Over huisjes en kruisjes

Het zijn hier drukke regeldagen. Mijn hoofd tolt en buitelt, help, ik mag niets vergeten. Overal slingeren lijstjes op kleine gele briefjes. To do’s worden doorstreept, oef!, andere blijven plakken.

Na drie frustrerende telefoontjes in de ochtend, moet ik even woede afblazen, manlief luistert geduldig, zucht even mee, dat doet deugd. Maar zo werkt onze maatschappij nu eenmaal.
Ik beslis deze dag vijf to do’s af te handelen.
En nu ik hier schrijf, ben ik fier, ik mag er zes schrappen, het kan dus altijd beter.

Ik heb het vandaag verdiend, dat ijsje en dat bankje, even een rustpauze vooraleer terug richting huis te rijden.
Zij komt vlak naast me zitten, dat bank(je) is minstens twee meter lang?
Een alarmbelletje in mijn persoonlijke ruimte rinkelt in overdrive.
Mag ik?, vraagt ze vriendelijk.
Uiteraard, zeg ik net zo vriendelijk, terwijl ik denk…..oh neen…..ik zoek ruimte en stilte….
De aankopen staan  tussen ons in.
Ze telefoneert, tikt de geschreven nummertjes vanop het papiertje geduldig in, de taxi mag haar komen halen. Ik hoor een warme stem.
Ze is 84, maar nog kwik en fit, in het hoofd, de benen stribbelen al eens tegen, maar dat hoort erbij.
Ze trekt mijn aandacht, die hartelijke stem. Ik luister geboeid.
Een heel levensverhaal vertelt ze gedurende het half uurtje wachttijd.

Over haar enige zoon die zes weken na zijn huwelijk is gestorven, de fotoreportage was nog in de maak. Amper 21 mocht hij worden…
Over haar man die hier niet verder mee kon leven, hij beroofde zichzelf een jaar later van het leven. Hij heeft nog gezegd ‘bak mij een eitje, dan kom ik ontbijten’. Hij is nooit meer beneden gekomen…..
Ze bleef alleen, eenzaam achter, zes lange jaren.

Tot ze haar tweede man en beste vriend leerde kennen. Tien jaar lang vinden twee gekwetste zielen troost, steun en  blijheid bij elkaar.
Tot ook hij weg moet gaan, slokdarmkanker velt hem, en haar. Ze verzorgt hem thuis tot de allerlaatste dag. Hij heeft gezegd ‘leer vooral genieten zonder mij’.
Het herinneringsprentje heeft ze in haar handtas, ik mag lezen en voel nattigheid in de ogen bij aangrijpende woorden, haar verhaal, zijn verhaal.

Ze is 66, en moederziel alleen, eenzaam, verlaten.
Maar ze heeft heerlijke vrienden om zich heen, ze zijn er altijd voor haar.
Ondanks alles blijft ze een levensgenieter, ze is terecht fier op zichzelf.

De eigen begrafenis, want er is niemand meer ….., is geregeld, tot de teksten en muziek toe. Mooi zal het worden! Ze glimlacht gelukkig.
Een koffiemaaltijd (traditie hier in België) wil ze heel kordaat niet.
Volgend jaar wordt ze 85, en dan geeft ze een grote brunch voor haar beste vrienden, want ze wil er zèlf vooral bij zijn, mee lachen en mee genieten.

Elk huisje heeft zijn kruisje, maar het ene is van stro en het andere van lood.

De taxi komt er aan, ze vraagt of ze me een zoen mag geven. Ik knik, vergeet mijn vrije ruimte, en krijg  een hele dikke, intense knuffel.

Elke dag opnieuw proberen
Of je rijk bent of berooid
Gelukkig zijn dat moet je leren
Er zijn er zat die leren ’t nooit. 
(Toon Hermans)

 

Elke dag opnieuw proberen

of je rijk bent of berooid

gelukkig zijn, dat moet je leren

er zijn er zat die leren ’t nooit.

Elke dag opnieuw proberen

of je rijk bent of berooid

gelukkig zijn, dat moet je leren

er zijn er zat die leren ’t nooit.

Advertenties

Zomaar een dag….

Wakker worden, de droom nog vers in de geest, nog even nagenieten en grondig proberen te reconstrueren. Hij vervaagt stilaan, maar ik grijp vast, en probeer te begrijpen waar beelden  vandaan komen? Steeds vaker kan ik duidelijke verbanden leggen met mijn dagen, mijn voelen en doorleven. Ik maak er een sport van, elke ochtend weer opnieuw, begrijpen én her-beleven. Mijn dag en denken wordt erin weerspiegeld, in de droom ben ik de echte ik, ik herken de blijheid, de angsten en mijn tastbare rondom.
Oefening baart kunst, ik word een échte dromenvanger.

De fiets, m’n beste maatje, heeft het begeven, het stuur buigt ongenadig en troont me de dieperik in , hij moet terug naar het moederland. De hersteller vertelt enkele moeilijke woorden, ik kijk bedenkelijk, maar hij verzekert me dat hij dé oplossing zal vinden. Met dank aan hét fietsland bij uitstek. Mijn maatje logeert er nu enkele dagen, tot hij terug be-stuur-baar is, ik wacht geduldig en reken dus voorlopig op de voeten.

We reizen 100 km verder, waar zoon een buitenhuisje heeft. Klein, maar fijn, middenin het bos, verscholen in de stilte, tussen groen en een ochtendlijk fluitconcert.
Het regent, het is er kil, koel, vooral cool. Manlief gaat zich warm  werken met hordeuren en raamlijsten. Hout is zijn ding.
Mijn plan om lekker lui in de bomenhof te genieten van zetel en boek druipt af, het nat is spelbreker, ik krijg koud.

Twintig km verder wil ik me verplaatsen, het geplande maatje gaf forfait (je weet wel, op logement), dus kies ik voor trein en voeten. Drie treinen worden het, meer dan twee volle uren eer ik op bestemming geraak. Ik reis amper 19 minuten door het golvend mooie landschap, de rest wordt wachttijd in stations, op perron, of even in de winkelstraat. Maar ik heb immers tijd toch?!

Een fijn welkom wacht bij m’n broer, schoonzus en vrolijke kleinzoon. Lipton en zelf-gemaakte advocaat smaken heerlijk en warmen en drogen op. We babbelen vlot de namiddag en avond vol, over ditjes en datjes, over meevallers en tegenslagen.
Echte familie blijft verrassen en zorgt telkens opnieuw voor een fijn samenkomen.
Het kruipertje steelt graag de show en onze tijd, het wakkere ventje geeft en krijgt een voortdurende glimlach, soms met schater, heel even met een pruillipje, dat hoort erbij na zoveel energievertoon.

Trouw komt manlief me oppikken, hij is moe gewerkt, we eten nog gezellig samen, gewoon voeten onder de mooi gedekte tafel schuiven.
Voor een niet-kook-fan als ik belooft dat dubbel genieten én smaken.

Zomaar een dag……

Laat me zingen van de regen en de zonneschijn

Door-en-door-nat komen we thuis na een fietsbezoekje aan de schoonmama.
Even later straalt én droogt de warme zon. Welkom in  België.

De terrasdeuren kunnen weer wagenwijd open, een extra trui vangt de vochtige kilte met veel graagte op. Fietsen onder donker dreigende wolken met een sporadische zonnestraal  is mooi, het ruikt naar avontuurlijke spanning, een spannend avontuur, komen we  drooghuids op de bestemming?, of wordt tijd uitgetrokken voor de regenkledij?, die veilig opgeborgen in de fietszak huist.
Bij schoonmama dus.
Ze is 89 en komt trouw elke dag buiten, haar vriendenbezoekjes heeft ze nodig, broodnodig, een dag het huis niet uitkomen is een dag niet geleefd. Ze vertelt graag en graaft in haar volle verleden, luisteren  is niet haar sterkste punt, nooit geweest, maar ze leeft én geniet nu, van heel veel babbels, sloten koffie en een “snackske” tussendoor.
Onderweg zijn is een must, vooral niet vast roesten in de serviceflat, tussen ‘al die ouwe mensen’.

Ze slaapt al een paar nachten niet goed, ze piekert en denkt, niet over wat komen kan, maar over wat nu is, en wat nu ongemakkelijk voelt. De schoonzoon met kanker en chemo en veel slechte dagen,  de zoon met dezelfde k-ziekte en gelukkig betere vooruitzichten. Oud worden is fijn, maar geeft ook extra zorg als kinderen  de sukkelstraat instappen.
Maar ze blijft positief, de tijd geeft altijd de juiste raad, en over vijf jaar komt wellicht alles oké.
Geen haar op haar hoofd stelt zich vragen bij haar 94 jaren dan …..

Kan het beter?

Sociale contacten zijn een prima wapen tegen eenzaamheid en ouder worden. De kranten staan er vol van,  zelf ben ik er rotsvast van overtuigd.
Ik zie het, overal.

Gisteren praatten we zes volle uren moeiteloos rond, met vieren rond de tafel, een leuk vriendenkliekje. “Oei, is het al zo laat?”
De lunch, het roze wijntje, een koffie, de witte dame, nog een koffie of thee, een hartvormig spekje zorgen voor de innerlijke mens die de gesprekken tastbaar onderhoudt.

Reizen en genieten, kleine en grote kinderen, toevallige liefde en zoektocht ernaar, ouder worden en ontkennen, zelfvertrouwen en het gebrek eraan, uitbundig blij samenleven en stilte, de wereld en onze nietigheid, natuur en beweging, verlangen en tevredenheid, thuiskomen en wegtrekken, alles doorspekt met humor en een fijn verhaal.
Verrassend ontdekken hoe we vaak totaal anders denken, leven en reageren, en toch zijn we allen gewoon mens.

“De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven”. Aristoteles wist het al, vele eeuwen geleden. Als homo universalis verenigde hij toen reeds wetenschappen, wiskunde en een prachtige filosofie.

De eigen kruiwagen, vol bloemen en vele on-kruiden die zich vrolijk overal tussenin  nestelen en stapelen, dapper vooruit duwen, kan prachtig zijn.
Wat te bewijzen is (klassieke woorden uit mijn goeie oude tijd…..) met dit prachtig stukje kant.

De PiKante kruiwagen

Een laatste blik in het kanten huisje

Ondertussen heb ik ontdekt hoe ik reacties kan uitschakelen, nooit te oud om te leren.
Dus doe ik dat voor een keertje.
Oefening baart kunst 🙂

Jullie fijne reacties genoot ik al in mijn vorig logje.
Ik geniet énorm van actie geeft reactie. Dank allen!

Ik sta hier IN het huisje, omgeven met Cortenstaalse kant en een groene buitenblik. Het wilde bloemenveld vlak voor de bomenrij is prachtig. Ik schrijf het er gewoon bij, want blijkbaar moeilijk zichtbaar  op de foto.
En toch vind ik – voor één keer- deze simpele (smartphone)foto sfeervol geslaagd.

Hoe kantig fijn
kan leven zijn

balplezier

zoveel ballenpret in balvormige rondjes….

een zes-woord-verhaaltje bij Marion. 

https://doldriest.com/2019/08/28/zeswoordverhaal-bal/

Ik en ik en ik en….

Hij wordt vier.
Vier jaar al, het kleine ventje.
Het feestje is voor hem en zijn diertjes. Genieten doet hij volop, de kroon op het kinderlijke hoofdje. Met cadeautjes, liedjes, verhalen en eens heel leuk zot doen. Onbezorgd, dat overheerst.
Als je vier wordt,  is leven gewoon fijn.

Buiten zoeken we de schaduwplekjes op, de zon straalt ongenadig, het heerlijke buffet met zelfgemaakt brood, veel fruit, groenten, honing van de eigen bijen en kazen nodigt uit om je vrij te voelen en uitgebreid te smaken.

Babbels, discussies,  verhalen rollen heen en weer, de sfeer is warm  vrolijk en ongedwongen.
Woorden over nieuwe verliefdheid, zacht als de dauw op het groene gras.
Over twijfelende liefde, aarzelend en onzeker.
Over heftige diagnose en bikkelharde chemo.
Over….

Woorden en zinnen rommelen door mijn hoofd, blijven nazinderen, en met een brein vol chaos kom ik die avond thuis.
Gevoelens van dankbaarheid, dubio, blij- en droefheid, onzekerheid, geruststelling, liefde, ontspannen en gespannen zijn, afwachting, (on)bezorgdheid, vragen en antwoorden, fierheid buitelen intensief door het hoofd.

En toch is daar de nacht, die rust kan én moet brengen in lijf en leden. Ik besluit nog even door het dagblad te snuisteren, niets zo heerlijk als oersaaie lectuur voor het slapen gaan.
Maar dat is buiten de krant gerekend. Marjan Donner houdt me in haar greep met een boeiend artikel over haar ‘Zelfverwoestingsboek’. Zij wil vooral het individu bevrijden.
Ze bekijkt het vanuit een andere hoek, en die verrast.

“Al die overgelukkige, breedlachende mensen in perfecte situaties, nooit eenzaam, nooit diep in de schulden, altijd blij in hun pukkelvrije lijven. Wie gelooft er in dat sprookje, dat onder meer de reclame steeds opnieuw aan ons opdringt? Niemand, zou je zeggen, maar toch doen we iedere dag weinig anders dan juist die illusie van gezond, glad, fit, productief, positief of zen nastreven. Marian Donner is er klaar mee, zo blijkt uit haar pamflet Zelfverwoestingsboek, dat de bedoeling heeft de in de ratrace voortzwoegende en -ploeterende mens eens even stevig door elkaar te schudden: denk toch eens na, het leven heeft zo veel meer te bieden!”   (https://www.tzum.info/2019/07/recensie-marian-donner-zelfverwoestingsboek/)

Zelfzorg en het blijven goed doen, overaltijd, noemt ze de nieuwe wetten,we worden overladen met tips en beste raad. Mensen die het ver hebben geschopt, die het wel altijd redden en allemaal ideaal doen, hebben vaak gewoon ‘chance’.
De ander krijgt zo niet direct het gevoel van  falende loser.
Waarin we mensen zijn? Vooral in het falen, we sterven, we worden verkeerd begrepen, communicatie loopt vaak mank, we bereiken onze doelen niet.
Ze stelt de keurige maakbaarheid van de mens in vraag.
Zijn we te streng voor onszelf?
Mogen we oorzaken zoeken in de maatschappij, ipv in onze eigen kleine geest en lichaam?
We leven te vaak in de statistieken, in meerdere algoritmes, vaak in schaamte en schuldgevoel.
Zij wil vrijheid voor het individu.

Haar woorden in de krant : “Het gaat tegenwoordig vaak over je ware ik, of het vinden van je innerlijke kind, of je kern laten stralen. Alsof je maar één persoon bent met een set op elkaar afgestemde eigenschappen. …..Ik denk dat iedereen veel verschillende kanten en tegenstrijdige eigenschappen heeft, dat die kern niet bestaat. Als je wel in zo’n ware ik gelooft, dan valt die dus ook te verbeteren. Dat is het idee waar de zelfhulpindustrie zich mee voedt ‘word eindelijk jezelf’…… Maar er is geen zelf, geen kern. Als je het zo bekijkt, is het ook minder erg om slechte kanten te hebben of te falen. Dat doet niets aan je goede kanten, dus hoef je ook minder schaamte- of schuldgevoelens te hebben…..
Het leven is rommelig, de liefde is rommelig. We proberen onszelf heel de tijd in grafieken te vangen…..
Systematisch onrecht moet bestreden worden, stel prioriteiten‘.

Wat een bevrijding, ik hoef mezelf niet te kennen, ik hoef niet éénduidig te zijn, ik ben vele ikken samen, kan het heerlijker?, ik hoef dus niet op zoek naar mezelf en moet niet altijd begrijpen en idealen nastreven. En toch mogen die er zijn, ze schrijft vooral niet aanvallend, “wees vergevingsgezind voor jezelf”. Ook voor de ander.
“Laat je niet steeds op de kop zitten door de wereld die zegt dat alles wat niet goed gaat aan jou ligt”

Ik besef, dit schrijven hier is veel te lang, maar die ene ik slaagde er gewoonweg niet in dit boeiend onderwerp korter te verwoorden….

 

Happen en trappen

‘Morgen een dagje happen en trappen?’

Ik ben net thuis gekomen van een fietsdag door weelderig groen in de Weert, een oase van rust via slingerende paadjes. Met drie vriendinnen hebben we aan het kabbelend water gegeten en gedronken, gebabbeld over lief en leed, gelachen en zorgen gedeeld.

Happen en trappen dus.

‘Euhhhh??’

‘Oh ja, heerlijk cadeau van de kinderen voor een lekker en sportief dagje uit’.
Ze kennen de ouders goed, fietsen en rustpunten om uit te blazen.
En als die rustpunten ook een hapje bieden?
Helemaal top!

Dus ‘jaaaaaa’, zon en temperatuur beloven veel goeds, we kiezen tussen de ruim  aangeboden keuze. Mogelijkheden zat in België en Nederland.

https://www.happenentrappen.nl/

Het wordt Nederland.

Tijdens deze periode bekoort de purpere heide, snel valt de keuze  op https://www.happenentrappen.nl/route/7

Informatiebundel

Wij zijn wij niet als  er geen nachtje extra wordt aangekoppeld, zo duiken daar onverwacht twee fietsdagen op én verdiende rust.
De aangeboden zon willen we vooral niet wegwuiven.

We trappen door schitterende heide in diep-paarse tinten, bossen, heel veel groen, uitgestrektheid, zanderige gronden, venen, warme kleuren en zon, de natuur maakt me blij, de zon op mijn huid straalt een intens gevoel van dankbaarheid uit, dankbaar om zoveel moois.
Het is er gewoon.
Altijd.
Het, de natuur.

We flirten met de grens, manlief en ik, een koppel buurlanden.

Het happen zorgt voor vijf heerlijke rustpunten. We starten de hartelijke welkom  met koffie, appeltaart (die kunnen ze nergens zo fijn laten smaken als in Nederland) , de nodige uitleg en een bundeltje papieren. Vijf ‘happen’ op vijf verschillende mooie plaatsen zorgen voor de innerlijke kracht om  vele kms te overbruggen.
We eten lekker, heel lekker, voor het dessert is echt geen plaats meer, tot ze een mmmmm-‘toffeetaartje’ tevoorschijn toveren…. Dit negeren is geen optie, een kopje thee helpt verteren.

‘Nog snel even “een fotootje trekken” van de Schotse Hooglanders, die zomaar onze weg versperren. Ik hoor het koppel op de bank lachen, ze vinden onze taal schattig en grappig.

Kijk eens naar het vogeltje

‘Amaai, deze poseert zo mooi’. Ik hoor dezelfde sympathieke lach.
Babbels hier en daar, een opgewekte eensgezindheid in het natuurschoon welt op.

Ik heb zin om nog eens een versje in elkaar te flansen….

Buiten
als het zomert
kleurt de natuur
verrassend
voor mij 
(http://www.geertdekockere.be/)

Op de cadans van de zee

Met uitzicht op het oneindig golvend watergeweld, neem ik de tablet en wordt mijn dag een herinnering.

Moederziel alleen trek ik, totaal onverwacht, richting zee na een kort bericht over het leegstaande appartementje.

Plan noch doel in het hoofd.

Enkel rust, weidsheid en de eeuwige cadans van eindeloosheid lokken me.

De lift, mijn nachtmerrie en obsessie, voert me geluidloos 8 verdiepingen lager. Trillend en bevend waan ik me sterk, er kan niets gebeuren toch? Eén oog, twee ogen open, ik ontdek mezelf en lees dankbaar het complimentje.

Overal regenschermen, wandelende jassen onder kletsnatte kapjes en dapperen die trotseren.

Goed beschut in de Nieuwe Gaanderijen langs de Zeedijk laat ik me mee slepen op het ritme van de zee en mijmer langs de prachtige foto’s van Pierre Moreau.

Ze vertalen het contrast tussen de grote sterke zee en de kleine nietige mens. Elk ‘schilderij’ krijgt een passende poëtische tekst van Isabelle Bielecki, met bijhorende vertaling door G Bastin. De foto’s nodigen uit tot dromen over eeuwigheid en begrenzing, over natuur en ons, over altijd en nu, over rust en onrust.

De Gaanderijen in Oostende

Mens en natuurelementen inspireren tegenwoordig de creaties van Moreau. Ik fotografeer de mij meest aansprekende foto’s. Weinig creatief, maar ontroering heeft ook recht op beeld.

Achterhoek en Veluwe

Met voordeeluitjes komen we in ‘hotel Bonaparte’ terecht in Barchem bij Lochem.
Met Travelbird ontdekken we de ‘Bilderberg Groot Heideborgh’ in Gardenen.
Ja, we kennen onze wereld 🙂 , zeker waar het fietstripjes in Nederland betreft.
De combinatie van de onbekende Achterhoek met de reeds lang gekende Veluwe klinkt mooi, de weersvoorspelling eerder alarmerend.
Een nederige smeekblik en gebed naar de weergoden, en we zijn overtuigd, we wagen het erop.

De Achterhoek in Gelderland, ligt vlak naast de Duitse grens, de ‘afgelegen hoek’.
De natuur krijgt er nog volop vrij spel, heel groen.
Drie dagen, drie fietsroutes, manlief is de uit-stippelaar van dienst.

Eerst de Oude Ijsselroute, waar water en vooral een bezoek aan het kleinste stadje van Nederland lonkt, we terrassen in Bronkhorst. Een pittoresk plaatsje, oude boerderijhuisjes, hobbelige keistraatjes,  we wanen ons graag in de Middeleeuwen.
“Een onbekend pareltje in Nederland‘, lees ik op het net?
Een parel, zeker! Onbekend?, en wat dan met de vele toeristen, of was de niet-beloofde zon hier de onverwacht aantrekkende kracht?

Bronkhorst. Het theezakje daar helpt herinneren. 

Ook de volgende dag verwent de zon ons met de Graafschappenfietsroute. Prachtige bossen en ruime paden blijven verrassen. 

Het terras onder de kerktoren van de grand café het Meesterhuis straalt gezelligheid uit.
Het lunchconcept is  leuk, je kiest uit  vele meester-, straf-, proef- ,  snaai- en klassen-werkjes. Alles draait  rond het thema school, het gebouw is de vroegere directeurswoning . Banken, schoolborden, leerboeken, toiletten voor de juffen en apart voor de meesters, een lerarenkamer, het telraam, de wificode is ‘huiswerk’.
Niet verwonderlijk dat wij, vier (ex)leerkrachten, ons hier zalig thuis voelen.
En, zonder vooroordeel, het concept van tapa’s uit de Achterhoekse keuken is heerlijk. Een adresje om te onthouden.
Het te lange wentelen in schoolse belevingen beboeten we met een fiks onweer tijdens onze laatste kms, druipnat tot op het bot arriveren we in het hotel, elke stap laat een stevige plas achter, aiai….

De Erve Kotsroute met de Braakstraat en nog vele andere smakelijke benamingen is gelukkig stukken mooier dan zijn naam doet vermoeden.
Met de buienradar op zak en de knooppuntenroute op het fietsstuur kunnen we perfect timen, we komen droog thuis.

We houden de Achterhoek voor bekeken, en eindigen met een dag/nachtje Veluwe in Gardenen, waar de heide paarsheerlijk schittert in de zon, die ondertussen terug de overhand neemt.
Ik trek fotootjes, niet voor publicatie vatbaar, wij vrouwen dansend tussen de vele struikjes, zij mannen op de purperen heide met een boom erbij, hoe schoon op de wereld, de zomerse hei, dat is hier op aarde de hemel voor mij. 

Ik fotografeer de heide, naturel én met roze zonnebril, het vraagt enig gefrutsel om ze beide samen vast te houden én tegelijkertijd de knop in te drukken, maar het lukt wonderwel.
La vie en rose….

Heide in de Veluwe. Zonder en mét roze bril. 

 

 

zomaar een babbel

De laatste aankopen voor een paar dagen fietsen (in de Achterhoekse regen?) worden nog snel in orde gebracht. De winkelstraat straalt in de zon. Sinds de komst van het koopcentrum is het er nog zelden druk. Zelfs niet met dit uitnodigende weer.
Er zijn veel leuke barrekes, ik trakteer me op een bolletje limoncello-ijs, en zoek een zitplaats, om de handen even vrij te hebben. Her en der zijn gezellige buitenstoelen verankerd in de grond, stel je voor dat er iemand mee gaat lopen… De stoelen staan in groepjes van drie. Sociaal als ik ben 🙂 kies ik een plaatsje zonder babbelende mensen om me heen, ik heb nood aan rust en wil de chaos in mijn hoofd graag ordenen. Die ijskoude zoete zonde doet deugd aan het brein…..maak ik mezelf wijs. Twee vliegen in één klap : ijsje likken én ondertussen mensen bespieden vanachter de donkere zonneglazen.

Zij komt vlak naast me zitten, bepakt en bezakt,  20 jaar ouder, ruwe schatting.
Al snel wordt duidelijk waarom ze geen veilig stoeltje tussen ons in laat, ze wil babbelen. En help, ik wil enkel denken en uitwaaien…..
Beleefd luister ik, zo leerde ik het vroeger toch?, ze is vermoeid en wil zichzelf graag een pauze gunnen, tussen de schommelende stappen door.

Pijn heeft ze, veel pijn, ‘die knieën hé madammeke, en de schouder‘. Nog even denk ik, help hoe kan ik de chaos redderen in eigen hoofd?, maar ze sleept me mee in haar verhaal.
Over de leeftijd en ‘den ouderdom‘…..
Over man die vorig jaar is heengegaan, ze bezoekt hem nog elke dag  en geeft dan bloemekes….
Over man die enkel voor zijn werk en rust leefde, terwijl kinderen, kleinkinderen, zelfs achterkleinkinderen en huishouden  haar taak waren. Ze is krom gewerkt. Nu is ze moe, vooral heel erg moe….
Over kinderen die haar graag zien, maar -nog- niet beseffen dat ze een extra aangeboden arm kan gebruiken….
Over de angst voor het rusthuis, de rollade (ze bedoelt de rollator), en de rollende stoel, want ‘deze stoelen zitten zoveel beter, hé madammeke‘…… Ik haat  ‘ke’ bij elke aanspreking, maar niet als de woorden door haar worden uitgesproken, want ze is vooral lief, teergevoelig, golvend op de levensstromen, op en neer, ‘want ’t leven kan moeilijk zijn‘ en ‘niet plezant hoor, ouder worden én vooral afhankelijk‘….
Over haar zoon die na een auto-ongeval blijvend anders door het leven moet, ‘hij was zo’n levensgenieter, madammeke‘, de zorgen blijven, ‘maar hij zit veilig, ik kan gerust dood gaan‘. Over het doodgeboren kleinkindje en de vele tranen……
Over de dochter die geen goede partner vindt….
Over de kater die thuis wacht….
Over hoe deugd het doet het stille huis even te verlaten….
Over ‘den TV’ die dag en nacht speelt en spreekt tot haar….
Over zoveel…..

Mijn ijsje is al lang op, de wind blijft stevig volharden, ik luister met groot ontzag naar de moed waarmee ze telkens opnieuw uit het diepe dal kruipt. Met de woorden ‘merci voor den babbel, ge zijt een lief madammeke’ stapt ze op en sleept zich mankend verder richting huis.

Over 20 jaar zit ook ik misschien op datzelfde stoeltje, want verankerd blijven ze nog vele jaren!,  en luistert iemand geduldig naar mijn verhaal. De wind drijft me (hopelijk) nog véééle jaren mee.