Saturn9 ( http://www.zonderdank.be ) nodigt met de Photo Challenge uit tot beelden van zonsondergang of -opgang. Ver moet ik niet zoeken, ze liggen voor het grijpen, niets mooiers toch dan dit kleurenspel.
Een ochtendmens ben ik niet, maar in februari is ook de zon een langslaper, en krijg ik dit beeld bij het ontwaken op de lens. Dan kan de dag, ondanks de koude, toch alleen maar schitterend worden?
In dezelfde maand van 2021 scoor ik onverwacht ook een mooie avond aan zee. Het was toen ijzig koud. Weet je nog? Veilig warm vanop de achtste verdieping genoot ik de ondergang van de zon, die nooit weigert de dag te verlichten.
Vlak voor me, in het vensterraam, duiken prachtige kleuren op. De zon schittert op de rode blaadjes. De belofte dat alles nog veel mooier zal worden maakt me blij. Zon en herfst verzorgen een prachtig schouwspel tijdens het gouden uurtje. Zolang het najaar deze ingrediënten vast houdt is herfst mijn mooiste vriend. Ze (of hij?) laat ook zien hoe fraai loslaten kan zijn.
Na de kleurrijke explosie worden de bomen weer kaal en kijken we op de in-wording-nieuwbouwwoningen in onze achtertuin. Als groen of kleur niet langer beschermt zullen we op stenen kijken. De bouwwoede neemt met het nodige lawaai een steeds grotere plaats in van de weide, waar klein en groot zich vroeger kon vergapen aan de vriendelijke paardjes….. Het is wat het is….
De voorbije dagen zijn overladen met etentjes. Heerlijk om niet zelf te moeten koken, die job is niet direct mijn favoriet. Het snelstappen achteraf zorgt voor een (te kleine) calorie-afname. De vriendenbijeenkomst in Gent na anderhalf jaar stilte komt snel op dreef, een glaasje en lekker eten maken de tongen los. Het zes-gangen-traktaat in het sterrenrestaurant voor manliefs belangeloze inzet voor zijn (oude) school smaakt verfijnd. Betrokkenen en partners genieten. En als het restaurant daarenboven slechts op 700 m van onze voordeur ligt mag en kan de wijn rijkelijk vloeien. De derde dag op rij volgt het al meerdere keren uitgestelde familiefeest in ’t Boerenhof in Oostakker, waar 11 kleine kinderen veel speelruimte binnen en buiten ontdekken en volwassenen tevreden kunnen bijbabbelen. Vele onderwerpen als een geboekte reis, een nieuw huis, de te drukke job, kinderkroost die energie vreet, workshops die vitaliteit leveren en nog zoveel meer passeren de revue.
Verhalen krijgen een tweede leven in mijn gedachten, ik laat rustig bezinken, dat vraagt tijd.
Stille uurtjes verdwijn ik graag in de wereld van het aangrijpende boek. “Het meisje dat twee kampen overleefde’. (Eerdere titel : Cilka’s keuze). Heather Morris beschrijft de gruwelijke omstandigheden waarin Cilka in de tweede wereldoorlog probeert te overleven aan de hand van getuigenissen van mensen die haar persoonlijk hebben gekend. Als 16-jarige wordt ze op de trein richting Auschwitz gezet, waar ze wordt opgemerkt en veelvuldig misbruikt door de kampcommandant, zij ondergaat. Heeft ze een andere keuze? Bij de bevrijding wordt dit (haar opgedrongen) gedrag tegenover de vijand kwalijk genomen en wordt ze terug op de trein gezet richting strafkamp in Siberië, waar 15 jaar dwangarbeid wacht. Ook daar valt ze op. Het schrijven ontroert én treft. Vriendschap, hoop, overleven, angst, vertrouwen, verlies, kracht en overwinning, twijfel en een poging tot echte liefde komen afwisselend aan bod. Een boek dat indringt en bijblijft, relativeert en ontmoedigt.
“Herinneringen. Herinneringen. Aan zoveel mooie dingen.” Spontaan denk ik aan Marva. Wikipedia helpt ontdekken dat ze ondertussen 78 is en niet meer zingt.
De laptop heeft kuren, ‘amper’ 30 minuten geduld is nodig om in blogland te belanden. De ergernis groeit met de minuut, hij wordt oud met zijn zes jaren!? Hoognodig tijd om over een oplossing of nieuwe aankoop na te denken. Het vele bijhorende werk schrikt me af, maar geduldig toekijken hoe het scherm zich in slow motion afrolt zorgt gegarandeerd voor stoornissen in het hartritme. Brengt tijd raad!? Ook van tokkelen op het kleine schermpje word ik humeurig, en wie is daar nu gelukkig mee?
Maar terug naar de herinneringen…. Vijf (ex)collega’s geven samen een pensioenfeestje voor het personeel en de oudere garde, waar ik sinds 6 jaar (net zo lang als het bestaan van mijn laptop dus) toe behoor. Het zien van zoveel oud-bekenden voelt lichtjes onwennig aan na al die tijd. Ook veel vreemde gezichten, een jonge generatie nieuwkomers. Wonderbaarlijk snel voel ik me veilig en geborgen in wat ooit mijn tweede thuis was. Er wordt verrast herkend, veel bijgepraat, gelachen, geboeid geluisterd, gedronken en gegeten. De muziek klinkt luider, schuchtere danspasjes komen losser en op Zorba de Griek gaan we uit de bol, steeds sneller, steeds meer uitgelaten. Anderhalf jaar ingehouden adem krijgt vrije ruimte. We kennen én kunnen het nog…..
In de natte donkere avond rijd ik naar huis, met een bevrijdend ik-hoor-er-echt-nog-bij-gevoel. Spieren spelen op, gewrichten laten duidelijk van zich horen, een te grote heimwee houdt mij in zijn greep. Heimwee naar dat toffe corps, waar ik ooit, in een ver verleden, écht toe behoorde. En dat….dat komt nooit meer terug…..
Ooit gaf ik les. Les in een school. Een school in Bornem. Bornem net over de Scheldebrug. De Scheldebrug met veel fileleed als enige oversteek. De oversteek naar mijn werkend leven. Een leven vol studenten en collega’s. Collega’s waar een toffe band werd mee opgebouwd. Een band die we blijven meedragen. Meedragen tot ver over de tijd van rimpels en rollators. Hopen we. (enkel het meedragen!)
Tijd voor ons jaarlijks WE met de bende van veertien. Zeven collega’s en zeven partners. Twee jaar geleden…. Contradictio in terminis? Het Coronaspook drong zich ‘even’ op. Hoog tijd om een lustrum te vieren in de Mariafarm in Zevenbergen. Klik. B&b, maar wij huren de voormalige boerderij als ideaal vakantiehuis. De voormalige bewoners waren heel gelovig (Maria) én trokken indertijd naar Canada (farm). Vandaar de naam. Een stijlvolle locatie met ruime kamers en eigen thematiek. De weg is iets te druk, de tuin te klein, maar een heerlijk terras en de oergezellige binnenruimte steken ruimschoots de loef af.
Het doet ongelooflijk veel deugd eindelijk terug en groupe te logeren. Taken worden verdeeld, we verzorgen alles zelf, maaltijden zijn (te?) uitbundig, drank én babbels vloeien rijkelijk, tongen komen los, een onbezorgd prettig gevoel zweeft doorheen het goed verluchte huis. Zon en warmte zetten hun beste beentje voor.
Logeren bij de Biesbosch, een beschermd natuur- en grootste zoetwatergetijdengebied van Europa, betekent een fluisterboot varen met ervaren gids. Ze vertelt over de bevers die zich niet laten ontdekken, wijst op de biezen, die niet langer commercieel worden gebruikt, en indrukwekkende rietgorzen. De reuzenbalsemien heeft de vele brandnetels helpen verdringen en vormen een kleurrijk geheel. De boot fluistert in de omgeving van vele zwanen, die zich verzameld hebben. Ook voor de-40-jaar-ervaren gids is het de eerste maal dat ze zo’n grote groep ziet samenscholen. Het antwoord op de (reis?)plannen van deze sierlijke witte bende blijft ze schuldig.
Logeren bij de Biesbosch betekent ook schitterend fietsen. We vertrekken uit Drimmelen, een authentiek dorpje in de voortuin van het Nationaal Park, met een mooie jachthaven en veel gezellige terrasjes, die we uiteraard niet blindelings laten passeren.
Ook Etten-Leur met zijn compacte stadskern is zeker een tussenstop waard. De uitzonderlijk grote Moeierboom op de markt is een linde-monument, geplant in 1675. Het moderne hotel ‘Turfschip’ heeft een rijke geschiedenis. In 1590 liet een schipper van daaruit soldaten, verstopt onder het turf, naar Breda varen om zo de stad te veroveren op de Spanjaarden. Deze paard-van-Troje-list ging de geschiedenis in als een groots wapenfeit. Het trotse hotel ligt aan het water en is heel erg de moeite om eens binnen te springen, het industriële karakter komt tot uiting in de gewelfde plafonds en de zichtbare stalen constructies. De ruime foyer is omrand met meerdere kleine zithoekjes, waar verliefde paartjes ongetwijfeld hun gading vinden.
Een eerste fietsband knalt, een tweede volgt, kenners lossen het onverwachte euvel met veel soepelheid op. Weg kwijt, no problem, het ommetje is de moeite waard. Zij ging vorig jaar op pensioen, en zorgt voor champagne. Zij gaat nu op pensioen en verrast met heerlijke hapjes. Hij mag zich vanaf overmorgen bij de pensionada rekenen en trakteert met een lekker ontbijt. Zij tovert een kleurrijke frisse fruitsalade. Ook de tiramisu op eigen wijze smaakt geweldig. En zo verwennen we elkaar.
De dagen vliegen om, de zoek-even-stop-knop blijft onvindbaar. Maar het was fijn Om weer samen te zijn Op het weids terras Genieten met een glas Vriendschap beleven Tussen hemel en aarde zweven Plannen maken voor de toekomst Voor een volgende samenkomst Topdagen voor geen goud willen missen Deze tijd vooral niet wissen Vrijblijvende verbintenissen
De zon roept ons de natuur in. Ondanks randvoorwaarden die duidelijk niet zijn voldaan en onverwachte tegenslagen die op onze weg komen, kunnen we de roep niet weerstaan. Het wordt een fietsrondje in de Zak van Zuid Beveland, een schiereiland tussen de Ooster- en Westerschelde. Want ik wil vandaag water zien.
In Goes is dinsdag marktdag en het is er gezellig druk.
Het bankje aan het Ford van de romantische Ellewoutsdijk ontroert met een prachtig vergezicht over het water, dat schitterend kabbelt en golfjes maakt in het zonlicht.
Toch trekt vooral het tafereel in het gras onze aandacht.
De dames én kroost genieten de dagelijkse wandeling. Op mijn vraag of ze allen tot dezelfde ‘familie’ behoren, wordt positief gereageerd. Ze verdwijnen dan ook groot en klein, tellen en hertellen geeft een resultaat van 15!!, in dezelfde auto. Hond na hond na hond stapt rustig in. Het duurt even vooraleer ieder zijn plaatsje heeft veroverd en het baasje rustig richting huis rijdt.
Of ik ze allen op de foto krijg!?En neen, geen vrachtwagen!
Het gewone leven, na bijna anderhalf jaar ‘stilstand’, duikt weer op. Vaag herkenbaar uit een ver verleden, dubbel genietend, ondanks stille vragen in mijn immer-dubbend-koppeke. Binnenkort zijn de mondmaskers grotendeels passé, en eerlijk?, ja ik snak ernaar. Terug de glimlach ontdekken, elkaar vlotter begrijpen, niet langer verstoppertje spelen.
Dinsdagavond wagen we ons voor het eerst sinds lang terug in de massa. Het voelt vreemd aan. Hoewel we plaatsjes langs de kant reserveerden, zitten we verdraaid dicht bij de voor-, na- en zij-gangers. De Covid-pas-controle zorgt bij de balie aan het Capitole in Gent voor lange rijen. Binnen mogen mondmaskers af, en voel ik me toch beetje geperst, beklemd, en ongemakkelijk. De muziek maakt veel, héél veel goed en helpt ontspannend wegdromen.
A symphonic tribute to Leonard Cohen.
Dirk Brossé, gelauwerd componist, brengt een ontroerend eerbetoon aan Cohen. De man met de hoed die knielde voor zijn publiek, die een laatste album maakte op 82-jarige leeftijd, vlak voor hij stierf in 2016. Brossé dirigeert het dertigkoppige Symfonieorkest Vlaanderen met aanstekend enthousiasme, hem bezig zien schept vrolijkheid. Daan en Lady Linn nemen bekende songs als Hallelujah, dance with me to the end of love, take that waltz en zoveel meer schoonheid voor hun rekening. We pinken een traantje weg van ontroering bij de diepe tonen van Daan, die nauw aansluiten bij de melacholische rauwe stem van de poëtische Leonard. De folkzangeres Linn maakt het helemaal af. De dirigent wordt gevraagd welke tekst hem het meest aanspreekt, zonder enige aarzeling antwoordt hij met de woorden die ook mij diep raken: “There’s a crack in everything, that’s how the light gets in“. Wat een waarheid! Het buitengaan wordt goed georganiseerd, rij per rij, nadat we allen als haringen in een ton samen zaten. Maar de muziek schittert na, de donkere nacht in….. Nu nog teren we op de ‘gewaagde’ uitstap, die zo ontzettend veel warmte gaf aan de ziel! Muziek is de blikopener van de ziel (Miller) Het mag weer!
Woensdagochtend trek ik naar de les. Hersengymnastiek en -voedsel zijn broodnodig na te lange stilstand. Het derde jaar smartphone staat op het programma, ik wil up to date blijven en mogelijkheden uitputten. Als doorwinterde avondmens en slechte slaper toch een flinke opgave om intijds uit bed te kruipen. De les is verrijkend en niet simpel, ideaal dus als breinkraker, ramen en deur staan wagenwijd open, of deze koukleum dit binnenkort gaat volhouden?? Het mag weer!
Vrijdagmiddag komen we samen met onze ex-collega-jong(jochei!) -gepensioneerden-groep voor een lunch op een zonnig terras in Bornem. Het is zo fijn elkaar terug te zien na anderhalf jaar pauze. Duimen dat deze traditie zich weer maandelijks kan herhalen. We plannen een nieuwe datum. Want het mag weer!
Of we niet in Nederland willen wonen? Eigenlijk wel, maar kind en kleinkind maken de verbinding met België heel groot, en het is er best wel fijn wonen, het politieke gedoe buiten beschouwing gelaten, maar wellicht is er altijd wel ergens iets dat mankt loopt….. Bovendien is amper 10 km van de grens wonen leuk meegenomen.
Voor het zevende jaar op rij trekken we richting Duinrell met de kroost van vier jonge eendjes achter ons aan. Slingeren en zweven door de lucht. Roetsjen op de kikker- en meer-durvers-baan. Ik heb er allemaal lol in. Laat ons eerlijk blijven, deze oma is duidelijk dé grootste waaghals bij het kleine en grotere grut. Opa kijkt glimlachend (of angstig?) toe vanop een veilig bankje. We overnachten in een kabouterhuisje, met 7 op 42 m², oergezellig!
Nummertje vier wilde liever niet op de foto ‘Genoeg maskers gezien het laatste jaar’
Kindjes moeten eerder naar huis, je weet wel, iets met school. Toch wel wat jaloers omdat oma en opa nog een dag extra kunnen zweefvliegen en buitelen, maar geen nood, opa doet niets wat enigszins onveilig ruikt, en oma kan weer vlotjes een vol jaar verder. Dus jongens, we houden het bij een simpel ‘saai’ fietsdagje.
In Maassluis, een heel gezellig dorpje, halen we de fietsen van de auto en starten we een dagje Hollands genieten. We trappen doorheen het mooie Midden-Delflandsgebied, een tuin voor de stad, middenin de drukke metropool van Rotterdam en Den Haag, langs Maasland, Schipluiden, Den Hoorn, en Delft. Deze foto vraagt geen extra uitleg. Zelfs de fiets is accordi.
Op een leuk terrasje onder vele oude bomen eten we lekker bij het sympathieke Moeke. Letterlijk overal kom je haar tegen.
De autostrade werd in sleuven gebouwd, zodat het landschap niet wordt gestoord, noch wat het zicht, noch wat het lawaai betreft. Niemand vermoedt dat je hier met de fiets volledig vlak een autoweg hebt overgestoken. De drukke viervaksbaan met heftig geraas verbergt zich volledig in het landschap. Fascinerend hoe dit een oplossing zou kunnen zijn op vele andere plaatsen.
Met de treksluit en veel macht steken we de grote Vliet over, onze armspieren hebben het geweten. Manlief laat ik met plezier zijn kracht bewijzen. Een man moet je in zijn eer laten.
Weilanden, knotwilgen, boomgaarden, slootjes, vlieten en vaarten en heel veel stilte maken het aangenaam fietsen. Een onverwachte tegenligger belemmert soms het vlotte rijden. We stoppen gewillig. Voorrang aan wie ze toebehoort. Het gemis aan deftige camera en kennis op die momenten is groot. Het is wat het is. Het was snel reageren, want enige seconden later rook hij onraad en nam een statige vlucht, die ik niet op de lens kreeg. Een mens kan niet alles willen….
Het prachtige Vlietzichtterras (klik) op het ponton in Schipluiden helpt vermoeidheid uit de benen en verfrissing in het lijf vloeien. Sloepen, zeilboten, kajaks, de eenzame man met hond op de smalle plank, en vooral de zon die schitterend weerkaatst op het water helpen besluiten ‘dit waren fijne dagen’.
Er staat een zondagse afspraak op de kalender, toch beetje te ver rijden, dus snel er een extra overnachting aan koppelen. De Ernst Sillem hoeve in Den Dolder wordt The place to be, de bloem-rijke hof wenkt uitnodigend, thee, koffie en fris gefruit water wachten ons op, de eetruimte is hip en cosy.
Bij het vertrek lezen we 14 graden op het dashboard en zien we bomen verdwijnen in de dikke mistlaag. Dat belooft. Weerman Frank DB krijgt de nodige verwijten naar zijn kop geslingerd. Rond de middag klaart het gelukkig op, de zon waagt een schuchtere poging om er even later voluit voor te gaan, we krijgen vlot tien graden extra. Just in time, een ‘gezonde’ groenten-pannenkoek genieten we op een terras in lage Vuursche, een authentiek (18e eeuws) bosdorpje waar de tijd lijkt stil te staan. Restaurantjes en leuke winkeltjes zorgen voor leven en toeristen in de brouwerij.
De fietstocht leidt ons dwars doorheen de enorme Bussemerheide, die diep-paars kleur in de zon. De Hilversumtoren in de verte troont fier uit boven zoveel schoonheid, zoveel stilte, zoveel kleur, zoveel rust. Het fietspad slingert zich een weg dwars doorheen de heide, we nemen ‘hoe schoon de wereld de zomerse hei’ graag in ons op, via foto’s, via rustplekjes, via intense kijkmomenten.
hallo daar
Onderweg ontdekken we, totaal onverwacht en flink verscholen tussen het groen, de Sperwershof-theetuin in ’s Graveland met een heerlijk geurende biologische kruiden- en bloemenhof, veel leuke zithoekjes en uiteraard ook lekkere thee. Anemonen en herfstasters bloeien uitbundig.
De Oud-Loosdrechtsedijk oogt Noors met de veelkleurige huizen. daar zien we ons best wel wonen, met zicht op de plassen, maar onbetaalbaar, vertelt de local. Het blijft dus bij een simpele foto.
Geen spek voor onzen bek….
De tip van de schoondochter indachtig, staat ook het pittoreske Haarzuilens op het programma. Het 19e eeuws kasteel op oude fundamenten is volledig nagebouwd en ingericht in Middeleeuwse stijl door architect Cuypers, bekend van het Centraal station van Amsterdam. Graag hadden we er eens binnen gesnuisterd, maar met dank aan C (neen, niet Cuypers!) lukt het enkel na reservatie , en die zon-(letterlijk én figuurlijk)-dag heeft geen vrije ruimte meer. Een extra reden dus om later terug te keren, de immense kasteeltuin nemen we er graag voor lief bij. Een vrijwilliger neemt de tijd om ons warm te maken en vertelt dat de rood-witte luiken, de heraldische kleuren van het wapen van het kasteel, ook de in oude stijl bewaarde gevels van het hele dorp sieren. Diagonalen verdelen de luiken in een wit-rood zandloperpatroon. Zelfs het Boni-mini-biebje krijgt dezelfde kleuren. Een écht must-do-dorpje.
Rood-wit
De Haarzuilens fietsroute kronkelt doorheen het rijke veenweidegebied, langs prachtige woningen , enkel bereikbaar via een romantisch bruggetje. Met knooppunten volgen we de route foutloos tot in Kamerik, waar ons in “Buitenplaats Kameryck” een gezellig en lekker welkom wacht. Hét doel van een toffe tweedaagse, de zondagse lunchafspraak met zoon, schone dochter en haar moeder. Verloren fietskilometers worden rijkelijk snel terug op niveau gebracht. De tijd vliegt, net zoals de babbels, heerlijk. En de zon, die zijn we nog niet kwijt!
Even wikken en wegen, het mollige babyhandje dat zich onlangs zo heerlijk strak rond mijn vinger klemde? Of de sneeuwbes waarbij zich heel langzaam prachtig rode blaadjes ontpoppen? De stralende ogen van kleindochter, vol kinderlijke verwachting, bij de start in de gloednieuwe school? Het weggepinkt traantje bij kleinzoon omdat de nieuwe (lieve!) juf en grote speelplaats hem toch wat angst inboezemen.
Ik kies voor het verloren viooltje dat zomaar uit het niets ontstaat, geprengd tussen muur en terras, veel heeft het blijkbaar niet nodig, enkel een piepklein beetje aarde, een portie liefde en elke ochtend onze verrassend opgewekte kreten.
Het straalt en neen, onkruid wieden we vooral niet.
In mijn cloud staan een veelvoud aan foto’s van bloemen. De foto-opdracht bij Anne (Klik) is dus vrij eenvoudig. Hoewel ook teveel keuze voor de nodige stress zorgt. Hét nieuwe modewoord, keuzestress. Terwijl ik hier typ op de laptop kijk ik uit op de tuin vol bloemen, naast me schreeuwen vier paarsblauwe hortensias om aandacht, dolgraag willen ze een plaatsje tussen mijn schrijven in, even verderop zorgt de eenzame zijden roos voor een (ver-)geel(d) kleurtje in de donkere hoek. De fijn-gedroogde lichtroze bloemetjes, ooit levend in een mooi boeket, kregen hier ondertussen ook een vaste ereplaats. Keuze te over, ik wil het Anne dan ook niet te moeilijk maken, en beperk me dus tot twee beelden.
Vijf jaar geleden gaf een lieve vriendin me een zelfgemaakte parel van glas cadeau. Ze is een glas-in-lood-kunstenaar en haar werken schitteren, stralen en verrassen. De prachtige creatie krijgt een plaats aan het raam met uitkijk op de tuin, waar je -als je goed speurt- ook een paar zonnehoedjes op de achtergrond ontdekt. Bloem op bloem, van een Lieve bloem voor een Lieve bloem (dat laatste is er wat over. Shame on me). De kleuren zijn prachtig, dieprood en zacht groen. Zoals de zon de bloemen kleurt, zo kleurt haar kunst mijn living’. (persoonlijke interpretatie van het citaat van Lubbock). Een geschenk om te koesteren.
Vorige maandag was het mooi weer. Je zou het wellicht vergeten, maar zelfs deze zomer telde zowaar een paar zonnige dagen. Wie hier langer leest, weet dat zon en fiets graag een duo vormen. Met een bevriend koppel rijden we op vele mooie plekken langs de Schelde, de Durme, door stille natuurgebieden en groene bossen. De driegangenlunch wordt geserveerd met zicht op de brede stroom in Temse. In de gezellige, moderne, lichtrijke bistro Zaatman is eten een ware streling voor de smaakpapillen. Mijn voorgerecht is er eentje uit de duizend. Ik kies – als enige, ze hebben het geweten….- voor de carpaccio van Sint-Jacobs-vruchten, het bord is een schilderij op zichzelf, de smaken overtreffen dit nog ruimschoots. Smartphones blijven achterwege als we met vrienden op stap zijn, maar dit bordje verdient de ‘eeuwigheid’, zolang WordPress het toelaat.
Radijsjes en groen en witte kruidenkaas zorgen samen met de viooltjes voor een kleurrijk garnituur. Wist je dat alle violen eetbaar zijn? Bij de bloemist worden ze vaak bespoten, eraf blijven is dan de boodschap. Met heel kleine hapjes proef ik de verschillende smaken, dat belooft een langer en intenser genieten. Hoewel viooltjes volledig geurloos zijn, is de smaak vrij pittig. In een ver verleden schreef Hippocrates reeds over de geneeskrachtige werking van deze bloemetjes. Ze worden gebruikt als natuurlijke aspirine, ze verhelpen spierpijnen (van de lange fietstocht, maak ik mezelf graag wijs), met de glycoside van salicylzuur. De combinatie van lekker en nuttig geeft de doorslag.
