Hoe opruim helpt her-beleven

Hoewel de zon buiten straalt, wordt hier (tussendoor!)  zoldergeruimd.
Oude Sole Mio dekens (want dat waren ‘de beste’, en inderdaad, ze zijn nog niet vergaan)  , zware valiezen waarin in een heel verleden werd versjouwd, hoofdkussens vanuit de jaren stillekens, een massa kartonnen dozen van  ooit-gedane aankopen (want je weet maar nooit….), houtresten bedolven onder vuil spinnenrag en stokoude isolatieresten gaan richting containerpark.
Mijn ‘trouw’kleed, ondertussen twee maten te klein, blijft ‘trouw’ hangen aan de oude balk.

En plots bots ik op een bejaard vriendenboekje, een poëzie, omwikkeld met een lederen kaft van vergane kleuren.
Ik blader en herinner, ik schater en word vertederd, ik her-beleef en voel ‘de leeftijd’ .
Anna schreef er onlangs een grappig  blogje over. De zolder had nog geen beurt gekregen en ik besefte toen niet dat ik er nog eentje rijk was.Toch wel dus.

Ik blader en bespeur een pareltje,  de prachtige schets van Beethoven, de tekenares én de componist zijn kunstenaars. Zij is nog steeds, hij is niet meer.
De oud-juf is ook niet meer, haar wens voor een kleurrijk leven probeer ik dagelijks waar te maken.
De beide vriendinnen-stukjes legden een heerlijke fond voor een – nu nog- fijn samenkomen, samen babbelen, samen eten, samen toosten, ook al wonen we verspreid over het land.
Het spelen met letters in ‘schoon schrift’ zat me toen al in het bloed.

De overvloed aan  nostalgie en melancholie overtuigen me om een paar fotootjes te delen uit een ver verleden.

Eigenlijk….. eerlijk….. ik zou zo’n boekje nu nog waarderen….
Het zou  volwassener (denk ik toch 🙂 ),  moderner, rijker (?), kortom ‘anders’  zijn….