Grote ouder?!

Ze is antropoloog, socioloog en psychotherapeut, en geeft lezingen over de relatie grootouders-kleinkinderen. Haar naam is Kathleen Ghequiere.
“Ouder worden is eigenlijk best vernieuwend” , schrijft de oma van Loesje, wij gaan dus samen op stap, manlief en ik, trotse, maar soms toch ook onzekere grootouders.
12 vrouwen en 7 mannen zijn aanwezig. Fijn dat ook opa’s hier een duidelijk betrokken steentje bijdragen. Ooit was het anders…..

Haar voordracht in een notendop zal moeilijk lukken, ze spreekt boeiend, met humor en vooral herkenbaar. Het publiek luistert en interageert. Heel objectief schrijf ik hier ‘mijn verslagje’ neer.

We leven in een snel veranderende wereld, gemiddeld zijn we 25 jaar grootouder, daar waar -nog niet zo heel lang geleden- ouders net de tijd kregen de eigen kinderen groot te brengen.

Er is de demografische verandering, we krijgen veel meer tijd en minder kleinkinderen.
Daarnaast is een culturele verandering merkbaar, lossere gezinspatronen en meer individualisme  duiken op, waarbij het kind centraal komt te staan en alle recht van spreken krijgt. Een logisch gevolg is een soms dalend respect naar de ouderen toe.
Ook de technologie vraagt een aanpassing, veel grootouders zijn niet meer echt mee en haken af via dit communicatiekanaal.

De grootvader.
Vroeger  zag je aan de schoolpoort enkel (groot)moeders, nu wachten daar veel opa’s.
Bij opa kan je niet enkel  leren, de emotionele band tussen hem en kleinkind is veel intenser. Een heel positieve evolutie.

Grootoudercarrière.
Wij moeten voortdurend een evenwicht zoeken tussen de nieuwe niet-professionele rol en het ouder worden met vaak bijkomende beperkingen.
We kennen het…, het doodmoe (maar tevreden) languit de zetel intuimelen na een kroosterig dagje.
De carrière bestaat bij de kleintjes enkel uit opvang. Een vast systeem met geregeld contact wordt best intijds op poten gezet om  een goede relatie te bewaren bij de adolescenten. Hard werken dus in het begin 🙂 .
Waaruit bestaat onze opvoedingsrol? Begrijpende aanwezigheid is heel belangrijk. Je mag nooit de opvoedingsstijl van de ouders aanvallen of bespreken  waar de kinderen bij zijn.
Wanneer de ouders afwezig zijn, gelden de eigen regels, die  gemakkelijker realiseerbaar zijn als het kind bij je thuis is, want in eigen huis voelt het zich sneller ‘de baas’.
Groot onderzoek levert de volgende constatatie : kinderen vinden dat grootouders zich te snel bemoeien, teveel inspraak opeisen, kleinkinderen zoeken en vinden wel degelijk geborgenheid bij ‘de oudjes’.
De culturele rol bestaat uit de overdracht van wijsheid en waarden, gewoon door er te zijn, deze moeten niet benoemd worden.
Hoe hechter de samenleving, hoe meer structuur gegeven wordt. Hoe individualistischer, hoe losser, waarbij het kind uiteindelijk zelf de regels gaat bepalen.
Jammer genoeg worden ook mankementen binnen families overgedragen, de geschiedenis blijft zich herhalen, angst en onzekerheden worden onbewust doorgegeven.

Ze eindigt met 8 tips.

• Weet je wel zeker of je ‘goede raad’ gewenst wordt?
  [Ik besef, niet gemakkelijk….]
• Houd van je kleinkind [ik besef, heel simpel], maar onthoud dat het niet jouw kind is.
• Elke generatie heeft een eigen visie op opvoeding. De ouders bepalen altijd de opvoeding, grootouders kunnen énkel ondersteunen.
• In de op’voeding’ speelt ook voeding een grote rol, kinderen waarderen lekkere en gezonde hapjes. Niet enkel bij de man gaat de liefde door de maag…
• Verwaarloos je eigen leven niet. Het is géén goed idee om overaltijd stand-by te zijn. Trek grenzen, anders volgt misschien de burn out van de (opvoedings)carrière van de grootouder?
  [Even een eigen noot, onze kinderen maken hier nooit misbruik van, de burn out ligt hier echt niet op de loer. ]
• Laat verwachtingen dat alles stabiel blijft tot het eind van jouw en hun leven vooral los. Er duiken veel moeilijke situaties op, steeds meer.
  Steeds meer scheidingen ook, en scheiden blijft altijd lijden. Kinderen blijven loyaal naar beide ouders toe, en moeten in eerste plaats worden opgevangen in een goede structuur. “Grenzen trekken en zien geeft de meeste vrijheid”, niet omgekeerd. Je kan als grootouder de rots in de branding blijven.
  Er is ook de plotse ziekte, werkloosheid, armoede…..
• De jongere generatie gaat het sowieso moeilijker hebben. Angst is vaak duidelijk merkbaar.
  De beschaving gaat in een neerwaartse spiraal, het kantelmoment komt eraan. We leven in een te drukke, prestatiegerichte maatschappij. Niet elk kind heeft voldoende veerkracht.
  Even wijst ze erop dat België op de tweede plaats staat qua zelfmoordcijfers na Finland. Reden?
• Schermen, een extra zorg voor de toekomst. Er is de verslaving, facebooktoestanden waar alles stralend en happy lijkt, interesse in de virtuele wereld, die vaak mijlenver verwijderd ligt van de echte wereld. Als grootouder volg je hierin het standpunt van de ouders.

Bij een broodje hebben we nagepraat, de lijn doorgetrokken naar onze persoonlijke situatie, naar wat moeilijk en gemakkelijk lukt, naar wat we hopen voor de toekomst, naar onze enorme liefde voor het kleine grut.