drie levens, zes mensen.
Muziektheater.
De regisseur en acteur Peter De Graef slaagt erin een ongelooflijk mooie, intieme voorstelling te maken. Lottie Hellingman speelt ‘de vrouw’. Zelf vertolkt hij -met een heel erg mooie naturelle toon- de rol van de man, vaak de ‘underdog’.
De drie scènes spelen zich af in wisselende tijd en ruimte.
*) 16e eeuw in Nederland : vader en dochter. De vader wil de dochter graag uithuwelijken aan een rijke ‘dwaas’ omdat hij geld nodig heeft voor zijn project, nl een onderzoek naar levende wezens in de kern van de aarde (google eens op Agartha). De mythische wereld.
*) 1918 : oorlogstijd in Engeland. Twee figuren. Haar liefde kan hij niet krijgen, en daarom wil hij ten strijde trekken, hij hoopt in stilte dat ze hem tegen houdt….. hij wurmt zich tot in de eerste rangen, hopend op een snelle dood.
Hij komt er echter levend, maar gehavend uit. Zij kampt met schuldgevoelens.
*) Jaren 2000 in New York : hij is journalist, zij wordt ge-vraagd. Maar ze lijdt aan tijdsdruk, aan de tijdsgeest, aan tijdsgebrek, aan teveel GSM-gebruik, aan druk, druk, druk….. Tot ze elkaar onverwacht vinden, rustig op een bankje voor het huis.
Het decor bevat niet meer dan twee stoelen en een tafel, de woorden stelen de show.
Ze vertalen de mens met al zijn vragen, problemen, hunkeren naar, en ondanks de ervaringen, zijn we geen zier ‘slimmer’ geworden in onze gevoelswereld.
We blijven steken in universele vragen en menselijke gevoelens, ondanks de immense wetenschappelijke vooruitgang in de loop der tijden.
Een unieke vertelling, gevangen in een web van muziek en zang, die heel sfeervol en passend klinkt. Bo Spaene samen met Sacha Van Loo verklanken de woorden.
Ook de beide auteurs doen hun duit in het zakje.
Rillingen overspoelen me bij het vierstemmig lied op het einde van de voorstelling.
Wie de kans krijgt te genieten van dit muziektheater….. ik kan het alleen maar sterk aanraden. De voorstelling zindert nog even na.
“Wat De Graef als auteur zo indringend maakt, is dat hij zijn publiek zo openlijk helpt omgaan met het onvatbare aan henzelf en het leven” (Jury van de Vlaamse cultuurprijs voor toneelliteratuur)
omabaard 