Het gaat wél in de koude kleren zitten

Drie volle uren vind je me woensdagvoormiddag op de schoolbanken. Het is fijn langs de andere kant van de tree -zo werd vroeger de lichte verhoging genoemd- te zitten. Ook staan wordt hiermee voltooid verleden tijd. De les is boeiend, maar ondanks de vier lagen trui, het in een vergeten lade opgevist Damart-hemdje, de jas, de kleine én grote wikkelsjaal voel ik me langzaam maar zeker transformeren in Witje, de ijsbeer. Het -terug van even weggeweest- mondmasker houdt neus en mond warm. Deur en ramen staan wagenwijd open. Concentratie in bevroren toestand is geen sinecure, gedachten dwalen voortdurend af richting warm bad en zalige dromen over zomerse stranden. De koude vreet letterlijk aan me.
Verkleumd fiets ik naar huis, buiten voelt het net iets warmer aan dan in het lokaal, of is het enkel wishful thinking bij de gedachte aan de naderende warme thuis? Manlief heeft heet! gekookt en de chauffage gaat vlot twee graadjes hoger, sterk stijgende brandstofprijzen ten spijt.
Heel, veel te langzaam stroomt nieuw leven door de aders. Ik ben terug ik.

Klaar voor de ijzige uitdaging.

Man en schoonmoeder kregen de boosterprik. Lekker gaan eten met de kersverse 91-jarige lijkt dus veilig(er). Zij geniet heel hard van eindelijk-terug-buiten, beweging van mensen rondom, er is geen speld tussen de woordenvloed te krijgen, luisteren en knikken is de boodschap. Een kleine wandeling van bank tot bank doet zichtbaar deugd, zorgt voor enige uitputting, maar vooral ook die prikloze boost van energie.