Oud en (niet) versleten

Bij het foto-thema van de week schieten gedachten onmiddellijk richting de oude kast. Zo heb ik maar één exemplaar in huis.
Geen kat vertoonde interesse in dit kleinood bij het leegmaken van het huis van ‘de bomma’.
“Wat een kramakkelig stuk”
“Zij hoort bij het groot vuil”
“Een plaats in je kelder waard?”

Zelf was ik er echter al vele jaren verliefd op, en vurige liefde valt niet te temmen, ik moest en zou er een plaats voor creëren, desnoods op het dak. En als het dan op toveren aankomt, verander ik stante pede in een bezige bij. Die jong spaart krijgt oud geen gebrek.
De kast verhuisde richting hier, ze overleefde het amper dank zij de vele intijds aangebrachte verstevigingen met onzichtbare bouten en schroeven, mits wat schuif- en opruimwerk vulde ze snel de ereplaats in de lege hoek op.
Een kast minstens zo oud als de weg naar Kralingen. Ook de tot op de draad versleten en verschenen gordijntjes worden niet met een moderne look opgefleurd.
Noem het gerust oud met een stevig geurtje pure nostalgie.

Haar blik roept vele herinneringen op aan die lieve, zachte, altijd opgewekte bomma van Brasschaat.
Er was ook een Bomma Ronse. Zij was strenger, minder gul (met snoepjes toch, herinner ik me goed), en durfde al eens boos uit de hoek komen, ondanks onze heilige gezichtjes. Zeg nu zelf….
Zussen, broer en ik gingen vaak logeren in het huis vlak bij de ingang van het park, we moesten enkel maar een brugje oversteken.
In het gezellige 9 m²-kamertje van het grote huis zaten we dan als haringen in een keukenton, rond de hete Leuvense stoof met gietijzeren strijkbout, enorme waterketel voor de afwas en beddenkruiken tegen de donkere en koude nacht.
De veel grotere pronkkamer kreeg zorgvuldig een wekelijkse afstofbeurt, enkel onze neus mochten we – voorzichtig- even om de hoek steken, want oerdegelijke meubelstukken riskeerden voortdurend beschadiging door jong geweld.
Toen het huis werd leeg gehaald, verdween het stevige dure meubilair naar de opkoper, bouten bleken overbodig, en het flut-keukenkastje naar hier.

Oude fotootjes vergelen in gelijklopend tempo met het meubilair.
Ook zij passen perfect bij het thema van vandaag.
Eentje pik ik er hier graag vergroot uit, al is het maar om de keuze voor Satur9 lekker moeilijk te maken.

Van links naar rechts : oudste zus, ZIJ, ik, zus die te jong stierf en broer. Vijf op een rij.

Voor wie interesse heeft in de Photo Challenge, kijk hier :

Satur9’s 30 Weeks Photo Challenge (10)

Oud en (niet) versleten.

Bij het foto-thema van de week schieten gedachten onmiddellijk richting de oude kast. Zo heb ik maar één exemplaar in huis.
Geen kat vertoonde interesse in dit kleinood bij het leegmaken van het huis van ‘de bomma’.
“Wat een kramakkelig stuk”
“Zij hoort bij het groot vuil”
“Een plaats in je kelder waard?”

Zelf was ik er echter al vele jaren verliefd op, en vurige liefde valt niet te temmen, ik moest en zou er een plaats voor creëren, desnoods op het dak. En als het dan op toveren aankomt, verander ik stante pede in een bezige bij. Die jong spaart krijgt oud geen gebrek.
De kast verhuisde richting hier, ze overleefde het amper dank zij de vele intijds aangebrachte verstevigingen met onzichtbare bouten en schroeven, mits wat schuif- en opruimwerk vulde ze de snel ereplaats in de lege hoek op.
Een kast minstens zo oud als de weg naar Kralingen. Ook de tot op de draad versleten en verschenen gordijntjes worden niet met een moderne look opgefleurd.
Noem het gerust oud met een stevig geurtje pure nostalgie.

Haar blik roept vele herinneringen op aan die lieve, zachte, altijd opgewekte bomma van Brasschaat.
Er was ook een Bomma Ronse. Zij was strenger, minder gul (met snoepjes toch, herinner ik me goed), en durfde al eens boos uit de hoek komen, ondanks onze heilige gezichtjes. Zeg nu zelf….
Zussen, broer en ik gingen vaak logeren in het huis vlak bij de ingang van het park, we moesten enkel maar een brugje oversteken.
In het gezellige 9 m²-kamertje van het grote huis zaten we dan als haringen in een keukenton, rond de hete Leuvense stoof met gietijzeren strijkbout, enorme waterketel voor de afwas en beddenkruiken tegen de donkere en koude nacht.
De veel grotere pronkkamer kreeg zorgvuldig een wekelijkse afstofbeurt, enkel onze neus mochten we – voorzichtig- even om de hoek steken, want oerdegelijke meubelstukken riskeerden voortdurend beschadiging door jong geweld.
Toen het huis werd leeg gehaald, verdween het stevige dure meubilair naar de opkoper, bouten bleken overbodig, en het flut-keukenkastje naar hier.

Oude fotootjes vergelen in gelijklopend tempo met het meubilair.
Ook zij passen perfect bij het thema van vandaag.
Eentje pik ik er hier graag vergroot uit, al is het maar om de keuze voor Satur9 lekker moeilijk te maken.

Van links naar rechts : oudste zus, ZIJ, ik, zus die te jong stierf en broer. Vijf op een rij.

Voor wie interesse heeft in de Photo Challenge, kijk hier :

Satur9’s 30 Weeks Photo Challenge (10)

Laat er werk, brood, water en zout voor allen zijn. (Nelson Mandela)

Vandaag, op het uur, meer nog de minuut dat mijn schrijven de ether in gaat, tel ik exact 42 jaar terug, naar het moment dat mijn water brak en ik water en kluts compleet kwijt was. De wijze raad van de dokter indachtig, trokken we -toch lichtjes gealarmeerd, jong en onervaren- richting kliniek, waar amper twee uur later (toegegeven, ik ben een bevoorrechte vrouw) een piepklein wondertje het zonnige levenslicht zag, waar ik gerustgesteld 10 vingertjes en teentjes telde en hertelde, waar ik voor het eerst mama werd, waar manlief wit weggetrokken terug tot zijn positieven kwam na tien minuten of een eeuwigheid? out, het water was hem even te diep, je weet wel, het sterke geslacht.
Water dat puur geluk toverde, water dat me een nieuwe lieve naam bezorgde, want dat staat als een paal boven water.

Ook vandaag sta ik op met water, getuige de bijhorende foto. Eveneens een intiem inkijkje, tot hier en niet verder nu.

Warme luxe-stralen luiden de dag én de fantastische herinnering in.
Elke minuut van zoveel jaren terug wordt her-beleefd. Nooit was ik gelukkiger dan toen, die dag….

Ik weet nog goed hoe alles eens begon
Hoe vol geheimen was de weg die voor ons lag
Een weg waarvan je soms de rand niet zag
Maar wat er ook gebeurde, aan ’t einde scheen de zon
Waarom speelt Reinhard Mey hier nu door mijn hoofd? De context van het lied is van een totaal andere orde, en toch vertaalt deze strofe hoe ik het hier en nu ervaar.
Maar fair is fair, je weet maar nooit wie hier toevallig mee leest, de pure gelukzaligheid- achteraf toch- mocht ik daarna nog twee keer genieten. De nodige vingertjes en teentjes inbegrepen.

Maar de opdracht luidt: een foto over water. En geen van ons beiden was op die bewuste vrijdag 23 maart voldoende alert om het vreemde plasje te vereeuwigen.
Een nodige creativiteit dringt zich hier dus op, de stortvloed van hierboven kan niet volstaan. Het moet grootser lukken.
De zee, de oneindige plas water, speelterrein voor klein en groot, een komen en gaan, een zomerse dag.
Waar kleindochter de golven bedwingt, de kilte overwint, moederziel alleen in de late avondzon.
Zij viert vandaag feest, geeft cadeautjes, eet lekkere taart, is vrolijk en blij, want papa is jarig!
En zo is de cirkel weer mooi rond.

Naar een idee van Satur9. De link vind je hier : https://www.zonderdank.be/saturnein/2021/03/19/satur9s-30-weeks-photo-challenge-9/

Jump in the…….

Ruim twee jaar geleden leerde Photoshop me tulpen laten bloeien in letters. Het wordt een vrolijk geheel en symboliseert bovendien wat een kleurrijke lente in petto heeft. De veel te koude wind houdt me binnen vandaag, van spring(en) is hier geen sprake, en toch is winter 2021 officieel voltooid verleden tijd.

Bij buurvrouw gaat de tijd voorbij, heel stilletjes met veel tranen. Onlangs (klik) schreef ik over buurman, toen nog in machinaal leven, zonder enig besef van de kwellende angst van vrouw en kinderen bij elke telefoon, van hoop en wanhoop, van uitspraken door dokters in kansen en realiteit. Ze mochten nog even bij hem op de dag dat de toestellen zouden worden stil gelegd omwille van te definitieve orgaanaantasting, hij wordt nooit meer wakker, een gezond te jong leven (net 60…..) ging op kousenvoeten heen, omringd met liefhebbende knuffels, na amper 5 weken Corona.
Onze wensen ‘een gezond nieuw jaar’ leken nog niet koud….

Onverwacht valt de brief van kleinzoon in de bus. Hij is geen schrijver, ‘we moeten van school een brief schrijven en ik dacht meteen aan jou‘ (lief toch), een opdracht van de juf, de technieken van het correcte schrijven wordt de kinderen bijgebracht. Datum en plaats in de rechterbovenhoek, ruimte tussen de verschillende paragrafen, het mooiste geschrift bovenhalen, en ook de omslag met de juiste leestekens is met kinderlijke zorg geschreven.
Ik lees met veel plezier het kleinood dat nu een plaatsje krijgt aan de creatieve-kleinkinderen-werkjes-muur. En uiteraard neem ik direct de pen ter hand, woorden uit een ver verleden, en moet enkel de postbode nog de klus klaren.

Nu we terug met 10 buiten mogen, wordt manlief onverwacht en vooral eindelijk opgeroepen via de gidsenorganisatie om een rondleiding te geven door de Gentse binnenstad, de stad waar hij vijf jaar geleden zwaar verliefd op werd. Het duurde uiteraard even voor ik zijn tweede liefde met de glimlach leerde aanvaarden……
In alle hoeken en kanten slingeren hier boeken over het nu en toen en later van de prachtige stad. Op stap met negen gemaskerde toehoorders gaat hij volledig op in de presentatie, met open vraag en reactie, de stad boeit, de mensen zijn heel actief en geïnteresseerd. Een fijne groep, kleiner dan normaal, maar daarom zeker niet minder leuk, misschien zelfs integendeel.
Even voordien krijg ik het verrassende appje van vriendin – die ik anderhalf jaar niet meer in levende lijve zag, je weet wel……- dat zij en haar man net ontdekten dat mijn man hun gids wordt op die dag.
De zon straalt, met een omwegje van 25 km groene omgeving fiets ik uitgelaten richting centrum en barricadeer een lange bank, waar de anderhalve meter de koppels veilig scheidt en we heel leuk bijbabbelen over de charme waarmee manlief zijn grote liefde voor de stad heeft overgebracht, over hoe zij haar moeder verloor aan Corona, over de (on)gelukjes die we in de voorbije periode meemaakten, over de vreemde tijd, een tijd die te lang duurt, maar voor ons samen veel te kort was, met uitzicht op de prachtige Sint-Baafs kathedraal. Voor het rijke Barokke interieur, noch de crypte, noch het Lam Gods, noch het handschrift van Livinus in de vier evangeliën, één van de oudst bewaarde boeken in België, is nu tijd.



Liefde

Liefde is mooi, warm, rozig en zacht
Soms onverwacht, soms overdacht
Die vurig stuwende kracht
Met heel veel tederheid in pacht

Het hout-beschilderd hartjeshart
Voor samen 40 (*) jaren
Oma krijgt de gouden haren
Opa met een zilveren baard
Mijn prins op ’t witte paard
Onder een boog van warme kleuren
Met stralen, hart en zonnegeuren
Kunstwerk met een grote K
Kleine dochter bootst de liefde na

(*) Het schilderijtje is ondertussen al drie jaartjes oud.

Naar een toffe foto-uitdaging bij https://www.zonderdank.be/saturnein/2021/03/12/satur9s-30-weeks-photo-challenge/

Regel van derden

Als fan van cijfers ken ik uiteraard perfect de regel van drie en zijn variant (?) de regel van derden, een begrip in de fotografie waar hier echter zelden rekening mee wordt gehouden, simpelweg omdat ik van fotografie weinig verstand heb.

Op mijn smartphone staat een welkom trucje, waarbij de 4 broodnodige lijnen plots uit zichzelf verschijnen en ik de foto kan verschuiven én simpel aanpassen aan de opdracht bij de photo challenge van Satur9.

Ha, ik kan het dus wel. Of blijft het bij wishful thinking?

Niet openen als je geen coronanieuws wil lezen.

Buurman, buurvouw, buurdochter zijn besmet. De vrouwen hebben milde klachten, voor buurman parkeert de ambulance voor onze deur, na 5 moeilijke dagen thuis. Hij stapt zelf de wagen binnen, een grote opluchting, dit komt goed.

Ondertussen krijgt hij beademing , en wordt hij -wegens te onrustig- in kunstmatige coma gehouden. De kliniek in Antwerpen komt hem ophalen, hier in Sint-Niklaas blijkt hij een te ernstig ‘geval’.
Zelf beseft hij niets meer, onderweg naar het tweede ziekenhuis geeft het hart op, een reanimatie van 30 minuten bespaart hem een stille dood tijdens zijn slaap.
In Antwerpen wordt hij aan de long-hart-machine gelegd. De longen zien er vreselijk uit en het hart hoeft nu zelf niet langer te kloppen. Eigen bloed wordt gezuiverd en van extra zuurstof voorzien, overal hangen buisjes. Tot hij ook zijn eigen gezuiverd bloed niet langer verdraagt, er wordt beslist dat anti-afstotingsmedicatie broodnodig is. En hij gaat aan een andere machine, die nog extra functies kan overnemen.
Ondertussen krijgt hij drie privé-verpleegsters die 8 uur per dag enkel nog met hem bezig zijn. Dag en nacht, nacht en dag en terug opnieuw. Buurman weet het niet, leeft nog enkel kunstmatig.

Buurvrouw mag niet bellen, te druk op de afdeling en driedubbele beschermingskledij belemmert het vrijuit bewegen. Elke dag wacht ze nu op hét telefoontje van de kliniek, waarbij ze op de hoogte wordt gebracht van de evolutie, nog nooit kreeg ze bevrijdend nieuws, nu reeds 26 dagen lang hangt zijn leven aan een zijden draadje, hij is en blijft kritiek. Ze kan hem zien, noch horen, ‘ergens ook goed’ zegt ze.

Dapper spartelt ze de dagen door, stoepbabbels doen haar zichtbaar deugd, ze wil haar verhaal en angsten kwijt, dat laatste lukt helemaal niet. s’ Nachts spookt ze door het huis, slapen is onmogelijk, toch is ze dankbaar voor de kleine dutjes overdag die even de tijd helpen wegglijden. Het besef dat haar man in de meest veilige handen is kalmeert- heel soms….. Ze bewondert de constante alertheid en de tijd die ze op de afdeling nemen voor haar vele vragen.
Ze aast en blijft azen naar een positief woord, tevergeefs.
Was het gebeurd in de eerste golf dan was de kans op overleven nihil geweest, wordt haar verteld. Nu is er nog een restje hoop. Elke dag opnieuw hunkert ze naar ‘stabiel’, maar het woord komt niet over de lippen van de dokters. Ze moet vooral ook rekening houden met de vreselijke mogelijkheid dat…..
Hij is 59, huis en tuin zijn net volledig verbouwd, klaar voor ‘de oude dag’. Tussen het snikken door, begrijp ik ‘zal dit nog lukken?’. En ondertussen wacht ze, het voelt eindeloos……

Zelfs een troostrijke knuffel is onmogelijk. Ik kan alleen maar luisteren, weet niet waar nog bemoedigende woorden te zoeken…. Hij is één van de 425 Coronapatiënten op intensieve zorgen. Plots wordt het wel heel concreet.