zee zon zand zoet zwier zot

Weken al ligt het vast, hét meidenWE, met ons tweetjes naar zee. Dat hebben we verdiend.

Hierboven én beneden zijn ze ons meer dan goed gezind, we krijgen een felblauwe hemel én een gratis appartementje met zeezicht in Oostende bovenop.
(dank je wel lieve broer, alleen…. logs lezen doet hij niet 🙂 )
We treinen erheen, babbelen en giechelen heel wat af.

De winterjassen zijn te zwaar, het strand heerlijk, de winkelstraten te druk, het water  te koud, de houten rustplaatsen fijn, er is duidelijk leven in de brouwerij.

Paard en koets loodsen ons eerst even doorheen de stad, zelf heb ik twijfels als ik het dier zie zwoegen, maar voor haar hoort het er gewoon bij.
En door onze wapperende haren blaast de zon haar warme stralen.

De neogotische Petrus-en-Pauluskerk, het Amandineschip, de Mercator, de jachthaven, the Crystal ship en uitgestrekte stranden verrassen ons.

Petrus-Paulus-kerk

De indrukwekkend lange zuilengalerij stelt 27 prachtige beelden ten toon over ‘Rond de Noordzee’, unieke foto’s van de reis  van Arnout Hauben die – samen met de camera- en geluidsman-  een 5000 km tocht maakte doorheen acht verschillende landen rond de Noordzee.
Klein weetje : momenteel loopt  dit programma  op TV1.

We zetten een ferme pas in de zee via de prachtige pier, tussen het golvenspel en de zeehaven.
Een puur pareltje in de koningin der badsteden, ver weg van alle commerce, geen tent of bar te bespeuren, noch ijsje noch drankje.

’s Avonds nestelen we ons in het fijne stekje, gezellig acht hoog, met indrukwekkend zicht over het uitgestorven stille strand en eeuwig deinend water. Ramen vliegen open, balkon beschermt,  we willen beweging horen, zout ruiken, zilt voelen en zee zien.
De rode glans van de ondergaande zon maakt het plaatje compleet.
W.A.T  E.E.N  H.E.E.R.L.I.J.K  S.C.H.O.U.W.S.P.E.L!

Zij slaapt vlot in, zelf lig ik nog lang wakker, en hoop en wacht geduldig tot ‘rustgevende’ eb en vloed me eindelijk meeneemt op zijn golven…. en het eerste ochtendgloren (te vroeg) mijn houten kop  er vriendelijk op attent maakt dat een nieuwe stralende dag zich aankondigt.
Nieuw bed en ik, zelden vrienden die eerste nacht, een tweede nacht lukt  beter, alleen komt die er nu niet.

Zondag doet zijn naam eer aan, de dag  schittert, het uitzicht blijft overweldigend, we sturen een eigen creatie naar het thuisfront.
Snel even overtuigen dat we hen vooral niet vergeten zijn?!

De zoektocht (op papier!, smartphone blijft closed, lekker even niet bereikbaar)  door Oostende toont nog meer mooie verborgen juweeltjes.

De overvolle trein , foei NMBS!, brengt ons hangend in het zweet, naar huis.
De trein is altijd een beetje reizen. Ja toch?

 

Zij en ik, de allerbeste maatjes
ondanks de volle 54 jaren
die tussen ons in  liggen 🙂

 

We maakten onze dagen heel erg memorabel.
Goed bezig, kleine dochter en omabaard!

 

Advertenties

maak herinneringen.

 

vakantietijd
leven op kruissnelheid
genieten van bos en water
de glimlach en die schater

vroeg ochtend, laat dag
vijf maal opa-omadag
slapen in zuivere lucht
lawaai noch lichte zucht

eendjes die om eten smeken
kindjes die nooit tegenspreken 🙂
héél veel speelplezier
een zwembad en een knuffeldier

bossen, oh zo uitgestrekt
het zingend dialect
vakantiehuis, zonnig en fijn
belevenis voor groot en klein

de sterren van de hemel  spelen
verhalende liedjes kwelen
traantjes blussen
wondjes kussen

najaar in kleuren
bos in geuren
paden op en neer
herfstseizoen vol sfeer

 

 

Tien redenen…

…… waarom het voorbije WE top was:

• Omdat het heerlijk logeren was in het piepkleine kabouterhuisje, waar verdwalen een onmogelijke opdracht bleek.
• Omdat de jassen trouw aan de kapstok bleven, en T-shirts terug uit de zomerkast werden gevist.
• Omdat we bij het opstaan alleen maar bomen, bos, bomen en bos onderscheidden.
• Omdat de huisgemaakte aardbeiensaus overheerlijk smaakte.
• Omdat de zon de nachtelijke regen snel  opdroogde.
• Omdat de kleinezoon een ‘dode mens in de hemel’ verzint in het wolkenspel.
• Omdat de tandenfee onze duingalow tussen de bomen van het bos passeerde, wat kleinezoon 2 gelukkig maakte.
• Omdat suikerspinnen verboden zonden lieten smaken
• Omdat zwieren en zweven  boven spetterende fonteinen letterlijk hielp los-laten.
• Omdat Duinrell alvast voor oma en opa baard en drie jongensspruiten een zoete souvenir in petto had.

7 mannen + 7 vrouwen = 14 levensgenieters.

De tijd van ‘samen’ is weer daar. Met zeven (ex-)collega’s en partners trekken we er -ondertussen voor de derde keer-  een WE-tje op uit. Dit jaar mikken we op een piepklein dorpje  met de romantische naam Waterlandkerkje. (omgeving Sluis)

“In de jaren zestig van de 20e eeuw braken moeilijke tijden voor het dorp aan. Door een gebrek aan nieuwbouwwoningen trokken jonge gezinnen er weg en veel oude huizen werden verkocht als vakantiewoningen” ( Wikipedia).
Wij huren dus  een stokoud huis(je?) met authentieke meubels vol lekkers, heel veel stof …..

……en massa’s spinnen.

Het uitzicht vanuit onze slaapkamer is  prachtig, geniet  gewoon even mee doorheen het (overigens kunstig geweven!) webbengordijn 🙂

We logeren aan een prachtige kreek, waar de beestjes hun natuurlijke biotoop kunnen waar maken, waar een stofvrij (echt waar!) bankje staat!

Ondanks de kapotte douche, ondanks de wijnglazen die een deftige spoelbeurt broodnodig  ondergaan vooraleer eraan te nippen, ondanks de gesofistikeerde  stofwebben, straalt het huis ook ergens Engelse romantiek uit. Het etiket ‘charmant’ (wat volgens huizenjagers eigenlijk synoniem staat voor ‘ veel oplapwerk’) spreekt voor zich. En toch, toch….. heeft het iets gemoedelijks, iets lieflijks, iets innemends, iets  gezellig ouderwets, we reizen  terug in grootmoeders tijd.

We zijn een sportief team. Meer dan 100 km fietsplezier wordt gegarandeerd, we ontspannen op  terrassen met heerlijke uitzichten op zee en felblauwe lucht, zorgen voor de nodige drukte in  typisch Hollandse, gemoedelijke paviljoens, genieten van spijs en drank, van overheerlijke spaghettisaus tot teppanyaki, van rood over rosé naar wit, van water en wind, van bergopjes en uitbollen, van herinneringen en toekomstplannen, van kreekjes en tochten doorheen water, van het magnifieke kerkplein in Groede en prettige drukte in Cadzand, van laaaange avondbabbels en uitgebreid ontbijtbuffet, van vermoeide oogjes en  extra laagjes zon-wind-bruin.

Manlief doktert de tochten uit. En maakt “geheime” contacten, die inspireren tot een toffe onverwachte ontmoeting met de sympathieke gids van de vuurtoren in Breskens, een  zebra-gietijzeren constructie, die prachtig onderhouden wordt door vrijwilligers, een uniek project. Méér dan een bezoek waard!

Terwijl we  naar de lantaarnkoepel trappen, voelen we ons ovenwarm opwarmen of flink afkoelen naargelang de gietijzeren buitenomgeving zwart of wit is geverfd.
Vergezichten worden gesmaakt en gekiekt.

 

 

De hartelijke gids ontvangt ons met open armen, vertelt, begeleidt en babbelt gezellig na, samen met haar man. Het voelt aan alsof we elkaar al jaren kennen, en toch kende ik deze dame -tot dan toe-  enkel als blogmaatje, een ‘grensgeval’ onder de naam  Matroos Beek.
Hoe fijn was het om écht contact te krijgen met deze enthousiaste persoon en dit uniek vrijwilligerswerk. Hartverwarmend! Dank je wel, Bea!

Moerdijk enBeijerland

180 kilometers hebben we in de fietsbenen. Onder een soms dreigende,  bewolkte, lichtjes druppelende, of egaal grijze hemel.
Cirrus, cumulus en stratuswolken  sluieren, stapelen en spreiden zich boven ons uit.
En oh, ik vergeet ‘warempel’ het wolkenloze streepje zon en het uurtje stralend blauw tijdens onze driedaagse…..

Naar de ‘zeven bergen’ blijven we op zoek,  maar het gezellige, piepkleine stadje ontdekken we snel.
Tot het einde van de jaren 60 doorkruiste een waterlijn met haventje dit kleine stadje, sinds de  demping wordt de haven gebruikt als parkeerplaats en marktje. Getuigen van ooit-laden-en-lossen zijn nog overal merkbaar. Het straatje Havennoord-Havenzuid is sfeervol, maar we missen de oude watergang middenin. Maar je kan er heerlijk eten!
En ook het klassieke ‘Stoofstraatje’ getuigt van een klassiek verhaal.  🙂

Het vestingstadje Willemstad charmeert met zijn haventje.
Jammer van de vele motards die er -net als wij- hun zondagmiddag doorbrengen, maar met veel geraas arriveren en vertrekken.

We fietsen de Ruigenhilroute, maar missen de verwachte mooie omgeving door een teveel aan  hoge silo’s van suikerbieten. Het terrasje  OP het water MET warme appeltaart ONDER de parasol TUSSEN eindeloze golfjes maakt veel goed.

Het eerste veerpont blijkt gesloten op die dag, het tweede vaart niet uit wegens teveel wind (en doorheen diezelfde wind fietsen we 77 km! Kleine pluim voor onszelf waard 🙂 ), pas drie pogingen later geraken we in het Biesbosch. Een stukje geschiedenis kan je hier lezen. Wij beleven de rust, de vele waters, het land van eb en vloed, de kronkelende kreken hoog en droog vanop de fiets. Met dank aan onze gids die niet voorzag dat  eetgelegenheden daar op maandag gesloten zijn, ontdekken we het Huiskamercafé Fluitekruid, waar we fijne biologische gerechten krijgen voorgeschoteld en  ons ontspannen  laten verwennen door de lieve gastvrouw, die graag bij de gasten komt zitten als ze niet in haar keukentje bezig moet zijn.

“Op een onbewoond eiland
loopt niemand voor je neus
ja je voelt je d’r blij want
lekker leven is de leus” (Kinderen voor kinderen)

De veerpont van de laatste dag brengt ons naar een oase van rust,  waar de stilte je heel zachtjes in haar greep houdt, waar Hooglanders, reigers en verschillende vogels het prachtige eilandje bewonen, waar we heerlijk onthaasten, waar Hélène zorgt voor smakelijke biopannenkoeken, waar we een hemels stukje Nederland aantreffen.
We missen fietspaden, vooral wandelen is er de boodschap.
Tiengemeten ontstaat op het einde van de 16e eeuw wanneer een slijkplaat droog valt in het Haringvliet. Aanvankelijk is het ‘tien gemeten’ ( = 5 hectare) groot, maar sinds 1639 is het 116 hectare groot, dank zij veel intensieve arbeid.
Het heeft  drie W-gezichten : Weemoed (waar ooit het eiland is ontstaan), Weelde (moeras vol vogels) en Wildernis (waar het water en de moerassen de baas zijn)
In 2006 heeft het eiland een metamorfose gekregen van landbouwgrond  naar pure natuur. Een fantastisch to-do-rust-stipje op de Hollandse kaart!

Genieten doen we ook in het museum van Rien Poortvliet, met humoristische illustraties en aandoenlijke schilderijen.

We spreken ‘dezelfde taal’ in Nederland en Vlaanderen.
Toch kijkt de Hollandse vrouw vreemd op als manlief vraagt “Heb je soms een plannetje voor mij?” Hij bedoelt een kaartje van de route, zij begrijpt een idee, een plan.
Lachend voegt ze eraan toe “Ja, ook voor vogelen hebben jullie een heel aparte betekenis’. Het is nu onze beurt om vreemd op te kijken  🙂

 

 

de waarheid

komt uit de kindermond.
En daar de kleintjes zelf nog niet kunnen schrijven, en oma net wel, en zij misschien vergeten, maar oma kan ‘vereeuwigen’,  en zij nog zo heerlijk spontaan zijn, en oma op de woorden let, en zij….., en oma…..

‘Joepi, we gaan op reis!’

‘Is het nog ver rijden?’ (na twee van de 130 km)

‘Omaaaaa, ik heb buikpijn’ (ventje wil  een koekje?)

‘Omaaaaa, ik heb nog meer buikpijn’ (ventje verveelt zich op de lange rit?)

‘Omaaaaa, ik moet overgeven’ (daar trapt deze oma niet in, maar zoekt wel een zakje)

‘Help omaaaaa’ (ventje spuwt auto, oma en zichzelf onder. Oma vindt drie zakjes mét gat, bij het vierde zakje -rijkelijk te laat- ontbreekt dit – gelukkig)

‘Omaaaaa, ik wil andere kleertjes’. (uiteraard, ventje, als opa kan stoppen op een parking. Maar deze oma heeft niet veel extra mee….)

‘Oma, het stinkt hier‘ (dat gaat wel weg, troost ik het andere ventje, het blijft dapper geuren…)

‘Wat een groot vakantiehuis?’ (we bewonen slechts één kamer, vier bedjes op rij)

‘Dit is zo’n leuke dag, omaaaaa’

‘Omaaa, ik durf niet in het sprookjesbos’ (Toch wel ventje, sterke opa en dappere oma gaan jullie beschermen)

‘Zo leuk in de Effeling’ ( neen ventje, met t)

‘Dat wil ik ook zien’ , ‘oma, nog een keer’, ‘zo superleuk opa’, ‘dit is de leukste dag van mijn leven’, ‘gaan we daar ook nog op?’, ‘krijgen we een ijsje?’, ‘mag ik op het paardje?’ en ‘oei oma, dat gaat op en neer’

‘Vuur en waterdolfijnen’ (hij bedoelt fonteinen)  ‘zo mooi!’ 

‘Moeten we nu al gaan slapen’ (het is pikkedonker buiten en veel te laat)

‘Met vier in bed’ (omgekeerd, in vier bedden)

‘Ik ga niet kunnen slapen, oma, na zo’n leuke dag’ (Toch wel ventje en ik hoor hem ronken)

‘Hoe heet dat oma’ en ‘mogen we echt zelf kiezen?’ (dat heet ontbijtbuffet)

‘Mag ik nog een croissantje hallen?’ (Ja hoor ventje, maar dan moet je hem ook helemaal opeten)

‘Gaan we terug naar de Effeling’ (Neen ventje, met t. Vandaag gaan we naar een speelboerderij‘

‘Is het ver rijden?’

‘Ga ik terug overgeven?’ (twee keer neen)

‘We gaan toch nog niet haar huis?’

‘Hier zijn ze rijk, oma, een grooooote binnen-, buitenspeeltuin en knusselzolder’ (met t, ventje, en opletten voor je armpje in de gips)

‘Ik zal helpen opletten, oma’ (ventje zonder gips)

‘Ik wil een verkeerslicht knusselen’ (met t, ventje. Opa zal nagels slaan en houtjes bewerken, jij mag schilderen)

‘Gedaan’ (maar neen, ventje, je moet veel meer kleurtjes geven) ‘Maar oma, ik wil gaan spelen’ (oké hoor, ventje, maar niet te wild, denk om je arm en broertje zal meedenken)

‘Oma, wil jij nog iets knusselen voor broertje, dat morgen drie jaar wordt?’ (ja hoor ventje, met t, handige oma zal een poging wagen)
‘Omaaaa, ga jij het verven ook? Wij spelen liever buiten’ (oké dan maar)
‘Oma, je slaat de nagels krom’ (oma kan ook niet alles he, oma en nagels, geen handige combinatie, maar ik fiks wel iets voor het broertje)

 

‘Oh super oma, wat ben jij goed’ (de pluim doet goed, na 20 schuine nagels, 2 blauwe duimen, een half uur zweten en 2 splinters (met t) en ondanks handjes die niet op zijn plaats blijken te zitten. Het is een sprookjespop, ventjes!)

‘Gaan we hier nog lang blijven oma? Het is hier suuuuuperleuk’

‘ Krijgen we een ijsje, opa, ik zweet’

‘Opa, kom je helpen duwen?’

‘Oma, we hebben gevoetbald met die kindjes daar’

‘Oma gaan we kijken naar de fietsjes’ (een mountainbike -traject voor kinderen)

‘Mag ik ook proberen?’ (ja hoor, ik zal helpen bij die eerste te steile helling)

‘Oma, het is echt moeilijk hoor, ik wil geen tweede keer’ (hoeft niet hoor ventje, je bent nog iets te klein, en broertje slaakt een ‘oef’ met dank aan zijn gebroken armpje, hij hoeft geen poging)

‘Gaan we nu al naar huis?’

‘Is het nog ver rijden?’ (na 2 van de 100 km)

‘Het was superleuk, oma! Het was superleuk, opa!’

‘Mogen we nog een nachtje thuis logeren?’ (ja hoor ventjes, en morgen vieren we dan het feestje van het broertje dat drie wordt en nog niet mee mag, want ‘met vijf in bed’ lukt net niet)

 

 

 

 

 

 

 

 

Friese, maar geen frisse sfeer.

“Pensioen is nooit meer echt vakantie hebben”. Hum, hier genieten we toch nog échte vakantie. Onze Thule fietsendrager doet het nog steeds perfect, ook na -tig keren op en af de trekhaak te zijn gehesen.

En weer trekken we richting Nederland, officieel naar  Fryslân, waar de taal een apart karakter heeft.

Onderweg, in de koele airco van de auto, ontdekken we hoe veel te  rosse bermen goudgeel glanzen in de zon, hoe vroege herfstkleuren de bomen nu reeds verven, hoe een magische fictie van rijden doorheen steppe en toendra ons overvalt.

Manlief kwam enige tijd geleden thuis met ‘de Flair’. Help, wat vang ik hiermee aan??
De aanbieding voor een hotelovernachting in Epe (noordoostelijk deel van de Veluwe) is echter wél een kans om ons gepland reisje naar het Noorden uit te breiden met een dagje extra. En als het hotel op deze hete dagen dan middenin de bossen blijkt te liggen, is een besluit snel genomen.

In Hattem overvalt ons pure nostalgie, ooit waren we daar  samen met vier ouders en zes kleine kinderen op vakantie in  huisjes, die via een tussenschuifdeur tot één geheel  samensmolten. We beleefden er drukke, maar fijne vriendendagen.

We fietsen doorheen het Drents-Friese Wold. Een zalige beschutting tegen de onbarmhartige stralen van de zon van 2018. Doorheen de bossen, langs de vaak verbrande heide die weigert paars te kleuren, langs bosmeren en fascinerend mooie zandverstuivingen. De hitte zorgt voor een woestijn-impressie, én die vinden we heerlijk. Ook al zwerven we zwoegend en zwetend.
Als de fiets van onze vrienden een schakelprobleem vertoont temidden die verzengende hitte, schiet ik vlug nog een fotootje, ook al slaagt mijn smartphone er niet in enig dieptezicht te geven aan de zandhopen.
Ik voel me gloeiend warm bij het zien van  dit schitterend zanderig natuurwonder.

 

Op de heetste dag van het jaar presteren we 66 gevarieerde kilometers via de Paterswoldsmeerroute. Gewapend met liters water moeten we toch telkens bijtanken op elk onverwacht terras onder de bomen, waar we onze tweede adem zoeken.
We kunnen het niet opbrengen even in Groningen af te stappen voor een stadsbezoek, we zoeven erdoorheen om zo voor onszelf een klein waaiertje te creëren. En of het lukt??

Zuivere zeelucht, schitterende duinen, golvende weggetjes,  weidse vergezichten, de maagdelijke golven op Ameland verademen. We kunnen niet het hele Waddeneiland  door fietsen, de stevige wind steekt meerdere stokjes in onze wielen.
En ja, dat ben ik, moederziel alleen op het grootse strand. Grashelmen wuiven me toe.

 

 

Die avond rijden we naar  de herberg de waard van Terwaard. Een fraaie locatie, een parel aan de Waddenzee. Robuust eikenhout geeft elke kamer een uniek design, het uitzicht op de kerktoren (jawel met bijhorend klokkenspel) bekoort en verstoort.
Het avondeten is minstens een ster waard. Verrukkelijke, lokale, kraakverse en smaakvolle schilderijtjes worden geserveerd op handgemaakte borden met thema ‘vlas’, door een charmante ober van Italiaanse afkomst, waarbij onze vrienden -die de Italiaanse taal vlot beheersen- hun hart kunnen ophalen. Ook het Nederlands beheerst hij bijna perfect na twee jaar in dit land. We worden culinair verwend, in delicieuze  watten gelegd door ober en kok.
Genieten in de hoogste graad.
Een aanrader in het kwadraat.

De temperaturen worden doenbaar, we wagen ons nog aan de drie-pontjes-route in Grou, doorheen Friese watertjes en mooie landschappen. We ontspannen  op het terras aan het water, waar bootjes en zeilers ons te lang in de ban houden, waardoor we de laatste 13 km  in de gietende regen moeten doorspartelen.
We zijn vergeten hoe plenzende regen te fris aanvoelt, hoe deze onze kleren en schoenen helpt verzuipen. Nat tot op het bot  arriveren we bij de auto.
In alle onzichtbaarheid (?) omkleden we ons, de aangedampte autoruiten (met dank aan het vele vocht) houden nieuwsgierigen en argwanende politie op afstand, en besparen ons een naakt-boete.

Nog snel een fotootje van de openstaande brug in Drachten.
Het wachten krijgt zo een  poëtische tint.

bijbenen in de Hoge Venen

Vooraleer  het verkeerd te interpreteren :

de schone dochters waren erbij,

maar hebben niet mijn eigen genen 🙂

Rijmelarij  over een fijne vakantie in Lanzerath.

 

fiets en zon en Veluwe en pont en Nijmegen en vrolijk uitje

“Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei,
Dat is hier op aarde de hemel voor mij“

Weids maar niet weelderig, dor maar niet saai, groots, impressionant, oneindig majestueus, glooiend, zanderig, droog maar niet verschrompeld, schraal maar niet schriel.

Trouw elk jaar volgen we de heidense lokroep, moeten fietsen het autorek op, en wil ik mijn ogen die prachtige kost geven en mijn oren de oorverdovende stilte gunnen.
Het knooppuntennetwerk is een prachtig cadeau voor verwoede fietsers.
Manlief is een kaartlezer, fietsGPS en smartphone delven altijd het onderspit. Overal tref je bordplannen, uiterst verzorgd.
De route wordt ter plaatse aangepast, uitvergroot bij goede benen, ingekort bij opkomende vermoeidheid. Flexibiliteit overaltijd troef.

‘Life is like riding a bicycle. To keep your balance, you must keep moving’ (Einstein)

Het bloemrijke, prachtig verzorgde  Arnhem Oosterbeek War Cemetary grijpt naar de keel als je de leeftijd en soms persoonlijke, ingebeitelde woorden bij de witte grafstenen leest. Tussenin de zovele unknowns. Her en der zelfs een oude foto.

Ik ruik en adem zuivere lucht, zie pure natuur, voel de heerlijke zonnewarmte, hoor de onmetelijke stilte en proef intense blijheid. Ik ken en voel de zintuigen!
Mijn fiets, de natuur en ik zijn beste vrienden. De koele drankjes op een uitnodigend terras met schitterend uitzicht en de vele  pontjes zorgen voor hemelse rustpuntjes.

Een bezoek aan Nijmegen kan niet ontbreken. Het aanvankelijk nog onschuldige Mariken lacht ons toe op het grote Marktplein. Zelf heeft ze nooit bestaan. Ze is de hoofdrolspeler in een mirakelspel rond 1500 dat zich grotendeels afspeelt in Nijmegen.
Samen met de duivelse Moenen leidt ze 7 jaar een losbandig leven, tot ze besluit boete te doen met ijzeren ringen rond de hals, biddend in een klooster. Gelukkig moest ze niet bestaan!

We volgen de wondermooie Ooijroute doorheen het natuurgebied met schapen die zich tegoed doen aan uitgedroogd en ros gras, drie grote  ooievaars staren ons aan vanuit het hoge nest. De  weelde langs de waterkant kleurt soms paars.

We zwerven doorheen “het land van Maas Rijn en Waal; onder de groene hemel in de blauwe zon”.

Fietsen is vooral een sociaal gebeuren, iedereen geniet, iedereen is blij, en iedereen spreekt.
We luisteren naar het verhaal van de vrouw die voor het eerst sinds 45 jaar terug haar geboortehuis kan bezoeken, ze trekt er met fiets en veerpont heen.
De boer uit de Ardennen vertelt ons over het giftige gele Sint Jacobskruid,

waar (wilde) paarden doorheen laveren en kopjes geven, ze zijn aaibaar en lief.
Ze hebben het ook over het werk op de hoeve, we fietsen verder met een uitnodiging op zak voor een verblijfje op de boerderij, want de kinderen zijn het huis uit en ze hebben  kamers op overschot. We voelen ons nu al welkom.
Een  vrouw verdeelt zomaar  haar druifjes, heerlijk vocht. Ze geniet, gans alleen, wij delen ook even haar – onverwacht lekkere- rustplaatsje.

Wat is de bewegende wereld  zo heerlijk vriendelijk!

2-0

De Belgen  spelen hun spel,  voetbalgekte is in het land, én in het zonnige vakantiehuis. Supporters   zijn hier net toegekomen.
Ik voel de spanning stijgen, ze starten alvast kei-goed, het enthousiasme stijgt  exponentieel. Wordt het echt een ‘historische dag’?
Ook twee kleine ventjes kijken geamuseerd en verwonderd naar de  kreten van de grote mensen.

Zelf kan ik noch spanning, noch gekte aan, ik kijk dus ‘rustig’ vanop een kleine afstand, en gluur tussendoor boven de laptop uit….

Ondertussen geniet ik een luide schreeuw, de eerste kreet op deze historische dag….

Ik blijf gluren, ik hoor over ‘het hete standje’.

Terwijl gans België in de ban van de sport verdrinkt, schrijf en probeer ik de concentratie vast te houden.
Lukt niet echt, sorry voor de verwarde blog, doorspekt met bal’plezier’.

De zeedagen lopen ten einde, het weer is onze beste vriend geweest, we houden  een warm, fijn vakantiegevoel vast, samen met groot en klein, in  ‘onze’ witte vierkantshoeve op een groene polderplek, slechts tien minuutjes fietsen van de (b)lauwe zee.

Ik duikel even nostalgisch het verleden in, dertig jaar voorbij….
Er was (te)veel drukte en stress, combinatie van school- en huis-werk, drie kleine ventjes, spanningen rond gezondheid, ik probeerde vooral te genieten, maar vaak hielden haast en spoed me in de wurggreep, stevige onrust nam het dan van me over, ik was  een van her naar der huppelend stresskonijn, een tikkeltje (?) perfectionisme bleef een te vaste compagnon….

Nu mag ik oma zijn, gezondheid blijft soms brokkelen, maar ik doe heel sterk aan ‘carpe diem’, elke dag opnieuw. Ik geniet é-norm van de kleine kroost,  heb écht tijd voor hen,  kan rustig Panini-stickers plakken zonder stress voor  het (geduldig?) wachtende werk,  kan liedjes neuriën, boekjes lezen, spelletjes spelen, geitjes en hondjes aaien en blijf me verwonderen over de fantasiewereld van die kleintjes, de grappige uitspraken, de  pogingen tot kromme woordjes, over hoe ze als kind in  Alice in Wonderland mogen  staan. Héérlijk!

Ondertussen hoor ik een indringende kreet van vier opspringende mannen, wordt het dan toch de historische dag?

De rust is er, rust in de bloedstollende match en  in mijn dagen, ik laat  elke spanning op veilige afstand, en vind het enkel-nog-genieten superfijn.
Gaan leeftijd en wijsheid dat toch gedeeltelijk hand in hand?

De tweede helft ga ik proberen te overleven….. 🙂

Ik post deze avond, als de waarheid een feit is en de spanning uit huis.