Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar… ik ben geen ezel.
Voor de derde keer opnieuw sta ik op de lege parking van de gesloten supermarkt.
Maandagochtend…. en dan nog wel in blue…
Morgen is het appeltjesdag, de kinderen zijn er dol op, appelmoes op grootmoeders wijze. Nooit te versmaden!
An apple a day, keeps the doctor away.
Twaalf blozende appels van formaat wil ik tot moes verwerken. Ik keer mijn kar.
Ecologisch denken verplicht me de appels los in de fietszak op te bergen, één voor één worden ze met zorg gestapeld. Stel je voor dat er blutsen in komen….
Onderweg glijdt langzaam maar zeker de overvolle fietszak van de steun, ik hoor bonk, en nog één, en nog één, twaalf ploffen lang.
De zorgvuldig uitgekozen exemplaren liggen verspreid over de straatstenen.
Een appel valt écht wel ver van de boom.
Ze rollen en bollen, en kleuren stralend het grijze pad.
De fietser stopt, kijkt glimlachend toe hoe ik snel de tweewieler parkeer, de zak probeer te ordenen en het fruit te verzamelen, het schuift te vlot weg tussen de grijpgrage handen.
Ik voel de blos, tot achter mijn oren, van koude, inspanning en vooral gêne.
Al rood wat hier de klok slaat.
De automobolist toetert, maar gaat gelukkig ook op de rem, hoewel een reeds geplette appel me heel wat werk zou besparen.
Toeschouwers rondom, handjes toesteken lijkt niet aan de orde, de vlijtige appelscharrel verrast met een one-man-show.
Ik word niet Youtubeberoemd, niemand haalt -zie ik vanuit mijn ooghoeken- zijn telefoon boven.
Dapper bijt ik door de zure appel heen.
Een laatste handwuif naar m’n publiek, de gratis voorstelling is ten einde, snel als de bliksem vlieg ik ervandoor. Sommige geblutste appels moeten immers nog onder de pletwals.
Gelukkig zijn de mandarijnen netjes-verpakt.
omabaard 