Perikelen en schoonheid

Met een flinke oorontsteking als vurige vijand en Dafalgan als beste vriend, kom ik vandaag de dag door. Nooit geweten dat het zoveel pijn kan doen….. On-rustig verhuis ik van zetel naar stoel naar bed, de ‘on’ geraak ik maar niet kwijt. Dokter knikt begrijpend, ook als ik vertel over het (totale!) dove oor dat me paniekaanvallen bezorgt, het zal er dus bij horen veronderstel en vooral hoop ik? Afwachten is de boodschap. Niet direct mijn grootste talent, dus begin ik in vrolijker foto’s van de voorbije zondag te scrollen, elke afleiding is meer dan welkom.

Wil je graag een grijze winterzondag invullen?
Hou je van Art Nouveau doorspekt met streepjes neogotiek en art deco?
Ligt Sint-Katelijne-Waver (omgeving Mechelen) op een overbrugbare rijafstand?
Wil je genieten van pure schoonheid, kleuren, het meer dan één eeuw-oude interieur, toen hypermodern, nu nog steeds prachtig schitterend?

Ergens begin de 19e eeuw besluit de orde van de Ursulinen dat ook meisjes recht hebben op degelijk onderwijs. Eindelijk….. zou je toch denken……
Aanvankelijk enkel voor de meisjes uit de omgeving, maar er moest dringend geld in het laatje komen én het lesniveau lag er heel hoog, meisjes uit gegoede families in Europa en wereldwijd kwamen er dus op pensionaat. De ouders betaalden flink, de school kreeg een rijke uitstraling. De zusters waren vooruitstrevend, het korset mocht in de kast blijven, lang voor dit maatschappelijk werd aanvaard en ‘verboden boeken’ kregen een zichtbaar plaatsje in de schoolbibliotheek. De hele school stond in het teken van leren, de meest verborgen hoekjes nog als hedendaagse getuigen.

Vandaag bevat de school 1700 studenten, de mooiste ruimtes krijgen enkel ingang onder toezicht. Of studenten oog hebben voor zoveel pracht??
We bezoeken het gebouw onder leiding van een gids, ze was zelf 9 jaar studente in de school en ondertussen 30 jaar leerkracht én nog steeds in de ban van zoveel culturele esthetiek. We ontdekken de refters, de ‘sjieke’ waar ouders van studenten uit het verleden stijlvol ontvangen werden, de ‘gewone’, waar de leerlingen nu lacherig aan lange tafels schuiven, niet meer gedisciplineerd buigen of bidden voor het eten tot zuster overste toestemming geeft om in gewijde stilte te eten.
De gids vertelt ‘Vroeger huppelden de meisjes door de gangen, nu wordt er gesloft en geslenterd’. Enige herkenning is me niet vreemd.

Wij wandelen doorheen de lange pianogang, 32 kleine hokjes naast elkaar, allen vernoemd naar bekende componisten. Want leren was en bleef overal de grootste uitdaging. Nog 12 hokjes zijn nu in gebruik, compleet met de authentieke art nouveau-krukjes, keramieken tegels en geëtste ramen met lotusbloem. Ik slaagde er niet in de indrukwekkende gang in beeld te brengen, één hokje lukte nog net en geeft een mooi beeld. Uiteraard krijgt enkel muzikaal talent de kans om daar in de huidige vrije tijd te tokkelen.

De kers op de taart is de Wintertuin. De zusters hadden voldoende geld om een schitterende ontvangstruimte te maken. De architect is nog steeds onbekend, hier en daar wordt Horta gefluisterd. De kronkelende glas-in-lood-ramen stellen het kleurrijke verloop van de dag voor. Jammer dat de zon die ZON(?)dag forfait geeft, we missen een prachtig spektakel. Ook de tafels en stoelen zijn authentiek. Een locatie waar je zomaar blij van wordt, en die oorperikelen even langs de kant kan schuiven. Ik besluit dus straks met de foto onder de wol te kruipen!

Wie interesse heeft, klik even hier.
https://www.visitwintertuin.be/

Elke zondag zijn er rondleidingen voorzien om 14.30u, in verschillende talen. Reserveren is verplicht, 10 Euro pp wordt verrekend aan de inkom. En ja……mondkapje verplicht. Maar meer dan de moeite waard. Voor wie 2 uur recht staan ongemakkelijk wordt, overal mag je stoelen en banken gebruiken.