Laag-Holland

Wakker worden onder luid geroffel. Donder knalt in de oren, bliksem verblindt doorheen het glas en regen valt met bakken uit de lucht.
Maar het is vakantietijd, de auto wacht geduldig, fietsen op het rek, dat kreunt onder vele tonnen nat.
Dat belooft. Het autodak boven ons hoofd beschermt  nog een paar uur tegen de uitbarsting. Tot we Akersloot bereiken, en het hotel binnen stormen, die andere storm laten we nog rustig even uitrazen. De warme gezelligheid van de open haard, we zijn toch putje zomer?, lonkt en droogt en helpt geduld een handje.

Het theezakje daar belooft veel.

Fietsdagen zijn gepland en…. zullen doorgaan.
Hierboven hebben ze het begrepen, droge uitstappen worden ons gegund, maar de zon blijft de grote afwezige, tenzij we tevreden zijn met amper 128,45 minuten op deze dagen.
Nood breekt elke vorm van  pessimisme.

Vier dappere fietsers trappen  vier volle dagen telkens vier maal vijftig kilometer.

Door bossen en het schilderachtige Nederlandse platteland bereiken we Alkmaar. We missen het spektakel van de  traditionele vrijdagse kaasmarkt, maar kuieren doorheen de sfeervolle oude stad , langs  grachten en typisch Hollandse winkeltjes.

PUK-problemen na een moeilijke nacht, ondanks zalige bedden in een ruime prachtige kamer, veel stilte en rust, zorgen voor ochtendperikelen bij een uitgebreid lekker ontbijtbuffet. ….. Drie keer na elkaar toets ik een foutieve pin op mijn telefoon,  versuft hersenbrein??, en ja hoor, PUK wordt geëist. Anders wordt het een ICT-loze, maar vooral een fotoloze vakantie, want dat is mijn ‘taak’.
En kunnen we dat aan? Neen!
De buurvrouw wordt verwittigd via mans mobieltje, zij gaat op zoek in ons huis, ik geef tips, juiste en foute, zij vindt en ik slaag!

Altijd leuk om uit te waaien op het water, de boot brengt ons naar Texel, waar we- pure nostalgie- terugdenken aan een vakantie-uitje met onze zoontjes in een ver verleden, in compagnie van trouwe eend Donald.

En weer slingeren we het eiland door. Drie seizoenen op één dag : lente, zomer, herfst.
Een paar WOW-ontdekkingen overvallen me,  die momenten maken mijn dag schitterend. Even een korte adem-stilstand bij zoveel pracht, kijken en beleven, proberen vast te houden voor later en altijd. WOW!!!
Het schilderachtig  dorpje De Waal is maar een paar smalle straatjes rijk, waar die rustpauze een must do is. De grote stokrozen langs de gevels van de  huisjes maken het idyllisch mooi. WOW!!!

Een uniek leerrijk stukje Nederland ontdekken we in het historische erfgoed “de Zaanse Schans“. (bij Zaandam)
We wandelen doorheen de 18e en 19e eeuw. Typische huisjes, winkels en oude ambachten  uit de Zaanstreek zijn hier bij elkaar gebracht. Een prachtig dorp, je moet het gezien hebben, maar de drukte moet je er voor lief bij nemen. We waren er echt niet de enigen….
Opmerkelijk is dat  mensen wonen in dit openluchtmuseum. Ze houden een koffieklets in de achtertuin, rijden gras af, borstelen de dorpel, terwijl de toeristen  rustig voorbij wandelen. Je moet het maar willen….

Wij fietsen terug de stilte, de polders van Wormer en Jisp,  in.
Trekpontjes oefenen onze armspieren, hiervoor hebben we onze mannen toch mee? Voor heel even laten we het feminisme voor wat het is.

Volendam met zijn typische klederdracht, waar de tijd bleef stille staan, is een gezellig, maar flink uitgebaat havendorpje. Geef mij dan maar Edam, met zijn mooie grachten, trapgevels, leuke rustige pleintjes.

Mijmerend over zoveel ruimte, zoveel vrijheid, zoveel rust, zoveel moois, brengt de boot ons naar het authentieke fraaie Marken. In de 13e eeuw werd dit dorp gescheiden van het vasteland door een storm. Eeuwenlang leefden de mensen er van de visvangst, geïsoleerd. Tot in 1957 een dijk (die wij 62 jaar later over fietsen op de terugweg) werd aangelegd en het eiland tot een schitterend schiereiland omtoverde.
Ontspannen komen we toe in het kleine haventje, de wind volbrengt zijn taak grondig, waar ze bovendien fijne restaurantjes hebben, de hongerige maag eist ook zijn deel.

Waterland is zijn naam waardig , magnifiek en fietsvriendelijk. De houten bel roept  pontjesvrouw én hond op om ons op onze wenken te bedienen en de overkant te bereiken.
In het dromerige Holysloot beklimmen we de smalle planken met gootjes waar de fietsbanden net in passen  Geweldige naam toch!
Het vraagt enige oefening, maar na vijf groene slootjes krijgen we die kunst onder de knie en wordt elk overtochtje een fluitje van een cent.

Jawel, in Broek in Waterland hebben ze lekkere appeltaart in een mooi decor. En laten we dan alle vier échte levensgenieters zijn….

Nooit vergeten, die maag…..én de vriendschap!

 

 

 

 

 

Advertenties

dikke pech

“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.” (John Lennon)

Vakantie, vrijheid, vrolijkheid, veel-zon, vet-genieten, ver-gezichten, voyage-ren, vermaken in de Westhoek. Dat staat op ons programma. Met groot en klein, oud en jong.
Het huis ziet  er veelbelovend uit, in de middle of nowhere.
De vakantiewoning ‘hangt’ aan de hoeve.
(Ter info : het geheel staat te koop voor amper 1 000 000 Euro. Ze betalen me warempel niet voor deze gratis reclame!)

Zondag laden we de wagen vol, de ruime koffer blijkt weeral te klein, of zie ik het te groots?, we redden het wel. Fietsen staan paraat, grote dozen met eten van alle slag worden er nog snel bij gestouwd. Het fietsstoeltje erin gepropt, niets zo fijn als stevig doortrappen in wild-waaiende-westen-winden met een kleinkind achterop.

Het weer belooft ideaal te worden, die hitte is niet mijn ding, wat zon, wat wolken, wat  25°, meer vragen we hier  niet.

Tot zondagavond manlief in de zetel blijft staren, want ‘ik voel me niet zo lekker’. Oma’s goede raad slaat hij nooit in de wind, een nachtje rust doet wonderen. De rust én de wonderen blijven uit. Belabberd probeert hij nog zijn koffiezetje de auto in te duwen, hij snakt naar adem. Neen, dit klinkt niet goed. Manlief meent symptomen te herkennen uit een vorig leven. De longarts laat ons vandaag nog  langskomen, want een derde embolie zou vooral géén goed idee zijn. Hij stelt gerust, geen longontsteking op de foto, geen embolie merkbaar. Hij kent geen directe reden voor de hoge koorts, en stelt voor af te wachten, samen met zijn trouwe Dafalgan-vriend.

We zijn daar nog steeds de afwezigen, de bende heeft er lekker veel plaats op overschot nu. Of ruikt het naar grootheidswaanzin dat wij onszelf zoveel ruimte gunnen?
Maar ook de grote beloofde bakken voer én ons fijn gezelschap 🙂 worden gemist.

Stilletjes thuis blijven is de boodschap, manlief slaapt de dagen door, zelf waak ik de nachten door.

Enkel soepjes lijken zijn smaakpapillen nog te bekoren. Dus trek ik op winkeltocht, want dit was niet voorzien, lekker warme soep bij het hete weertje?
De nood aan enige compensatie overheerst, dus koop ik – zonder aarzelen (buiten mijn gewoonte om) – die hele lange rok, een schitterend en betaalbaar soldenstuk. Als herinnering aan mijn dolle hippiejaren, waarbij ik op blote voeten, haarbanden en met lange (inge)wikkel(de)rokken overal te bespeuren was, de jaren eind-zestig waardig.
Ondanks the other plan, voel ik me weer een jong, jolig, je-m’en-fous juffrake.

Nu nog koortsloos het Westen intrekken met opa baard, en het plaatje is compleet.
De auto blijft volgeladen, vol met….
De volhouder wint.
Soms?

Met sextet naar Rijsel

Vriendschappen uit onze studententijd moeten gevierd worden. Drie mannen, drie vrouwen , samen het “sextet”. Er zijn al langer afspraken gemaakt voor een 6-koppig reisje, telkens opnieuw bleek hoe druk oma’s en opa’s het vaak hebben, maar deze keer zou geen kleinkind, geen lichamelijk ongemak, geen rot-slecht weer een stokje tussen de treinwielen steken!

Rijsel of Lille , moeilijke keuze, of…. allebei?
Een heel klein stukje uitleg rond de naam : ‘Ad Insulam’ (Latijnse naam voor ‘bij het eiland’) werd a l’isle in het oud-Frans om vervolgens in het modern Frans tot Lille te worden herschapen.
In het Middelnederlands werd ‘ter ijs(s)el’ gebruikt, wat zich nu ontpopt heeft tot Rijsel.
Beide namen zijn ongeveer even oud.

Verdere info biedt Wikipedia met veel plezier.
Ik schrijf hier enkel vanuit het gevoel, niet vanuit kennis. We ontdekten (met dank aan een toffe en goede gids) een mooi geheel, dit hadden we niet zo direct verwacht, een Noord-Franse stad….

We treinen erheen, ideaal voor het milieu, de babbels en het  comfort. De stad begint aan het stationsplein. De zoektocht naar een parkeerplaats met  een bijhorend ondermaats humeur wordt ons zo bespaard.

Het artistieke Eldorado kleurt de stad momenteel speels. Prachtige beelden voeren ons richting Mexico.

De kathedraal Notre-Dame-de-la-Treille bekoort me weinig langs buiten, maar verrast binnenin met een subliem vooraanzicht. Dikke marmerplaten in een immens hoog loodraamwerk imponeren, laten het zonlicht binnen dansen en zweven.
Modern en oud tegelijk.
Een grote variatie aan kapelletjes in de kerk houdt je wel even in de ban.

Het smalste ‘gele huisje’ in de stad  staat op een kleurrijk romantisch plekje. Je hebt geen meetlint nodig. En toch is het bewoond, de fiets getuigt. Jammer, we worden er niet uitgenodigd op de koffie en een binnenkijkje…

Lunchen doen we bij Pablo en Valentina, recht tegenover de kathedraal, heel gezond met veel groentjes en een heerlijk stuk (minder gezonde?, maar wel artisanaal, en dat klinkt goed in onze oren)  taart als dessert. Ondertussen laten we de regenbui overwaaien, en in een stralende zon volgen we onze weg én  gids. 

Tot 1995 werden in Hospice Gantois  zieke mensen verzorgd, sinds mei 2003 is het omgevormd tot een vijfsterrenhorel, waar wij dus niet verblijven :-), laat dat duidelijk zijn.
Maar we nemen wel de tijd om het (met toelating!) te bewonderen, buiten én binnen. Achter prachtig Cortenstaal ligt de wellnessruimte.
Mooie binnentuinen charmeren voor schitterende fotootjes (die ik jullie bespaar) en helpen wegdromen.
Als dan net toevallig een zwarte man het prachtige ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen op de piano in de gezellige binnenruimte speelt, pink ik stil een paar traantjes weg om zoveel schoonheid, zoveel vriendschap, zoveel ontroering.

 

 

In de caleidoscoop (het depot van oudere kunstwerken) weerspiegelt het impressionante museum van Schone kunsten. De  inkomhal met uitlopend water in glas is spiegel-groots.
We dwalen  dromerig rond, maar het zou ons teveel tijd kosten om de kunstwerken te bekijken. We genieten een eerste blik op Rijsel.

 

 

 

Meert! Hier word je zoooooo blij van. Prachtige gebakjes in het uitstalraam, je moet wel even wat tijd uittrekken om aan je bestelling te geraken 🙂

Maar wij passeren de gebakjeszaal, en gaan er heel lekker eten, in een gezellig kader.
Met gezellige mensen. Of val ik in herhaling?

Nog snel een bezoekje aan het parkje van de reuzen, de Jardin des Geants, een sfeervolle tuin, vlakbij het station, een verborgen juweeltje van verschillende struiken, grassen, bomen en plant-sculpturen, in verticale en horizontale richting. .
We wandelen doorheen de drie delen: het Voorplein van de Wolken, het Gras der Reuzen en de Tuin van de Bronnen.
Dan wordt het plots rennen, een fikse regenbui is ons te snel af. Jammer dat  rustig  genieten op een bankje in het groen ons niet meer wordt gegund door de weergoden…
Maar flexibel als we zijn….

Twee volle dagen hebben we ons ondergedompeld in Rijselse sferen. We zijn héél aangenaam verrast, de mindere kanten (zoals in elke stad) babbelen we rond.
We zien daklozen die vuil lozen langs de kant van de straat, ze slapen onder prachtige bruggen. Wat een contrast….. en toch ook  schuldgevoel van onze kant…..  enthousiaste en bewonderende toeristen….. en dan die ongelooflijke armoede….
Eigenlijk had het net zo goed ons deel kunnen zijn…..

Met dank aan de gids ontdekten we fijne pareltjes, grote én kleine.
Daar komen we terug.

 

 

 

 

 

Alphen aan de Rijn

Of het stadje veel te bieden heeft, weet ik niet. Ook al logeerden we er twee volle dagen.
Maar dat er fijne activiteiten te beleven vallen staat als een paal boven water.

Schoolvakantie, door weerman Frank verzekerde  zon, nood aan een uitje, veel belovende to do’s, ouders die al eens kinderloos willen behangen, gooi alles op een hoop, en weg zijn we, we gritsen nog snel de twee oudste kleinkinderen bij de hand.
Die zeggen vooral geen neen.

Avifauna is het hotel waar we heerlijk overnachten, een fijn ontbijtbuffet- puur feest voor de kinderen!- inbegrepen. Het vogelpark met dezelfde naam grenst aan ons logement en tickets krijgen we er  ‘gratis’ bovenop bij. We ontdekken unieke vogels, informatie te over, en een heel romantisch water waar het ontspannen (bespeur ik daar toch ook enige spanning bij de kinderen?) rondwandelen is tussen de stokstaartjes en de pelikanen.
Mooie bomen zorgen voor veel schaduw en kleurrijke bloemen verrassen.
Kleindochter is superblij als ze dapper haar angsten overwint en de Lori’s lekker uit haar hand komen eten. Kleinzoon verstopt zich veilig achter opa’s rug.
We kijken onze ogen uit, slagen veel nieuwe informatie op (voor zover dat hier nog lukt 🙂 ), maar toch blijven ook twee bedenkingen ergens bovendrijven.
Waarom bestaan kindermenu’s enkel uit frietjes, worstjes, nuggets…., alles gebakken in flink veel vet? Zijn kleinere grote-mensen-porties geen doenbare oplossing?
De kooien van de roofvogels zijn vaak  te klein, dan zie je de dieren hopeloos fladderen tegen de omheining of muisstil verstenen op een tak, dan duikt hier toch  mede-lijden op….

De volgende dag zwerven we doorheen de geschiedenis in het educatief openluchtmuseum Archeon.
We keren terug in de tijd van de prehistorie, de Romeinen en de Middeleeuwen.
Hutten, huizen, winkeltjes, smidse, bakkerij, kerk, klooster … werden gereconstrueerd volgens gedetailleerde archeologische vondsten in Nederland.
Het voelt vreemd aan om te zien, voelen en ruiken hoe mensen vroeger leefden, als jagers, vissers, in een half-open piepklein hutje.

 

Romeinse villa

Het badhuis van de Romeinen charmeert en imponeert, net zoals de rijke villa’s. Overal beoefenen mannen en vrouwen als (gedeeltelijk) vrijwillige acteurs de oude ambachten, vertellen enthousiast en vlot over ‘hun leven, hun werk’.

 

 

Kinderen mogen helpen, gewoon gezellig mee  rond de tafel.

 

Het grappige en spannende spektakel van de ridder op zijn paard en het gladiatorengevecht in de grote arena zijn ontzettend leuk.
Slaapplaatsen evolueren van schapenvellen op de grond, over strokussens naar zowaar ‘een bikkelhard bed op poten’. De schapenvellen charmeren zacht.
Jong en oud, kind en grootouder , we leren ontzettend veel bij, op een speelse, boeiende wijze.
We komen niet rond met één dagje om alles te horen en zien, hier moeten we dus terug heen!
Ons Belgisch Bokrijk lijkt het kleine broertje doorheen andere tijden.

 

 

Het was een heel fijne, boeiende, zonnige, leerrijke, spannende, humoristische, vrolijke, intense ervaring. De kinderen dragen het mee, hun luxe-leven in.
Een historische lesje in real life.
Zij willen liken, vinden het mega-super, en zetten me aan het werk, fotootjes sorteren, bewerken en afdrukken, indrukken vergaren voor in de fotoboekjes. En laat dit nu net oma’s hobby zijn!

 

Meißen en Dresden

We logeren in Meißen, ongeveer 25 km van Dresden.
De ‘normale mens’ overnacht in Dresden, en brengt een dagbezoek aan dit prachtige stadje met gezellige pleintjes en heerlijke restaurantjes.
Maar wij kiezen voor omgekeerd, ‘niet-normaal’ als we zijn.
Een rustige kamer met uitzicht op de Elbe wordt ons tijdelijk verblijf.
We zwemmen de Elbe over waar de mobilhome van onze vrienden aan de oever staat te blinken in de zon. Of bleef dit bij een droom? Negeer het ‘zwemmen’, er bestaat zoiets als bruggen. Opstaan bij het kabbelend water, waar de stralende zon vele gouden druppels tovert. Hoe mooi kan een sprookje zijn!

De immense dom domineert de skyline, je moet er wel wat klimwerk over hobbelige stenen voor over hebben. Maar het prachtige uitzicht over het stadje dat zig-zag naar de top reikt én de sobere kerk belonen.

In 1708 werd in Meissen  het eerste Europese porselein vervaardigd. Tot dan was enkel China hiervoor bekend.

Vele soorten vogels in schitterend porselein

Een must is dus een bezoek aan  de Porzellan Manufaktur Meissen.
Belangrijke tip : doe de rondleiding!! Je ziet de verschillende stappen waarbij Duitse kunstenaars elk porseleinen stuk uniek maken.

 

Met oortjes waardoor  Nederlands klinkt kan je volgen tot in de kleinste details. We horen en zien een boeiend verhaal.
Nu begrijp ik waarom porselein er zo vreselijk duur is, alles is  handwerk en het proces neemt veel tijd in beslag. Ik ben kenner, noch liefhebber, maar ontdek prachtige stukken.

 

Onze rode ‘loper’

 

Met de fiets langs de Elbe rijden we Dresden binnen. De rode meidoorn-‘loper’ ontvangt ons feestelijk. Ik kan een fotootje plaatsen, enkel de rode loper, of wij in de rode loper. Voor één keer kies ik voor het laatste, we voelden ons zo feestelijk onthaald.

 

 

 

 

 

Ook Dresden kent een zwaar oorlogsverleden, waarna de stad en haar verval vele jaren werd verstopt achter het ijzeren gordijn, maar wij zien een mooie stad, waar de gebouwen eigenlijk vooral replica zijn, opgebouwd na de val van de muur.

 

Frauenkirche, speels en licht

 

 

Twaalf jaar heeft de heropbouw van de Frauenkirche geduurd, een combinatie van oude zwarte  en nieuwe stenen. De binnenkant is licht, speels, uniek!

My style!!

 

 

 

 

We rusten uit in de zonnige binnentuin van de Zwinger ( betekent letterlijk ‘tussen vier muren), waar ook een kunstmuseum is. We snuiven er als het ware de sferen van het Louvre in Parijs op. De architect wilde vooral imponeren, waar hij wonderwel in geslaagd is.
Slenterend ontdekken we de stad, snuiven vooral sferen op, voelen het pijnlijke verleden soms intens aan, genieten terrasjes met uitzicht op de weidse Elbe, ontdekken vele wijnranken op de flanken die naar prachtige villa’s leiden, dat is voor ons echt vakantie!
Geen overdaad aan culturele bezoeken, her en der pikken we iets mee, gebouwen met een verleden, maar overdaad schaadt, we willen ook natuur, mooie pleintjes  en gezellige terrasjes proeven.
We voelen en beleven de stadjes, mooie plaatsjes, het verleden, vrolijke en ontroerde sferen onder mensen van alle huidskleuren en  rassen. Bijbabbelen doen we bij een glaasje wijn of warm drankje, waar Duits en Nederlands vlot combineren en één maken.

Het was een heerlijke reis, besluiten we alle vier. Een ideale mix van cultuur en natuur, speelse en lekkere momenten, luchtige en ‘zware’ babbels, intense en vrolijke bezoeken.
Nieuwe plannen worden gesmeed.

“Les voyages ne sont agréables que lorsqu’on les partage avec ses amis.” (J Claretie)

 

 

 

 

Mijn Duitse mannen

Standbeeld spelen, een inspannende, bewegingsloze job! Bedelen of goudmijn?

Groot hoedje af! Ik houd het zelf geen twee minuten vol….

De eerste man geeft me zowaar een kus, terwijl de centjes rollen. Ik trek me terug, te laat…. Die foto blijft privé 🙂

De tweede geeft  zijn arm, mijn rode trui flatteert zijn zwiepende das. We houden de hond aan de lijn.

De derde man heeft al een vrouw….., een pak rustiger dan ik, betere keuze dus.

Weimar (deel 2)

Doorheen een prachtig weids landschap, doorspekt met helgele koolzaadvelden, rijden we richting Weimar.

Weimar is niet enkel gekend vanwege zijn voetbalgekke urinoirs (zie)
Hoewel… we ontdekken er ook een super-leuk vrouwentoilet, ik bespaar jullie de foto.
Ons hotel ligt een tweetal km verwijderd van het centrum, maar met de fiets doorheen het grote prachtige park wordt een heerlijk beleven op zich. Het stadje is gezellig, kleurrijk, vooral de huizen geven een  speels authentiek effect.
Drie to do’s staan op ons programma, er is veel meer te zien, Wikipedia wijst je met plezier de weg en Googlemaps de route. .

Belvedere vooraanzicht

 

Vlot vinden we het groene fietspad en rijden verloren in de imposante tuinen van kasteel Belvedere, de zomerresidentie van de hertogin Anna Amelia. De buitenkant oogt prachtig en majestueus. De binnenkant is hertog-lijk rijk en luxueus. Jammer dat de  kamers niet overal zijn ingericht om het rijke verleden te leren kennen, het is grotendeels een museum. Maar de namaak-marmer-wanden geven een  prachtige  verfkunst weer.
Grote ramen tonen een schitterend uitzicht, hij krijgt de slaapkamer met uitzicht op de oprijlaan en de stad in de verte, zij krijgt de kamer met uitzicht op de sierlijke hoven.
Hij moet in het oog houden, zij mag genieten.

Ik begrijp en leef even mee in die ‘goede oude tijd’, maar zie vooral – in mijn ogen- veel overbodige (?) weelde.
Met bevroren handen we terug richting centrum, muts en handschoenen waren géén overbodige luxe geweest. Zijn we wel degelijk mei?

Als je in Weimar bent, MOET je  binnen springen, en liefst wat langer, in Crêperie du Palais, , het verhaal lees je via de link. Lekker en gezellig een pannenkoek eten, je laten bedienen voor de vriendelijke Fräulein, even in Frans-Duitse sferen vertoeven, écht tijd nemen voor deze verwennerij is een over-heerlijke must.

Nadat we de overdadigheid hebben geproefd van het kasteel uit de vorige eeuwen, kiezen we nu voor de minimalistische  trent, een nieuwe  levensstijl op alle vlakken. Studenten kunnen er hun creativiteit uitleven met verschillende materialen.
W Gropius is in 1919 de oprichter van het nieuwe denken, de architectuurschool van ‘scheppend vormgeven’.

Weimar weerspiegeld in het lichtwerk in het Bauhas

Even rekenen maakt duidelijk dat deze stijl dus net 100 jaar oud is. In Weimar – waar alles ooit begon- opende  in april 2019 het nieuwe Bauhaus, waar we de modernistische kunst niet altijd begrijpen, we voélen vooral temidden de  kleurrijke en heel originele werken  in het gloednieuwe gebouw, Bauhausstijl waardig.
We ontdekken er minimalistische, strakke en geometrische creaties, waarbij ‘vorm volgt functie’ het motto is. Pure materialen worden gebruikt, heel belangrijk is ook het SAMENwerken aan een totaalconcept.
Geen individualisme, en dat voelt fijn aan.
Niet enkel een kunststijl, maar een vorm van (be)leven

 

 

Wordt vervolgd.

Erfurt versus Buchenwald

Reizen tijdens schoolweken kon niet, gebonden als ik was aan vakantiedagen (ik besef, vrij talrijk 🙂 ) in het onderwijs, als kleuter, kind, puber, student en ‘juffrouw’.
Het voelt nog steeds onwennig aan, zomaar middenin de maand mei, iedereen rondom me in werkmodus, en wij trekken erop uit en sleuren vrienden mee.
We hebben het verdiend, maak ik mezelf wijs.
Gepensioneerden moéten  de economie steunen!

Even grote paniek als de auto op 300 km van huis plots dienst weigert, hij is amper drie maand oud en kijk….., daar heb je het al….. , vooroordelen troef…, tot we ontdekken dat wij zélf de techniek over het hoofd zagen, en de bijgeleverde ‘snufjes’ simpelweg niet wisten te gebruiken.
Nooit te oud om te leren…. Of juist te oud om te begrijpen….?
Hij dolt en rolt en bolt ons het op één na oudste stadje van Duitsland binnen.
Het voormalige Oost-Duitsland ademt een heel speciale sfeer uit, alles heeft er een verhaal.

Erfurt is een gezellig stadje, met vele prachtige pleintjes, een middeleeuwse stadskern, de  Marien Dom  en kerk rijzen -statig zij aan zij- hoog boven de stad uit.
Boven word je – buiten de adem gerekend- beloond met een uniek zicht op het Domplein. Het is er heerlijk bekomen.

Vooral de Krämerbrücke, de langste met huizen bewoonde brug van Europa betovert, de ponte vecchio van Erfurt.
Historische vakmanshuizen  fascineren en nodigen uit tot een poëtisch mijmeren aan de Gera-rivier.
We halen de fietsen boven en rijden vele kilometers door het prachtig groen landschap, we volgen de kronkels en ups en downs van de rivier.

In een straal van een paar km ontmoet je Bach, Goethe, Schiller en een heel wrede wereld .
Doelbewust verborgen in de grootse bossen bezoeken we Buchenwald. De geschiedenis overweldigt en verstilt. Het enorme terrein, waar massa’s mensen urenlang moesten rechtstaan, wachten, honger leden en van uitputting opgaven, verkilt me tot op het bot.

De foto met de lijken, verbrandingsovens, de ‘bloedstraat’ erheen,  de aftekening van  vele barakken, waaronder de kinderbarak, piepkleine cellen waar gevangenen maandenlang verbleven in honger en ijzige kou, ver weg van de bewoonde wereld, de imponerende schouw waar  geuren en walmen uit een ver verleden  je als het ware overvallen, beleef je als bezoeker heel intens.

Aanvankelijk was het kamp bedoeld voor criminelen en homoseksuelen en Roma (stel je voor, alle drie op gelijke hoogte!), tijdens de tweede wereldoorlog werd het een concentratiekamp in Nazi-Duitsland.

Hoe wreed kan leven zijn…. Een kop koffie helpt de ontstellende geschiedenis verteren.

En wij rijden verder, dieper het land binnen.

Als de nodige wasmachines zijn gedraaid,  de kleurrijke terrasbloemen (heel liefde-rijk verzorgd door mijn lieve buurvrouw) uitgedund, de auto van vliegresten is bevrijd, schrijf ik een vervolgje.

Thuiskomen geeft rust? Vergeet het!
Maar de energie staat op zijn  toppunt na  veel aangrijpende  indrukken.

 

 

 

Alles blijft, alles gaat voorbij; alles blijft voorbijgaan.(*)

Er hapert niets , en toch geraken we niet eens in het centrum van Hapert.
Het dorpje ligt middenin de Brabantse Kempen, omgeven met bossen en heide, we komen het mooie Vennenbos niet uit, er valt zoveel te beleven en ontdekken.
Het stralende weer krijgen we er zomaar- gratis voor niets- bovenop.

Vele vogels fluiten een vrolijk lied, eekhoorns kruipen energiek stammen op en takken af, schattige lammetjes en piepkleine geitjes (s)maken het nieuwe ‘zomer’leven.
De pauw verleidt het vrouwtje met een prachtig blauwe verenstaart, het vrouwtje negeert en stapt hem met trotse blik voorbij, waarop hij zijn keel open zet en kinderen in de omgeving met nieuwsgierige blik verbaast.

Het huisje bekoort, omgeven met bomen, de beginnende lente, bloesems en kindergeluid.

Onze vijf voetballen, spelen, zwemmen, wandelen, vertederen, maken ruzie, zorgen soms zo lief voor elkaar én voor vochtige oma-ogen, klein vraagt de hand van groot, en groot omarmt klein, vertederen in hun fantasie, vragen aandacht, en zeggen dankbaar ‘oma, ik vind je lief’, huppelen en springen, slenteren en wringen tegen, zingen vrolijk of huilen van pijn of verdriet of…. hevige jeuk, want ééntje wordt flink aangevallen door windpokken.

Dé vijf!, samen 33 jaar, vier slaapkamers, acht bedden, honderden bomen, tientallen knabbeldiertjes, één voetbal, vier speurtochten, drie zwempartijen, dertig penalty’s, vier ontbijtfeesten, zeven valpartijen, een greep uit de ingrediëntenlijst van vijf drukke, maar fijne dagen.

Het werd een/de ‘goede week’

En nu wachten bekom–dagen, uitrust-momenten, stilte-tijd, afkickgevoel, zen-ervaring , the missing of én …. laatste studiedagen voor manlief.

(*) Neen, niet zelf verzonnen :-), maar wel Jules Deelder.

zee zon zand zoet zwier zot

Weken al ligt het vast, hét meidenWE, met ons tweetjes naar zee. Dat hebben we verdiend.

Hierboven én beneden zijn ze ons meer dan goed gezind, we krijgen een felblauwe hemel én een gratis appartementje met zeezicht in Oostende bovenop.
(dank je wel lieve broer, alleen…. logs lezen doet hij niet 🙂 )
We treinen erheen, babbelen en giechelen heel wat af.

De winterjassen zijn te zwaar, het strand heerlijk, de winkelstraten te druk, het water  te koud, de houten rustplaatsen fijn, er is duidelijk leven in de brouwerij.

Paard en koets loodsen ons eerst even doorheen de stad, zelf heb ik twijfels als ik het dier zie zwoegen, maar voor haar hoort het er gewoon bij.
En door onze wapperende haren blaast de zon haar warme stralen.

De neogotische Petrus-en-Pauluskerk, het Amandineschip, de Mercator, de jachthaven, the Crystal ship en uitgestrekte stranden verrassen ons.

Petrus-Paulus-kerk

De indrukwekkend lange zuilengalerij stelt 27 prachtige beelden ten toon over ‘Rond de Noordzee’, unieke foto’s van de reis  van Arnout Hauben die – samen met de camera- en geluidsman-  een 5000 km tocht maakte doorheen acht verschillende landen rond de Noordzee.
Klein weetje : momenteel loopt  dit programma  op TV1.

We zetten een ferme pas in de zee via de prachtige pier, tussen het golvenspel en de zeehaven.
Een puur pareltje in de koningin der badsteden, ver weg van alle commerce, geen tent of bar te bespeuren, noch ijsje noch drankje.

’s Avonds nestelen we ons in het fijne stekje, gezellig acht hoog, met indrukwekkend zicht over het uitgestorven stille strand en eeuwig deinend water. Ramen vliegen open, balkon beschermt,  we willen beweging horen, zout ruiken, zilt voelen en zee zien.
De rode glans van de ondergaande zon maakt het plaatje compleet.
W.A.T  E.E.N  H.E.E.R.L.I.J.K  S.C.H.O.U.W.S.P.E.L!

Zij slaapt vlot in, zelf lig ik nog lang wakker, en hoop en wacht geduldig tot ‘rustgevende’ eb en vloed me eindelijk meeneemt op zijn golven…. en het eerste ochtendgloren (te vroeg) mijn houten kop  er vriendelijk op attent maakt dat een nieuwe stralende dag zich aankondigt.
Nieuw bed en ik, zelden vrienden die eerste nacht, een tweede nacht lukt  beter, alleen komt die er nu niet.

Zondag doet zijn naam eer aan, de dag  schittert, het uitzicht blijft overweldigend, we sturen een eigen creatie naar het thuisfront.
Snel even overtuigen dat we hen vooral niet vergeten zijn?!

De zoektocht (op papier!, smartphone blijft closed, lekker even niet bereikbaar)  door Oostende toont nog meer mooie verborgen juweeltjes.

De overvolle trein , foei NMBS!, brengt ons hangend in het zweet, naar huis.
De trein is altijd een beetje reizen. Ja toch?

 

Zij en ik, de allerbeste maatjes
ondanks de volle 54 jaren
die tussen ons in  liggen 🙂

 

We maakten onze dagen heel erg memorabel.
Goed bezig, kleine dochter en omabaard!