Vijf jaar geleden toverde ik ze in een creatieve bui.
Ze getuigen van het leven zoals het is : blije, zonnige, lachende, boze, verdrietige, vragende, pijnlijke, verliefde gezichtjes.
Een twijg uit eigen hof zorgde voor surplus, in al zijn kaalheid.
Nog even pronken ze hier nu terug in huis, in hun grote verscheidenheid, vijgen na Pasen, de takken zijn veel groter en witter geworden, en hebben hun eigen stabiliteit gevonden, hoeven geen vaas zoals op dit oude fotootje, dat ik verrassend ontdekte tussen mijn collectie.
Het prachtige takkenstelsel is een origineel cadeau van een vriendin, die mee leest (ja, ik weet het zeker!) en me graag een mailke stuurt achteraf 🙂
Ze helpen de gezelligste ruimte in huis in kerst- , paas- , lente- en herfststemming decoreren. De oude twijg mocht het krijt ruimen….
Ze reiken nu meer dan een meter hoog, ‘vertakken’ zich zo fraai, en vormen een speels geheel met de kinderkopjes. Wie weet volgt ook hier nog een charmant plaatje van? 🙂
omabaard 