(H)an(d)twerpen

Waar bloggers samenkomen hangt vertrouwdheid in de lucht. Jammer genoeg, ook regen.

De plaats van afspraak is het monumentale station van Antwerpen. Het ontvangstcomité van het duo Myriam en ik staat klaar op het perron. Wij krijgen onverwacht een uurtje tijd om elkaar te leren kennen in het stijlvolle Royal Café van het station, want de dappere Hollandse dame Rietepietz komt met de trein. En treinen garanderen avontuur met bijhorende vertragingen.
We verliezen een lang kwartier extra omdat de Hollandse dame verstoppertje speelt, en wij maar zoeken achter elke pilaar en tussen het vele volk. Roltrappen brengen redding.

De dag verloopt alsof we elkaar al jaren kennen. Riet ontmoette ik vorig jaar de eerste keer rond dezelfde datum in Den Haag, waar wij op verjaardagsuitje waren. Toen was het gezellig voor drie (want ook opabaard was erbij).
Nu terug gezellig voor drie. Opabaard heb ik veilig thuis achter gelaten en Myriam neemt vlot zijn plaats in. Dit kan niet tegenvallen! Bij een soepje en kroketje babbelen we leuk bij. Met het blogschrijven als achtergrond lijken we elkaar al goed te kennen. Er is geen nood aan gespreksstof. We zitten lekker warm, terwijl buiten paraplu’s voorbij schuiven onder de gietende regen.

De stadwandeling wordt snel verschoven naar een komende lente-afspraak. Voila, een goede reden gevonden…
Het schitterende paleis op de Meir, een Queen waardig, biedt betalend onderdak. Ooit was deze 18e-eeuwse Roccocoparel bezit van Napoleon, hij heeft er nooit een voet binnen gezet. Toen het eindelijk naar zijn zin gerenoveerd werd, was hij reeds verbannen naar Elba. Je kan het enkel bezoeken als er een tentoonstelling is. Napoleonsgewijze wordt het twee maand lang omgedoopt tot het Burpindale Palace. Google maar en je vindt de nodige info.
Er zijn heel mooie kamers, statig en koninklijk. De queen herself en haar beide lakeien kuieren rustig rond en zoeken én vinden humor in vele hoekjes en kanten. Bij Riet kan je ook info lezen. Zij was mij te snel af.

Er borrelt een ideetje op voor de kerstkaartjes…..

Het is te vroeg laat in deze donkere dagen. Met een warme knuffel en ‘tot volgende lente’ nemen we afscheid en stappen elk richting onze trein. Bomvol wegens spitsuur. Maar we kunnen er nog net bij.

De reacties bij het schrijven van Riet liegen er niet om, volgende lente groeit de groep aan! We kijken er al naar uit. Antwerpen in de zon.

Advertentie