Een sprookje in het bos

Elk jaar trouw beloof ik plechtig dat we volgend jaar terugkomen. Zoals altijd houden we ons aan het gesproken woord.
Tot drie septembermaanden terug schreef ik een Duinrell-logje.

Toch even schrikken, schrijf ik écht al zo lang?, vliegt de tijd zo snel?, ben ik reeds al die jaren een vrije gepensioneerde of senior ? of …., neen ik ben gewoon een springlevende oma met  een  dynamische opabaard en  nog swingender schatten van kleinkinderen, die ‘recht’ hebben op kwieke uitjes.
Vooral als daar rustbankjes staan voor soms vermoeide spieren en pijnlijke gewrichten, of…. zitten we daar niet gewoon  te genieten van de joelende kroost?

We gritsen zon, warmte, drie kleine jongens en vooral veel vrolijke vitaliteit mee, richting ons kleine huisje in Wassenaar. Elk huisje heeft een eigen tuintje, de kamertjes zijn piep, we struikelen voortdurend over elkaars en onze voeten, maar het is er gezellig en close, middenin de bossen. En…. we kunnen er rechtstaan.

Idyllisch bos

Soms wordt het bestempeld  als een ouderwets park, Duinrell , maar wij vinden het T.O.P en authentiek, gezellig en spannend en verrassend, open-minded, elke keer opnieuw.
Oma zoeft  en zweeft doorheen de lucht, ze beschermt gillende kindersnoetjes, een  vol hoofd wordt leeg.
Wat?, ouder worden?, ik??

Opabaard is rustiger, of ….. banger? De kleinste man blijft hem trouw, hij vindt het soms ‘een beetje eng’.  Ook de  reus in het sprookjesbos, met een grote boog stapt hij er omheen, het vuistje geklemd in mijn  hand.
‘Wat als hij zijn ogen opent?’ Hij slaapt en….. snurkt luid.
Het (gestolen?) manneke pis vindt hij dan weer zalig, de flinke straal mag zijn haren wassen.
Zand, rotsen en bossen trekken zijn aandacht, daar speelt en geniet hij eindeloos.
Ieder zijn meug. Alles mag en kan en lukt en voelt fijn aan.

het wassende water in Wassenaar

De zon maakt het leuke plaatje compleet. De kinderen hollen van her naar der, een traantje bij een valpartij, snel opgedroogd, want alles lonkt en lokt.

“Dit is de allerleukste dag van mijn leven”

“Als ik later voetballer ben, en jullie leven nog, mag je komen kijken” Beloofd, we doen ons best!

“Oma, kunnen we hier niet eeuwig blijven wonen?”

“Wij slapen in het dunne kamertje” (een kamer ter grootte van het stapelbed)

“De tandarts zegt dat ik mijn tandjes beter moet poetsen, maar oma….. krijg ik dan  éérst een suikerspin?”

“Zie opa, dat kindje smijt een papiertje op de grond, dat is toch niet goed voor onze wereld?” waarop “krijg ik ook een snoepje in een papiertje?’

“Mijn piemeltje kriebelt op die kikkerbaan”……”maar ik vind dat leuk” Ik knik bevestigend 🙂

“Oh ik zie de Eiffeltoren”
Vergissen we ons?
Zijn wij niet in Nederland?
Maar de elektriciteitspaal is echt wel hoog, ik knik bevestigend.

Een knuffel hier, een dikke zoen daar,  tot ziens, ze moeten het nog leren ‘aan alles komt een einde’ en ‘mooie sprookjes blijven niet duren’.

“ If I’m honest I have to tell you I still read fairy-tales and I like them best of all.” (A Hepburn)

 

 

 

 

Advertenties

Achterhoek en Veluwe

Met voordeeluitjes komen we in ‘hotel Bonaparte’ terecht in Barchem bij Lochem.
Met Travelbird ontdekken we de ‘Bilderberg Groot Heideborgh’ in Gardenen.
Ja, we kennen onze wereld 🙂 , zeker waar het fietstripjes in Nederland betreft.
De combinatie van de onbekende Achterhoek met de reeds lang gekende Veluwe klinkt mooi, de weersvoorspelling eerder alarmerend.
Een nederige smeekblik en gebed naar de weergoden, en we zijn overtuigd, we wagen het erop.

De Achterhoek in Gelderland, ligt vlak naast de Duitse grens, de ‘afgelegen hoek’.
De natuur krijgt er nog volop vrij spel, heel groen.
Drie dagen, drie fietsroutes, manlief is de uit-stippelaar van dienst.

Eerst de Oude Ijsselroute, waar water en vooral een bezoek aan het kleinste stadje van Nederland lonkt, we terrassen in Bronkhorst. Een pittoresk plaatsje, oude boerderijhuisjes, hobbelige keistraatjes,  we wanen ons graag in de Middeleeuwen.
“Een onbekend pareltje in Nederland‘, lees ik op het net?
Een parel, zeker! Onbekend?, en wat dan met de vele toeristen, of was de niet-beloofde zon hier de onverwacht aantrekkende kracht?

Bronkhorst. Het theezakje daar helpt herinneren. 

Ook de volgende dag verwent de zon ons met de Graafschappenfietsroute. Prachtige bossen en ruime paden blijven verrassen. 

Het terras onder de kerktoren van de grand café het Meesterhuis straalt gezelligheid uit.
Het lunchconcept is  leuk, je kiest uit  vele meester-, straf-, proef- ,  snaai- en klassen-werkjes. Alles draait  rond het thema school, het gebouw is de vroegere directeurswoning . Banken, schoolborden, leerboeken, toiletten voor de juffen en apart voor de meesters, een lerarenkamer, het telraam, de wificode is ‘huiswerk’.
Niet verwonderlijk dat wij, vier (ex)leerkrachten, ons hier zalig thuis voelen.
En, zonder vooroordeel, het concept van tapa’s uit de Achterhoekse keuken is heerlijk. Een adresje om te onthouden.
Het te lange wentelen in schoolse belevingen beboeten we met een fiks onweer tijdens onze laatste kms, druipnat tot op het bot arriveren we in het hotel, elke stap laat een stevige plas achter, aiai….

De Erve Kotsroute met de Braakstraat en nog vele andere smakelijke benamingen is gelukkig stukken mooier dan zijn naam doet vermoeden.
Met de buienradar op zak en de knooppuntenroute op het fietsstuur kunnen we perfect timen, we komen droog thuis.

We houden de Achterhoek voor bekeken, en eindigen met een dag/nachtje Veluwe in Gardenen, waar de heide paarsheerlijk schittert in de zon, die ondertussen terug de overhand neemt.
Ik trek fotootjes, niet voor publicatie vatbaar, wij vrouwen dansend tussen de vele struikjes, zij mannen op de purperen heide met een boom erbij, hoe schoon op de wereld, de zomerse hei, dat is hier op aarde de hemel voor mij. 

Ik fotografeer de heide, naturel én met roze zonnebril, het vraagt enig gefrutsel om ze beide samen vast te houden én tegelijkertijd de knop in te drukken, maar het lukt wonderwel.
La vie en rose….

Heide in de Veluwe. Zonder en mét roze bril. 

 

 

Ons Bokrijksprookje

Vijf zitplaatsen zijn beschikbaar in de auto, eentje voor opa, eentje voor oma, en nog drie te vullen. Altijd best lastig,  kiezen tussen vijf.
De kleindochter geeft zelf forfait, ze is – voor het eerst tien dagen lang!- op scoutskamp. Heerlijk met vriendinnetjes tussen gesjorde ‘meubels’ en tenten, spannend, hopelijk  zonder traantjes.
Ze zet grote stappen in haar tiener-zijn.

Nog vier enthousiaste jongens wachten ongeduldig, ‘afvallingskoers’ broodnodig , de autostoelen ontdubbelen niet op commando….  Op stap dus met de zes-, zeven- en achtjarige. Het kleinste ventje wordt getroost en lijkt te begrijpen, tot zijn papa later vertelt dat ‘hij nu écht wel  boos is op opa en oma omdat ze de broers voor zijn neus wegkaapten en hij zelf niet mee mocht‘. Dat moeten we dringend goed maken.

We kiezen voor Bokrijk. In een ver verleden trok  ik er ook als kind heen, de herinneringen blijven nostalgisch mooi.
Het her-beleven wordt geen tegenvaller, integendeel. Een heel mooi kader.
Het openluchtmuseum telt 61 jaren, grosso modo zijn we even oud.

Alles begint in 1252 met een woud vol beukenbomen, ‘Buscurake’, een grote hoeve met veel landerijen  wordt er door lekenbroeders van de abdij onderhouden. Een hele geschiedenis verder – daar helpt Wikipedia je –  krijgt het de naam ‘Bouchreyck’. (rijk aan beuken). De link met de huidige naam is dus snel gelegd.

Deze site katapulteert je in de tijd van toen, hoe mens en dier er leefden, ambachten  beoefenden. Mensen in traditionele klederdracht geven graag een woordje uitleg, kinderen zeven meel tot bloem, proeven botermelk (‘wat een vieszure smaak‘), ontdekken hoe hoefijzers worden verhit, spelen volks op de (h)eerlijk oude wijze.
Een prachtig park, vele bomen – met of zonder processierups-  omfloersen de warme dag, de boekweitpannenkoeken smaken.
Pieter Bruegel was een grote inspiratiebron bij de aanleg van het park. Nog tot 20 oktober loopt ‘de wereld van Bruegel’, boeiend voor jong en oud.

Maar…. weeral…. we hebben tijd te kort, kinderen willen ook spelen, de volksspelen blijven bekoren, dit moeten we her-doen!

Wij voelen ons jeugdig rijk en overnachten in de jeugdherberg (hostel)  De Roerdomp. Veel speelruimte, een boswandeling in het net-niet-donker, ‘ai neen oma, ik zet geen stap meer verder‘, gezellig met vijven op één kamer, opa vertelt nog een nachtelijk verhaaltje in het donker, ‘ai neen, opa, geen te spannend!‘, ’s morgens wakker worden middenin het grote sprookjesbos, kinderen wakker schudden is de boodschap, een buffetje voor de lege maag, simpele speeltuigen worden de max. Slechts drie gezinnen met kinderen en één avonturier verblijven er. De tijd van de slaapzalen lijkt passé. Back to the basics.
Vrijheid, blijheid,  zonnig genieten, letterlijk én figuurlijk.
Ver weg van alle beslommeringen. De tijd vult zich hier vanzelf.

We wandelen doorheen het water, fascinerend, het is er nog niet druk, soms agressieve (hoorden we via autochtone bewoners) zwanen en eenden komen op ooghoogte gedag zeggen, de zon schittert in het water en op gemengd blije en angstige gezichtjes.

wandelen doorheen het water.

 

Moeder en kind, eten geven kan gevaarlijk zijn

pure verwondering

Ik droom…. als ik hier kon wonen, zou ik elke morgen, in de stille verademing dag komen zeggen en wie weet de zon zien opkomen. Limburg heeft mijn hart gestolen, al vééééél langer, bos, heide, groen, venen, schitterende fietspaden , Nederland-waardig, boerderij-ijsjes, stilte en toch niet eenzaam, rust, vakantie.

het rijk voor ons alleen

 

Het ijsje zit soms in een klein hoekje

Even terug mijmeren naar de heetste week van juli. We wonen halverwege de steile berg, bitter weinig huizen in de omgeving, de weg loopt heerlijk dood (contradictio in terminis) recht het bos in. Maar ons vakantiehuis staat gelukkig ‘plat’, dé grote angst van de kinderen  als we de berg voor het eerst oprijden.

De eerste avond organiseren de papa’s loopwedstrijdjes , een beetje sport kan nooit kwaad, 400 meter de heuvel op. Vier jongens en twee meisjes gaan de concurrentie aan, soms met traantjes bij verlies, sportief de tweede plaats aanvaarden lukt nog niet altijd.
Zes kinderen en drie grote honden. Die laatste zijn onverbiddelijk, waar het baasje staat wordt in een rush heen gerend, ze dulden geen trage in-de-weg-lopers.

Na een uurtje is de fut eruit, zweet loopt in straaltjes langs de gezichtjes, T-shirts zijn om uit te wringen. De enthousiast supporterende mama’s (ja ook ik ben en blijf mama) springen geregeld over  de stenen muurtjes.

Iedereen puft en blaast, van inspanning of warmte. Enkele koeien- en trouwe paarden-ogen kijken ons stomverbaasd aan, wie gaat nu lopen in dit weer?
Het is al 21 uur , de zon begint te zakken in de …….. heuvels.

“Hadden we nu maar wat ijsroom in de diepvriezer, lekker fris’, bedenk ik luidop. Het dorp ligt op vijf km afstand en de winkels zijn reeds lang gesloten.

Juist op dat moment hoor ik de bel in de verte, langzaam maar zeker komt het geluid onze richting uit, en….. het blijkt een ware ‘crémekar’ te zijn…..met alles erop en erin, wat zoekt die daar in hemelsnaam, een eenzaam doodlopend straatje??
Luid gejoel overtreft de bel, de man verdient nog een flinke kers op zijn taart vandaag.

De volgende dag staat iedereen terug  paraat, na de vele on-the-mountain-crossen.
En ja, daar is hij weer, de moderne wereld in de doodstille groene omgeving.

De kinderen houden de inspanningen vol, elke dag trouw, ondanks de nog niet uitgebluste hitte in de avond.
Mais il ne vient plus; zijn vakantie is begonnen….

 

sprokkels

heerlijk nu die malse regen
over paden en  wandelwegen
voor  veel ros een tedere zegen

dus ga ik sprokkelen
op snaren van voorbij tokkelen
die hete Ardeense dagen
waar lichaam en gedachte vertragen

over vele kindervoetjes die dartelen
in kleine beekjes spartelen
in ruimte en vrijheid
vol gekkigheid en blijheid
van hun jonge leven dé tijd

salamanders en vissen
getuigenissen
van grijpgrage handjes
tussen de waterplantjes
krijgen vlot de vrijheid terug
vingervlug

met zijn allen in de avondlucht
zon vlucht wind zucht
romantisch in het kleinste stadje
een droogje en een natje
melancholische noten van de muzikale band
oergezellig familiemoment

sprookjesachtig kasteel van Petite Somme
helpt ons verstomme
een spirituele oase
van liefde in elke levensfase
waar Krishna god heet
de gids in wit gekleed
vertelt over het leven
in lief en leed
verdragen vergeven

wandelen langs de beek
foert jij vieze teek
steile paden omhoog en omlaag
hard zwoegen vandaag
fotootjes schieten
om  na te genieten
van blije gezichtjes
en pijnlijke gewrichtjes

Pierre Haina een gril van de natuur
zoon vertelt de legende
waar rook is is vuur
over de duivel en zijn hellevuur
open monden angstige ogen
terwijl de zon helpt op te drogen
van uitbarsting door de donder
onverwacht bijzonder

dankbaar om stille pracht
natuur-lijk vol toverkracht

 

Hitteblog

Een logje schrijven op de laptop in een prachtige omgeving tijdens de vakantie?
Geen sprake van!?
En toch dwingt de warmte me tot een positie, waarbij overbodige bewegingen het enkel maar zwoeler maken.

De zinderende zon schittert zijn hete stralen aan de helblauwe hemel.
Van het knetterende onweder van gisteren, overal omgevallen bomen op de wegen , takken her en der verspreid, de trampoline (zonder kinderen, die had de gietende regen gelukkig snel het huis ingeduwd) die de lucht werd in gekatapulteerd, de zware parasol kletsnat gespreid over het terras, hagelbollen zo groot als knikkers, valt niets meer te bespeuren. Het bracht ook geen zuchtje verkoeling.

Slachtoffer van de storm, de auto kan niet verder….

We genieten een paar energieloze uren, kinderen worden  pikkedonker -als een spannend avontuur- het bed ingeschoven, dranken worden fletswarm ondanks de ‘frigo’ geserveerd, zaklampjes van GSM kunnen niet worden opgeladen, een tasje thee?, vergeet het!, maar de avond op het terras met zicht op zonsondergang en donkerte tot de vroege ochtenduren is heerlijk.

De dikke muren van het Ardeense vakantiehuis houden dapper de koelte binnen, beneden, boven is het sauna-heet, gezellig ‘slapen’ met zijn allen onder het dakgebinte……

En toch besluit ik een wandeltocht te wagen, (klein)kinderen hebben het wijs gespeeld en zoeken koelte in de grotten, waar truien zeker geen overbodige luxe zijn.
Het is er momenteel juist 30° kouder dan in de hof. Maar met de in mijn hersenbrein verschuilde  claustrofobie  lijkt  me dit geen doenbare optie.

Ik vergeet het flink gevulde flesje water, factor 50 is ook blijven liggen, terwijl deze oma voortdurend ‘wijs’ uitlegt aan de kinderen hoe énorm belangrijk het is, zelfs al heb je al meerdere laagjes bruin. Ik ga  op wandel, vier km lang, heel even onder de schaduwrijke bomen, maar ik wil vooral  weidsheid ervaren.

Het voelt als in het Zuiden….

Weidsheid is geen wijsheid op dit middaguur, de zon brandt op mijn gebruinde armen, vele zweetparels kriebelen als douchedruppels over rug en gezicht, maar deze tocht wordt volbracht. Ontdek ik hier een masochistisch trekje?

Frank heeft nochtans duidelijk gewaarschuwd voor code rood en langs alle kanten slingeren records me langs de oren. Maar ik weet het weer beter….

Ik krijg compagnie in huis en vertel mijn verhaal, hij luistert lief en is hoeft enkel mooi te wezen….

 

Laag-Holland

Wakker worden onder luid geroffel. Donder knalt in de oren, bliksem verblindt doorheen het glas en regen valt met bakken uit de lucht.
Maar het is vakantietijd, de auto wacht geduldig, fietsen op het rek, dat kreunt onder vele tonnen nat.
Dat belooft. Het autodak boven ons hoofd beschermt  nog een paar uur tegen de uitbarsting. Tot we Akersloot bereiken, en het hotel binnen stormen, die andere storm laten we nog rustig even uitrazen. De warme gezelligheid van de open haard, we zijn toch putje zomer?, lonkt en droogt en helpt geduld een handje.

Het theezakje daar belooft veel.

Fietsdagen zijn gepland en…. zullen doorgaan.
Hierboven hebben ze het begrepen, droge uitstappen worden ons gegund, maar de zon blijft de grote afwezige, tenzij we tevreden zijn met amper 128,45 minuten op deze dagen.
Nood breekt elke vorm van  pessimisme.

Vier dappere fietsers trappen  vier volle dagen telkens vier maal vijftig kilometer.

Door bossen en het schilderachtige Nederlandse platteland bereiken we Alkmaar. We missen het spektakel van de  traditionele vrijdagse kaasmarkt, maar kuieren doorheen de sfeervolle oude stad , langs  grachten en typisch Hollandse winkeltjes.

PUK-problemen na een moeilijke nacht, ondanks zalige bedden in een ruime prachtige kamer, veel stilte en rust, zorgen voor ochtendperikelen bij een uitgebreid lekker ontbijtbuffet. ….. Drie keer na elkaar toets ik een foutieve pin op mijn telefoon,  versuft hersenbrein??, en ja hoor, PUK wordt geëist. Anders wordt het een ICT-loze, maar vooral een fotoloze vakantie, want dat is mijn ‘taak’.
En kunnen we dat aan? Neen!
De buurvrouw wordt verwittigd via mans mobieltje, zij gaat op zoek in ons huis, ik geef tips, juiste en foute, zij vindt en ik slaag!

Altijd leuk om uit te waaien op het water, de boot brengt ons naar Texel, waar we- pure nostalgie- terugdenken aan een vakantie-uitje met onze zoontjes in een ver verleden, in compagnie van trouwe eend Donald.

En weer slingeren we het eiland door. Drie seizoenen op één dag : lente, zomer, herfst.
Een paar WOW-ontdekkingen overvallen me,  die momenten maken mijn dag schitterend. Even een korte adem-stilstand bij zoveel pracht, kijken en beleven, proberen vast te houden voor later en altijd. WOW!!!
Het schilderachtig  dorpje De Waal is maar een paar smalle straatjes rijk, waar die rustpauze een must do is. De grote stokrozen langs de gevels van de  huisjes maken het idyllisch mooi. WOW!!!

Een uniek leerrijk stukje Nederland ontdekken we in het historische erfgoed “de Zaanse Schans“. (bij Zaandam)
We wandelen doorheen de 18e en 19e eeuw. Typische huisjes, winkels en oude ambachten  uit de Zaanstreek zijn hier bij elkaar gebracht. Een prachtig dorp, je moet het gezien hebben, maar de drukte moet je er voor lief bij nemen. We waren er echt niet de enigen….
Opmerkelijk is dat  mensen wonen in dit openluchtmuseum. Ze houden een koffieklets in de achtertuin, rijden gras af, borstelen de dorpel, terwijl de toeristen  rustig voorbij wandelen. Je moet het maar willen….

Wij fietsen terug de stilte, de polders van Wormer en Jisp,  in.
Trekpontjes oefenen onze armspieren, hiervoor hebben we onze mannen toch mee? Voor heel even laten we het feminisme voor wat het is.

Volendam met zijn typische klederdracht, waar de tijd bleef stille staan, is een gezellig, maar flink uitgebaat havendorpje. Geef mij dan maar Edam, met zijn mooie grachten, trapgevels, leuke rustige pleintjes.

Mijmerend over zoveel ruimte, zoveel vrijheid, zoveel rust, zoveel moois, brengt de boot ons naar het authentieke fraaie Marken. In de 13e eeuw werd dit dorp gescheiden van het vasteland door een storm. Eeuwenlang leefden de mensen er van de visvangst, geïsoleerd. Tot in 1957 een dijk (die wij 62 jaar later over fietsen op de terugweg) werd aangelegd en het eiland tot een schitterend schiereiland omtoverde.
Ontspannen komen we toe in het kleine haventje, de wind volbrengt zijn taak grondig, waar ze bovendien fijne restaurantjes hebben, de hongerige maag eist ook zijn deel.

Waterland is zijn naam waardig , magnifiek en fietsvriendelijk. De houten bel roept  pontjesvrouw én hond op om ons op onze wenken te bedienen en de overkant te bereiken.
In het dromerige Holysloot beklimmen we de smalle planken met gootjes waar de fietsbanden net in passen  Geweldige naam toch!
Het vraagt enige oefening, maar na vijf groene slootjes krijgen we die kunst onder de knie en wordt elk overtochtje een fluitje van een cent.

Jawel, in Broek in Waterland hebben ze lekkere appeltaart in een mooi decor. En laten we dan alle vier échte levensgenieters zijn….

Nooit vergeten, die maag…..én de vriendschap!

 

 

 

 

 

dikke pech

“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.” (John Lennon)

Vakantie, vrijheid, vrolijkheid, veel-zon, vet-genieten, ver-gezichten, voyage-ren, vermaken in de Westhoek. Dat staat op ons programma. Met groot en klein, oud en jong.
Het huis ziet  er veelbelovend uit, in de middle of nowhere.
De vakantiewoning ‘hangt’ aan de hoeve.
(Ter info : het geheel staat te koop voor amper 1 000 000 Euro. Ze betalen me warempel niet voor deze gratis reclame!)

Zondag laden we de wagen vol, de ruime koffer blijkt weeral te klein, of zie ik het te groots?, we redden het wel. Fietsen staan paraat, grote dozen met eten van alle slag worden er nog snel bij gestouwd. Het fietsstoeltje erin gepropt, niets zo fijn als stevig doortrappen in wild-waaiende-westen-winden met een kleinkind achterop.

Het weer belooft ideaal te worden, die hitte is niet mijn ding, wat zon, wat wolken, wat  25°, meer vragen we hier  niet.

Tot zondagavond manlief in de zetel blijft staren, want ‘ik voel me niet zo lekker’. Oma’s goede raad slaat hij nooit in de wind, een nachtje rust doet wonderen. De rust én de wonderen blijven uit. Belabberd probeert hij nog zijn koffiezetje de auto in te duwen, hij snakt naar adem. Neen, dit klinkt niet goed. Manlief meent symptomen te herkennen uit een vorig leven. De longarts laat ons vandaag nog  langskomen, want een derde embolie zou vooral géén goed idee zijn. Hij stelt gerust, geen longontsteking op de foto, geen embolie merkbaar. Hij kent geen directe reden voor de hoge koorts, en stelt voor af te wachten, samen met zijn trouwe Dafalgan-vriend.

We zijn daar nog steeds de afwezigen, de bende heeft er lekker veel plaats op overschot nu. Of ruikt het naar grootheidswaanzin dat wij onszelf zoveel ruimte gunnen?
Maar ook de grote beloofde bakken voer én ons fijn gezelschap 🙂 worden gemist.

Stilletjes thuis blijven is de boodschap, manlief slaapt de dagen door, zelf waak ik de nachten door.

Enkel soepjes lijken zijn smaakpapillen nog te bekoren. Dus trek ik op winkeltocht, want dit was niet voorzien, lekker warme soep bij het hete weertje?
De nood aan enige compensatie overheerst, dus koop ik – zonder aarzelen (buiten mijn gewoonte om) – die hele lange rok, een schitterend en betaalbaar soldenstuk. Als herinnering aan mijn dolle hippiejaren, waarbij ik op blote voeten, haarbanden en met lange (inge)wikkel(de)rokken overal te bespeuren was, de jaren eind-zestig waardig.
Ondanks the other plan, voel ik me weer een jong, jolig, je-m’en-fous juffrake.

Nu nog koortsloos het Westen intrekken met opa baard, en het plaatje is compleet.
De auto blijft volgeladen, vol met….
De volhouder wint.
Soms?

Met sextet naar Rijsel

Vriendschappen uit onze studententijd moeten gevierd worden. Drie mannen, drie vrouwen , samen het “sextet”. Er zijn al langer afspraken gemaakt voor een 6-koppig reisje, telkens opnieuw bleek hoe druk oma’s en opa’s het vaak hebben, maar deze keer zou geen kleinkind, geen lichamelijk ongemak, geen rot-slecht weer een stokje tussen de treinwielen steken!

Rijsel of Lille , moeilijke keuze, of…. allebei?
Een heel klein stukje uitleg rond de naam : ‘Ad Insulam’ (Latijnse naam voor ‘bij het eiland’) werd a l’isle in het oud-Frans om vervolgens in het modern Frans tot Lille te worden herschapen.
In het Middelnederlands werd ‘ter ijs(s)el’ gebruikt, wat zich nu ontpopt heeft tot Rijsel.
Beide namen zijn ongeveer even oud.

Verdere info biedt Wikipedia met veel plezier.
Ik schrijf hier enkel vanuit het gevoel, niet vanuit kennis. We ontdekten (met dank aan een toffe en goede gids) een mooi geheel, dit hadden we niet zo direct verwacht, een Noord-Franse stad….

We treinen erheen, ideaal voor het milieu, de babbels en het  comfort. De stad begint aan het stationsplein. De zoektocht naar een parkeerplaats met  een bijhorend ondermaats humeur wordt ons zo bespaard.

Het artistieke Eldorado kleurt de stad momenteel speels. Prachtige beelden voeren ons richting Mexico.

De kathedraal Notre-Dame-de-la-Treille bekoort me weinig langs buiten, maar verrast binnenin met een subliem vooraanzicht. Dikke marmerplaten in een immens hoog loodraamwerk imponeren, laten het zonlicht binnen dansen en zweven.
Modern en oud tegelijk.
Een grote variatie aan kapelletjes in de kerk houdt je wel even in de ban.

Het smalste ‘gele huisje’ in de stad  staat op een kleurrijk romantisch plekje. Je hebt geen meetlint nodig. En toch is het bewoond, de fiets getuigt. Jammer, we worden er niet uitgenodigd op de koffie en een binnenkijkje…

Lunchen doen we bij Pablo en Valentina, recht tegenover de kathedraal, heel gezond met veel groentjes en een heerlijk stuk (minder gezonde?, maar wel artisanaal, en dat klinkt goed in onze oren)  taart als dessert. Ondertussen laten we de regenbui overwaaien, en in een stralende zon volgen we onze weg én  gids. 

Tot 1995 werden in Hospice Gantois  zieke mensen verzorgd, sinds mei 2003 is het omgevormd tot een vijfsterrenhorel, waar wij dus niet verblijven :-), laat dat duidelijk zijn.
Maar we nemen wel de tijd om het (met toelating!) te bewonderen, buiten én binnen. Achter prachtig Cortenstaal ligt de wellnessruimte.
Mooie binnentuinen charmeren voor schitterende fotootjes (die ik jullie bespaar) en helpen wegdromen.
Als dan net toevallig een zwarte man het prachtige ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen op de piano in de gezellige binnenruimte speelt, pink ik stil een paar traantjes weg om zoveel schoonheid, zoveel vriendschap, zoveel ontroering.

 

 

In de caleidoscoop (het depot van oudere kunstwerken) weerspiegelt het impressionante museum van Schone kunsten. De  inkomhal met uitlopend water in glas is spiegel-groots.
We dwalen  dromerig rond, maar het zou ons teveel tijd kosten om de kunstwerken te bekijken. We genieten een eerste blik op Rijsel.

 

 

 

Meert! Hier word je zoooooo blij van. Prachtige gebakjes in het uitstalraam, je moet wel even wat tijd uittrekken om aan je bestelling te geraken 🙂

Maar wij passeren de gebakjeszaal, en gaan er heel lekker eten, in een gezellig kader.
Met gezellige mensen. Of val ik in herhaling?

Nog snel een bezoekje aan het parkje van de reuzen, de Jardin des Geants, een sfeervolle tuin, vlakbij het station, een verborgen juweeltje van verschillende struiken, grassen, bomen en plant-sculpturen, in verticale en horizontale richting. .
We wandelen doorheen de drie delen: het Voorplein van de Wolken, het Gras der Reuzen en de Tuin van de Bronnen.
Dan wordt het plots rennen, een fikse regenbui is ons te snel af. Jammer dat  rustig  genieten op een bankje in het groen ons niet meer wordt gegund door de weergoden…
Maar flexibel als we zijn….

Twee volle dagen hebben we ons ondergedompeld in Rijselse sferen. We zijn héél aangenaam verrast, de mindere kanten (zoals in elke stad) babbelen we rond.
We zien daklozen die vuil lozen langs de kant van de straat, ze slapen onder prachtige bruggen. Wat een contrast….. en toch ook  schuldgevoel van onze kant…..  enthousiaste en bewonderende toeristen….. en dan die ongelooflijke armoede….
Eigenlijk had het net zo goed ons deel kunnen zijn…..

Met dank aan de gids ontdekten we fijne pareltjes, grote én kleine.
Daar komen we terug.

 

 

 

 

 

Alphen aan de Rijn

Of het stadje veel te bieden heeft, weet ik niet. Ook al logeerden we er twee volle dagen.
Maar dat er fijne activiteiten te beleven vallen staat als een paal boven water.

Schoolvakantie, door weerman Frank verzekerde  zon, nood aan een uitje, veel belovende to do’s, ouders die al eens kinderloos willen behangen, gooi alles op een hoop, en weg zijn we, we gritsen nog snel de twee oudste kleinkinderen bij de hand.
Die zeggen vooral geen neen.

Avifauna is het hotel waar we heerlijk overnachten, een fijn ontbijtbuffet- puur feest voor de kinderen!- inbegrepen. Het vogelpark met dezelfde naam grenst aan ons logement en tickets krijgen we er  ‘gratis’ bovenop bij. We ontdekken unieke vogels, informatie te over, en een heel romantisch water waar het ontspannen (bespeur ik daar toch ook enige spanning bij de kinderen?) rondwandelen is tussen de stokstaartjes en de pelikanen.
Mooie bomen zorgen voor veel schaduw en kleurrijke bloemen verrassen.
Kleindochter is superblij als ze dapper haar angsten overwint en de Lori’s lekker uit haar hand komen eten. Kleinzoon verstopt zich veilig achter opa’s rug.
We kijken onze ogen uit, slagen veel nieuwe informatie op (voor zover dat hier nog lukt 🙂 ), maar toch blijven ook twee bedenkingen ergens bovendrijven.
Waarom bestaan kindermenu’s enkel uit frietjes, worstjes, nuggets…., alles gebakken in flink veel vet? Zijn kleinere grote-mensen-porties geen doenbare oplossing?
De kooien van de roofvogels zijn vaak  te klein, dan zie je de dieren hopeloos fladderen tegen de omheining of muisstil verstenen op een tak, dan duikt hier toch  mede-lijden op….

De volgende dag zwerven we doorheen de geschiedenis in het educatief openluchtmuseum Archeon.
We keren terug in de tijd van de prehistorie, de Romeinen en de Middeleeuwen.
Hutten, huizen, winkeltjes, smidse, bakkerij, kerk, klooster … werden gereconstrueerd volgens gedetailleerde archeologische vondsten in Nederland.
Het voelt vreemd aan om te zien, voelen en ruiken hoe mensen vroeger leefden, als jagers, vissers, in een half-open piepklein hutje.

 

Romeinse villa

Het badhuis van de Romeinen charmeert en imponeert, net zoals de rijke villa’s. Overal beoefenen mannen en vrouwen als (gedeeltelijk) vrijwillige acteurs de oude ambachten, vertellen enthousiast en vlot over ‘hun leven, hun werk’.

 

 

Kinderen mogen helpen, gewoon gezellig mee  rond de tafel.

 

Het grappige en spannende spektakel van de ridder op zijn paard en het gladiatorengevecht in de grote arena zijn ontzettend leuk.
Slaapplaatsen evolueren van schapenvellen op de grond, over strokussens naar zowaar ‘een bikkelhard bed op poten’. De schapenvellen charmeren zacht.
Jong en oud, kind en grootouder , we leren ontzettend veel bij, op een speelse, boeiende wijze.
We komen niet rond met één dagje om alles te horen en zien, hier moeten we dus terug heen!
Ons Belgisch Bokrijk lijkt het kleine broertje doorheen andere tijden.

 

 

Het was een heel fijne, boeiende, zonnige, leerrijke, spannende, humoristische, vrolijke, intense ervaring. De kinderen dragen het mee, hun luxe-leven in.
Een historische lesje in real life.
Zij willen liken, vinden het mega-super, en zetten me aan het werk, fotootjes sorteren, bewerken en afdrukken, indrukken vergaren voor in de fotoboekjes. En laat dit nu net oma’s hobby zijn!