Marsman

Net aangekomen voor het grote herenhuis, mik ik de elleboog netjes op de bel.
Is trouwens verplicht, je kan het grote geplastificeerde papier onmogelijk negeren.
Marsman opent de deur, en wijst me erop dat ik vooral geen klinken mag aanraken.
In de hal staat een reusachtige ontsmettende fles, die tip is overduidelijk.

“Moet ook ik mijn mondkapje aan?”

Wazig hoor ik gemompel, mondmasker én faceshield dempen de stem.
Gelukkig meen ik een vaag neen-schudden te bespeuren.
Met een vriendelijk gebaar word ik binnen geleid, hij heeft de bekende ruimte ontdubbeld, bubbels eigenhandig gemaakt, de tijd van werkloos toekijken was niet aan hem besteed, nuttig bezighouden was dé boodschap.

Hij komt dichterbij, ik schrik, lang geleden dat een mens, laat staan een vreemde man, zo onversaagd mijn comfortzone binnen stapte.
Zijn ogen knikken geruststellend , hoor ik daar weer enig gebrabbel tussen de vele beschermende lagen door?
Een zin fantaseren met de schaars begrepen woorden lukt me niet, gelukkig zijn daar die diep-bruine ogen.
Marsman bekijkt de schade, haalt de boor boven en begint te schroeven. Hij gaat redden wat te redden valt. Ik wacht geduldig, comfortabel op m’n stoel.
Communiceren blijft lastig, zijn stem klinkt ver, ik stoot sporadische keelgeluiden uit, Marsman en Venusvrouw in dezelfde bubbel.

Met bevroren wang stap ik opgelucht buiten door dezelfde deur die hij galant voor me openhoudt, je weet wel, geen bepotelde klinken!

Een heerlijk zomerse lunch wacht bij vriendin, met afstand op het terras, ik hoor en zie weer duidelijk, kauwen blijft nog even onmogelijk, tot het ontdooiproces zich inzet en ik met volle mond geniet van babbels en zoveel lekkers.