Haspengouw

Fietsen worden op het nieuwe autorek geplaatst. Het is toch even uitpluizen hoe alles ‘gemakkelijker’ is geworden.
Moderner en simpeler?
Contradictio in Terminis.

De ring rond Antwerpen zit weer compleet vast, geen ergernissen voelbaar….proberen we toch.
Of het lukt?
Altijd datzelfde liedje…

Aangekomen in Kortessem (Haspengouw) starten we de van tevoren uitgestippelde route, doorheen de witte pracht, groene omgeving en  schitterende zon.
Hier is nog ruimte, grootsheid, zuivere lucht (of is het wishfull thinking?) en hét perfecte fietspad, wat vooral  géén evidentie is  in België.

Heuvel op, heuvel af, wind voor, wind achter, je kan vier combinaties maken, ook al heb ik het gevoel dat vooral één en drie samen flink overheersen?

Maar het is heerlijk fietsen, 50 km  puur genieten (en al eens afzien, voor het gezonde doel!).

The day after, de kramp zit nog lichtjes in de benen, we zijn nog niet geroutineerd, dat komt wel, het wielerseizoen is ook nog maar net  gestart.

“Dit doorzichtige kerkje met de klinkende naam ‘Reading Between the Lines’ is een PIT-kunstwerk van het artistieke architectenduo Gijs Van Vaerenbergh. Het symboliseert de leegloop van de kerk. Het 10 meter hoge kunstwerk bestaat uit 100 op elkaar gestapelde lagen staalplaat in de vorm van een Loons kerkje. Dankzij de speciale constructie blijft het mooie Haspengouwse landschap altijd zichtbaar doorheen de kerk. In 2012 kreeg dit doorkijkkerkje de “Building of the Year”-award van de prestigieuze Archdialy-website. Het is de eerste keer dat een Belgisch project die eer te beurt valt. Geniet van het uitzicht, want dit is een plek met één van de mooiste panorama’s.” (klik)

Hier waan je je even dicht bij God.
Een bankje, een rustpunt, een weids vergezicht en een fotootje.
Read even mee between the lines van Cortenstaal.

K.U.N.S.T.I.G.

Omhoog, omlaag slingeren we doorheen de witte praal, we voelen  ons rijk.

 

 

 

 

 

Wit-roze bloesemkleed.

De staalblauwe lucht, de lente-frisgroene omgeving, de weelderig witte bloesempracht maken onze dag hemels rijk. De natuur lijkt ontploft.

Ik loods de nieuwe  batterij van mijn fiets-vriend doorheen het golvende landschap, doorspekt met enkele pittige hellingen ,  of……. is het eerder omgekeerd 🙂

Sint-Truiden en Borgloon etaleren hun witte pracht, eigen aan dit seizoen, ik voel me prinsheerlijk op de fiets, we ontdekken  sympathieke terrasjes, gekleurd met wit-groene tinten, waar ze bovendien nog lekker verfrissende drankjes en hapjes aanbieden.

De kasteelhoeve (Chateau de la Motte) is neogotisch verbouwd en herbergt nu een charmant groen terras, de chaotische bediening nemen we er voor lief bij.
“In 1865 werd het huidige, in eclectische stijl opgetrokken, kasteel gebouwd. Slechts het torenvormige gebouw met inrijpoort bleef een kern uit de 16e eeuw behouden, terwijl in de kelder van het kasteel nog 14e-eeuwse fundamenten van de mottetoren te zien zijn.”

In volle concentratie op de te overwinnen heuvel die zich voor me ontvouwt, ontdek ik een  verrassend decoratief winkeltje, in het godverloren dorpje Mettekoven, amper één straat groot. En wat voor een winkeltje!

De romantische poort is uitnodigend. Gretig gaan we op haar lokroep in, en stuiten op een wereld van kunstwerken voor de hof , bloemen, aparte sjaaltjes en juwelen.
We plunderen het halve winkeltje, rijden zelfs ’s avonds nog eens met de auto langs, omdat  fietszakken echt wel te klein uitvallen om de buit binnen te rijven.

Onze hof krijgt nu een Limburgs tintje, waarmee we een klein stukje romantiek  in kunstige roestnuances oogsten.

De dag was fijn, de tuin draagt nog zijn fraaie sporen.