Lang geleden dat we nog een lentefeest genoten. De zomer kondigde zich zaterdag heet aan, in het zweet probeerde ik de voorgenomen klusjes rond te krijgen. De bedoeling was een paar dessertjes te maken voor zondag. Ik had totaal geen besef van de hitte van een zoet bakkend wafelijzer. Zweetdruppels en ijsblokjes zorgden voor een minimale verfrissing.
De kleinste kleinzoon wordt groot. Te snel. Hij houdt wel van een feestje en grotere broer mag mee feestvarken zijn, want zijn beurt is zomaar overgeslaan, je weet wel…..
Een toffe locatie met veel groen en afkoelende bomen beschermen tegen malse regenbuien. Mals klinkt te mals. De kinderen storen er zich niet aan, net als de honden. Een doorregend glaasje Cava lest net zo goed de dorst.
Ik herinner me mijn eerste communie, een groot feest in een mooi roze kleedje met witte sokken in even witte schoentjes. Het was opletten geblazen want wit moest wit blijven. Nu zie ik vooral voetbaltenuetjes in alle kleuren van de regenboog, veel spelende kinderen en uitgelaten honden. Ongedwongen babbels tussen de vele slaatjes en desserten, in alle smaken en calorieën. Iedereen is vrolijk en vrij, en dat zorgt voor leuke babbels met minstens even leuke mensen. Kinderen gaan op speurtocht door de zolderkamers, in een niet zo ver verleden het toevluchtsoord van echte broeders, met naamkaartjes op de deur als stille getuigen. Stoere oma moet helpen angst onderdrukken en mag voorop. We sluipen en kruipen, tot mijn slechte ik een luide ‘boe’ niet langer kan bedwingen en kinderen rillen en trillen. Daarna breekt de chaos los, groot en klein brullen tegen alles wat spannend oogt. Het hek is van de dam, met veel lawaai bannen we spoken en geesten.
We eindigen met een mooi symbool. De eigenaar van het vogelopvangcentrum en vriend van de zoon komt toe met grote kooien, gedragen door nieuwsgierige kinderhandjes. Wat zit erin? Horen ze daar geen gefladder? De vogeltjes krijgen vrijheid, na weken van intensieve verzorging. Uit het nest gevallen kleintjes komen op eigen vleugels te staan. De kinderen helpen hen, soms met bange hartjes, in de nieuwe vlucht. Een piepklein eekhoorntje is de kers op de taart, gered uit de handen van boze klauwen kan het nu zijn eigen boom uitkiezen. De keuze is vlug gemaakt. Hij lijkt vastberaden.
De tijd vliegt snel, gebruik hem wel. Dé wijze raad van mijn moeder. Een cliché, maar oh zo waar. Ondertussen zit onze uitstap er weeral een week op. Vier fietsdagen Nederlands Limburg stonden op het programma. Het beloofde geen denderend weer te worden, maar afzeggen was geen optie, nieuwe data zijn niet meer voorhanden, ondanks we alle vier de status van pensionado hebben bereikt. Gewapend met regenjas, een paraplu die toch niet erg handig blijkt op de fiets en veel vervangkledij vertrekken we richting Tante Jet in Blitterswijck, waar een droog terras met zicht op de Maas en warme trui nog net lukt.
Drie veerboten en de fietsen varen en rijden ons doorheen het prachtige Maasduinengebied. De paarden in de enorme vlakte poseren dolgraag mee voor de foto. Drie man en een paardenkop op de zanderige heide. Privacy naar onze vrienden toe verbiedt me deze beelden te publiceren, de knip-af-functie komt dus goed van pas. Jullie krijgen een ‘gekuiste versie’. Het paard weet van geen wijken, geniet ons dichte gezelschap graag.
Een onverwacht heerlijke thee-bloemen-tuin De Roode Vennen in Broekhuizen, verborgen tussen de lange grassen en struiken, trekt onze volle aandacht. De ‘unieke theebeleving’ is verrassend. Met kleine slokjes van puur genot slurp ik de Chai Tea Latte, een Indische thee van verkwikkende kruiden, vers bereid en afgewerkt met een scheutje gembersiroop. De quote op het theezakje met ‘Life all comes down to a few moments, this is one of them’ spreekt boekdelen. De compagnie laat zich niet verleiden, ondanks mijn lofzang, en houdt het bij een klassieke koffie. Moet je daarvoor een theetuin induiken? We fietsen langs Acren en zijn kasteeltuinen. Tijdsgebrek en honger verhinderen een bezoek. Enkel voor de sanitaire stop is heel even kans. Achter de gesloten poort zien we nog een glimp van de tuin in Lottum, het Rozendorp waar prachtige bloemen onze ogen en neus strelen.
De volgende dag valt letterlijk in het beloofde water. Hooguit tien km fietsen we droog langs de Maas van Steyl naar Venlo. Steyl is een heel mooi kloosterstadje. De sobere Sint Michaël, pure stijl in Steyl, biedt troost én bescherming tegen opdringerige druppels. Tussen de buien door besluiten we toch om ons programma af te werken. De toffe botanische Jochumhof is dit waard. Langs kleine paden stappen we doorheen een beheersbare verwildering met prachtige bloemen, heesters en bomen. Sommige mensen noemen het ‘een rommelig geheel’, maar wij snuisteren er ontspannen, ontdekken bloemen met originele namen, die we even vlot weer vergeten. De overnachting in Oolderhof in Herten bij Roermond blijkt een goede keuze. Een klein appartementje zonder nachtelijk lawaai waar je noch moet koken, noch afwassen is altijd welkom op vakantie. Manlief snurkt er dus zalig op los.
De rit naar Roermond verloopt droog. De kathedraal getuigt van rijke pracht en het koor in het cursaal zorgt voor een stemmige sfeer. De inktzwarte lucht en de regenradar verwittigen voor een pittige plensbui. Hoognodig tijd dus voor een stuk aardbeientaart onder een groot tentzeil, dat blijkbaar een stevige portie nattigheid gemakkelijk trotseert. Het voelt vreemd aan, een spie taart om elf uur in de ochtend, maar volgens de Hollandse schone dochter niet vreemd in Nederland. Het smaakt zelfs naar meer, maar we hebben karakter. Het terras geeft zicht op het draaiend platform met beeldenspel, dat de show steelt op het uur, bovenop het stadshuis. De figuurtjes van Nicolas van Ronkenstein zijn de bouwmeester, de kleermaker, de nar, de papierschepper, de bisschop, de orgeldraaier, de smid en de vorstin met een verwijzing naar de historie van Roermond. De 49 klokken tellende beiaard klinkt als een vrolijke broeder Jacob.
Onderweg naar het witte stadje Thorn, rijden we langs de sluis Heel, waar net een immense containerboot en een grote boot boordevol oud ijzer, blinkend als zilver in de opgedoken zon, wachten op het stijgende water. Indrukwekkend in die vrij nauwe doorgang. De oude kern van het witte stadje Thorn is een beschermd stadsgezicht, een overblijfsel van het vroegere gelijknamige miniatuur vorstendom. We parkeren onze e-bikes veilig met de nodige sloten aan elkaar vast. Het is er vrij druk. Terwijl wij ontspannen een ijsje genieten, worden de (afneembare, maar daar waren de eigenaars zich niet van bewust) fietscomputers van onze vrienden gesaboteerd. Wie haalt dit toch in zijn hoofd? Er wachten hen 20 zware kms zonder ondersteuning en de wind op kop. Wij zorgen voor morele steun en soms een flink duwtje in de rug. De laatste fietsdag krijgt zo een klein zwart randje en vraagt om extra kosten.
Maar het was leuk en verrassend. We wennen nu weer volop aan de droge zonnige dagen en verdiende fietsrust, alhoewel…..
Tot hier mijn sobere poging tot een inventieve foto voor de uitdaging van Anne rond creativiteit. Photoshop is een leuke (winter)hobby, die veel tijd vraagt, waar ik te vaak vruchteloos op zoek naar ben.
Het is stil in huis, de terrasdeuren staan nog steeds wagenwijd open, een gewone avond in mei. Het is vroeg-zomer, al vele weken lang. Manlief ‘verkiest’ een nachtje kliniek, zijn slaappatroon wordt getest, beetje onlogisch want hij is de goede slaper hier thuis. Maar de adem stokt soms, dan wil je zekerheid. Eindelijk vind ik dus wat tijd om te schrijven, de dagen zijn (te) druk bezet. Het goede weer, de vele gidsbeurten, leuke terrassen, uitjes plannen en uitdokteren, fietstochtjes en kinderoppas zorgen voor flink gevulde weken.
Mijn huistaak schreeuwt om aandacht. Huistaak? Hoort dat niet tot de VVT (voltooid verleden tijd)? Verbeterwerk hoorde vele jaren lang tot mijn kerntaak, nu zit ik langs de andere kant van de lessenaar. Met veel plezier.
In 2015 komt bij Hilde Ingels, freelancejournalist, het idee op om mensen die dit willen een neergeschreven einde-levens-verhaal aan te bieden. Met de nadruk op géén levens-einde-verhaal! Het gaat om ‘Afscheid dat verbindt’, afscheid moeten nemen en toch verbinding maken met de na-kroost. Geen lichte materie. Ze noemt haar project Amfora. Een amfoor is een kruik met twee oren waar rijke producten als wijn, olie of graan in werden bewaard, toevallig hebben we er hier meerdere in huis staan. Dit woord staat symbool voor het rijke leven van elk individu. In de loop van de tijd werd de vraag naar neergeschreven verhalen bij zieke en oudere mensen groter en sindsdien geeft ze trainingen zodat meerdere vrijwilligers het mooie project kunnen helpen waar maken. https://amfora.be/wat-is-amfora/
Via een aanbod van Samana kan ik deze lessen volgen. “Samana is een vereniging van én voor mensen met een chronische ziekte of zorgnood, hun mantelzorgers en vrijwilligers“. Samana als samenvoegen van samen en mana, dat kracht betekent.
De volledige-dag-trainingen gaan door in het prachtige Sint-Baafshuis in Gent. We leren op een goede manier interviewen, journalistiek schrijven en technieken beheersen om het vertrouwen van de mensen te winnen.
Het geheel begint met een interview van maximum één uur bij de persoon die er nood aan heeft en erom vraagt, en blijkbaar wordt die vraag steeds groter. Zieke mensen blikken aan de hand van door ons gestelde vragen terug op hun leven, zij vertellen, wij noteren en vertalen het persoonlijke verhaal in mooie zinnen (we doen ons best toch). Het geheel wordt verwerkt in een boekje dat mensen kunnen nalaten voor de achterblijvers. Reeds vele jaren volg ik de website van Amfora, ik vind het een mooi en zinvol project. Nu maak ik er werk van en wil graag een eigen kiezelsteentje bijdragen.
De voorbije 2 trainings-dinsdagen waren vrij zwaar en vroegen veel concentratie, nog drie volgen. Er wordt heel veel informatie gegeven op korte tijd, de dag vliegt om. Onze schrijfstijl moet aan veel voorwaarden voldoen. Mijn eigen-vrije-blog-stijl is geen optie. De knepen van het journalistiek schrijven worden aangeleerd. Leestekens op de juiste plaats, niet teveel en niet te weinig, korte zinnen (niet direct mijn dada, het is wennen), correcte spaties, uit het hart en niet te zwaar, spreektaal in vloeiende zinnen omvormen tot een vlotte schrijftaal.
Er hoort huiswerk bij. Mijn eerste interview was bij een jonge vrouw met een passie, ik vroeg amper een kwartiertje van haar tijd. Het verwerken eiste meer. De tweede keer ging ik langs bij een lieve vriendin die met een pittige kankerdiagnose een moeilijke tijd door spartelde. Het schrijven duurde vrij lang, maar ik heb er een tevreden gevoel aan overgehouden, net als de lesgeefster. Het geeft voldoening én motivatie om door te zetten. Eens ‘gediplomeerd’ wil ik daar graag meer tijd voor vrijmaken met Samana als tussenpersoon.
Het Sint-Baafshuis, in de schaduw van de Sint-Baafskathedraal, is een prachtig historisch pand, waar vroeger vele seminaristen en studenten van ‘Klein Bavo’ les volgden. De geschiedenis gaat terug tot de zestiende eeuw. Wie interesse heeft wijs ik graag de weg naar Google.
In het statige ossenbloedrode gebouw ga ik dus terug naar school……
We hebben iets te vieren, de zon straalt, de natuur ruikt lentefris, fietsen en Nederland zijn voor ons de ideale combi. We steken de koppen bij elkaar -mag al eens op zo’n dag- en beslissen om met de auto tot in Hulst te rijden en van daaruit richting Paal en Perkpolder te fietsen. Manlief stippelt de route uit, heel gemakkelijk met knooppunten, het papiertje met de nummers belandt in het doosje met doorschijnend deksel, dat met elastiekjes perfect rond het stuur past. Lekker ouderwets.
Mijn fiets, dé beste aankoop ooit, is pure rijkdom. Spieren die vaak te hard opspelen en in onmogelijk vreemde kramppatronen schieten, maken me het bewegen vaak lastig sinds dertig jaar. Ik ben dan niet langer de baas, dit monster kan ik niet temmen. Ze duren ellendig laaaang, op en af, op en af, waarna gegarandeerd een paar uur uitgeteld op de zetel volgt. Minstens 100 dokters, specialisten, profs heb ik bezocht. Telkens doorgestuurd van het kastje naar de muur. De MRI wijst op ‘vreemde niet te verklaren plekjes’ in de hersens, verschillende diagnoses volgen elkaar op, om daarna weer even vlot ontkracht te worden, de toekomst zal het moeten uitwijzen. En hup, weer onder de scanner, weer pijnlijke experimenten, weer…… Ik herinner me woorden als hersenmanipulatie en botox in de spieren, dokters die uiteindelijk toegeven dat ze het echt niet meer weten, de prof die een staande scanner voorstelt in Amerika…… Ik volg uiteindelijk de meest wijze raad ‘zien wat de toekomt brengt’. Ermee (leren) leven en vooral naar oplossingen zoeken, zoals ‘den elektrieken’ fiets, onze automatic, geregeld rusten tussendoor, de dagen niet te vol proppen én niet in het minst de blauwe wonderdruppeltjes. De fiets is altijd een beetje reizen. W.A.T.E.E.N.U.I.T.V.I.N.D.I.N.G voor tegenstribbelende spieren. Hij is 8 jaar oud, kreeg een tweede batterij, komt van over de grens bij een sympathieke praatgrage fietsenmaker, en heeft een dapper motorke. Mijn maatje is genoeg bejubeld ondertussen.
Tot hier de uitweiding. We rijden dus dwars door prachtige landschappen, veel groen, schapen en water, tussen-bomen-rijen en bermen vol bloemen. Op het terras van ’t Schor (klik) in Paal klinken we, dicht bij het water en de grote containerschepen, met een rozig en wit wijntje op de jarige en nog vele jaren samen. Niet ik dus.
Langs de Westerschelde rijden we verder naar Perkpolder. Een reuze containerboot van Hapag-Lloyd vaart in een iets sneller tempo dezelfde richting uit. Die uitdaging gaan we graag aan, via de dijk zetten ook wij een tandje bij, en fokken de trappers op tot 25 km/uur. Wie wordt de winnaar? De reus of de kabouters? Zo voelt het aan. Het schip vaart de schuine zijde van de driehoek, wij worden verplicht tot de beide rechthoekszijden. Een flauwe herinnering aan Pythagoras doet snel beseffen dat dit een ongelijke strijd wordt. Maar ook het tweede tandje komt letterlijk in de running. Uitgeput bereiken we het bankje waar we de boot net niet kunnen aanraken, hij heeft de 20 meter-voorsprong glansrijk gewonnen en lacht ons vierkant uit, Pythagoras zal het geweten hebben.
Fiets en reuze vracht, twee MOBIELE parels van dat moment, worden nog snel geschoten door mijn MOBIELtje en zijn de ideale shoot voor de uitdaging MOBIEL bij Anne. (Klik)
Op de terugweg, in rustiger tempo, stoppen we nog even bij een uitnodigend vriendelijk tafereel. Een tafeltje voor twee “Kom effe zitten” met bloemen, fles water, twee kopjes, lekkere koekjes, een doosje boterbabbelaars, een vergezicht onder de bomen, een boek en een pen.
“Kruispolder april 2020 We hopen dat u geniet van dit rustmomentje. Neem gerust wat water of een snoepje. Als u in dit boekje iets kwijt wilt, vinden wij dat heel leuk Pieter en Yvonne Vereecken”
Hoe prettig is dat! Onze tekst lezen zal best wat tijd vragen.
Opgegroeid in een warm nest om vervolgens op mijn beurt ook met dezelfde intentie mijn vleugels breeduit te slaan, wordt het niet moeilijk om creatief om te gaan met een thema als ‘Liefde’. De juiste foto kiezen uit een massa aan mogelijkheden is hét luxeprobleem op deze zon-dag. Buiten straalt het krachtige hemellicht terwijl ik me stilletjes focus op de leuke opdracht bij Anne. Klik.
Mijn besluit staat vast, even rondkijken in de living helpt snelle knopen doorhakken. Aan hartjes en warme foto’s is hier geen gebrek, toch ga voor ik ‘eigen’ werkjes.
Rechtsboven mijn vijf grote schatten, pure rijkdom, door een kunstenaar op de Leuvense kerstmarkt op hout verwerkt en mezelf cadeau gegeven. Een mens moet, mag zichzelf al eens verwennen. Van nummer vijf was toen nog geen sprake, twee markten later kocht ik graag de aanvullende letters en vormde secuur zijn naam bij de broertjes. Met dank aan de gekozen korte naam, anders zat ik hier écht wel met een groot probleem….
Linksonderaan het houten hart, geschilderd door de kleindochter bij ons 40-jarig huwelijk, een teken van liefde op zoveel verschillende manieren. Ook dit kunstwerk krijgt een lief koesterplaatsje. De tijd schuift onverbiddelijk op, in de hoop dat alles goed blijft verlopen, vandaar de houten werkjes want hout kan je vasthouden, vieren we eind dit jaar onze vermiljoenen bruiloft. Vermiljoen is een roodachtig pigment, sterk dekkend met een grote kleurkracht, heel lichtecht, mooie eigenschappen die we graag zo lang als ons gegund in ere houden op ‘de oude dag’. In het buitenland noemt men het vaak de saffieren bruiloft. Maar what’s in a name? Dit schrijven vertaalt de liefde in al zijn aspecten.
Dikke winterjas, reserve warme herfstjas, flink waterdicht gespoten schoenen, paraplu, fleecen trui, regenbroek en Kway, spelletjes en dikke leesboeken liggen opgestapeld in de auto, want we trekken naar het land van de regen. Maar het mag, we hebben er zin in én de slaapplaatsen zijn gereserveerd.
Hoewel het windstil is wankel ik op de boot van leuning tot leuning.
In Engeland is alles dwars, het links rijden valt best mee (zegt zij die het stuur er nooit in handen heeft genomen), de warmwaterkraan draait averechts, een middagmaal als English breakfast, de tijd keert een uur terug, kilometers worden mijlen en Euro’s ponden, gelukkig heeft zoonlief alternatieve stopcontacten mee, op gevaar af dat manlief als bosaap de grens terug oversteekt.
Het voelt een beetje als een afscheidsreis van zoon en schone dochter, die in augustus richting Vancouver verdwijnen, ‘amper’ 10 vlieguren ver. Dubbeldik genieten van elke seconde samen is dé boodschap.
Slapen doen we in vaak eeuwenoude pubs en B&B’s. Elke nacht en ochtend opnieuw laten we ons verrassen en verwennen. Eén B&B Westerley County House steekt er met kop en schouders bovenuit, we krijgen naast slaap- en badkamer ook een gezellige loungeruimte met bloemrijke tuin en vergezicht om u tegen te zeggen. Hond Beer heeft er twee vriendjes én de tijd van zijn leven.
Op het programma staat een rondrit doorheen South-West-England. Wandelen, flink puffen bij stijgen en dalen, 25 % is er niet ongewoon, de nodige hoogtemeters overwinnen en dat heerlijk trotse gevoel als beloning!, proberen tempo houden met de jonge mensen, we willen vooral niet onderdoen, maar doen het dus wel, zoon is soms broodnodig als wandelstok bij het afdalen via losliggende stenen en schoenen zonder ribbels, veel te veel eten, het wonderlijk magere gevoel tussen de Engelsen doet deugd, uitzichten en zon genieten, hoogtevrees beheersen bij steile kliffen en zee in de verre diepte, Engelse tuinen, wilde paarden en heel veel schapen, die moederlijk voor hun lammetjes zorgen.
We stappen doorheen de Hothfield Heathlands, waar moerassen, heide, bossen, heel erg stoere bomen en geelkleurende gaspeldoorn elkaar afwisselen. De South Downs en het Exmoor National Park zijn flink heuvelachtig en de zon helpt zweten. Waar, oh waar zijn zonnebril en -créme? Compleet vergeten, flink verbrand dus, niet goed bezig, maar toch fijn. De Ardennen in het kwadraat, heel uitgestrekt. Stonehenge vraagt een grote file en veel geld, het zicht vanop de straat is voldoende indrukwekkend. We rijden door smalle straatjes met claustrofobisch hoge hagen, een tegenligger betekent minstens 500 meter in achteruitstand, tractoren zorgen voor de nodige (in)spanning. Maar de auto komt er ongehavend doorheen, goede chauffeur toch?
De romantische Docton Mill Garden in North Devon ligt idyllisch op verschillende niveau’s en belooft de beste cream tea in de omgeving. De homemade Devon Scones met delicious clotted cream and fine jam worden uitgetest en superheerlijk bevonden. Van daaruit vertrekt een modderig, no problem?!, pad naar de Speke Mill Mouth waterval op de Brownspear Cliff in de mist, scary and eary, maar de mist trekt met vlagen op en toont zijn spectacular view! Hond en jongeren dalen af naar de zee, wij blijven veilig boven en volgen, beetje angstig, drie dalende stipjes.
In Fowey doen we de hall Walk to Polruan wandeling. Machtig uitzicht vanop hoogte op het water en het volledig witte stadje, dat schittert en weerkaatst in de zon. We volgen de weg naar de hemel vol witte sleutelbloemen. Zoon en planten zijn de beste combi, ik leer veel bij en vergeet nog meer. We zullen het maar op het generatieverschil steken….
Het Eden project is een botanische tuin in Cornwall, waar biomen van het tropische regenwoud en het mediterane klimaat aanwezig zijn. Best wel een leerrijke ervaring over de variërende plantengroei op onze planeet. Boeiend, maar achteraf gezien te duur, de enige optie is inkom betalen voor een heel jaar vrij bezoek, niet direct onze bedoeling, maar het project steunen in combinatie met de naderende verjaardag van de zoon overtuigen.
Het nationaal Park Dartmoor is ruig met grote rotsblokken en immense heidegebieden, we stappen er dwars doorheen, 360 graden rondom Moor en granietstenen, soms zelfs weinig geërodeerd. Het gebied is vereeuwigd in het boek ‘The Hound of the Baskervilles’ van Sir Arthur Conan Doyle, één van de verhalen over Sherlock Holmes. Middenin de donkere heide voelen we het bevreemdend goed aan.
In het chamante Lime Regis, een actief vissersdorp aan de mooie Jurassic Coast, is het (te) druk op Paaszondag, kinderen spelen op het kei-harde strand, mensen schuifelen geduldig aan voor een ijsje. Is not our cup of tea for this moment. Maar hogerop is het heerlijk rustig tussen de vele bloesembomen als stille getuigen van overleden inwoners.
Zoon en schone dochter hebben de reis volledig uitgestippeld, wij ‘moesten’ enkel maar genieten, we ervaarden, bepraatten, ontdekten nog z.o.v.e.e.l meer. Juist geteld 216 foto’s staan op de camera, het wordt een moeilijke keuze nu….. Hond Beer heeft de poten van onder zijn lijf gelopen. Hij en ik, we bouwden een speciale familieband op, ik zal hem missen, net zoals de kinderen. Nog even niet vooruit denken, we deinen dankbaar mee op de golven van schitterende dagen.
Machtig gevoel van vrijheid
Oh ja, ik heb de zon zien zakken in de zee.
En nog een oude Engelse telefooncel als toemaatje.
……bijdrage aan de fotochallenge van Anne is een dreigend beeld van de imponerende Dartmoorse heide. Indruk.wekkend. Van mijn sokken geblazen door de immense weidsheid, mijn nietigheid en de grootse natuur.
De dagen hier zijn zo heerlijk intens gevuld met verrassende schoonheid dat bloggen er momenteel totaal bij inschiet. Ook de zon zet zijn beste straaltje voor.
Hoe verbluffend de natuur diepe indrukken kerft in mijn geheugen, mijn ziel, mijn ik…… Later zeker meer.
Tijd. Een moeilijk begrip om te vatten, terwijl je NU denkt, is het al voltooid verleden tijd. Er is verleden, toekomst, maar NU is moeilijk te grijpen. De tijd vliegt voorbij, vaak veel te snel, maar laat een schaduw achter.
Toen ik een paar jaar geleden op pensioen vertrok, dé tijd van veeeeel tijd (dacht ik toen nog), kreeg ik van collega’s een tijdswijzer mee, een klokje dat de hersens blijft pijnigen (alhoewel…), dat hier blijft tikken zoals het nergens anders tikt, dat me blijvend herinnert aan een mooi verleden uit de tijd dat ‘de dieren nog konden spreken’, en dat dagelijks helpt met op tijd en stond te reageren.
Wat leerde me de tijd in de voorbije 24251 leefdagen?
Dat tijd vaak raad brengt. Dat tijd de wonden gedeeltelijk verzacht. Dat ze snel vliegt en we hem goed moeten gebruiken. Dat we met passen en meten vaak de meeste tijd verslijten. Dat hij bij tijd en wijle rozen baart, maar geen rozen zonder doornen. Dat er een tijd van komen is én van gaan. Dat komkommertijd toch weeral te lang geleden is.
Begin 2022 viel een kaartje in de bus met de lieve wens om het evenwicht te vinden tussen Chronos en Kairos. Met die woorden moest ik iets, ik ben direct gaan googelen en werd vlot wijzer.
Zoals de Griekse God Chronos zijn kinderen op at, slokt ook de wereld zijn mensen op. Wij onderwerpen ons, we hebben geen andere keuze, aan de meetbare tijd met mathematische eenheden. Die God én de tijd ontpoppen zich als zuivere tirannen. We mogen geen minuut verliezen, de agenda staat bol van afspraken, de zandloper blijft in de hand.
Kairos, de meest rebelse kleinzoon van Chronos, staat voor ‘moment suprême’, ‘occasion’, de ‘gelegen-tijd’, de innerlijke tijdsbeleving, nadenken over wat we echt belangrijk vinden in het leven.
Beide Goden beheersen onze dagen. maar te vaak krijgt Chronos de overhand. Met het ouder worden en pensioen mag en moet Kairos hier steeds zijn plaatsje blijven opeisen. De tijd zal me niet langer strikken…..
Hoe Anne met haar foto-challenge me tot een licht-filosofisch tintje uitdaagde, lees je bij Satur9.
De kleindochter confronteert me stevig met de tijd. Hoe ze 7 jaar geleden was, hip en kleurrijk en hoe ze nu een tevreden pré-puber wordt, waarbij uit de toon vallen vooral geen optie is. Zelf kiest ze voor ‘de groene school in Gent’, iedereen graag gelijk voor de schoolwet. Ondanks de vele tinten groen. Nog steeds heeft ze een vrolijk, lief gezichtje, maar privacy dwingt me tot knippen. Waar zijn die jaren heen? Hoewel intens beleefd, lijken ze me te ontglippen….
omabaard 