Weimar (deel 2)

Doorheen een prachtig weids landschap, doorspekt met helgele koolzaadvelden, rijden we richting Weimar.

Weimar is niet enkel gekend vanwege zijn voetbalgekke urinoirs (zie)
Hoewel… we ontdekken er ook een super-leuk vrouwentoilet, ik bespaar jullie de foto.
Ons hotel ligt een tweetal km verwijderd van het centrum, maar met de fiets doorheen het grote prachtige park wordt een heerlijk beleven op zich. Het stadje is gezellig, kleurrijk, vooral de huizen geven een  speels authentiek effect.
Drie to do’s staan op ons programma, er is veel meer te zien, Wikipedia wijst je met plezier de weg en Googlemaps de route. .

Belvedere vooraanzicht

 

Vlot vinden we het groene fietspad en rijden verloren in de imposante tuinen van kasteel Belvedere, de zomerresidentie van de hertogin Anna Amelia. De buitenkant oogt prachtig en majestueus. De binnenkant is hertog-lijk rijk en luxueus. Jammer dat de  kamers niet overal zijn ingericht om het rijke verleden te leren kennen, het is grotendeels een museum. Maar de namaak-marmer-wanden geven een  prachtige  verfkunst weer.
Grote ramen tonen een schitterend uitzicht, hij krijgt de slaapkamer met uitzicht op de oprijlaan en de stad in de verte, zij krijgt de kamer met uitzicht op de sierlijke hoven.
Hij moet in het oog houden, zij mag genieten.

Ik begrijp en leef even mee in die ‘goede oude tijd’, maar zie vooral – in mijn ogen- veel overbodige (?) weelde.
Met bevroren handen we terug richting centrum, muts en handschoenen waren géén overbodige luxe geweest. Zijn we wel degelijk mei?

Als je in Weimar bent, MOET je  binnen springen, en liefst wat langer, in Crêperie du Palais, , het verhaal lees je via de link. Lekker en gezellig een pannenkoek eten, je laten bedienen voor de vriendelijke Fräulein, even in Frans-Duitse sferen vertoeven, écht tijd nemen voor deze verwennerij is een over-heerlijke must.

Nadat we de overdadigheid hebben geproefd van het kasteel uit de vorige eeuwen, kiezen we nu voor de minimalistische  trent, een nieuwe  levensstijl op alle vlakken. Studenten kunnen er hun creativiteit uitleven met verschillende materialen.
W Gropius is in 1919 de oprichter van het nieuwe denken, de architectuurschool van ‘scheppend vormgeven’.

Weimar weerspiegeld in het lichtwerk in het Bauhas

Even rekenen maakt duidelijk dat deze stijl dus net 100 jaar oud is. In Weimar – waar alles ooit begon- opende  in april 2019 het nieuwe Bauhaus, waar we de modernistische kunst niet altijd begrijpen, we voélen vooral temidden de  kleurrijke en heel originele werken  in het gloednieuwe gebouw, Bauhausstijl waardig.
We ontdekken er minimalistische, strakke en geometrische creaties, waarbij ‘vorm volgt functie’ het motto is. Pure materialen worden gebruikt, heel belangrijk is ook het SAMENwerken aan een totaalconcept.
Geen individualisme, en dat voelt fijn aan.
Niet enkel een kunststijl, maar een vorm van (be)leven

 

 

Wordt vervolgd.

Advertenties

Erfurt versus Buchenwald

Reizen tijdens schoolweken kon niet, gebonden als ik was aan vakantiedagen (ik besef, vrij talrijk 🙂 ) in het onderwijs, als kleuter, kind, puber, student en ‘juffrouw’.
Het voelt nog steeds onwennig aan, zomaar middenin de maand mei, iedereen rondom me in werkmodus, en wij trekken erop uit en sleuren vrienden mee.
We hebben het verdiend, maak ik mezelf wijs.
Gepensioneerden moéten  de economie steunen!

Even grote paniek als de auto op 300 km van huis plots dienst weigert, hij is amper drie maand oud en kijk….., daar heb je het al….. , vooroordelen troef…, tot we ontdekken dat wij zélf de techniek over het hoofd zagen, en de bijgeleverde ‘snufjes’ simpelweg niet wisten te gebruiken.
Nooit te oud om te leren…. Of juist te oud om te begrijpen….?
Hij dolt en rolt en bolt ons het op één na oudste stadje van Duitsland binnen.
Het voormalige Oost-Duitsland ademt een heel speciale sfeer uit, alles heeft er een verhaal.

Erfurt is een gezellig stadje, met vele prachtige pleintjes, een middeleeuwse stadskern, de  Marien Dom  en kerk rijzen -statig zij aan zij- hoog boven de stad uit.
Boven word je – buiten de adem gerekend- beloond met een uniek zicht op het Domplein. Het is er heerlijk bekomen.

Vooral de Krämerbrücke, de langste met huizen bewoonde brug van Europa betovert, de ponte vecchio van Erfurt.
Historische vakmanshuizen  fascineren en nodigen uit tot een poëtisch mijmeren aan de Gera-rivier.
We halen de fietsen boven en rijden vele kilometers door het prachtig groen landschap, we volgen de kronkels en ups en downs van de rivier.

In een straal van een paar km ontmoet je Bach, Goethe, Schiller en een heel wrede wereld .
Doelbewust verborgen in de grootse bossen bezoeken we Buchenwald. De geschiedenis overweldigt en verstilt. Het enorme terrein, waar massa’s mensen urenlang moesten rechtstaan, wachten, honger leden en van uitputting opgaven, verkilt me tot op het bot.

De foto met de lijken, verbrandingsovens, de ‘bloedstraat’ erheen,  de aftekening van  vele barakken, waaronder de kinderbarak, piepkleine cellen waar gevangenen maandenlang verbleven in honger en ijzige kou, ver weg van de bewoonde wereld, de imponerende schouw waar  geuren en walmen uit een ver verleden  je als het ware overvallen, beleef je als bezoeker heel intens.

Aanvankelijk was het kamp bedoeld voor criminelen en homoseksuelen en Roma (stel je voor, alle drie op gelijke hoogte!), tijdens de tweede wereldoorlog werd het een concentratiekamp in Nazi-Duitsland.

Hoe wreed kan leven zijn…. Een kop koffie helpt de ontstellende geschiedenis verteren.

En wij rijden verder, dieper het land binnen.

Als de nodige wasmachines zijn gedraaid,  de kleurrijke terrasbloemen (heel liefde-rijk verzorgd door mijn lieve buurvrouw) uitgedund, de auto van vliegresten is bevrijd, schrijf ik een vervolgje.

Thuiskomen geeft rust? Vergeet het!
Maar de energie staat op zijn  toppunt na  veel aangrijpende  indrukken.

 

 

 

Alles blijft, alles gaat voorbij; alles blijft voorbijgaan.(*)

Er hapert niets , en toch geraken we niet eens in het centrum van Hapert.
Het dorpje ligt middenin de Brabantse Kempen, omgeven met bossen en heide, we komen het mooie Vennenbos niet uit, er valt zoveel te beleven en ontdekken.
Het stralende weer krijgen we er zomaar- gratis voor niets- bovenop.

Vele vogels fluiten een vrolijk lied, eekhoorns kruipen energiek stammen op en takken af, schattige lammetjes en piepkleine geitjes (s)maken het nieuwe ‘zomer’leven.
De pauw verleidt het vrouwtje met een prachtig blauwe verenstaart, het vrouwtje negeert en stapt hem met trotse blik voorbij, waarop hij zijn keel open zet en kinderen in de omgeving met nieuwsgierige blik verbaast.

Het huisje bekoort, omgeven met bomen, de beginnende lente, bloesems en kindergeluid.

Onze vijf voetballen, spelen, zwemmen, wandelen, vertederen, maken ruzie, zorgen soms zo lief voor elkaar én voor vochtige oma-ogen, klein vraagt de hand van groot, en groot omarmt klein, vertederen in hun fantasie, vragen aandacht, en zeggen dankbaar ‘oma, ik vind je lief’, huppelen en springen, slenteren en wringen tegen, zingen vrolijk of huilen van pijn of verdriet of…. hevige jeuk, want ééntje wordt flink aangevallen door windpokken.

Dé vijf!, samen 33 jaar, vier slaapkamers, acht bedden, honderden bomen, tientallen knabbeldiertjes, één voetbal, vier speurtochten, drie zwempartijen, dertig penalty’s, vier ontbijtfeesten, zeven valpartijen, een greep uit de ingrediëntenlijst van vijf drukke, maar fijne dagen.

Het werd een/de ‘goede week’

En nu wachten bekom–dagen, uitrust-momenten, stilte-tijd, afkickgevoel, zen-ervaring , the missing of én …. laatste studiedagen voor manlief.

(*) Neen, niet zelf verzonnen :-), maar wel Jules Deelder.

zee zon zand zoet zwier zot

Weken al ligt het vast, hét meidenWE, met ons tweetjes naar zee. Dat hebben we verdiend.

Hierboven én beneden zijn ze ons meer dan goed gezind, we krijgen een felblauwe hemel én een gratis appartementje met zeezicht in Oostende bovenop.
(dank je wel lieve broer, alleen…. logs lezen doet hij niet 🙂 )
We treinen erheen, babbelen en giechelen heel wat af.

De winterjassen zijn te zwaar, het strand heerlijk, de winkelstraten te druk, het water  te koud, de houten rustplaatsen fijn, er is duidelijk leven in de brouwerij.

Paard en koets loodsen ons eerst even doorheen de stad, zelf heb ik twijfels als ik het dier zie zwoegen, maar voor haar hoort het er gewoon bij.
En door onze wapperende haren blaast de zon haar warme stralen.

De neogotische Petrus-en-Pauluskerk, het Amandineschip, de Mercator, de jachthaven, the Crystal ship en uitgestrekte stranden verrassen ons.

Petrus-Paulus-kerk

De indrukwekkend lange zuilengalerij stelt 27 prachtige beelden ten toon over ‘Rond de Noordzee’, unieke foto’s van de reis  van Arnout Hauben die – samen met de camera- en geluidsman-  een 5000 km tocht maakte doorheen acht verschillende landen rond de Noordzee.
Klein weetje : momenteel loopt  dit programma  op TV1.

We zetten een ferme pas in de zee via de prachtige pier, tussen het golvenspel en de zeehaven.
Een puur pareltje in de koningin der badsteden, ver weg van alle commerce, geen tent of bar te bespeuren, noch ijsje noch drankje.

’s Avonds nestelen we ons in het fijne stekje, gezellig acht hoog, met indrukwekkend zicht over het uitgestorven stille strand en eeuwig deinend water. Ramen vliegen open, balkon beschermt,  we willen beweging horen, zout ruiken, zilt voelen en zee zien.
De rode glans van de ondergaande zon maakt het plaatje compleet.
W.A.T  E.E.N  H.E.E.R.L.I.J.K  S.C.H.O.U.W.S.P.E.L!

Zij slaapt vlot in, zelf lig ik nog lang wakker, en hoop en wacht geduldig tot ‘rustgevende’ eb en vloed me eindelijk meeneemt op zijn golven…. en het eerste ochtendgloren (te vroeg) mijn houten kop  er vriendelijk op attent maakt dat een nieuwe stralende dag zich aankondigt.
Nieuw bed en ik, zelden vrienden die eerste nacht, een tweede nacht lukt  beter, alleen komt die er nu niet.

Zondag doet zijn naam eer aan, de dag  schittert, het uitzicht blijft overweldigend, we sturen een eigen creatie naar het thuisfront.
Snel even overtuigen dat we hen vooral niet vergeten zijn?!

De zoektocht (op papier!, smartphone blijft closed, lekker even niet bereikbaar)  door Oostende toont nog meer mooie verborgen juweeltjes.

De overvolle trein , foei NMBS!, brengt ons hangend in het zweet, naar huis.
De trein is altijd een beetje reizen. Ja toch?

 

Zij en ik, de allerbeste maatjes
ondanks de volle 54 jaren
die tussen ons in  liggen 🙂

 

We maakten onze dagen heel erg memorabel.
Goed bezig, kleine dochter en omabaard!

 

maak herinneringen.

 

vakantietijd
leven op kruissnelheid
genieten van bos en water
de glimlach en die schater

vroeg ochtend, laat dag
vijf maal opa-omadag
slapen in zuivere lucht
lawaai noch lichte zucht

eendjes die om eten smeken
kindjes die nooit tegenspreken 🙂
héél veel speelplezier
een zwembad en een knuffeldier

bossen, oh zo uitgestrekt
het zingend dialect
vakantiehuis, zonnig en fijn
belevenis voor groot en klein

de sterren van de hemel  spelen
verhalende liedjes kwelen
traantjes blussen
wondjes kussen

najaar in kleuren
bos in geuren
paden op en neer
herfstseizoen vol sfeer

 

 

Tien redenen…

…… waarom het voorbije WE top was:

• Omdat het heerlijk logeren was in het piepkleine kabouterhuisje, waar verdwalen een onmogelijke opdracht bleek.
• Omdat de jassen trouw aan de kapstok bleven, en T-shirts terug uit de zomerkast werden gevist.
• Omdat we bij het opstaan alleen maar bomen, bos, bomen en bos onderscheidden.
• Omdat de huisgemaakte aardbeiensaus overheerlijk smaakte.
• Omdat de zon de nachtelijke regen snel  opdroogde.
• Omdat de kleinezoon een ‘dode mens in de hemel’ verzint in het wolkenspel.
• Omdat de tandenfee onze duingalow tussen de bomen van het bos passeerde, wat kleinezoon 2 gelukkig maakte.
• Omdat suikerspinnen verboden zonden lieten smaken
• Omdat zwieren en zweven  boven spetterende fonteinen letterlijk hielp los-laten.
• Omdat Duinrell alvast voor oma en opa baard en drie jongensspruiten een zoete souvenir in petto had.

7 mannen + 7 vrouwen = 14 levensgenieters.

De tijd van ‘samen’ is weer daar. Met zeven (ex-)collega’s en partners trekken we er -ondertussen voor de derde keer-  een WE-tje op uit. Dit jaar mikken we op een piepklein dorpje  met de romantische naam Waterlandkerkje. (omgeving Sluis)

“In de jaren zestig van de 20e eeuw braken moeilijke tijden voor het dorp aan. Door een gebrek aan nieuwbouwwoningen trokken jonge gezinnen er weg en veel oude huizen werden verkocht als vakantiewoningen” ( Wikipedia).
Wij huren dus  een stokoud huis(je?) met authentieke meubels vol lekkers, heel veel stof …..

……en massa’s spinnen.

Het uitzicht vanuit onze slaapkamer is  prachtig, geniet  gewoon even mee doorheen het (overigens kunstig geweven!) webbengordijn 🙂

We logeren aan een prachtige kreek, waar de beestjes hun natuurlijke biotoop kunnen waar maken, waar een stofvrij (echt waar!) bankje staat!

Ondanks de kapotte douche, ondanks de wijnglazen die een deftige spoelbeurt broodnodig  ondergaan vooraleer eraan te nippen, ondanks de gesofistikeerde  stofwebben, straalt het huis ook ergens Engelse romantiek uit. Het etiket ‘charmant’ (wat volgens huizenjagers eigenlijk synoniem staat voor ‘ veel oplapwerk’) spreekt voor zich. En toch, toch….. heeft het iets gemoedelijks, iets lieflijks, iets innemends, iets  gezellig ouderwets, we reizen  terug in grootmoeders tijd.

We zijn een sportief team. Meer dan 100 km fietsplezier wordt gegarandeerd, we ontspannen op  terrassen met heerlijke uitzichten op zee en felblauwe lucht, zorgen voor de nodige drukte in  typisch Hollandse, gemoedelijke paviljoens, genieten van spijs en drank, van overheerlijke spaghettisaus tot teppanyaki, van rood over rosé naar wit, van water en wind, van bergopjes en uitbollen, van herinneringen en toekomstplannen, van kreekjes en tochten doorheen water, van het magnifieke kerkplein in Groede en prettige drukte in Cadzand, van laaaange avondbabbels en uitgebreid ontbijtbuffet, van vermoeide oogjes en  extra laagjes zon-wind-bruin.

Manlief doktert de tochten uit. En maakt “geheime” contacten, die inspireren tot een toffe onverwachte ontmoeting met de sympathieke gids van de vuurtoren in Breskens, een  zebra-gietijzeren constructie, die prachtig onderhouden wordt door vrijwilligers, een uniek project. Méér dan een bezoek waard!

Terwijl we  naar de lantaarnkoepel trappen, voelen we ons ovenwarm opwarmen of flink afkoelen naargelang de gietijzeren buitenomgeving zwart of wit is geverfd.
Vergezichten worden gesmaakt en gekiekt.

 

 

De hartelijke gids ontvangt ons met open armen, vertelt, begeleidt en babbelt gezellig na, samen met haar man. Het voelt aan alsof we elkaar al jaren kennen, en toch kende ik deze dame -tot dan toe-  enkel als blogmaatje, een ‘grensgeval’ onder de naam  Matroos Beek.
Hoe fijn was het om écht contact te krijgen met deze enthousiaste persoon en dit uniek vrijwilligerswerk. Hartverwarmend! Dank je wel, Bea!

Moerdijk enBeijerland

180 kilometers hebben we in de fietsbenen. Onder een soms dreigende,  bewolkte, lichtjes druppelende, of egaal grijze hemel.
Cirrus, cumulus en stratuswolken  sluieren, stapelen en spreiden zich boven ons uit.
En oh, ik vergeet ‘warempel’ het wolkenloze streepje zon en het uurtje stralend blauw tijdens onze driedaagse…..

Naar de ‘zeven bergen’ blijven we op zoek,  maar het gezellige, piepkleine stadje ontdekken we snel.
Tot het einde van de jaren 60 doorkruiste een waterlijn met haventje dit kleine stadje, sinds de  demping wordt de haven gebruikt als parkeerplaats en marktje. Getuigen van ooit-laden-en-lossen zijn nog overal merkbaar. Het straatje Havennoord-Havenzuid is sfeervol, maar we missen de oude watergang middenin. Maar je kan er heerlijk eten!
En ook het klassieke ‘Stoofstraatje’ getuigt van een klassiek verhaal.  🙂

Het vestingstadje Willemstad charmeert met zijn haventje.
Jammer van de vele motards die er -net als wij- hun zondagmiddag doorbrengen, maar met veel geraas arriveren en vertrekken.

We fietsen de Ruigenhilroute, maar missen de verwachte mooie omgeving door een teveel aan  hoge silo’s van suikerbieten. Het terrasje  OP het water MET warme appeltaart ONDER de parasol TUSSEN eindeloze golfjes maakt veel goed.

Het eerste veerpont blijkt gesloten op die dag, het tweede vaart niet uit wegens teveel wind (en doorheen diezelfde wind fietsen we 77 km! Kleine pluim voor onszelf waard 🙂 ), pas drie pogingen later geraken we in het Biesbosch. Een stukje geschiedenis kan je hier lezen. Wij beleven de rust, de vele waters, het land van eb en vloed, de kronkelende kreken hoog en droog vanop de fiets. Met dank aan onze gids die niet voorzag dat  eetgelegenheden daar op maandag gesloten zijn, ontdekken we het Huiskamercafé Fluitekruid, waar we fijne biologische gerechten krijgen voorgeschoteld en  ons ontspannen  laten verwennen door de lieve gastvrouw, die graag bij de gasten komt zitten als ze niet in haar keukentje bezig moet zijn.

“Op een onbewoond eiland
loopt niemand voor je neus
ja je voelt je d’r blij want
lekker leven is de leus” (Kinderen voor kinderen)

De veerpont van de laatste dag brengt ons naar een oase van rust,  waar de stilte je heel zachtjes in haar greep houdt, waar Hooglanders, reigers en verschillende vogels het prachtige eilandje bewonen, waar we heerlijk onthaasten, waar Hélène zorgt voor smakelijke biopannenkoeken, waar we een hemels stukje Nederland aantreffen.
We missen fietspaden, vooral wandelen is er de boodschap.
Tiengemeten ontstaat op het einde van de 16e eeuw wanneer een slijkplaat droog valt in het Haringvliet. Aanvankelijk is het ‘tien gemeten’ ( = 5 hectare) groot, maar sinds 1639 is het 116 hectare groot, dank zij veel intensieve arbeid.
Het heeft  drie W-gezichten : Weemoed (waar ooit het eiland is ontstaan), Weelde (moeras vol vogels) en Wildernis (waar het water en de moerassen de baas zijn)
In 2006 heeft het eiland een metamorfose gekregen van landbouwgrond  naar pure natuur. Een fantastisch to-do-rust-stipje op de Hollandse kaart!

Genieten doen we ook in het museum van Rien Poortvliet, met humoristische illustraties en aandoenlijke schilderijen.

We spreken ‘dezelfde taal’ in Nederland en Vlaanderen.
Toch kijkt de Hollandse vrouw vreemd op als manlief vraagt “Heb je soms een plannetje voor mij?” Hij bedoelt een kaartje van de route, zij begrijpt een idee, een plan.
Lachend voegt ze eraan toe “Ja, ook voor vogelen hebben jullie een heel aparte betekenis’. Het is nu onze beurt om vreemd op te kijken  🙂

 

 

de waarheid

komt uit de kindermond.
En daar de kleintjes zelf nog niet kunnen schrijven, en oma net wel, en zij misschien vergeten, maar oma kan ‘vereeuwigen’,  en zij nog zo heerlijk spontaan zijn, en oma op de woorden let, en zij….., en oma…..

‘Joepi, we gaan op reis!’

‘Is het nog ver rijden?’ (na twee van de 130 km)

‘Omaaaaa, ik heb buikpijn’ (ventje wil  een koekje?)

‘Omaaaaa, ik heb nog meer buikpijn’ (ventje verveelt zich op de lange rit?)

‘Omaaaaa, ik moet overgeven’ (daar trapt deze oma niet in, maar zoekt wel een zakje)

‘Help omaaaaa’ (ventje spuwt auto, oma en zichzelf onder. Oma vindt drie zakjes mét gat, bij het vierde zakje -rijkelijk te laat- ontbreekt dit – gelukkig)

‘Omaaaaa, ik wil andere kleertjes’. (uiteraard, ventje, als opa kan stoppen op een parking. Maar deze oma heeft niet veel extra mee….)

‘Oma, het stinkt hier‘ (dat gaat wel weg, troost ik het andere ventje, het blijft dapper geuren…)

‘Wat een groot vakantiehuis?’ (we bewonen slechts één kamer, vier bedjes op rij)

‘Dit is zo’n leuke dag, omaaaaa’

‘Omaaa, ik durf niet in het sprookjesbos’ (Toch wel ventje, sterke opa en dappere oma gaan jullie beschermen)

‘Zo leuk in de Effeling’ ( neen ventje, met t)

‘Dat wil ik ook zien’ , ‘oma, nog een keer’, ‘zo superleuk opa’, ‘dit is de leukste dag van mijn leven’, ‘gaan we daar ook nog op?’, ‘krijgen we een ijsje?’, ‘mag ik op het paardje?’ en ‘oei oma, dat gaat op en neer’

‘Vuur en waterdolfijnen’ (hij bedoelt fonteinen)  ‘zo mooi!’ 

‘Moeten we nu al gaan slapen’ (het is pikkedonker buiten en veel te laat)

‘Met vier in bed’ (omgekeerd, in vier bedden)

‘Ik ga niet kunnen slapen, oma, na zo’n leuke dag’ (Toch wel ventje en ik hoor hem ronken)

‘Hoe heet dat oma’ en ‘mogen we echt zelf kiezen?’ (dat heet ontbijtbuffet)

‘Mag ik nog een croissantje hallen?’ (Ja hoor ventje, maar dan moet je hem ook helemaal opeten)

‘Gaan we terug naar de Effeling’ (Neen ventje, met t. Vandaag gaan we naar een speelboerderij‘

‘Is het ver rijden?’

‘Ga ik terug overgeven?’ (twee keer neen)

‘We gaan toch nog niet haar huis?’

‘Hier zijn ze rijk, oma, een grooooote binnen-, buitenspeeltuin en knusselzolder’ (met t, ventje, en opletten voor je armpje in de gips)

‘Ik zal helpen opletten, oma’ (ventje zonder gips)

‘Ik wil een verkeerslicht knusselen’ (met t, ventje. Opa zal nagels slaan en houtjes bewerken, jij mag schilderen)

‘Gedaan’ (maar neen, ventje, je moet veel meer kleurtjes geven) ‘Maar oma, ik wil gaan spelen’ (oké hoor, ventje, maar niet te wild, denk om je arm en broertje zal meedenken)

‘Oma, wil jij nog iets knusselen voor broertje, dat morgen drie jaar wordt?’ (ja hoor ventje, met t, handige oma zal een poging wagen)
‘Omaaaa, ga jij het verven ook? Wij spelen liever buiten’ (oké dan maar)
‘Oma, je slaat de nagels krom’ (oma kan ook niet alles he, oma en nagels, geen handige combinatie, maar ik fiks wel iets voor het broertje)

 

‘Oh super oma, wat ben jij goed’ (de pluim doet goed, na 20 schuine nagels, 2 blauwe duimen, een half uur zweten en 2 splinters (met t) en ondanks handjes die niet op zijn plaats blijken te zitten. Het is een sprookjespop, ventjes!)

‘Gaan we hier nog lang blijven oma? Het is hier suuuuuperleuk’

‘ Krijgen we een ijsje, opa, ik zweet’

‘Opa, kom je helpen duwen?’

‘Oma, we hebben gevoetbald met die kindjes daar’

‘Oma gaan we kijken naar de fietsjes’ (een mountainbike -traject voor kinderen)

‘Mag ik ook proberen?’ (ja hoor, ik zal helpen bij die eerste te steile helling)

‘Oma, het is echt moeilijk hoor, ik wil geen tweede keer’ (hoeft niet hoor ventje, je bent nog iets te klein, en broertje slaakt een ‘oef’ met dank aan zijn gebroken armpje, hij hoeft geen poging)

‘Gaan we nu al naar huis?’

‘Is het nog ver rijden?’ (na 2 van de 100 km)

‘Het was superleuk, oma! Het was superleuk, opa!’

‘Mogen we nog een nachtje thuis logeren?’ (ja hoor ventjes, en morgen vieren we dan het feestje van het broertje dat drie wordt en nog niet mee mag, want ‘met vijf in bed’ lukt net niet)

 

 

 

 

 

 

 

 

Friese, maar geen frisse sfeer.

“Pensioen is nooit meer echt vakantie hebben”. Hum, hier genieten we toch nog échte vakantie. Onze Thule fietsendrager doet het nog steeds perfect, ook na -tig keren op en af de trekhaak te zijn gehesen.

En weer trekken we richting Nederland, officieel naar  Fryslân, waar de taal een apart karakter heeft.

Onderweg, in de koele airco van de auto, ontdekken we hoe veel te  rosse bermen goudgeel glanzen in de zon, hoe vroege herfstkleuren de bomen nu reeds verven, hoe een magische fictie van rijden doorheen steppe en toendra ons overvalt.

Manlief kwam enige tijd geleden thuis met ‘de Flair’. Help, wat vang ik hiermee aan??
De aanbieding voor een hotelovernachting in Epe (noordoostelijk deel van de Veluwe) is echter wél een kans om ons gepland reisje naar het Noorden uit te breiden met een dagje extra. En als het hotel op deze hete dagen dan middenin de bossen blijkt te liggen, is een besluit snel genomen.

In Hattem overvalt ons pure nostalgie, ooit waren we daar  samen met vier ouders en zes kleine kinderen op vakantie in  huisjes, die via een tussenschuifdeur tot één geheel  samensmolten. We beleefden er drukke, maar fijne vriendendagen.

We fietsen doorheen het Drents-Friese Wold. Een zalige beschutting tegen de onbarmhartige stralen van de zon van 2018. Doorheen de bossen, langs de vaak verbrande heide die weigert paars te kleuren, langs bosmeren en fascinerend mooie zandverstuivingen. De hitte zorgt voor een woestijn-impressie, én die vinden we heerlijk. Ook al zwerven we zwoegend en zwetend.
Als de fiets van onze vrienden een schakelprobleem vertoont temidden die verzengende hitte, schiet ik vlug nog een fotootje, ook al slaagt mijn smartphone er niet in enig dieptezicht te geven aan de zandhopen.
Ik voel me gloeiend warm bij het zien van  dit schitterend zanderig natuurwonder.

 

Op de heetste dag van het jaar presteren we 66 gevarieerde kilometers via de Paterswoldsmeerroute. Gewapend met liters water moeten we toch telkens bijtanken op elk onverwacht terras onder de bomen, waar we onze tweede adem zoeken.
We kunnen het niet opbrengen even in Groningen af te stappen voor een stadsbezoek, we zoeven erdoorheen om zo voor onszelf een klein waaiertje te creëren. En of het lukt??

Zuivere zeelucht, schitterende duinen, golvende weggetjes,  weidse vergezichten, de maagdelijke golven op Ameland verademen. We kunnen niet het hele Waddeneiland  door fietsen, de stevige wind steekt meerdere stokjes in onze wielen.
En ja, dat ben ik, moederziel alleen op het grootse strand. Grashelmen wuiven me toe.

 

 

Die avond rijden we naar  de herberg de waard van Terwaard. Een fraaie locatie, een parel aan de Waddenzee. Robuust eikenhout geeft elke kamer een uniek design, het uitzicht op de kerktoren (jawel met bijhorend klokkenspel) bekoort en verstoort.
Het avondeten is minstens een ster waard. Verrukkelijke, lokale, kraakverse en smaakvolle schilderijtjes worden geserveerd op handgemaakte borden met thema ‘vlas’, door een charmante ober van Italiaanse afkomst, waarbij onze vrienden -die de Italiaanse taal vlot beheersen- hun hart kunnen ophalen. Ook het Nederlands beheerst hij bijna perfect na twee jaar in dit land. We worden culinair verwend, in delicieuze  watten gelegd door ober en kok.
Genieten in de hoogste graad.
Een aanrader in het kwadraat.

De temperaturen worden doenbaar, we wagen ons nog aan de drie-pontjes-route in Grou, doorheen Friese watertjes en mooie landschappen. We ontspannen  op het terras aan het water, waar bootjes en zeilers ons te lang in de ban houden, waardoor we de laatste 13 km  in de gietende regen moeten doorspartelen.
We zijn vergeten hoe plenzende regen te fris aanvoelt, hoe deze onze kleren en schoenen helpt verzuipen. Nat tot op het bot  arriveren we bij de auto.
In alle onzichtbaarheid (?) omkleden we ons, de aangedampte autoruiten (met dank aan het vele vocht) houden nieuwsgierigen en argwanende politie op afstand, en besparen ons een naakt-boete.

Nog snel een fotootje van de openstaande brug in Drachten.
Het wachten krijgt zo een  poëtische tint.