Binnenkort vier ik mijn ‘éénjarig bestaan’.
105 heb ik er geschreven, dus grof gerekend bijna één om de drie dagen. Met (te)veel zoekwerk ontdek ik dat ….
Als ik op 1 augustus 2016 plots een blog-vertel-kriebel voel opborrelen, waag ik de puur onbekende sprong in het diepe. Ik weet enkel dat ik graag vertelseltjes schrijf en deel….
Ik ben sowieso al een babbelaar, nu nog via het toetsenbord met een leeg scherm??
Er zijn waarschuwende stemmetjes dat het niet simpel is om ermee door te gaan, maar ik deed het toch maar, een vol jaar lang. Met enige fierheid gun ik mezelf een vederlicht pluimpje:-)
Heel, heel, heel erg langzaam leer ik een piepklein beetje blogwereld kennen. Ik ken zowaar….. 0.683%…..
Ik droom van stralende, overzichtelijke, originele, eerlijke, onbevangen, met foto’s gekleurde verhalen. Soms spiek ik heel even bij ‘medeschrijvers’, en bewonder ik de stijl, de prachtige lay-out, verrassende elementen, maar….. ik zou begot niet weten hoe je dit realiseert, hoe je zo’n parel tovert, hoe je reacties krijgt, kortom hoe je creatief léért bloggen. Ik ben en blijf een blogdummie.
En toch…. toch ben ik blij met mijn geheugensteuntjes, met mijn geposte (zomaar op het net, oh wee!?) herinneringen , met de foto’s die ik er tussenin kon mikken.
Ik lees en herlees mezelf, kan ook een fijne tijdsverspilling zijn :-), en zo drijven verhalen uit ‘een ver verleden’ (want mijn geheugen is een ramp met een hoofdletter) voor heel even terug naar de oppervlakte en geniet ik nog een keer van boeiende en minder boeiende dagen.
Misschien moet ik toch maar proberen mijn tweede jaar in te gaan…..
omabaard 