Herfstelijk wegdromen….

Advertentie

maandagen…hoogdagen…

Facebook is mijn maatje, hij (of zij?) helpt herinneringen ophalen, van 1 jaar… 2 jaar… geleden, toen ik  amper lid was en nog verwoede pogingen deed om het ‘systeem’  te doorgronden.

Want oh neen, ik zou NOOIT lid worden, ik wil geen verslaving aan schermpjes in mijn leven, ik wil niet leren kennen waar  jonge mensen zoveel vrije tijd aan besteden, ik heb ‘principes’….
Tot één van de zonen me over de streep trekt, de koe bij de horens vat en een profiel aanmaakt (ja, ik word ‘echt’ in het virtuele leven) ,  ‘echt iets voor jou, mama’, ‘zo blijf je op de hoogte’, ‘maar neen ik wil lijfelijke contacten, geen afbeeldingen en remembers’, ‘en toch, mama, geef het  een kans’….. De uitdaging van dit bestaan geeft toe…..
Eerst ga ik openbaar, té openbaar, nu blijf ik  beperkt.

Hij (zij?) stuurt me geregeld fotootjes door, uit een ‘ver’ ‘ver’leden, soms bijna vergeten, en dan stromen  herinneringen , stevig verbonden met die mooie plaatjes, binnen.

Ik werk halftijds, wat in het onderwijs één dagje vrij betekent.
Samen met  kleinzoon 3 worden dat uit-ge-le-zen dagen.
Elke zondagavond trek ik richting Melle, slaap ik in het enige reservebed dat het huis rijk is, om er de  maandag – zalig met ons tweetjes – door te brengen.

Groot en klein, oud(er) en piepjong, statig (?) en schattig, ‘geleerd’ en geboeid door alles rondom, tranen van ontroering en traantjes om een pijntje, lachen en schateren, achter en in de buggy  paardjes kijken, genieten van een stil moment en een stevige middagdut, de kleine boerderij rond het huis leren kennen en herkennen, buiten zonnen en spelen, ervaringen meegeven en opdoen.

Soms komt hij een dagje hier logeren, hier is meer dan één uitnodigend reservebed, hier is het stiller, hier loopt enkel de kat rond (zijn staart wordt  het doelwit van grijpgrage handjes, het arme beest is een trauma rijker…) , maar hier is ook de Ster, waar hij door plassen en grassen loopt, in het zand speelt, naar dieren gaat kijken, zijn polleke stevig in oma’s hand, want voel ik daar toch enige spanning tussen al die grote en kleine beestjes?
Samen zijn we levensgenieters, ik tel de dagen af tot het weer maandag wordt.
En tussendoor geef ik ijverig les aan de ‘grote kindjes’, tot …… het weer…. ‘mijn’ tijd wordt met dat kleine ventje.

Nu gaat hij naar school, de eerste kleuterklas. Een flinke, lieve deugniet. Hij wordt groot.
En oma gaat niet langer naar school….

 

Zijn broertje neemt nu onze m(D)aandag in. En ook dat is puur genieten.

Kerst zonder mis

De dagen zijn sfeervol, ik geniet telkens heel intens van de kerststemming!
Witte takken in huis met vooral veel lichtjes, sneeuwpopjes (al dan niet zelf gemaakt), kaarsjes (al dan niet nep), een lint vol kaartjes (de digitale worden verbannen)….

Ik blijf voorstander, en ervaar die tijd niet direct als opgefokt (zoals ik soms hoor).
Wandelen in mooi verlichte straten, overal lampjes en schitterende bomen, zelfs de melige kerstsongs neem ik er graag bij.

De mis is er niet langer voor mij, ook al heb ik mooie herinneringen aan de goede oude middernachtmis, met sneeuw en een stemmig koor vanuit  het kerkportaal.

We zijn weer ‘eenzaam’ en alleen thuis, kinderstemmetjes zijn verstomd sinds kort, cadeautjes zijn meester gemaakt, verloren inpakpapier  her en der getuigen nog van het voorbije feest, de laatste etensrestjes liggen te bibberen in  de diepvries .
Een slinger met ‘super jaar’ straalt in huis. (origineel cadeau! Bedankt J!)
De gezellige warmte is nog overal voelbaar.

Creatieve mama’s zorgen voor een leuk kinderspel, dat met veel enthousiasme (en soms ook ontgoocheling en traantjes bij verlies) wordt onthaald door klein én groot.
Gewèldig toch, de blijheid van het jonge volkje, die stralende gezichtjes, want feesten is de max!

Iedereen blijft slapen, kamers liggen bomvol, luchtmatrassen worden boven gehaald, kindjes liggen gezellig dicht ‘op een hoopje’.
Het gevoel  van een gevuld huis, zoals vroeger,  geeft me ‘rust’.
Ook al bonkt het kleine ventje erop los, de hele nacht door 🙂
Hij mag! Hij is zelfs in zijn slaap blij.

Een kerstbrunch fleurt de voormiddag op, misschien toch  wat te vroeg voor een avondmens als ik. De morgenstond heeft goud in de mond…., maar liefs toch niet ‘te morgen’….

Heerlijk alles, allemaal en ‘overaltijd’.

Deze dagen is ook sterk  het gemis aanwezig van hen, die er zovele jaren trouw bij waren, maar nu ‘elders’ zijn. . Zo graag schuif ik een extra stoel voor hen aan…
Ook mijn 93-jarige vader, eenzaam op zijn serviceflat, speelt voortdurend door mijn hoofd.
‘That’s life’……, maar ik zag het toch liever anders….