Traditie is een gids en geen cipier (W. Maugham)

Vandaag is het was- en plasdag. De plassen stapelen zich hier letterlijk op, hopelijk kan de natuur er wat mee, zelf ben ik minder fan.

Voor de zesde keer op rij trekt de bende er weer op uit. Sinds mijn pensioen regelen vriendin en ik een lang WE met 7 ex-collega’s en 7 partners. Telkens opnieuw met een dankbaar gevoel, we zijn er nog allen. De routine bewijst zijn diensten, elk van ons weet waar hij of zij voor instaat. We huren een groot huis en rekenen op de zon. De fietsen gaan mee. Manlief stippelt tochten uit.
Dit jaar huren we het schitterende huis in Zuienkerke, dicht bij Wenduine en Den Haan, waar wij met de familie reeds in juli op logement waren. Het huis ligt middenin de Polders, de reusachtige woon-, eetruimte en keuken hebben grote ramen, waar je kms ver kan kijken en de ondergaande zon mag genieten. Ook lekker koken, rusten, eindeloos babbelen rond de gezellige vierkante tafel lukken prima.

Er valt altijd wel iets te vieren met een uitgebreid traktaat. Een speciale leeftijd, de geboorte van een kleinkind, maar vooral een toost op de vriendschap. Een groep waar elk zichzelf kan zijn (oh zoooo belangrijk!), waar iedereen met iedereen overeenkomt, waar we elkaars troeven en kleine kantjes kennen en vooral aanvaarden, waar veel plezier wordt gemaakt, waar we toch telkens vermoeid van thuis komen, of zitten daar de te korte nachten voor iets tussen?

We fietsen droog en zonnig, door weideland en polders, langs de zee en op rustige paden. Een hongertje stillen we in een rustiek oud eetcafé, waar de bazin ons vriendelijk én direct, in plat dialect, uitleg geeft hoe alles correct moét verlopen. Dat ze van wanten weet! De avonden vullen we traditiegewijs met spaghetti (de koks van dienst hebben een overheerlijk sausrecept) en teppanyaki met vlees en verse zeevis van de dag, ter plaatse besteld.

De andere dag fietsen we ons kletsnat. We houden het 40 km vol, flink ingepakt in alles wat ons tegen de gietende regen kan beschermen. Over de voeten gummi laarsjes, kap boven overkap boven helm, ruitenwissertjes op de bril en ruime regenjacks en -broeken. We lijken marsmannetjes, maar niemand die ons ziet, er is geen kat op de fietspaden. Niemand zo zot als dat dappere groepje zestigers. Maar thuis wacht de warme douche en de laatste restjes worden gebakken.

Nog een toost op de vriendschap en de belofte dit nog vele jaren vol te houden. Het WE in 2023 ligt al vast, we ontdekken dan de Vlaamse Ardennen, mijn geboortegrond. Als het God belieft, heelhuids en met zijn veertienen.

Weinig….hum…..te positief mag……