Life all comes down to a few moments, this is one of them

De tijd vliegt snel, gebruik hem wel. Dé wijze raad van mijn moeder. Een cliché, maar oh zo waar. Ondertussen zit onze uitstap er weeral een week op. Vier fietsdagen Nederlands Limburg  stonden op het programma. Het beloofde geen denderend weer te worden, maar afzeggen was geen optie, nieuwe data zijn niet meer voorhanden, ondanks we alle vier de status van pensionado hebben bereikt.  Gewapend met regenjas, een paraplu die toch niet erg handig blijkt op de fiets en veel vervangkledij vertrekken we richting Tante Jet in Blitterswijck, waar een droog terras met zicht op de Maas en warme trui nog net lukt.

Drie veerboten en de fietsen varen en rijden ons doorheen het prachtige Maasduinengebied. De paarden in de enorme vlakte poseren dolgraag mee voor de foto. Drie man en een paardenkop op de zanderige heide.  Privacy naar onze vrienden toe verbiedt me deze beelden te publiceren, de knip-af-functie komt dus goed van pas. Jullie krijgen een ‘gekuiste versie’. Het paard weet van geen wijken, geniet ons dichte gezelschap graag.

Een onverwacht heerlijke thee-bloemen-tuin De Roode Vennen in Broekhuizen, verborgen tussen de lange grassen en struiken, trekt onze volle aandacht. De ‘unieke theebeleving’ is verrassend. Met kleine slokjes van puur genot slurp ik de Chai Tea Latte, een Indische thee van verkwikkende kruiden, vers bereid en afgewerkt met een scheutje gembersiroop. De quote op het theezakje met ‘Life all comes down to a few moments, this is one of them’ spreekt boekdelen. De compagnie laat zich niet verleiden, ondanks mijn lofzang, en houdt het bij een klassieke koffie. Moet je daarvoor een theetuin induiken?
We fietsen langs Acren en zijn kasteeltuinen. Tijdsgebrek en honger verhinderen een bezoek. Enkel voor de sanitaire stop is heel even kans. Achter de gesloten poort zien we nog een glimp van de tuin in Lottum, het Rozendorp waar prachtige bloemen onze ogen en neus strelen.

De volgende dag valt letterlijk in het beloofde water. Hooguit tien km fietsen we droog langs de Maas van Steyl naar Venlo. Steyl is een heel mooi kloosterstadje. De sobere Sint Michaël, pure stijl in Steyl, biedt troost én bescherming tegen opdringerige druppels. Tussen de buien door besluiten we toch om ons programma af te werken. De toffe botanische Jochumhof is dit waard. Langs kleine paden stappen we doorheen een beheersbare verwildering met prachtige bloemen, heesters en bomen. Sommige mensen noemen het ‘een rommelig geheel’, maar wij snuisteren er ontspannen, ontdekken bloemen met originele namen, die we even vlot weer vergeten. De overnachting in Oolderhof in Herten bij Roermond blijkt een goede keuze. Een klein appartementje zonder nachtelijk lawaai waar je noch moet koken, noch afwassen is altijd welkom op vakantie. Manlief snurkt er dus zalig op los.

De rit naar Roermond verloopt droog. De kathedraal getuigt van rijke pracht en het koor in het cursaal zorgt voor een stemmige sfeer. De inktzwarte lucht en de regenradar verwittigen voor een pittige plensbui. Hoognodig tijd dus voor een stuk aardbeientaart onder een groot tentzeil, dat blijkbaar een stevige portie nattigheid gemakkelijk trotseert. Het voelt vreemd aan, een spie taart om elf uur in de ochtend, maar volgens de Hollandse schone dochter niet vreemd in Nederland. Het smaakt zelfs naar meer, maar we hebben karakter. Het terras geeft zicht op het draaiend platform met beeldenspel, dat de show steelt op het uur, bovenop het stadshuis. De figuurtjes van Nicolas van Ronkenstein zijn de bouwmeester, de kleermaker, de nar, de papierschepper, de bisschop, de orgeldraaier, de smid en de vorstin met een verwijzing naar de historie van Roermond. De 49 klokken tellende beiaard klinkt als een vrolijke broeder Jacob.

Onderweg naar het witte stadje Thorn, rijden we langs de sluis Heel, waar net een immense containerboot en een grote boot boordevol oud ijzer, blinkend als zilver in de opgedoken zon,  wachten op het stijgende water. Indrukwekkend in die vrij nauwe doorgang.  
De oude kern van het witte stadje Thorn is een beschermd stadsgezicht, een overblijfsel van het vroegere gelijknamige miniatuur vorstendom. We parkeren onze e-bikes veilig met de nodige sloten aan elkaar vast. Het is er vrij druk. Terwijl wij ontspannen een ijsje genieten, worden de (afneembare, maar daar waren de eigenaars zich niet van bewust) fietscomputers van onze vrienden gesaboteerd. Wie haalt dit toch in zijn hoofd? Er wachten hen 20 zware kms zonder ondersteuning en de wind op kop. Wij zorgen voor morele steun en soms een flink duwtje in de rug. De laatste fietsdag krijgt zo een klein zwart randje en vraagt om extra kosten.

Maar het was leuk en verrassend. We wennen nu weer volop aan de droge zonnige dagen en verdiende fietsrust, alhoewel…..