Grijs en grauw start de dag. Een mistig wolkendek houdt zon en blauwe hemel buiten beeld.
De vorige trein heeft vertraging en ik ben te vroeg op het perron, de ideale combinatie om meer dan intijds ter plaatse te arriveren. In het grote station van Gent herken ik de hele wereld. Hollende passagiers, rollende reuze valiezen razen in een enorm tempo rakelings langs me heen, je ziet er alle kleuren, alle rassen, mensen in slow motion, het haastige kibbelende koppel, daklozen in rolstoel, mannen in chic kostuum, hij die in vuilbakken rommelt en tevreden een restje friet ontdekt, de schuchtere vrouw met de blindenstok, de smekende bedelaar om een centje , de Euro blijkt niet voldoende, mompelend wijst hij naar de briefjes die een verfrommeld boeltje ogen in mijn portefeuille.
“Het hele dorp in de stad”, zoals reportagemaker Jan Van Rompaey ooit verwoordde in de aangrijpende TV-serie en zijn boek.
De dag blijft grauw en grijs, ik tel mijn zegeningen, graag en gretig.
Het kleine ventje rent de zevende hemel in, hij alleen mag deze middag thuis komen eten. De broertjes blijven op de speelplaats, heel even voelt hij zich favoriet. Daarenboven heeft oma Sint gespeeld en allerlei lekkers op tafel getoverd. Hij wrijft over het buikje ‘mmmm, heerlijk’. Zijn woordenschat groeit aan.
Samen vertrekken we richting school, als een vrolijk veulen huppelt hij aan mijn hand, we gaan de speelplaats onveilig maken, want deze oma heeft een taak. Ze heeft een boekje mee, en mag de vierjarigen voorlezen, superfijn voor groot en klein.
Een verhaaltje over diertjes, en over Tiny en het grappige hondje Poefie.
De kleintjes luisteren, willen elk hun eigen verhaal spontaan vertellen over de dierentuin, over Beekse Bergen, over de hond die thuis wacht, over oma die er niet meer is, ik luister geduldig en geboeid, mondjes gaan open van verbazing, gezichtjes stralen enthousiast, ze hangen aan mijn lippen.
Toch een lichte variatie op de interesse waarmee vroegere pupillen de lessen bijwoonden 🙂
Ze zingen een liedje onder groot applaus.
De waarheid komt uit de kindermond en de omahand is snel gevuld.
De dag eindigt grauw en grijs, maar een vriendelijke warmte laat het omahart overlopen.
Ik zet hier even reacties uit, ook al vind ik ze altijd héérlijk om lezen. Super dank je!
Maar m’n tijd om terug te reageren (waar ik me vooral wil aan houden!) is beperkt, ik stap het feest-WE in, een WE vol uitstapjes, met dobberende bootjes, lekkere hapjes, veel plezier, wandelen langs het water, verwennerijen, veel roltrappen, gezellige winkeltjes, groot en klein en klein en groot, én de beloofde zon?! Een mens wordt maar één keer 8².
