Met oog op wat lukt!

Er floept een berichtje binnen op mijn telefoon, of ik me niet verveel nu ik de wereld maar met anderhalf oog kan volgen. Neen hoor, meer nog, mijn week was heel erg druk en ik lag elke avond opnieuw uitgeteld in de zetel. Ergens was ik ook blij dat ik van alles omhanden had, dan verdwijnt piekeren vlotter in de verdomhoek.

Er was die maandag dat manlief drie 5e studiejaartjes mocht gidsen (lees gedeeltelijk toneel spelen) in Gent. Mij hadden de juffen gevraagd om mee een oogje in het speelse zeil te houden. De opoffering was niet groot, het werd een fijne dag. De weergoden waren ons, in tegenstelling tot vorig jaar, heel welgezind, die jonge energie bruiste des te meer. De kleinzoon deed niet onder voor de vriendjes, fier op opa-gids, blij met oma-begeleiding, een grote brok intens leven!

In de lesjes werd veel door de vingers gezien, deze ‘zorgjuf’ zag immers maar met een half oog en was grootmoedig (wat een woord!) naar de vele foutjes toe.
Als student aan de andere kant van de lessenaar was het mijn beurt om te trakteren. Tot ’s avonds laat bakte ik appel- en chocoladecakes om 20 zoete monden van medestudenten te vullen.

Tussendoor kreeg ik de vraag of ik bereid was dat eindelevensverhaal te schrijven. Uitstel was niet mogelijk, het leek dringend. Manlief voerde me naar het UZ in Gent, autorijden is nog geen optie. Met veel tranen deed een lieve leeftijdsgenote haar intense verhaal. Heel confronterend. Mijn belofte dat ik spoed zou zetten om het boekje met woorden en foto’s intijds klaar te krijgen, zorgde voor stress. Manlief is naast druppelman ook kalmaanman. Ik kreeg het rond, het is vast een mooi aandenken geworden voor haar dochter, maar de rit naar het UZ om het te bezorgen kan niet meer, mevrouw gaat haar laatste uren in.

Op vrijdag was er de controledag. Astigmatisme en een te zwak hoornvlies blijken de grote boosdoeners. Tijd zal ook hier raad brengen, wordt me beloofd. De vervelende ervaring geeft extra zorgen naar volgende woensdag toe…. Maar ik zal dapper zijn…. en ‘zie’ wel….

Er staat ook nog een toneelstuk op het programma. We twijfelen even, lukt dit? Maar met mijn kranige wil, of is het het reeds betaalde geld?, gaan we toch kijken. Veilig aan de arm van druppel-kalmaan-man.
Het stuk heet (V) (ja, je leest het goed) en wordt gespeeld door de NWE TIJD met Freek Vielen en Rosa Vandervorst als regisseurs. Het is een rustig toneelstuk en doet deugd aan de ogen. De hoop, het verdriet en de angsten van vijf vrouwen die volwassen worden (V) komen aan bod. Zij vertellen op schitterende wijze de vele ervaringen als meisje en als vrouw, zomaar by the way, aan elkaar en vooral aan ons, een geboeid publiek. Er zit humor in, maar ook pijn, veel taal-rijkdom, eerlijk- en openheid ,soms een bittere traan. Hoe ze als jonge meisjes hun vrouwelijkheid ontdekten met alle gevolgen. Soms gênant, soms ‘losse handjes’, soms krachtig opgroeien, soms moeilijke aanvaarding dat ze ‘maar’ vrouw zijn, soms verbazing, soms (h)erkenning, soms knagende frustraties, soms moedige aanklachten, soms blijheid, terechte fierheid, maar altijd doorleefd en sterk.
Het lukt me niet de mimiek te zien, maar horen én begrijpen kan ik als de beste. De verhaallijn is geïnspireerd op het boek ‘De meisjesherinneringen’ van Annie Ernaux. Een boek dat nu op mijn to-read-lijstje staat, in betere tijden. Men ging uit van een vragenlijst die de acteurs hun moeders voorlegden met camera én open én (h)eerlijk.
Onder de actrices herken ik de stem van Lies uit Dertigers (een voor mijn verslavende TV-reeks op VRT Max, pure ontspanning in iets donkerder tijden). Wat opzoekwerk leert me dat zij inderdaad Ellis Meeusen is.

VROLIJKE EN FIJNE PAASDAGEN VOOR JULLIE ALLEN! Ik zou je graag de zon beloven….