Geslaagd

Vandaag doet hij zijn jaarlijks examen.

Fris gewassen, met dank aan de vele regen van de laatste dagen, ga ik hem begeleiden, hij heeft nog even een detailstudie bij de man in grijze kiel . De afstand bedraagt amper twee kilometer, ik besluit geduldig te wachten. Met de belofte dat ik zal verwittigd worden indien ik hem terug kan oppikken, installeer ik me in de nieuwe gezellige zeteltjes boven, lekker warm, onmiddellijk wordt me een (gratis!) drankje aangeboden. De grote keuze aan koffiekoekjes maakt het extra lekker. Overal rondom me wachten mede-geduldigen, vaak verscholen achter de laptop om geen tijd te verliezen.

Ik heb wél tijd, en verdwijn achter de krant, die ik breed open spreid, sorry, ik heb nu eenmaal twee zitplaatsen nodig….  Hij blijft weg, ik wacht, en wacht, en wacht.
Het dagblad is al driemaal doorploegd, dan maar de smartphone boven halen en ijverig tokkelen, zo lijk ook ik naarstig aan het werk.

Eindelijk word ik opgebeld, fier als een nieuwe gieter wacht hij me op. Voor de uitslag moeten we nog  verder doorrijden, ik blijf hem trouw, we hebben het goed samen.

Daar aangekomen wacht weer een lange rij. Deze keer blijven we in elkaars gezelschap, en meter voor meter schuiven we dichterbij. Boek in de aanslag, je kan moeilijk blijven gluren naar de medeschuivers.

Hij komt aan de beurt. Galante mannen onderzoeken, kijken, keuren, doen zelfs gemoedelijk een grappig praatje met me.
Waar is de tijd dat dat ik fluitjes of licht sexy opmerkingen hoorde te trotseren?
The times they are a’changing, zegt den Bob.
Of….. speelt mijn leeftijd hier een zekere rol?
Ik gok op allebei, om mezelf een te grote ontgoocheling  te besparen.

Hoera, hij is geslaagd, met onderscheiding, hij krijgt het op een kersvers blaadje gepresenteerd. Nog even dat diploma afrekenen, want dat papiertje is duidelijk geld waard. Glunderend rijd ik hem huiswaarts, hij mag weer een jaartje mee-bollen.