Mag ik iets verklappen?

Het is nog vroeg in de kouwelijke ochtend als ik vertrek. De nacht was te kort, het woelen te lang. Is de volle maan de oorzaak? Ik denk het niet, ik hou van volle maan en elk licht in de duisternis. Vandaag stap ik gewoon buiten mijn comfortzone en blijkbaar houdt dat nog steeds mijn onderbewustzijn in de ban. Te goed op tijd druk ik op de bel, de bib is nog niet open voor het groot publiek. Sesam open u, de glazen deur luistert gedwee. ‘Gedecideerd’ stap ik binnen, op zoek naar de Reynaartzaal. Ik ben nummer drie van de zes, er wacht me een warm welkom. Mevrouw naast me begint spontaan een babbel, na zes minuten ken ik haar levensverhaal. Ik luister attent en stel de juiste vragen. Zo niet zou ze het wel opgegeven hebben, vermoed ik.

Drie dertigers leggen het doel uit van de workshop én vooral de bijhorende bevraging. “De leeftijd (ai, tja, ik ben nu éénmaal 65-plus, daar is geen ontkomen meer aan….) en de digitale media”. We krijgen les, ik leer heel beperkt bij en vul ijverig de vragenlijsten in. Tot hier mijn bijdrage aan het onderzoek van de VUB (Vlaamse universiteit Brussel). Het geheel duurt drie volle uren met een uitgebreid smakelijk en verdiend (ja toch?) ontbijt als tussendoortje.

Vanwaar dan die hippe woorden ‘buiten de comfortzone’? Ik heb een handicap, die me al een groot deel van mijn leven belemmert. Als kind in héél erg grote mate, in de loop van de vele jaren (want ja, ik ben nog steeds 65-plus) leerde ik ermee omgaan, hem hanteren, hem uitwendig laten verdwijnen, zo gedreven dat veel mensen hem niet eens opmerken. Ik moest en ik zou….., ook al voelde ik me innerlijk vaak verscheurd. Ik herken het ook bij mijn kleindochter, daar vind ik het vooral schattig en lief. Handicap klinkt zwaar, maar het is mijn subjectieve ervaring. Ik zou er veel voor over hebben om deze last van me af te schudden.
Ik ben namelijk verlegen, het hoge woord is eruit.
“Het kan een angst zijn niet te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Het zijn jouw gedachten, niet die van de ander. Het is een (lastige) interpretatie van jezelf.”

Een spreekbeurt geven voor de klas zorgde voor een paar slapeloze nachten.
Als iemand rechtstreeks een vraag tot me richtte, lukte het nadenken niet langer.
Vaak heb ik het gevoel te willen wegkruipen in een groep.
Bang om rare dingen te zeggen.
Van tevoren pieker ik hoe een bijeenkomst zal verlopen.
Op een receptie loop ik schaapachtig manlief achterna, doe ik bij elk groepje een poging tot een babbel.
Je vooral verloren voelen in een vreemde groep.
Bovenstaande voorbeelden pluk ik van het internet. Ze zijn duidelijk op mij van toepassing. Van blozen heb ik gelukkig geen last, kleindochter wel. Ik voel me oké, meer nog prima bij mensen die ik goed ken, voor mij een veilige omgeving. Ook op mijn job had ik er (gelukkig! Stel je voor….) geen last van.

Op datzelfde net lees ik “Je hebt dan een sterk ontwikkelde antenne voor (on)veiligheid in groepen. Je observeert niet alleen, je observoelt vooral. Op zich is dit positief. Het zou je alleen niet uit balans mogen halen.” Mijn sociale vaardigheden helpen me steeds beter. Robert Lynd verwoordt het “Iemand die verlegen is ontdekt meestal dat er geen reden is voor zijn verlegenheid, en dat normaliter geen mens ook maar de flauwste aandacht aan hem schenkt.” Mezelf daarvan overtuigen, blijft een dagelijkse opdracht. De voormiddag viel ontzettend leuk mee, een overwinning op mezelf. En deze avond brei ik er een vervolg aan, helemaal alleen ga ik straks naar een voordracht. Ik beken, de vele pogingen om toch een vriendin mee te krijgen, mislukten. Oefening baart kunst. Zelfs op 65-plus.
De volgende nacht slaap ik gegarandeerd als een roos.

Advertentie