Wie durft nu nog beweren dat de neuzen niet in dezelfde richting staan hier in België?
(Foto uit De Standaard-krant van vandaag)
Maand: mei 2019
Dakkunst in Gent
Zij gaat duiken, de Leie in.
Haar naam is ‘Diving Lady’
Hij springt haar achterna, ook recht de Leie in.
Vanop de andere oever.
Ooit samen in het ‘natte water’, dat hen nu nog scheidt.
Ik sta tussen beiden in, en tuur gefascineerd naar boven.
Eerst links, dan rechts, en zie avontuurlijke liefde.
(Diving Lady is van de Londense kunstenaar Ronald Cameron)
(Lindelei in Gent)
dit kadert in de opdracht
Meißen en Dresden
We logeren in Meißen, ongeveer 25 km van Dresden.
De ‘normale mens’ overnacht in Dresden, en brengt een dagbezoek aan dit prachtige stadje met gezellige pleintjes en heerlijke restaurantjes.
Maar wij kiezen voor omgekeerd, ‘niet-normaal’ als we zijn.
Een rustige kamer met uitzicht op de Elbe wordt ons tijdelijk verblijf.
We zwemmen de Elbe over waar de mobilhome van onze vrienden aan de oever staat te blinken in de zon. Of bleef dit bij een droom? Negeer het ‘zwemmen’, er bestaat zoiets als bruggen. Opstaan bij het kabbelend water, waar de stralende zon vele gouden druppels tovert. Hoe mooi kan een sprookje zijn!
De immense dom domineert de skyline, je moet er wel wat klimwerk over hobbelige stenen voor over hebben. Maar het prachtige uitzicht over het stadje dat zig-zag naar de top reikt én de sobere kerk belonen.
In 1708 werd in Meissen het eerste Europese porselein vervaardigd. Tot dan was enkel China hiervoor bekend.
Een must is dus een bezoek aan de Porzellan Manufaktur Meissen.
Belangrijke tip : doe de rondleiding!! Je ziet de verschillende stappen waarbij Duitse kunstenaars elk porseleinen stuk uniek maken.
Met oortjes waardoor Nederlands klinkt kan je volgen tot in de kleinste details. We horen en zien een boeiend verhaal.
Nu begrijp ik waarom porselein er zo vreselijk duur is, alles is handwerk en het proces neemt veel tijd in beslag. Ik ben kenner, noch liefhebber, maar ontdek prachtige stukken.
Met de fiets langs de Elbe rijden we Dresden binnen. De rode meidoorn-‘loper’ ontvangt ons feestelijk. Ik kan een fotootje plaatsen, enkel de rode loper, of wij in de rode loper. Voor één keer kies ik voor het laatste, we voelden ons zo feestelijk onthaald.
Ook Dresden kent een zwaar oorlogsverleden, waarna de stad en haar verval vele jaren werd verstopt achter het ijzeren gordijn, maar wij zien een mooie stad, waar de gebouwen eigenlijk vooral replica zijn, opgebouwd na de val van de muur.
Twaalf jaar heeft de heropbouw van de Frauenkirche geduurd, een combinatie van oude zwarte en nieuwe stenen. De binnenkant is licht, speels, uniek!
My style!!
We rusten uit in de zonnige binnentuin van de Zwinger ( betekent letterlijk ‘tussen vier muren), waar ook een kunstmuseum is. We snuiven er als het ware de sferen van het Louvre in Parijs op. De architect wilde vooral imponeren, waar hij wonderwel in geslaagd is.
Slenterend ontdekken we de stad, snuiven vooral sferen op, voelen het pijnlijke verleden soms intens aan, genieten terrasjes met uitzicht op de weidse Elbe, ontdekken vele wijnranken op de flanken die naar prachtige villa’s leiden, dat is voor ons echt vakantie!
Geen overdaad aan culturele bezoeken, her en der pikken we iets mee, gebouwen met een verleden, maar overdaad schaadt, we willen ook natuur, mooie pleintjes en gezellige terrasjes proeven.
We voelen en beleven de stadjes, mooie plaatsjes, het verleden, vrolijke en ontroerde sferen onder mensen van alle huidskleuren en rassen. Bijbabbelen doen we bij een glaasje wijn of warm drankje, waar Duits en Nederlands vlot combineren en één maken.
Het was een heerlijke reis, besluiten we alle vier. Een ideale mix van cultuur en natuur, speelse en lekkere momenten, luchtige en ‘zware’ babbels, intense en vrolijke bezoeken.
Nieuwe plannen worden gesmeed.
“Les voyages ne sont agréables que lorsqu’on les partage avec ses amis.” (J Claretie)
Mijn Duitse mannen
Standbeeld spelen, een inspannende, bewegingsloze job! Bedelen of goudmijn?
Groot hoedje af! Ik houd het zelf geen twee minuten vol….
De eerste man geeft me zowaar een kus, terwijl de centjes rollen. Ik trek me terug, te laat…. Die foto blijft privé 🙂
De tweede geeft zijn arm, mijn rode trui flatteert zijn zwiepende das. We houden de hond aan de lijn.
De derde man heeft al een vrouw….., een pak rustiger dan ik, betere keuze dus.
Weimar (deel 2)
Doorheen een prachtig weids landschap, doorspekt met helgele koolzaadvelden, rijden we richting Weimar.
Weimar is niet enkel gekend vanwege zijn voetbalgekke urinoirs (zie)
Hoewel… we ontdekken er ook een super-leuk vrouwentoilet, ik bespaar jullie de foto.
Ons hotel ligt een tweetal km verwijderd van het centrum, maar met de fiets doorheen het grote prachtige park wordt een heerlijk beleven op zich. Het stadje is gezellig, kleurrijk, vooral de huizen geven een speels authentiek effect.
Drie to do’s staan op ons programma, er is veel meer te zien, Wikipedia wijst je met plezier de weg en Googlemaps de route. .
Vlot vinden we het groene fietspad en rijden verloren in de imposante tuinen van kasteel Belvedere, de zomerresidentie van de hertogin Anna Amelia. De buitenkant oogt prachtig en majestueus. De binnenkant is hertog-lijk rijk en luxueus. Jammer dat de kamers niet overal zijn ingericht om het rijke verleden te leren kennen, het is grotendeels een museum. Maar de namaak-marmer-wanden geven een prachtige verfkunst weer.
Grote ramen tonen een schitterend uitzicht, hij krijgt de slaapkamer met uitzicht op de oprijlaan en de stad in de verte, zij krijgt de kamer met uitzicht op de sierlijke hoven.
Hij moet in het oog houden, zij mag genieten.
Ik begrijp en leef even mee in die ‘goede oude tijd’, maar zie vooral – in mijn ogen- veel overbodige (?) weelde.
Met bevroren handen we terug richting centrum, muts en handschoenen waren géén overbodige luxe geweest. Zijn we wel degelijk mei?
Als je in Weimar bent, MOET je binnen springen, en liefst wat langer, in Crêperie du Palais, , het verhaal lees je via de link. Lekker en gezellig een pannenkoek eten, je laten bedienen voor de vriendelijke Fräulein, even in Frans-Duitse sferen vertoeven, écht tijd nemen voor deze verwennerij is een over-heerlijke must.
Nadat we de overdadigheid hebben geproefd van het kasteel uit de vorige eeuwen, kiezen we nu voor de minimalistische trent, een nieuwe levensstijl op alle vlakken. Studenten kunnen er hun creativiteit uitleven met verschillende materialen.
W Gropius is in 1919 de oprichter van het nieuwe denken, de architectuurschool van ‘scheppend vormgeven’.
Even rekenen maakt duidelijk dat deze stijl dus net 100 jaar oud is. In Weimar – waar alles ooit begon- opende in april 2019 het nieuwe Bauhaus, waar we de modernistische kunst niet altijd begrijpen, we voélen vooral temidden de kleurrijke en heel originele werken in het gloednieuwe gebouw, Bauhausstijl waardig.
We ontdekken er minimalistische, strakke en geometrische creaties, waarbij ‘vorm volgt functie’ het motto is. Pure materialen worden gebruikt, heel belangrijk is ook het SAMENwerken aan een totaalconcept.
Geen individualisme, en dat voelt fijn aan.
Niet enkel een kunststijl, maar een vorm van (be)leven
Wordt vervolgd.
Erfurt versus Buchenwald
Reizen tijdens schoolweken kon niet, gebonden als ik was aan vakantiedagen (ik besef, vrij talrijk 🙂 ) in het onderwijs, als kleuter, kind, puber, student en ‘juffrouw’.
Het voelt nog steeds onwennig aan, zomaar middenin de maand mei, iedereen rondom me in werkmodus, en wij trekken erop uit en sleuren vrienden mee.
We hebben het verdiend, maak ik mezelf wijs.
Gepensioneerden moéten de economie steunen!
Even grote paniek als de auto op 300 km van huis plots dienst weigert, hij is amper drie maand oud en kijk….., daar heb je het al….. , vooroordelen troef…, tot we ontdekken dat wij zélf de techniek over het hoofd zagen, en de bijgeleverde ‘snufjes’ simpelweg niet wisten te gebruiken.
Nooit te oud om te leren…. Of juist te oud om te begrijpen….?
Hij dolt en rolt en bolt ons het op één na oudste stadje van Duitsland binnen.
Het voormalige Oost-Duitsland ademt een heel speciale sfeer uit, alles heeft er een verhaal.
Erfurt is een gezellig stadje, met vele prachtige pleintjes, een middeleeuwse stadskern, de Marien Dom en kerk rijzen -statig zij aan zij- hoog boven de stad uit.
Boven word je – buiten de adem gerekend- beloond met een uniek zicht op het Domplein. Het is er heerlijk bekomen.
Vooral de Krämerbrücke, de langste met huizen bewoonde brug van Europa betovert, de ponte vecchio van Erfurt.
Historische vakmanshuizen fascineren en nodigen uit tot een poëtisch mijmeren aan de Gera-rivier.
We halen de fietsen boven en rijden vele kilometers door het prachtig groen landschap, we volgen de kronkels en ups en downs van de rivier.
In een straal van een paar km ontmoet je Bach, Goethe, Schiller en een heel wrede wereld .
Doelbewust verborgen in de grootse bossen bezoeken we Buchenwald. De geschiedenis overweldigt en verstilt. Het enorme terrein, waar massa’s mensen urenlang moesten rechtstaan, wachten, honger leden en van uitputting opgaven, verkilt me tot op het bot.
De foto met de lijken, verbrandingsovens, de ‘bloedstraat’ erheen, de aftekening van vele barakken, waaronder de kinderbarak, piepkleine cellen waar gevangenen maandenlang verbleven in honger en ijzige kou, ver weg van de bewoonde wereld, de imponerende schouw waar geuren en walmen uit een ver verleden je als het ware overvallen, beleef je als bezoeker heel intens.
Aanvankelijk was het kamp bedoeld voor criminelen en homoseksuelen en Roma (stel je voor, alle drie op gelijke hoogte!), tijdens de tweede wereldoorlog werd het een concentratiekamp in Nazi-Duitsland.
Hoe wreed kan leven zijn…. Een kop koffie helpt de ontstellende geschiedenis verteren.
En wij rijden verder, dieper het land binnen.
Als de nodige wasmachines zijn gedraaid, de kleurrijke terrasbloemen (heel liefde-rijk verzorgd door mijn lieve buurvrouw) uitgedund, de auto van vliegresten is bevrijd, schrijf ik een vervolgje.
Thuiskomen geeft rust? Vergeet het!
Maar de energie staat op zijn toppunt na veel aangrijpende indrukken.
Weimar
Weimar, die schöne!
Meer dan een reisje waard!
Voor wie een goal wil wagen, adres te verkrijgen bij de fotograaf 😉.
De tuttenboom
als kleine kindjes groot worden
reikt soms groot gemis
naar diep buigende treurnis
up en down
Een “prachtige” lentedag nodigt uit, we springen de fiets op, baden door plassen, de buien overdonderen, dikke druppels belemmeren het (uit)zicht.
Tien lange kms rijden we nat, opdrogen doen we bij de heerlijk veggie lasagne, die smaakt en voelt als een lekker heet oventje.
Een fris glaasje rosé, puur ter opwarming 🙂
De volhouder wint ook hier, dapper, nat tot op het bot, dagen we de zon uit.
Ze bezwijkt uiteindelijk én verrijkt.
Nat wordt droog, plassen worden modderige hoopjes, de fiets komt onder vieze spatplekken, grijs wordt fris-groen, schoenen krijgen weer enige vorm, druppels drogen drentelend.
En ….. de blauwe hemel straalt.
Vieren die teugels én het cijfertje extra (gelukkig achteraan) voor manlief.
Samen zijn we 1(+) 2(+) 7 –> tiener!
We rijden één van de mooiste routes van Vlaanderen, langs bos en weiland, drassige lanen en dijken, kleine kronkelende wegeltjes met zicht op heel veel schapen, wiens wolletjes zo prachtig opkrullen bij al dat nat.
De wielen van de fiets gaan rond en rond, rond en rond, rond en rond. (heerlijke kindersong!)
Bootje varen al over de baren…. Enthousiaste schippers houden er de vrolijke bui in.
We ontdekken de wereldtuin, een mooi park in een verscholen hoek.
De open-lucht-kunstgalerie uit Zimbabwe verrast, de werken kleuren soms uitdagend rijk, soms eenvoudig kunstig gestroomlijnd.
Twee Zimbabwanen (wat een woord!) geven een workshop beeldhouwen, de deelnemers geven met plezier wat extra uitleg en we ontdekken prachtige kunstwerkjes van amateurs.
Tegen de avond voelen ze hun armen niet langer, houden ze geen greintje spierkracht over, na dagenlang vijlen en laagje voor laagje afpellen, een zen geduldswerk met mooi resultaat.
Misschien moet ik het ook eens proberen? Wie weet? Ooit??
Met enige fierheid je eigen werk etaleren in de woonkamer lijkt me een leuk idee, maar het engelengeduld is echt aan mij niet besteed, vrees en weet ik…. Dus eerder Nooit?
Is kopen dan misschien dé oplossing?
Een paar kleurrijke vlinders en bonte spechten zorgen nu voor wat Zimbabwaanse sfeer in onze tuin. Ook tevreden.
Vol-daan ploffen we die avond in de zetel, nagenieten is de boodschap.
Ont-daan hoor en kijk ik naar beelden van Julie, het meisje dat niet meer is, dat een gruwelijke dood stierf, onschuldig en jong.
Enkel op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
En geliefden die eenzaam en totaal verweesd achterblijven….
Onze mooie dag vervaagt, zo snel kan gevoel keren….
omabaard 