Vrijwilligers en partners (zelf hoor ik bij de tweede groep) van het schoolbestuur krijgen (waar heb ik dit verdiend?) een x-gangenmenu aangeboden.
Voel ik daar de goesting wegsmelten bij deze schitterende zon?
De beslissing om er met de fiets heen te rijden, verzacht lichtjes het buitengemis.
Manlief rijdt ge-pak-t en ge-das-t, ik heb vier verschillende outfits uitgeprobeerd vooraleer definitief te beslissen dat de warmte toch de doorslag zal geven bij de uiteindelijke keuze.
Manlief zweet zich te pletter, korte broekjes, blote benen, petjes en topjes fietsen ons bij deze temperatuur vlotjes voorbij, we willen vooral niet bezweet arriveren….. ?!
Halverwege gaat het jasje uit, het wordt losjes over het stuur gehangen om niet al te verkreukeld toe te komen, het hemd met lange mouwen maakt alvast de zonnecrème overbodig.
De morgen startte met een discussie, voor mij hoeft die over-deftige outfit niet, maar ‘hij wil vooral niet uit de toon vallen’. En toch doet hij het bij onze oververhitte aankomst, de vest wordt niet meer aangetrokken , de das verdwijnt richting mijn te kleine handtas, waar hij de verdere middag mag liggen frommelen, de hemdsmouwen worden nog net niet opgerold.
Maar we eten lekker en gezellig, mét airco en delicieuze wijntjes.
We genieten van én in ‘het moment‘.
De tijd vliegt, met een ommetoertje van 30 km rijden we terug richting huis, het kostuum wordt stilletjes – in een verborgen hoekje- verwisseld voor short en T-shirt en netjes opgeborgen in de fietstas. Hij voelt weer heerlijk fris.
De kurkdroge natuur bekoort en helpt calorieën verbranden.
In de verzengende hitte waan ik me in de steppe, ik fiets doorheen een vergeelde film.
Een terrasje in de de Schuur met zijn museum van oude ambachten, en met uitzicht op de grote plas en het kasteel van Bazel , inspireert nog tot een foto van dat gezellige oude kastje, zoals ik het ook in huis zou kunnen smaken.
De nutteloze ‘brug’ maakt duidelijk dat ook zin-loos échte kunst kan geven.
Ik wil graag mijn tijd nuttig verspillen.
(Loesje)
