Het leven zoals het nu is…

The times they are a-changin’…..

Onderwijs ten tijde van Corona.

De vrije tijd duurt lang, te lang. Om dan nog te zwijgen over  de  groooote vakantie die in ’t zicht komt. Achterstand moet voorkomen worden (ook al denken de Walen hier duidelijk anders over), nieuwe leerstof zal worden aangereikt.
Veel leerkrachten krijgen up-to-date lestechnieken onder de knie, lesgeven vanop afstand, met platform én digitaal. Een enorme uitdaging voor de traditionele lesgever.
Er worden lesjes klaar gestoomd, videoconferenties voorzien, huiswerk wordt digitaal doorgestuurd en verbeterd, een andere wereld opent zich.

Smartboard ligt plat op dag 1, dit succes hebben de beleidsmakers blijkbaar niet voorzien.
Zoomtechnieken worden  geoefend, het ideaal platform om vergaderingen te leiden en lijden. De één kan er sneller mee overweg dan de ander. Maar oefening baart kunst. Toch?
Preteaching, een uitdaging van formaat! Leerplatformen kreunen onder het gewicht.

Ook hier krijgt de nakroost  les, ze zijn nog kinderlijk soepel.
De juffen en meester houden hen in het vizier, dat voelt best spannend aan.
Een experiment dat wellicht ogen zal openen over hoe het ook kan?
Dat het schrijnende tekort aan lesgevers misschien kan oplossen?

Voor sommigen een échte uitdaging, ze willen het systeem doorgronden tot in de kleinste vezels, voor anderen een échte domper, een zwaar doorwegend analfabeet-gevoel drijft boven.
Kinderen en studenten wachten blij, angstig, benieuwd, met tegenzin, vol goesting op de kunstige capriolen van de lesgever.

De nakroost vindt het best wel spannend.
Kleindochter werkt plichtsgetrouw, is blij dat ze  niet langer eindeloos moet herhalen, ze geniet  het terugzien van de grappige meester en de vrienden, beveiligd door een virus-ondoorlatend-scherm. (maken we onszelf graag wijs…)
Bij kleinzoon 2 lukt het  met  stimulans van de ouders, hij denkt  te snel dat het  moeilijk is en dat ‘hij het niet zal begrijpen’. Oefening in zelfvertrouwen.
Nummer 3 vindt het beeld van twee juffen op het scherm (heeft de eigen juf koudwatervrees?) grappig en voelt zich in zijn sas. Oma’s taak om via  beeldscherm  rekenoefeningen en maaltafels te oefenen zit erop, we hadden nochtans veel plezier samen, hij houdt er de animo graag in :-). Een acteur in spe.
Kleinzoon 4 vindt het – tot nu toe- best wel leuk. Stilzitten is  niet echt aan hem besteed,  nu ziet de juf het niet als de pen valt en hij voor de zoveelste keer onder de stoel duikt.
Nummertje 5 zingt, klapt in de handjes, doet enthousiast mee met het spelletje, tot hij na drie minuten zangstonde mama onwennig aankijkt en  vraagt ‘duurt dat nog lang, mama?’ Het doorgestuurde filmpje is hilarisch, hij begrijpt nog niet echt.

Voor de ouders is het een  belasting, tussen de zoomvergaderingen en het eigen werk door zijn ze nodig bij de kinderen, werkt het oefenplatform Bingel natuurlijk net niet, en gaat smartschool door de bocht.

Deze oma heeft tijd, wil graag de kinderen bij de les houden, kan zich hier heel nuttig voelen, maar dit kan nu ‘even’ niet.