Er valt nog een -vermoedelijk- laatste wenskaartje in de bus.
Twee kleine meisjes schitteren met sierlijke eenvoud in een warme omhelzing.
Het bevat een 9-keuzes-opdracht. Ik mag rondjes zwarten met een pen (eigenlijk ben ik rode gewoon in het verleden 🙂 ) wat ik me/ons toewens.
“Voor 2018 wensen we je
ADEMRUIMTE
om
° stil te staan.
ja, stip ik aan.
ik wil heel graag beseffen
ondanks meer vrije tijd
dat het moment te snel verglijdt
ik hoop te mijmeren
bij alles wat gebeurt
en mijn dagen kleurt
° in het gras te liggen
verpozen
tussen kevers en mieren
zal mijn wereld
toch niet sieren 🙂
° naar de wolken staren
en leuke ideetjes baren
de dag smaken
in fijne euforie geraken
° zaadjes te planten
zonnige momenten
bloemen briljanten
en glans enten
° sporen te zoeken
naar teder geluk
° kruimels te volgen
van kinderlijke resjes
en fijne succesjes
° grenzen te verleggen
grenzen van eigen kunnen
een beloning gunnen
° te herbronnen
nieuwe horizonnen
verzinnen
inzicht winnen
° op adem te komen
ja die ademruimte
van bij de start
ontwart
maakt mijn hart
vrij
blij
