sprokkels

heerlijk nu die malse regen
over paden en  wandelwegen
voor  veel ros een tedere zegen

dus ga ik sprokkelen
op snaren van voorbij tokkelen
die hete Ardeense dagen
waar lichaam en gedachte vertragen

over vele kindervoetjes die dartelen
in kleine beekjes spartelen
in ruimte en vrijheid
vol gekkigheid en blijheid
van hun jonge leven dé tijd

salamanders en vissen
getuigenissen
van grijpgrage handjes
tussen de waterplantjes
krijgen vlot de vrijheid terug
vingervlug

met zijn allen in de avondlucht
zon vlucht wind zucht
romantisch in het kleinste stadje
een droogje en een natje
melancholische noten van de muzikale band
oergezellig familiemoment

sprookjesachtig kasteel van Petite Somme
helpt ons verstomme
een spirituele oase
van liefde in elke levensfase
waar Krishna god heet
de gids in wit gekleed
vertelt over het leven
in lief en leed
verdragen vergeven

wandelen langs de beek
foert jij vieze teek
steile paden omhoog en omlaag
hard zwoegen vandaag
fotootjes schieten
om  na te genieten
van blije gezichtjes
en pijnlijke gewrichtjes

Pierre Haina een gril van de natuur
zoon vertelt de legende
waar rook is is vuur
over de duivel en zijn hellevuur
open monden angstige ogen
terwijl de zon helpt op te drogen
van uitbarsting door de donder
onverwacht bijzonder

dankbaar om stille pracht
natuur-lijk vol toverkracht

 

Advertentie

Hitteblog

Een logje schrijven op de laptop in een prachtige omgeving tijdens de vakantie?
Geen sprake van!?
En toch dwingt de warmte me tot een positie, waarbij overbodige bewegingen het enkel maar zwoeler maken.

De zinderende zon schittert zijn hete stralen aan de helblauwe hemel.
Van het knetterende onweder van gisteren, overal omgevallen bomen op de wegen , takken her en der verspreid, de trampoline (zonder kinderen, die had de gietende regen gelukkig snel het huis ingeduwd) die de lucht werd in gekatapulteerd, de zware parasol kletsnat gespreid over het terras, hagelbollen zo groot als knikkers, valt niets meer te bespeuren. Het bracht ook geen zuchtje verkoeling.

Slachtoffer van de storm, de auto kan niet verder….

We genieten een paar energieloze uren, kinderen worden  pikkedonker -als een spannend avontuur- het bed ingeschoven, dranken worden fletswarm ondanks de ‘frigo’ geserveerd, zaklampjes van GSM kunnen niet worden opgeladen, een tasje thee?, vergeet het!, maar de avond op het terras met zicht op zonsondergang en donkerte tot de vroege ochtenduren is heerlijk.

De dikke muren van het Ardeense vakantiehuis houden dapper de koelte binnen, beneden, boven is het sauna-heet, gezellig ‘slapen’ met zijn allen onder het dakgebinte……

En toch besluit ik een wandeltocht te wagen, (klein)kinderen hebben het wijs gespeeld en zoeken koelte in de grotten, waar truien zeker geen overbodige luxe zijn.
Het is er momenteel juist 30° kouder dan in de hof. Maar met de in mijn hersenbrein verschuilde  claustrofobie  lijkt  me dit geen doenbare optie.

Ik vergeet het flink gevulde flesje water, factor 50 is ook blijven liggen, terwijl deze oma voortdurend ‘wijs’ uitlegt aan de kinderen hoe énorm belangrijk het is, zelfs al heb je al meerdere laagjes bruin. Ik ga  op wandel, vier km lang, heel even onder de schaduwrijke bomen, maar ik wil vooral  weidsheid ervaren.

Het voelt als in het Zuiden….

Weidsheid is geen wijsheid op dit middaguur, de zon brandt op mijn gebruinde armen, vele zweetparels kriebelen als douchedruppels over rug en gezicht, maar deze tocht wordt volbracht. Ontdek ik hier een masochistisch trekje?

Frank heeft nochtans duidelijk gewaarschuwd voor code rood en langs alle kanten slingeren records me langs de oren. Maar ik weet het weer beter….

Ik krijg compagnie in huis en vertel mijn verhaal, hij luistert lief en is hoeft enkel mooi te wezen….

 

Carpe diem