….was er één om u tegen te zeggen. Die dag, een officiële feestdag, bestaat sinds 1889, er werd geijverd voor een 8-uur-durende werkdag.
Maar dit wordt geen politiek bericht, wij hebben andere katten te geselen.
We vertrekken in alle vroegte, het is stil op de baan, mensen slapen uit. Een eerste echte lentedag, oef, eindelijk, maar wij hebben andere plannen. We gaan ARBEIDEN én de stralende zon negeren. Door de groene gordel rond Brussel rijden we de stad binnen, voorzien van stofblik en veger, een massa zakken en nog veel ander opruimgedoe. Vijf dappere werkmenschen offeren ‘vrijwillig’ de dag op om te gaan klussen.
Eerste probleem is van de baan, we vinden vlot een parkeerplaats voor auto en busje, geen evidentie daar.
Tweede probleem, 59 trappen naar omhoog, want een lift is er niet. Rustig even alles overdenken en naar adem snakken vooraleer we aanvallen. De aanblik is ontmoedigend, maar ik zei het al? Wij zijn dapper! Gaan met die banaan is dé boodschap. Gedachten op nul en cm per cm leegruimen.
De maden en stinkende massa in de diepvries zorgen voor een bah-geur. Ramen gaan wagenwijd open, wind en verse lucht geven energie. De maden verdienen geen compassie.
Eerst komt de politie (jawel op 1 mei!) de 26 volle flessen lachgas oppikken Deze keer zonder protest, de vorige keer weigerden ze pertinent, maar dit was een jong gewillig team. Daar komt al een hoek én een plekje in ons overvol brein vrij.
De wanbetalers waren duidelijk koopverslaafd. Een massa (vaak dure, gestolen?) kledij wordt opgevouwen en in dozen gestoken. Die vele dozen stapelen zich op en geven dan weer een te drukke aanblik in het appartement.
Tot we op het lumineuze idee komen om al die kledij op het plein voor het gebouw te sorteren en voorbijgangers een gratis winkel te presenteren. Binnen de minuut is het er een gegrabbel van jewelste. Mensen applaudisseren telkens een nieuwe doos wordt aangebracht. Handtassen in overvloed, kleren (mijn kleerkast x 10), een barbecue, een kerstboom, lakens en overtrekken, kussens, leren vesten, Boeddhabeeldjes, vaasjes en glaasjes, ….., je kan het zo gek niet bedenken of het staat er, onder een groot bord ‘gratuit’.
Rommel, vele zakjes wiet (naieve ik zag er keukenkruiden in) en medicijnen verdwijnen in grote zakken, net als ondergoed (geen leuke klus) en minstens duizend paar kousen.
De zonen puffen minstens dertig keer de 59 trappen op en af met zware verhuisdozen. Ik supporter voor blijvend enthousiasme met gratis aangeboden fitness. De kapot gestampte binnendeur hangt ook ergens in het busje. De auto en het busje zitten propvol, wij wurmen ons ertussenin.
Na bijna vijf maal zes uur zwoegen, is een terras dubbeldik verdiend. Het is even wachten op een vrij plekje, blijkbaar geniet iedereen het mooie weer?, maar geduld beloont altijd. We eten heerlijk, bestoefen onze actiedag, hebben plezier en komen eindelijk tot rust.
Containerpark en kringloop zijn voor morgen, die energie is totaal zoek. Ook de opkuis is niet meer voor vandaag.
De Canadese zoon krijgt opgeruimd nieuws.
Nog snel even langs de uitverkoop, resten (zie foto) worden in de auto gewrongen. Ik gok dat twee derden is mee genomen. Met dank ook aan het goede weer en veel volk op straat. Canadese zoon blij, wij blij, schattenjagers blij.
Het wordt een slapeloze nacht. Manlief en ik komen elkaar voortdurend tegen, rusteloze benen en geest houden ons uit de slaap.
Alles is vandaag afgeleverd, De stank in de auto is niet te harden en de autoramen gaan voorlopig niet toe. De auto-opkuis moet wachten.