Een sprookje in het bos

Elk jaar trouw beloof ik plechtig dat we volgend jaar terugkomen. Zoals altijd houden we ons aan het gesproken woord.
Tot drie septembermaanden terug schreef ik een Duinrell-logje.

Toch even schrikken, schrijf ik écht al zo lang?, vliegt de tijd zo snel?, ben ik reeds al die jaren een vrije gepensioneerde of senior ? of …., neen ik ben gewoon een springlevende oma met  een  dynamische opabaard en  nog swingender schatten van kleinkinderen, die ‘recht’ hebben op kwieke uitjes.
Vooral als daar rustbankjes staan voor soms vermoeide spieren en pijnlijke gewrichten, of…. zitten we daar niet gewoon  te genieten van de joelende kroost?

We gritsen zon, warmte, drie kleine jongens en vooral veel vrolijke vitaliteit mee, richting ons kleine huisje in Wassenaar. Elk huisje heeft een eigen tuintje, de kamertjes zijn piep, we struikelen voortdurend over elkaars en onze voeten, maar het is er gezellig en close, middenin de bossen. En…. we kunnen er rechtstaan.

Idyllisch bos

Soms wordt het bestempeld  als een ouderwets park, Duinrell , maar wij vinden het T.O.P en authentiek, gezellig en spannend en verrassend, open-minded, elke keer opnieuw.
Oma zoeft  en zweeft doorheen de lucht, ze beschermt gillende kindersnoetjes, een  vol hoofd wordt leeg.
Wat?, ouder worden?, ik??

Opabaard is rustiger, of ….. banger? De kleinste man blijft hem trouw, hij vindt het soms ‘een beetje eng’.  Ook de  reus in het sprookjesbos, met een grote boog stapt hij er omheen, het vuistje geklemd in mijn  hand.
‘Wat als hij zijn ogen opent?’ Hij slaapt en….. snurkt luid.
Het (gestolen?) manneke pis vindt hij dan weer zalig, de flinke straal mag zijn haren wassen.
Zand, rotsen en bossen trekken zijn aandacht, daar speelt en geniet hij eindeloos.
Ieder zijn meug. Alles mag en kan en lukt en voelt fijn aan.

het wassende water in Wassenaar

De zon maakt het leuke plaatje compleet. De kinderen hollen van her naar der, een traantje bij een valpartij, snel opgedroogd, want alles lonkt en lokt.

“Dit is de allerleukste dag van mijn leven”

“Als ik later voetballer ben, en jullie leven nog, mag je komen kijken” Beloofd, we doen ons best!

“Oma, kunnen we hier niet eeuwig blijven wonen?”

“Wij slapen in het dunne kamertje” (een kamer ter grootte van het stapelbed)

“De tandarts zegt dat ik mijn tandjes beter moet poetsen, maar oma….. krijg ik dan  éérst een suikerspin?”

“Zie opa, dat kindje smijt een papiertje op de grond, dat is toch niet goed voor onze wereld?” waarop “krijg ik ook een snoepje in een papiertje?’

“Mijn piemeltje kriebelt op die kikkerbaan”……”maar ik vind dat leuk” Ik knik bevestigend 🙂

“Oh ik zie de Eiffeltoren”
Vergissen we ons?
Zijn wij niet in Nederland?
Maar de elektriciteitspaal is echt wel hoog, ik knik bevestigend.

Een knuffel hier, een dikke zoen daar,  tot ziens, ze moeten het nog leren ‘aan alles komt een einde’ en ‘mooie sprookjes blijven niet duren’.

“ If I’m honest I have to tell you I still read fairy-tales and I like them best of all.” (A Hepburn)