Wintertrip, topidee!

Onderweg kom ik de buurvrouw tegen, we doen een korte bijbabbel, want het is koud, mijn zonnebril ligt ergens verstopt in het overvolle valiesje, dat ik luid kletterend over de stenen laat rollen. Je hoort me van ver aankomen, een hele reis heb ik achter de rug. Ik ben onderweg naar huis vanuit het plaatselijke station, de anderhalf uur durende treinrit met drie overstappen en veel zeulen en zwoegen met zwaar koffergewicht zit erop.
Klaar om manlief te begroeten.
‘Oh ben je er alleen op uitgetrokken?’
‘Ja en het was écht genieten’
‘Gans alleen?’
‘Ja, zo vreemd? Het appartementje met zeezicht stond leeg, het was te nemen of te laten, gratis belangeloos voor niets, manlief had andere klussen te klaren, en ik had zin in niets moet, alles mag.’
‘Verveel je je niet, zo heel alleen? Geen last van eenzaamheid?’
‘Eenzaam?? Verre van. Alleen alleen’

Wandelen en wandelen en wandelen. Langs de vloedlijn, wilde golven belemmeren bevriezing, rillend in de ijzig koude Noorderwind, enkel de ogen nog vrij, een mens moet toch zien waar hij loopt, de combinatie van sjaal en mondkapje doen wonderen (even verwijderd voor de selfie met bevroren vingers, niet handig!), tussendoor opwarmen bij een kopje warme chocomelk en een goed boek in het appartementje met zeezicht én heerlijk hete radiatoren, een wafel met slagroom genieten bij een kraampje, in de boekenwinkel snuisteren, ook even mijn  temperatuur op aanvaardbaar niveau brengen, op ijsplekken schuiven in ribbels bevroren zoutwater, tegen de wind in schermen en snakken naar adem, en ’s avonds  met vuurrode wangen de film ‘A Sun’ (aanrader op Netflix!) genieten.

Om half acht ’s morgens loop ik terug naast, gedeeltelijk in het opspattend water, niet evident voor een langslaper, ik zie de zon opkomen tussen de grote appartementsgebouwen door, eigenlijk haat ik de hoogbouw van de Belgische kust, maar het appartementje op 8 hoog zorgt voor een uniek vergezicht, dus zwijg ik maar in alle talen.

Ijskoude, zonnige, ontspannen dagen krikken mijn humeur op. Manlief kan er vooral wel bij varen. Winter aan zee, een heel speciale belevenis. Alle zorgen smelten als sneeuw voor de zon…..

130 samen

Ai neen, wat ik geregeld op andere blogs las en waar ik als de dood voor was, is gebeurd. Mijn schrijfsels krijgen een andere lay-out en als bloganalfabeet kan ik hier uiteraard niet mee om.
Iets met blokken, met navigatie, en ik ontdek maar niet waar ik foto’s kan invoegen?!
Waarom het een tevreden mens moeilijk maken?
En help, waar zijn mijn foto’s heen? Geen media te bespeuren….
Tijd brengt raad, denk ik dan maar weer…… Maar het humeur wordt er niet beter op, ondanks de stralende zon die ‘maan’dag bekoort en ons heel fijn gezins-WE. Twee mensen samen worden ook maar één keer in het leven 130. Vooraleer me met verjaardagswensen te overstelpen, het duurt nog wel een paar maand, maar er is niets mis toch met een tweede ‘viering’ in sombere herfsttijden dan?!

We waren er al, maar blijven gecharmeerd door Archeon, het opnluchtmuseum ten Zuiden van Alphen aan de Rijn, dat ons doorheen de prehistorie, de Romeinse tijden en de Middeleeuwen loodst. Een ‘doe-en beleef- museum’ , dé meest verrijkende manier om kinderen geschiedenis op een speelse wijze te helpen ontdekken.

We voelen ons ridders, schakelen over naar Vikings, leven als Romeinen in de prachtige villa’s. Overal wordt gespeeld, verteld door acteurs/vrijwilligers die onze wereld van GSM, digitale fotografie, TV, materiële rijkdom totaal niet lijken te begrijpen.
We eten een hap in de Romeinse herberg en sluiten af met een pannenkoek in het klooster, waar de Franciscaan ons wegwijs maakt in zijn geschiedenis, zijn dagen van zorgen voor, toewijding en armoede. Waarna hij ons de weg wijst naar de lekkere hap en drank 🙂

De gladiatorenopvoering brengt de jongens in the mood, met een houten zwaard in de hand blijkt élke open plek in het park dé ideale uitdaag-plaats. Oma en kleindochter maken een vilten armband en beseffen hoeveel tijd zo’n ogenschijnlijk eenvoudig kleinood vraagt. Diepe buiging.

Kinderen stappen beetje angstig de donkere rieten hutten binnen, waar amper speelgoed en vooral geen enkel spoor van comfort is. Hoewel….. de pijl en boog de ogen uitsteken, ‘dat is pas leuk om in huis te hebben’.
Houten boomstammen met zachte vellen worden ‘eventjes’ verkozen boven het eigen bed met warm fantasierijk dekbed.

We waren er vorig jaar al, toen schreef ik er een blogje over. Met de klassieke editor. Duim!

Mijn ervaring op Tripadvisor toen spreekt nog steeds voor zichzelf:
“We waren er met twee kleinkinderen van 8 en 10 jaar. Jong en oud vond het leerrijk, het park is heel mooi onderhouden, spannend, boeiend en interessant.
Mannen en vrouwen in de klederdracht uit die tijden vertellen hun verhaal, vanuit de ‘ik-persoon’, geven enthousiast en vaak grappig de uitleg.
Je waant je echt even ‘terug in de tijd’.
Het spektakel met de ridder en de gladiatoren is heel erg de moeite!
We komen zeker terug want zelfs één dag is eigenlijk onvoldoende om het allemaal te beleven.
Ook een aanrader zijn de overheerlijke pannenkoeken in het klooster. Met mooie kruidentuin.”

Om ook in C-tijden een klein feestje te bouwen, was de hele bende paraat, het was geZellig, Zonnig, Zalig, Zot-fijn, zeer leerrijk.

Wij keren terug, beloofd, de tijd was veel te kort.

Met veel geknoei toch de kleine ridder in beeld gekregen.

• 

Ontdekken met grote O.

Er wacht een drukke planning. Too much to do.
Limburg heeft zoveel te bieden, de oudste kleinkinderen zijn er klaar voor, klaar om te ontdekken, te kijken, sorry zien, te genieten.

De lange rit is er nog net iets teveel aan, maar als je ergens wil geraken, moet je ‘afzien’. Ze knikken braaf. Het gezag van om/pa.
De Kennedytunnel richting Antwerpen zet haar beste beentje voor, er is uitzonderlijk geen file.

Wandelen op ‘fietsen tussen de bomen’, wandelen in ‘fietsen tussen het water’, het Bokrijkpark en Labiomista staan op het programma. Klik en klik.
Too much to do voor één dag, daar hoort een overnachting bij, altijd super, ze krijgen een eigen kamer, uitgebreid ontbijt, en voelen zich groot.

In Bokrijk spelen we het interactieve Bruegelspel, ontdekken we hoe het verleden bewaard blijft in dit prachtige openluchtmuseum en weids park. Jammer dat Corona een stokje steekt voor het beoefenen van oude ambachten. Enkel de bakkerij is open, het bananenbrood is een échte aanrader!

Bokrijk

Kleindochter is heel verrast bij de wandeling ‘fietsen doorheen het water’, papa en mama zwaan en de zes spruiten komen heel dichtbij, blazen flink van zich af als een hond in de buurt komt, het is er niet druk en zalig zen genieten.

in de bubbel blijven

In een TV-programma leerde ik onlangs Koen van Mechelen uit Genk kennen, kan je nog volgen?
Hij werd beroemd bij het kruisen van kippen over heel de wereld.
Zijn 24 ha openluchtmuseum/park Biomista is gebouwd op de voormalige mijnsite Zwartberg (sinds 1910) en vervolgens  de private Zoo (sinds 1970), waar mishandelde dieren uit circus en failliete dierentuinen werden opgevangen. Dieren konden er vrij rond lopen, maar subsidies ontbraken, de deuren moesten toe…..
Tot  Koen er zijn kunstenproject, onder vorm van beelden en levende dieren, waar maakt. Het park opende één jaar geleden de deuren.

“Een tuin van orde en chaos, een arena van cultuur en natuur. Vanmechelen’s wonderlab.”

Architectuur, kunst, wetenschap en  natuur gaan er hand in hand. Een kunstig geheel over de mix van het leven in voortdurende evolutie.

Met een audiofoon leer je het project begrijpen, ook al blijft kunst voor interpretatie vatbaar. In het park gaat de natuur zijn gang, struikgewassen en bomen krijgen er vrij spel, dieren hebben ruimte, veel ruimte op het oude dierenpark.
De alpaca stamt af van de dromedaris, deze heeft een dubbel immuunsysteem, en zou dus goed bestand zijn tegen virussen, ook “het” virus? De vraag blijft hoe deze immuniteit over te brengen op de mens?
Alles wordt door de meester himself duidelijk uitgelegd, ook de kinderen begrijpen én onthouden. Want op weg met mensen uit het onderwijs betekent gegarandeerd een toets als toetje.

Hij wil locaal globaal maken, en hoopt glocaal te bereiken.

Het park staat voor rust, boeiende levensvragen, overheersende natuur, kunst die mooie plekken krijgt én aanspreekt, prachtige bruggetjes, een leerrijke kuierdag.

Kruising tussen aap en uil. De aap staat voor vrolijkheid en elegantie, voor gevoel, de uil waakt en straalt intellect uit. Kruisen en verbinden staat centraal in Koens denken. Op de achtergrond zie je villa UpUnDi, de Open University of Diversity

 

Laat kinderen SPELEN! Een noodzakelijk gebod.

 

Wist je dat…..

…… de Utrechtse heuvelrug een schitterend landschap sierlijk openvouwt.
Dat het er heerlijk verkoelend fietsen is langs kronkelende bospaden.
Dat er een lekker pannenkoekenhuis is met manliefs naam en woorden, de moeite waard om drie keer te herlezen. Doen! Herdoen! Aandachtige lezer?

…….dat houten soldaten de historie van oorlog en vrede bewaken in de Grebbelinie. Wie een woordje extra uitleg wil, kan hier even klikken. Indrukwekkend.

……..dat je in ‘De Fietser’ in Ede de meest recente fietsen van verschillende grote  merken kan testen op de grote indoorfietsbaan onder begeleiding van experts. Klik.
Op de voormalige Enka-fabriek – waar vroeger kunstzijde werd gemaakt-  is nu naast het testcenter een mooie nieuwe woonwijk gebouwd, omkaderd met de historische gevel van de oude fabriek. Oud en nieuw verweven tot een prachtige eenheid.

……..dat ons loslopend wild werd beloofd, en we enkel een eenzaam paard ontdekten.

…….dat Ede in juli 2019  een prachtig monument in Cortenstaal ‘Vensters op het verleden’ van Karin Colen onthulde middenin  de Ginkelse Heide. De vredige natuur en wrede historie ontmoeten elkaar op die plek. We worden stil, heel stil, het leven gaat door.

…….het heerlijk fietsen is vanuit Wijk bij Duurstede langs de slingerende Lek, het fijn uitrusten is (van zon en geleverde inspanning) in Culemburg met imposante gebouwen, om dan energievol  verder te trappen via prachtige grootse landhuizen.

…….dat de theetuin, de moestuin en het prachtig rosarium uit de 19e eeuw in de historische tuin van Bartiméus in Doorn meer dan een bezoekje waard is. Je kan er plukken, beleven, genieten. Mensen met een (vaak visuele) beperking komen er een handje toesteken. Tijdens de vele Coronamaanden was het voor hen de enige uitlaatklep. Van dergelijke projecten word ik warm, de zon stak een gul handje toe.

……dat we eindigen, zoals we gestart zijn, met een pannenkoek met vele ingrediënten, om met volle maag te constateren dat mijn fietsband compleet lek staat, de Lek wil zijn invloed laten gelden.

…….onze VAB-fietsverzekering terstond mijn band heeft opgelapt. En neen, ik word hier niet gesponsord voor enige reclame. Maar desondanks, pure luxe!

…….dat de 15-jaar oude kater gelukkig kon inslapen bij zoon, vandaag op zon-dag, en dat er veel traantjes vloeien bij kleinzoon. Poes was zijn beste maatje…… Slik.

Vuur en vlam in waterland

En ja, dat het heet was.
En ja, dat we dapper waren.
En neen, dat we hebben opgegeven.
En ja, dat we elke dag  vele kilometers trapten.
En neen, dat we diezelfde kilometers hebben afgeteld.
En ja, dat  airco en koude douches onze heethoofden verfristen.
En ja, dat we het zweet als parels over de rug voelden rollen.

En neen, dat we gevloekt hebben.
En ja, dat zelfs warme thee kan helpen afkoelen.
En neen, dat op ijs-kilootjes extra werd bespaard.
En ja, dat we poëtische plaatjes ontdekten.

Hoorn

Kunstige stokrozen tussen de straatstenen

Marken

 

En ja, dat bomen een zeldzame, welkome afwisseling waren in de prachtige polders van Jisp en Wormer.
En neen, dat de boot naar Marken voor enig verhoopt windje zorgde.
En ja, dat we kunstjes met fiets en benen moesten oefenen over de vele (Holy)slootjes.
En ja, terecht, dat Broek in Waterland het mooiste dorpje van Nederland wordt genoemd, met romantisch geschilderde houten huisjes in pasteltinten en veel groen.
En ja, dat we een bio-ijsje likten in de binnentuin van het Broekerhuis, een prachtig pand vol historie. (klik) 
En neen, dat de vele kleine insecten smaakten, voor mij als vegetariër, en ja, dat ze voor hevige proestbuien zorgden, en de tien-meter spontaan een feit werd.

En ja, dat het lied van Bart Peters bleef nagalmen bij de heerlijke locatie paviljoen strandbad Edam (https://strandbadedam.nl/) , omringd met golven en koelte..

“Toen ik nog boeken las en fietste op de dijk
Dacht ik dat geluk content zijn was en verder geen gezeik

En de meeuwen meeuwden statig de golven golfden naar het strand”

 

Anders kijken ……

Wolkom yn Fryslân

Er komen veel slecht-nieuws-berichten binnen in Blogland. Hier had ik geen rekening mee gehouden…. dat het lot van ‘ongeziene’ mensen je zo hard kan raken. Ik aarzel….
Ook de negatieve berichten over het hardnekkige spookvirus doen twijfelen…..
En toch vertrekken we, richting  Noorden, samen met onze vrienden.
Zoals ooit afgesproken in betere tijden.

De eerste stop is Mildam. Jan (klik) maakte me met zijn sfeervolle fotokuiers enthousiast en benieuwd naar de Ecokathedraal. En als je daar de kunstenaar van prachtige beelden zélf mag ontmoeten, is het plaatje compleet. Een aangename kennismaking volgt.
Op dinsdagnamiddag zijn er geregeld vrijwilligers aan het werk, Jan vertelt hen over Vlamingen met interesse, spontaan besluit een man ons rond te leiden. Ik kijk even vertwijfeld naar Jan, was dit de bedoeling? Neen dus, blijkt achteraf, maar de man is trots als een pauw en enthousiast als een kind op de vooravond van de Sint.
We ontdekken een subtiele én sublieme balans tussen natuur en architecturale kunst, tussen bouwmaterialen en wildgroei van groen.
De  filosofische tuinman Le Roy was zijn tijd ver vooruit toen hij in de jaren ’70 van de vorige eeuw ecologisch ging recycleren met bakstenen, puinmaterialen, dakpannen, autobanden en stoepranden. Alles wordt gestapeld, van cement is geen sprake, zo kunnen natuur en dier volop hun eigen gang gaan.
Een chaotische structuur of een gestructureerde chaos.
We klimmen en dalen avontuurlijk.
Tevens een never ending story, het project wordt, na zijn dood,  verder gezet door vrijwilligers of groepen met een te bestendigen droom.
Bij meer tijd had ook ik er graag mijn handelsmerk achter gelaten, de zere rug na het vele sjouwen zou ik er voor lief bijnemen.
Ik begrijp dat Jan er tot rust komt, je voelt je ver van de bewoonde wereld, de vogels charmeren de stilte. Zolang er geen kinderen verstoppertje spelen of mensen kappen en bouwen. Maar ook dit heeft charmes. De bouwwerken zijn prachtig. Genieten met hoofdletter!

Een fijne, maar véél te korte babbel op een terrasje volgt. Het gezicht ontdekken achter de schitterende foto’s en verhalen, is heel boeiend. Heel graag had ik Jan nog wat persoonlijker leren kennen, ik zet het op mijn to-do-list, ook al is de afstand tussen ons groot, letterlijk. Dank je Jan voor de boeiende kennismaking met het bouwwerk en de mens achter je logjes.

We rijden verder richting Leeuwarden. De stad ontgoochelt een beetje, wellicht ontdekken we niet de juiste places to be. Het vooraf gereserveerde etensuur speelt ook een rol.

De volgende dag oogt grijs, maar met droog zijn we al dik tevreden. Manlief heeft een fietstocht uitgestippeld door het schitterende  Alde Feanen, eeuwenoude venen spelen hier de hoofdrol. Veel water, evenveel pontjes, riet, uitgestrekt grasland, Earnewâld, terrasjes aan rimpelend blauw, haventjes waar gezelligheid heerst en boten met toffe namen die zo mooi onze trip vertalen. Veel wind, tien druppels nat en een zuinig zonnetje.

De overvolle – daar hadden we niet echt op gerekend, ondanks de waarschuwing van Jan- veerboot vol mondkapjes voert ons ‘veilig’ naar het kleinste, maar mooiste waddeneiland Schiermonnikoog.  Na de chaotisch gemaskerde  rit komen we spontaan in een oase van  rust en stilte. Veel mensen kiezen voor de uitgestrekte stranden, bakken en braden is niet ons ding, de fiets brengt ons naar plekjes met de hoge gele stalkaars,  prachtige lamsoor kleurt de kwelder (waar regelmatig zout zeewater overstroomt) paars, gele leeuwenbekjes lachen ons uitbundig toe en het grijze zee-alsem zorgt voor verrassende effecten tussen groen gras en koeien.
Anders dan anders, en schitterend in de heerlijke zon.

Onze laatste vakantiedag trappen we stukjes van de Elfstedentocht via ‘Fier op Friesland’ met Happen en Trappen.  De schitterende zon en helblauwe luchten maken overaltijd vriendelijk. We genieten typisch Friese beelden met boten in de Sneekse meren.
Workum en Ijlst spannen de kroon waar het om idyllische  charme gaat.

Tegelwijsheden met vergezichten pikken we graag mee richting ons huis.

Deze houterige lekkernij in een appeltuin in Grou wil ik jullie niet onthouden.

Oant Sjen!

 

Schepen spotten in Terneuzen

Zin in een fietstocht?
Dat moet je mij nooit twee keer vragen.
Waarheen?
Manlief mag gerust een krak worden genoemd in het uitpluizen van leuke zelf-trappende tochten, ik reken op zijn inspiratie en intensief speurwerk.
Terneuzen wordt het.

De zon doet een schrale poging tot opwarmen en schaduwen scheppen.
Het is vrij fris als we parkeren op de parking in de buurt van de kliniek ‘ZorgSaam’, de naam vind ik overigens prachtig gekozen.
Door een schitterend  park rijden we 5 km richting de Scheldeboulevard. Het is er heerlijk rustig, langs kronkelende paden door frisgroen gras.

Op de Westpier hopen we op immense schepen, er is een ruime scheepsspottersplek gecreëerd, twee jaar oud, en toch al door vandalen mishandeld, pffff…
De oceaanreuzen varen er op ‘armlengte’ voorbij, het water is  40 meter diep, we wachten geduldig…. tot het geduld op is en we tevreden (moeten) zijn met  een paar statige, kleinere exemplaren. Een echte beleving wordt ons niet gegund. Maar de bankjes en het weidse waterzicht op de grootse Westerschelde zijn subliem.
Kort getreurd, snel opgeruimd, rijden we terug richting de vooraf uitgestippelde fietsroute. Tot we amper tien minuutjes laten een enorme zeereus in de verte bespeuren. Too late….

De route gaat langs het water, over vele sluizen waar kleine en grote boten passeren en wij, geduldig, onze sterkste kant….., wachten tot de brug-straat zich weer effent.
Het groene polderlandschap slorpt ons op, er zijn bitter weinig medegenieters, zalig eenzaam, contradictio in terminis?

Enkel in Philippine is het duidelijk drukker, de mosselen zijn er hard in trek. In normale tijden komen hele bussen ze daar proeven, zeven restaurantjes houden hun deuren wagenwijd open en beloven tongstrelende virusvrije schelpen.

De zon maakt de dag lekker warm, de natuur oogt vriendelijk, onze benen zijn moe getrapt, toch besluiten we nog eens langs de Westpier te fietsen. In de avondzon is het er heerlijk genieten.
Een echte fotograaf staat paraat. Goed voorteken?
Ik houd me klaar, miniem phoontje in de hand, naast de man met het grote toestel vol ingewikkelde knopjes. We zijn allebei spotters van ‘formaat’.
Het enorme containerschip is blijkbaar (weer) net gepasseerd, vandaag trekken we het te-laat-lot.  We zien nog enkel de stip verdwijnen.

Toch stappen we tevreden op, die kleine reus kan ons bekoren.
Hij moét op de lens, de kleine én grote lens vlak naast me. Mijn fotootje kan je hier even meegenieten. Ik had niet het lef die man voor te stellen zijn kunstwerk te delen.

 

Nieuwe energie genieten in de Veluwe

Ja, neen, ja?
November 2019, alles is nog doodnormaal.
We zoeken en boeken het huis, ideaal voor een grote kinderbende én 3 honden.
April 2020, de kans is groot dat we er niet heen kunnen, dit bericht stroomt binnen, daar gaat ons uitkijken en aftellen naar…..
Juni 2020, misschien lukt het toch? Duimen, hopen, dromen komen uit.
Juli 2020 , super!, we vertrekken richting Voorthuizen.

De tuin van 35 are nodigt uit, goed omheind waarbij hond noch kind verdwaalt.
Rust omringt ons drukke gezelschap. Geen buren die zich ergeren aan het joelend spel.
We vertrekken met de zon, die het al vlug voor bekeken houdt, pas op de terugrijdag duikt ze onverwacht weer op. Ze omhelst de vele grijze regendagen.
En toch, en toch zijn er momenten zonder hemels nat, de kinderen en honden kan het niet deren, ook wij worden toegeeflijk, het is van moeten,  en stralen onze eigen dag.
De nieuwe gerecycleerde jas van AS Adventure bewijst kurkdroge diensten. Goede koop!

Hoor de wind waait door de bomen….. De storm raast over de nacht en tussen de kieren van het gezellige huis.

Groen, weids, schapen, bos, paarden, heide, zand, schitterende huizen waarbij ramen langs buitenaf open gaan (opvallend Nederlands trekje), eindeloze vergezichten, met twaalf rond de tafel, Rummikub (oma moest het leren!) , schateren en proberen boven de vele kinderstemmen uit te komen, vijf van eigen kleinkroost en één vriendinnetje, om wat vrouwelijk evenwicht te bewaren voor de enige kleindochter.

Vanop de schitterende uitkijktoren in Cortenstaal  te Kootwijkerzand, drie jaar oud en bijna 14 meter hoog, kijken we uit op het grootste stuifzandgebied in West-Europa. Er heerst soms een woestijnklimaat , het zand kan er tot 60 graden heet worden, dit wordt ons bespaard. Een imposant schilderij als je kan genieten zonder hoogtevrees.

You can’t buy happiness, but you can buy ice cream. And that’s kind of the same thing.
We vinden vlot en graag de weg naar de Ijstijd, een ambachtelijk en héérlijk ijssalon in Garderen. Foto ontbreekt, sorry, helaas, te lekker om het fototoestel boven te halen. Gewoon smaken is mijn tip.

Mensen kijken geamuseerd, of meewarig?, zes kinderen en drie honden, één en al enthousiasme. Ik probeer tegengas te geven. Rekening houden met ‘de leeftijd’ is de boodschap.

De kleine man kijkt verwonderd naar de kluwen wortels van de ‘duivelsboom’. Hij zoekt en vindt er vele zitplaatsjes, waar hij geborgen net in past.

Het was weer zaaaalig druk.
Er is nog zoveel te vertellen,
ik weet niet waar beginnen,
en beperk me dus tot deze zinnen
met warm gevoel vanbinnen

 

Tussen twee werelden

Is het echt al vijf jaar geleden dat ik  mijn definitief afscheid van het schoolse leven vierde en  door collega’s in bloemen, ballonnen én cadeautjes  werd gezet?
Een verrassend nieuw  tijdperk stapte ik in, onzeker, gemengde gevoelens, twijfelend, verlangend naar en terugkijkend op, was het niet te vroeg, zou het ooit wennen?
Tempus fugit, fijn dat ik mee vlieg, maar ook de jaren razen mee.
De dag blijft me bij alsof het gisteren was.

De wit-roze hartenwens heb ik volgzaam proberen in te vullen, dag na dag, in school leer je toch vooral gehoorzamen?

Naadloos sluit hier het prachtige boek bij aan.  ‘Tussen twee werelden”  van Franco Faggiano, een Italiaanse journalist, die houdt van schrijven en lange, eenzame wandelingen door de bergen. Sfeervol, heel sterk!
Zoals ik ben overgestapt van een druk, altijd bezig bestaan naar de rustige pensioenwereld, verhuizen hier vader en (pleeg)zoon vanuit het gejaagde Milaan naar een stil huis in de Piemontse Alpen.

Graag laat ik  fijne herinneringen in gedachten stromen aan  Piemonte met de Vespa in een ver – zo voelt het toch- verleden!

Zijn dochter leidt een totaal ander leven en gaat studeren in het buitenland. Vader probeert hopeloos het gemis van zijn overleden vrouw een plaats te geven, de pleegzoon heeft het Aspergersyndroom.
Met rust laten is de boodschap, elkaar toelaten in het verdriet en de opgesloten wereld.
“Oké, soms zijn we een beetje antisociaal, we hebben nog niet helemaal de moed die nodig is om de strijd aan te binden met onvoorspelbaarheid, maar per saldo kunnen we het goed met elkaar vinden.”
Aanvankelijk verdragen ze elkaar, maar de band tussen hen wordt doorheen het boek steeds sterker, liefdevoller, er ontstaat een mentale groei in beide karakters, omringd met  prachtig Italiaans berglandschap.
Het verhaal op zich speelt geen grote rol, twee mensen leveren een innerlijke strijd om de ware ik te zoeken, ook vinden ze die andere ik, elkaar, het boek ontroert.
Een oprecht, sober, stil leven, met vragen en antwoorden, met ver- en bewondering, met vallen en opstaan.

Dochter (die moeder is verloren): “Na een zwaar verlies heeft iedereen zijn nooduitgang. Ik heb er met iedereen over gepraat, ik heb het mijn vrienden verteld, ik heb het gedeeld, zodat de last minder zwaar werd. Maar jij hebt alles binnengehouden, dus heeft de pijn zichzelf bevrucht en zich uitgebreid.”
Vader : “Als je onverwacht zo’n groot verdriet moet verwerken, is isolement de eerste natuurlijke schuilplaats die je vindt, en lijkt dat een uitstekend beschermend schild”
Dochter : “Jij zonderde je niet alleen af, je groef ook nog eens greppels om je heen. De Grand Canyon…. Nu heb je de greppels dichtgegooid…. Klopt het dat je tot rust bent gekomen?”
Vader : “Daar heb je gelijk in, al bekijken we die rust van dag tot dag. Dat is onze regel”
Vader : “Ben jij gelukkig?”
Dochter : ” Ik probeer het te zijn, ik zoek, pas me aan, experimenteer, doe mee, en soms vertrouw ik op het lot en het geluk. Ik struikel en soms raak ik gekwetst, maar ik ga door. Ik geloof dat je om gelukkig te zijn….in beweging moet blijven om te zorgen dat er mooie dingen kunnen gebeuren. Ik weet niet of ik gelukkig ben, maar ben redelijk tevreden en dat is op dit moment genoeg.”

De auteur heeft zich sterk bevraagd over het Aspergersyndroom via twee bevriende neuropsychiaters, die net als hij de bergen eindeloos verkennen. Ook via veel jongeren met dit syndroom, hij noemt ze “oprechte, onopgesmukte mensen, soms een beetje narrig, maar altijd verrassend.”

In het dorp Sansicario heeft het personage Daniele Bermond (zijn naam in het boek én ook in werkelijkheid)  een vakantieboerderij Barba Gust, waar de zoon zijn (boek)dagen doorbrengt én die echt bestaat
Dus ben ik even gaan googelen, en heb gevonden.
http://barbagust.com/agriturismo/

Alleen al omwille van de schitterende sfeer in het boek, zou ik een logement daar met plezier smaken.

 

 

 

Eerste overnachting buitenshuis in 2020

Traditie is een gids en geen cipier. (W S Maugham)

Die gids leidt mijn mannen op de fiets doorheen Nederland, waar het schitterende weer én omgeving hen opwacht. Dit jaar wordt het de Utrechtste Heuvelrug, de streek van de Hollandse vriendin van de zoon.
Ik heb geen dochter om een dergelijke traditie in te bouwen, daarom ontroert de jaarlijks terugkerende driedaagse me telkens opnieuw warm (figuurlijk, en deze keer ook letterlijk!)

Maar de drang om bij te benen is groot, ik ga hen een nachtje vervoegen. Een groot treinavontuur wacht. En dat het niet goedkoop is!, maar de moeite waard voor de mannen, of is het wishfull thinking? 🙂

Vier hete kilometers stap ik bepakt en bezakt richting station. De fiets was welkom geweest, maar ik moet dringend eerst het systeem van de bewaakte bergplaats napluizen, iets met vingerafdrukken.

Drie volle treinuren met mondmasker. Gelukkig adem ik her en der wat aircolucht in, vooraleer ik volledig versmelt in een plasje zweet.
Mondkapjes hoeven blijkbaar niet op het perron in Nederland. Dat bevrijdt bij het wachten. De sprintertrein (leuk woord bijgeleerd!) heeft vinnige kleurtjes én rijtempo. Ik blijf op de hoogte van buiten en binnen en kom aan, in het bloedhete station in -jawel- een ander land. Lang geleden!

Het manvolk is nog aan het puffen, een me-to-myself-traktatie met fris drankje en haastig ijsje dringt zich op, vooraleer het dorpje in te duikelen.

De dag heeft een verrassing in petto, een lunchafspraak op een schaduwrijk terras met de moeder van de vriendin van de zoon (kan je nog volgen?), in het prachtige Groene Hart van Nederland, in de polder van Kamerik.
Perfect bereikbaar met de fiets, waar we nog een lusje aan willen koppelen, het worden er onverwacht 70, prachtig maar heet.  We slingeren rond de Vecht, romantisch, lekker warm, lieflijk in de zon, zilveren schittering op het wateroppervlak. Villaatjes met  boot als vervoersmiddel, misschien moeten we toch een verhuis overwegen?
Mensen duiken kopje onder in het frisse water en nippen koele glaasjes op het dek van de vele bootjes. Daar voelt het écht vakantie aan. Zoveel vrolijkheid, zoveel plezier.

We lunchen met het gemengde koppel, de eerste kennismaking met de moeder verloopt vlot, fijn, Nederlanders zijn open, spontane, joviale mensen, en hopelijk deden wij niet onder? Zij fluistert ‘je zoon is zo lief voor haar’, haar enige dochter, ik voel nattigheid.
Het koppel krijgt onze toestemming, alsof dit op hun lijstje staat?!
Een toffe ‘aangename kennismaking’, voor herhaling vatbaar.

Nummer 9 kondigt zich binnenkort in onze familie aan.

 

Beer, de Friese stabij meets wetterhoun

We zijn vijf klein-kinderen én vier klein-honden rijk!