“Soms moet je de toekomst gewoon op je laten afkomen” (Loesje)
De vraag wordt me nog vaak gesteld ‘en hoe stel je het nu op pensioen?’ Ik merk zelf op dat mijn antwoord steeds positiever klinkt, dat vraagt om wat blog-aandacht 🙂 …..
“Het is lekker dobberen op een zee van vrije tijd“, schrijft dezelfde Loesje.
Volkomen eens ben ik het niet, ik ervaar de dagen nog steeds als druk, maar een drukte die ik mezelf opleg of toesta, die ik zalig mag en kan invullen.
Ik heb er even over gedaan.
Ik hoorde niet bij de categorie ‘oef gedaan met werken’ of ‘vanaf nu altijd vakantie’.
Tot de laatste snik (en die was pittig bij het afscheid!) voelde ik me goed in mijn tweede (werk)thuis. Ik telde niet af. Integendeel, ik twijfelde uren, dagen, maanden.
De politieke tijd was onrustig, ‘ze’ wisten nog steeds niet wie wanneer mocht vertrekken. En ik, ik kreeg nog die kans…..samen met manlief.
Met een vijfde kleinkindje op komst én de over-en-weer-besluiten van de overheid, beslis ik de knoop door te hakken, met vooral gemengde gevoelens. Eigenlijk wilde ik er liefst nog een jaartje aan breien, ik was nog jong en dynamisch , ik vertoefde graag tussen het ‘jonge volkje’, la jeunesse hield deze oma jeugdig…… en toch hakte ik meer dan 2 jaar geleden de sterk verwrongen knoop door….
Het eerste jaar was zoeken, zoeken naar evenwicht, aarzelen tussen gemis en de nieuwe vorm van vrijheid, twijfelen of dit wel een juist besluit is geweest, dagen vol-proppen om dat beruchte zwarte gat te vermijden, soms slapeloze nachten, maar vooral een schuldgevoel tegenover de maatschappij, ik kon niet echt meer iets betekenen, dit werd ‘de laatste fase’…..
Het daaropvolgend jaar vond ik een betere balans, versneld omdat vrienden rondom me ook de stap zetten. Mijn vriendengroep van ‘gepensioneerden’ wordt groter, de contacten met mijn tweede thuis blijven heel hecht, eigenlijk zelfs nog hechter, nu we ‘gedwongen’ worden tot meer buitenschoolse afspraken.
Manlief ontdekt een nieuwe hobby, ik eveneens. We hebben ook dezelfde ‘graag-doen-activiteiten’.
We genieten samen van ons kleine vijftal en de mogelijkheden die zich ontplooien met dank aan de vrije tijd. We blijven druk bezig, maar houdt niet dat juist ons jong?!
En geen spoor meer van schuldgevoelens, gone with the wind!
Die nieuwe wind smaakt.
Ons motto is : ‘werk vandaag aan je plezier” , weer van dezelfde inspirerende vrouw.
Ons derde jaar is ingegaan, en gisteren kon ik -zonder enige aarzeling- enthousiast reageren op de vraag.
En dat voelt goed, heel goed!
