Lustrum in Zevenbergen

Ooit gaf ik les.
Les in een school.
Een school in Bornem.
Bornem net over de Scheldebrug.
De Scheldebrug met veel fileleed als enige oversteek.
De oversteek naar mijn werkend leven.
Een leven vol studenten en collega’s.
Collega’s waar een toffe band werd mee opgebouwd.
Een band die we blijven meedragen.
Meedragen tot ver over de tijd van rimpels en rollators.
Hopen we. (enkel het meedragen!)

Tijd voor ons jaarlijks WE met de bende van veertien. Zeven collega’s en zeven partners.
Twee jaar geleden…. Contradictio in terminis? Het Coronaspook drong zich ‘even’ op.
Hoog tijd om een lustrum te vieren in de Mariafarm in Zevenbergen. Klik.
B&b, maar wij huren de voormalige boerderij als ideaal vakantiehuis. De voormalige bewoners waren heel gelovig (Maria) én trokken indertijd naar Canada (farm). Vandaar de naam. Een stijlvolle locatie met ruime kamers en eigen thematiek. De weg is iets te druk, de tuin te klein, maar een heerlijk terras en de oergezellige binnenruimte steken ruimschoots de loef af.

Het doet ongelooflijk veel deugd eindelijk terug en groupe te logeren. Taken worden verdeeld, we verzorgen alles zelf, maaltijden zijn (te?) uitbundig, drank én babbels vloeien rijkelijk, tongen komen los, een onbezorgd prettig gevoel zweeft doorheen het goed verluchte huis. Zon en warmte zetten hun beste beentje voor.

Logeren bij de Biesbosch, een beschermd natuur- en grootste zoetwatergetijdengebied van Europa, betekent een fluisterboot varen met ervaren gids. Ze vertelt over de bevers die zich niet laten ontdekken, wijst op de biezen, die niet langer commercieel worden gebruikt, en indrukwekkende rietgorzen. De reuzenbalsemien heeft de vele brandnetels helpen verdringen en vormen een kleurrijk geheel. De boot fluistert in de omgeving van vele zwanen, die zich verzameld hebben. Ook voor de-40-jaar-ervaren gids is het de eerste maal dat ze zo’n grote groep ziet samenscholen. Het antwoord op de (reis?)plannen van deze sierlijke witte bende blijft ze schuldig.

Logeren bij de Biesbosch betekent ook schitterend fietsen. We vertrekken uit Drimmelen, een authentiek dorpje in de voortuin van het Nationaal Park, met een mooie jachthaven en veel gezellige terrasjes, die we uiteraard niet blindelings laten passeren.

Ook Etten-Leur met zijn compacte stadskern is zeker een tussenstop waard.
De uitzonderlijk grote Moeierboom op de markt is een linde-monument, geplant in 1675.
Het moderne hotel ‘Turfschip’ heeft een rijke geschiedenis. In 1590 liet een schipper van daaruit soldaten, verstopt onder het turf, naar Breda varen om zo de stad te veroveren op de Spanjaarden. Deze paard-van-Troje-list ging de geschiedenis in als een groots wapenfeit. Het trotse hotel ligt aan het water en is heel erg de moeite om eens binnen te springen, het industriële karakter komt tot uiting in de gewelfde plafonds en de zichtbare stalen constructies. De ruime foyer is omrand met meerdere kleine zithoekjes, waar verliefde paartjes ongetwijfeld hun gading vinden.

Een eerste fietsband knalt, een tweede volgt, kenners lossen het onverwachte euvel met veel soepelheid op.
Weg kwijt, no problem, het ommetje is de moeite waard.
Zij ging vorig jaar op pensioen, en zorgt voor champagne.
Zij gaat nu op pensioen en verrast met heerlijke hapjes.
Hij mag zich vanaf overmorgen bij de pensionada rekenen en trakteert met een lekker ontbijt.
Zij tovert een kleurrijke frisse fruitsalade.
Ook de tiramisu op eigen wijze smaakt geweldig.
En zo verwennen we elkaar.

De dagen vliegen om, de zoek-even-stop-knop blijft onvindbaar.
Maar het was fijn
Om weer samen te zijn
Op het weids terras
Genieten met een glas
Vriendschap beleven
Tussen hemel en aarde zweven
Plannen maken voor de toekomst
Voor een volgende samenkomst
Topdagen voor geen goud willen missen
Deze tijd vooral niet wissen
Vrijblijvende verbintenissen

Advertentie

Dé afspraak

Er staat een zondagse afspraak op de kalender, toch beetje te ver rijden, dus snel er een extra overnachting aan koppelen. De Ernst Sillem hoeve in Den Dolder wordt The place to be, de bloem-rijke hof wenkt uitnodigend, thee, koffie en fris gefruit water wachten ons op, de eetruimte is hip en cosy.

Bij het vertrek lezen we 14 graden op het dashboard en zien we bomen verdwijnen in de dikke mistlaag. Dat belooft. Weerman Frank DB krijgt de nodige verwijten naar zijn kop geslingerd. Rond de middag klaart het gelukkig op, de zon waagt een schuchtere poging om er even later voluit voor te gaan, we krijgen vlot tien graden extra. Just in time, een ‘gezonde’ groenten-pannenkoek genieten we op een terras in lage Vuursche, een authentiek (18e eeuws) bosdorpje waar de tijd lijkt stil te staan. Restaurantjes en leuke winkeltjes zorgen voor leven en toeristen in de brouwerij.

De fietstocht leidt ons dwars doorheen de enorme Bussemerheide, die diep-paars kleur in de zon. De Hilversumtoren in de verte troont fier uit boven zoveel schoonheid, zoveel stilte, zoveel kleur, zoveel rust. Het fietspad slingert zich een weg dwars doorheen de heide, we nemen ‘hoe schoon de wereld de zomerse hei’ graag in ons op, via foto’s, via rustplekjes, via intense kijkmomenten.

hallo daar

Onderweg ontdekken we, totaal onverwacht en flink verscholen tussen het groen, de Sperwershof-theetuin in ’s Graveland met een heerlijk geurende biologische kruiden- en bloemenhof, veel leuke zithoekjes en uiteraard ook lekkere thee. Anemonen en herfstasters bloeien uitbundig.

De Oud-Loosdrechtsedijk oogt Noors met de veelkleurige huizen. daar zien we ons best wel wonen, met zicht op de plassen, maar onbetaalbaar, vertelt de local. Het blijft dus bij een simpele foto.

Geen spek voor onzen bek….

De tip van de schoondochter indachtig, staat ook het pittoreske Haarzuilens op het programma. Het 19e eeuws kasteel op oude fundamenten is volledig nagebouwd en ingericht in Middeleeuwse stijl door architect Cuypers, bekend van het Centraal station van Amsterdam. Graag hadden we er eens binnen gesnuisterd, maar met dank aan C (neen, niet Cuypers!) lukt het enkel na reservatie , en die zon-(letterlijk én figuurlijk)-dag heeft geen vrije ruimte meer. Een extra reden dus om later terug te keren, de immense kasteeltuin nemen we er graag voor lief bij.
Een vrijwilliger neemt de tijd om ons warm te maken en vertelt dat de rood-witte luiken, de heraldische kleuren van het wapen van het kasteel, ook de in oude stijl bewaarde gevels van het hele dorp sieren. Diagonalen verdelen de luiken in een wit-rood zandloperpatroon. Zelfs het Boni-mini-biebje krijgt dezelfde kleuren. Een écht must-do-dorpje.

Rood-wit

De Haarzuilens fietsroute kronkelt doorheen het rijke veenweidegebied, langs prachtige woningen , enkel bereikbaar via een romantisch bruggetje. Met knooppunten volgen we de route foutloos tot in Kamerik, waar ons in “Buitenplaats Kameryck” een gezellig en lekker welkom wacht. Hét doel van een toffe tweedaagse, de zondagse lunchafspraak met zoon, schone dochter en haar moeder. Verloren fietskilometers worden rijkelijk snel terug op niveau gebracht. De tijd vliegt, net zoals de babbels, heerlijk. En de zon, die zijn we nog niet kwijt!

Wie had kunnen denken…..

……….dat zelfs ik, grote voetbal-ongeïnteresseerde!- gefascineerd zou worden door het grootse, prachtige Ajax-voetbalstadion? Verstomd kijk ik rond en hoor de gids vertellen over hoe, waar en waarom. De immense ruimte imponeert, en toch heeft het ook iets gezelligs over zich. Drie klein(e)mannetjes luisteren geboeid, ook het ventje voor wie stil staan een (vaak te) grote opdracht is.
Uiteraard staan we daar voor hen, voetballers in spe als we de toekomstdroom mogen geloven. De luxueuze kleedkamers, voor iedere speler een eigen stoel en individuele kluis, goed gevulde koelkast met gezonde drankjes, de reuze TV waarop orders en nieuwe plannen worden besproken, de pers- en interview-ruimte, en tenslotte een half uurtje voetballen horen bij de kidstoer. Johan Cruyff pronkt als bronzen legende.
“Oma, dit is écht DE MAX”, klinkt het enthousiast.
Met dank aan veel kleine zonen ben ook ik heel wat wijzer geworden, meer nog, het is de moeite. De immense geldstromen die ermee gepaard gaan, vaak een grote ergernis voor mij, vergeet ik graag, voor één keer toch. Als toemaatje mogen de kinderen een truitje kiezen, tenminste zolang het onder de vooropgestelde prijs valt. Ik schrik me een flinke hoed als ze me gefascineerd de minstens-zestig-euro-truitjes tonen. Neen mannekes, dit kan echt niet, voor een ‘simpel’ lapje stof. Opgelucht (wij toch) ontdekken we goedkopere en minstens even leuke gevalletjes. Oef, we kunnen onze belofte waarmaken…..

Amsterdam is ver rijden voor kleine beweeglijke beentjes, dus kiezen we voor een overnachting bij het Avifaunapark in Alphen aan den Rijn. Als hotelbezoekers kunnen we na sluitingsuur het park nog even binnen, een gevoel van sprookjesachtige magie overvalt me in de warme avondzon. De kinderen springen en hollen van her naar der, diezelfde beentjes snakken naar gewoel, om dan tot rust te komen op een bankje bij het water. Kleinzoon wordt gecharmeerd door de prachtige wolkjeslucht, ‘net kleine schaapjes’. En oma is blij dat hij opmerkt.

Ontbijtbuffet op reis blijft altijd een feest. Opeten wat je neemt, is onze must do. Ze volgen de opgelegde regels van het festijn, betalen een pak minder dan ik, en eten drie keer zoveel. Misschien kan een seniorenontbijt een oplossing zijn? Ik zwijg in alle talen.

Nog wat lekker rondkuieren in het park, het weer is ons, ondanks de vreselijke voorspellingen, welgezind. Het blijft droog, en geregeld bewijst de zon haar vaak verborgen -deze zomer toch- kracht. Nog snel een ongezonde snack naar binnen werken, kidsmenu’s getuigen zelden van een voedzame smaak.

De namiddag staat in het teken van een boeiende biologieles. In Corpus (buurt van Leiden) maken we een spectaculaire reis door de mens. Heel Coronaproof roltrappen we via de audiotour in de knie, het hart, de mond, zelfs de darmen (Tip voor Pannenkoek)………
De uitleg is heel degelijk, de ruimte verrassend en attractief ingevuld. De kinderen steken er veel van op, blijkt achteraf bij de grootoudertoets. Tja, eens leerkracht, altijd….. Zij hebben het geweten. Maar voor wat, hoort wat.

Zwolle en Deventer

Buiten hangt de was nu te drogen in de regen, contradictio in terminis, de bedoeling was er nochtans, ooit worden de fietsshirtjes droog, donder knalt en regen stort, de voorbije dagen nemen ze ons niet meer af.
Met te natte vooruitzichten was er twijfel, vertrekken of veilig droog thuis blijven? Van uitstel kon enkel afstel komen, er is geen alternatieve vierdaagse meer samen met onze vrienden voorhanden, het wordt dus doorbijten,
K-way , regenbroek, reserveschoenen, extra truitjes en warme kousen verdwijnen vlot richting valies.

Onderweg lees ik ‘You can’t buy happiness, but you can buy a bycicle and that’s pretty close‘ op het raam van de fietsenwinkel. Als extra stimulans kan dit dienen! Fietsen op de auto dus!
De uitgeregende auto parkeren we aan het (VDV)hotel in Zwolle. Een kamer met zicht op Ikea, altijd een mogelijke optie bij te nat weer?

De volgende dagen wordt de fietsbroek niét meer boven gehaald. Ons hoor je dus vooral niét klagen.

We fietsen de Havezateroute. In de 17e eeuw is een havezate een groot versterkt huis, als belangrijke voorwaarde voor de bewoners om lid te worden bij het ridderschap van Drenthe. Adellijke buitenplaatsen imponeren. Kriskras rijden we droog! doorheen de Vechtstreek. Bij de boothuizen ontdek ik de zon én een buitenkans voor de foto-uitdaging van deze week. Klik.

Opdracht reflectie

Zwolle is een gezellige stad, waar vooral de 1000 m² boekenwinkel Waanders, die een herbestemming werd voor de Broerenkerk, de aandacht trekt. Je kan niet naast het historische orgel en het reusachtige moderne glas-in-lood-raam kijken. Cultuur snuiven en beleven in het prachtige kader is een waar genot, wandel de statige trappen op, vlei je rustig neer in de ruime ligzetels op de bovenste verdieping in café “de leeshemel” en geniet de vele fresco’s op de gerestaureerde historische gewelven, lectuur voor het grijpen.

We volgen de Ijsseldeltaroute naar de hanzestad Kampen met zijn historische binnenstad, moerasgebieden tussen de uitlopers van de Vecht fonkelen in de zon. Veel slentertijd hebben we niet, plots kleurt de lucht indrukwekkend donker, de regenradar (met dank aan de moderne techniek!) geeft ons nog net de kans om met flinke snelheid langs het oeverpad het theehuis Zalkerveer te bereiken. Perfecte timing! Het theehuis met lekkere appeltaart en de veerverbinding worden gerund door mensen met een verstandelijke beperking. We krijgen een warm, vrolijk welkom, en volgen geamuseerd de vele onverholen babbels. Eens de hemel is uitgeregend brengt het pontje ons en onze fietsen veilig naar de overkant.

Tussendoor ruilen we het logeeradres in Zwolle naar het één jaar oude Deventer-VDV. Het hotel is licht en luchtig, met Scandinavische touch en veel pasteltinten, kleuren en geuren verrassen, de kamers hebben een frisse look, het ontbijt is uitgebreid in een romantisch kader en het eten lekker, het(zelfde) gezelschap fijn. Nieuwe fietsroutes zijn uitgeplozen (hobby van manlief). Of uitgepluisd?

We wagen een klimmetje en vanuit Holten vertrekken we naar de Sallandse heuvelrug, waar paarse heide en uitgestrekte bospaden ons golvend verleiden tot steeds meer kms, ondanks de uitgestippelde route. Met onrustige benen die de slaap beletten als gevolg, maar daar liggen we niet wakker van, of toch wel? ……
Heide heeft bij mij een groooooot streepje voor, het uitzicht is geweldig. Jammer, ik vergat een foto te nemen op het hoogste en mooiste plekje….. Hier moet je het nu mee doen….

Hier waan je je even God…..

Vriendin speelt voor gids in het eeuwenoude Deventer, gelegen aan de Ijssel, doorheen charmante oude steegjes en historische gevels, verrassend mooie hoekjes, langs het aantrekkelijke Waaggebouw, de pittoreske binnenstad, het prachtige Bergkwartier waar je dwaalt doorheen de kleine straatjes en waar stokoude huizen authentiek in ere werden hersteld. Slenterend het stadje genieten is een grote must.

Een ommetje is hier toch meer dan de moeite waard?

De woorden van Thomas a Kempis op de gevel kan ik alleen maar volmondig beamen.

Eindelijk weer op fiets-stap!

Fietsen én overnachten in Nederland lijkt een sprookje uit een ver verleden. Te vaak werden uitjes afgelast of uitgesteld, C was en bleef de spelbreker.

De volhouder wint! Met dank aan de dubbele vaccinatie en lossere regels steken we de grens over, de omgeving voelt aan als een vertrouwde verademing. We logeren in Nuland en Kuijk, een korte tussendoorverplaatsing schept nieuwe mogelijkheden. Van Corona lijkt hier geen sprake, geen mondkapjes meer, het voelt onwezenlijk aan, maar vooral ook bevrijdend. En vrij maakt blij. Een terrasje doen, want het weer zat ongelooflijk mee!, zonder masker als je naar de toilet moet voelt snelt als vanouds.
Ik besef, we zijn nog niet vanouds…….

We gaan dus fietsen langs de Maas. Het appje van de zoon dat ‘op ramptoerisme hoge boetes staan’ wordt snel weerlegd, dit uitje ligt al maanden vast.
De échte rampen spelen zich af in de Belgische Ardennen en in Duitsland, het dorpje waar we vorige week logeerden is grotendeels weggespoeld. Pure realiteit, de ellende en het hopeloos gevoel van die mensen daar overspoelt me letterlijk en figuurlijk. Hoe -in hemelsnaam- ga je dan verder? Waar vind je moed? Hoe verdraag en verteer je? Waar zoek en vind je energie om er opnieuw voor te gaan? Niet zonder schuldgevoel vertrekken we.

In de Maasvallei zijn grote waterbekkens overstroomd, de stroom is héél erg breed geworden, maar huizen bleven grotendeels gespaard, dieren werden in veiligheid gebracht. We zien verdronken hoven, een eenzame (water)schommel, en vooral veel robuste bomen die verzuipen. En neen, het ontbreekt hier niet aan empathie als ik schrijf dat het beeld aandoenlijk en fascinerend is. Stoere bomen die krachtig boven de sterke golven uit tronen. In Nijmegen, Mariekes stad, trappen we even letterlijk door het water dat een stuk dijk heeft ingepalmd.

Samen met onze vrienden fietsen we 170 km doorheen polders, soms wat té eentonig, wij houden van kronkelend twinkelend verassend. De Maasbochtenroute voldoet ideaal aan onze voorwaarden, fris jong groen, water (soms overweldigend, nu schitterend mooi in de zon), veel rieten daken, de romantische Ooijpolder, rustige dorpjes als Megen, Ravenstein (heel tof!), Berg en Dal (de omgeving doet de naam alle eer aan).
Sterk verrast door de helling van meer dan 10% -gelukkig in de juiste richting én de remmen werken blijkbaar prima- en meerdere ups en downs. Naar beneden suizen, heerlijk zorgeloos, gevolgd door flinke klimpartijen, maar altijd heel erg de moeite waard.  

Op het landgoed Mookerheide ontdekken we de natuurbegraafplaats, waar je in harmonie met de natuur een laatste rustplaats kan vinden. Je kiest je eigen plek op het open grasland, diep in het bos of bij de statige eik.
In een kist, mand, wade of urne in afbreekbaar materiaal. Kan het mooier? Kan het natuur-lijk-er?
We volgen een net-gemaaid strookje weg tot bij het veldbloemengraf dat getuigt van veel drama, te jong…, de bedoeling is dat deze strook zich volledig  herstelt en de weg naar het graf onzichtbaar wordt. Coördinaten krijg je mee als nabestaande.  Prachtig gekerfde woorden in  boomschijven als stille getuigen van een (hopelijk) mooi verleden, tot ook deze verdwijnen.
Rondom nog enkel rust, stilte, bomen, heide.
Hier in België lopen we op dat gebied hopeloos achter. De mogelijkheden zijn hier veel kleiner.

In de 22 ha tuinen van Appeltern overheerst een enorme bloemenweelde. Meer dan 200 voorbeeldtuinen van landschaps- en (soms bekende) tuinarchitecten zorgen voor (te)veel inspiratie. Wij, vrouwen, willen graag onze mannen direct aan het werk zetten, de mannen protesteren luid ‘de tuin is mooi én af zoals hij nu is’.  
Wild, ecologisch, klassiek, modern, rustgevend, druk, kleurrijk, sober….variatie in overvloed.
Overal staan banken, hangmatten, kunstige zithoekjes waar je een flinke tuk of een boek kan genieten. Bezoekers eten zelfbereide broodjes met smaak, wij voelen ons de koning te rijk met  de heerlijke High Tea middenin de enorme veldbloemenweelde. Een echte aanrader!

• 

• 

Vakantie ten top

Heel sterk houden wij vast aan de jaarlijkse traditie om een weekje samen erop uit te trekken met de zonen en aanhangsels. Of het nu schone of kleine kinderen zijn, altijd welkom. Enige ruwe schatting levert ongeveer 20 verschillende plaatsen gedurende evenveel verschillende grote-vakantie-jaren op.

In september wordt telkens intensief naar een ruim huis gezocht met afgesloten hof voor 4-voudige hond en 6-voudig-kind, groot terras met prachtig (liefst zonnig) uitzicht en veel slaapkamers waar mama’s en papa’s en kroost eigen rustige nestjes kunnen bouwen.

De grooooote vakantie start met een schitterend mooie trouwdag tussen de bomen en een gezellig, lekker tuinfeest van zoon 2 en schone bruid, nu officieel onze schone dochter. En ja, ze zeggen ja!
De weergoden Zeus en Indra tonen zich van hun mooiste kant en beloven het kersverse koppel een fijne toekomst samen, want het blijft droog (uitzonderlijk in deze tijd) en de zon straalt warme vlokjes liefde. De eerste wittebroodsdagen besluiten ze in familiekring te genieten.

We huren een ruim vakantiehuis in Bilstain, een onooglijk klein dorpje met prachtige vergezichten. De hellingen zijn er best wel pittig, soms wordt het waden door hoog golvende grassen, langs kleine stroompjes, waar kind en hond een uitgelaten hart ophalen.
Het huis heeft een grote hof die snel tot een waar voetbalveld wordt omgetoverd, dit hoort bij de tijd van het jaar en vier kleine en 2 volwassen voetballers. Het verlies van de Belgen wordt met veel elegante goals en flinke hoekschoppen verwerkt. Het is zelden stil in zoveel groene stilte rondom.
Het enorme terras is gloednieuw, met een ingenieus beschermsysteem om het lekker cosy en warm te houden, zelfs als het buiten stormt.

Man en zoon fietsen op en neer, manlief met steuntje, zoon fietst snel zonder verpinken, noch zweet.
Zoon en zoon en zoon gaan snellopen.
Groot en klein wandelen, liefst avontuurlijk, geen vlot-begaanbare paden graag.
Klein speelt eindeloos in hof en huis.
Groot leest een boek, geniet het uitzicht, luistert en babbelt.

Indrukwekkend is de hoge stuwdam van het meer van Gileppe. Met de doorzichtige lift en ook wat ongemakkelijke angst bereiken we het glazen restaurant op 77 meter hoog, waar ons een panoramisch zicht op het meer én lekker betaalbaar eten wacht. We zweven hoog boven de boomtoppen, een unieke plek in het hart van de Ardennen. Ondertussen en met een lege maag hangen meisjes, papa’s en één dappere kleinzoon in de klimtouwen. Zij hebben duidelijke nood aan dynamiek en spanning, wij voelen hoe sensaties, sport en natuur één worden. Hoewel ook bij het kijken ons hart al eens een slagje overslaat, gelukkig is er altijd hulp voorhanden en hangen ze goed vast met veilige haken. Daar gaan we toch vanuit.

Het glazen restaurant

In het drielandenpunt in Vaals verbroederen Duitsland, Nederland en België. We wandelen zonder mondmasker noch test, en toch veilig!, in 5 stappen van land naar land naar land. Doorheen het grote labyrinth (het hoogste punt van Nederland op 323 meter) zoeken we – vruchteloos- de weg, tot onverwachte watermuren en spontane fonteinen ons kletsnat spuiten en we het voor bekeken houden. De volhouder wint, bewijst de kleine groep slimmeriken. Een voorzichtige zon helpt opdrogen en we voelen ons geborgen tussen de 34 meter hoge Wilhelminatoren aan de Nederlandse kant van de grens en de 50 meter hoge Boudewijntoren op Belgische grond.

Heel pittoresk en pittig is ook de promenade de la Hoëgne. Een prachtig bospad met vlonders, bruggetjes van boomstammen en rotspartijen (mijn voeten hebben het geweten!), veel watervalletjes, stroomversnellingen, schuimtaarten en de zon die kleurrijk schittert in de vele grote plassen onderweg. De parking is enkel bereikbaar als je doorheen de rivier rijdt, wat een mooi spektakel levert van opspetterend water.

En ja, er waren ruzies, traantjes, pijntjes, chaotische momenten, de hond die tot drie keer toe ontsnapte, kabouters die vergaten de vaatwasmachine te ledigen in de nacht, een paar mislukte pannenkoeken, vermoeide beentjes, koeien die en groupe een aanval waagden, natte schoentjes, glazen die sneuvelen, verloren sleutels, dreigende wolken, te verfrissende buien…. Maar als je hoort ‘dit is de leukste vakantie ooit’ (ook al vallen ze in herhaling, elk jaar opnieuw) en ‘we gaan nog niet naar huis, bijlange niet’, wil ik vooral onthouden dat uit de kindermond enkel waarheid komt.

Aan alle mooie liedjes komt een einde….

Wintertrip, topidee!

Onderweg kom ik de buurvrouw tegen, we doen een korte bijbabbel, want het is koud, mijn zonnebril ligt ergens verstopt in het overvolle valiesje, dat ik luid kletterend over de stenen laat rollen. Je hoort me van ver aankomen, een hele reis heb ik achter de rug. Ik ben onderweg naar huis vanuit het plaatselijke station, de anderhalf uur durende treinrit met drie overstappen en veel zeulen en zwoegen met zwaar koffergewicht zit erop.
Klaar om manlief te begroeten.
‘Oh ben je er alleen op uitgetrokken?’
‘Ja en het was écht genieten’
‘Gans alleen?’
‘Ja, zo vreemd? Het appartementje met zeezicht stond leeg, het was te nemen of te laten, gratis belangeloos voor niets, manlief had andere klussen te klaren, en ik had zin in niets moet, alles mag.’
‘Verveel je je niet, zo heel alleen? Geen last van eenzaamheid?’
‘Eenzaam?? Verre van. Alleen alleen’

Wandelen en wandelen en wandelen. Langs de vloedlijn, wilde golven belemmeren bevriezing, rillend in de ijzig koude Noorderwind, enkel de ogen nog vrij, een mens moet toch zien waar hij loopt, de combinatie van sjaal en mondkapje doen wonderen (even verwijderd voor de selfie met bevroren vingers, niet handig!), tussendoor opwarmen bij een kopje warme chocomelk en een goed boek in het appartementje met zeezicht én heerlijk hete radiatoren, een wafel met slagroom genieten bij een kraampje, in de boekenwinkel snuisteren, ook even mijn  temperatuur op aanvaardbaar niveau brengen, op ijsplekken schuiven in ribbels bevroren zoutwater, tegen de wind in schermen en snakken naar adem, en ’s avonds  met vuurrode wangen de film ‘A Sun’ (aanrader op Netflix!) genieten.

Om half acht ’s morgens loop ik terug naast, gedeeltelijk in het opspattend water, niet evident voor een langslaper, ik zie de zon opkomen tussen de grote appartementsgebouwen door, eigenlijk haat ik de hoogbouw van de Belgische kust, maar het appartementje op 8 hoog zorgt voor een uniek vergezicht, dus zwijg ik maar in alle talen.

Ijskoude, zonnige, ontspannen dagen krikken mijn humeur op. Manlief kan er vooral wel bij varen. Winter aan zee, een heel speciale belevenis. Alle zorgen smelten als sneeuw voor de zon…..

130 samen

Ai neen, wat ik geregeld op andere blogs las en waar ik als de dood voor was, is gebeurd. Mijn schrijfsels krijgen een andere lay-out en als bloganalfabeet kan ik hier uiteraard niet mee om.
Iets met blokken, met navigatie, en ik ontdek maar niet waar ik foto’s kan invoegen?!
Waarom het een tevreden mens moeilijk maken?
En help, waar zijn mijn foto’s heen? Geen media te bespeuren….
Tijd brengt raad, denk ik dan maar weer…… Maar het humeur wordt er niet beter op, ondanks de stralende zon die ‘maan’dag bekoort en ons heel fijn gezins-WE. Twee mensen samen worden ook maar één keer in het leven 130. Vooraleer me met verjaardagswensen te overstelpen, het duurt nog wel een paar maand, maar er is niets mis toch met een tweede ‘viering’ in sombere herfsttijden dan?!

We waren er al, maar blijven gecharmeerd door Archeon, het opnluchtmuseum ten Zuiden van Alphen aan de Rijn, dat ons doorheen de prehistorie, de Romeinse tijden en de Middeleeuwen loodst. Een ‘doe-en beleef- museum’ , dé meest verrijkende manier om kinderen geschiedenis op een speelse wijze te helpen ontdekken.

We voelen ons ridders, schakelen over naar Vikings, leven als Romeinen in de prachtige villa’s. Overal wordt gespeeld, verteld door acteurs/vrijwilligers die onze wereld van GSM, digitale fotografie, TV, materiële rijkdom totaal niet lijken te begrijpen.
We eten een hap in de Romeinse herberg en sluiten af met een pannenkoek in het klooster, waar de Franciscaan ons wegwijs maakt in zijn geschiedenis, zijn dagen van zorgen voor, toewijding en armoede. Waarna hij ons de weg wijst naar de lekkere hap en drank 🙂

De gladiatorenopvoering brengt de jongens in the mood, met een houten zwaard in de hand blijkt élke open plek in het park dé ideale uitdaag-plaats. Oma en kleindochter maken een vilten armband en beseffen hoeveel tijd zo’n ogenschijnlijk eenvoudig kleinood vraagt. Diepe buiging.

Kinderen stappen beetje angstig de donkere rieten hutten binnen, waar amper speelgoed en vooral geen enkel spoor van comfort is. Hoewel….. de pijl en boog de ogen uitsteken, ‘dat is pas leuk om in huis te hebben’.
Houten boomstammen met zachte vellen worden ‘eventjes’ verkozen boven het eigen bed met warm fantasierijk dekbed.

We waren er vorig jaar al, toen schreef ik er een blogje over. Met de klassieke editor. Duim!

Mijn ervaring op Tripadvisor toen spreekt nog steeds voor zichzelf:
“We waren er met twee kleinkinderen van 8 en 10 jaar. Jong en oud vond het leerrijk, het park is heel mooi onderhouden, spannend, boeiend en interessant.
Mannen en vrouwen in de klederdracht uit die tijden vertellen hun verhaal, vanuit de ‘ik-persoon’, geven enthousiast en vaak grappig de uitleg.
Je waant je echt even ‘terug in de tijd’.
Het spektakel met de ridder en de gladiatoren is heel erg de moeite!
We komen zeker terug want zelfs één dag is eigenlijk onvoldoende om het allemaal te beleven.
Ook een aanrader zijn de overheerlijke pannenkoeken in het klooster. Met mooie kruidentuin.”

Om ook in C-tijden een klein feestje te bouwen, was de hele bende paraat, het was geZellig, Zonnig, Zalig, Zot-fijn, zeer leerrijk.

Wij keren terug, beloofd, de tijd was veel te kort.

Met veel geknoei toch de kleine ridder in beeld gekregen.

• 

Ontdekken met grote O.

Er wacht een drukke planning. Too much to do.
Limburg heeft zoveel te bieden, de oudste kleinkinderen zijn er klaar voor, klaar om te ontdekken, te kijken, sorry zien, te genieten.

De lange rit is er nog net iets teveel aan, maar als je ergens wil geraken, moet je ‘afzien’. Ze knikken braaf. Het gezag van om/pa.
De Kennedytunnel richting Antwerpen zet haar beste beentje voor, er is uitzonderlijk geen file.

Wandelen op ‘fietsen tussen de bomen’, wandelen in ‘fietsen tussen het water’, het Bokrijkpark en Labiomista staan op het programma. Klik en klik.
Too much to do voor één dag, daar hoort een overnachting bij, altijd super, ze krijgen een eigen kamer, uitgebreid ontbijt, en voelen zich groot.

In Bokrijk spelen we het interactieve Bruegelspel, ontdekken we hoe het verleden bewaard blijft in dit prachtige openluchtmuseum en weids park. Jammer dat Corona een stokje steekt voor het beoefenen van oude ambachten. Enkel de bakkerij is open, het bananenbrood is een échte aanrader!

Bokrijk

Kleindochter is heel verrast bij de wandeling ‘fietsen doorheen het water’, papa en mama zwaan en de zes spruiten komen heel dichtbij, blazen flink van zich af als een hond in de buurt komt, het is er niet druk en zalig zen genieten.

in de bubbel blijven

In een TV-programma leerde ik onlangs Koen van Mechelen uit Genk kennen, kan je nog volgen?
Hij werd beroemd bij het kruisen van kippen over heel de wereld.
Zijn 24 ha openluchtmuseum/park Biomista is gebouwd op de voormalige mijnsite Zwartberg (sinds 1910) en vervolgens  de private Zoo (sinds 1970), waar mishandelde dieren uit circus en failliete dierentuinen werden opgevangen. Dieren konden er vrij rond lopen, maar subsidies ontbraken, de deuren moesten toe…..
Tot  Koen er zijn kunstenproject, onder vorm van beelden en levende dieren, waar maakt. Het park opende één jaar geleden de deuren.

“Een tuin van orde en chaos, een arena van cultuur en natuur. Vanmechelen’s wonderlab.”

Architectuur, kunst, wetenschap en  natuur gaan er hand in hand. Een kunstig geheel over de mix van het leven in voortdurende evolutie.

Met een audiofoon leer je het project begrijpen, ook al blijft kunst voor interpretatie vatbaar. In het park gaat de natuur zijn gang, struikgewassen en bomen krijgen er vrij spel, dieren hebben ruimte, veel ruimte op het oude dierenpark.
De alpaca stamt af van de dromedaris, deze heeft een dubbel immuunsysteem, en zou dus goed bestand zijn tegen virussen, ook “het” virus? De vraag blijft hoe deze immuniteit over te brengen op de mens?
Alles wordt door de meester himself duidelijk uitgelegd, ook de kinderen begrijpen én onthouden. Want op weg met mensen uit het onderwijs betekent gegarandeerd een toets als toetje.

Hij wil locaal globaal maken, en hoopt glocaal te bereiken.

Het park staat voor rust, boeiende levensvragen, overheersende natuur, kunst die mooie plekken krijgt én aanspreekt, prachtige bruggetjes, een leerrijke kuierdag.

Kruising tussen aap en uil. De aap staat voor vrolijkheid en elegantie, voor gevoel, de uil waakt en straalt intellect uit. Kruisen en verbinden staat centraal in Koens denken. Op de achtergrond zie je villa UpUnDi, de Open University of Diversity

 

Laat kinderen SPELEN! Een noodzakelijk gebod.

 

Wist je dat…..

…… de Utrechtse heuvelrug een schitterend landschap sierlijk openvouwt.
Dat het er heerlijk verkoelend fietsen is langs kronkelende bospaden.
Dat er een lekker pannenkoekenhuis is met manliefs naam en woorden, de moeite waard om drie keer te herlezen. Doen! Herdoen! Aandachtige lezer?

…….dat houten soldaten de historie van oorlog en vrede bewaken in de Grebbelinie. Wie een woordje extra uitleg wil, kan hier even klikken. Indrukwekkend.

……..dat je in ‘De Fietser’ in Ede de meest recente fietsen van verschillende grote  merken kan testen op de grote indoorfietsbaan onder begeleiding van experts. Klik.
Op de voormalige Enka-fabriek – waar vroeger kunstzijde werd gemaakt-  is nu naast het testcenter een mooie nieuwe woonwijk gebouwd, omkaderd met de historische gevel van de oude fabriek. Oud en nieuw verweven tot een prachtige eenheid.

……..dat ons loslopend wild werd beloofd, en we enkel een eenzaam paard ontdekten.

…….dat Ede in juli 2019  een prachtig monument in Cortenstaal ‘Vensters op het verleden’ van Karin Colen onthulde middenin  de Ginkelse Heide. De vredige natuur en wrede historie ontmoeten elkaar op die plek. We worden stil, heel stil, het leven gaat door.

…….het heerlijk fietsen is vanuit Wijk bij Duurstede langs de slingerende Lek, het fijn uitrusten is (van zon en geleverde inspanning) in Culemburg met imposante gebouwen, om dan energievol  verder te trappen via prachtige grootse landhuizen.

…….dat de theetuin, de moestuin en het prachtig rosarium uit de 19e eeuw in de historische tuin van Bartiméus in Doorn meer dan een bezoekje waard is. Je kan er plukken, beleven, genieten. Mensen met een (vaak visuele) beperking komen er een handje toesteken. Tijdens de vele Coronamaanden was het voor hen de enige uitlaatklep. Van dergelijke projecten word ik warm, de zon stak een gul handje toe.

……dat we eindigen, zoals we gestart zijn, met een pannenkoek met vele ingrediënten, om met volle maag te constateren dat mijn fietsband compleet lek staat, de Lek wil zijn invloed laten gelden.

…….onze VAB-fietsverzekering terstond mijn band heeft opgelapt. En neen, ik word hier niet gesponsord voor enige reclame. Maar desondanks, pure luxe!

…….dat de 15-jaar oude kater gelukkig kon inslapen bij zoon, vandaag op zon-dag, en dat er veel traantjes vloeien bij kleinzoon. Poes was zijn beste maatje…… Slik.