, fijn, fantastisch en gewèldig.
Ik hoor De Wachters woorden ‘laat dit vooral toe, het hoort bij leven’.
Ik weet het niet, het is een onbestemd, vreemd moment…..
Lees ik in Hermans poëtische woorden niet ook diezelfde aarzeling…..
een fait divers
De buren zijn op reis en tuinman IK zal voor de bloemen, plantjes, vissen en kippen zorgen. IK doet dat graag, want ‘beter een dichte buur dan een verre vriend’. En er is een grote wisselwerking tussen hen en IK, want allen trekken ze er graag op uit.
Met veel liefde begiet IK de bloemen, het groen krijgt het broodnodige water, de kippen korrelige aaitjes, de eitjes probeert IK onder de kip weg te moffelen, hoewel toch met een klein hartje, wie is het meest bang op dat moment? De kois springen net niet uit de vijver als IK met het ontbijt komt, de kleinere vissen krijgen lieve woordjes in hapbare brokjes.
Daarna geniet IK nog even na, alles goed volbracht, beestjes tevreden, IK tevreden, buren tevreden.
Telkens IK thuiskomt, overvalt haar uren lang een vreselijke jeuk , ze wordt net niet zot van al dat gekriebel. Woest wrijft ze met de handen door de haarbos, nog woester krabt ze de huid open, ze wil ‘de luizen’ verwoesten. Manlief moet het bekopen, want het humeur daalt onder nul, en dat met deze temperaturen.
Tot IK beseft dat het wellicht met beestjes bij de vijver moet te maken hebben??
Want het moet gezegd, de buren hebben een prachtige hof, daarbij lijkt die van IK de verwoeste gewesten.
Ze besluit de proef op de som te nemen en trekt als een moslima, gewapend met een reuze hoofdsjaal, naar de strijd. Kippen schrikken zich een kruintje, vissen springen net dat tikkeltje hoger om met verbaasde visse-ogen zoveel moois te ontdekken, en plantjes kijken op noch om, smeken enkel om water.
Buiten is het 35 graden, en IK trekt er moedig op uit, spleetoogjes getuigen van een levendig persoon achter de schermen. Ik smelt net niet, snakt naar adem, maar doet haar werk vrolijk geblindeerd met lange sjaal, lekker heet gedrapeerd.
IK komt thuis, ja ze heeft dé oplossing gevonden! De beestjes blijven over de heg. Alhoewel…..ook de armen toch wat na-jeuk voelen, morgen zoekt IK haar boerka!
En wie weet plaatst IK dan ook een selfie?
Levenslessen
Geïnspireerd door de donderdagkrant, waarbij telkens een BV (bekende Vlaming) vijf levenslessen doorgeeft aan de lezers, groeide hier het idee om er even over na te denken welke levenslessen ik zèlf wil meegeven aan de (klein)kinderen, beperkt publiek, ik ben immers maar een OV .
1.
Blijf trouw aan jezelf én sta open voor verandering.
Het is niet altijd gemakkelijk, soms wil je graag de toffe eigenschappen van de ander gewoon kopiëren. Enkel om je sympathiek te maken, te pleasen.
Uiteraard mag en moet je het positieve zien bij die ander, mag je nadenken in welke mate je je hierin kan terugvinden, maar het moet aanleunen bij jezelf, anders houd je niet vol en word je verplicht een eeuwig toneel te spelen….. of val je simpelweg door de wankele mand…
Een kritisch mens kan en moet openstaan, mag zichzelf al eens ontrouw zijn. De kleine kantjes mogen worden bijgevijld. Maar wees fier op wie je ècht bent.
Zelf-vertrouwen wordt niet altijd met de paplepel meegegeven, ik spreek uit ervaring, mijn genen verdrinken er niet in. Dan krijgen twijfels en aarzelingen vrij spel, piekergedachten en onzekerheden. Met ouder worden, leer je aanvaarden, jezelf en die ander, die het altijd nèt (of toch niet?) wat beter doet.
2.
Durf te springen!
Je bent jong (of oud) en je wil wat. Obama scandeert ‘yes! you! can!’.
Denk goed na en weeg af, voor- en nadelen, en als de sprong je ligt, aarzel niet. De tijd zal het uitwijzen. Voel je niet gekluisterd aan zelf- of maatschappij-verzonnen normen, van ‘zou je niet ‘ of ‘wat als’.
Laat veel gevoel en voldoende ratio samen de knoop doorhakken. Volg je hart!
Als zonen dit lezen, herkennen ze hun moeder niet. Zelf was ik vaak bang om de dieperik in te springen, het onbekende was voor mij een beangstigend leeg gat, waarna ik veilig terug in mijn cocon kroop, keer op keer.
Maar in mijn fantasie jumpte ik graag de wondere en ‘andere’ wereld binnen.
3.
Vergeten moet niet, vergeven mag.
We zouden geen mens zijn als we elkaar niet geregeld ‘den duvel’ aandoen. Iedereen wordt gekwetst, door woorden of daden, bewust of ondoordacht, gevoelig of keihard.
Met dank aan ons menselijk brein blijft dit vaak hangen. Je hoeft niet te vergeten.
Vergeven brengt je een hele stap vooruit. En daarbij is de tijd de beste vriend.
Mildheid groeit en haalt de scherpe kantjes er af.
Ik besef -met ouder worden- hoe heerlijk tijd kan verzachten en hoe kostbare energie te vaak verloren is gegaan in woede en ergernis.
Niet altijd gemakkelijk, maar je leert het zeker.
4.
Sociale contacten moet je bewust genieten.
Laat je niet opslorpen door beslommeringen, werk en drukte. Maak bewust tijd voor vrienden en ontspanning.
Het is een kwaal van alle tijden, verdrinken in het werk, je laten meesleuren in 1001 to do’s en agenda’s.
Ook hier pleit mijn verleden schuldig.
Maar dit zijn dan ook levens’lessen’, die mijn ondervinding jou wil meegeven.
Veel te vaak overwon de plicht. Ik had geen tijd want…ik moest nog dit, ik moest nog dat….
Ik begrijp én weet, het lukt niet altijd, maar toch kan je een deel zelf in handen nemen, alleen moet je het beseffen én toelaten, en empathie omarmen.
Echte vrienden geven je dag een gouden rand. Grits snel de ongestreken zakdoek uit de wasmand of geef de vuile auto gewoon een plens-regen-beurt cadeau, dan koop je ons-tijd.
“De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven”. De wijze Aristoteles wist het al.
5.
Leef NU
Het verleden heeft je gevormd, de toekomst is en blijft onzeker. Het vaasje, prachtig cadeau van de kroost, vertaalt mijn lijfspreuk. Deze wil ik je graag meegeven. Ik heb er zelf vrij lang over gedaan om dit te beseffen, vaak was ik bang voor wat komen zou (en toch niet gebeurde).
Als het toch zo ver komt, is er nog tijd genoeg om je zorgen te maken.
Denk niet aan regen in de zon.
Denk niet aan storm in rustig vaarwater.
Het verleden wis je nooit, gelukkig, dat mag ook niet. Maar leer ermee ‘leven’, en houd de mooie herinneringen ‘levendig’.
Leef als een blij kind.
“Leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren. Troost is dat zij er is, uren , maanden, jaren” (Herman Van Veen)
Als je tijd en zin hebt…..”wat is jullie levensles”? Ik lees het graag!
Het lentefeest
Al weken telde hij af, het zou zijn feestje worden, zijn lente-dag, zijn dag van ‘groot worden’.
De dag begint stralend en warm, het is een blij weerzien met familie en vrienden. Het wordt een buiten-feest, met ouders en kinderen die van groen en natuur houden.
De houten tafels zijn feestelijk en héél sfeervol aangekleed, hier zit een creatieve geest achter!
Een warm welkom verrast met mooie foto’s, vertederende teksten, knus en ongedwongen verpakt in een kleurrijk geheel. We toosten op zijn blijheid, zijn vrolijk persoontje, zijn verwachtingsvol enthousiasme, het voorbije én vervolg van zijn verhaal.
Een stralend gelukkig onbezorgd kind.
Een kind leeft een eigen leven, steeds door wonderen omgeven, die het zelf verzint.
En juist daar is hij een grote krak in.
In de plots opkomende gietende regenbui schuiven we aan bij de foodtruck voor een lekkere pasta met verschillende sauskeuzen.
‘Den baas’ serveert, ook hij hoort bij de familie, en verwent ons smaakvol.
Hij en zij, vriendjes voor het leven, familie voor het leven, vieren samen hun dag.
Zij met zwarte krulletjes en hij met fris jongenskopje schitteren samen een jolig koppeltje.
Dit jaar leerden ze lezen, tellen, stil zitten, wat nog een steeds een heikel punt blijkt, spelen blijft hun ding, dé grote vrijheid, daarin vinden ze elkaar volledig.
Gekwetste vogeltjes, tijdelijk aangesterkt in een bevriend vogelcentrum, krijgen de vrijheid. Kinderhandjes mogen ze terug de vrije vlucht geven, richting (dan nog) blauwe lucht.
Angst en enthousiasme mengen zich in een aandoenlijk symbolisch moment.
Ondertussen straalt de zon weer, hij en zij krijgen leuke opdrachtjes, om handigheid en vertrouwen te stimuleren. Ze slagen met grote onderscheiding. Pluim voor bedenkers én uitvoerders.
Een lekkere tafel met originele zoete zondes wacht geduldig. H.E.E.R.L.I.J.K!
Warmte, letterlijk en figuurlijk; speelse blijheid en blije speelsheid; samen lachend schuilen onder de grote paraplu; genieten in een met veel smaak aangeklede groene omgeving; supporteren voor groot en klein, man en vrouw, meisje en jongen, van 2 tot 75 jaar, die in één team het grote voetbalveld bespelen.
Het galmt voortdurend van ‘Goal’ en ‘oh neen’ en ‘super’ doorheen de krioelende bende.
“Ik heb ’t geluk geroken” (Toon Hermans)
Niet iedereen gegeven….
…. je veilig en geborgen weten …..
En toch, toch hebben wij, mens en dier, enkel maar elkaar….
Uitgewerkt naar een schrijfuitdaging van Doldriest met een zes-woord-verhaal rond ‘veilig’
