vaak ben ik gelukkig

Amper 151  pagina’s telt het boekje, met een kaft en titel die direct verbinden.
Jens Christian Grondahl (met schuine streep door de o. Hoe doe je dat met de laptop??) is de Deense schrijver. Hij heeft me heel hard voor zich gewonnen.

En toch lees ik het niet in één ruk uit, langdradige en zwaar poëtische volzinnen ontbreken (gelukkig!), er zijn noch intriges, noch dialogen, er is enkel de monoloog van de hoofdpersoon Ellinor naar de vrouw, die sterft in een lawine en wiens plaats ze inneemt. “Ik nam de plek in die jij had achtergelaten. Ik nam jouw leven over, net zoals ik indertijd jouw trouwjurk had overgenomen”  (dit laatste door gebrek aan geld)

Reeds bij de eerste zinnen is er dé klik : “Nu is jouw man ook dood, Anna. Jouw man. Onze man”. Ik word direct het verhaal ingetrokken.

De monoloog is aangrijpend,  met pure blik.  “Je hoort niet wat ik zeg, je herinnert je niets, je bestaat niet”
Ellinor kan dus heel eerlijk en zonder enige verbloeming spreken, ze verschoont niet, ze ziet graag, ze toont twijfels, ze is mild, ze vindt rust en weet eindelijk wat ze wil, ze verteert de schuldgevoelens.

De sfeer is subtiel met vele rake observaties over huwelijk en leven. Twijfels mogen worden bloot gelegd. Je moet niet sterk zijn, je mag vooral jezelf zijn.
Het boek is nooit neerslachtig, ook niet overgoten met gespeeld optimisme.

Ze is op een positieve manier gelaten. Als het stormt, dein je best mee op de golven.
‘Ik realiseer me dat mijn verhaal een beetje droevig moet overkomen, maar ik ben geen somber mens, dat weet je. Vaak ben ik gelukkig net zoals in het gedicht. Gelukkig van binnen ook al kan ik het niet altijd laten zien. Je wordt geduwd en getrokken, soms verdrukt, en je kunt uit koers worden geslagen, maar vanbinnen ben je nog steeds dezelfde.’

Hoeveel weten wij werkelijk van elkaar af? Ondanks alle vertrouwdheid, hebben we geheimen, geen grootse, gewone kleine dingetjes…

Ik lees en ben getroffen door ” Ik mag huilen, graag zelfs, zodat ze mij kunnen laten zien dat ze mijn ontroostbaarheid aankunnen. Er is blijkbaar niets zo zuiverend voor de eigenwaarde als helemaal aan de afgrond van andermans verdriet gaan staat en laten zien dat je niet duizelig wordt. ”

Het wordt geen zwaar verhaal, de zinnen zijn begrijpelijk, kort en vol -in mijn ogen- juiste observaties geschreven.

Ellinor is niet boos, noch op haar vriendin en de ‘foute daad’, noch op het feit dat ze haar vader nooit heeft gekend “Hij was geen nazimonster“, ze is vooral mild.

“Jij zit als een vogel in de vertakkingen in mijn hoofd, en af en toe fladder je met je vleugels, stijgt op en landt ergens anders. ” Klinkt toch heerlijk?!

Het boekje is kwistig met  simpel geschreven, rake zinnetjes , en laat die me nu net zo enorm bekoren!

Dit pareltje uit Denemarken! Een échte aanrader!