over zon en rijm en het gemak

Zon schiet straalpijlen
op Rijm. Rijm vecht dapper t’rug
niks moet niksen mag

 

 

 

 

 

Wandelen vult niksen in.
Maar Rijm werkt in op de blaas
Ik moet drrringend
En schiet het cafeetje binnen
De baas wijst me vriendelijk de weg
eerst links dan rechts de smalle gang door
“Ik zal best even wachten, mevrouw  gaat me net voor”
“Geen probleem hoor, daar zijn er twee”
“Oh super, dank je wel”
Eerst links dan rechts de smalle gang door
Ja daar is de deur
op slot, op rood
je weet wel… mevrouw
Waar is die ander?
dan maar geduldig trappelen
want ik moet drrringend
naar het kleinste kamertje
Eindelijk komt mevrouw buiten
Oef
en ik zie
de cafébaas heeft niet gelogen…..

 

 

Advertenties

na de onderhoudsbeurt

fijn verwenmoment
zachte watten van olie
heerlijk rimpelloos

 

Wie verspreidt die roddel nu toch?

zeswoordverhaal over roddel naar een schrijfuitdaging bij Doldriest.

[  https://doldriest.com/2019/01/16/zeswoordverhaal-roddel  ]

 

 

Er zijn zo van die dagen

dat grauwe beelden wagen knagen
ontwaken tussen vele tinten grijs
winter geeft z’n kaal karakter prijs

twijfel wordt dan onverhoopt de chef
van gevoel en normbesef
gedachten zus gedachten zo
kiezen contra of toch pro

de ander ja die weet het wel
tollen in eigen carrousel
van welles nietes en misschien
aarzelen en vooral ontzien

wordt het blauw of is het rood
beschuit of wit rozijnenbrood
aanvaarden zonder schroom
spartelen in de wervelstroom
gedachten ordenen in toom
dobberen op de levensdroom

twijfel is het begin van wijsheid (*)
ondanks vele wachttijd
en knagende onzekerheid
die zich vast bijt
aan- en afglijdt

twijfel is de waakhond van het inzicht (**)
denken én voelen vinden evenwicht
grijs straalt in het licht
en toont zijn waar gezicht
gezicht van hoop en kleur
van fresia en bloemengeur

(*) Aristoteles (Griekse filosoof die het toen al begreep)
(**) Confusius (Chinese filosoof die het nog vele jaren vroeger zag)

 

Drukknopjes naar een dicht verleden

• De last-minute-trip naar Kortrijk, waar we snel nog vrienden van op de hoogte brengen, die nog sneller beslissen met ons daar een lunchke te genieten en een rondleiding te geven, en waar dan weer last-minute een WEtje Rijsel uit voortvloeit.
• De musical “Hans en Grietje” in de schouwburg van Antwerpen wordt een topper voor oma en opabaard en vier kleinkindjes, die met open mond meer dan anderhalf uur gefascineerd het spektakel volgen. In het sprookje worden vele  verhalen modern gebundeld en prachtig vertolkt. De komische, spannende en vrolijke aspecten zorgen voor een speels schouwspel.
  Heerlijk voor jong én oud.
  En…… wij voelen ons weer zalig kinds.
• Als ik klaar ben voor de nacht, nadat ik drie ventjes boven te ronken heb gelegd, ontdek ik op de speeltafel het houten optrekje, dat opabaard in zijn jonge, creatieve jaren heeft gebouwd voor de eigen kroost, en dat nu door de nakroost, net zo creatief, is omgetoverd tot een fijn thuisje voor nog kleinere, kleurrijke  ventjes.
  Die huiselijke gezelligheid ontroert.

  

• De trein brengt ons naar Trainworld in Schaarbeek, waar we de geschiedenis van een wereld op wielen ontdekken. Heel fijne aanrader voor kinderen!
  We worden er ondergedompeld in vroeger en nu, in wagons en locomotieven, in en onder de rails.
  “Oma, zie jij wat ik zie?”
  “Kijk toch eens zo leuk”,
  en toch voel je  zijn spanning, want het museum is groots en weids en onvoorspelbaar en verrassend en soms donker.

  
  Blije gezichtjes als ‘mijnheer conducteur’ op de échte trein de jongens zijn kepie laat passen, ze knippen kaartjes, krijgen zijn tablet in handen (aiai, vertrouw ik dat wel?), ze bezoeken het piepkleine kamertje van de machinist en laten zich overdonderen door de vele knoppen en hendeltjes, zo moeilijk om  handjes thuis te houden….
  Hoe fijn
  kan reizen zijn
  als een man in uniform
  plots je vriend blijkt te zijn.

• Een paar logjes geleden schreef ik over “My brilliant friend“.
  De  eerste boeken van Ferrante heb ik – enige vorm van verslaving was me niet vreemd– enorm genoten. Het derde wacht geduldig op vijf minuten tijd….
  ‘Nooit een film bekijken nadat je het boek hebt gelezen, het valt sowieso tegen.’
  Neen echt niet, de serie is subliem vertolkt, de Napolitaanse jaren-50-sfeer tastbaar, we worden ondergedompeld in vele uurtjes intens filmplezier.
  Noch steeds weet men niet zeker of Elena Ferrante  man of vrouw is.
  Zij/hij is volkomen onzichtbaar in haar/zijn schrijven. Ongelooflijk toch?
• Kleinzoon krijgt een nieuwe juf. De kinderen hebben haar al één keer gezien, net voor de vakantie kwam ze kennis maken.
  “Ze heeft diamanten in haar mond“, vertelt hij nuchter.
  “Euhhh???”
  ’t Is maar hoe je het bekijkt, juf zelf vindt de tandblokjes wellicht minder irritant als ze zijn kinderlijke interpretatie hoort.

riem ram rijm

 

nieuwjaarsbrieven

 

drie zijn al zélf geschreven
woorden worden prijsgegeven
na dagen oefenen in ’t geheim
op moeilijke zinnen en veel rijm

twee zijn nog geen eigen werk
maar juffrouw’s handelsmerk
een krabbel hier een letter daar
wat rode lipjes voor ’t nieuwe jaar

dat maakt dan samen vijf
dus eentje pleegde vluchtmisdrijf (?)
voorgedragen van groot naar klein
ontsponnen in het kinderbrein
blij vrij vrolijk luid
fier als een ijdeltuit
verlegen stil verscholen achter brief
grappig maar oh zo lief

“riem ram rijm
ik hou van je, je ’t aime’
hij kan maar amper schrijven
en ’t Frans komt bovendrijven
“kusje plezier kusje zonneschijn”
mijn omahart knijpt fijn
“ik wil voor jou zo’n lichtje zijn
dat straalt het hele jaar”
mijn lichtje ben je al
dat straalt als een kristal
“tinge-linge-ling
kijk maar hoe ik spring
en roep van hier naar daar
gelukkig nieuwjaar”
fluistert kleine man
verstoppen is zijn reddingsplan
maar toch hoor ik heel erg vaag
het is gemeend bij hoog en laag

zo heerlijk al die wensen
van flinke kleine mensen
en omabaard die is zoooo fier
er stromen tranen van plezier